Oι δαντελένιοι μου άνθρωποι.. κεντίδια στα μαλλιά μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Μιλάς για κερδισμένους.. ηττημένους και ανταγωνιστές ..κι εγώ απορημένη σε ακούω..Γνωρίζω από μικρό παιδί τις λέξεις απ' το λεξιλόγιο που εσημείωνα..όταν οι δάσκαλοί μου μου τονίζαν..Τις φύλαξα και δεν τις χρησιμοποιούσα εγώ συχνά..ίσως γιατί δίπλα σ' αυτές..και κάποια υποσημείωση κρατούσα..Μεγάλωνα  προχώραγα..  δυσκολευόμουν άλλοτε και άλλες φορές πετύχαινα τα ακατόρθωτα και με τον εαυτό μου απορούσα..Μα όταν ερχόταν η ώρα του απολογισμού..ανέσυρα εκείνο εκεί το λεξιλόγιο και για να καταλάβω προσπαθούσα..ποιές λέξεις μου σημειωμένες και έννοιες εγώ εχρησιμοποιούσα για να ανέβω..στα σκαλοπάτια του εαυτού μου...

Τη λέξη πόλεμο πάντα την είχα στο κεφάλι μου..αλλά από μια άλλη προσέγγιση..από μια άλλη εκδοχή..Πάντα θυμόμουνα τη ρήση του λαού στο λήμμα αυτό : το Θέρος - Τρύγος- Πόλεμος..και έλεγα αυτή είναι η ζωή ..κι ό,τι φυτέψεις θα θερίσεις..Μου αρέσουνε οι παραλληλισμοί..πολύ μες στη ζωή μου σε εκτίμηση τους είχα..Μου μίλησες και για το κέρδος μου..μου φώναξες πως κέρδισα..Μα εγώ δίπλα στη λέξη αυτή..είχα για υποσημείωση..μια άλλη λέξη όχι συνώνυμη..μα είχε μεγάλη σημασία για τη διαδρομή ως το κέρδος.Ήταν σημειωμένη δίπλα η λέξη μου -κατάκτηση..ναι..ναι ή λέξη μου κατάκτηση..μεγάλης γκάμας κι έννοιας αυτή..κι ας έχει τόσο λίγα γράμματα..Τι ωραιότερο να κατακτάς τα σκαλοπάτια της ζωής..μα περισσότερο τα σκαλοπάτια της καρδιάς..εκείνης των ανθρώπων?

Όχι δε θέλω να με λέν' νικήτρια και κερδισμένη να με θεωρούν..αν φτάνουνε σε τούτο το συμπέρασμα για με..μέσα από πολέμους αιμοβόρους και αιμοχαρείς..ούτε και από μονοπάτια πονηρά..που ο νους τους για εμέ εσκέφθη..Θέλω να σπέρνω..να τρυγώ..και να 'ρχεται η ώρα να θερίζω..καρπούς μονάχα ώριμους και μοσχοβολητούς και μυρωδάτους στο πανέρι μου..πάντα να τους συλλέγω..Σταμάτα να με λες νικήτρια λοιπόν..αν δεν κατόρθωσα μια θέση εκεί στον κήπο σου να πιάσω..Αν δεν εκατόρθωσα δαντέλα να σου πλέξω εγώ και την ωραιότητα την αληθινή..την εσωτερική μου ωραιότητα..να σου χαρίσω ..να σε καταχτήσω..δε θέλω να με λες νικήτρια...οι τίτλοι αυτοί σε μένα δεν ταιριάζουν...
Μετρώ καθημερινά και ακούω και μετρώ..μετρώ τις βελονιές που στο αυτί μου ψιθυρίζεις..τις πλέκω ..μα λαθεύω και καμμιά φορά..και γίνεται η δαντέλα λαθεμένη..Μα εκείνο το λαθάκι είναι εκεί..δε θέλω διόλου για να το ξηλώσω..γιατί η χειροποίητη η δαντέλα μου..που είναι αυθεντική..έχει και μέσα λάθη μικροσκοπικά..που η μηχανή η εμπορική..δεν τολμάει για να κάνει... γιατί είναι ρυθμισμένη και κουρτισμένα τα γρανάζια της..και δεν έχουν ψυχή... 

Δε θέλω να 'μαι νάρκισσος..ή ένα βασιλικό λουλούδι..
Θέλω πολύ και το επιθυμώ..ένα απλό και μοσχοβολητό να 'μαι εκεί σε μια γωνιά.. ένα μικρούλι γιασεμί..μία μικρή λεβάντα κι όταν περνάς από κοντά..με τον αέρα σου τη μυρωδιά μου να σου στέλνω..Δε μου αρέσουνε τα υφάσματα που ποτέ δεν σκίζονται.. δεν τα διαλέγω εγώ τα νάυλον..και δεν τα επιλέγω...μου αρέσουν ιδιαίτερα οι ''δαντέλες''..Μου αρέσουν γιατί είναι ευάλωτες..κάπου εκεί στο ένωμα..στο βελονάκι της γιαγιάς..κάπου εκεί που πλέκονται ..λαθεύουνε καμμιά φορά..και ενώνονται λιγάκι αδύναμα..με φόβο να κοπούν..Είναι δαντέλες ανεκτίμητες οι άνθρωποι οι πλεγμένοι από χέρια ευαίσθητα..πολύτιμες δαντέλες...Είναι αυτοί οι αγαπημένοι μου..που περπατούνε δίπλα μου ακριβώς..χωρίς ποτέ τους να μετρούν το ύψος μου κι εμένα το δικό τους αν απολύτως μου ταιριάζει..Ισότιμα μ' αρέσει πάντοτε να με κοιτούν..με βλέμμα τρυφερό και κατανόησης..παραδοχή να δείχνει μες στο βάθος της η ξεχωριστή και τρυφερή ματιά τους... 

Οι δαντελένιοι μου οι άνθρωποι..!!!
Θέλω να' μαι κομμάτι  απ' τη ''δαντέλα'' τους..κι εγώ...αυτούς που έχουν την ικανότητα ..τη δύναμη..πίσω από το πέπλο μου..να σκύβουν..να κοιτούν..Να τους φορώ επάνω μου..σαν το μικρό μου γιακαδάκι..εκείνο εκεί το δαντελένιο και κατάλευκο..σαν τότε που εστόλιζε την σχολική μας την ποδιά...
Πολύ τους ψάχνω ακόμα και πάντα θα τους ψάχνω μεσα στο πλήθος και το βουητό..και πάρα πολύ..ιδιαίτερα.. αυτούς..με έναν τρόπο αλλιώτικο..πάντα τους αγαπώ !!!

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

✿ ♡ ✿ ERNESTO CORTAZAR - Sentiments (Relaxing piano music)

.............................................................................................................. 

Ειρήνη λοιπόν και σήμερα..ξεκίνα απ' το μέσα σου.. της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το παιδί και το περιστέρι - Pamblo Picasso

Δε μου αρέσει και βαθιά απεχθανόμουνα της μιας ημέρας τις γιορτές..που επετείους και για Ειρήνη και για Πόλεμο μιλούσαν..Όχι που δεν πιστεύω στη μνημοσύνη τη Θεά, που κρατά τη μνήμη ζωντανή..και την καρδιά πάντοτε σπαρταρούσα..Ο τρόπος δε μου ταίριαζε ποτέ ..γι αυτό και δεν ''εκραύγαζα'' ούτε μες στο σχολειό μου..μέσα από γιορτές τυποποιημένες.. και κακομασημένες..Μέσα στις θύμησες και τις ιστορίες τις διδακτικές..πάντοτε ήταν τα γεγονότα που κρυβόντουσαν για εμένανε καλύτερα .. παρά πίσω από τις μεγαλόστομες τις λέξεις ..Είναι σου λέει Παγκόσμια σήμερα για την Ειρήνη..Κι εσύ ..κι εγώ..θα πρέπει τώρα εγώ.. να αρχίσω μες στην ποίηση πάλι να ψάχνω και να λέω..αυτά που πέρυσι σου υπενθύμισα : αν θέλεις άνθρωπος να λέγεσαι του Τάσου Λειβαδίτη..που πολύ τον αγαπώ και πολύ τον σέβομαι..κι έχω ρουφήξει τα στιχάκια τα δικά του..ή να σου υπενθυμίζω πάλι τους ξεσηκωμούς..πως: η Δέσπω κάνει Πόλεμο με νύφες και μ'αγγόνια..

Και τι θα γίνει φίλε μου που εσύ θα τα διαβάσεις γρήγορα για άλλη μια φορά και θα τα καταπιείς σαν καραμέλλα..κι όταν θα λιώσει η γλύκα των λόγων τους στο στόμα σου..πάλι θα πας να σεργιανίσεις..σε ένα μουσείο για να δεις πως όπλα απ' την αρχαιότητα κατασκευάζαν οι ανθρώποι...Θα δεις και θα θαυμάσεις και τα σημερινά και τα σύγχρονα ''ντουφέκια'' που τις καρδιές τις σημαδεύουνε και έλεος κανένα..Θα μου ''κοτσάρεις'' και δυο φωτογραφίες εντελώς ''ψυχοπονιάρικες'' στο θυμικό μου να χτυπήσεις..να κλάψω ίσως στιγμιαία και ρηχά..κι ύστερα θα 'σαι ήρεμος πως μίλησες κι εσύ για την Ειρήνη..Και για την Ειρήνη αυτή στην καθημερινότητα..στο γίγνεσθαι..εσένα ποιός θα σου μιλήσει ?

Ποιός θα σου πει να μη γίνεσαι Δέσπω με ντουφέκια κι άρματα τον Τούρκο για να πολεμήσεις..Ποιός θα σου πει πως ειρήνη είναι το ζεστό και το γαλήνιο φαγητό..το βράδυ που στο σπίτι σου θα φας..που λέει και ο μεγάλος μας ο Ρίτσος ?
Δε μου αρέσει διόλου να γιορτάζω εγώ ''ξυστά'' ..μοδάτα ..κραυγαλέα.. επιδερμικά..και επιφανειακά..αλλά με πράξεις..Πράξεις στην κάθε μέρα ολωνών..γαλήνη για να προσπαθώ..ουσία ειρήνης να δημιουργώ..και μες σ' αυτό το ειρηνικό και γαλήνιο τοπίο..να αφήνω τον άνθρωπο να αυτενεργεί και παραπέρα τον εαυτό του να πηγαίνει...

Σωρεία αναρτήσεων..και πληροφοριών..που μες σ' αυτές ενίοτε χάνεται η ουσία..Αν έχεις κάτι ουσιαστικό να κάνεις και να πεις..για την Ειρήνη γύρω σου σημάδι για να βάλεις..καν' το και σιώπα και ησύχασε..και πάψε να αλαλλάζεις ..σαν ένα φερέφωνο που θέλουνε οι κατασκευαστές των όπλων και εργοστασίων ντουφεκιών..εσένα να σε μετατρέψουν..
Ειρήνη λοιπόν και σήμερα..ξεκίνα απ' το μέσα σου..στο σπίτι σου..στο γείτονα ..στο χωριουδάκι και στην πόλη σου..κι έτσι θα επεκτείνεσαι σε όλον τον πλανήτη..

Σου μοιάζω ουτοπική και υπερφίαλη ?
Είδαμε και τα ''μπερεκέτια '' ( προκοπές ) σου.. που έλεγε η γιαγιά μου..που συντασσόσουν και επήγαινες με τα κοπάδια του εμπορίου..γι αυτό..έχω ένα τραγούδι μέσα μου και σιγοτραγουδώ..
Ειρήνη.......Δημιουργία...όρκος..καθημερινός ..υπόσχεση σε μένα για να δίνω.. να μην ξανανάψει φωτιά..πουθενά..και το ''θηρίο'' ο άνθρωπος μέσα του να νικήσει...

Σοφία Θεοδοσιάδη - για την Ειρήνη
............................................................................................................. 

 Στίχοι: Πάνος Τζαβέλας
Μουσική: Πάνος Τζαβέλας
Ερμηνεια: Νατάσα Παπαδοπούλου

                                Τραγούδι για την Ειρήνη. 

.............................................................................................................

Πάλι κι απόψε στάθηκε απέναντί μου το φεγγάρι..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πάλι κι απόψε στάθηκε απέναντί μου το φεγγάρι..Είναι σχεδόν μισό..δεν έχει πανσέληνο απόψε..μα έχει καθαρό ουρανό και φέγγει ξάστερα..γαλήνια.. πάνω στις κορυφές του Αη- Γιώργη..
Θαρρώ πως μου χαμογελά...και παίρνω δύναμη και νιώθω δυνατή..Τις σκέψεις μου επικροτεί..δε με αφήνει πάλι να μελαγχολήσω..μοιράζεται απόψε το φορτίο μου ..της ανακάλυψης..του φανερώματος της προδοσίας των ανθρώπων.. Πόσο λειψοί μοιάζουν απόψε οι άνθρωποι..πόσα κομμάτια τους δεν τα αναγνωρίζω... πόσο λίγο είναι το φως που δέχονται..υποκρισίας απαύγασμα το φως του πάλι απόψε μου μηνάει....Μα εγώ θα ψάξω το άλλο του μισό..γιατί αυτό εμέ με συμπληρώνει...Το ξέρω πια τώρα καλά..πως αν του γυρίσω την πλάτη θα θαμπώσω..

Δε με αφήνει να το αποχωριστώ..και μένω στο παράθυρο να το κοιτώ..μη τύχει και η σκέψη μου θαμπώσει..Είναι βαρύ αποβραδίς να κατεβαίνεις μαζεμένα τα σκαλιά...Σκοντάφτεις..σε τυλίγει η σκοτεινιά..αν από το φέγγος του απομακρυνθείς..Πόσο μου μοιάζει απόψε το φεγγάρι !!!
Λες και του κόψανε επίτηδες το φέγγος του και έμεινε μισό..λες και το ξεγελάσανε οι ουρανοί και τα αστέρια..όχι δε θέλω να το αποχωριστώ...Θα το αφήσω και απόψε ανοιχτό ολονυχτίς..εκείνο το παραθυρόφυλλο ..να' ρχεται μέσα ολάκερο κι ας μοιάζει και  μισό..να τρυπώνει..να μ' αγκαλιάζει με τις αχτίνες του.. να μου φωτίζει το μέτωπο...κι ας κλείνουνε τα βλέφαρα..είναι ο σύντροφος του καθενός μας το φεγγάρι.. που νοιάζεται για σε..ποτέ το φέγγος του δε σε εγκαταλείπει..

Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

Πως μου μιλάς για τα φιλιά καρδιά μου εσύ.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

 Πως μου μιλάς καρδιά μου εσύ εμένανε για ερωτικά φιλιά..φιλιά του έρωτα που γέμιζαν τον άνεμο με πάθος..αφού ποτέ σου έρωτα αληθινό δε γνώρισες..αφού εστέγνωσες εδώ και χρόνια ..παν πολλά από τότε..στεγνή πηγή κατάντησες..βουνού που πια στους βράχους του..έπαψε το νερό να τρέχει..να κυλά..χαθήκανε μες στα ξερόκλαδα τα χνάρια τ' αυλακιού μαζί μ' αυτά τα χνάρια της ψυχής σου..Κάθεσαι τώρα  και να αναλύσεις προσπαθείς..να μου εξηγήσεις τις αρρώστειες που φοβάσαι πως κολλάς ..αν το δικό σου στόμα το χαρίσεις εις το στόμα κάποιου άλλου..Μα η αρρώστεια σου είναι ήδη ''ανίατη''..έπαθες ''αφυδάτωση'' και να ποτίσεις την αφυδατωμένη σου ψυχή  και τη ''στεγνή '' δεν το μπορείς..Κι εγώ που τόσο στη ζωή μου.. έρωτες και αγάπες και φιλιά εγεύτηκα..δεν δύναμαι πια να σε συμβουλέψω...Ήθελα μόνο τούτα να σου πω...μήπως και καταλάβεις...

Άκου λοιπόν με προσοχή...
Και να μαζέψεις πες μου εσύ πως γίνεται..εσύ που δε λυπήθηκες.. και σκόρπισες απλόχερα ..πες μου πως γίνεται να πάρεις πίσω την αγάπη...Ζεστό ψωμί..που ο φούρνος''εξεφούρνισε'' πρωινό.. που σκόρπισε μοσχοβολιά στις γειτονιές του κόσμου.. η αγάπη σου καρδιά μου...Γυναίκα σε βαφτίσανε...να δίνεις πάντα εσύ και να σκορπάς..μέλι απ' την κηρύθρα σου..εργατική σαν μέλισσα..ποτέ να μη στερεύεις..Έρχονται μπρος μου καθημερινά..ανόητες και επιφανειακές..και υπερφίαλες..συχνά διαβάζω κάποιες ρήσεις..για το πιο διάσημο φιλί...που εγράψαν ψυχολόγοι...

Και ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στα χείλη μου..ένα μειδίαμα ''ειρωνικό'' και περιπαιχτικό συνάμα...ένα χαμόγελο ανοησίας περισσής που ανθρώπων νους εσκέφθη...Γιατί πως να αξιολογήσεις εσύ ''ειδικέ'' το δικό μου το φιλί...που η καρδιά μου και η ψυχή αποτυπώσανε στα χείλη της αγάπης μου..Τι να καταλάβεις και να γράψεις τώρα εσύ...από το μέλι που η καρδιά μου έχει στάξει...Άσε τα φιλιά του καθενός..τα χείλη που αναζητούν... εκείνα μόνο ξέρουν και να το περιγράψουν..Χίλια κομμάτια γίνονται οι καρδιές...όταν μπορούν και σκύβουνε ..φιλιά για να τρυγήσουν...Τότε μιλούνε μόνο τα κορμιά...συγγράμματα εκείνα δε γνωρίζουν να διαβάζουν...

Είναι πολύ νωρίς αγάπη μου τη γεύση να μετρήσεις... Το δρόμο αυτόν δεν τον περπάτησες..και πως να αξιολογήσεις το άγγιγμα ετούτο των ψυχών που ενώνει το φιλί..το τρέμουλο που φέρνει στην καρδιά..όταν τα χείλη μου δεν μπόρεσες ποτέ σαν μεταξένιο χάδι  εσύ να πλησιάσεις.. να ακουμπήσεις...Είναι ''τροφή'' πανάκριβη του έρωτα ένα φιλί στο στόμα...Είναι ένα έδεσμα ξεχωριστό..θέλει gourmet μαγειρική..να ανακατέψεις μπόλικο συναίσθημα..να μην τσιγγουνευτείς καθόλου την αγάπη...Μα είναι πολύ νωρίς για σένα και για μένα αγάπη μου...που δεν τολμήσαμε ..που δεν τα καταφέραμε..σε μια απλησίαστη ''υψηλή'' μαγειρική...να επιδοθούμε...

Πάψε λοιπόν να μου πουλάς και να μου περιγράφεις το φιλί..σαν να 'ναι συνταγή μαγειρικής καθημερινή... Σου δίνει μια ελευθερία ο έρωτας ο αληθινός..σ' αφήνει να αυτοσχεδιάζεις..  να μαγεύεσαι..και το φιλί να δίνεις μ' έναν τρόπο που μονάχα εσύ τον ξέρεις...Τροφή ψυχής και έρωτα...και τους ''νεκρούς'' τους κάνει να ριγούν..και τους ''νεκρούς''.. των βαθιά..των αληθινά..των δίχως όρια ερωτευμένων το φιλί..κι αυτούς τους ανασταίνει..
Σταμάτα λοιπόν αγάπη μου..τόσο να το αναλύεις..γιατί τη χάνεις την τρικυμία.. που φέρνει η γεύση του φιλιού...εκείνη τη μοναδική στιγμή..όπως μας λέει πολύ σοφά..ο αγαπημένος μας Ελύτης ..εκεί μέσα στο ποίημα...εκεί.. μέσα εκεί ..στους υπέροχους τους στίχους..στων βράχων τη Μαρίνα ......
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................

Στίχοι:  

Κώστας Σκαρβέλης

Μουσική:  

Κώστας Σκαρβέλης

1.

Ρόζα Εσκενάζη

Γλυκό φιλί ..

Όταν είσαι μεθυσμένη, τότε πιο πολύ
σ’ αγαπάω και το θέλω το γλυκό φιλί.
Μου το δίνεις με ναζάκια και με πείσματα
πέφτεις μες στην αγκαλιά μου με τσακίσματα.

Εξηγιέσαι πολύ φίνα βρε μανούλα μου
με τα κόλπα σου μου παίρνεις την καρδούλα μου.
Έτσι θέλω να το πίνεις, πάντα να μεθάς
να 'ρχεσαι στην αγκαλιά μου και να με φιλάς.
.............................................................................................................
Ένα αγαπησιάρικο..πανέμορφο τραγούδι σε ήχους και βασισμένο  σε ακούσματα Μικρασιάτικα...παραδοσιακά...με την εκπληκτική Ρόζα Εσκενάζυ..με το υπέροχο βιολί του Δημήτρη Σέμση ή Σαλονικιού.....σε ένα άκουσμα για το φιλί ..το ερωτικό φιλί..όλο σκέρτσο και νάζι...αφιερωμένο σε όλους.. που νιώθουν βαθιά.. που αισθάνονται ..που ξέρουν να δίνουν στον έρωτα .. :
η φίλη σας Σοφία..

..............................................................................................................

Η φλογερή καρδιά του Ντανκό - Μαξίμ Γκόρκι.

Τον πιο παλιό καιρό ζούσε εδώ μία κοινότητα Ανθρώπων. Γύρω απ’ τις τρεις μεριές του οικισμού, ήταν το Μαύρο Δάσος. Και από την τέταρτη, η απέραντη στέπα. Για πολύ καιρό ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν γαλάζιος, και έτσι οι Άνθρωποι ήταν γενναίοι και ευτυχισμένοι. Μα κάποια μέρα, ήρθανε απ’ την στέπα άλλοι Άνθρωποι, πιο νέοι, πιο βάρβαροι, πιο δυνατοί και έδιωξαν τους πρώτους, βαθιά μέσα στο Μαύρο Δάσος.

Έλη τους περικύκλωσαν και βάλτοι και το σκοτάδι ήτανε πυκνό. Άρχισαν να πεθαίνουν, ο ένας μετά τον άλλο, απ’ τα κουνούπια και τον μολυσμένο αέρα. 
Τότε, γυναίκες και παιδιά, αρχίσανε τους θρήνους και όλοι μαζί καθίσαν να σκεφτούν σαν τι θα κάνουν.


-Δυο δρόμοι ανοίγονται για μας. Ο ένας, προς τα πίσω. Μα εκεί, βρίσκονται οι δυνατοί εχθροί μας. Ο άλλος μπροστά, πέρα απ’ τα Μαύρα Δάση, εκεί που τα μεγάλα δέντρα, με τα πανίσχυρα κλωνιά τους αγκαλιάζονται κι οι κόμποι απ’ τις γυμνές τους ρίζες βυθίζονται βαθιά, στη λιπαρή τη λάσπη.


Και το σκοτάδι ήταν πυκνό και τα μεγάλα δέντρα –δέντρα πέτρινα- στεκόντουσαν βουβά και ακίνητα, μέσα στο μαύρο θάμπος και πιο σφιχτά πλησίαζαν το να το άλλο, τριγύρω στους Ανθρώπους. Μα εκείνοι είχαν συνηθίσει την απλωσιά της στέπας και πιο πολύ τους στένευε το Δάσος, παρά θηλιά κρεμάλας στο λαιμό τους. 
Και η Ώρα χτύπησε Έντεκα.

Και όμως, κάποτε ήταν δυνατοί και θα μπορούσαν να νικήσουν. Μα τώρα, κάτω απ’ τα πυκνά κλαδιά, χάθηκε η ψυχή και –ίσως- το σώμα. Και οι θρήνοι γέννησαν την Φρίκη. 
Και οι Μάνες κλαίγανε τους πεθαμένους. Και οι ζωντανοί αλυσοδέθηκαν από τον Φόβο. Λόγια δειλίας άρχισαν να ακούγονται μέσα στο Δάσος. Και ήθελαν στους εχθρούς να παν και γονατίζοντας να τους προσφέρουνε τη λευτεριά τους.

Και είπε ο Ντανκό: 


-Σύντροφοι, δεν κυλάει η πέτρα με την σκέψη μόνο. Όποιος δεν κάνει τίποτε, δεν του συμβαίνει τίποτε. Γιατί να σπαταλιέται η δύναμή μας στον καημό; Πάμε στο Δάσος και ας το περάσουμε ως πέρα. Σίγουρα θα ‘χει κάποιο τέλος. Όλα στον Κόσμο έχουν ένα τέλος. Εμπρός λοιπόν!


-Οδήγησέ μας, με μια φωνή είπανε όλοι. 


Και ξεκινήσαν. Και σε κάθε βήμα, ο Βάλτος –άπληστο σάπιο στόμα- καταβρόχθιζε Ανθρώπους. Σαν φίδια απλωθήκανε παντού οι ρίζες και κάθε βήμα το πληρώνανε με αίμα. Περπάτησαν πολύ καιρό και όλο πυκνώναν τα σκοτάδια. Κουράστηκαν και άρχισαν να γκρινιάζουν για τον Ντανκό και έλεγαν πως, άδικα, νέος και άπειρος τους έσυρε εδώ κάτω –κι ας είχαν όλοι τους συμφωνήσει. Και κάποτε, στο Δάσος μπόρα ξέσπασε. Και έγινε το σκοτάδι πιο μαύρο και απ’ της Κόλασης τις νύχτες. Μα ο Ντανκό περπατούσε πάντα εμπρός. Και τα κλαδιά των δέντρων τους κυκλώσανε. Και κεραυνοί σκίζανε τον αιθέρα. Όλο δυνάμεις και πιο λίγες τους απόμεναν. Μα εκείνος περπατάει πάντα μπρος –«ένας αυτός, και ζει για χίλιους». 
Τσάκισαν και έχασαν το θάρρος τους και ρίξανε το φταίξιμο στον Ντανκό.


-«Σας οδηγώ εγώ», μας είπες!


-Σας οδήγησα. Μα εσείς; Σέρνεστε όλο πιο πολύ στη λάσπη, μπουσουλώντας με τα τέσσερα, σαν ζώα.


Σκοτείνιασαν τα μάτια τους και φάνηκε μέσα σ’ αυτά η λάμψη του θανάτου. 



«Κοίτα τους», μονολόγησε, «πριν όλοι φίλοι, τώρα όλοι τους θηρία» και λάμψανε τα μάτια του σαν φάροι. Και βλέποντάς το αυτό, σκέφτηκαν πως τρελάθηκε και πως, γιαυτό -έτσι ζωηρά- φλογίστηκε η ματιά του και φυλάχτηκαν.

Και σαν κοπάδι λύκων –που θήραμα μυρίστηκε- μαζεύτηκαν, γιατί περίμεναν πως θα ριχτεί πάνω τους πρώτος. Και άρχισε να στενεύει γύρω του ο κλοιός. Και αυτός κατάλαβε τη σκέψη τους και η σκέψη γέννησε στην φλογερή καρδιά του το παράπονο. Και όλο το Δάσος άρχισε να ψέλνει το μαύρο, πένθιμο τραγούδι του. Και ο κεραυνός βροντάει και η βροχή πέφτει ασταμάτητα. 


–«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γεννούνε τα σκοτάδια φως;» φώναξε, κι απ’ τη Βροντή πιο δυνατά.

Και έσκισε με τα χέρια του το στήθος του και έβγαλε από μέσα την καρδιά του και την κρατάει ψηλά, απ’ τα κεφάλια πάνω των Ανθρώπων. 


Αναλαμπάδιασε η Καρδιά –σαν ήλιος- και το σκοτάδι διαλύθηκε μέσα στο φως. Και οι Άνθρωποι –κατάπληκτοι- μαρμάρωσαν.


-Εμπρός, φωνάζει ο Ντανκό και ρίχνεται μπροστά, στην πρωτινή του θέση, ψηλά κρατώντας την Φλεγόμενη Καρδιά του -που φώτιζε την Μοίρα των Ανθρώπων.

Τον ακολούθησαν σαν μαγεμένοι. Το Δάσος αντιβούησε έκπληκτο, μα η βοή του πνίγηκε στον Ήχο των Χρωμάτων. Και τώρα πέθαιναν, μα πέθαιναν δίχως παράπονα και παρακάλια. Έτρεχαν γρήγορα μπροστά, με γενναιότητα, το Φως του Φάρου ακολουθώντας –την Καρδιά του. Και ο Ντανκό πάντα προχωρούσε προς τα εμπρός και η Φλόγα της Καρδιάς του όλο φούντωνε και φούντωνε. Και τέλειωσε το Δάσος. Και έμεινε πίσω τους, βουβό. Και στα λιβάδια πέρα, στη μεγάλη στέπα σαν ξεμύτισαν, λούστηκαν ξαφνικά από ηλιόφως και καθαρό αέρα ξεπλυμένο απ’ την βροχή. Και έλαμψε ο ήλιος και πέρα, το ποτάμι, σαν φιδίσιο σώμα αντιφέγγισε. Σουρούπωνε. Κατά το λιόγερμα, άρχισε να φαντάζει κόκκινο –σαν αίμα- το ποτάμι. Και εκείνος, χαμογέλασε περήφανα. 
 Και έγινε η Ώρα, Δώδεκα. 


Στο χώμα πέφτει και η Μάνα Γη προστάζει, και λουλούδια τον αγκάλιασαν. Και δεν τον πρόσεξε κανείς που ‘πεσε κάτω. Και μόνο η γενναία του Καρδιά ακόμα άναβε. Και ένας, την πρόσεξε. Και –φοβισμένος- με το πόδι του την πάτησε. Και η Φλογερή Καρδιά του Ντανκό, χάθηκε για πάντα.

Πηγή: Μαξίμ Γκόρκι
...................................................................................................................................................................
(Το παραμύθι "Η φλογερή καρδιά" του Ντάνκο θεωρείται ένα από τα καλύτερα κείμενα του κλασικού Σοβιετικού συγγραφέα Μαξίμ Γκόργκι.)
...............................................................................................................

Νοσταλγικά τα απογεύματα της Κυριακής ... - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το ημερολόγιο γράφει 18 πως είναι του  Σεπτέμβρη..τέλος Καλοκαιριού εδώ και τόσες μέρες..Μα οι μέρες του Σεπτέμβρη είναι ακόμα εδώ ,γλυκές..ηλιόλουστες μετά τις ξαφνικές τις μπόρες..δροσερές.. μα και το θερμόμετρο τα μεσημέρια ανεβασμένο..Μας ''μάζεψε'' η πόλη μες στα σπλάχνα της..έχει γωνιές..κρυφές..και τραταρίσματα ένα σωρό ..πολιτισμικά..ψυχαγωγίας...και χαλάρωσης..μα ο νους μας πάντα πίσω ..μέσα σε κείνα ..τα ''χρωματιστά'' της μνήμης μας τα χρόνια ''τρέχει''.....
Σήμερα είναι Κυριακή..και οι απλοί..οι ήσυχοι οι άνθρωποι..οι αθόρυβοι ,χωρίς τα πλουμιστά φτερά οι άνθρωποι..πάλι εξεκινήσανε  να την περάσουνε ζεστά..μες στις ζεστές τις αγκαλιές..των φίλων και των συγγενών τους...

Ημέρα της οικογένειας θυμάμαι απ' τα παλιά η Κυριακή...Να μαζευτούμε πάσχιζε η δόλια μας η μάνα..όλοι εκεί γύρω από το σοφρά..να φάμε μια ''μπουκιά'' όπως έλεγε..να κοιταχτούμε όλοι πάλι ..άλλη μια φορά..να ακούσουμε μήπως και τις ανάγκες λιγοστέψουμε ..μήπως και ενωμένα τα κλαδιά δεν σπάσουνε..μήπως ανθίσουν τα όνειρα..όλοι μαζί..αποφασισμένοι  σαν τα κυνηγάμε...Μα Κυριακή και για τους φίλους μας..για να μιλήσουμε..για να ακούσουμε..να αφουγκραστούμε τις ψυχές...να μοιραστούμε το κυνήγι των ονείρων μας...να χαλαρώσουμε τόσο απλά και τρυφερά..εκεί σε ένα παλιό καφέ..πάνω από το άρωμα ..πάνω από τη μυρωδιά ..του φρεσκοψημένου εκεί στη χόβολη..έτσι από ένα μικρό ελληνικό μας καφεδάκι ...
Να πιούμε ένα ποτήρι μπύρα ή κρασί..να πάνε κάτω τα ''φαρμάκια''..έλεγε και ξανάλεγε η μάνα μου..Δεν το αντέχει ο άνθρωπος ολημερίς να τρέχει..και σαν ξωμάχος της ζωής αναπαμό ποτέ του να μη βρίσκει..

Είναι οι Κυριακές διαλείμματα όμορφα..σαν του σχολείου και της τάξης τα διαλείμματα..ανάσα οι ''μαθητές'' από τον κάματο να παίρνουν..Γεμίζουνε εικόνες όμορφες ..μοναδικές... τούτο τον όμορφο καιρό τα μάτια μας,που ακόμα η Χειμωνιά τα πέπλα της δε σκόρπισε τριγύρω...γεμίζουνε εικόνες ..Εικόνες κόκκινες και χρυσοκίτρινες από το πέσιμο των φύλλων...μα εικόνες και πιο ''ζουμερές''από τον ''πόλεμο'' του τρύγου..Παντού μυρίζει μούστος..και κρασί..από τα μελωμένα στα κοφίνια τα σταφύλια..

Είναι παράξενος ο μήνας τούτος εδώ..έχει ανάμεικτες εικόνες..που μοιάζουνε σαν  τέλος μίας εποχής..μα το ξεκίνημα και η προετοιμασία για την άλλη.. Έχουν και κρύβουν μια μελαγχολία τα χρώματα αυτά κι όταν ''αναμειγνύονται'' με τα ''τοπία'' τα ''πολιτικά'' με τα τοπία τα στενόχωρα..που οι άνθρωποι όλοι γύρω μας θα πρέπει να κοιτάξουν..Ναι..ναι..η ζωή έχει χρώματα πολλά...μα πως αλλιώς να γίνει ?Να επιλέξουμε να αντισταθούμε   εμείς καλούμαστε κάθε φορά..και μες στο γκρίζο το τοπίο...να σκορπάμε και να φέρνουμε..τα χρώματα της φύσης..που είναι βάλσαμο και γιατρειά...στην απογοήτευση.. που κυνηγά να μας συνθλίψει...


Πάντα τα απογεύματα της Κυριακής..καθώς στο αυτοκίνητό μου σιγοτραγουδώ και σπίτι μου επιστρέφω..πάντα ρουφάω τις εικόνες που αποκόμισα ..μ' αρέσει..επιλέγω..να είμαι μόνη μου πάντα στις επιστροφές και ''συζητώ'' αθόρυβα και σιωπηλά..και γράφω στο τετράδιο κάθε φορά του νου και της ψυχής..όσα ελαχτάρησε η ψυχή να ζωγραφίσει !!! 
Νοσταλγικά τα απογεύματα της Κυριακής !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

 Αχ, έτσι θέλω να θυμάμαι
Ευτυχισμένες μέρες ..........
Εκείνη την εποχή, η ζωή ήταν πιο όμορφη...........................

Les Feuilles Mortes_Yves Montand à l´Olympia 

.............................................................................................................

Αγάπες μου..κεντίδια της ποδιάς μου - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Αγάπες μου ..που με επισκεφθήκατε..όλες σας ..σας εκέντησα με σταυροβελονιά στην όμορφη ποδιά μου..εγίνατε κεντίδι εκεί πολύχρωμο ..τα διάλεξα τα χρώματα ...κατά πως σας ταιριάζανε στην κάθε μια.. Παράπονο αν είχα απ' τη ζωή μου..αχάριστη θα μ' έλεγαν θαρρώ...Αγάπησα πολύ και αγαπήθηκα περισσότερο και ίσως.. από αυτό που έδινα και που  μπορούσα για  να δώσω εγώ  και να το εξωτερικεύσω...Τι σημασία έχει αλήθεια αυτό,αφού μου έμαθαν να αγαπώ από μικρό..όταν με σφιχταγκάλιαζαν ..όταν μου δίνανε απόθεμα απ' αυτό το όμορφο συναίσθημα..να το 'χω να πορεύομαι..να μπορώ να το μοιράζω...

Αγάπες φιλικές...αγάπες πατρικές και μητρικές..αγάπες των παππούδων μου..αγάπες απαράμιλλες.. ασύγκριτες και ασυναγώνιστες.. των λατρευτών παιδιών μου...μα και αγάπες ερωτικές..μεγάλες και μικρές...μα όλες τους αγάπες μοναδικές..ξεχωριστές...Όλες σαν ένα ''κομπόδεμα'' γλυκό ..ξεχωριστό..από καρδιές αγάπες...που ισορροπία φέρνουν πάντοτε μές στην ψυχή του ανθρώπου...Γιατί τι θαρρείς πως θέλει ο άνθρωπος...αγάπες να αποθηκεύει..και κάπου εκεί τις νύχτες τις κρύες και τις μοναχικές..να το ανοίγει το ''κομπόδεμα '' και έναν - έναν ''θησαυρό '' να αναζητά να πιάσει..Να τον ''εξαργυρώνει'' ..να τον έχει να πορεύεται..να αντέχει ..να ζεσταίνεται  εκείνα εκεί τα ''χειμωνιάτικα'' πρωινά.. και να πηγαίνει παραπέρα...

Αγάπες μακρινές..που δεν ευτύχησαν στα μάτια να ειδωθούν..αγάπες μέσα εδώ πίσω από ένα παγωμένο τζάμι..που κατορθώσαμε αρκετές φορές..να το ξεθολώσουμε και να κοιτάξουμε από πίσω...Αγάπες ακόμα και φτιαχτές..και ελλειπείς..μα ακόμα και αυτές..ανάγκες της ψυχής μας είν' αγάπες..Όλες τις αποθήκευσα μες στο ''σακούλι''' το βελούδινο..από παλιά το είχα αγορασμένο.. Επάλιωσε καθώς τα χρόνια διάβαινα ..εξέφτισαν τα κρόσσια του..μα πάντα μέσα ατόφιες τις φυλά ετούτες τις αγάπες.. 

 Η αλήθεια είναι οδυνηρή..μα  σώζει , πάντα μας πονά..αλλά πάντα αλλά πάντα και μας σώζει.Συχνά μπροστά μας στέκονται και ορθώνονται οι αγάπες μας..όλες αυτές..αληθινές και προδομένες και ανασφαλείς και απρόθυμες.. και βιωμένες με πάθος άκρατο ..και αγαπησιάρικες πολύ...Μα όπως κι αν εμπρός μας ορθώνονται συχνά ,εκεί τα βράδια τα μοναχικά..η αληθινή τους πιστοποίηση  έρχεται μέσα..  από απέραντες  ερήμους σιωπής..και επαναπροσδιορίσεις ..και συγχώρεση ..ένα ανώτατο επίπεδο αντιμετώπισης..που ''τσιγγουνιές'' συναισθημάτων δεν αντέχει..
Ναι ..ναι γνωρίζει ο άνθρωπος και από αυτούς..τσιγγούνηδες στα συναισθήματα ..αυτούς που η προβληματική ψυχούλα τους μερίδιο ποτέ δεν διεκδίκησε σε μία τέτοια μοιρασιά.. μα είναι αγάπες ακόμα και αυτές..και σκύβουμε επάνω τους..βιώνονται στενόχωρα..μα είναι αποσκευές όπως και να το πάρεις...
Πολύτιμες αποσκευές για έναν άνθρωπο όλες του οι αγάπες..δε γίνεται χωρίς αυτές ποτέ να ταξιδεύει...αγάπες ....παζλ πολύχρωμο..και συναρπαστικό !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................

Τι γλυκό να σ' αγαπούν....
και να σου το λένε.............

       ΤΙ ΓΛΥΚΟ ΝΑ Σ' ΑΓΑΠΟΥΝ- ΧΑΡΙς ΑΛΕΞΙΟΥ..

.............................................................................................................

Γιορτάστε την ανθρωπιά σας.Γιορτάστε την τρέλα σας.Γιορτάστε την ανεπάρκειά σας.Γιορτάστε τη μοναξιά σας.Πάνω απ' όλα γιορτάστε τον εαυτό σας.Δε θέλω να είμαι τίποτε άλλο απ' αυτό που είμαι ήδη,δηλαδή άνθρωπος.Μ' αρέσει πραγματικά που είμαι άνθρωπος.Άνθρωπος σημαίνει να ξεχνάς,να σκοντάφτεις πάνω σε τοίχους,να μπαίνεις σε λάθος δωμάτιο,να σταματάς το ασανσέρ σε λάθος πάτωμα.Η πόρτα ανοίγει,βγαίνω κι ανακαλύπτω ότι βρίσκομαι στον έκτο όροφο αντί για τον τρίτο.<< Άντε φιλαράκο μου >>, λέω μέσα μου,<< πάλι την έπαθες >>.Είναι σπουδαίο πράγμα να είσαι άνθρωπος.Χτες το βράδυ πήγα σ' ένα αριστοκρατικό κοκτέιλ πάρτι και κάποιος μου' βαλε στο χέρι ένα ποτήρι μ' ένα ωραιότατο κόκκινο κρασί.Μ' αρέσει πολύ το κόκκινο κρασί και το' πιασα με μεγάλη ευλάβεια.Ξαφνικά κάποιος όρμησε πάνω μου φωνάζοντας <<Λεό ! >>,μ' αγκάλιασε και το κρασί τινάχτηκε στον αέρα! Οιδιπλανοί μου έβαλαν φωνή σε αχτίνα ενός μιλίουγύρω μου,αν και το κρασί δεν είχε χυθεί παρά μόνο πάνω μου.Εγώ φώναξα αυτό που λένε οι Ιταλοί όταν χύνεται το κρασί - << Allegria >>,που σημαίνει χαρά,αλλά κανείς δε φάνηκε να το πιστεύει.Κανείς δεν πήρε είδηση ότι αυτό το χυμένο κρασί πρόσθεσε χρώμα στη βραδιά μου.

Λεό Μπουσκάλια - 
Γέφυρες και όχι φράγματα ( απόσπασμα ). 
............................................................................................................

Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................. 

Λουδοβίκος των Ανωγείων - Ποιο το χρώμα της αγάπης ..

..............................................................................................................

..παντού έβρισκε τον Παράδεισο- της Μάρως Βαμβουνάκη ( απόσπασμα)

Η πιο απλή αλήθεια τελικά,που προσπαθώ να πω,είναι πως για να είσαι καλά πρέπει να είσαι καλός.Δεν έχω τίποτα πιο σίγουρο.Με το πρέπει εκείνο που δεν προέρχεται από υποχρέωση ,αλλά από έναν προαιώνιο νόμο του προαιώνιου σύμπαντος,ως Νόμο φύσης,για να έχει ευφροσύνη ο άνθρωπος.Από ένα μονοπάτι που ,από πριν γεννηθείς,σου φανερώθηκε ως πέρασμα προς την Εδέμ.

  Κι αν παραπατάς,κι αν ξενιτεύεσαι,κι αν το αποφεύγεις κάνοντας το γύρο του κόσμου ανήσυχος,το μονοπάτι το γνωστό σου, της προαιώνιας εμπειρίας σου η επιστροφή,σε τραβάει εκεί,κι είναι τρομερή η αγωνία του να αντιστέκεσαι και να το αρνείσαι..

   Με τέτοιο βλέμμα λοιπόν ο Τάσος γινόταν με το τίποτα ευτυχισμένος και χαιρόταν ,παντού έβρισκε τον Παράδεισο,αφού ήδη,από τούτη εδώ την άγρια ζωή,μέσα σε μια κοινωνία - εφιάλτη, τον είχε κερδισμένο.Η κάθε μέρα που ξημέρωνε τον έκανε να πετάγεται γεμάτος σχέδια και έργα.Να ταϊσει τα κουνελάκια,να χαϊδέψει τα σκυλάκια ,να πιει το φρέσκο γάλα του,να καπνίσει στα κρυφά απ' την αυστηρή συμβία του ένα τσιγαράκι,να ανεβεί στο μηχανάκι του,να φτάσει σαν να πετά,πατώντας μίζα,στη θάλασσα των Αγίων Αποστόλων,ή για να βουτήξει ,ή για να ρεμβάσει,να γυρίσει στα Περιβόλια για να σκαρφαλώσει και να κλαδέψει τις ελιές,να πάει να βοηθήσει το γείτονα στο χτίσιμο της αποθήκης.

    Η μέρα είναι τόσο σπουδαία και τόσο γεμάτη,που η λαχτάρα της δεν υποφέρεται.Υπάρχουν νύχτες ,την ώρα που πέφτεις στο κρεββάτι σου ,που αναλογίζεσαι τι έκανες από τότε που ξύπνησες και θαυμάζεις πόσο μεγάλη χω΄ρα από το πρωί ως το βράδυ διένυσες..

  Όταν λοιπόν ο Τάσος παραπλημμύριζε από ενθουσιασμό- επειδή η ζωή είναι ωραία,επειδή η παρέα μας έχει κέφι,επειδή βρέχει ή επειδή έχει ήλιο,επειδή έχει κρύο ή επειδή έχει ζέστη,επειδή το φαϊ της γυναίκας του μοσχομυρίζει απ' την κουζίνα κι έρχεται ,επειδή το κρασί του άστραφτε ρουμπίνι στο ποτηράκι,επειδή κάποια γειτόνισσα μόλις έφερε ζεστά καλτσούνια με ζάχαρη και κανέλα,επειδή μετά να πεταχτεί στο περιβόλι του αδελφού του να ρίξει λίπασμα,επειδή είναι μεσημέρι ή βραδάκι,επειδή βλέπει κι ας μην ακούει,επειδή εμπιστεύεται του Θεού το θέλημα-.φωνάζει στα καλά καθούμενα ευγνώμων,ξέχειλος από χαρά και λάμποντας :
<< Σωστά! Πολύ σωστά περνάμε ! >>.

Μάρω Βαμβουνάκη -
( Ο χορός των μεταμφιεσμένων - απόσπασμα. )

Επεξεργασία κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Ο ΘΕΟΔΟΤΟς..από τα Ρωμαϊκά ποιήματα του Καβάφη.

Αν είσαι απ' τους αληθινά εκλεκτούς,
την επικράτησί σου κύταζε πώς αποκτάς.
όσο κι αν δοξασθείς, τα κατορθώματά σου
στην Ιταλία και στην Θεσσαλία 
όσο κι αν διαλαλούν οι πολιτείες,
όσα ψηφίσματα τιμητικά 
κι αν σ' έβγαλαν στη Ρώμη οι θαυμασταί σου ,
μήτε η χαρά σου ,μήτε ο θρίαμβος θα μείνουν,
μήτε ανώτερος  - τι ανώτερος?- άνθρωπος θα αισθανθείς,
όταν ,στην Αλεξάνδρεια ,ο Θεόδοτος σε φέρει,
επάνω σε σινί αιματωμένο,
του αθλίου Πομπηϊου το κεφάλι.

Και μη επαναπαύεσαι που στην ζωή σου
περιωρισμένη,ταχτοποιημένη ,και πεζή,
τέτοια θεαματικά και φοβερά δεν έχει.
ίσως αυτήν την ώρα εις κανενός γειτόνου σου 
το νοικοκυρεμένο σπίτι μπαίνει-
ο αόρατος,άυλος-ο Θεόδοτος,
φέρνοντας τέτοιο ένα φρικτό κεφάλι...

Κ.Καβάφης- << Θεόδοτος >>
.............................................................................................................

*. Ονόματα, πλούτος ευγένεια αλλά και κουρελαρία ψυχής, δύναμη λάμψη και ομορφιά, σοφία και παιδεία, σκληρότητα κακουργία και ανάγκη, και πάνω απ’ όλα η δυναστεία των Δυνατών σε τόπους και λαούς πολυώνυμους που για πολύ φάνταξε ατελεύτητη, είναι το χώμα της βλάστησης και το κλίμα της ευδοκίμησης των ρωμαϊκών ποιημάτων του Καβάφη*.

 Ο κόσμος της Ρώμης δημιούργησε ένα πρότυπο εξουσίας, την κοσμοκρατορία. Κι ένα πρότυπο ηθικής, την ηθική των Κυρίων. Κι ένα πρότυπο πολιτισμού, τον πολιτισμό των ολίγων συνειδήσεων που τις έθρεψε το λίπασμα των πολλών σωμάτων.

Ο λόγος του ήταν το μαύρο πουλί που έφερνε το μήνυμα του αίματος όχι μόνο στον Τάραντα, αλλά και στην Πύδνα, τη Μαγνησία, τη Σκάρφεια, την Κόρινθο, στον Πειραιά του Σύλλα.

Λιαντίνης ο Δάσκαλός μας..

(Τα ρωμαϊκά ποιήματα του Καβάφη - απόσπασμα ) 

.............................................................................................................

Επιμέλεια κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη.

..............................................................................................................

Δόμνα Σαμίου (1928-2012) - Τζιβαέρι

..............................................................................................................