Γραμματικάδες ..σπουδαγμένοι και σοφοί..θα προσπαθήσουνε να σου γεμίσουν το κεφάλι..Να τους ακούς ..να μελετάς..μα κάπου εκεί στο τέλος της ημέρας σου μικρούλη μου..όσο μπορείς..μονάχος σου..κι ας φαίνεσαι μικρούλης..βάλε το μυαλό σου να σκεφτεί..αφαίρεση αν γίνεται να κάνει..αποφάσεις τόλμησε και βάζε στόχο εσύ..μόνος σου να τις παίρνεις..Υπάρχουνε κι ατάλαντοι στον κόσμο αυτό..που θέσεις μα και έδρανα υψηλά..μπρος στα παιδικά κι αθώα τα μάτια σου φαίνονται πως κατέχουν..κι έτσι σου παρουσιάζονται συχνά..και μόνοι τους αυτοχρίζονται..και σουλατσάρουν για ''σοφοί''.Θάρθει ο καιρός..εκείνος ο καιρός..και ίσως δε θάναι τόσο αργά..που θα αρχίσεις να απορρίπτεις έναν - έναν απ' αυτούς ..θα ψάξεις να κρατήσεις μοναχά τα ''στέρεα υλικά'' των παιδικών σου χρόνων.
Μη φοβηθείς που τώρα δα ..μπροστά σου υψώνονται σα γίγαντες και ''δάχτυλο'' κουνάνε...Διώξε το φόβο από μέσα σου..τώρα ακόμα που είναι αρχή..τεντώσου και ορθώσου..''ψήλωσε'' όσο κι αν μπορείς..και άκου ..μίλα ..ρώτησε..απάντησε..και σήκωσε το μπόι σου..δε θα γενείς ποτέ σου εσύ προσπάθησε..αυτό που οι άλλοι ονειρεύονται για σε.Ήρθες να περπατήσεις δρόμους χαραγμένους απ' τα χέρια σου..τα καλούπια τους να σπάσεις..Την ευτυχία τη δική σου δεν μπορούν τις περισσότερες φορές..γραμματικοί και με περγαμηνές να ζωγραφίσουν..
Θα συναντήσεις όμως και αληθινούς ''σοφούς'' στις θάλασσες τις ανοιχτές σαν βγεις να ταξιδέψεις..Δε θα τους αναγνωρίσεις εξ αρχής,μπορεί να σου φανούνε παρακατιανοί..νάναι ''ναυτάκια''ή ''λοστρόμοι''.Μα σαν θα θέλεις ''Καπετάνιος''στη δική σου τη ζωή..μικρούλη μου εσύ για να γενείς..σκύψε και ρώτα..και λογάριασε και μάθε..πως δένουν και πως λύνουν τα σχοινιά μονάχοι ακόμα και οι ''λοστρόμοι''.Καλοντυμένο θα φροντίσουν να σε στείλουνε πρωί- πρωί από νωρίς και στα καλύτερα σχολεία..
Κι άλλοι που δεν την έχουνε την τύχη τη δική σου..κι αυτοί πρωί- πρωί θα ετοιμαστούν για να κινήσουνε..από ανήλιαγα δωμάτια ..κι εκείνων οι γονείς τους θα φροντίσουνε..και πάλι καλοχτενισμένους να τους φέρουνε εις τα σχολειά μπροστά..Παιδάκια του Θεού κι αυτά..κι ας μοιάζουνε ενός ''κατώτερου Θεού''..Θεός είναι ένας μοναχά..και το μυαλό εκείνος το ''μοιράζει''..Παιδάκια και βλαστάρια δέντρου της ζωής κι αυτά..της ανθρωπότητας..του σύμπαντος.. της Γης αυτής το μέλλον..Δε θέλω να σου πω από τώρα τα ''μαντάτα'' τα κακά εγώ..και τα λυπητερά..δε θέλω τη ζωή της γνώσης σου της αρχικής ,στο αποτέλεσμα της χρησιμότητας της επαγγελματικής σου να ακουμπήσω..Θα κουραστείς..και μην παρασυρθείς από τα χαχανίσματα..απ' τα μικράτα σου ακόμα εσύ..μάθε να ξεχωρίζεις..τα αληθινά χαμόγελα ζωής απέβαλλε και απέφευγε τις ψεύτικες και ανούσιες..και τις ''λυκοφιλίες'' και όλων των ειδών ''θωπείες'' ύπουλες και καταστροφικές,που σε''αποκοιμίζουν'' εκεί μες στα σχολεία σου..δασκάλων ενίοτε ''ελαφρών'' ..συμμαθητών ανταγωνιστικών με ''υπόγεια'' διαδρομή..φωνές χαζοχαρούμενες μη σε επηρεάσουν..
Όχι.. όχι..δε θα πάψω να μιλώ..επιβάλλεται επειγόντως να μιλώ..κι εσείς μαζί με όλους να μιλάτε.. γιατί απλώθηκε τριγύρω μας σκουπιδαριό..''χορεύει μες στους κάδους'' ..μιλάμε ναι..φωνάζουμε ..διαπαιδαγωγούμε ορθά..επιλέγουμε..κι όχι θωπεύοντας τους ανθρώπους γύρω μας,κάνοντάς τους να νιώθουν σπουδαία πράττοντες..πως αλλιώς νομίζεις πως μπορεί να γίνει.. να καταρριφθούν ανόητες συμπεριφορές..και στερεότυπα αιώνων..?
Είναι μακρύς ο δρόμος σου μικρούλη μου και ανηφορικός..Μάζεψε θα σε παροτρύνω μοναχά.. << Γνώση - Σοφία- Αναζήτηση- Ταξίδια Εξερεύνησης- Διαδρομές μοναδικές >> που εκεί στην ολοκλήρωση του εαυτού σου θα σε βγάλουν.Γιατί σαν κατορθώσεις να ολοκληρωθείς και τους δασκάλους σου να ξεπεράσεις,θα αντέχεις..και θα γεύεσαι απλόχερα,βαθιά καρπούς, που οι άλλοι δεν τους βλέπουνε ..καρπούς που είναι κρυμμένοι μέσα εκεί στα σκοτεινά..στις φυλλωσιές των δέντρων..Είναι μοναχικός..έχει ανήφορο και δύσβατος ο δρόμος προς τη γνώση..
Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.
Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.
Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.
Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δε χωράει.
Γέφυρες...ανοίγεις το λεξικό... ενώνουν δυο τόπους λέει...όποιο λεξικό και να ανοίξεις η ερμηνεία ίδια... με άλλα λόγια μοναχά.. μα το νόημα πάντα ίδιο..επιτυγχάνεις με αυτές τη ζεύξη δύο ή και περισσότερων σημείων..καθώς μεσολαβεί εμπόδιο φυσικό ή τεχνικό αναμεσά τους...Περιδιαβαίνω μέσα εδώ...βρίσκω στην αρχική μου τη σελίδα τούτο το παρακάτω βίντεο..για της Άρτας το γιοφύρι.. περιδιαβαίνω με υπομονή και το κοιτώ..και ταξιδεύω μες στο χρόνο..Περάσματα ,εικόνες ...πόλεις και ιστορικά τα γεγονότα που ''τρατάρομαι'' απ' αυτό...και μουσικές εξαίσιες... κλασσικές και ταξιδιάρικες..στου νου μας τα ταξίδια και στου χρόνου τα ταξίδια οδηγούν...Και σκέφτεσαι...και λες..να ''χτίζω γέφυρες'' για να 'χω να περνώ..όταν τις συναντώ μπροστά μου...Μονάχος σου θα τις περνάς..θα πας σε άλλους τόπους άγνωρους ή ίσως και γνωστούς...Μνημεία της φύσης μερικές... Ορθώνονται μπροστά μας ..ορθώνονται στο χρόνο..Μύθοι..θρύλοι ..ιστορίες μοναδικές..για κάθε μια απ' αυτές...γραμμένες στα κιτάπια της παράδοσης..της Ιστορίας άλλοτε...Και σήμερα της Άρτας το γιοφύρι...Μνημείο στο χρόνο...μνημείο που ενώνει ακόμα και τώρα σκέψεις,αλληγορίες,προσμονές..Μια ιστορία επαναλαμβανόμενη και συμβολική..διαχρονική και ανεξίτηλη μέσα εις τους αιώνες..
<< Ολημερίς το χτίζανε,το βράδυ γκρεμιζόταν >> Πόσο επίκαιρο συνεχώς... Πόσο σπουδαία αλληγορία !!! Ο Πρωτομάστορας..αυτός πρώτος..αυτός πρέπει να τολμήσει τη θυσία..ναι αυτός..χωρίς να δειλιάσει..χωρίς από τους άλλους πρώτα να προσμένει...Να γίνει η ''αρχή του στερεώματος''..η αρχή της βάσης..για να ακολουθήσουν και οι άλλοι... Θυσία..για κάθε δύσκολο..κάθε αστέριωτο..μα στο τέλος τόσο μεγάλο..''ενωτικό ψυχών''...γέφυρες... Κι έπειτα..οι γραμμένες σελίδες..που περπατήθηκαν στις πέτρες τους επάνω..Οι αναστεναγμοί πολεμιστών...οι αναστεναγμοί των αγροτών..η δυσκολία του περάσματος..η ανταλλαγή των εφοδίων..των προϊόντων..το δέσιμο των λαών...γέφυρες... Να χτίζεις γέφυρες..να ενώνεις το απροσπέλαστο...γέφυρες και συναπαντήματα ανθρώπων και ψυχών... Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Της Άρτας το γεφύρι είναι λαϊκό αριστούργημα, σαν ένα κομμάτι από ραψωδία ομηρική. Και είναι για να το εκμεταλλεύονται ποίηση και μουσική μας όσο υπάρχουν… Κωστής Παλαμάς
Μανώλη Καλομοίρη - Ο ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΑΣ, (The Master Builder) - Manolis Kalomiris
O Mπωντλαίρ γράφει: «Παράξενη θεότητα, σαν τις νύχτες σκοτεινή, με
άρωμα από καπνό Aβάνας και μόσχο, έργο ενός Όμπι Φάουστ της σαβάνας,
σαγηνεύτρα εβένινη, θυγατέρα των μαύρων μεσονυχτίων, προτιμότερο από
σπάνια κρασιά κι από όπιο, του στόματός σου το ελιξίριο, όπου καμαρωτός
στέκει ο έρως».
Ό,τι δεν ζήσαμε...το άπιαστο....φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας και την δονεί...την θλίβει....μα και την τροφοδοτεί συγχρόνως...
Τα βήματά μας επιστρέφουν ξανά και ξανά...στην φευγαλέα τρυφερή ανάμνηση που....άναψε τη σπίθα....του φευγαλέου έρωτα...Δεν
παίρνουμε ποτέ την απάντηση θαρρώ....αν είναι αποκύημα της φαντασίας
μας η εξιδανίκευση....ή η ομορφιά ,που θα θέλαμε νάχει ,ένας ιδανικός
έρωτας....Είναι η χημεία..είναι η ψυχική καστάσταση του δεδομένου χρόνου και της στιγμής..είναι η ιδέα που χρόνια μας ταλανίζει για το απροσδιόριστο ιδανικό του έρωτα ? Ό,τι όμως και να 'ναι αυτό το συναίσθημα,μας κάνει να κολλάμε στον ένα και μοναδικό,που προσδοκάμε ότι θα μας ολοκληρώσει και θα μας φτάσει στα επίπεδα του έρωτα χωρίς σύνορα...
Μας αξίζει να ''βουτάμε ...να τολμάμε''...να αρπάζουμε
τη στιγμή που μας συμβαίνει...να γευόμαστε τα κομμάτια αυτού του
έρωτα....για μην μένουν στην ψυχή μας...οι χαρακιές του
ανικανοποίητου....Καλύτερα να περπατήσεις ξυπόλητος...προς την
ομορφιά που σου κλείνει το μάτι...έστω κι αν ακόμη γεμίσουν αγκάθια στο
τέλος τα πόδια σου....παρά να μένεις ακίνητος ...κοιτάζοντας τον δρόμο
από μακριά.... ( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ),,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Απ’ όλα μου τα πάθη εγώ διαλέγω εσένα ..νά'σαι το πιο μεγάλο να'σαι το πιο γλυκό....
Νοσταλγικά και αγαπησιάριακα βράδια..τότε που γινόντουσαν οι παρέες ένα με τα συγκροτήματα στις συναυλίες... Σαββατόβραδο κι απόψε...με ένα υπέροχο τραγούδι....
Οι Εκείνος και Εκείνος είναι μαζί από το 1988. Το όνομά τους είναι
δανεισμένο από την τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος» του Κώστα
Μουρσελά με τους Βασίλη Διαμαντόπουλο και Γιώργο Μιχαλακόπουλο....ένα υπέροχο συγκρότημα με σπουδαίες δουλειές..και με ένα φορτηγάκι Van-Transporter VW,κάπου εκεί στα 1991 γυρίζουν όλη την Ελλάδα δίνοντας συναυλίες.... οι εμφανίσεις τους στο club «ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ» μένουν ιστορικές τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τη διάρκειά τους.
Στίχοι: Κώστας Λογοθετίδης Μουσική: Εκείνος και Εκείνος Πρώτη εκτέλεση: Εκείνος και Εκείνος
Το πάθος ♫ Εκείνος και Εκείνος
Απ’ όλα μου τα πάθη
εγώ διαλέγω εσένα
να `σαι το πιο μεγάλο
να `σαι το πιο γλυκό.
Σε `σένα θα ποντάρω
κι ας ξέρω πως ρισκάρω
για χάρη σου να χάσω
και γη και ουρανό.
Και γη και ουρανό...
Να νυχτώνει, να χαράζει
κι εγώ δίπλα σου
να λέω "δε με νοιάζει"
όπου πας εσύ, να `μαι κι εγώ.
Να σε νιώθω, να σ’ αγγίζω,
σαν αέρας το κορμί σου να τυλίγω,
όπου πας εσύ, να `μαι κι εγώ.
Απ’ όλα τα τραγούδια
εγώ διαλέγω εσένα
να `σαι το αγαπημένο
να `σαι μοναδικό.
Σ’ εσένα θα πιστέψω
και θα σε ταξιδέψω
μακριά από εκεί που φτάνει
της πόλης η ηχώ.
Της πόλης η ηχώ..
Ξημέρωσε και πάλι η μέρα του Θεού και με ήβρε ο ήλιος μοναχή στο κρεββατάκι μου κι ετούτο το πουρνό...μα σφιχταγκαλιασμένη με το όνειρο,που ως το πρωί μου κράταε συντροφιά.. Είχα πλαγιάσει από νωρίς στο κρεββατάκι μου κι απόψε..έτσι να αποσυρθώ από της μέρας το ανακάτεμα ,σε μια γωνιά να αποσυρθώ όπως και κάθε βράδυ..Μ' αρέσει εκείνο εκεί το κούρνιασμα το βραδυνό..που όλα γύρω μου παίρνουν άλλα χρώματα..τα ξαναζώ της μέρας τα καμώματα..τα επανεξετάζω..
Έβρεχε πάλι απόψε όλη νύχτα μια ψιχαλιστή,ποτιστική λεν' στο χωριό μου ,μια βροχή που μετά τη ζέστη του Καλοκαιριού,ήρθε για να ξεπλύνει όνειρα.. που ζωγραφίστηκαν.. ήταν αρχές τ' Αυγούστου..Τώρα Σεπτέμβρης μου μηνάς..παράξενη σιωπή..Αρέσουνε τα χρώματα τα Φθινοπωρινά,όλοι τα ζωγραφίζουν και τα βάφουνε..τοπία και χρώματα σου λέει μοναδικά..Μα εμένα με θλίβει αυτό το χρώμα που φόρεσε ,της νοσταλγίας το χρώμα του Καλοκαιριού..που απ' τ' ανθισμένο της καρδιάς ,το γαλανό και τ' άσπρο..έγινε ξεραμένο λάδι σε καμβά..σε ζωγραφιά ξεθωριασμένη.
Μου λες να κάνω υπομονή,μου δείχνεις λέξεις άγνωστες..κι όλο μακραίνεις τη γραμμή ..κι όλο την παρατείνεις..Σάμπως δεν είναι και η γραμμή αυτή μια ελπίδα στη ζωή μου ?Όσο μακραίνει η γραμμή μακραίνουνε τα όνειρα ..μακραίνει το κυνήγι..Κουράστηκαν τα βλέφαρα..κουράστηκε και ο νους μου...Θέλω να γείρω μια βραδιά και να 'ναι λευκό το τοπίο στο μυαλό μου...λευκό τοπίο... .γαλήνιο..γεμάτο γιασεμιά...Να ζαλιστώ...μια ζάλη δυνατή...σαν μέθης νάχω τη χαρά...να αποκοιμηθώ...
Με τ' άψυχα μπορούμε να φερθούμε σκληρά κι ανελέητα: μπορούμε
να πελεκήσουμε τα δέντρα, να ψήσουμε τούβλα, να σφυροκοπήσουμε
αλύπητα το σίδερο στ' αμόνι. Όμως στους ανθρώπους δεν μπορούμε να φερόμαστε άκαρδα, χωρίς
αγάπη, όπως δεν μπορεί ν' αντιμετωπίσουμε το μελίσσι χωρίς μέτρα
προφύλαξης.
Αυτή είναι η φύση της μέλισσας εξ ορισμού: αν της
συμπεριφερθούμε χωρίς προσοχή τότε και σ' αυτή θα κάνουμε κακό
και τον εαυτό μας θα βλάψουμε. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Κι αλλιώς δεν
μπορεί να είναι, γιατί η αμοιβαία αγάπη των ανθρώπων είναι ο
βασικός νόμος της ανθρώπινης ζωής.
Είναι αλήθεια βέβαια πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να εξαναγκαστεί
ν' αγαπήσει τον άλλον, όπως μπορεί να εξαναγκαστεί να εργαστεί,
όμως απ' αυτό δεν συνάγεται πως μπορεί να συμπεριφέρεται στους
συνανθρώπους του χωρίς αγάπη, και μάλιστα όταν τους ζητάει κάτι.
Αν δεν είσαι ικανός να νιώσεις αγάπη για τους άλλους, τότε
κάθισε στη γωνιά σου ασχολήσου με τον εαυτό σου, με πράγματα που
θέλεις εσύ ο ίδιος ή μ' ό,τι άλλο επιθυμείς, εκτός απ' τους
ανθρώπους.
Όπως δεν μπορείς χωρίς βλαβερές επιπτώσεις να τρως παρά μόνο
όταν νιώθεις την επιθυμία να φας, έτσι και στους ανθρώπους μπορείς
να φέρεσαι χωρίς δυσάρεστες συνέπειες μονάχα όταν τους αγαπάς.
- Απόσπασμα από το μυθιστόρημα Η ανάσταση, του Λέοντα Τολστόι. .............................................................................................................
Η Ανάσταση είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα της παγκόσμιας
λογοτεχνίας. Ένα αριστουργηματικό βιβλίο που στην εποχή του (1899)
ξεπέρασε σε πωλήσεις το "Πόλεμος και ειρήνη" και την "Άννα Καρένινα". Το
τελευταίο σπουδαίο έργο του Λέοντα Τολστόι.
Στην "Ανάσταση" κορυφώνονται και εκφράζονται οι ηθικοί στοχασμοί, οι
πνευματικές ανησυχίες και οι πολιτικές ιδέες που καλλιέργησε ο Τολστόι
προς το τέλος της ζωής του, όταν άρχισε να αναθεωρεί τη σχέση του με το
κράτος, καταδίκασε το δεσποτισμό, την εξαθλίωση των φτωχών αγροτών και
το φεουδαλισμό ως πυρήνα του τσαρικού καθεστώτος. Και παρότι
εξακολουθούσε να θεωρεί τον εαυτό του χριστιανό, δε φοβήθηκε να
στηλιτεύσει την υποκρισία της επίσημης Εκκλησίας.
Για το Γιάννη..την Ηλιάνα ...τον Πάνο ...την Ελένη..την Αλίκη.. τη Βούλα ...το Γιώργο....το Νίκο...τη Βάσω...την Όλγα... για τους ανθρώπους που αγαπάμε...για όλους τους ανθρώπους που πρέπει να καταλαβαίνουμε...υπέροχη μουσική χωρίς λόγια...αλλά με εκατομμύρια λέξεις !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Παράξενα που εξελίσσονται κάποιοι άνθρωποι..Πάντα από παλιά ..κι από την εποχή ακόμα των σπηλαίων ο άνθρωπος δεν άντεχε τη μοναξιά και στην ''εστία'' ήθελε να μοιράζεται τους λίγους σπόρους που ολημερίς εμάζευε με έναν άλλο άνθρωπο..να κοιταχτεί και δυο νοήματα να ανταλλάξει..μιας και η γλώσσα ήτανε επίτευγμα κατοπινό.Και εσυνέχισε να εξελίσσεται..και βρήκε τρόπους από τότε να επικοινωνεί..να συγχρωτίζεται πότε με ενδιαφέροντες και πότε με αδιάφορους ανθρώπους..Αυτή είναι η ζωή και είναι όμορφη στ' αλήθεια από μόνη της,γιατί σου δίνει μες στον κήπο της ποιά λούλουδα θα επιλέξεις. Και φτάσαμε σιγά - σιγά..και πέρασαν αιώνες..και βρήκαμε και βρίσκουμε χίλιους τρόπους να επικοινωνούμε.. Πότε αληθινούς και πότε ψεύτικους εντελώς.. εφτάσαμε λοιπόν και σήμερα στην εποχή του Ιντερνετ και του διαδικτύου.
<< Ένα παράθυρο όμορφο και ανοιχτό>> είναι αυτό μέσα στον κόσμο.Ανοίγει ορίζοντες πολλούς..σε βάζει σε εγρήγορση..κι ο νους σου ταξιδεύει..Γεμίζεις γνώσεις ..πληροφορίες και ευκολίες για την ίδια αυτή την καθημερινότητά σου..Μα έχει και παγίδες άπειρες το << παράθυρο>> αυτό άμα από μόνος σου βίαια το ανοίξεις..Δεν έχουνε την αντοχή..τη δύναμη οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές να τοποθετηθούν.Δεν έχουν τη δύναμη να είναι ο εαυτός τους.Θέλουν ,επιθυμούν διακαώς να επικοινωνήσουνε..μα πάντα εκεί πίσω από μια μάσκα..
Αναρωτιέστε φίλοι μου τι είδους επικοινωνία είναι αυτή που μοναχοί μας πίνουμε εδώ μέσα εμείς τον καφέ μας..Έχετε δίκιο..πόσο άσχημο να πίνεις μόνος τον καφέ σου..Μα είναι και κάποιοι άνθρωποι που ίσως δεν μπορούν ολημερίς να τρέχουν μες στον καφενέ ,για τους δικούς τους λόγους..Είναι και κάποιοι άλλοι όμως άνθρωποι,που δεν αντέχουνε τον ίδιο τους τον εαυτό..και καταντούν <<ψηφιακοί ανθρώποι>>.
Και πως να πιεις και εδώ μέσα ακόμα τον καφέ με έναν που έχει για προφίλ << γαϊδούρι>> ή μια <<φώκια>>..ή και καμμιά ''αρκούδα'' και άλλες φορές και ένα ''διάβολο''..να βάζουν για προφίλ..και τι κρίμα για τα ζωάκια που τόσο τα αγαπώ στ' αλήθεια..ακόμα και για το διάβολο το κρίμα..που ξέρει καλά το ρόλο του χρόνια πολλά αυτός...Και πως να πιάνεις κουβέντα ατελείωτη με άνθρωπο, που δεν έχει τη δύναμη και δεν το ξεπερνά να σε κοιτά στα μάτια ,έστω και από μια φωτογραφία του της στιγμής..που κρύβει στα συρτάρια του ,γιατί δεν αντέχει ή και σκόπιμα πολλές φορές να στην παρουσιάσει ?
Θέλει να κρύβεται πίσω από ό,τι φαντάζεται και παραμύθια να 'ρχεται να σου πουλά..Όλοι εμείς ..αναγκαστικά και μη που είμαστε ''ψηφιακοί'' και επικοινωνία ψάχνουμε συχνά..όλοι έρχονται στιγμές που στην παγίδα του εγκλωβισμού θα πέσουμε του εαυτού μας του ίδιου..Μα είναι άλλος να 'σαι ψηφιακός άνθρωπος..και άλλο ''ανθρωπος''..Αν το προσωπό σου δεν αντέχεις καν για να μου δείξεις..τι κάθεσαι και μου ''τσαμπουνάς'' και ιστορίες για τη σπουδαιότητά σου μου αραδιάζεις? Πετάς μια φράση..έτσι στα πεταχτά που κάπου αντέγραψες ή μες στο τραμ την άκουσες..και περιμένεις μετά να σου' ρχονται οι αφελείς..και κουβέντα ανούσια να πιάνεις..για να γεμίζεις το κενό της άμοιρης ψυχής σου..Μα από μικρό σου λέγανε να αφουγκράζεσαι..να σκύβεις στην αληθινή ζωή..να μελετάς στα σοβαρά και τον εαυτό σου με << κουρέλια και σκουπίδια>> να μην ντύνεις.
Αναρωτιόμαστε πολύ συχνά τι είναι και το Google+ ..ναι φίλοι μου..μέσον καλό επικοινωνίας μοιάζει..μονάχα που οι άνθρωποι..όπως παντού είναι ένα ψηφιδωτό ανομοιόμορφο..και ο καθείς παρουσιάζεται όσο αντέχει και του ταιριάζει..Λίγοι απομείναν οι αυθεντικοί που δεν φοβούνται και τολμούν ο εαυτός τους να' ναι..Ψάχνεις και τους βρίσκεις τους αυθεντικούς και αν έχεις τύχη κι είσαι τυχερός πολύ ..και ιδέες και γνώσεις ανταλλάσσεις..
Παντού και πάντοτε μπορείς..από τον καφενέ και ως το διαδίκτυο διακίνηση ιδεών να κάνεις..Μη σας φανεί''βαρύγδουπη'' η λέξη αυτή,που τώρα δα ξεστόμισα..Δεν είναι σκέψη δική μου μοναχά αυτή...αλλά και των πολύτιμων δασκάλων μου ,που απ' τη ζωή μου επεράσαν..Σταθείτε όλοι στον καθρέφτη σας μπροστά και κοιταχτείτε..και μιλήστε του ,έστω και μια φορά..και αν μπορείτε αντέξτε τον τον πολύτιμο εαυτό σας...και παρουσιάστε τον έστω μια φορά αληθινό..και πάψτε όλοι να θέλετε ''πρόεδροι''και ''συγγραφείς'' και ''πολιτικοί'' και ειδήμονες..και του ξερολισμού σαϊνια..να το παίζετε απ' το πρωί ως το βράδυ.. Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ..............................................................................................................
-Γιάννης Ρίτσος, «Το χώμα κάτω απ’ τη βροχή»
(απόσπασμα)
Τούτη η αργή, ασταμάτητη βροχή, καλόδεχτη, βοηθάει,
μαλακώνει το χώμα, πλένει μητρικά τα φύλλα της συνοικιακής
τριανταφυλλιάς απ’ τη σκόνη,
νοτίζει τις φτωχές στέγες- όλα τα δείχνει ταπεινά και φτωχά,
τους αφαιρεί την έπαρση και τη σκληρότητα, φτωχαίνει ακόμα
και τη λύπη,
γίνεται η λύπη μαλακιά, πονετική- δεν επιμένει
σ’ αυτή την τυφλή αρνητική περηφάνεια της, μπορεί να σκύψει,
να κλάψει ή να χαμογελάσει, σαν ένα νέο κορίτσι
που ‘κλαιγε στο παράθυρο κι είδε έξαφνα στα τζάμια το γλυκύ της πρόσωπο
τόσο νεανικό, τόσο όμορφο- ωραίο ακόμη κι όταν κλαίει-
κ’ ίσως ακόμη πιο ωραίο, τόσο που χαμογελάει. Τούτη η βροχή
μιλάει με τα λόγια της, ήσυχα λόγια, όχι για μένα και για σένα-
δεν έχουν στόχο τα λόγια της – γι αυτό μας μιλάνε-
δεν αφορούν εμάς, δε θέλουν να μας συμβουλέψουν,
να μας παινέψουν, να μας κατηγορήσουν, να μας παρηγορήσουν,
δε μας αναγκάζουν σ’ οποιαδήποτε στάση
σ’ άμυνα, ή σ’ επίθεση, ή σε απολογία-
Ήσυχα λόγια της βροχής, μπορεί και να θυμίσουν
το μοσκοβόλημα της γης- όχι της γης όταν σκάβουν ένα λάκκο-
της γης που βρέχεται κι απορροφά κ’ υπομένει και πρααίνεται
και λουλουδίζει μια μέρα αναπάντεχα –
μια μυρωδιά καρτερίας, απαλή και μεγάλη
που διαστέλλει τα μάτια μας μες στ’ όνειρο σαν να τα κλείνει…»
<< Επίτρεψέ μου να σου πω ,πως κάποια
παιδιά σαν εσένα δεν μεγαλώνουν ποτέ,γιατί σαν μεγαλώσουν.. οι Ιθάκες του
καθενός από εμάς θα χαθούν, γιατί μόνο τα μικρά ευαίσθητα παιδιά έχουν πια
Ιθάκες.Οι μεγάλοι τις έχασαν στο ψάξιμο του παράλογου εγώ τους και στα
συντρίμια της καθημερινής ασχήμιας της ζωής τους...μείνε λοιπόν έτσι όπως είσαι και λύτρωσε εαυτούς και αλλήλους..φιλώ σε...>>
Όμορφα λόγια και γλυκά..μα βαρυσήμαντος ο λόγος που μου απευθύνεις φίλε μου καλέ..είναι αδύναμοι οι ώμοι μου...κι εγώ ποτέ μου δεν εσήκωσα ανάστημα τον κόσμο για να σώσω..Τον εαυτό μου επροσπάθησα.. μονάχα αυτόν για να καλυτερέψω..αν μπορώ..να τα 'βρω μια και καλή μαζί του...Μεγάλωσα κι ακόμα προσπαθώ και για Ιθάκες ψάχνω.. Εμένα οι Ιθάκες μου δεν είχανε ποτέ τρικάταρτα καράβια..Κάτι μονάχα σχεδίες απλές και ταπεινές..γιατί απλοϊκή ήταν η καταγωγή μου..Δεν ήμουν από τζάκια ξακουστά..ούτε από βασιλικά σινάφια..για να 'χω ''στόλους'' και αρμάδες ξακουστές.. Πάντα χανόμουν και τις έψαχνα μέσα σε σελίδες ποιητών και απλοϊκών ανθρώπων..
Ναυάγησα πολλές φορές..θαλασσοπνίγηκα επάνω σε τούτη τη μικρή μου τη ''σχεδία''..Μα αγκιστρώθηκα από τα ξύλα της..και σώθηκα..κι ακόμα πίστεψέ με κολυμπώ..Δεν είσαι μόνος στη ζωή, που εναυαγήσαν τα νησιά και Ιθάκες δεν θωρείς σιμά σου..Χάθηκε η πυξίδα μας πολύ καιρό..μα εμείς καπεταναίοι παλιοί..θα βρούμε τα σημάδια της διαδρομής..τα μίλια θα μετρήσουμε..και ξέρες θα αντικρύσουμε ξανά..Φυσάει πολύ στους κόσμου τα λιμάνια..φυσάει άγρια και δυνατά και μέσα στην καρδιά μας..
Άδειο
κοχύλι μοιάζει και η δική μου η καρδιά μες στον καιρό.. και τούτο εδώ το πρωινό που η θάλασσα εγαλήνεψε και
ξέβρασε φύκια αστερίες και κοχύλια στην ακτή...Έβρεχε απόψε από
νωρίς...έβρεχε μια ψιχαλιστή και σιγανή ποτιστική βροχή..Μα δεν.. στην
καρδιά μου μέσα εκεί δεν έβρεχε..γιατί ήταν μουσκεμένη από καιρό..Εγώ να
στεγνώσω ήθελα και όχι άλλο να βραχώ... Άδειο
κοχύλι μοιάζει ενίοτε η ψυχή..σαν να' ναι πεταμένο στην ακτή,στην τύχη των περαστικών...να το ποδοπατήσουν
αν κοχύλια στην ακτή αυτοί,δεν έμαθαν να ψάχνουν ,να συλλέγουν..
Η προτροπή σου είναι σαν φυλαχτό ξεχωριστό για εμέ..κι εκεί μες στης ψυχής μου τη ''χρυσή φωλιά'' ,που λες πως την εγνώρισες..εγώ θα τη φυλάξω...'Ετσι απλά και ταπεινά θα πω ευχαριστώ..αν τα κατάφερα εικόνα τέτοια για ''Ιθάκες'' να σου ζωγραφίσω... Είναι πολύ σημαντικό και συναρπαστικό τους φίλους να εμπνέουμε...και να τους αγαπάμε...
Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρό σε καρτερώ,
με τις πλατιές, βαριές σου στάλες
των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,
που με μεθούσατε τις άλλες...
Τα καλοκαίρια μ᾿ έψησαν και τα λιοπύρια τα βαριά,
κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζοι:
απόψε μου ποθεί η καρδιά πότε να ῾ρθεί μέσ᾿ τα κλαριά,
ο θείος βοριάς και το χαλάζι!
Τότε, γερτός κι εγώ ξανά, μέσ᾿ τα μουγγά τα δειλινά,
θ᾿ αναπολώ γλυκά, -ποιος ξέρει-,
και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,
το περασμένο καλοκαίρι... .............................................................................................................
Μ. Χατζηδάκι:Οι γειτονιές του φεγγαριού Xωρίον ο πόθος
Βράχηκε απόψε πάλι το όνειρο..όχι γιατί εσιγανοψιχάλιζε ..απαλά και ρυθμικά..μα ήταν που δεν πρόλαβες..''ομπρέλλα'' που δεν άνοιξες..να τρέξεις για να το σκεπάσεις..Το 'βαφες ροζ ..εδιάλεγες τις τέμπερες..ήθελες απαλά να βάψεις τούτη τη φορά ..φωτοσκιάσεις απαλές να βάλεις..Καθόσουνα απόμερα ..ζωγράφιζες μονάχη σου..τη φρόντιζες..την ξανακοίταζες..ψεγάδι να της βρεις δεν τόλμαγες..δεν το ποθούσες μέσα σου..τούτης της ζωγραφιάς...Μα ήταν πολύ λεπτός και ευάλωτος ο δικός σου ο καμβάς..κακής ποιότητας τα λάδια..Κάθε που εσύ τον εστερέωνες..εκείνος εξεκαρφωνόταν..
Να ζωγραφίσεις επροσπάθησες..μα αέρας εσηκωνότανε..και θόλωνε τα μάτια σου..τα χρώματα αλλοιώνονταν..μουτζούρες γέμιζε ο καμβάς..Για να ταιριάξουνε τα χρώματα στον πίνακα..θέλει το πλάνο και το σχέδιο νάναι εμπνευσμένα και από τους δυο και να 'χουνε ψυχή..Να σου μιλούν τα χρώματα..να αφήνουνε το ροζ να υπερτερεί.. Αλήθεια πίστεψες... Έχουνε βάρος οι ψυχές..βάρος που δε χωράνε σε καμβάδες με ένα πλαίσιο..μέσα εκεί κακοβαμμένο ..στριμωγμένο..
Μα εσύ προσπάθησε..μην το αφήσεις να βραχεί μικρή μου το όνειρο..κι ας σιγοψιχαλίζει..Προσπάθησε..πάρε ομπρέλλα αδιάβροχη..οι ψιχάλες μεγαλώνουν...Τις βλέπω έξω εκεί στις πέτρες της αυλής..γεμίσανε οι γλάστρες μου...εγείραν τα λουλούδια τους και μοιάζουν μαραμένα..Τρέξε και πρόλαβε..και άνοιξε το δίχτυ προστατευτικά..χαλάζι λένε πως θα ρίξει..
Μα απόψε μέσα μου ένα χρώμα αλλιώτικο..όχι δεν είναι ροζ ετούτο που κυριαρχεί..Σε ένα θλιμμένο μέσα χρώμα βούτηξα..θαρρώ πως είναι πιο λυπητερό..μωβ λέν' πως είν' της λύπης των ανθρώπων χρώμα..Εμένα όμως πάντα τα όνειρά μου ..το ήξερα..και δεν τα έβαφα ξεκάθαρα με ροζ..Υποψιασμένη καθώς ήμουνα..άφηνα εκεί στην άκρη του καμβά..σαν μια γωνιά προειδοποίησης..έτσι σαν μια θύμηση..πως η ζωή και ο καμβάς..συλλέγουν μια παλέτα ατελείωτη..σε μια μεγάλη γκάμα αποχρώσεων..σαν και πως είναι η ψυχή ..αυτών που ''ευτύχησαν'' να ζουν...ανόδους ..πτώσεις και καθόδους..
Μα της αγάπης και του έρωτα..οι θιασώτες της ψιχάλας της καρδιάς.. πάντα ήταν εκεί ..χωρίς ακουστικά..να ακούνε τον ήχο της βροχής..που το όνειρο το μούσκευε..και άλλοτε επρολάβαιναν..και άλλοτε πάλι όχι..κι έτσι απλά χωρίς ακουστικά..τη μελωδία του ονείρου ακούγανε και σιγοτραγουδούσαν... Κρύψε και σκέπασε το όνειρο απόψε αν μπορείς..κι ας μοιάζουν τσακισμένα τα φτερά του..είναι πάντοτε ευάλωτα κι ευαίσθητα της πεταλούδας του έρωτα εκείνα τα φτερά...Γρήγορα τσαλακώνονται..μα.. ίσως μες στο σύντομο το πέρασμα ..μιας πεταλούδας που η ζωή τόσο λίγο κρατεί...σ' αυτό το λίγο πέρασμα κι ο έρωτας κρατεί... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, με το σαξόφωνο του Γιώργου Κατσαρού. Ορχηστρικό
