Ο κήπος μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Έχω δυο κήπους όμορφους..να ''βγαίνω'' .. να φυτεύω ...να τους ποτίζω για να ανθούν..να τους κλαδεύω σαν θα χρειασθεί.. 'καρπούς '' για να μαζεύω..Ναι..ναι..δυο κήπους πάντα εγώ χρειάζομαι..τον έναν για να κάθομαι εκεί ,στον ίσκιο και των δέντρων του να ξαποσταίνω .. να μπορώ να γαληνεύω την ψυχή μου.. και τον άλλον τον κήπο της ''καρδιάς'' καρπούς.. σαν να 'ναι συγκομιδής καιρός...καρπούς ώριμους και ζηλευτούς πάντοτε  να συλλέγω..Δεν είμαι εγώ ποιήτρια σε ξένα περιβόλια για να σεργιανώ..λεβάντες και βασιλικούς και δυόσμους να μαζεύω..Τους φυτεύω μες στον κήπο μου..ποτίζω καθαρό νερό..ξεβοτανίζω και μυρίζω ευωδία αληθινή...κι έπειτα στης ψυχής μου τα αρώματα σε κείνο το συρτάρι το ζωγραφιστό..τρέχω .. τ' αποθηκεύω..

Βγαίνω συχνά τα βράδια μες στον κήπο μου..εκεί κάτω από τη ροδιά που εφύτεψα χρόνια πριν..κι ακόμα οι αγέρηδες δεν την εξεριζώσαν..Έμεινε ανέγγιχτη εκεί..μονάχα λίγους ''ρόζους'' στον κορμό της εφορτώθη.. έχω και δυο φοίνικες πανύψηλους..χρόνια ορθώνονται εκεί εμπροστά..και τώρα τον κορμό τους εσκεπάσανε..δυο κισσοί μεγάλοι..Ζούνε κι αυτοί εις βάρος τους..μα δες το αλλιώς λέω συχνά..σαν μια αλληλεγγύη..Μονάχα πρόσεξε εσύ..σκύβω και λέω μέσα μου..μη λιμπιστείς το ψήλωμα αυτών...και το πράσινο το δέλεαρ..που η όψη τους προκλητικά και σου προτάσσει..

Μ'αρέσει πάντα ο ''κήπος '' μου να 'ναι περιποιημένος..μα έρχονται και κάποιες εποχές που ''ζιζάνια'' μέσα του φυτρώνουν..Η λέξη στη γραμματική από μόνη της..είναι ''το ζιζάνιo'' και γένους ουδετέρου..Μα εγώ το εντόπισα στον κήπο μου συχνά..και το συνάντησα και γένους θηλυκού συνήθως..και αρσενικού ενίοτε..έχει απ' όλα ο ''μπαχτσές'' αρκεί να ξέρεις να ''ξεβοτανίζεις''..''Παλιά μου τέχνη κόσκινο'' από τα παιδικά μου χρόνια..όταν απ' τα παρτέρια του καπνού.. εξεριζώναμε ζιζάνια..Εεε.. τι να κάνουνε κι αυτά..μας έλεγε η μάνα μου..κάπου να βρούνε τόπο να ''φυτρώνουνε'' ..πρέπει να ζούνε μια εποχή..τα δύστυχα..ως να τα ξεριζώσουν.. 

Φοβήθηκα βράδια που ήταν σκοτεινά..εκεί στην άκρη ..στη γωνιά..δίπλα στους ''κάκτους '' που δεν άνθιζαν πολύ συχνά..ούτε και κάθε εποχή..και κάθε Καλοκαίρι..Μα ότανε ανθίζανε..εγέμιζαν από ομορφιά..οι γλάστρες ..τα πιθάρια..Σπάνια ήτανε και είν' τα λούλουδα αυτά..αργούν πάντα να ανθίσουνε..μα δικαιώνουν σαν έρθει η ώρα τους..τον δικαιώνουνε αργά ..αλλά σταθερά..πάντοτε  τον ''περιβολάρη''..Είναι ''σπάνια'' τα άνθια της καρδιάς..και δεν ανθούνε σε ''παρατημένους'' κήπους..Είναι η φροντίδα και η δροσιά..το πότισμα αποβραδίς..που της ημέρας ομορφιά.. στους κήπους θα προσφέρει....

 Τους αγαπώ τους κήπους μου τους δυο..τον καθέναν για τα άνθια τα ξεχωριστά..που ακόμα μου προσφέρει..εκείνον τον κήπο τον αληθινό ψυχής..που μέσα μου τα αρώματα από τις παιδικές φωνές..κάτω από τα δέντρα ..τα φυτά..και τα ζουμπούλια μου μου φέρνει..μα και τον άλλονε..αυτόν που κείτεται στο χώμα καταγής..χρόνια τώρα πολλά..τα μάτια μου ευφραίνει..Ανθίζει ακόμα ο καθείς..αδιάκοπα..σαν το νερό που απ' το πηγάδι το ανασύρεις δροσερό !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
............................................................................................................

 Εδώ στον κήπο των ευχών.. 
Μυρίζει ακόμα ..
Από τον ύπνο των ποιητών
 Νωπό το χώμα...

 

                    Μάριος Φραγκούλης-Ο κήπος των ευχών 

............................................................................................................