Περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής ..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Έρχονται στιγμές στη ζωή που δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε κάνει να κατρακυλάς καμμιά φορά..και να πηγαίνεις με μανία ''φουλ'' στην κατηφόρα..Γράψαν πολλά οι φιλοσόφοι..οι ψυχολόγοι και οι γραμματικοί..μα εγώ πια δεν θυμάμαι τα αποφθέγματα για να σας αραδιάσω..Πως γίνεται ποτέ μου δεν κατάλαβα..σαν μια ζωή πορεύεσαι και νιώθεις πλήρης κατά βάσιν και χορτάτος και ευτυχής..να επιτρέπεις εις τον εαυτό σου να παρεκτραπεί..και να ζητάς το λίγο ..το φτηνό..Κι ενώ το ξέρεις και το διαισθάνεσαι το παίρνεις αγκαλιά το ψέμμα σου..το κουκουλώνεις ..το τυλίγεις μες σε καθαρή ''φασκιά''και να το ξετυλίξεις δεν τολμάς..

Κι έρχεται η ώρα που ''ξεσκίζεται η φασκιά''κρέμονται σαν κουρέλια τα κορδόνια..Κι εσύ μαζεύεις τα κορδόνια από τη γης και να τα ξαναδέσεις προσπαθείς...Λύνεις και δένεις με τα κορδόνια σου σφιχτά το ψέμμα σου ..μην τύχει και το δει ο ήλιος και σου το φωτίσει..Ο ήλιος είναι διαπεραστικός και πάντοτε το ξέρεις..πως θα διαλύσει το σκοτάδι της ''φασκιάς''και θα την ξεγυμνώσει την αλήθεια σου και τότε θα καούνε όλα..Μα πως στ' αλήθεια την ανάγκη του άλλου να επεξεργαστείς..αν αυτό το ψέμμα τον κρατάει ζωντανό μες στη ζωή του κι όρθιο..Αγώνα κάνει ο καθείς για να πιαστεί..από σχοινιά και από τριχιές χοντρές και άγαρπες καμμιά φορά..

Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..γιατί εγώ μονάχη μου έψαχνα να μαγευτώ..Ανάγκη μου ήταν εσωτερική αυτή..και τους ετοποθέτησα ψηλά..Κι όταν το οικοδόμημά μου αυτό της ουτοπίας μου κατέρρευσε..γύρισα δίπλα ένα πρωί και δεν τους αναγνώριζα..δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..να τρέχουνε για να πιαστούν..από όπου βρουν ..αρκεί νάναι ''δεμένοι''από κάπου..Κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν προσκυνήσαν..Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..Κι έπειτα ..ω..πόσο λυπήθηκα σαν έπεσαν εις την κατάντια τους ..γιατί τη μοναξιά δεν άντεξαν..ω..πόσο λυπήθηκα που είδα να σέρνονται..πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες..Ξέρεις τι είναι αυτό που με λύπησε απ' όλα πιότερο εμέ?

Είναι που ψηλά τους ήθελα..κι εκείνοι παθαίναν ίλιγγο εκεί εις τα ψηλά..Δεν θλίβομαι για μένανε..γιατί τα ξεσκεπάζω..τα ξεφασκιώνω εγώ τα λόγια που με μάγεψαν..Μα νιώθω λυπημένη..για τις λάθος μου επιλογές..για το χαμένο χρόνο μου..γιατί δεν μπόρεσα ποτέ..έναν άνθρωπο για να τον σώσω..Δεν υπάρχουνε μου λένε οι φίλοι μου άνθρωποι για να σώσεις..γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..Την πεινασμένη τους ψυχή αναζητούν για να χορτάσουν..Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη..όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..ενός εγώ που δεν εξελίσσεται και δεν τελειοποιείται..Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' τη ζωή..εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ,ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..γιατί οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν.. Περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής μες στη ζωή αυτή δηλώνω...

Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη 
...........................................................................................................

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ : «Αν μπορείς…»

Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν, στον εαυτό σου αν μπορείς να ’χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν μα κι αδιάφορος να ’σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες, αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν’ αποστάσεις ποτέ καρτερώντας, ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ’ το ψέμα κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος, κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,
 

αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος, αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου, αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα, να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους, αν μπορείς να υποφέρεις ν’ ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες, στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους, ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου, κι αφού σκύψεις, ν’ αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,

αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ’ αγαθά και τα κέρδη σου όλα, κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ’ την πρώτη σου αρχή να κινήσεις, και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει, κι αν μπορείς ν’ αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου, να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο, και ν’ αντέξεις σ’ αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα ’χεις άλλο εξόν απ’ τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,

αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις, ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα, κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις, τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ’ άλλον, αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του, τότε θα ’ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη, και —περισσότερο ακόμα— θε να ’σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.

[Μετάφραση: Άγγελος Δόξας]

Ο Rudyard Kipling (1865-1936) στο περιβόητο «If –» έχει ως πρότυπο στη σκέψη του το ήθος και την ακεραιότητα του Leander Starr Jameson, ενός Βρετανού με πολιτική δράση στις αποικίες της Νοτίου Αφρικής, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε και προδόθηκε από τους Βρετανούς, χωρίς ποτέ ο ίδιος να αποκαλύψει την αλήθεια γι’ αυτή την προδοσία.

  Σημειώσεις - Κωνσταντίνος Μάντης.

.............................................................................................................

Μίλαν Κούντερα: « Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι..»

-Όλοι έχουμε ανάγκη να μας κοιτάνε . Ανάλογα με τί είδους είναι το βλέμμα κάτω απ΄το οποίο θέλουμε να ζούμε , μπορούμε να καταταγούμε σε 4 κατηγορίες:

α) Η πρώτη  αναζητάει το βλέμμα ενός ατέλειωτου αριθμού ανώνυμων ματιών, μ’ άλλα λόγια  το βλέμμα του κοινού.

β) Στην δεύτερη κατηγορία εκείνοι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το βλέμμα ενός πλήθους γνώριμων ματιών .

γ)Τρίτη η κατηγορία  αυτών που έχουν ανάγκη να βρίσκονται κάτω από το βλέμμα του αγαπημένου προσώπου .

 

δ)Τέλος η τέταρτη η πιο σπάνια αυτών που ζουν  κάτω απ΄τα  φανταστικά βλέμματα πλασμάτων που είναι απόντα.Είναι οι ονειροπόλοι.

 Μίλαν Κούντερα
...............................................................................................................

«Οι άγγελοι τραγουδάνε..και οι ερωτευμένοι επίσης..» ...Οδυσσέας Ελύτης

«Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας βαστάει στη ζωή. Γι’ αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ’ ακούσουν. Λένε πως το είδος έχει ορισμένους κανόνες. Δεν τους ξέρω και, πάντως, δεν ενδιαφέρθηκα ή δεν μπορούσα ίσως να τους ακολουθήσω. Δουλεύει ο καθένας όπως νιώθει. Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν» 

ΟΔΥΣΣΕΑς ΕΛΥΤΗς.

...................................................................................................................................................................

Το πασίγνωστο αυτό ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη που ανήκει στις << Μικρές Κυκλαδες>> << Του μικρού Βοριά >> μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη, και ερμηνεύτηκε από τη Μαρία Φαραντούρη, τη Σούλα Μπιρμπίλη και τη Ντόρα Γιαννακοπούλου.
Μαγεύομαι όμως πάντα..από τη φωνή της μέτζο- σοπράνο Λίλιαν Τσατσαρώνη.. που προσεγγίζει κατά τη γνώμη μου το ποίημα..με μια δωρικότητα..μα και αισθαντικά..
Ας με συγχωρέσουν οι άλλες κυρίες για την προτίμηση .. υψίστου κύρους φωνές βεβαίως οι ίδιες...γι αυτό και σας παραθέτω το εξαιρετικό βίντεο του αγαπητού Γεώργιου Βιδάκη..που εκτιμώ ιδιαίτερα τον τρόπο προσέγγισης των τραγουδιών..και της κάλυψής τους με εικόνες..Έχει αισθητική !!!

η φίλη σας Σοφία..

 Ποίηση : Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία : Λίλιαν Τσατσαρώνη

.............................................................................................................

Το Υπόγειο ( απόσπασμα ) - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Όλοι έχουμε ξεσυνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή, που σε μερικές στιγμές αισθανόμαστε κάποια αηδία για την πραγματική ζωή και για τούτο την αποστρεφόμαστε όταν μας τη θυμίζουν. Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς τη ζωή των βιβλίων.
Και γιατί ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Τι ζητούμε; Ούτε και οι ίδιοι το ξέρουμε! Θα υποφέραμε περισσότερο αν οι τρελοί μας πόθοι πραγματοποιούνταν. 

Σταθείτε, προσπαθήστε, για παράδειγμα, να μας δώσετε περισσότερη ανεξαρτησία∙ βγάλτε από τη μέση τα εμπόδια, μεγαλώστε τον κύκλο της δράσης σας∙ χαλαρώστε την κηδεμονία, ε, λοιπόν, ναι, σας το διαβεβαιώνω, εμείς όλοι… θα ξαναζητήσουμε αμέσως την κηδεμονία. Το ξέρω καλά πως θα φουρκιστείτε, πως θα μου βάλετε τις φωνές, πως θα χτυπήσετε τα πόδια σας στο πάτωμα. Μιλήστε λοιπόν, θα μου πείτε, για τον εαυτό σας μόνο, και για όλες σας τις αθλιότητες στο υπόγειο, μα δε χρειάζονται δικαιολογίες, δεν έχετε το δικαίωμα να πείτε «εμείς όλοι!». 

Επιτρέψετε, κύριοι, γι’ αυτό το εμείς όλοι. Όσο για μένα, στη ζωή μου έφτασα στα άκρα εκείνο που εσείς δεν τολμάτε ούτε στο μισό δρόμο να φέρετε, από δειλία∙ κι ακόμα παίρνετε τη δειλία σας για φρονιμάδα, και παρηγοριόσαστε ξεγελώντας τον εαυτό σας. Γι’ αυτό το λόγο, ίσως να ‘μαι πιο ζωντανός από σας. Μα δώστε, παρακαλώ, περισσότερη προσοχή! Δεν ξέρουμε ακόμη πού υπάρχει τώρα εκείνο που είναι ζωντανό, από τι είναι και πώς ονομάζεται. Αφήστε μας μόνους, χωρίς βιβλία, κι αμέσως θα πελαγώσουμε, θα τα μπερδέψουμε∙ δε θα ξέρουμε που να στηριχθούμε και σε τι ν’ αφοσιωθούμε, δε θα ξέρουμε τι πρέπει να αγαπήσουμε ή να μισήσουμε, τι πρέπει να εκτιμήσουμε ή να περιφρονήσουμε.

 Βαριόμαστε ακόμη και που είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι με σάρκα και οστά αληθινά, ντρεπόμαστε γι’ αυτό και το θεωρούμε ατιμία μας. Γυρεύουμε να γίνουμε ένας τύπος γενικού ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ. Είμαστε πεθαμένοι μόλις γεννηθούμε, κι είναι χρόνια και χρόνια που μας γεννούν πατέρες που δεν είναι ζωντανοί, μια κατάσταση που μας ευχαριστεί όλο και πιο πολύ. Μας αρέσει. Σε λίγο θα επινοήσουμε κάποιο τρόπο να γεννιόμαστε από μια ιδέα. Μα δε θέλω πια να γράφω μέσα απ’ το «υπόγειο»…

Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (1821-1881) συγγραφέας.
...............................................................................................................

Στο «Υπόγειο» σατιρίζονται οι ριζοσπάστες σοσιαλιστές, οι οποίοι πίστευαν ότι οι άνθρωποι κατευθύνονται από τον ορθολογισμό και το ατομικό τους συμφέρον. Επιπλέον, ο ανώνυμος ήρωας αυτοαναλύεται στον παραληρηματικό του μονόλογο και προσπαθεί να καταδείξει τις εσωτερικές συγκρούσεις, τις συνέπειες της αγάπης, τις ρίζες της ηδονής, την αντίθεση ανάμεσα στο υγιές και στο νοσηρό, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, και μάλιστα ακόμη και η έννοια του καλού είναι σχετική. Λογική και βούληση, λοιπόν, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση. 

Το «Υπόγειο» δεν είναι παρά το ασυνείδητο του ήρωα, ο οποίος επιχειρεί «Κάθοδο στον Άδη της αυτογνωσίας».

ΠΗΓΗ : ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
...............................................................................................................

Νίκος Ξυδάκης - ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ - Σωκράτης Μάλαμας 

..............................................................................................................

Πάντα θα ταλαντεύομαι..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Είναι συναρπαστικό και δύσκολο πολύ..να έχεις επιλέξει από νωρίς..μειοψηφία να γενείς..μέσα εκεί εις τις ελάχιστες μειοψηφίες..
Να παρασύρεις χωρίς την καταπίεση.. μα με αγάπη άδολη..αληθινή και περισσή σ' αυτό το σύννεφο.. που εσένα σε πηγαίνει..προς την ευτυχία που αναζητάς..και τους δικούς σου τους ανθρώπους..Όχι για νάχεις κέρδος και όφελος εσύ προσωπικό...όχι για να κερδίσεις εσύ..μα έτσι για να νιώσεις να λες ..πως μ' ένιωσαν..πως με κατάλαβαν..κατάλαβαν το άπιαστο ,αυτό που γύρω τους πλανάται..πλανάται γύρω τους και δεν το βλέπουνε..Να ονειρευτούμε μαζί,να ξεφύγουμε από το πεζό...το καθημερινό. Έτσι λουσμένοι ,φευγάτοι ,πετώντας ,να ονειρευόμαστε αντάμα... 

Ο χρόνος τρέχει ..κι εγώ επίσης τρέχω γρήγορα για να τονε προλάβω..όχι δεν τον φοβάμαι..δεν τον φοβάμαι τον θάνατο..γιατί έτσι κι αλλιώς ο θάνατος δεν είναι το πλέον λυπηρό.Έτσι κι αλλιώς δεν τον καταλαβαίνεις ..Θέλω όμως μέχρι νάρθει ,μέχρι τότε, όποτε κι αν είναι,να γεμίσω τόσο πολύ την ψυχή μου,που να μην μπορεί κι αυτός ο Χάρος ο ίδιος.. να μη μπορεί να την σηκώσει.Θα τον νικήσω στο σημείο αυτό,μπορώ ,θα τον χλευάσω,θα τον κοροϊδέψω.Μ' αρέσει ,είμαι σίγουρη πως αυτή τη μικρή κουκίδα που δημιουργώ,θα την κρύψω εκεί,που μόνο αυτοί που με αγάπησαν πολύ θα την εβρούνε..Μόνο αυτοί θα την αναγνωρίσουν..μέσα στα ''σωριασμένα'' φύλλα του ημερολογίου μου..μαζί με ''ξεραμένα λούλουδα''..που πάντα ξέρουν να μιλούν...αφού έτσι και αλλιώς για τους άλλους διόλου εγώ δε νοιάζομαι..και υστεροφημίες δε ζητώ.. και δεν με ενδιαφέρει..καθώς κι εγώ..όπως κανείς.. δεν είμαστε στα άμεσα ενδιαφέροντά τους.

Λατρεύω τα παιδιά μου,όχι απλά γιατί τα γέννησα,αλλά γιατί με κοίταξαν στα μάτια και τα κοίταξα κι εγώ,μου έσφιξαν το χέρι και τους το 'σφιξα κι εγώ..Μειδιάτε..σας βλέπω ναι..γελάτε..μα διόλου πια δε νοιάζομαι γι αυτό..Νομίζετε πως όλοι εσείς εκάνατε το ίδιο..Μα εγώ που χρόνια μες στις αίθουσες σκυμμένη πάνω απ' τα παιδιά..σας γνώρισα κι εσάς..καθόλου δεν παρεξηγούμαι για το γέλιο σας αυτό..Λάθος..κάνετε λάθος κάποιοι από εσάς..Απλώς ίσως τα αγκαλιάσατε..και τα φιλήσατε..και τους μιλήσατε γιατί σας είπανε πως έπρεπε..Δεν περπατήσατε τον ίδιο δρόμο..δε βρεθήκατε και μερικοί ποτέ..στα ίδια βήματα και στο σωστό βηματισμό..κι έτσι απομακρυνθήκατε..και την απόσταση..το χάσμα γενεών εμείνατε να ψάχνετε..και να το μελετάτε..

Σας αφουγκράστηκα..λυπήθηκα αρκετές φορές..Ήταν που διαπίστωνα ενίοτε..ανθρώπους που ετάϊσαν το αρρωστημένο τους εγώ..από τη δόξα που επρόσμεναν..και καταθέτοντας το βάρος εις τις πλάτες των παιδιών τους..που ένιωσαν πως έχουνε οντότητα μέσα από την οντότητα που τους προσέδιδε η επιτυχία των παιδιών τους..γιατί οι ίδιοι ήταν ελλειπείς.

.Σε λίγο θα χτυπήσει πάλι το κουδούνι για τις αίθουσες..και πάλι θα αναρωτηθώ..αν ξεφυλλίζοντας τα βιβλία μου εκατόρθωσα ..εσάς πρωτίστως να επηρεάσω και να πείσω όσο μπορώ..πως η κατάσταση που ζούμε και βιώνουμε..ας μη σας οδηγήσει για άλλη μια φορά..''λιοντάρια'' για να θρέφουμε επιθετικά.. προφασιζόμενοι ..πως πρέπει άμυνα να έχουν τα παιδιά ανεπτυγμένη..Σαφώς κι αυτή είναι απαραίτητη..μα όχι μέσα σε μια ζούγκλα..που εσείς οι ίδιοι θα δημιουργήσετε..μες στον πολιτισμένο κόσμο..''καταβροχθίζοντας'' παιδιά και νέους..που καινούριους δρόμους..και σωστούς αναζητούν..κι όχι τα μονοπάτια.. της.. με κάθε τρόπο ''αναρρίχησης'' των εγωιστικών σας θέλω..που ''μπούμερανγκ'' γυρνούν και σκάνε επάνω σας..όταν θα είναι πλέον αργά...

Πάντα θα ταλαντεύομαι..και θα μου μένει το ερώτημα..τι είναι προτιμότερο..λιοντάρια να δημιουργώ...ή αν πρέπει το συναίσθημα νάναι ο ''οδηγός'' μου ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Ο κήπος μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Έχω δυο κήπους όμορφους..να ''βγαίνω'' .. να φυτεύω ...να τους ποτίζω για να ανθούν..να τους κλαδεύω σαν θα χρειασθεί.. 'καρπούς '' για να μαζεύω..Ναι..ναι..δυο κήπους πάντα εγώ χρειάζομαι..τον έναν για να κάθομαι εκεί ,στον ίσκιο και των δέντρων του να ξαποσταίνω .. να μπορώ να γαληνεύω την ψυχή μου.. και τον άλλον τον κήπο της ''καρδιάς'' καρπούς.. σαν να 'ναι συγκομιδής καιρός...καρπούς ώριμους και ζηλευτούς πάντοτε  να συλλέγω..Δεν είμαι εγώ ποιήτρια σε ξένα περιβόλια για να σεργιανώ..λεβάντες και βασιλικούς και δυόσμους να μαζεύω..Τους φυτεύω μες στον κήπο μου..ποτίζω καθαρό νερό..ξεβοτανίζω και μυρίζω ευωδία αληθινή...κι έπειτα στης ψυχής μου τα αρώματα σε κείνο το συρτάρι το ζωγραφιστό..τρέχω .. τ' αποθηκεύω..

Βγαίνω συχνά τα βράδια μες στον κήπο μου..εκεί κάτω από τη ροδιά που εφύτεψα χρόνια πριν..κι ακόμα οι αγέρηδες δεν την εξεριζώσαν..Έμεινε ανέγγιχτη εκεί..μονάχα λίγους ''ρόζους'' στον κορμό της εφορτώθη.. έχω και δυο φοίνικες πανύψηλους..χρόνια ορθώνονται εκεί εμπροστά..και τώρα τον κορμό τους εσκεπάσανε..δυο κισσοί μεγάλοι..Ζούνε κι αυτοί εις βάρος τους..μα δες το αλλιώς λέω συχνά..σαν μια αλληλεγγύη..Μονάχα πρόσεξε εσύ..σκύβω και λέω μέσα μου..μη λιμπιστείς το ψήλωμα αυτών...και το πράσινο το δέλεαρ..που η όψη τους προκλητικά και σου προτάσσει..

Μ'αρέσει πάντα ο ''κήπος '' μου να 'ναι περιποιημένος..μα έρχονται και κάποιες εποχές που ''ζιζάνια'' μέσα του φυτρώνουν..Η λέξη στη γραμματική από μόνη της..είναι ''το ζιζάνιo'' και γένους ουδετέρου..Μα εγώ το εντόπισα στον κήπο μου συχνά..και το συνάντησα και γένους θηλυκού συνήθως..και αρσενικού ενίοτε..έχει απ' όλα ο ''μπαχτσές'' αρκεί να ξέρεις να ''ξεβοτανίζεις''..''Παλιά μου τέχνη κόσκινο'' από τα παιδικά μου χρόνια..όταν απ' τα παρτέρια του καπνού.. εξεριζώναμε ζιζάνια..Εεε.. τι να κάνουνε κι αυτά..μας έλεγε η μάνα μου..κάπου να βρούνε τόπο να ''φυτρώνουνε'' ..πρέπει να ζούνε μια εποχή..τα δύστυχα..ως να τα ξεριζώσουν.. 

Φοβήθηκα βράδια που ήταν σκοτεινά..εκεί στην άκρη ..στη γωνιά..δίπλα στους ''κάκτους '' που δεν άνθιζαν πολύ συχνά..ούτε και κάθε εποχή..και κάθε Καλοκαίρι..Μα ότανε ανθίζανε..εγέμιζαν από ομορφιά..οι γλάστρες ..τα πιθάρια..Σπάνια ήτανε και είν' τα λούλουδα αυτά..αργούν πάντα να ανθίσουνε..μα δικαιώνουν σαν έρθει η ώρα τους..τον δικαιώνουνε αργά ..αλλά σταθερά..πάντοτε  τον ''περιβολάρη''..Είναι ''σπάνια'' τα άνθια της καρδιάς..και δεν ανθούνε σε ''παρατημένους'' κήπους..Είναι η φροντίδα και η δροσιά..το πότισμα αποβραδίς..που της ημέρας ομορφιά.. στους κήπους θα προσφέρει....

 Τους αγαπώ τους κήπους μου τους δυο..τον καθέναν για τα άνθια τα ξεχωριστά..που ακόμα μου προσφέρει..εκείνον τον κήπο τον αληθινό ψυχής..που μέσα μου τα αρώματα από τις παιδικές φωνές..κάτω από τα δέντρα ..τα φυτά..και τα ζουμπούλια μου μου φέρνει..μα και τον άλλονε..αυτόν που κείτεται στο χώμα καταγής..χρόνια τώρα πολλά..τα μάτια μου ευφραίνει..Ανθίζει ακόμα ο καθείς..αδιάκοπα..σαν το νερό που απ' το πηγάδι το ανασύρεις δροσερό !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
............................................................................................................

 Εδώ στον κήπο των ευχών.. 
Μυρίζει ακόμα ..
Από τον ύπνο των ποιητών
 Νωπό το χώμα...

 

                    Μάριος Φραγκούλης-Ο κήπος των ευχών 

............................................................................................................

«Σιρανό ντε Μπερζεράκ»..στο κηποθέατρο Παπάγου..

Αυτόν το Σιρανό ντε Μπερζεράκ με τις τόσες αρετές και το μεγαλείο ψυχής είχαμε την τύχη να δούμε χτες βράδυ, σε μια  παράσταση υψηλών προδιαγραφών, με την υπογραφή  του Γιάννη Κακλέα.Ήταν μια ''γεμάτη βραδιά..με λίγα χρήματα στο εισιτήριο - επένδυση..μα τεράστιο το κέρδος...ψυχής φόρτιση !!!
Εκεί στην όμορφη γωνιά αυτής της χαώδους μεν..αλλά υπέροχης πόλης, που παρά την κρίση..προσπαθεί και επιμένει πολιτισμικά..στο Κηποθέατρο Παπάγου..

 Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ενσαρκώνοντας τον ομώνυμο ήρωα, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, σε ένα απαιτητικό έργο, που συνδυάζει την κωμωδία με το δράμα. Αεικίνητος και γεμάτος πάθος, "οργώνει" τη σκηνή, καθηλώνοντας τους θεατές και γίνεται κυριολεκτικά ένα με το χαρακτήρα που υποδύεται.

 Η Δήμητρα Ματσούκα, ως εκπάγλου καλλονής, Ρωξάνη, εκπέμπει το ήθος, τη σεμνότητα και την "αποστασιοποιημένη" ομορφιά που ταιριάζει σε αριστοκράτισσα εκείνης της εποχής. Ερωτεύεται  στην αρχή με τα μάτια, το νεαρό, γοητευτικό Κριστιάν (Γιώργο Παπαγεωργίου), αλλά η άμετρη αγάπη της, που την οδηγεί δίχως δεύτερη σκέψη κοντά του, ρισκάροντας ακόμα και τη ζωή της, είναι απόρροια του λαμπρού πνεύματος που ερωτεύεται μέσα από τα ποιήματα και τον λόγο του.

Τελικά, ο θεατής φεύγει από το Σιρανό ντε Μπερζεράκ με ανάμεικτα συναισθήματα. Με εκείνη τη γλυκόπικρη γεύση του ανεκπλήρωτου και το θαυμασμό για την αυτοθυσία. Το ίδιο το έργο δεν δίνει μια ξεκάθαρη κατεύθυνση. Καλούμαστε να σκεφτούμε πάνω στο ζήτημα της αγάπης, να αποφασίσουμε μόνοι αν αξίζει να διακινδυνεύσουμε για τον έρωτα ή αν είναι προτιμότερο να μείνουμε σιωπηλοί παρατηρητές, δέσμιοι των αναστολών μας. 

Μια όντως ''μαγική''βραδιά..εκεί στο κηποθέατρο του Παπάγου..''Γέμισα''την ψυχή μου εικόνες και συναισθήματα...
Σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα..Παίζει και απόψε στο κηποθέατρο στις εννιά..21.οο / 8/ ημέρα Τρίτη..
Και θα παίξει σε πάρα πολλά θέατρα της Αθήνας καλοκαιρινά..μέχρι της 15 Σεπτεμβρίου που θα παιχτεί στο Ηρώδειο..
Εξαιρετική παράσταση.. δεν έχω λόγια..!!!
Σε γεμίζει σκέψεις και φέρνει στην επιφάνεια ξεχασμένες αξίες !!

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη .
.............................................................................................................

Επιστροφή στην πόλη..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μάζεψα τα σανδάλια μου..δίπλωσα τις πετσέτες μου..πήρα τα βάζα με τις πέτρες ,τα κοχύλια μου..και ό,τι άλλο μάζεψα απ' την παραλία μου..και βγήκα πάλι μες στο δρόμο..Είχα περίεργο συναίσθημα ετούτη τη φορά..Πάει καιρός πολύς που άφησα την πόλη την πολύβουη..και λες και ήτανε η πρώτη η φορά..που στους ρυθμούς της έπρεπε από ετούτη τη στιγμή..έστω και νοερά να συνηθίσω...Να πω πως ένα σφίξιμο μες στο στομάχι μου δεν είχα? ψέμματα θάναι αυτό αν το ισχυριστώ..κι εγώ τα ψέμματα τα απεχθάνομαι οικτρά..Μπήκα στο δρόμο μου το γνώριμο..και ψιλοτραγουδώντας ..άνοιξα το παράθυρο και νόμιζα ακόμα ο βασιλικός και ο δυόσμος απ' τον κήπο μου ερχότανε μπροστά μου..

Παράξενο συναίσθημα..αλλά διόλου μελαγχολικό..Σε πιάνει μια μανία φυγής..εις την αρχή..μα προς το τέλος της επιστροφής σαν πλησιάζει η ώρα..βιάζεσαι πίσω πάλι στις συνήθειες που ήξερες..στους φίλους σου..στα καφενεδάκια τα μικρά για τον καφέ..σε κείνα να γυρίσεις..Δεν είμαι από αυτούς που τα μυαλά μου παίρνουνε ''αέρα''και ψάχνουν πάντα τόπους ξωτικούς για να ''φορτίσουνε''τις μπαταρίες..Αν τις εικόνες ομορφιάς μέσα σου εσύ ποτέ δεν τις κουβάλησες..μην περιμένεις ούτε εκεί..και μες στους τόπους που υπόσχονται ''τα μαγικά τα βράδια''ούτε εκεί και θα τις βρεις..Πήγα στα μέρη που αγάπησα και με αγάπησαν..γέμισε από τις αναμνήσεις τις παλιές..και τις καινούριες που κι αυτό το Καλοκαίρι ''εζωγράφισε''η ψυχή μου..Ακούμπησα τη σκέψη μου στα όμορφα..σε όμορφους ανθρώπους.

.Πεθύμησα τους φίλους μου λοιπόν..και ήρθε η ώρα να τους απολαύσω..Μου αρέσουν οι εναλλαγές..και οι επιστροφές..και γκρίνια για την πόλη δε με πιάνει..Έχει και η πόλη χάρες εντελώς ξεχωριστές..κι ας τη βοή της την εξέχασα για λίγο στο κεφάλι..Δεν ήρθε δα και με το τέλος αυτό των διακοπών και η συντέλεια του κόσμου..Οργάνωση χρειάζεται κι εδώ..έχει γωνιές ανεξερεύνητες και η πόλη..Και ο ήλιος και ο Αύγουστος ακόμα δεν μας χαιρετίσανε..και οι μικρές οι αποδράσεις ..όσο..για λίγο ακόμα..μέχρι για νάρθει το φθινόπωρο..μας κλείνουνε το μάτι.

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

Περνούν τα χρόνια..πάμε κι ερχόμαστε..και πάλι από την αρχή...αλλάζουνε οι άνθρωποι..λίγοι οι φίλοι που απομείναν..μα είναι αληθινοί...Γνωστοί σωρηδόν..μα η ψυχή κάθε φορά κοντοστέκεται στους εκλεκτούς..
Του χρόνου πάλι...το Καλοκαίρι...που θάρθει ελπιδοφόρο να μας γεμίσει εικόνες..
η φίλη σας Σοφία....

ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΡΗ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ.

.............................................................................................................

.✿..απόψε τα γοβάκια μου...τα φόρεσα για σένα...✿. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Bράδυ Σαββάτου...καλοκαιριάτικο βράδυ από τα  λιγοστά του φετεινού που μείναν...Και να που το προλάβαμε και τούτο δω το Καλοκαίρι..Πάει  και πέρασε γλυκά..είχε αέρηδες πολλούς απ' την αρχή..μα εγαλήνεψε εδώ στην άκρη του που φτάνει.. το φετινό το Καλοκαίρι...μας γέμισε εικόνες...και συναπαντήματα γλυκά και τρυφερά...ήλιου ανάσες..Ναι ..και μας καλεί κι απόψε να το ζήσουμε...Δε μας ζητάει πολλά...εκεί στο θερινό σινεμά...ένα γλυκό κρασάκι παγωμένο δροσερό..και μετά..εκεί στην άκρια της θάλασσας ,καθώς θα ρίχνει η νύχτα η φωτεινή τις δέσμες της ,μες στα νερά τα καταγάλανα..Ναι ..εκεί το ραντεβού μας θάναι πάλι απόψε φίλοι μου..για να ''γευτούμε'' τη χαρά...το άγγιγμα του αγαπημένου μας...το χέρι που μας σφίγγει ζεστά και την ψυχή μας τη ζεσταίνει...Γι απόψε ίσως μόνο..για αύριο..ποιός το ξέρει ?
Έχουν τα Καλοκαίρια αποχαιρετισμούς γλυκούς..μα υπόσχονται ξανά ..ζεστά και τρυφερά.. Άνοιξες και καινούρια Καλοκαίρια !!!

Γι αυτό το αποψινό..του αποχαιρετισμού Καλοκαιριού..το αποψινό το δείλι και το βράδυ.. εσύ θα λαχταρήσεις πάλι σαν το μικρό.. με το φλοράλ φουστάνι.. κοριτσάκι..Είναι που θα βάλεις πάλι την ψυχή σε μια τροχιά...αναζήτησης χαράς..και έρωτα...με τα ψηλά τα κατακόκκινα γοβάκια σου...όπως το χρώμα του έρωτα καλεί..


Μη φοβηθείς και τόλμησε..και πάλι απόψε την καρδιά σου να χαρίσεις...Μοιράσου εσύ καρδιά μου ταξιδιάρικη και μοίρασε..δώσε χαρά πάλι απόψε και πάρε..με όποιο τρόπο επέλεξες εσύ..με αυτόν.. που στην ''λάγνα'' σου ψυχή ταιριάζει..

Εκεί στης ''Όστριας'' δίπλα στα κύματα της θάλασσας.. καθώς όστρια σημαίνει νότιος ήπιος άνεμος και γλυκός..στείλε με μουσική υπόκρουση.. την καρδιά να ταξιδέψει και το επανιδείν να ευχηθεί..για το άλλο Καλοκαίρι να μας έβρει...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Όταν η μουσική δεν έχει σύνορα !!!!!!!!!!!!!!
 Άκρως ερωτικόν !!!

 Εξαιρετικό κομμάτι κι απ' ό,τι διάβασα γράφτηκε από τους Calexico στην Ελλάδα με τη συνδρομή του παραδοσιακού συγκροτήματος "Τακίμ". Φοβερό πώς συνδυάζεται το λάτιν ύφος του τάγκο με την καθαρά ελληνική ή γενικότερα ανατολίτικη παραδοσιακή μουσική! 
Απίστευτο κράμα!
Εμπνευσμένο από τον Ελληνικό μπάλο!!

Ερωτευθείτε κι απόψε ξανά..τη ζωή ..το Καλοκαίρι..''τον''που σας εμπνέει και σας ''μοιράζει''χαρά...

η φίλη σας Σοφία..
Καλό Σαββατόβραδο !!!!!!!!!!!!!!

            https://youtu.be/3iUSvyNaDyo    

Calexico - Roll Tango (feat. Takim & Eric Burdon)[Bonus Track] 

..............................................................................................................