Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό
ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή
μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό
κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό
Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!
<< Η καλοσύνη δεν είναι μόνο αρετή, είναι και εξυπνάδα >> Κι εκείνο το αδιανόητο : << Γύρισε και το άλλο μάγουλο άμα σε χαστουκίζουν >> είναι αποτελεσματικό από το να εκδικείσαι και να ανταποδίδεις..
Όπως ζούμε ,έτσι καταλήγουμε.Η αυλαία του έργου μας βρίσκει απελπισμένους ,χαώδεις και μισότρελους,σαν το Βασιλιά Ληρ,όταν στο τέλος του τρομερού σαιξπηρικού έργου ,χαμένος από τη δόξα και την κολακεία που πόθησε ,παράδερνε στην καταιγίδα και στη νύχτα του νου του ,σαν κουρελής ,μουσκεμένος ,τρελός ζητιάνος¨με ανακατωμένα τα λευκά μαλλιά, τα γένια και τα μάτια διάπλατα να κοιτούν επιτέλους την αλήθεια,αλλά ως θύελλα.
Η Κορδέλια της σωφροσύνης δεν κατάφερε εγκαίρως να τον πείσει τι είναι η αγάπη η αληθινή,η αγάπη η ανιδιοτελής.Ένας ματαιόδοξος ,ένας ιδιοτελής πως να είναι σε θέση να παραδεχθεί την αγνότητα του άλλου,ακόμη και του ίδιου του παιδιού του ? Η ματαίωση,η απόρριψη,η αποτυχία,η απώλεια για τον εγωιστή είναι καταστάσεις ανυπόφορες,τσακίζουν τα νεύρα ,τον γελοιοποιούν,τον αρρωσταίνουν ,τον κακιώνουν.Δύσκολα θα δεχτεί πως οι στόχοι του της αλαζονείας είναι ανεπίτευκτοι.
Μέσα σε ιερά κείμενα και σε πνευματικά λογοτεχνικά ,κυρίως ρωσικά,βιβλία κυκλοφορεί η παρατήρηση πως η αμαρτία είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την αγιότητα.Ναι,για εκείνους που επιθυμούν την αγιότητα,που συναισθάνονται τον πόνο και την ασχήμια της αμαρτίας τους και τη μισούν. << Κανείς δεν αλλάζει αν δεν μισεί εκείνο που πρέπει να αλλάξει μέσα του >> μου έλεγε ένας μυαλωμένος φίλος. Να το μισεί !... Ούτε ψυχοθεραπεία ,ούτε πνευματικός,ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μπορεί να σε βοηθήσει να γιατρευτείς αλλιώς.
Μάρω Βαμβουνάκη
(από το Χορό των Μεταμφιεσμένων ) Επιμέλεια κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη. ...........................................................................................................
Η παράδοσή μας σοφή...μας οδηγεί σε όμορφα ..δυνατά συμπεράσματα...μπορεί να μην είχε τον επιστημονικό τρόπο να καταγράψει ένα φαινόμενο..μα είχε τη γνώση να το δει... Που οδηγεί η απώλεια της ταπεινότητας... Από την ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Θράκη το παρακάτω σοφό τραγούδι.... η φίλη σας Σοφία....
Φθινοπωριάτικο απομεσήμερο..κι ο ήλιος κάνει συντροφιά ..στο τραπεζάκι μας.. σαν ''γέρικα σκαριά'' οι αναμνήσεις μας..που από πάνω τους περάσανε χαρές...που αποθηκεύτηκαν προσεχτικά μες στο σκληρό μας δίσκο..Μιλάμε ..θυμόμαστε ασταμάτητα..μες στην Πλατεία του Συντάγματος..σε ένα τόσο δα μικρούλη τραπεζάκι..απλώσαμε και πάλι την πραμάτεια μας... Φθινοπωρινή μέρα και σήμερα ..κι ανέσυρα αβίαστα από το ντουλαπάκι μου της μνήμης..στιγμές μου παιδικές, εκεί στην εξοχή, όπου μεγάλωσα....
'Ομορφα χρόνια!!
Ένας αξέχαστος ..μοναδικός παππούς..ο γλυκούλης μου ο πάππος μου.. είχε φτιάξει ένα σπιτάκι από καλαμιές μέσα στο αμπέλι μας να συγκεντρώνουμε εκεί κάθε Φθινόπωρο.. τη Χειμωνιάτικη που θα μας χρειαστεί σοδειά..Κι έτσι.. αυτή την εποχή.. που τα φύλλα από την μεγάλη ακακία μας.. που
είχανε στρωθεί σαν ένα κίτρινο χαλί μες στην αυλή μας.. εμείς μαζεύαμε καρπούς από τα δέντρα τα δικά μας.. Τα μήλα, τα κυδώνια, τα αχλάδια και τα
καρύδια που τα στεγνώναμε στις στέγες των σπιτιών.. αποθηκεύονταν στο υπόγειο κελάρι μας..του δίπατου σπιτιού..που λειτουργούσε από μόνο του σαν
φυσικό ψυγείο!!!
Μα και τι να πρωτοθυμηθώ από πριν..από το Καλοκαίρι που επέρναγε.. που συγκεντρώναμε το καλαμπόκι μας και
όλη η γειτονιά μαζεμένη εκεί τα βράδυα, το καθαρίζανε και φτιάχνανε
πλεξούδες!!! Τις μαρμελάδες, απο τα ροδάκινα και τα δαμάσκηνα της νόνας μου!!! Τις
σάλτσες από τις ώριμες και τις λαχταριστές ...ξεχωριστής μοσχοβολιάς ντομάτες του ''μπαχτσέ'' μας!!! Ετοιμασίες για
το χειμώνα..ένας ''οργασμός'' που η εποχή τον συνιστούσε..γιατί ο Χειμώνας στα μέρη μου ήταν πολύ βαρύς..και ήταν τα στόματα πολλά της οικογενείας μου ..που έπρεπε να τραφούν..
Εφτά νοματαίοι άνθρωποι καθόμασταν γύρω από το σοφρά ..το ευλογημένο μας τραπέζι..Χώρια και τα ξαδέλφια και οι γειτόνοι μας όταν έρχονταν απρόσκλητοι..να μη γευθούνε μια μπουκιά..απ' τα καλούδια της γιαγιάς μου ? Μοιάζουνε για παραμύθι αυτά όταν τα κουβεντιάζεις ..κι όταν τα συζητάς..καταμεσίς της Πλατείας μιας Πρωτεύουσας..που άλλους ρυθμούς ζωής παρέχει.. Και αναπολώ ..και χαίρομαι..που είδαν τα μάτια μου αληθινές σκηνές ζωής..ανθρώπων γνήσιων ιστορίες..Είναι οι αναμνήσεις μου..που αράξανε στο '' μέσα'' μου ..σαν τα παλιά σκαριά.. Είναι η ζωή η δική μου αυτή η παιδική και το δικό μου παραμύθι..!!!!!!!!! Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.. .............................................................................................................
Σε τόπους
που ρημάζουνε και πολιτείες που αδειάζουν..σε εποχές παράξενες που οι
ανθρώποι πια δε λογαριάζονται και σαν να είναι αναλώσιμοι πλέον να
σπαταλιούνται..σε δρόμους που δεν περπάτησα..δεν ξέρω καν που
οδηγούν..ψάχνω και ονειρεύομαι να συναντήσω Δον - Κιχώτες..Σιωπή μονάχα
απλώνεται τριγύρω μου...παγώσαν οι φωνές..σέρνονται πίσω απ' τα γεγονότα
οι άνθρωποι..πάψανε να πιστεύουνε σε θαύματα που τα ιδανικά γεννούν..Κι εγώ μικρή κι ασήμαντη..ένα γρανάζι του τροχού.. αυτού του κόσμου που ελπίζει ..κι ας βογγά αιώνες τώρα απ' τους επιτήδειους..που χτίζουν ανεμόμυλους εις τα βασίλειά τους.. Αιθεροβάμων δεν εδήλωσα ποτέ μου..όπως κι εσείς κανείς.. ίσως οι άλλοι να μας επροσάψανε κατά πως δεν τους εσύμφερνε..έναν τέτοιο παράξενο ..της αρεσκείας τους τον τίτλο..Μα εγώ που βλέπω πως του χρόνου το ρολόι αμείλικτο μπροστά μας προχωρεί, πετάω τη μάσκα του αμήχανου χαμόγελου..που η αμηχανία των καιρών μου κάνει δώρο να φορώ... γιατί..μου φαίνεται αγέλαστο.. συνηθισμένο..πια χαμόγελο και χιλιοφορεμένο..Βαδίζω και παρασύρομαι και σέρνομαι ξοπίσω του..του χρόνου να τον επρολάβω...και πότε ανοίγω μονοπάτια μόνη μου κι άλλοτε πάλι εγώ βαδίζω στα τυφλά..
Γύρω τριγύρω ακόμα είναι Φθινόπωρο..κλαράκια πλέον δεν ανθούν..πότε ο ήλιος έρχεται ψηλά..και πότε παίζει ένα κρυφτούλι με το σύννεφο.. Κύματα υλιστικά..σκάνε καθημερινά επάνω μου και μοιάζει να αεροβατώ..σαν επιμένω ουσιαστικά..σε αξίες που χρόνια ολόκληρα από τα χρόνια ακόμα τα παλιά κρατήσανε ορθό κι αγέρωχο τον άνθρωπο..πριν από κάθε καταιγίδα..Αεροβατώ ? Ρωτιέμαι στιγμές - στιγμές μόνη μου..ή εθελοτυφλώ και προσπαθώ αισιοδοξία να πουλώ..από εξαρχής στον εαυτό μου..μα και μαζί σας να τη μοιραστώ ? Κι απαντώ μονολογώντας με..πως ψάχνω πρότυπο να βρω..ακόμα και σε τούτον τον καιρό..που χάθηκε η πολιτική..και υπάρχει ζήτημα πολιτικό..και έλλειψη οράματος και έλλειψη φαντασίας..
Έναν Δον - Κιχώτη αναζητώ στους ανεμόμυλους και πάλι να με βγάλει..όχι πως θα κονταροχτυπηθώ με όπλα και με σφήνες..μα με ένα λόγο πύρινο..που αγέρας ίσως να γενεί..συνθέμελα να τρίξουν..Μα μοναχή μου πως να ξανοιχτώ..που γύρω μου απλώθηκε αποχαύνωση..χαθήκαν οι ονειροπόλοι..Οι Δον - Κιχώτες χάθηκαν του Μιχαήλ Θερβάντες..Γίνομαι ώρες- ώρες ίσως απελπιστική..μα να 'στε βέβαιοι δεν είναι ποτέ αυτός ο ίδιος ο σκοπός μου..Μιλώ..ξεσπώ ..καυτηριάζω ..χαίρομαι και αγαπώ..είμαι άνθρωπος ζωντανός..και κουβαλώ..μες στο πετσί μου από όλα..άλλωστε τόσα παραδείγματα από παλιά μας οδηγούν στο δρόμο των αξιών..που ποτέ τους ίσως δεν εχάθηκαν ...απλά εξέφτισε η ούγια τους κάποιες φορές σε χαλεπούς καιρούς..ή μήπως πάλι ψάχνω χίμαιρες και χάνομαι σ' αυτές ?
Μα είναι οι νέοι εμπρός μου αγέρωχοι θαρρώ..που θα κινήσουν πάλι ένα πρωί..πολύ τους εμπιστεύομαι εγώ..και το υφάδι θα ξαναμπαλώσουν..δεν γίνεται να συνεχίσει αυτό το ξέφτισμα.. κάπου θα τελειώσει ετούτο το κουβάρι..της φτώχειας της πνευματικής..της απαξίας το κουβάρι... Μια χαραμάδα φως θα μπει και πάλι απ' το παράθυρο..θα 'ρθει και θα τρυπώσει στα θαμπά..θα τα φωτοσκιάσει τα άσχημα..κάπου εγκυμονεί η εποχή κάτι καινούριο να γεννήσει..αργεί..δύσκολη μοιάζει αυτή γέννα..μα κάθε γέννα νέα φέρνει ελπίδα..ελπίδα ..προσμονή.. Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Δον Κιχώτες - Μαρία Δημητριάδη
Χέρσα λιβάδια, οι λεωφόροι που περνάς
κι οι ουρανοξύστες, ανεμόμυλοι που τρίζουν
τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς
μόνο το φόβο τους στα μάτια που γυαλίζουν.
Στέλνει ο άνεμος ευχές από μακριά
Σκιές συντρόφων σου κυκλώνουνε την πόλη
μια λιμουζίνα τ’ άλογό σου προσπερνά
άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι.
Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή
Σφυρίζει ο άνεμος
ακόμα αυτές τις νότες
τις τραγουδάνε
μες στις πόλεις
Δον Κιχώτες.
Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή
Στέκομαι εκεί ..μπρος την οθόνη μου..ακούω ειδήσεις και εικόνες να περνούνε βιαστικά..κινηματογραφικά από μπροστά μου.. Σκέφτομαι..αναστατώνομαι και θλίβομαι..γελώ..χαίρομαι και λυπάμαι..Γρήγορες οι αναλλαγές..δεν προλαβαίνω όλες τους με μιας να τις βιώσω..Κι έπειτα κλείνω την οθόνη μου και σβήνω τις εικόνες..Αφήνω τώρα το μυαλό..εικόνες μόνο του να ζωγραφίσει.. Κοιτώ μακριά απ' το παράθυρόφυλλο τη θάλασσα..έρημη πια η παραλία...Λες κι έσκασε το χώμα και εστέγνωσε η άμμος γύρω της...μοιάζει αδιέξοδη η ακτή ετούτον τον καιρό..
Πετάχτηκε από τη θάλασσα η ζωή με μιας και ψάχνει να σωθεί...Μα έτσι κι αλλιώς τα ψάρια και τα όστρακα δε ζούνε για πολύ καιρό μακριά απ' το νερό το αλμυρό..Στενεύουνε τα περιθώρια.. τα αδιέξοδα πληθαίνουν..Σφίγγεται και η ψυχή μου ξαφνικά..και μου ζητά σεργιάνι να τη βγάλω..Κοιτάζω πίσω μα και μπρος..στο μέλλον επιστρέφω..δεν το αντέχω το βλέμμα μου το σκοτεινό που εικόνες αδιέξοδου κοιτά...γιατί μόνο όλα το βλέμμα μου τα κάνει να παίρνουν σάρκα και οστά..και στη ματιά μου θα εστιάσω...
Ζω μες σε παραλίες μοναχικές..σηκώσανε κι οι βάρκες πια τις άγκυρες κι αλλάξανε λιμάνι..Μα εγώ ακόμα εκεί τη βάρκα μου επιμένω να αγκυροβολώ..στης ελπίδας το λιμάνι..Κάθεται ακόμα σιωπηλή κι ας τηνε δέρνουνε τα κύματα τα Φθινοπωρινά..κι ας της μηνούν πως θα 'ρθει Χεμώνας άγριος να την γκρεμοτσακίσει.. Επιμένω με τη βάρκα μου να περιμένω εκεί..μέχρι και το άλλο Καλοκαίρι..Δεν δύναμαι.. ασφυχτιώ τη θάλασσα να αποχωριστώ.. και μες στη γυάλα για να ζήσω..Δεν το αντέχω το αδιέξοδο του εγκλεισμού..δεν τραγουδώ στις γυάλες..Έχω χαραγμένα στη μνήμη μου έντονα και μεγάλα Καλοκαίρια..να τα ξεχάσω είναι αδύνατον..και όμοιά τους πάντα ψάχνω..Να 'ναι της ίδιας αξίας και ομορφιάς..δεν κάνω εγώ εκπτώσεις στους ανοιχτούς και τους απέραντους τους δρόμους...
Ψάχνω για φως..ένα μονάχα φως από μακριά να αναβοσβήσει..να φανεί..Σάπιες ειδήσεις μούρχονται απ' την οθόνη μου..σε σκουριασμένο πια κονσερβοκούτι..Γέμισε η χώρα μου κι ο τόπος μου αδιέξοδα..που οι ανίδεοι..χαραμοφάηδες.. υπερφίαλοι και άσχετοι.. δημιουργούν θαρρούν πολιτική μα και πολιτισμό..Ξανά και κάθε μέρα και ξανά..''βγάζουν τα ψάρια''για να ζήσουν στη στεριά..στις ξέρες πια τις βάρκες τις πετούν... Πληρώνω όσο -όσο τα διόδια να περπατώ σε εθνικές οδούς..κι όχι σε αδιέξοδα δρομάκια.. Είναι δύσκολοι καιροί για ''πρίγκηπες'' μου λένε οι φίλοι μου..μα εγώ κλείνω τα αυτιά και δεν ακούω..το πείσμα μου με οδηγεί..με κατευθύνει..με καθοδηγεί.. πως απ' τα αδιέξοδα να γυρίσω πίσω ..να γλιτώσω.. Κι ας χάθηκαν οι ομπρέλλες του καλοκαιριού..ας πέταξαν επάνω από τα κύματα της αφρισμένης θάλασσας..δεν γίνεται επιμένω εγώ να στριμωχτώ ..και με τα όνειρα σε γυάλες να χωρέσω... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ............................................................................................................
Μια λέξη ζόρικη πολύ η λέξη ευτυχία..ένας δρόμος άγονος τις πιο πολλές φορές.. Και κάπως έτσι εμεγάλωνα..και κάπως έτσι μέσα από δρόμους δύσκολους επροσπαθούσα να ορίσω τη ζωή μου ..ψάχνοντας πάντοτε με γνώμονα.. πάντοτε με αγάπη..ανθρώπους ..καταστάσεις..τους φίλους μου.. και τους εχθρούς μου ακόμα...
Λένε πως όλοι ερχόμαστε σε τούτη τη ζωή για να εκπληρώσουμε ολοι μας έναν σκοπό κι έναν προορισμό..μα περισσότερο και από αυτά να δώσουμε ..μα και να πάρουμε αγάπη..ή ακόμα και να μάθουμε..να διδαχτούμε από αυτήν και να οδηγηθούμε προς την ευτυχία..Μα εμένα δε μου αρέσουνε καθόλου τα τσιτάτα ..οι περιφράσεις και τα γνωμικά.. που προσπαθούν για να την περιγράψουν..λες κι είναι μία ..κάποια συνταγή μαγειρικής εκείνη η λέξη η μαγική..η λέξη ευτυχία..
Είναι σχεδόν αδύνατο και ακατόρθωτο να βρουν και να αποδώσουνε το πιο βαθύ της λέξης τούτης νόημα ..της ποθητής..της ζητούμενης αέναα και συνεχώς..ξεχωριστά για τον καθένα μας..γιατί όσοι οι άνθρωποι έλεγε η νόνα μου η σοφή..τόσες και οι γνώμες και οι χαρές..και για την ευτυχία..που ψάχνουμε.. για να καταλαγιάσουν οι ψυχές.. Ξοδεύτηκαν και χύθηκαν γι αυτήν την τόσο δα μικρούλα λέξη..ατελείωτοι ωκεανοί μελάνης..Είναι μοναχικός ο δρόμος της αναζήτησης.. αναζήτησης ψυχής..θέλει ανατροπές μεγάλες ..να αναταράξεις από αρχής και πάλι τα βαλτώδη τα νερά της λίμνης σου..αν θέλεις πάλι εκεί.. νούφαρα να φυτρώσουν..
Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι από μας μπορούν να πολεμήσουν με τα κύματα και με τους δυνατούς βοριάδες..Δεν ξέρω πόσοι από μας μπορούν να σηκωθούνε το πρωί και να ποτίσουνε πέρα απ' τον κήπο το δικό τους..Και μεγαλώνεις και μαθαίνεις γρήγορα πως μόνος σου ποτίζεις εσύ κάθε φορά τον κήπο τον προσωπικό σου.. Εσύ μονάχος σου θα περιποιηθείς αν θες λουλούδια για να κόψεις..μην περιμένεις αλλουνούς..Καίγεσαι κάποιες δυνατές στιγμές απ' τις ακτίνες του ηλίου..Μα είναι δίπλα εκεί και το πηγάδι σου.. νερό για να ανασύρεις.. να μαζέψεις..Ψάξτο μονάχος σου με δύναμη..μην περιμένεις απ' τους ξένους..Τη δίψα τους μονάχα αυτοί κοιτάν να ξεδιψάσουν...
Πρέπει να συνηθίσεις να αγαπάς..αυτό.. που κρύβεις κάτω από τις φυλλωσιές σου..Πρέπει να συνηθίσεις να μη ζητάς..από αυτούς που δεν μπορούν να δώσουν..Να δίνεις έστω κι αν φαντάζει αυτό τυραννικό..κι αν μοιάζει με μαρτύριο..γιατί ίσως αυτό να ακουμπά στη λέξη ευτυχία..αυτό που λείπει από μέσα σου..και συνεχώς το ψάχνεις..το ψάχνεις να το ακουμπήσεις απαλά..πα.. σε καρδιές και σε ..ψυχές που μοιάζουν διψασμένες..
Σ’ άγριο τόπο εφύτρωσες
τ’ ονείρου μου ανεμώνα
και σπάσαν τα κλωνάρια σου
οι μπόρες του χειμώνα. Ρόδο μου μη μαραίνεσαι
κι εγώ θα σε γιατρέψω
στο πανεμίδι της καρδιάς
θα σε μεταφυτέψω.
Σμήνη πουλιών..τα διαβατάρικα πουλιά..παίρνουν το δρόμο για να βρούνε ένα ''Χειμαδιό''..για να ξεχειμωνιάσουν..Κάνει Χειμώνα εκεί στον τόπο αυτά που κατοικούν..ψάχνουν για λίγη ζεστασιά..Ξυπνούν ένα πρωί αλλιώτικο να μοιάζει από τα άλλα..Φυσάει αγέρας δυνατός...τους παίρνει..τους σηκώνει τα φτερά..Ψάχνονται..ψηλαφίζονται και ψηλαφίζουν τις ψυχές τους..όχι δεν έχει πια καλή ζωή εδώ..σε τούτο εδώ τον τόπο που χρόνια κατοικούσαν..Κοιτούν κατά τον ουρανό..κοιτούν επάνω στα τηλεγραφόξυλα ..κοιτούνε στις κολώνες...Εμαζευτήκαν τα πουλιά..θα ξεκινήσουν το ταξίδι..Αλλού θα ψάξουν για φωλιές..αλλού να ζεσταθούνε.
.Ήρθε Φθινόπωρο και πάγωσε η ατμόσφαιρα ξανά..θα 'ρθει βαρύς Χειμώνας τα μηνάει ..πρέπει να φύγουν..να προλάβουν..να σωθούν..πριν τα σκεπάσει ο χιονιάς..Γιατί είναι διαβατάρικα πουλιά..έτσι εμάθαν στη μικρή και σύντομη ζωή τους...Δεν την αντέχουνε την παγωνιά..ζούνε κάτω από ειδικές συνθήκες..Και η Αϊσέ στέκει εκεί μες στον καταυλισμό που λάσπωσε εχτές από τις πολλές βροχές.. στέκει εκεί ακίνητη κι ας εσουρούπωσε..κι ας περουνιάζει το αδύναμο και ταλαιπωρημένο το κορμί της η υγρασία και τ' αγιάζι..Στέκει εκεί αποσβολωμένη και ακίνητη..μόλις πριν λίγο βάφτηκε το χώμα κόκκινο...
Έφυγε πια η φίλη της..έγινε ατύχημα της είπαν οι μεγάλοι..Μα η Αϊσέ δε νοιάζεται ..ούτε και σταματά τη σκέψη της αν ήτανε ατύχημα αυτοκινητιστικό ή ατύχημα της μοίρας της ..που την έφερε σε τούτο τον καταυλισμό να ζήσει εκεί ξεριζωμένη.. ανοργάνωτη..χωρίς μια πόλη να την αγαπά.. Εμάθαινε στο σχλέιο της η Αϊσέ..και τώρα τα θυμάται..πως τα ''αποδημητικά πουλιά'' είναι πολύ πιο έξυπνα απ' τα άλλα τα πουλιά ,γιατί έχουν στον εγκέφαλο ξεχωριστούς νευρώνες..Μα η Αισέ δεν ήθελε να 'ναι αποδημητικό πουλί..ήθελε μια ζωή οργανωμένη να 'χει... Έφυγε η Φατμέ..ήτανε διαβατάρικο πουλί από αυτόν εδώ τον κόσμο.Σάμπως αναρωτιέται η φίλη της δεν είναι διαβατάρικα πουλιά οι άνθρωποι επάνω εις τη γη? Κοιτάζει πάλι τα πουλιά που μαζευτήκανε στο σύρμα.. Αυτά..σκέφτεται σιωπηλά.. οργανώνονται και πετούν..όλα μαζί.. σε ένα πέταγμα που μοιάζει με χορό..
Πάνε να ξεχειμωνιάσουν στα ζεστά και πίσω θα ξανάρθουν..Θα 'χουνε σίγουρα απώλειες στο ταξίδι τους αυτό..μα έχουν μία διαφορά από τους διαβατάρικους ανθρώπους σκέφτεται η μικρή η Αϊσέ..Αυτά τουλάχιστον τα όμορφα πουλιά δεν ξεκινούνε το ταξίδι τους σαν είναι λαβωμένα..Έρχεται της χαϊδεύει τα μαλλιά η μάνα της..έλα της λέει μέσα στη σκηνή..η πληγή σου και το τραύμα σου..το τραύμα αυτό που κουβαλάς στο σώμα σου απ' τις σφαίρες. που σε λαβώσανε και σε εβγάλανε στο δρόμο.. ποτέ του δε θα κλείσει..αν κάθεσαι στο αγιάζι μέσα και στην παγωνιά... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. .............................................................................................................
Kυριακές που φύγανε..Θεέ μου πόσο γρήγορα περάσανε και βιαστικά..Δευτέρες που φέρανε ξανά μπροστά καινούριες εβδομάδες.. Σχέδια που μείνανε μισά..κι άλλα δεμένα ακόμα εκεί με ροζ κορδέλλες..Ξημέρωμα και τ' αεράκι δροσερό το Φθινοπωρινό θωπεύει απ' το μισανοιγμένο μου παράθυρο τις λευκές μου τις κουρτίνες..Στιχάκια να σου γράψω δεν γροικώ..μα μου αρέσει γράμματα να στέλνω..Θες είναι η μυρωδιά εκείνου του χαρτιού με το μελάνι μου..θες που από μικρό κορίτσι έγραφα σ' αυτούς που αγαπούσα..με κάνουνε τούτο το πρωινό..με αράδες από λέξεις να σου πω τα μυστικά μου...
Κουρνιάσανε απ' το πρωί σαν ξύπνησαν και πάλι τα πουλιά..είναι γεμάτα τα κλαδιά της λεύκας του
πεζόδρομου..γεμίσανε κοτσύφια και δεκαοχτούρες.. Γκρίζα τα σύννεφα απ'
το πρωί στον ουρανό..μα τώρα πήραν χρώμα σκούρο..σκυθρωπό το βάψανε του
ουρανού το πρόσωπο..μυστήρια σκυθρωπό..Κάθομαι εκεί κάποιες στιγμές τα πρωινά..μέσα στην πρωινή..του ύπνου της πολύβουης της πόλης μου..που σε λιγάκι ''πόλεμο''εργασιακό θα ξεκινήσει..και με το αχνιστό το καφεδάκι μου κοιτάζω τον καιρό....Θα βρέξει λέω και σήμερα ..πάλι τα όνειρα
βρεγμένα θα ξυπνήσουν την αυγή...Φοβούνται τα σπουργίται από νωρίς και
χάνονται μέσα εις τις φωλιές τους..Μα εγώ που πάντα αγαπούσα τα στιχάκια τα όμορφα..τρέχω να βρω να σου μηνύσω... Δε μου
αρέσουν τα μελό ποιήματα αγάπη μου..μονάχα τα αρώματα που στάζουν και
σταλάζουν στις καρδιές..Διαλέγω πάντα να ποτίζω με της σκέψης μου τα
δάκρυα..τον κήπο σου τον ανθισμένο...που είναι γεμάτος λούλουδα
ευαίσθητα..μην τύχει αυτά να μαραθούν..γιατί σαν στεγνώσει η
ψυχή..πότισμα δεν φτουράει...Σκέφτομαι και σου γράφω μες στο γράμμα μου αυτό..πως κάποτε τα πρωινά..γύρω μου δεν προλάβαινα ματιές να ρίξω..να κοιτάξω..Ήμουν τρελλαμένη απ' τη ζωή κι απ' τους ρυθμούς της πόλης...Σαν είσαι νέος και νομίζεις πως πορεύεσαι γρήγορα και σωστά..δε σκέφτεσαι πως σκοτεινιάζεις τα όνειρα με αυτή σου τη βιασύνη..
Μα σαν τα χρόνια θα περάσουν βιαστικά..από μπροστά σου σαν να' ναι αεράκι..θα καταλάβεις πως εχάραξες πορεία δημιουργική..μα ίσως απρόσεχτα και άτσαλα απ' τη βιασύνη σου να άφησες να κατρακυλήσουνε..οι νότες εκείνες οι μελωδικές ,που δίνουν χρώμα στη ζωή σου...Δε θέλω πια οι νότες τούτες οι μελωδικές..που τη ζωή μας ομορφαίνουν..να αιωρούνται στον αέρα και να χάνονται..χωρίς ποτέ να φτάνουνε στα αυτιά μας...
Καινούρια εβδομάδα πάλι πρόβαλλε κι εγώ ακόμα μια φορά σου γράφω...Μην πάψεις να χαμογελάς..δεν γίνεται ..κάπου μια χαραμάδα ελπίδας να προλάβουμε.. ακόμα θα υπάρχει.. Δεν έβρεξε ακόμα δυνατά..ακούω απ' το ραδιόφωνο ..για αναταραχές πάλι μιλάνε..μα..κάπου μπορεί ένας ικανός το πλοίο αυτό που μπάταρε ..να κατορθώσει να οδηγήσει...Πάω μέσα γιατί υγράνθηκε πολύ η μέρα σήμερα..μια ζακετούλα επάνω μου να ρίξω..μου 'ρχεται και η μυρωδιά απ' το ματσάκι ρίγανης που ακούμπησα επάνω στο τραπέζι..Να κοιταχτώ και να κοτάξω γύρω μου..να φροντίσω τους δικούς μου.. Καινούρια εβδομάδα πάλι σήμερα...τον κόσμο να καλημερίσω ...
Ο δισεκατομμυριούχος συνιδρυτής της Apple και ο εγκέφαλος μιας
αυτοκρατορίας προϊόντων που έφεραν την επανάσταση στους υπολογιστές, την
τηλεφωνία και την μουσική βιομηχανία, συγκινεί με τα τελευταία του
λόγια κάνοντας έναν «σκληρό» προσωπικό απολογισμό και δίνοντας συμβουλές
αναφερόμενος στο τι έχει περισσότερο σημασία στη ζωή.
Ωστόσο, πέρα από τη δουλειά, έχω λίγη χαρά. Στο τέλος, ο πλούτος είναι μόνο ένα γεγονός της ζωής που έχω συνηθίσει. Αυτή τη στιγμή, ξαπλωμένος στο κρεβάτι άρρωστος και κάνοντας
αναδρομή σε ολόκληρη τη ζωή μου, συνειδητοποιώ ότι όλη η αναγνώριση και ο
πλούτος που πήρα με τόσο πολύ υπερηφάνεια, ξεθωριάζουν και χάνουν το
νόημά τους στο πρόσωπο του επικείμενου θανάτου.
Στο σκοτάδι, κοιτάζω τα πράσινα φώτα από τις συσκευές μηχανικής
υποστήριξης της ζωής και ακούω το βουητό των μηχανικών ήχων, μπορώ να
αισθανθώ την αναπνοή του Θεού και τον θάνατο να πλησιάζει περισσότερο...
Τώρα πια ξέρω, ότι όταν θα έχουμε συσσωρεύσει επαρκή πλούτο για
όλη τη διάρκεια της ζωής μας, θα πρέπει να ασχοληθούμε με άλλα θέματα
που δεν έχουν σχέση με τον πλούτο... Θα πρέπει να είναι με κάτι που
είναι πιο σημαντικό. Ίσως με τις σχέσεις, ίσως με την τέχνη, ίσως με ένα όνειρο από τα νιάτα μας... Η ασταμάτητη επιδίωξη του πλούτου θα επιτρέψει μόνο ένα στριμμένο πρόσωπο, ακριβώς σαν και το δικό μου.
Ο Θεός μας έδωσε τις αισθήσεις για να αισθανόμαστε την αγάπη στην καρδιά όλων, όχι τις αυταπάτες που επιφέρει ο πλούτος. Τον πλούτο που έχω κερδίσει στη ζωή μου, δεν μπορώ να τον πάρω μαζί μου. Αυτό που μπορώ να πάρω είναι μόνο οι αναμνήσεις ακολουθούμενες με αγάπη.
Αυτός είναι ο πραγματικός πλούτος που θα σας ακολουθήσει, θα σας
συνοδεύει, δίνοντάς σας τη δύναμη και το φως για να προχωρήσετε.
Η αγάπη μπορεί να ταξιδέψει χίλια μίλια. Η ζωή δεν έχει κανένα
όριο. Πηγαίνετε όπου θέλετε να πάτε. Προσεγγίστε το ύψος που θέλετε να
φτάσετε. Είναι όλα στην καρδιά σας και στα χέρια σας. Ποιο είναι το πιο ακριβό κρεβάτι στο κόσμο; – «Το άρρωστο κρεβάτι»...
Μπορείτε να προσλάβετε κάποιον να οδηγεί το αυτοκίνητο για εσάς,
να βγάζει χρήματα για εσάς, αλλά δεν μπορείτε να έχετε κάποιον για να
πάρει την ασθένεια από εσάς.
Υλικά αγαθά που χάθηκαν μπορεί να ξαναβρεθούν. Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που ποτέ δεν μπορεί να βρεθεί όταν έχει χαθεί – «Η ζωή».
Όταν ένα άτομο πηγαίνει στο χειρουργείο, θα συνειδητοποιήσει ότι
υπάρχει ένα βιβλίο που δεν έχει ακόμη τελειώσει την ανάγνωση του -Το
«Βιβλίο της Υγιούς Ζωής».
Σε όποιο στάδιο στη ζωή και αν βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, με τον
καιρό, θα αντιμετωπίσουμε την ημέρα, στην οποία θα πέσει η αυλαία. Θησαυρός αγάπη για την οικογένειά σας, αγάπη για τους συζύγους σας, αγάπη για τους φίλους σας...
Περιποιηθείτε τον εαυτό σας καλά. Αγαπάτε τους άλλους.
Steve Jobs.. ............................................................................................................
μια νεαρή πεταλούδα με εύθραυστο σώμα και ευαίσθητη ψυχή-εκεί που πετούσε ανάλαφρα κάποιο απόγευμα, είδε ένα αστέρι και το ερωτεύτηκε παράφορα. Αναστατωμένη γύρισε σπίτι, λαχταρώντας να πει στη μητέρα της ότι είχε ανακαλύψει τι θα πει αγάπη. «Ανοησίες!» ήταν η ψυχρή απάντηση που εισέπραξε, <<τα αστέρια δεν έγιναν για να πετάνε οι πεταλούδες γύρω τους. >>
Για βρες καλύτερα καμιά κολώνα ή κανένα αμπαζούρ για να ερωτευτείς, ήταν η ψυχρή απάντηση.Για κάτι τέτοιο δημιουργηθήκαμε. Απογοητευμένη, η πεταλούδα αγνόησε το σχόλιο της μητέρας της και άφησε τον εαυτό της να απολαμβάνει την ανακάλυψη:
«Θαυμάσιο πράγμα να μπορείς να ονειρεύεσαι!».
Την επόμενη βραδιά το αστέρι βρισκόταν στην
ίδια θέση και η πεταλούδα αποφάσισε να
ανέβει ως τον ουρανό, να πετάξει γύρω από
εκείνο το ακτινοβόλο φως και να εκδηλώσει
την αγάπη της.
Δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το συνηθισμένο της ύψος, κατάφερε όμως να πετάξει μερικά μέτρα πιο ψηλά από το κανονικό της. Αποφάσισε ότι με λίγα μέτρα προόδου καθημερινά, στο τέλος θα έφτανε στο αστέρι.
Εφοπλίστηκε λοιπόν με υπομονή και ξεκίνησε την προσπάθεια να καλύψει την απόσταση που τη χώριζε από την αγάπη της. Περίμενε με λαχτάρα να πέσει το σκοτάδι και μόλις διέκρινε τις πρώτες ακτίνες του αστεριού χτύπησε ανυπόμονα τα φτερά της προς τον ουρανό.
Η μητέρα της δε συγκρατούσε το θυμό της.
«Είμαιπολύ απογοητευμένη από την κόρη μου», έλεγε,«όλες οι αδελφές, ξαδέλφες και ανιψιές της απέκτησαν ήδη ωραία εγκαύματα στα φτερά τους από τις λάμπες!
Μόνο
η θερμότητα μιας λάμπας μπορεί να θερμάνει την καρδιά μιας πεταλούδας.
Θα πρεπε να εγκαταλείψεις αυτά τα άσκοπα όνειρα και να βρεις μια εφικτή
αγάπη».
Θυμωμένη
επειδή κανένας δε σεβόταν τα αισθήματά,της, η νεαρή πεταλούδα αποφάσισε
να εγκαταλείψει το σπίτι της, αν και ενδόμυχα παραδεχόταν-όπως γίνεται
συνήθως-ότι η μητέρα της είχε δίκιο.
Για ένα διάστημα προσπάθησε να ξεχάσει το αστέρι και να ερωτευτεί το φως των αμπαζούρ των πολυτελών σπιτιών, το φωτισμό που τόνιζε τα χρώματα των θαυμάσιων πινάκων, τη φλόγα των κεριών που ανάβουν στους πιο ωραίους ναούς του κόσμου.
Η καρδιά της όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει το αστέρι. Αφού διαπίστωσε πως η ζωή της χωρίς την αληθινή αγάπη δεν είχε κανένα νόημα αποφάσισε να ξαναπάρει το δρόμο της προς τον ουρανό. Κάθε νύχτα προσπαθούσε να πετάει όσο το δυνατόν ψηλότερα. Τα χαράματα όμως, το σώμα της ήταν παγωμένο και η ψυχή της γεμάτη θλίψη… Στο μεταξύ,όσο μεγάλωνε, πρόσεχε όλο και περισσότερο αυτά που διαδραματίζονταν γύρω της...
Από εκεί ψηλά διέκρινε τις φωτισμένες πόλεις, όπου προφανώς οι ξαδέλφες, αδελφές, ανιψιές της ήδη είχαν βρει την αγάπη. Εβλεπε τα χιονισμένα βουνά,τους ωκεανούς με τα πελώρια κύματα, τα σύννεφα που ολοένα άλλαζαν σχήμα.
Η πεταλούδα ερωτεύτηκε τότε ακόμα πιο πολύ το αστέρι της, γιατί την ωθούσε να αγναντεύει έναν τόσο πλούσιο και ωραίο κόσμο. Είχε περάσει αρκετός καιρός και μια μέρα αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι…
Τότε έμαθε από τους γείτονες ότι η μητέρα, οι αδερφές, οι ξαδέλφες, οι ανιψιές αλλά και όλες οι πεταλούδες που είχε γνωρίσει είχαν ήδη πεθάνει στις λάμπες και στις φλόγες των κεριών και ότι είχαν καταστραφεί από την αγάπη που θεωρούσαν εύκολη.
Η
πεταλούδα, αν και ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο αστέρι της, έζησε
πολλά χρόνια και κάθε βράδυ ανακάλυπτε κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον,
συμπεραίνοντας ότι:
Καμιά φορά οι ανέφικτες αγάπες προσφέρουν πιο πολλές χαρές και απολαύσεις απ΄τις εφικτές…
Μίλτου Σαχτούρη, «Το ψωμί»
