Στιγμές και σπίθες.. που άναβαν συχνά για ένα ΟΧΙ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Στιγμές ανάτασης..σπίθες που άναβαν συχνά..κάθε που έρχονταν οι μέρες για να οργανώσουμε τις σχολικές γιορτές..μέσα στα αμφιθέατρα τα σχολικά..παιδιά που με τη φλόγα τους μας έφεραν  πολλές στιγμές με δυναμικό βηματισμό..εκεί στο γκρίζο των βουνών ..κάποιο ξημέρωμα του ειπωμένου ΟΧΙ. Ένας πόλεμος πάλι από ξένα κέντρα..αναπόφευκτος..και αποφασισμένος..και πείνα άγρια και Κατοχή..και κρύφτηκε και πάλι η ελευθερία της ψυχής..η ελευθερία της αυτοδιάθεσης..η ελευθερία των ανθρώπων.
Ήταν..εμοιάζαν ήρεμα τα προηγούμενα τα χρόνια..Μια ησυχία ανησυχητική..πριν απ' το ξέσπασμα της μπόρας.. καθώς η αγωνία για καινούρια πείνα και καινούρια Κατοχή .. επαραφύλαγε .. παραφυλάει.. επάνω απ' τα κεφάλια μας..σαν τη Δαμόκλεια τη σπάθη..Ρίγη συγκίνησης καθε φορά μας  εκατέκλυζαν..και εγέμιζαν τα στήθια μας από θλίψη μα και τρανή υπερηφάνεια..

Και σήμερα ? Μοιραία ερχόμαστε στο σήμερα..είναι αναπόφευκτη η σύγκριση ..που ορθώνεται μπροστά μας..Είναι και πάλι η ώρα εκείνη ..του μεγάλου ΟΧΙ να ειπωθεί απ' το λαό..? Είναι ένα ΟΧΙ  αλλιώτικο θαρρείς αυτό ? Πάντα κρυμμένο και ζητούμενο μέσα στα ''σπλάχνα'' της κάθε άρνησης..μέσα στη ραχοκοκκαλιά της κάθε άρνησης..είναι μια λέξη ..μία έννοια....η λέξη ελευθερία..που μέσα της φωλιάζουνε χιλιάδες  ευκαιρίες και βήματα για τη διαδρομή του μέλλοντος για τον καθένα μας ξεχωριστά... μα και για όλους μας μαζί..Κι έπειτα έρχονται στο νου μου εκείνοι οι ''δοσίλογοι'' και μου θυμίζουνε την έννοια..και ω!! τι κρίμα για εμάς αυτό..που ξανά να συναντώ στις μέρες μας..σε διαφορετική μορφή..προδοσίες..και ίντριγκες..παιχνίδια εξουσίας..παιχνίδια καταστροφικά..ενός λαού που φθείρεται καθημερινά..πνευματικά και ηθικά και οικονομικά..Μα το αποτέλεσμα είναι ολόιδιο..γιατί πάντα εκεί στην  διαδρομή την μισητή της ''προδοσίας'' καταλήγει..

Μες στα κλουβιά της ανελευθερίας ο άνθρωπος δύσκολα βηματίζει ..δύσκολα ψάχνει και δημιουργεί..Πνιγηρή η ατμόσφαιρα της σκλαβιάς..όταν αυτή από έξωθεν ή έσωθεν τον περιβάλλει..Συστατικό της δημιουργίας και της ευτυχίας του είναι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ..η πλήρης αυτοδιάθεση του είναι του...Λόγια βαρύγδουπα ..φανταχτερά.. ..λόγια εντυπωσιασμού απ' τον καθέναν από μας..μα περισσότερο από τους ελλειπείς..τους ρηχούς ενίοτε και ''αδιάβαστους'' για το ΟΧΙ το αληθινό..πολιτικούς..Φιέστες ..φανφάρες και γιορτές επιφανειακές.. Δεν λογαριάσανε και δεν ζυγίσανε  σωστά ..αξίες.. λέξεις ..έννοιες..της προσφοράς ....
 
Αξίες διαχρονικές...πατρίδα..ελευθερία..ανάταση..συγκίνηση..
ρίγη συναισθημάτων..για τους ήρωες..που κατάθεσαν..που σκοπός τους δεν ήταν ήρωες να τους χρίσουν..Μόνο ένα χρέος αλλιώτικο.. τους οδήγησε και τους οδηγεί..αυτούς που τρομαγμένοι..λιγοστοί  ανάμεσά μας απομείναν..να ψάχνουνε για το πραγματικό...για το ΟΧΙ το εντός τους..
Ανάγκη είναι επιτακτική το ΟΧΙ να ανασύρουμε..είμαστε κι εμείς απόγονοι..κληρονόμοι..κληρονόμοι των ''πουλιών''.. όπως λέει στο υπέροχο ποίημά του ο Μίλτος ο Σαχτούρης...

Σκέψεις..κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................

΄Ενας μπαξές γεμάτος αίμα
είν' ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τ' αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω.

Μ. Σαχτούρη ''Ο Ελεγκτής"
...................................................................................................................................................................

Απόψε άλλαξε ρότα η σκέψη μου..

Απόψε άλλαξε και πάλι ρότα η σκέψη και πέταξε μακριά..

Ταξίδεψε ..αφέθηκε για μια στιγμή μονάχα.....

ύστερα ξύπνησε..κι είπε είναι όνειρο...δε γίνεται το όνειρο να γίνει δυο φορές...

Ξυπνάς και μένει εκεί μες στα σεντόνια τα ζεστά..ξυπνάς και πάλι το πρωί..κι είναι αγκαλιά το μαξιλάρι σου μαζί σου...Όχι εκείνο δε σε πρόδωσε ποτέ..Είναι ο πιο πιστός ο εραστής σου...

όλη τη νύχτα σε αφουγκραζότανε..μέχρι και το ξημέρωμα και πάλι και ξανά το άλλο.. που θα έρθει βράδυ..

Θέλησα να τις βγάλω από το βιβλίο μου τις Πασχαλιές..μα ένα χέρι με σταμάτησε..

..άστες μου λέει εκεί σε μια σελίδα του βιβλίου σου..μην τις ετσαλακώνεις με τα χέρια σου ξανά..Έχουν ακόμη μυρωδιά..κι ας μοιάζουν αποξηραμένες εκεί καλά σιδερωμένες..φυλαγμένες.Είναι ο χρόνος που τις αποξήρανε..μα ίσως και να ανθίσουνε καινούριες πασχαλιές..θα φύγει ο Χειμώνας ο βαρύς ..θα πλησιάσει Άνοιξη..και τότε θα ανθίσουνε ξανά...

Θα τις μυρίσω πριν να κοιμηθώ κι απόψε εγώ τις πασχαλιές μου....

 Σκέψεις-Σοφία Θεοδοσιάδη 25 /10 /2016 
...............................................................................................................

Σταύρος Κουγιουμτζής - ΟΤΑΝ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ - Δημήτρης Νικολούδης

................................................................................................................

Μεθυσμένοι επιβάτες λεωφορείου ξέφρενου.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μεθυσμένοι επιβάτες λεωφορείου ξέφρενου..με φρένα και φτερά σπαραλιασμένα..Μεθυσμένη η πολιτεία και η χώρα που σε κατοικεί...ανεβασμένη σε μια στάση απρόσμενη..χωρίς πορεία και προορισμό..Σε μέθυσαν εσένανε κι εμένανε..''κόκκινα δυνατά κρασιά'' που  σου σερβίρανε από αριστερά του τραπεζιού του φτωχικού..εκεί στο καπηλειό.. Το διψασμένο σου ''λαρύγγι'' δεν ελογάριασε τα ''οινοπνεύματα'' ούτε την καυστικότητα και τα μεθύσια τα τρελλά..Τα ρούφηξες όλα μονορούφι ..μονομιάς..κι εβρέθηκες τύφλα να γίνεις στα μεθύσια της ελπίδας και της προσμονής. 

Μα σαν και όλα τα μεθύσια δεν κρατούν πολύ..ξεμέθυσες στα γρήγορα..ήδη καθώς ταξίδευες ..σε τούτο το χωρίς προορισμό..το ακυβέρνητο λεωφορείο..Δύσκολη που είναι η ακυβέρνητη και μεθυσμένη Πολιτεία !!!Κι αν θέλουμε..αν επιθυμούμε να ''κατέβουμε'' από το ξέφρενο τούτο λεωφορείο..δεν έχουμε άλλη επιλογή...ή θα ξεμεθύσουμε εντελώς και θα φρενάρουμε την πορεία του..ή θα το ρίξουμε στα βράχια  και ο σώζων εαυτόν πλέον σωθήτω..όλα βρίσκονται εντός μας..και τα αίτια..και τα αιτιατά των ''σπασμένων  φρένων'' τούτου του λεωφορείου..όλοι ..μα όλοι είμαστε γρανάζια του..όλοι μα όλοι έχουμε συμβάλλει στην καταστροφή του..άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο..

Είναι θαρρώ η ώρα της ατομικής ευθύνης του καθενός μας..χωρίς μεγάλες και βαρύγδουπες κουβέντες.. που μας πασάρουν και θα ακουστούν..ακόμα και τώρα..σε λίγες μέρες των εορτασμών και των πανηγύρεων της ''μεθυσμένης'' από άγνοια.. ανία..ατομικισμό και αδιαφορία των ιθυνόντων μα και πλήθος πολιτών τούτης χώρας.. Αν αποφασίσατε να ''ξεμεθύσετε'' κι εσείς μαζί μ' εμένα..και να ξυπνήσετε νηφάλιοι το πρωί..ψάχτε..ρίξτε μια ματιά στο υπέροχο βιβλίο του Σωτήρη Πατατζή 
<< Μεθυσμένη Πολιτεία >> και θα νιώσετε..θα καταλάβετε..πως μεθούν οι πολιτείες και πως αυτοκαταστρέφονται..Ναι δε λέω..το γκρίζο σκόρπισε και έβαψε τα γύρω μας..άνθρωποι σέρνονται σωστά ερείπια στους κάδους ..στις γωνιές...μα ...είναι ώρα αυτογνωσίας..περισυλλογής..ώρα αφύπνισης από τούτο το άγριο και καταστροφικό μεθύσι.. που μας ποτίσανε και μας βυθίζει καθημερινά...Μια τόση δα περίληψη σας θυμίζω μοναχά :

<< Σε μια μικρήν επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, καταφθάνει άξαφνα ένας περιπλανώμενος θίασος που αποτελείται από ανθρώπους λίγο ή πολύ αποτυχημένους. Ανάμεσά τους είναι και μια νέα, πολύ ωραία, που γρήγορα αναστατώνει όλους τους ανθρώπους της μικρής εκείνης πολιτείας, φουντώνει τα πάθη, ξυπνάει χίλιες δυό απωθημένες επιθυμίες, ζωντανεύει τα όνειρα και, γενικά, δίνει σε όλους την ευκαιρία να γνωρίσουν καλά τον εαυτό τους ή το διπλανό τους και να συνειδητοποιήσουν τη φθορά τους, τη μοναξιά τους και τη λαχτάρα τους για μια ζωή καλύτερη, ενώ ταυτόχρονα αποκτούν και τη βεβαιότητα ότι ο κόσμος έχει σωριαστεί σ' ερείπια γύρω τους, ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια αναστήλωσης, ότι «χαμαί πέσαι δαίδαλος αυλά...».
 Όλα αυτά, δοσμένα άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με πικρό σαρκασμό και άλλοτε με διάθεση ποιητική κι ονειρική, κάνουν πραγματικά τη «Μεθυσμένη Πολιτεία» ένα «από τα ωραιότερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ για την καθημερινή ζωή μιας μικρής πολιτείας», όπως, πολύ σωστά, σημειώνει ο Γάλλος εκδότης της.>>

 (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
..............................................................................................................

 Μεθυσμένη πολιτεία - 1980

Στίχοι:  

Δημήτρης Ιατρόπουλος

Μουσική:  

Μιχάλης Μικελής

 Μεθυσμένη πολιτεία, με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μια αγάπη και την πήρε η συννεφιά
μες την έρημη πλατεία τ’ όνειρό μου το παλιό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία, μια κορνίζα αδειανή,
μια λατέρνα είν’ η ζωή μου με ξεκούρδιστη φωνή.
Πάνε κι έρχονται σαν πλοία οι αναμνήσεις στον καιρό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία κάποιας άλλης εποχής,
σε γυρεύω στο τραγούδι της βροχής
μια παλιά φωτογραφία στο συρτάρι το κλειστό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία, με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μια αγάπη και την πήρε η συννεφιά
μες την έρημη πλατεία τ’ όνειρό μου το παλιό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία κάποιας άλλης εποχής,
σε γυρεύω στο τραγούδι της βροχής
μια παλιά φωτογραφία στο συρτάρι το κλειστό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία, με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μια αγάπη και την πήρε η συννεφιά
μες την έρημη πλατεία τ’ όνειρό μου το παλιό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία - Άννα Βίσση 

.............................................................................................................

-Μανόλης Αναγνωστάκης, «Όταν σφυρίζουν τα πλοία…»

Θυμάσαι που σου’λεγα : όταν σφυρίζουν τα πλοία μην είσαι στο λιμάνι .

Μα η μέρα που έφευγε ήτανε δικιά μας και δεν θέλαμε ποτέ να την αφήσουμε .
Ενα μαντήλι πικρό θα χαιρετά την ανία του γυρισμού
Κι’έβρεχε αλήθεια πολύ κι’ήτανε έρημοι οι δρόμοι
Με μιά λεπτήν ακαθόριση χινοπωριάτικη γεύση
Κλεισμένα παράθυρα κι’οι άνθρωποι τόσο λημονησμένοι
-Γιατί μας άφησαν όλοι ; Γιατί μας άφησαν όλοι ; Κι’έσφιγγα τα χέρια σου

Δεν είχε τίποτα τ’αλλόκοτο η κραυγή μου .

 
… Θα φύγουμε κάποτε αθόρυβα και θα πλανηθούμε
Μες στις πολύβοες πολιτείες και στις έρημες θάλασσες
Με μιά επιθυμία φλογισμένη στα χείλια μας
Είναι η αγάπη που γυρέψαμε και μας την αρνήθηκαν
Ξεχνούσες τα δάκρυα , τη χαρά και τη μνήμη μας
Χαιρετώντας λευκά πανιά π’ανεμίζονται .
Ισως δε μένει τίποτ’άλλο παρά αυτό να θυμόμαστε .


Μες στην ψυχή μου σκιρτά το εναγώνιο . Γιατί .
Ρουφώ τον αγέρα της μοναξιάς και της εγκατάλειψης
Χτυπώ τους τοίχους της υγρής φυλακής μου και προσμένω απάντηση.

Κανείς δεν θ’αγγίξει την έκταση της στοργής και της θλίψης μου .
Κι’εσύ περιμένεις ένα γράμμα που δεν έρχεται :
Μιά μακρινή φωνή γυρνά στη μνήμη σου και σβήνει
Κι’ένας καθρέφτης μετρά σκυθρωπός τη μορφή σου
Τη χαμένη μας άγνοια , τα χαμένα φτερά .
 -Μανόλης Αναγνωστάκης, «Όταν σφυρίζουν τα πλοία…»
..............................................................................................................

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο 

..............................................................................................................

Για μία άλλη Κυριακή..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Τούτος ο τόπος που μας γέννησε..μας έθρεψε και μας μεγάλωσε..είχε χαρές πολλέ κρυμμένες μες στα σπλάχνα του..και καρτερούσε πάντοτε για να μας τις χαρίσει..Από τα παλιά..απ' τα μικράτα μου..πάντα τα μάτια ήθελα να τα γυρνάω αλλού..να αλλαξοστρατώ..να φεύγω απ' τα συνηθισμένα και τα καθημερινά..να κάνω πάντα εγώ του κεφαλιού μου..Το σπίτι μου δέκα βήματα ..δέκα μονάχα βήματα..από την εκκλησία του χωριού..μα δεν εκίναγα ποτέ σχεδόν τις Κυριακές..να πάω δίπλα να λειτουργηθώ..Μαζεύονταν ο κόσμος όλος από το πρωί..στο πρώτο κιόλας χτύπημα..σαν άκουγαν καμπάνας..Ημέρα σκόλης πάντα η Κυριακή..εβάζαν τα καλά τους..Μια ανάσα για να πάρουνε από τον κάματο όλης της εβδομάδας..Να βάλουν ένα ρούχο καθαρό..να νιώσουνε ανθρώποι..Να βγάλουνε τα ρούχα τα λερά..να καθαρίσουνε το σώμα τους μαζί και την ψυχή τους..Με μάλωνε πολλές φορές η μάνα μου..μα αποτέλεσμα δεν είχε..

Πρωί -πρωί..αφού δεν πήγαινα σχολειό τις Κυριακές..και από το Σάββατο το διάβασμα εφρόντιζα για την καινούρια εβδομάδα να τελειώσω..έπαιρνα εκείνο το αγαπημένο μου..το γνώριμο στρατί.. εκείνο πίσω από το σπίτι μου..και με τους φίλους μου τους λιγοστούς..για τη βάλτα ετραβούσα.. Εκεί στο τούμπι.. στην πλαγιά..είχαμε χτίσει πολιτεία..Δική μας πολιτεία παιδική..που δεν της έλειπε τίποτα από τις αληθινές τις πολιτείες..Σπιτάκια άσπρα και δρομάκια αστραφτερά όλα με πέτρες καμωμένα..Αρχαία δεν είχε το χωριό μου εκείνο το μικρό..μα είχε κάποτε παλιά υφαντουργεία..Βρίσκαμε απομεινάρια από ξύλα και αργαλειούς.. σίδερα πεταμένα στα χωράφια.. Τα στήναμε και ''υφαίναμε'' στα ψεύτικα..μα τόσο αληθινά στης φαντασίας μας τα μονοπάτια.. έχουνε μεγάλη  φαντασία τα παιδιά και τι θαρρείς..χωρίς να το καταλαβαίνουνε.. ψάχνουνε τις ρίζες τους..λύνουν συχνά τις απορίες..ονομάτων και συνηθειών..ολόκληρης ζωής...

Γινόντουσαν ευχάριστες οι Κυριακές..σε κείνο το μικρό το χωριουδάκι..κι ας μην ευλόγαγε ο παπάς τη δούλεψη.. που τα παιδιά επροσπαθούσαν..Είχαμε την ευλογία του Θεού ,που από ψηλά μας εκοιτούσε..Εικόνες γέμιζαν τα μάτια μας απ' το παιχνίδι μας αυτό..και γέλια απ' τις κοπέλες που ''ύφαιναν'' τα αυτιά μας..Γέμιζε ο κάμπος κοπελιές χαρούμενες..της φαντασίας μας κορίτσια..που τα προικιά τους ύφαιναν για τους γαμπρούς και ετοιμάζαν..Κι εκεί.. πριν από το μεσημεριανό μας φαγητό..που η μάνα μας καλούσε..μαζεύαμε βατόμουρα και κολατσίζαμε..έτσι να το γιορτάσουμε..που άλλη μια Κυριακή..γυρίσαμε στις ρίζες που μας φύτεψαν σε τούτο το χωριό..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Μίλτου Σαχτούρη, «Το ψωμί»

Μίλτου Σαχτούρη, «Το ψωμί»

 

 Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό
ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή
μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό
κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό
Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!

[πηγή: Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα (1945-1971)
....................................................................................................................................................................

Όμορφα λόγια..ντυμένα με μουσική γλυκειά !!!
Υπέροχες εικόνες !!!
Ευχαριστώ Λίνα !!!
 

Χάρτινα όνειρα...இܓ Lina╮ 

..............................................................................................................

Η αξιοπρεπής ταπείνωση...

<< Η καλοσύνη δεν είναι μόνο αρετή, είναι και εξυπνάδα >> 
Κι εκείνο το αδιανόητο : 
<< Γύρισε και το άλλο μάγουλο άμα σε χαστουκίζουν >> 
 είναι αποτελεσματικό από το να εκδικείσαι και να ανταποδίδεις..

   Όπως ζούμε ,έτσι καταλήγουμε.Η αυλαία του έργου μας βρίσκει απελπισμένους ,χαώδεις και μισότρελους,σαν το Βασιλιά Ληρ,όταν στο τέλος του τρομερού σαιξπηρικού έργου ,χαμένος από τη δόξα και την κολακεία που πόθησε ,παράδερνε στην καταιγίδα και στη νύχτα του νου του ,σαν κουρελής ,μουσκεμένος ,τρελός ζητιάνος¨με ανακατωμένα τα λευκά μαλλιά, τα γένια  και τα μάτια διάπλατα να κοιτούν επιτέλους την αλήθεια,αλλά ως θύελλα.

Η Κορδέλια  της σωφροσύνης δεν κατάφερε εγκαίρως να τον πείσει τι είναι η αγάπη η αληθινή,η αγάπη η ανιδιοτελής.Ένας ματαιόδοξος ,ένας ιδιοτελής πως να είναι σε θέση να παραδεχθεί την αγνότητα του άλλου,ακόμη και του ίδιου του παιδιού του ?
Η ματαίωση,η απόρριψη,η αποτυχία,η απώλεια για τον εγωιστή είναι καταστάσεις ανυπόφορες,τσακίζουν τα νεύρα ,τον γελοιοποιούν,τον αρρωσταίνουν ,τον κακιώνουν.Δύσκολα θα δεχτεί πως οι στόχοι του της αλαζονείας είναι ανεπίτευκτοι.

Μέσα σε ιερά κείμενα και σε πνευματικά λογοτεχνικά ,κυρίως ρωσικά,βιβλία κυκλοφορεί η παρατήρηση πως η αμαρτία είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την αγιότητα.Ναι,για εκείνους που επιθυμούν την αγιότητα,που συναισθάνονται τον πόνο και την ασχήμια της αμαρτίας τους και τη μισούν.
<< Κανείς δεν αλλάζει αν δεν μισεί εκείνο που πρέπει να αλλάξει μέσα του >>  
 μου έλεγε ένας μυαλωμένος φίλος.
Να το μισεί !... Ούτε ψυχοθεραπεία ,ούτε πνευματικός,ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μπορεί να σε βοηθήσει να γιατρευτείς αλλιώς.

Μάρω Βαμβουνάκη

(από το Χορό των Μεταμφιεσμένων )
Επιμέλεια κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη.
........................................................................................................... 

Η παράδοσή μας σοφή...μας οδηγεί σε όμορφα ..δυνατά συμπεράσματα...μπορεί να μην είχε τον επιστημονικό τρόπο να καταγράψει ένα φαινόμενο..μα είχε τη γνώση να το δει...
Που οδηγεί η απώλεια της ταπεινότητας... 
Από την ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Θράκη το παρακάτω σοφό τραγούδι....
η φίλη σας Σοφία....

                    'Τ'Αρμένου γιός πινέθηκε" Παρ.Θράκης 

..............................................................................................................

οι αναμνήσεις μας οι Φθινοπωρινές.. σαν ''γέρικα σκαριά''- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Φθινοπωριάτικο απομεσήμερο..κι ο ήλιος κάνει συντροφιά ..στο τραπεζάκι μας.. σαν ''γέρικα σκαριά'' οι αναμνήσεις μας..που από πάνω τους περάσανε χαρές...που αποθηκεύτηκαν προσεχτικά μες στο σκληρό μας δίσκο..Μιλάμε ..θυμόμαστε ασταμάτητα..μες στην Πλατεία του Συντάγματος..σε ένα τόσο δα μικρούλη τραπεζάκι..απλώσαμε και πάλι την πραμάτεια μας...
Φθινοπωρινή μέρα και σήμερα ..κι ανέσυρα αβίαστα  από το ντουλαπάκι μου της μνήμης..στιγμές μου παιδικές, εκεί στην εξοχή, όπου μεγάλωσα.... 'Ομορφα χρόνια!! 


 Ένας αξέχαστος ..μοναδικός παππούς..ο γλυκούλης μου ο πάππος μου.. είχε φτιάξει  ένα σπιτάκι από καλαμιές μέσα στο αμπέλι μας να συγκεντρώνουμε εκεί κάθε Φθινόπωρο.. τη Χειμωνιάτικη που θα μας χρειαστεί σοδειά..Κι έτσι.. αυτή την εποχή.. που τα φύλλα από την μεγάλη ακακία μας.. που  είχανε στρωθεί σαν ένα κίτρινο  χαλί μες στην αυλή μας.. εμείς μαζεύαμε  καρπούς από τα δέντρα τα δικά μας.. Τα μήλα, τα κυδώνια, τα αχλάδια και τα καρύδια που τα στεγνώναμε στις στέγες των σπιτιών.. αποθηκεύονταν στο υπόγειο  κελάρι μας..του δίπατου σπιτιού..που λειτουργούσε από μόνο του  σαν φυσικό ψυγείο!!! 

Μα και τι να πρωτοθυμηθώ από πριν..από το Καλοκαίρι που επέρναγε.. που συγκεντρώναμε  το καλαμπόκι μας και όλη η γειτονιά μαζεμένη εκεί τα βράδυα, το καθαρίζανε και φτιάχνανε πλεξούδες!!! Τις μαρμελάδες, απο τα ροδάκινα και τα δαμάσκηνα της νόνας μου!!! Τις σάλτσες από τις ώριμες  και τις λαχταριστές ...ξεχωριστής μοσχοβολιάς ντομάτες του ''μπαχτσέ'' μας!!! Ετοιμασίες για το χειμώνα..ένας ''οργασμός'' που η εποχή τον συνιστούσε..γιατί ο Χειμώνας στα μέρη μου ήταν πολύ βαρύς..και ήταν τα στόματα πολλά της οικογενείας μου ..που έπρεπε να τραφούν..

Εφτά νοματαίοι άνθρωποι καθόμασταν γύρω από το σοφρά ..το ευλογημένο μας τραπέζι..Χώρια και τα ξαδέλφια και οι γειτόνοι μας όταν έρχονταν απρόσκλητοι..να μη γευθούνε μια μπουκιά..απ' τα καλούδια της γιαγιάς μου ?
Μοιάζουνε για παραμύθι αυτά όταν τα κουβεντιάζεις ..κι όταν τα συζητάς..καταμεσίς της Πλατείας μιας Πρωτεύουσας..που άλλους ρυθμούς ζωής παρέχει.. Και αναπολώ ..και χαίρομαι..που είδαν τα μάτια μου αληθινές σκηνές ζωής..ανθρώπων γνήσιων ιστορίες..Είναι οι αναμνήσεις μου..που αράξανε στο '' μέσα'' μου ..σαν τα παλιά σκαριά..
Είναι η ζωή η δική μου αυτή η παιδική και το δικό μου παραμύθι..!!!!!!!!!
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................. 
 

                                         Φθινόπωρο - Καλλιόπη Βέττα 

..............................................................................................................

Αεροβατώ..ονειρεύομαι..ή ψάχνω Δον - Κιχώτες ? - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Σε τόπους που ρημάζουνε και πολιτείες που αδειάζουν..σε εποχές παράξενες που οι ανθρώποι πια δε λογαριάζονται και σαν να είναι αναλώσιμοι πλέον να σπαταλιούνται..σε δρόμους που δεν περπάτησα..δεν ξέρω καν που οδηγούν..ψάχνω και ονειρεύομαι να συναντήσω Δον - Κιχώτες..Σιωπή μονάχα απλώνεται τριγύρω μου...παγώσαν οι φωνές..σέρνονται πίσω απ' τα γεγονότα οι άνθρωποι..πάψανε να πιστεύουνε σε θαύματα που τα ιδανικά γεννούν..Κι εγώ μικρή κι ασήμαντη..ένα γρανάζι του τροχού.. αυτού του κόσμου που ελπίζει ..κι ας βογγά αιώνες τώρα απ' τους επιτήδειους..που χτίζουν ανεμόμυλους εις τα βασίλειά τους..
Αιθεροβάμων δεν εδήλωσα ποτέ μου..όπως κι εσείς κανείς.. ίσως οι άλλοι να μας επροσάψανε κατά πως δεν τους εσύμφερνε..έναν τέτοιο παράξενο ..της αρεσκείας τους τον τίτλο..Μα εγώ που  βλέπω πως του χρόνου το ρολόι αμείλικτο μπροστά μας προχωρεί, πετάω τη μάσκα του αμήχανου χαμόγελου..που η αμηχανία των καιρών μου κάνει δώρο να φορώ... γιατί..μου φαίνεται αγέλαστο.. συνηθισμένο..πια χαμόγελο και χιλιοφορεμένο..Βαδίζω και παρασύρομαι και σέρνομαι ξοπίσω του..του χρόνου να τον επρολάβω...και πότε ανοίγω μονοπάτια μόνη μου κι άλλοτε πάλι εγώ  βαδίζω στα τυφλά..

Γύρω τριγύρω ακόμα είναι Φθινόπωρο..κλαράκια πλέον δεν ανθούν..πότε ο ήλιος έρχεται ψηλά..και πότε παίζει ένα κρυφτούλι με το σύννεφο.. Κύματα υλιστικά..σκάνε καθημερινά  επάνω μου και μοιάζει να αεροβατώ..σαν επιμένω ουσιαστικά..σε αξίες που χρόνια ολόκληρα από τα χρόνια ακόμα τα παλιά κρατήσανε ορθό κι αγέρωχο τον άνθρωπο..πριν από κάθε καταιγίδα..Αεροβατώ ? Ρωτιέμαι στιγμές - στιγμές μόνη μου..ή εθελοτυφλώ και προσπαθώ αισιοδοξία να πουλώ..από εξαρχής στον εαυτό μου..μα και μαζί σας να τη μοιραστώ ? Κι απαντώ μονολογώντας με..πως ψάχνω πρότυπο να βρω..ακόμα και σε τούτον τον καιρό..που χάθηκε η πολιτική..και υπάρχει ζήτημα πολιτικό..και έλλειψη οράματος και έλλειψη φαντασίας..

Έναν Δον - Κιχώτη αναζητώ στους ανεμόμυλους και πάλι να με βγάλει..όχι πως θα κονταροχτυπηθώ με όπλα και με σφήνες..μα με ένα λόγο πύρινο..που αγέρας ίσως να γενεί..συνθέμελα να τρίξουν..Μα μοναχή μου πως να ξανοιχτώ..που γύρω μου απλώθηκε αποχαύνωση..χαθήκαν οι ονειροπόλοι..Οι Δον - Κιχώτες χάθηκαν του Μιχαήλ Θερβάντες..Γίνομαι ώρες- ώρες ίσως απελπιστική..μα να 'στε βέβαιοι δεν είναι ποτέ αυτός ο ίδιος ο  σκοπός μου..Μιλώ..ξεσπώ ..καυτηριάζω ..χαίρομαι και αγαπώ..είμαι άνθρωπος ζωντανός..και κουβαλώ..μες στο πετσί μου από όλα..άλλωστε τόσα παραδείγματα από παλιά μας οδηγούν στο δρόμο των αξιών..που ποτέ τους ίσως δεν εχάθηκαν ...απλά εξέφτισε η ούγια τους κάποιες φορές σε χαλεπούς καιρούς..ή μήπως πάλι ψάχνω χίμαιρες και χάνομαι σ' αυτές ?

Μα είναι οι νέοι εμπρός μου αγέρωχοι θαρρώ..που θα κινήσουν πάλι ένα πρωί..πολύ τους εμπιστεύομαι εγώ..και το υφάδι θα ξαναμπαλώσουν..δεν γίνεται να συνεχίσει αυτό το ξέφτισμα.. κάπου θα τελειώσει ετούτο το κουβάρι..της φτώχειας της πνευματικής..της απαξίας το κουβάρι... Μια χαραμάδα φως θα μπει και πάλι απ' το παράθυρο..θα 'ρθει και θα τρυπώσει στα θαμπά..θα τα φωτοσκιάσει τα άσχημα..κάπου εγκυμονεί η εποχή κάτι καινούριο να γεννήσει..αργεί..δύσκολη μοιάζει αυτή γέννα..μα κάθε γέννα νέα φέρνει ελπίδα..ελπίδα ..προσμονή..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Δον Κιχώτες - Μαρία Δημητριάδη

Χέρσα λιβάδια, οι λεωφόροι που περνάς
κι οι ουρανοξύστες, ανεμόμυλοι που τρίζουν
τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς
μόνο το φόβο τους στα μάτια που γυαλίζουν.



 
Στέλνει ο άνεμος ευχές από μακριά
Σκιές συντρόφων σου κυκλώνουνε την πόλη
μια λιμουζίνα τ’ άλογό σου προσπερνά
άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι.
Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή
Σφυρίζει ο άνεμος
ακόμα αυτές τις νότες
τις τραγουδάνε
μες στις πόλεις
Δον Κιχώτες.
Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή

Στίχοι:  

Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική:  

Θοδωρής Οικονόμου

1.

Μαρία Δημητριάδη

..............................................................................................................

πληθύναν τα αδιέξοδα..δεν τραγουδάμε πια στις γυάλες - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στέκομαι εκεί ..μπρος την οθόνη μου..ακούω ειδήσεις και εικόνες να περνούνε βιαστικά..κινηματογραφικά από μπροστά μου.. Σκέφτομαι..αναστατώνομαι και θλίβομαι..γελώ..χαίρομαι και λυπάμαι..Γρήγορες οι αναλλαγές..δεν προλαβαίνω όλες τους με μιας  να τις βιώσω..Κι έπειτα κλείνω την οθόνη μου και σβήνω τις εικόνες..Αφήνω τώρα το μυαλό..εικόνες μόνο του να ζωγραφίσει.. Κοιτώ μακριά απ' το παράθυρόφυλλο τη θάλασσα..έρημη πια η παραλία...Λες κι έσκασε το χώμα και εστέγνωσε η άμμος γύρω της...μοιάζει αδιέξοδη η ακτή ετούτον τον καιρό..

Πετάχτηκε από τη θάλασσα η ζωή με μιας και ψάχνει να σωθεί...Μα έτσι κι αλλιώς τα ψάρια και τα όστρακα δε ζούνε για πολύ καιρό μακριά απ' το νερό το αλμυρό..Στενεύουνε τα περιθώρια.. τα αδιέξοδα πληθαίνουν..Σφίγγεται και η ψυχή μου ξαφνικά..και μου ζητά σεργιάνι να τη βγάλω..Κοιτάζω πίσω μα και μπρος..στο μέλλον επιστρέφω..δεν το αντέχω το βλέμμα μου το σκοτεινό που εικόνες αδιέξοδου κοιτά...γιατί μόνο όλα το βλέμμα μου τα κάνει να παίρνουν σάρκα και οστά..και στη ματιά μου θα εστιάσω...

Ζω μες σε παραλίες μοναχικές..σηκώσανε κι οι βάρκες πια τις άγκυρες κι αλλάξανε λιμάνι..Μα εγώ ακόμα εκεί τη βάρκα μου επιμένω να αγκυροβολώ..στης ελπίδας το λιμάνι..Κάθεται ακόμα σιωπηλή κι ας τηνε δέρνουνε τα κύματα τα Φθινοπωρινά..κι ας της μηνούν πως θα 'ρθει Χεμώνας άγριος να την γκρεμοτσακίσει.. Επιμένω με τη βάρκα μου να  περιμένω εκεί..μέχρι και το  άλλο Καλοκαίρι..Δεν δύναμαι.. ασφυχτιώ τη θάλασσα να αποχωριστώ.. και μες στη γυάλα για να ζήσω..Δεν το αντέχω το αδιέξοδο του εγκλεισμού..δεν τραγουδώ στις γυάλες..Έχω χαραγμένα στη μνήμη μου έντονα και μεγάλα Καλοκαίρια..να τα ξεχάσω είναι αδύνατον..και όμοιά τους πάντα ψάχνω..Να 'ναι της ίδιας αξίας και ομορφιάς..δεν κάνω εγώ εκπτώσεις στους ανοιχτούς και τους απέραντους τους δρόμους...

Ψάχνω για φως..ένα μονάχα φως από μακριά να αναβοσβήσει..να φανεί..Σάπιες ειδήσεις μούρχονται απ' την οθόνη μου..σε σκουριασμένο πια κονσερβοκούτι..Γέμισε η χώρα μου κι ο τόπος μου αδιέξοδα..που οι ανίδεοι..χαραμοφάηδες.. υπερφίαλοι και άσχετοι.. δημιουργούν θαρρούν πολιτική μα και πολιτισμό..Ξανά και κάθε μέρα και ξανά..''βγάζουν τα ψάρια''για να ζήσουν στη στεριά..στις ξέρες πια τις βάρκες τις πετούν...

Πληρώνω όσο -όσο τα διόδια να περπατώ σε εθνικές οδούς..κι όχι σε αδιέξοδα δρομάκια.. Είναι δύσκολοι καιροί για ''πρίγκηπες'' μου λένε οι φίλοι μου..μα εγώ κλείνω τα αυτιά και δεν ακούω..το πείσμα μου με οδηγεί..με κατευθύνει..με καθοδηγεί.. πως απ' τα αδιέξοδα να γυρίσω πίσω ..να γλιτώσω.. Κι ας χάθηκαν οι ομπρέλλες του καλοκαιριού..ας πέταξαν επάνω από τα κύματα της αφρισμένης θάλασσας..δεν γίνεται επιμένω εγώ να στριμωχτώ ..και με τα όνειρα σε γυάλες να χωρέσω...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

Βίκυ Μοσχολιού - "το δίχτυ" - Σταύρος Ξαρχάκος 

..............................................................................................................