Το σύννεφο και ο αμμόλοφος..μια ιστορία αγάπης..

Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή. 

Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.

Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν' απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.

- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!

Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!

Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.

- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;

- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;

- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.

- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.

- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;

- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.

- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.

Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:

- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;

- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.

- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.

Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.

- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ' έχω ερωτευθεί και θα 'θελα να μείνω εδώ για πάντα.

- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.

- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.

Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο.. την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους περαστικούς με τη σκιά των δέντρων της.
  Πάολο Κοέλιο
..............................................................................................................

 Love story (piano) - Beethoven  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                                         Francais Lai - Love Story 

..............................................................................................................

Ο ΛΟΓΙΩΤΑΤΟΣ Ή Ο ΚΟΛΟΚΥΘΟΥΛΗΣ

Ο ΛΟΓΙΩΤΑΤΟΣ  Ή Ο ΚΟΛΟΚΥΘΟΥΛΗΣ

  - Μην αφήνεις το παιδί σου να μάθει πολλά γράμματα, ήλεγε η κυρά-Ριγανούλα της γειτόνισσάς της κυρα-Παπαρούνας· γιατί το ύστερο θέλα το χάσεις. Ο Θεός να του φυλάξει τη γνώση του! … Αμ, δεν είδες τον Κολοκυθούλη της κυρα-Παρδάλως, οπού δεν είναι στα μέτρα του; Διάβασε, διάβασε, αλλαλόγησε το παιδί! Ξέρεις οπού μου το ’χε ειπεί και ο Αϊγούμενος από το Πουρνάρι – να ’χωμε την ευκή του – πως τα πολλά τα γράμματα δεν είναι καλά για τα παιδιά;

  Γιατί τα ήλεγε τάχα αυτά η κυρα-Ριγανούλα; Επειδής ήκουγε το λογιώτατο κυρ-Κολοκυθούλη να κρένει αλλοιώτικα απ’ όσους δεν είχαν τη χρυσή μοίρα να σπουδάξουν, σαν κι αυτόν, στα σκολειά μας. Ο χρησμός του Αϊγούμενου, ξεχωριστά, την είχε πληροφορήσει, πως η πολλή σπουδή χαλνάει τη γνώση. Δεν είχε τάχα δίκιο η κυρα-Ριγανούλα να τον πιστέψει;

  Αυτή δεν είχε ακούσει καμμιά φορά τον Αϊγούμενο να της μιλήσει με τη γλώσσα του κυρ-Κολοκυθούλη, και ξεχωριστά όποτ’ εχρειάζονταν να τη θυμίσει για τες προσφορές ή για τες λαμπάδες ή για τα μνημόσυνα, οπού η καλή γυναίκα έδινε άκοπα στο Μοναστήρι από ευλάβειά της. Μη θέλα ήξερε και πλειότερα ο Λογιώτατος από την αγιωσύνη του; Αϊγούμενος αυτός! και τον έφτανε άλλος στην προκοπή; Δεν είχε άδικο λοιπόν η κυρα-Ριγανούλα να στοχάζεται πως ο κυρ-Κολοκυθούλης είχε χάσει τη γνώση του, αφορμής οπού είχε γένει λογιώτατος.

  Αυτή η κυρα-Ριγανούλα είναι και σαν κομμάτι σκανταλιάρα, κι ήταν καλό να μην παρακρένουν οι λογιώτατοι, καταπώς συνηθάν, επειδή μπορεί να τα ακούσει, κι απέ δεν αργάει να τους ονομάσει Κολοκυθούληδες.

  Μιαν ημέρα ήλεγε της ίδιας γειτόνισσάς της:

- Ξέρεις, κυρα-Παπαρούνα μου, τι ήλεγε του Κολοκυθούλη ο πατέρας του; «Άφησε αυτά τα κορακίστικα, παιδί μου, γιατί σε περιγελάν ο κόσμος. Αν ορέγεσαι ν’ αποχτήσεις υπόληψη και να φανείς άξιος στο Γένος, αγωνίσου να φωτίσεις το Γένος με συμβουλές και συγγράμματα σε γλώσσαν οπού να την απεικάζουν όλοι. Μη φαντάζεσαι να σε πάρουν για σοφόν, επειδή και καμώνεσαι να κρένεις τη γλώσσα των προπατόρων σου, σε τρόπον οπού δε θέλα την απείκαζαν μήτ’ εκείνοι, αν την ήκουγαν από το στόμα σου. Αμ’ δε μου λες, παιδί μου· όταν λες το «ψωμί» ψωμίον, οπού από τους Έλληνας ονομάζονταν «άρτος», μη παντεχαίνεις να το λες ελληνικά; Το αγοράζεις φτηνότερο ή το τρως με περσότερη νοστιμάδα; 

Φοβάσαι τάχα να ειπείς το νερό νερό, οπού το λες νηρόν, κι οπού οι Έλληνες το ’λεγαν «ύδωρ», για να μη γένει λάδι; Μακάρι να είχαν τα λόγια τη δύναμη να μεταμορφώνουν τα πράματα! Κανένας δε θέλα απόμνησκε, οπού να μη γένει λογιώτατος, αν ίσως και το λογιώτατος έκανε τον άνθρωπο. Η προκοπή ενός αληθινού λογιώτατου, παιδί μου, είναι να ξέρει να παρασταίνει με τάξη τες ιδέες του στη φυσική του γλώσσα. Η διαφορά από τον σπουδαίον εις τον αμαθή δεν είναι άλλο από την ταχτική ή άταχτη παράσταση των ιδεών τους. Τα ομορφύτερα λόγια του κόσμου, σαν δε φανερώνουν σωστήν ιδέα και δεν τ’ απεικάζουν όλοι, δεν αποκόβουν την κυρα-Ριγανούλα να λέει πως ο λογιώτατος Κολοκυθούλης αλλαλογάει… »

  Δεν ξέρω, αδερφούλα, πού μ’ ήκουσε οπού είπα αυτόν το λόγο! Ωστόσο τον ορμήνευε σαν πατέρας, οπού όχι καλύτερα. Μόνε τι το όφελος; Ξέρεις τι έκανε ο Κολοκυθούλης, όσην ώρα τον ορμήνευσε ο πατέρας του; εχαμογέλαε κι έπιανε μύγες! Ο Αϊγούμενος, κυρά μου, ξέρει τι κρένει…

 Γιάννης Βηλαράς.

πηγη: 
www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/bhlaras_kolokuqoulhs.html

....................................................................................................................................................................
                           Γιάννης Βηλαράς.

 
Γεννήθηκε στα Κύθηρα ή τα Γιάννενα. Μετά τις πρώτες σπουδές του στα Γιάννενα, πήγε στην Ιταλία για ανώτερες σπουδές. Πήρε δίπλωμα φιλοσοφίας και ιατρικής απ' το Πανεπιστήμιο της Πάντοβας (1797). Επέστρεψε κατόπιν στην Ελλάδα και έζησε στα Γιάννενα κυρίως, όπου άσκησε το επάγγελμα του γιατρού. Διορίστηκε γιατρός του Βελή Πασά, του γιου του Αλήπασα και τον ακολούθησε σε πολλές του εκστρατείες. Ήταν ένθερμος οπαδός της δημοτικής και πρότεινε τολμηρές για την εποχή του καινοτομίες στο έργο του Ρομέηκη γλόσα, το μόνο που τυπώθηκε όσο ζούσε. (Μερικές απ' αυτές είναι: κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων, των περιττών ομόηχων φωνηέντων.) Μετέφρασε, επίσης, κλασικά κείμενα κι έγραψε πολλά δοκίμια για τη γλώσσα. Ήταν ένα από τα πιο φωτισμένα πνεύματα του καιρού του, συνειδητός εκπρόσωπος του νεοελληνικού διαφωτισμού. Μαζί με το Χριστόπουλο ανανεώνει τη νεοελληνική ποίηση. Το 1820, ύστερα απ' την πυρπόληση των Ιωαννίνων και την καταστροφή της περιουσίας του, κατέφυγε στα Ζαγοροχώρια, όπου και πέθανε. Τα Άπαντά του κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό του το 1827 στην Κέρκυρα. Αξιοσημείωτο είναι ότι στον κατάλογο των συνδρομητών βρίσκεται και το όνομα του Σολωμού.

 ΠΗΓΗ http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-A111/262/1915,6352/

...............................................................................................................

Σαν πεταλούδα στη φωτιά - Ιωάννης Βηλαράς..

Σαν πεταλούδα στη φωτιά...

Σαν πεταλούδα στη φωτιά, σ' εσένα γύρες φέρω
κι οχ τη φωτιά που καίγομαι να φύγω δεν ηξέρω.

Και μόλο που φλογίζομαι, πετώ ολόγυρα σου,
να ξεμακρύνω δεν μπορώ στιγμήν από σιμά σου.

Τα μάγια δεν τα πίστευα και μάγια είσαι ατή σου·
τα μάγια είν' τα θέλγητρα οπόχει το κορμί σου.

Γιατί με χέρι αλάθευτο ηθέλησεν η φύση
της νιότης τ' άνθια ολόβολο προικιό να σου χαρίσει.

Και ποιος είν' ο αναίσθητος που να σ' αλησμονήσει,
αφού σε δει για μια φορά, μαζί σου σα μιλήσει;

Τ' αηδόνι σόδωκε λαλιά, φωνή το καναρίνι,
τη χλωρασιά σου δάνεισαν των περβολιών οι κρίνοι.

Οι χάρες αναπαύουνται απάνω στη θωριά σου,
της άνοιξης τριαντάφυλλα ανθούν στα μάγουλά σου.

Λεν το κοράλλι κόκκινο, μόν' δίχως νοστιμάδα·
δεν έχει σαν τ' αχείλι σου βαφή και κοκκινάδα.

Δοξάρια είναι τα φρύδια σου και με πιτηδειοσύνη
βαρούν, πληγώνουν τις καρδιές, χωρίς ελεημοσύνη.

Στα δυο σου μάτια τα γλυκά ο έρωτας φωλιάζει
κι οχ ταύτα τις σαγίτες του στους νιους απάνω αδειάζει.

Το κοίτασμά σου το γλυκό είν' των καρδιών ο κλέφτης·
αν δεν πιστεύεις, ρώτησε να σου το είπει ο καθρέφτης...

.............................................................................................................

Ο Βηλαράς αποτελεί προδρομική μορφή της νεοελληνικής ποίησης. Στα λυρικά του ποιήματα, απαλλαγμένος κάπως από τη φαναριώτικη επίδραση, αντλεί από την αρκαδική (ιταλική κυρίως) ποίηση του καιρού του και τη δημοτική μας παράδοση. Η ερωτική του ποίηση, γεμάτη από συναισθηματική φόρτιση  εκφράζει πηγαίο αίσθημα με στοιχεία ρομαντικά.

Το ποίημα αυτό  είναι ερωτικό και  Περιλαμβάνεται στην ενότητα  «Ερωτικά»  των Απάντων του.

ΠΗΓΗ : Νέα Ελληνική Λογοτεχνία.
....................................................................................................................................................................

                         Σαν πεταλούδα- Μαρία Παπανικολάου 

.............................................................................................................

Χρυσηίδα, μια διαφορετική πυγολαμπίδα ...

Η Χρυσηίδα είναι μια μικρή πυγολαμπίδα. Μια πυγολαμπίδα διαφορετική από τις άλλες. Μια πυγολαμπίδα που δε φέγγει το βράδυ σαν τις υπόλοιπες πυγολαμπίδες. Η μικρή Χρυσηίδα γεννήθηκε χωρίς το φως να τρέχει στο κορμί της. Οι γονείς της την αγκαλιάζουν και την παρηγορούν. Της λένε πως μπορεί κανείς να ζει και χωρίς να λάμπει στο σκοτάδι. Μα αυτή στέκεται λυπημένη και στεναχωρημένη που δεν μπορεί να κάνει ότι οι υπόλοιπες. 
Τα βράδια πετά και κρύβεται πίσω από τους θάμνους παρακολουθώντας και θαυμάζοντας τις άλλες πυγολαμπίδες που πετούν λάμποντας μέσα στη νύχτα.

-Τι όμορφα που φεγγοβολούν, ψιθυρίζει ένα βράδυ κρυμμένη πίσω από ένα δέντρο.

-Γιατί δεν παίζεις μαζί τους; άκουσε μια φωνή πάνω από το δέντρο. Κοιτάζει ψηλά και βλέπει ένα μικρό τριζόνι να της μιλά.

-Γιατί εγώ είμαι διαφορετική. Δεν μπορώ να λάμπω στο σκοτάδι! είπε η Χρυσηίδα κι ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της.

 Το τριζόνι χοροπήδησε κοντά της και της είπε τρυφερά:

-Είμαι η Ιζόλδη, συστήθηκε το τριζόνι. Κι ο ουρανός είναι μαύρος και σκοτεινός μα τ' αστέρια και το φεγγάρι δε μπορούν χωρίς αυτόν. Τον αγαπούν γιατί τους κρατά ψηλά και χωρίς αυτόν δε θα έλαμπαν. Ο καθένας μας έχει άλλα χαρίσματα. Κι εγώ δε λάμπω αλλά κανείς δε μπορεί να σταματήσει το τραγούδι μου τη νύχτα. Αν κάνεις την αρχή και παίξεις θα δεις πως οι άλλες πυγολαμπίδες μπορούν να γίνουν φίλες σου.  

-Μα αν με κοροϊδέψουν; Τι παιχνίδι μπορώ να παίξω εγώ;

-Το κρυφτό! Για σκέψου ότι χωρίς φως θα είναι πολύ δύσκολο να σε βρουν.

Η Χρυσηίδα κοίταξε την Ιζόλδη παραξενεμένη. Δεν της φαινόταν άσχημη η ιδέα της αλλά και πάλι ένιωθε διστακτική.
 Τότε η Ιζόλδη έκανε ένα τεράστιο πήδο κι ανέβηκε πάνω σ' ένα δέντρο. Έβαλε τη πιο δυνατή μελωδική φωνή της κι άρχισε να τραγουδά. Ένα τραγούδι για μια μικρή πυγολαμπίδα που ήξερε να κρύβεται καλύτερα κι από το φεγγάρι πίσω από τα σύννεφα, καλύτερα κι από τη κουκουβάγια στα κλαδιά των δέντρων... Οι πυγολαμπίδες μαγεμένες από το τραγούδι της μαζεύτηκαν τριγύρω της για να την ακούσουν. Η Ιζόλδη τελείωσε το τραγούδι και ύστερα τη ρώτησαν ποια ήταν αυτή η πυγολαμπίδα.

 
-Είναι δίπλα μου και την λένε Χρυσηίδα. Δε λάμπει μα κρύβει ένα κομμάτι χρυσάφι στη καρδιά της. Ξέρει καταπληκτικό κρυφτό. Να παίξει μαζί σας;

Οι πυγολαμπίδες την κύκλωσαν κι αφού την κοίταξαν για λίγο παράξενα της είπαν να παίξει μαζί τους.

Η Χρυσηίδα ήταν πράγματι η καλύτερη στο κρυφτό. Κανείς δε μπορούσε να τη βρει. Βοηθούσε όμως και τις άλλες πυγολαμπίδες να βρουν τις καλύτερες κρυψώνες. Μέσα σε κουφάλες δέντρων, πίσω από γυαλιστερούς βράχους... Κι όταν έβγαιναν από τις κρυψώνες όλες μαζί γελούσαν δυνατά. Το παιχνίδι μαζί της, με το φως και τις σκιές, άρεσε τόσο πολύ στις άλλες πυγολαμπίδες.

 

Η Χρυσηίδα ένιωθε χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Ήταν το πιο όμορφο βράδυ της. Από τότε όλα τα βράδια τα περνούσε με γέλια και χαρά. Όλες  ήθελαν να παίζουν μαζί της γιατί σκεφτόταν τα πιο όμορφα παιχνίδια. Η Ιζόλδη τους τραγουδούσε κάθε βράδυ τραγούδια. Τραγούδια για την αγάπη και τη φιλία, για τη νύχτα και τ' αστέρια που αγαπούσαν το σκοτεινό μαύρο ουρανό. Η Χρυσηίδα έμαθε πως μπορεί να μην είχε το λαμπερό φως των πυγολαμπίδων αλλά είχε μια λαμπερή καρδιά που τη πρόσφερε στους φίλους της με αγάπη.

ΕΛΕΝΑ ΓΛΩΣΣΙΩΤΗ (ανέκδοτο κείμενο)

............................................................................................................. 

Η Έλενα Γλωσιώτη γεννήθηκε στη Χαλκίδα. Εκτός από τη γενέτειρά της μεγάλωσε στη Γερμανία και σ' ένα χωριό της Εύβοιας. Με έντονα και διαφορετικά βιώματα και πολλά βιβλία, με φαντασία κι όνειρα σκιαγραφήθηκε ο χαρακτήρας της. Σπούδασε Μαιευτική στην Αθήνα και επέστρεψε στη Χαλκίδα όπου παντρεύτηκε κι απόκτησε τέσσερα παιδιά. Το 2014 βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογτεχνική Συντροφιά για το παραμύθι της "Ο βοσκός της θάλασσας και η Αφρομαλλούσα". Από τις εκδόσεις Θίνες κυκλοφορεί ένα νεανικό-εφηβικό βιβλίο, με τίτλο "Ο Φύλλος".   
     

ΠΗΓΗ: Ένα Κείμενο μια Εικόνα.

............................................................................................................ 

Το Ευτυχισμένο Νησί..της Φωτεινής Τσαλίκογλου.

Μικρό απόσπασμα

«Αυτή είναι η μοίρα της ευτυχίας», θα μου πείτε, κι ίσως να έχετε δίκιο, ποτέ δεν κρατάει πολύ... Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να μπορείς να λες τη λέξη "ευτυχία" χωρίς να ματώνουν τα χείλη σου και δίχως να πληγώνεται η καρδιά σου. Αν ήταν για πάντα, τότε σίγουρα θα έπρεπε να βρεθεί μια άλλη λέξη, ένα άλλο πράγμα στη θέση της... Μια λέξη που μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί.


Ας γυρίσουμε όμως στο πρώην Ευτυχισμένο Νησί. Εχουμε πολλά να ζήσουμε ακόμα.Στο σχολείο ο συμπαθής δάσκαλος που άκουγε στο όνομα Ιωάννης Θρανίος ζήτησε από τους μαθητές του να γράψουν ένα γράμμα στην τυφλή Κοραλλένια [...]

Η Φωτεινούλα, που ήταν η πιο μικρή, έγραψε σε μια κόλλα χαρτί: Κοραλλένια θα γίνεις καλά. Σε αγαπώ πολύ. Ο δάσκαλος πήρε στα χέρια του το χαρτί. Διάβασε δυνατά στην τάξη το γράμμα της Φωτεινούλας κι έκανε μια μικρή προσθήκη, πρόσθεσε μια μικρή λεξούλα, τη λέξη «γιατί»: Κοραλλένια θα γίνεις καλά γιατί σε αγαπώ πολύ.

Την ίδια εκείνη μέρα που στο Ευτυχισμένο Νησί συνέβαιναν όλα αυτά, ανοιχτά στο πέλαγος ένα αγόρι μέσα σε μια βάρκα πάλευε με τα κύματα. Μαζί του είχε μια γυάλα με ένα χρυσόψαρο. Πού βρέθηκε και από πού ερχόταν το αγόρι; Ζούσε σε μια χώρα μακρινή. Ας την ονομάσουμε «Χώρα του Πολέμου». Σε αντίθεση με το Ευτυχισμένο Νησί, η Χώρα του Πολέμου δεν γνώριζε ούτε μια στιγμή γαλήνης και ξεγνοιασιάς [?]. Αυτή ήταν η χώρα του αγοριού. Γι’ αυτό και οι γονείς του μια μέρα, κάνοντας πέτρα την καρδιά τους, είπαν: «Εχουμε ακουστά μια άλλη χώρα, μακρινή, ένα ξεχωριστό νησί. Εκεί αξίζει να ζεις. Δεν έχουμε ζωή εδώ. Το μίσος κι ο φόβος μάς κυβερνούν». «Κι εσύ δεν είσαι πλασμένος ούτε για να μισείς, ούτε για να φοβάσαι» [...]

Το αγόρι δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει στη Γη ένας τέτοιος τόπος όπως το Ευτυχισμένο Νησί. Οπως εκείνος που γεννιέται τυφλός και δεν χωράνε στο νου του τα χρώματα, έτσι και το αγόρι που γεννήθηκε στη Χώρα του Πολέμου δεν μπορούσε να πιστέψει πως αλλού υπάρχει ένας άλλος τρόπος να ζεις [?]
«Βέβαια, το Ευτυχισμένο Νησί κρύβει ένα μεγάλο μυστικό». «Tι μυστικό;» ρώτησε το αγόρι. «Ο βασιλιάς του νησιού έχει περάσει έναν μεγάλο καημό, μια αγιάτρευτη πληγή [...]

Εχασε τη γυναίκα του, πέθανε πάνω στη γέννα του παιδιού του... Ομως είναι και κάτι ακόμα», πρόσθεσε η μαμά. «Ο Αιγέας απαγορεύει να μιλάς για αυτό» «Γιατί;» απόρησε το αγόρι. «Για να προστατέψει από τη θλίψη την κόρη του. Δεν αντέχει να λυπάται τη λύπη της θυγατέρας του. Η Κοραλλένια δεν γνωρίζει και δεν πρέπει τίποτα να γνωρίζει για την πεθαμένη μητέρα της. Η νεκρή μητέρα της Κοραλλένιας, αυτό είναι το μεγάλο μυστικό στο Ευτυχισμένο Νησί».
.............................................................................................................

Το Ευτυχισμένο Νησί - Περίληψη.

Μια μαγική ιστορία

• Φωτεινή Τσαλίκογλου
• 
  

Περίληψη

Έγινε νύχτα κι όλα μονομιάς άλλαξαν.

Η Κοραλλένια, η μονάκριβη κόρη του βασιλιά Αιγέα, 

ξαφνικά έχασε το φως της.
Το Ευτυχισμένο Νησί βυθίστηκε στη θλίψη.
Την ίδια εκείνη νύχτα, ανοιχτά στο πέλαγος, 
ένα αγόρι πάλευε με τα κύματα.
Μαζί του ήταν ένα χρυσόψαρο, 
που γνώριζε μια μυστική γλώσσα.
Σε λίγο θα έφταναν στο νησί της τυφλής πριγκίπισσας.
Είχαν ένα σχέδιο κρυφό να εκπληρώσουν.
Έρχονταν από μακριά, από τη Χώρα του Πολέμου.
Κι εκεί δεν ξέρεις ποτέ αν το ξημέρωμα θα σε βρει ζωντανό 
ή αν κάποια αδέσποτη σφαίρα θα σε χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά σου κι όλα όσα ονειρεύτηκες θα γίνουν κομμάτια.

Το αγόρι ήθελε να ζήσει.
Κι έφερνε ένα σπουδαίο γιατρικό 
στο πρώην Ευτυχισμένο Νησί.


Μια μαγική ιστορία για όλους όσοι επιμένουν 
να ζουν και να ονειρεύονται με μάτια ανοιχτά.
.............................................................................................................

αλυσίδες γέμισες τα χέρια σου .. έπαψες πια γονέα να θυμίζεις..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λουκέτα κι αλυσίδες γέμισες τα χέρια σου ..κι έπαψες πια γονέα να θυμίζεις..Εξέχασες..ή ίσως και ποτέ σου να μην γνώριζες το ρόλο σου..που δώρο Θεού σου ανετέθη..Ω !!! Έλληνα !!!που θέλεις απ' τα γεννοφάσκια σου πρόεδρο να σε λένε..Και χρίζεσαι απ' τους γύρω σου και λέγεσαι και πρόεδρος γονέων και κηδεμόνων ..και αυτοχρίζεσαι πολλές φορές παιδαγωγός ..γιατρός ..επιδημιολόγος..όλες τις ειδικότητες εσύ σαν παντογνώστης..τις προβάλλεις για το καλό του δικού σου μονάχα του παιδιού....και λεξικό ποτέ σου εσύ δεν άνοιξες..για να διαβάσεις και να εμπεδώσεις τι σημαίνει κηδεμόνας..Κηδεμόνας δε σημαίνει κτητικός ..βασανιστής..να έχεις για σημαία σου τη φράση : 
<< τα δικά μας τα παιδιά >> αυτά που αργά και βασανιστικά.. εσύ που απορρίπτεις τα άλλα τα παιδιά..αργά και βασανιστικά θα τους κόψεις τα φτερά...γιατί είναι τα δικά σου τα παιδιά..το χτήμα σου που πάει να πει..κι όλα τα άλλα απλά μειάσματα της φύσης..

Ανθρωποφαγία..οργή..αγριότητα..σκληράδα απάνθρωπη..ψυχής άδειασμα..γονείς σε λάθος προσανατολισμό..και λέγονται γονείς..μια λέξη μαγική..λέξη που κρύβει γέννηση..λέξη που κρύβει το μεγάλωμα της κοινωνίας και παιδιών...Φωνές κραυγές και βουητό..χαμένη η κοινή η λογική..Μέρες παράξενες και δύσκολες για τις μαθητικές κοινότητες...που θά 'πρεπε με κήπους γνώσης για να μοιάζουν...Αποκλεισμούς ζητούνε οι γονείς για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού..Δεν ωφελούνε οι θυμοί και οι βρισιές...δεν ωφελούνε τα λουκέτα..Ετούτα τα λουκέτα στα σχολειά..είναι λουκέτα που αγόρασες για το δικό σου πνεύμα που είναι λιγοστό..για την δική σου την καρδιά ..για το δικό σου νου...

Το ποτάμι πάντα έχει μια ροή..κι αν ακόμα την αλλάξεις και μπορείς..φράγματα τεχνητά να στήσεις..θα ξεσπάσει κάπου το νερό..αργά ή γρήγορα είναι βέβαιο και τότε εσύ ξανά θα πλημμυρίσεις..Να αποκλείσεις βάλθηκες εσύ γονιέ μου και να ''πετροβολείς'' με το λόγο σου..κρεμώντας αλυσίδες στα σχολειά..μην τύχει και την πόρτα τους διαβούν τα προσφυγόπουλα. Είσαι ο πλέον καθαρός μέσα στη γη ..ω!! Έλληνα!!και άλλος σαν εσένανε κανείς..σε όλη την Πλάση δεν υπάρχει..Τι εγωισμός ανόητος..αστήριχτος..υπερφίαλος..!!! Τι γνώση ελλειπής σε ταλανίζει..!!!

Να προνοήσεις πάντα αγνοούσες και αγνοείς..για τα φαινόμενα που έρχονται και σκάνε στα ποδάρια σου μπροστά..ίσως να διαμαρτυθείς και να μου πεις πως διόλου μα καθόλου δεν φταίς για τα φαινόμενα της προσφυγιάς εσύ..Να το δεχτώ και να σου πω.. πως άλλοι σχεδιάζουνε τον κόσμο..Μα είσαι μέσα σ' αυτόν τον κόσμο και εσύ και άγρυπνος να μένεις επιβάλλεται..να συμμετέχεις και να βρίσκεις λύσεις..Γιατί για όλα τα προβλήματα που δημιουργεί ο άνθρωπος..για όλα έχει και τη λύση..Πήγαινε σπίτι σου και σκέψου ήρεμα και ψύχραιμα και ταπεινά..και βρες και πρότεινε μια λύση..

Σταμάτα να πετροβολάς ψυχές αθώων και ανήλικων παιδιών..Φυτεύεις μίσος και οργή..τραύματα και πληγές αγιάτρευτες ανοίγεις..Φύτεψε στο μυαλό σου εσύ και πίστεψε..όχι μονάχα να το λες..πως δεν υπάρχουνε παιδιά ..από φιλοσοφικής απόψεως..ενός κατώτερου Θεού..Κι αν το πιστέψεις και το επεξεργαστείς καλά αυτό..ίσως κι εσύ να γαληνέψεις..και να ' χεις χτίσει με ένα λιθαράκι σου μικρό..το οικοδόμημα για την πανανθρώπινη Παιδεία..και τη γαλήνη και ανάταση ψυχών...
Το δέντρο της Παιδείας είναι γεμάτο από κλαδιά..πολλά κλαδιά και φύλλα πλούσια..και δεν περιορίζεται στα ''δικά μας'' στα δικά σου τα παιδιά...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Χατζιδάκις - Πασπαλά ~ Δύο Παιδιά μεσ' στη Βροχή

Στάλες πέφτουν κι ο καιρός
σκοτεινιάζει μοχθηρός
φτάνουν σύννεφα και φαίνεται
πόσο εχθρός είναι ο καιρός.

Μπόρα αρχίζει κι έχω βγει
μεσ’ στους δρόμους σαν τρελή
το φεγγάρι τρέχει βιάζεται
να κρυφτεί απ’ την απειλή.
Μες στ’ αγιάζι στη βροχή
κει που τρέμουν οι φτωχοί
παθιασμένα αγαπηθήκανε
δυο παιδιά μεσ’ στη βροχή.

Το αγόρι είχε ενοχή
το κορίτσι απαντοχή·
στο σκοτάδι φιληθήκανε
και χαθήκαν στη βροχή.

Δεν τους ζήτησε κανείς
ή γονιός ή συγγενής
ένα σύννεφο τους τύλιξε
και το πάθος μιας φωνής.

Μες στ’ αγιάζι στη βροχή
δεν συνάντησα ψυχή
τα παιδιά που αγαπηθήκανε
φύγαν σ’ άλλην εποχή.

Είμαι στο τέλος είσαι αρχή
στ’ όνειρό μου εγώ πιστή
κι αν η μπόρα πια σταμάτησε
η φωνή μου έχει σβηστεί.

Στίχοι:  

Μάνος Χατζιδάκις

Μουσική:  

Μάνος Χατζιδάκις

Ερμηνεία : Έλλη Πασπαλά..

.............................................................................................................

Είναι αλλεργικό το δέρμα μου στα νάιλον υφάσματα..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Aνάψανε  κι απόψε τα φώτα.. της Κυριακής του απόβραδου.. της μέρας μας αυτής..εκεί μες στον πεζόδρομο της πόλης μου ..της μέρας τούτης της γιορτής για τη ζωή του καθενός.. που θά 'πρεπε να μοιάζει... χαμήλωσαν τα φώτα μέσα στην κάμαρά μας..Τώρα θα αρχίσουνε τα ψέμματα, που θα αραδιάσουν μερικοί από εμάς..κουβέντα ίσως ανειλικρινή θα πιάσουμε με τον πολύτιμο εαυτό μας..τι όμορφα περάσαμε και σήμερα..τα χοροπηδητά και τα χαζοχαρούμενα γελάκια τα απροσάρμοστα με την πραγματικότητα..ντυμένα ..κολλημένα εκεί στη γύμνια της ψυχής ..που ήρθε και στάθηκε απέναντι..στάθηκε εκεί στο λιγοστό το φως του καντηλιού...Η γύμνια του κορμιού και της ψυχής..που ψάχνει ρούχο απαλό ..ζεστό για να φορέσει... .Είναι αλλεργικό το δέρμα μου στα νάιλον υφάσματα..ψάχνω βαμβακερό να είναι πάντοτε το νυχτικό μου..Αυτό που θα φορώ κατάσαρκα τα βράδια σαν θα πέφτω στο κρεββάτι μου..τη γύμνια του κορμιού μου να αγκαλιάζει..

Αν με ρωτήσετε γιατί επιμένω τόσο στο βαμβάκι το αγνό..και αν πάλι μου πείτε πως είμαι ντεμοντέ..που ψάχνω ''υφάσματα'' ακριβά το σώμα για να ντύσω..θα σας απαντήσω αδίσταχτα..πως θέλω η αληθινή η ζεστασιά.. που το κορμί μου τυλιγμένο με αληθινά ''υφάσματα'' αποπνέει..να 'ρθει και να την τυλίξει απαλά και της ψυχής αυτή τη γύμνια...που ώρες - ώρες είναι τόσο φανερή  στα μάτια μου μπροστά..που θυμώνω ανεπανόρθωτα..που αφέθηκα..το άντεξα..το νάιλον το νυχτικό..εγώ να το φορέσω.. .Άνθρωπος μες στο γίγνεσθαι κι εγώ ετούτης της μοδός ..πως να ξεφύγω άραγε κάποιες στιγμές ..απ' το γυαλιστερό και το εύκολο..που απλόχερα η εποχή μας το προσφέρει ? Μα όσες κι αν το επροσπάθησα φορές.. κι αν επιέσθηκα φόρεμα ξένο νάιλον επάνω μου για να βάλω ..αντέδρασε κατόπιν η ψυχή..και αρρώστησε το ίδιο το κορμί μου...

Πόνεσα σε πολλά σημεία του κορμιού και νόμισα πως έπαθα  αρρώστεια που ζητούσε γιατρικό..καθόλου δε μου πέρασε απ' το νου..πως ήτανε αυτά σημάδια της ψυχής μου..τα κοιλοπονήματα.. οι πονοκέφαλοι.. οι τρελλοί οι χτύποι της καρδιάς μου...Σύνελθε λέω κοπέλα  μέσα μου..σύνελθε εσύ καλή μου..πέτα τα νάιλον..τα αλλεργικά..τα ψεύτικα ..τα δήθεν και τα κάπως..Αγνόησε τα επικοινωνιακά παιχνίδια των τριγύρω σου..γίνε ο εαυτός σου..Πονάς.. να κλάψεις ..ξέσπασε..άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου..Διψάς.. πεινάς για αίσθημα και τις ανθρώπινες τις σχέσεις ?..μη φοβηθείς να εκφραστείς..να είσαι πάντα ο εαυτός σου..άσε τους άλλους γύρω σου να κρύβονται στις τρύπες τους..δε σου ταιριάζουν οι κρυψώνες τους..δε δήλωσες εσύ ποτέ σου δημοσιοσχεσίτης..

Αν έχεις αίσθημα αυτοσυντήρησης γερό..αν αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου..κι αν ευτυχία ψάχνεις για να βρεις αληθινή..πάψε να συμβιβάζεσαι και στο ελάχιστο..να 'σαι ο επαναστάτης της ψυχής σου..Μπαίνεις μες σε κοπάδια και αναγκάζεσαι να παίζεις με τους όρους τους ..ξεσκίζοντας το όμορφο  και το βαμβακερό το νυχτικό σου ?..εεε..τότε είσαι άξιος της μοίρας σου..και ένας ανελέητα δυστυχής και απόλυτα συμβιβασμένος...Βαρέθηκα τα ψεύτικα τα χαχανητά..τις ψεύτικες τις νάιλον κορδέλλες...Γέλιο αληθινό να στέκεται στα χείλη μου ζητώ..που να πηγάζει απ' την ψυχή μου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................