…Με το φεγγάρι στα μαλλιά… της Στεφανίας Βελδεμίρη

…Με το φεγγάρι στα μαλλιά…

Ο Πρίγκιπας έβλεπε τη θλίψη της και σπάραζε η καρδιά του… Την ήθελε κοντά του, όμως δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν μπορούσε να ζήσει μακριά από το Νησί και τις λεμονιές του. Δεν μπορούσε και να φανταστεί τη ζωή του χωρίς τη Χρυσάνθη.
Το καταλάβαινε πως νοσταλγούσε την πατρίδα της, τους δικούς της. Θα μπορούσε να τη βοηθήσει και όπως ήρθε, έτσι μέσα σε μια νύχτα να πάει πίσω στη μακρινή της χώρα. Φοβόταν όμως πως δεν θα γύριζε ποτέ πίσω…
Μια βραδιά με Πανσέληνο κατάφερε να κατεβάσει για χάρη της το φεγγάρι από τον Ουρανό. Κράτησε μια μοσχοβολιστή μακριά πλεξούδα της στα χέρια του και με μια χρυσή αλυσιδίτσα κατάφερε να της φορέσει στα μαλλιά το χρυσό στεφάνι του φεγγαριού…

Εκείνη απορροφημένη από το βιβλίο που της είχε δώσει εκείνο το απόγευμα, το Λεμονοδάσος χαμένη στις περιπέτειες μιας δύσκολης αγάπης, αλλά και στη μορφή της ηρωίδας του βιβλίου με το παράξενο όνομα Βίργκω, δεν είχε καταλάβει τίποτε μέχρι που ένιωσε τη λάμψη να πέφτει στις λέξεις.
Σήκωσε τα μάτια της και είδε τα μάτια του Πρίγκιπα φωτισμένα από το φεγγάρι. Δεν ήθελε να βρίσκεται πουθενά αλλού. Φόβος, πίκρα, θλίψη, νοσταλγία έφυγαν σαν ελαφρόπετρες σε γαλανό νερό…
Βρέθηκε σε εκείνη τη μαγική στιγμή που είχε διαβάσει κάπου: παρελθόν, παρόν και μέλλον διασταυρώνονται μέχρι που φτιάχνουν ένα φωτεινό σώμα, μια ηλιακτίδα, μια γραμμή από φως που πέφτει σε ένα μόνο σημείο της γης για μια και μοναδική στιγμή. Η ακτίδα αυτή είχε πέσει τώρα πάνω τους…

…Της έλεγε τραγούδια για το φεγγάρι :
Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη
Χάρτινο το φεγγαράκι
Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι
Θα πιω απόψε το φεγγάρι
Το φεγγάρι είναι κόκκινο
Με τα φεγγάρια χάνομαι

…Νύχτα ασημένια κι η κάθε μου η έννοια σ’ απόχη μεταξένια από ξανθά μαλλιά. Γλυκοχαράζει…

…Τραγούδια μέχρι την αυγή… Αγκαλιασμένοι με τη θάλασσα να βρέχει τα πόδια τους. Με το αβάσταχτο άρωμα των λεμονανθών να τους σκεπάζει. Αποκοιμήθηκαν…

Τα όνειρα τους ήταν τρυφερά. Εκείνος την είδε μικρή, όπως δεν την είχε γνωρίσει ποτέ παρά μόνο από τις περιγραφές του Κινέζου. Ένα κίτρινο περιστέρι ακουμπούσε απαλά στο χέρι της και ένα άλλο της έφερνε ένα αστέρι να δέσει στο λαιμό της. Ένα κίτρινο μισοφέγγαρο της γελούσε από τον ουρανό…

Η Χρυσάνθη είδε τους δυο τους πάνω σε ένα σύννεφο φτιαγμένο από νότες και μουσική σαν απαλό πουπουλένιο μαξιλάρι… Ήταν κι οι δυο μικρά παιδιά. Η Χρυσάνθη είχε απλώσει στους δυο πύργους του παλατιού τα ρούχα της και φορούσε κόκκινη μπλούζα και πράσινη φούστα. Ρούχα από ένα παραμύθι για φράουλες και φραουλόπουλα… Ρούχα που θα την έκαναν να κλάψει, αλλά στο όνειρό της δεν την ένοιαζε… Δίπλα στα ρούχα της έσταζε υγρό ένα μπλουτζίν του Πρίγκιπα και πιο κει ένα κίτρινο μισοφέγγαρο. Τα νερά από τα απλωμένα ρούχα και το φεγγάρι πότιζαν μερικές γλάστρες. Σύντομα ξεφύτρωσαν πολύχρωμα λουλούδια που άρχισαν να ανεβαίνουν στον ουρανό….

…Πίσω από τις μπανανιές ξεπρόβαλε το μελαγχολικό πρόσωπο του Κινέζου… Μόλις είδε τα πλατιά χαμόγελα των δυο κοιμισμένων φίλων του, η μελαγχολία έσβησε από το πρόσωπό του, λες και φάνηκε μέσα σε μια βαριά συννεφιασμένη μέρα ο πιο λαμπερός ήλιος…
Έπιασε απαλά με τα δάχτυλά του το αυτάκι της Αφροδίτης που είχε κρεμάσει στο λαιμό του με μια πετονιά, το φύσηξε απαλά κι ύστερα το φίλησε σαν φυλακτό. Πριν το εξαφανίσει κάτω από το λευκό του πουκάμισο, το φίλντισι από το κοχύλι έλαμψε από μια ακτίδα του ήλιου.
Η ακτίδα αυτή έφυγε από το κοχύλι και έπεσε απαλά πάνω στο πρόσωπο της Χρυσάνθης. Άνοιξε για λίγο τα μάτια της, είδε τον Πρίγκιπα ξαπλωμένο δίπλα της και κοιμήθηκε πάλι γαλήνια…
  της Στεφανίας Βελδεμίρη
..............................................................................................................

Το γράμμα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Xρόνια μονάχη μου πορεύομουν μες στη ζωή..μονάχη μου εδιάβαινα ανάμεσα στο πλήθος...περιτριγυρισμένη απ' τα βιβλία μου...γλυκειά  η συντροφιά τους μες στα βράδια..Και ξαφνικά ήρθες εσύ.. πάλι με ένα μπουκέτο λόγια και στιχάκια μα και γράμματα..μου θύμισες πως ακόμα μου χρωστάει η ζωή..ή και πως της χρωστώ εγώ ακόμα..Θέλησα να κολλήσω μονομιάς τα τσακισμένα μου φτερά...γιατί η ζωή πολλά μου έδειξε..πολλά μου έφερε..μα και μου πήρε πίσω..Θα έρθω μου είπες μια βραδιά..κι ας είμαι σαν κι εσέ κι εγώ..κι ας είμαι τώρα ραγισμένος..μα θα έρθω..και θα σου χαρίσω μια καρδιά ατόφια ..γιατί η αγάπη σου όλα τα ραγίσματα μπορεί .. και είμαι σίγουρος.. για να τα συγκολλήσει..τα μάτια σου μου μίλησαν..με μάγεψε η καρδιά σου.

Είναι η αγάπη γιατρικό..για τις ραγισμένες τις καρδιές...βάνει φτερά στα πόδια...Κι ήταν οι λέξεις σου αυτές παρηγοριά..σε μια ψυχή που το ''σ' αγαπώ'' εποθούσε...Μα οι λέξεις είναι μπουκέτο ευάλωτο..σαν από γιασεμιά είναι φτιαγμένες..και δεν έχουνε για δέσιμο σφιχτό κορδόνι της καρδιάς..Τις παρασύρει γρήγορα ο άνεμος..και με το πρώτο φύσημα γίνονται αέρας που σκορπάει.. Βγαίνουνε απερίσκεπτα πολλές φορές..και δεν βουτούν τη γλώσσα τους μέσα εις το μελάνι της σοφίας..Μα έχουν ανάγκη οι άνθρωποι κάποια στιγμή..όσο κι αν τη ζωή τους το μαύρο έχει κατακλύσει..να ξεθάψουνε ένα γλυκό κομμάτι τους και να το καταθέσουν...αδυναμία ανθρώπινη και πως να την αγνοήσεις...

Τα λόγια τα μεγάλα είναι του χαραχτήρα τους..δεν κάθονται με ηρεμία να σκεφτούν..αν τα αντέχει η δική τους η ψυχή..που την κατέκτησε  πλέον το κατεστημένο..Θα ' ρθω μου έλεγες γλυκειά μου εσύ..θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω...είμαι αλλιώτικος εγώ..δε μοιάζω με κανένα...Σου είπα εγώ.. που είμαι σοφότερη πως το κατεστημένο είναι θεριό που τις ζωές τις καταπίνει...Λίγοι οι τολμηροί και οι ανένταχτοι..λίγοι οι θιασώτες της αγάπης... Ξύπνησες τώρα ένα πρωινό..και κράτησες το κεφάλι σου ψηλά..όπως σε ορμήνευα στους κρύους σου Χειμώνες..

Με αγκάλιασαν τα λόγια σου..και ήτανε ζεστά..γιατί εγώ τα ζέσταινα με τη μεγάλη μου αγκαλιά.. και είναι όμορφο και τρυφερό να εισχωρείς βαθιά..μέσα εκεί στα ταξίδια του νου του αγαπημένου σου..και να ζεσταίνεις αν μπορείς τα παγωμένα όνειρά του..χωρίς καθόλου εσύ να προσπαθείς να τους αλλάξεις την πορεία..Τώρα γεράσαμε πολύ μου λες..παλιώσαν τα φτερά μας...μου φτάνει μου εμήνυσες να περπατώ πάνω στη γη..μέσα εκεί σε ένα κοτέτσι να ' μαι κόκορας..έστω και γερασμένος...το πέταγμα του αετού εμένα πια δε μου ταιριάζει..Μα είναι δύσκολη η πεζότητα ..σκληρή η καθημερινότητα σαν τα αυτιά σου οι μουσικές καθημερινά τα κατακλύζουν..βγαίνεις πετάς..αναζητάς ακόμα νοερά..ένα καινούριο σύμπαν..

 Το γράμμα - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

..βάλσαμο στις ψυχές μας η συγχώρεση ..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Zωγράφος : Catrin Welz Stein

Θεός δεν είσαι να μπορείς να δίνεις άφεση αμαρτιών...δεν ξέρω καν αν και Αυτός ακόμα μας τη δίνει...Ένα είναι πλέον βέβαιο μέσα μου.. καθώς τα χρόνια περπατούν επάνω μου...πως είναι λύτρωση τα ''σκιάχτρα'' της ψυχής σου να τα καις...Όχι για να τα τιμωρήσεις εκδικητικά..ούτε και για να πάρεις πίσω πια το αίμα το δικό  σου..Μα για τη δική σου λύτρωση..για να αλαφρώσεις την ψυχή σου απ' τα βαρίδια..για να ''σταλάξεις'' τη συγχώρεση.. επάνω στο θεριό που κρύβεις μέσα σου..που λέγεται μίσος..αγανάχτηση..εκδίκηση και σκοτωμός.. και στη θέση αυτή που οι κάμπιες της ψυχής σου εκατοικούσανε.. τώρα εσύ να τολμάς για να ''φυτέψεις'' πεταλούδες..πεταλούδες συγχώρεσης..και άφεσης αμαρτιών..δικές σου και των άλλων...Ποτέ κανείς στην ανθρωπότητα δεν κέρδισε..δεν ωφελήθηκε από την ρήση αυτή ..την εντολή : 
<< οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος>>..

γιατί αν με ευλάβεια την τηρούσανε αυτήν την εντολή..η μισή ανθρωπότητα ετούτη τη στιγμή ..θα εκυκλοφορούσανε τυφλοί οι ανθρώποι... Γιατί το ευκολότερο το πράγμα απ' όλα είναι η εκδίκηση...τι ευκολότερο να πάρω ένα μαστίγιο και απ' το πρωί ως το βράδυ..εκείνους που με πλήγωσαν ηθελημένα ή άθελα ..να μαστιγώνω..αληθινά...να γίνω βάρβαρος ή και πνευματικό μαστίγιο ..που είναι το χειρότερο και σαν ποτάμι παρασύρει και σε θάλασσα σε ξεβράζει και σε πνίγει...Και η συγχώρεση που είναι ένα βάλσαμο για την ίδια τη δική μας τη ψυχή..είναι ποτήρι δύσκολο για να το πιείς..μα όταν από αυτό την τελευταία τη  στάλα θα ρουφήξεις..θα αλαφρώσεις και θα ξαναγεννηθείς...

Μπορεί να μην το καταλαβαίνουνε οι άνθρωποι και να το θεωρούν υποτονικό...και αδύναμο και μειωτικό να υποχωρείς και να φτάνεις στη συγχώρεση..ακόμα και των ίδιων των εχθρών σου...Δε γίνεται να ζεις με τα σπασμένα τα κομμάτια σου που εφώλιασαν κάποια στιγμή στα μέσα σου..κι εγρατσουνίσανε τα σωθικά σου..Θα αιμορραγείς συνεχώς και ακατάπαυστα..και λίγο - λίγο θα βαδίζεις προς τη νέκρωση του πολύτιμου εαυτού σου...Ήρθαμε να τον περπατήσουμε τον κόσμο τούτο όμορφα σε όλα του τα καλά μα και τα δύσβατα τα μονοπάτια..

Ζωγράφος : Catrin Welz Stein

Δεν ξέρω και αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο να γνωρίσουμε την κακία το ψέμμα  και το μίσος..Μα είμαι σίγουρη πως άξιζε να γευτούμε τις καθημερινές μικροχαρές...τις απολαύσεις μια μικρής στιγμής ..μιας παγωμένης μπύρας..τη ματιά και το βλέμμα ενός έρωτα...το κλάμα ενός μωρού που πρωτοαντίκρυσε τον πολλά υποσχόμενο.. τούτον εδώ τον κόσμο τον ''πολύχρωμο''.. Πήγαμε όλοι σίγουρα πολλές φορές ως την πηγή.. μα και νερό δεν ήπιαμε συχνά της ανύψωσης που προσδοκούσαμε και χρόνια κυνηγούσαμε.. οργανώνοντας ο καθείς μοναχικά..και αποτινάζοντας το δυνατόν..το κυνήγι μαγισσών του..Μα εγευτήκαμε..δεν έχουμε παράπονο.. μια μελωδία ουράνια.. ξεχωριστή και μέσα της εβρήκαμε συχνά τον καθρέφτη της ψυχής μας..και εκαθρεφτιστήκαμε..εξαγνιστήκαμε..ήρθε η κάθαρση ..έστω και στιγμιαία...που δρα πολλές φορές και συσωρευτικά...

Όπως και να 'χει όμως μέσα μου εγώ...κάθε φορά που προσπαθώ να συγχωρώ..είναι σαν να αγοράζω γαλήνη σε ποσότητα πολύ - πολύ μεγάλη..όσο κι αν φαντάζει δύσκολη η συγχώρεση στα μάτια μου μπροστά...θέλει χιλιόμετρα πολλά να τρέχω κάθε βράδυ στην ψυχή μου...είναι ένα δύσκολο εγχείρημα..που όμως το τολμώ...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

..πόσο να αντέξει η ψυχή.. να μείνει κολλημένη στο κορμί μου..- Της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πάλι κι απόψε μέσα εκεί στου πάρκου τις γωνιές..κάτω από τον έναστρο ουρανό..και με τους ήχους τους γλυκούς του Λουδοβίκου..πόσο να αντέξει η ψυχή.. να μείνει κολλημένη στο κορμί μου...Θέλησε να πετάξει και να ονειρευτεί...και κάπου εκεί στης φυσαρμόνικας τον ήχο του δεξιοτέχνη μουσικού...και στο άκουσμα της κιθάρας και της λύρας..και του φλάουτο..έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου ..τη μουσική  για να ρουφήξω..και ήρθες ξανά όπως παλιά και μου 'σφιξες το χέρι...Με κοίταξες κατάματα ..μου χαμογέλασες και μου 'κλεισες το μάτι συνομωτικά...Μα είχε ψύχρα απόψε στο δασσύλιο και ρίγησα και άνοιξα τα μάτια..όνειρο ήτανε ενός δευτερολέπτου της στιγμής..η παρουσία σου κοντά μου...Θυμάσαι τότε εκεί στην Κρήτη οι δυο μας από παλιά ?

Ήσουν ρομαντικός και μου το έκρυβες..φοβόσουνα να αφεθείς..σου έλεγε η μάνα σου..(έτσι μου έλεγες)..οι άντρες πρέπει να 'χουν στάση σοβαρή..να μην επηρεάζονται από φεγγάρια και αστέρια..Σε έκανε πολύ καλό παιδί..με πειθαρχία και με όνειρα πολλά .. που τα κυνήγησες και τα κατάφερες..μα δεν τα εκατάφερε στο βάθος μέσα της ψυχής.. εσένα να σε τιθασεύσει..Και ναι..μέσα σου ήσουνα ένα ευαίσθητο μικρό παιδί..που σιγοτραγουδούσε στα κρυφά...και με ρομαντισμό αντιμετώπιζε πολλές στιγμές της καθημερινότητάς του...Τι όμορφα που ένιωσα απόψε στην τόσο τρυφερή...γαλήνια και ρομαντική βραδιά..που πάλι εσένα είχα στο μυαλό μου!!!Είναι κάποιες απουσίες τόσο δυνατές..που γίνονται στο τέλος μέσα μας..όχι ανάμνηση παλιά..μα ολοζώντανες ..γλυκές και τρυφερές.. έντονες παρουσίες..που εκτοπίζουνε πολλές φορές ανθρώπους που έχουν ανάσα και κορμί..και που η ματιά τους δεν μιλάει μαζί μας...Πάντα έτσι θα μιλώ για σένα και για μένανε..όταν οι μελωδίες έρχονται και μου χαϊδεύουν το κεφάλι...

Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Λουδοβίκος Των Ανωγείων-Μέρυλ(Στις Λίμνες Των Ματιών Σου) 

.............................................................................................................

..είμαι στενάχωρη καμμιά φορά.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος : Catrin Welz Stein

Κάποιοι σου βάζουν τίτλους πάνω σου ,χωρίς να σου ταιριάζουν..Μου 'πε τις άλλες η Μαρίνα η φίλη μου..πως είμαι ευάλωτη συναισθηματικά..και γονατίζω πάντα μπρος στην ανημπόρια των ανθρώπων..Μου κόλλησε και μια ρετσινιά...πως είμαι λέει καλό παιδί..Κι εγώ που με γνωρίζω από όλους πιο καλά..δε δέχομαι να λένε πως είμαι τάχα 'τες καλό παιδί..ή και το παίζω αγία..Ένας άνθρωπος είμαι στενάχωρος στιγμές - στιγμές..σαν όλους τους ανθρώπους..και δεν αντέχω πάνω εις τους ώμους μου.. τις δυσκολίες να κοιτώ και να μη συμμετέχω...Άλλοι το λέγανε όταν ήμουν πιο μικρή αυτό πως είναι αδυναμία..πως δεν τολμάω απ' τα προβλήματα να απομακρυνθώ..γι αυτό και μένω μέσα εκεί και βασανίζομαι..και προσπαθώ να βρω μια λύση..

Περπάτησα πολύ σε δρόμους αδιέξοδους..δρόμους ανθρώπων που μου ζήτησαν από τη δύναμή μου να τους δώσω..Μα εγώ δεν ήμουν σίγουρη αν είχα δύναμη..ή αν η αδυναμία της ψυχής μου με έκανε να μένω εκεί κοντά τους..Έρχονται βράδια που ο θυμός μου για εμέ..χτυπάει κόκκινο στο συναισθηματικό μου το ρολόγι..Θυμώνω που δε μπόρεσα να γίνω ''μάγκας''..και νευρικά τη ζωή.. με τσαμπουκά να την ορίζω...Μα θα μου πεις αλλάζει ο άνθρωπος ..όταν απ' τα μικράτα του γεννιέται για να ακούει..να αφουγκράζεται..να μην εγκαταλείπει ?

 Έρχονται όμως στη ζωή του καθενός στιγμές..που ο ίδιος πρέπει μια απόφαση να πάρει..να σταματήσει κάποτε να αυτομαστιγώνεται..και με πόνο την ψυχή του να τροφοδοτεί..διερευνώντας αν στ' αλήθεια η σκέψη του είναι αληθινή..ή αν η εμμονή στη σκέψη του αυτή..την πληγή του καθημερινά..την ξύνει ..τη ματώνει και την αιμορραγεί...Όμορφα είναι τα συναισθήματα τα πλούσια..μα σαν θα βρίσκουν όμορφο αποδέκτη..Αλλιώς δεν έχει νόημα την ψυχή σου να σκορπάς και να την βασανίζεις...Κι ίσως είναι παράξενες και οι στιγμές που το συναίσθημα γεννιέται μέσα μας..και ίσως σε μια άλλη στιγμή και να γελάγαμε σαρκαστικά..γι αυτό που τώρα δα.. τόσο ξοδέψαμε ακριβά και το σκορπίσαμε απερίσκεπτα...

Κι ενώ εσύ μου έλεγες καλή μου αυτά..κι εγώ σκεφτόμουνα αφηρημένη και απόμακρη από εσάς..πόσες στ' αλήθεια ευκαιρίες έδωσα..σε ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν..κι όσο εγώ τις έδινα...για να τους διορθώσω.. να τους έχω εκεί και να τους αγαπώ..γιατί δεν το 'χω για συνήθειο με την ''πρώτη'' για να τους πετάω..τόσο αυτοί αποθρασυνόντουσαν και έβγαιναν μπροστά μου άγαρμπα ..με βλέμμα αγγελικό και αθώο..μα της ''οχιάς''το δάγκωμα ζωγραφισμένο πάνω εκεί στο βλέμμα και στα χείλη...κρατώντας το τεφτέρι τους.. το πρόγραμμα εκείνο του ''τσακίσματος'' της δικής μου της ψυχής..έτοιμοι να το εφαρμόσουν..ίσως με την ελπίδα κολλημένοι στο μυαλό.. οι ίδιοι πως θα γιατρευτούν...

Μα έχει πάντα ο καιρός γυρίσματα..και οι άνθρωποι αλλάζουν..δεν την αντέχουνε την καταχνιά.. ψάχνουν επίμονα και σκίζουν τις σελίδες ..που εγεμίσανε ''μουτζούρες'' το καρνέ τους.Είναι σελίδες δύσκολες μα πρέπει να σβηστούν..Και σκίζεις όλες τις μουτζουρωμένες τις σελίδες σου..και προσπαθείς να τις πετάξεις..Μα όταν καθαρίσεις το ''καρνέ'' και κάθεσαι γαλήνια..ψάχνεις για ''γομολάστιχα'' και τις μουτζούρες της ψυχής σου για να σβήσεις..Μα δεν πουλάνε πουθενά..μια τέτοιου είδους γομολάστιχα μουτζούρες της καρδιάς να σβήνει..Μένουν εκεί αποθηκευμένες οι γκρίζες σελίδες σου ..μαζί με τις μουτζούρες άσβηστες..να σου θυμίζουνε κατά καιρούς..τη λέξη αχαριστία..

Σου μοιάζω μήπως τώρα εγώ σκληρή ?..Όχι ...όχι μη σου φαίνεται..αδύναμη δηλώνω και ευάλωτη..και αυτή είναι η μεγάλη δύναμή μου..κάπου την έχω κρυμμένη μέσα μου βαθιά..κι αν χρειαστεί την ανασύρω...Όχι Μαρίνα μου δεν είμαι ευάλωτη..είμαι στενάχωρη καμμιά φορά..μα πάντα να 'σαι σίγουρη στο τέλος.. μου χαμογελάω..Και αφήνω τώρα εις εσένανε ..ετούτο το χαμόγελο.. εσύ..έναν τίτλο δυνατό αν το μπορείς .. να του προσάψεις...Είμαστε πίστεψέ με εντελώς αλλιώτικες και διαφορετικές...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Δεν έχω λόγια πραγματικά..γι αυτό το μοναδικής ομορφιάς βίντεο.
  Λίνα μου με μαγέψαν οι εικόνες σου...ζωντανές..μας μιλούν !!!

 Όσο για τη μουσική..λατρεμένος Χατζιδάκις είναι αυτός...απαλός και σαν γάργαρο νερό..
δροσίζει τις ψυχές μας με τις νότες του !!!

                                  Οι πινελιές μουஇ Lina╮ 

.............................................................................................................

Με όσα γελούσαμε μαζί..- Μάρω Βαμβουνάκη.

Διαβάζω το ημερολόγιο της γυναίκας που μου το εμπιστεύθηκε.Γνωρίζω πως είναι ειλικρινής σε βαθμό ακρίβειας.

Μόνο όταν έμαθα πως πέθανε,παραδέχθηκα πόσο τον είχα αγαπήσει,πόσο τον αγαπούσα,πόσο αξεπέραστος σημάδεψε τη ζωή μου,το χαραχτήρα μου με την παρουσία του τότε,με την απουσία του μετά.Πόσο μου έλειπε μετά το χωρισμό μας,επί τριάντα χρόνια μετά.Υπήρξε το κέντρο μου που αρνιόμουν να κοιτώ.Τώρα πέθανε,που ως νεκρός έγινε επιτέλους για την καρδιά μου ακίνδυνος,αφέθηκα στην αποδοχή του.Έπεσα κάτω και έκλαψα πικρά όπως οι προδότες, γοερά ,με κραυγές,με στόμα μπουκωμένο ρούχα ασιδέρωτα,αφημένα στο κρεβάτι.Θρήνησα για την ανοησία και τη δειλία μιας ζωής.Ο κόσμος ήδη ήταν άλλος με το φευγιό του από τον κόσμο.Το ένιωθα ήδη στο πονεμένο μου σώμα,στα πονεμένα μου κόκαλα.Εκείνος μετά το χωρισμό μας δεν παντρεύτηκε ποτέ.Εγώ παντρεύτηκα τρεις φορές και χώρισα,που σημαίνει το ίδιο.Η ίδια προσκόλληση στη σχέση μας,με πιο φασαριόζικο τρόπο η δικιά μου.

      Το μόνο που χαίρομαι τώρα είναι οι αναβιώσεις εκείνες που είχαμε ζήσει. Σκηνές του έρωτά μας,ελευθερωμένες απ' τις αρνήσεις μου,επιστρέφουν ολοζώντανες.Κάνουμε διαλόγους,γελάμε μαζί.Όχι δεν είναι θλιβερές ψευδαισθήσεις ετούτα,είναι ό,τι πιο αληθινό έχω,συνέβησαν τόσο αυθεντικά τότε που συνέβησαν, ώστε μπορούν να επιστρέφουν και να επαναλαμβάνονται παντοτινά.Τώρα επιστρέφουν που εγώ τολμώ να τα αντέξω,να τα χαρώ.Βαδίζουμε πλάι πλάι στους δρόμους που περπατούσαμε ,στο κέντρο της πόλης απόβραδα Κυριακής,στις βουβές στοές των κτιρίων, βάζω το χέρι μου στην τσέπη της καμπαρντίνας του και πιάνω το δικό του,με σφίγγει.Μαζί πάλι ,πλάι πλάι,εγώ φαίνομαι,εκείνος δε φαίνεται,όμως είμαστε πάλι ζευγάρι υπαρκτό.Τον ρωτώ ,μου απαντάει.Η ζωή μου ξαναβρήκε τη μαγεία του μεγάλου,μοιραίου έρωτα,μακριά από τους φόβους και τα πάθη των ζωντανών.

Μάρω Βαμβουνάκη - 
( Ο χορός των μεταμφιεσμένων- απόσπασμα )

Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................. 

.Μπήκε για τα καλά ετούτο το Φθινόπωρο.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος : Μαίρη Κασάτ- Museum de petit Palais ,Paris.

Κρύωνα απόψε εκεί στα ξημερώματα...δε μου 'φτανε το Καλοκαιρινό σεντόνι μου για σκέπασμα...κάτι ζεστότερο  το κορμί και η ψυχή μου αναζητούσε...Πετάχτηκα και έψαξα στα γρήγορα μια κουβερτούλα για να σκεπαστώ...Πρέπει να βγάλω τα ζεστά...να αλλάξω τις κουρτίνες...να βγω στον κήπο μου να τον περιποιηθώ...Μπήκε για τα καλά ετούτο το Φθινόπωρο...που πάντοτε πολύ κρατά...δε λέει να τελειώσει...στέκει εκεί αιώνες τώρα λυπημένο και προάγγελλος θαρρείς...του κρύου που έρχεται και επιζητά για να παγώνει τα όνειρα μαζί και την καρδιά μας...
Μα μόλις εχουχούλιασα και εζεστάθηκα εκαθάρισε ξανά η σκέψη μου..την άφησα για να πετάξει μακριά.. και μου 'φερε μέσα εκεί στη ζέστη μου..ρήσεις για την όμορφη ζωή επάνω εις τη Γη και τα πολύτιμα τα δώρα της..συνάμα με τις πίκρες...

Ναι.. έρχονται μέρες δύσκολες του ''ξεριζώματος''...της καταστροφής...του θάνατου...όπως είναι το Φθινόπωρο επάνω εις τη Φύση το τέλεμα της άνθησης και της καρποφορίας...μα έρχονται και ακολουθούν και μέρες του ''οργώματος''.. της προετοιμασίας του χώματος...έρχονται μέρες του ''φυτέματος'' και της αναμονής...έρχονται μέρες μέσα στο ίδιο το Φθινόπωρο σπαρσίματος...που τους καρπούς θα φέρουν προς το Καλοκαίρι πάλι και ξανά...Και ναι...έρχονται και αλλάζουνε και φεύγουνε οι εποχές...και σπέρνουμε ..θερίζουμε...αγαπάμε και μισούμε...και λυπόμαστε..χαιρόμαστε... και καταστρέφουμε..μα και δημιουργούμε.

 Δεν πιστεύω στα λυπητερά μονάχα τα Φθινόπωρα..ούτε ''ακούω'' πάντα τις ρήσεις τις διάσπαρτες..που μου πετούν εδώ κι εκεί..σαν όλοι κι ο καθείς ξεχωριστά..ειδήμονες θελήσουν να το παίζουν...Πάντα τη λύπη.. η χαρά εκεί στη γωνία να την πολεμήσει την προσμένει...Κλαις.. γελάς...λυπάσαι.. χαίρεσαι..μα είσαι ζωντανός και πάντοτε το χρόνο σου να τον εκμεταλεύεσαι ...μην αναλώνεσαι στους δρόμους..  σαν τα λιθάρια εκεί τα σκορπισμένα...Κι εγώ που πάντα σέβομαι..γιατί καλά τώρα το ξέρω..πως όσα εκατομμύρια είναι οι άνθρωποι..τόσα και τα Φθινόπωρα .. τόσοι οι Χειμώνες οι σκληροί...τόσες οι Άνοιξες ..τόσα τα Καλοκαίρια..πρέπει τώρα να σηκωθώ από το ζεστό το κρεβατάκι μου..την καθημερινότητά μου για να στρώσω...

Να στρώσω κουβερτούλες μαλακές και απαλές ..για να ζεστάνω τα κορμιά μας..καθώς θα σκέφτομαι και θα αναπολώ..και τούτο δω το Καλοκαίρι που 'φυγε κι έφερε το Φθινόπωρο..με έναν άνεμο υγρό και δροσερό...που σπρώχνει απαλά..μα και περίτεχνα σε άλλο ''χειμαδιό'' τούτο το γελαστό το Καλοκαίρι ..Ως να το ξαναφέρει πάλι μπρος μου και σα μια φυσαρμόνικα..σα κάποια μουσική...να συμφωνεί και να προειδοποιεί..πως ο κόσμος μας δεν '' ετελεύτησε'' γιατί εχάθη ένα Φθινόπωρο και ένα Καλοκαίρι!!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................
.
Με την εξαιρετκής ποιότητας μουσική του Leo Delibes...στο παρακάτω βίντεο..ταξιδέψτε...στις όμορφες πραγματικά εικόνες..που διάλεξε ο φίλος.. Aimilios..και έντυσε μ' αυτήν την υπέροχη μουσική τούτο  το βίντεο...
Απολαύστε το !!!
η φίλη σας Σοφία ....

Κυκλάμινο - Τόσα φθινόπωρα και δεν γνωρίσαμε ακόμα την ψυχή μας_

(Τ. Λειβαδίτης) - by Aimilios 

                                The Flower Duet - Leo Delibes

.............................................................................................................

..μας φτάνει μια μικρή σχεδία τελικά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ταξίδια μακρινά..ταξίδια κοντινά..ναυάγια και ξέμπαρκοι επιβάτες..η ζωή μας...Μα πάντα εκεί παρούσα η ζωή και η ψυχή συχνά τα θέλω της να μην μπορεί να τα αγγίξει...Δύσκολες πάντα οι θάλασσες και ξεγολιάστρες γίνονται.. όταν τα θέλω  της ψυχής βγαίνουν να επιπλεύσουν μέσα στις τρικυμίες της..Είναι πολύ δύσκολοι οι καιροί...μα ναυαγοί δεν ονειρεύτηκαν ποτέ τους οι άνθρωποι να γίνουν... Κι όταν ναυάγησαν ενίοτε..από την αρχαιότητα ακόμα και έως τώρα στις μέρες μας τις δύσκολες..οι άνθρωποι οι περισσότεροι..εκτός μονάχα ελαχίστων εξαιρέσεων.. μετέτρεψαν ετούτο το ναυάγιο..σε δύναμη και μια τεράστια  μεταστροφή...και φιλοσόφησαν τα τεκταινόμενα..και βγήκανε από τα άγρια τα κύματα..σε ξέρες άγνωστες γι αυτούς..μα που αποδείχθηκαν αφετηρίες για την νέα τους ζωή... 

Φτάνει μια μικρή σχεδία ..αυτοσχέδια τελικά...για να μπαρκάρει η ψυχή...την τρικυμία να αντιμετωπίσει...και στο ταξίδι της.. για της ψυχής το φως να οδηγηθεί...Είναι η δική μου η ματιά για τα ναυάγια..που δεν τα θεωρώ ποτέ για ''τέλος'' μιας αληθινής ζωής και ουσιαστικής..μα για μια καταστροφή προσωρινή...και μια καινούργια αφετηρία ..ένα λάκτισμα και μία ώθηση ψυχής..για μία δημιουργική μεταστροφή..ενός ξεχωριστού πλέον ανθρώπου.

 Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
..............................................................................................................

 Μια υπέροχη εκτέλεση του τόσο αγαπημένου τραγουδιού για τη Θάλασσα από τον Φίλιππο Πλιάτσικα...και τι όμορφοι στίχοι...της αγαπημένης Λίνας Νικολακοπούλου.....

Θάλασσα μάνα αρμύρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ’ την καρδιά μου και κάν’ την νησί
του ανέμου αγρίμι.....

                                  Φίλιππος Πλιάτσικας - ΘΑΛΑΣΣΑ
.............................................................................................................

Ίσως να' ναι κι έτσι......

Έτσι που τα θυμάμαι κείνα τα χρόνια και τα ξαναζώ και τα ξανά είμαι,πολύ θα 'θελα να τα 'λεγα με τον Αλέκο ή έστω με τον Τέλη και να μου λεν κι αυτοί τα δικά τους,σα να 'μαστε ακόμη παιδιά,σα να μην πέρασαν τα χρόνια,σα να 'ναι να μην πεθάνουμε ποτέ.Μα ο Αλέκος παντρεμένος τώρα , η γυναίκα του όπου να'ναι θα γεννήσει,ο έρωτας σταμάτησε και κατάκατσε,κι ο Τέλης τσιμπημένος για τα καλά με την Αλέκα,όλο με δαύτην γυρνά καβάλα στο γάιδαρό του,- πάει κι αυτός- που αυτί ν'ακούσει, που μάτι να δει άλλο απ' τα βυζιά της κοπελιάς του,κολλημένος στο τώρα,ούτε πίσω ούτε μπρος.Αμ ο Λευτέρης ? - με δυο παιδιά-μπας κι εφτιαξε και κάνα τρίτο?- να λέει:
<< πού καιρός να βλέπεις όνειρα στον ύπνο σου ή στον ξύπνιο σου ? που καιρός ? >> 

.Έτσι κάθομαι εδώ πέρα μόνος , χαρούμενα μόνος  και τ'αραδιάζω στο χαρτί και δεν ξέρω αν κάποιος τα διαβάσει και πως θα τα διαβάσει..Μα πάλι εγώ είμαι χαρούμενος,γιατί όταν μιλάς με κάποιον λες μονάχα εκείνα που ενδιαφέρουν αυτόν,που έχουν κάποια αντιστοιχία με τα δικά του βιώματα και βρίσκουν εύκολη ανταπόκριση.Μα όταν μιλάς μόνος τα λες όλα και για όλους και μην έχοντας άμεσο ακροατή μπροστά σου ,λες και πράματα ανήκουστα,<< παράξενα πράματα>> με άφοβες λέξεις που δε θα τις ξεστόμιζες ποτέ ούτε μπροστά σ' ένα φίλο σου ,ούτε σε γιατρό,ούτε σ' έναν ποιητή.Σαν να μιλάς σ' άχρονο,άπειρο και κουφό κενό ,που σ' ακούει σωστά...Ωστόσο ,μέσα μου βαθιά ,νιώθω πως δε φτάνει...................................................................................................
άλλωστε η μοναξιά ( εσύ το 'λεγες) μια ασφυκτική ευρυχωρία είναι και χρειάζονται στενές επαφές με τα πράγματα ,με τους ανθρώπους ,με την ιστορία,ερωτικές επαφές,φιλικές επαφές,συντροφικές επαφές,για να είσαι...να γίνεσαι.....

Γιάννης Ρίτσος.
 (Ίσως να' ναι κι έτσι- απόσπασμα)

Επιμέλεια κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Το πεισματάρικο νούφαρο - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό..ένας βαρκάρης ..που ολημερίς εψάρευε..σε μια λίμνη όμορφη ..γεμάτη νούφαρα μια λίμνη...Ποτέ του δεν τα επλησίαζε αυτά..φοβότανε μην τύχει και τα ξεριζώσει.. Μην τύχει κι άθελά του τα κουπιά της βάρκας του..πέσουνε βίαια επάνω σε αυτά..και τα γεμίσουν  τραύματα..μη τύχει και τα  πληγώσουνε ..ποτέ του δε θα ήθελε αυτά να  τραυματίσουν.. Μα κάποια μέρα ο ψαράς δεν άντεξε..και μπήκε μόνος του στον πειρασμό..ένα απ' αυτά τα όμορφα τα νούφαρα..να το πλησιάσει να το χαϊδέψει θέλησε και να το ξεριζώσει...Ήθελε να το πάρει σπίτι του..να το φυτέψει σε μια γλάστρα..να το ποτίζει κάθε πρωινό και κάθε βράδυ να το καμαρώνει..Μα δεν ήξερε ο δόλιος ο ψαράς..πως τα φυτά αυτά τα νούφαρα με τα όμορφα και τα ξεχωριστά τους άνθια..δε ζούνε ποτέ σε γλάστρες τόσο πολύ μικρούλες και στενές..ούτε σε χώματα τις ρίζες ακουμπάνε.. Έχουνε  ρίζες μόνο μέσα στο νερό..κινούνται ελεύθερα και δεν περιορίζονται ποτέ..κι αν τόλμησε ποτέ κανείς για να τα ξεριζώσει..εκείνα εμαράθηκαν ευθύς...και χάσανε τη λάμψη τους..και ποτέ δεν ξανανθίσαν..

Μα ο επίμονος ψαράς..δεν άντεχε χωρίς αυτό και επάτησε τον όρκο του που έλεγε..πως εκεί..μέσα στα καθαρά νερά της λίμνης του μοναχά.. θα το χαϊδεύει και θα το κοιτά..και ποτέ του δεν θα το ξεριζώσει...Επάτησε τον όρκο του και το ξερίζωσε..Το εξερίζωσε..το πήρε σπίτι του..το φύτεψε στην πιο όμορφη τη γλάστρα του...κι ολημερίς το πότιζε μην τύχει και χαλάσει..Δεν άντεξε πολύ καιρό εκεί..το όμορφο.. το μεταξένιο νουφαράκι..Λες και κατάλαβε από μοναχό..πως ο ψαράς δεν νοιάζονταν γι αυτό..παρά μονάχα για τη δική του την καρδιά..για το δικό του εγωισμό..για τη δική του ευχαρίστηση..τις ρίζες του διέλυσε..κι όταν αυτό εμαράθηκε..το πέταξε ακόμα παραπέρα..

Εθύμωσε πολύ o ψαράς.. που αυτό δεν άντεξε..μέσα στο ξένο.. το εχθρικό και το αφιλόξενο το  περιβάλλον...Πως να αντέξει ένα φυτό που λούζεται καθημερινά μέσα σε λίμνες και νερά απέραντα.. μέσα σε ένα κουβαδάκι...? Μα ούτε και τον ένοιαξε..την άλλη μέρα άλλο εξερίζωσε..και  το 'φερε ξανά στο σπίτι του μπροστά..Κανένας δεν του μίλησε για τον ξεριζωμό αυτό..κανένας δεν του έμαθε να σκύβει και να αφουγκράζεται..τη μουσική της λίμνης και τα τραγούδια που έλεγαν εκεί..τις φεγγαρόλουστες βραδιές.. σαν καθρεφτίζονταν στης λίμνης τα νερά..τα μεταξένια νουφαράκια..

Του μοιάζαν ταπεινά και ασήμαντα τα λούλουδα αυτά..μα κανένα από τα άνθια του κήπου του δεν είχανε την εμορφάδα τους και συνεχώς τα ζήλευε και να τα κόψει ..απερίσκεπτος καθώς εφαίνονταν δεν σκέφτονταν ποτέ ..τον πόνο που τους προκαλούσε...Εμοιάζανε πολύ ευαίσθητα αυτά..μα ήτανε πολύ ανθεκτικά..και αιώνες τώρα απ' τα παράριζα ..που έμεναν στης λίμνης τα νερά..επολλαπλάσιάζονταν..και φύτρωναν ξανά..Λατρεύτηκαν και ζωγραφίστηκαν από όλους τους λαούς...γιατί εκρύβαν μέσα τους..πάνω στα ανθεκτικά τους φύλλα..και στα πέταλα του άνθους τους..μια εμορφάδα ξεχωριστή...και μια αγνότητα μεγάλη..που στους ανθρώπους πολύ άρεσε..γι αυτό και αυτά τα λούλουδα τα νούφαρα..εσυμβολίζανε και Νύμφες..και της αγνότητας και της Παρθενίας της ψυχής..λογίζονται φυτά...

Τώρα εγέρασε πολύ ο ψαράς..έμεινε η βάρκα έρημη στη μέση εκεί της λίμνης..Κανένας δεν την μάζεψε..εσπάσανε και τα κουπιά.. Μα το μικρό το νουφαράκι είχε ένα μυστικό...είχε απλωτές τις ρίζες του.. έτσι το έφτιαξε ο Πλάστης του..για να μη χάνεται ποτέ..επέπλεαν πάντα οι ρίζες του  μέσα εις το νερό..και εταξίδευαν σε όλες τις γωνιές της...Κι έτσι το νουφαράκι ξαναφύτρωσε εκεί στης λίμνης τη γωνιά.. και στέκει πάντα λαμπερό...βρήκε ξανά τη λάμψη του..όταν τις ρίζες του εξαναμάζεψε και τις ξαναάπλωσε στα καθαρά νερά.. Ήταν πολύ επίμονο και πεισματάρικο..επέμενε την ομορφιά του να σκορπάει..

Κι αυτός..ο ονειροπόλος..ο βαρκάρης..ο ψαράς...που την ομορφιά ελάτρευε και αγάπαγε ιδιαίτερα.. βαθιά...ήταν αλλιώτικος βαρκάρης και ψαράς... γιατί ήτανε και ο ίδιος όμορφος πολύ..την ομορφιά την είχε φυτεμένη στην καρδιά του..κάποια απόβραδα που εκατέβαινε εκεί τρικλίζοντας.. αναπολούσε ..κοίταζε τώρα θλιμμένα πια.. μα δεν  τολμούσε..πάλι τις ρίζες του να βγάλει..ίσως σοφός ..καθώς εμεγάλωσε και έγινε..να εκατάλαβε..πως νουφαράκια αυτός στην πόρτα του μπροστά ..ποτέ του δεν μπορεί για να φυτεύει και να έχει..γιατί μέσα στις γλάστρες του μονάχα τα  γεράνια ευδοκιμούν...

Μα πάντα μες στην καρδιά του θα 'χει και θα αναπολεί..το μεταξένιο χρώμα που εζωγράφιζε τ' ασήμαντο.. μα τόσο λαμπερό...το πεισματάρικο και επίμονο.. που φύτρωνε χρόνια ατέλείωτα στης λίμνης τον αφρό..και στης ψυχής του εκεί τις ρίζες..εκείνο το ξεριζωμένο νουφαράκι...που μοναχό του εφυτεύτηκε στα σπλάχνα του βαθιά... !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Αρλέτα - το τραγούδι της λίμνης (ο γλάρος)

                                                                 

Μεσ’ στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό
Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου
Στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ’ ένα φιλί ψηλά με πας

Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά
Κι εγώ παιδί χαμένο μοναχό
Μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου
Χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ’ ένα φιλί ψηλά με πας.

Στίχοι:  

Αρλέτα

Μουσική:  

Ελένη Καραΐνδρου

1.

Αρλέτα

.............................................................................................................