Τα φύλλα που είναι Φθινοπωρινά....

Ξημέρωσε και πάλι η μέρα του Θεού και με ήβρε ο ήλιος μοναχή στο κρεββατάκι μου κι ετούτο το πουρνό...μα σφιχταγκαλιασμένη με το όνειρο,που ως το πρωί μου κράταε συντροφιά.. Είχα πλαγιάσει  από νωρίς στο κρεββατάκι μου κι απόψε..έτσι να αποσυρθώ από της μέρας το ανακάτεμα ,σε μια γωνιά να αποσυρθώ όπως και κάθε βράδυ..Μ' αρέσει εκείνο εκεί το κούρνιασμα το βραδυνό..που όλα γύρω μου παίρνουν άλλα χρώματα..τα ξαναζώ της μέρας τα καμώματα..τα επανεξετάζω..

Έβρεχε πάλι απόψε όλη νύχτα μια ψιχαλιστή,ποτιστική λεν' στο χωριό μου ,μια βροχή που μετά τη ζέστη του Καλοκαιριού,ήρθε για να ξεπλύνει όνειρα.. που ζωγραφίστηκαν.. ήταν αρχές τ' Αυγούστου..Τώρα Σεπτέμβρης μου μηνάς..παράξενη σιωπή..Αρέσουνε τα χρώματα τα Φθινοπωρινά,όλοι τα ζωγραφίζουν και τα βάφουνε..τοπία και χρώματα σου λέει μοναδικά..Μα εμένα με θλίβει αυτό το χρώμα που φόρεσε ,της νοσταλγίας το χρώμα του Καλοκαιριού..που απ' τ' ανθισμένο της καρδιάς ,το γαλανό και τ' άσπρο..έγινε ξεραμένο λάδι σε καμβά..σε ζωγραφιά ξεθωριασμένη.

Μου λες να κάνω υπομονή,μου δείχνεις λέξεις άγνωστες..κι όλο μακραίνεις τη γραμμή ..κι όλο την παρατείνεις..Σάμπως δεν είναι και η γραμμή αυτή μια ελπίδα στη ζωή μου ?Όσο μακραίνει η γραμμή μακραίνουνε τα όνειρα ..μακραίνει το κυνήγι..Κουράστηκαν τα βλέφαρα..κουράστηκε και ο νους μου...Θέλω να γείρω μια βραδιά και να 'ναι  λευκό το τοπίο στο μυαλό μου...λευκό τοπίο... .γαλήνιο..γεμάτο γιασεμιά...Να ζαλιστώ...μια ζάλη δυνατή...σαν μέθης νάχω τη χαρά...να αποκοιμηθώ...

Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

ΦΥΛΛΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ @@(ΤΟΜΜΥ) 

.............................................................................................................