Αποτυφλώνονται οι άνθρωποι..δεν στέκονται μπρος στην ανάγνωση ..δεν ρίχνουν βλέμμα σοβαρό στις σκέψεις των ανθρώπων..Τρέμουν..φοβούνται το διαφορετικό..δεν την γνωρίζουνε συχνά τη λέξη και την έννοια Δημοκρατία..Η ελεύθερη η έκφραση για μερικούς είναι μάθημα άγνωστο..στενότης αντιλήψεων..''φορώντας'' παρωπίδες..Μια καραμέλλα από γεννεσημιού τους δίνεται συχνά κι αυτήν ξανά- ξανά και συνεχώς την πιπιλάνε..
Δύστυχοι..άμοιροι μες στη φτώχεια του μυαλού..η σκέψη τους σε λήθαργο..πάντα η οπισθοδρόμηση παρούσα στη ζωή τους παραμένει..Η ανάλυση και η ουσία των πραγμάτων λέξη άγνωστη στο λεξιλόγιό τους..Δογματικοί..φλεγματικοί..περαστικοί και αδιάφοροι..λαθρεπιβάτες της αλήθειας..της ουσίας της ζωής..
Φανατισμός .. σκοταδισμός..στενότης αντιλήψεων...υποκρισία και αγραμματοσύνη επικρατεί..παντού θωρούν πως στα κεφάλια εκεί των γύρω τους.. που δεν κατανοούν..πως τραγοπόδαροι εδρεύουν..ίσως και σκόπιμη η καθοδήγηση .. κοπάδια για να τρέφουν..Είναι εύκολο τα''κοπάδια'' να τα σαλαγάς..είναι εύκολο να είσαι στο ''μαντρί''.Τι κρίμα και τι άδικο ..να 'χεις μονάχα μια ευκαιρία στη ζωή..και να μην ψάχνεις όπως είπε ο Χριστός να φτάσεις στην αλήθεια.. Δόγματα..αγκυλώσεις ..και στρεβλώσεις εποχών πολλών..σκοταδισμός στο νου και στην ψυχή κάποιων ανθρώπων..Πιστοί για πάντα στη συντήρηση .. βήματα δεν ανοίγουνε στην πρόοδο..δεν γνώρισαν ποτέ τους την ουσία της ζωής και των πραγμάτων...
Ανέραστοι στις προκλήσεις της καθημερινότητας..''ανέραστοι'' στην πρόοδο..ανέραστοι στις ομορφιές της αλήθειας της ζωής.. Κακοί σαν άνθρωποι..έχω προσωπική ..ιδίαν αντίληψη για μερίδα απ' αυτούς..καθώς χρόνια νωρίτερα ''εγεύτηκα'' απ' την πίτα της κακίας τους...άνθρωποι εγκλωβισμένοι στην μοναδική αλήθεια τους..απόψεις δεν ακούν ..διάλογο δεν ξέρουν για να κάνουν.. Υβριστές ανησυχούντων σκέψεων..η ''σκούπα'' της αμάθειας .. σκουπίζει και σαρώνει στο πέρασμα της γλώσσας τους..ό,τι δεν το καταλαβαίνουνε..ό,τι δεν το αντέχουνε..κατώτεροι των περιστάσεων...και άνθρωποι εγκλωβισμένοι μες στα μικρόψυχα τα θέλω τους..περίγυρο τριγύρω τους δημιουργούν.. περίγυρο αμάθειας ..περίγυρο και ''αυλές'' των χαμηλώς σκεπτόμενων..και των αδιαφορούντων..
Ζητούν την προσοχή μας με ένα τρόπο αλλιώτικο..δεν ψάχνουν μες από το διάλογο χρυσή συνισταμένη για να βρουν..''Μακάριοι οι πτωχοί λοιπόν τω πνεύματι''..με ό,τι αυτό σημαίνει..καθώς διττής χρήζει επεξήγησης..διπλής και έννοιας ανέκαθεν και πάντα...
Θέλω να μου στέλνεις έναν ήλιο παραπάνω τα πρωινά του Χειμώνα. Να ξεμένω αιφνιδιαστικά χαμογελαστός να τον κοιτάω,ελπίζοντας για όλα.Να εισβάλει αντάρτης στο ανατολικό δωμάτιο,αποκαλύπτοντας χρώματα, που 'χαν από καιρό βουλιάξει στο γκρι των ημερών.
Να εμπνέομαι παιχνίδια και ρυθμούς από τους σπάνιους,απολαμβάνοντας τις λάμψεις του στην επιφάνεια των ξύλων, όπως εισβάλει γεναιόδωρος και αυθάδης, να καταργήσει τις βροχερές γραμμές του δέρματος στο μέτωπο. Αυτός ,ξέρει καλά τουλάχιστον την τέχνη, να χαρίζεται σε διάρκεια.
''Ζωή με λες'' - Γιάννης Φιλιππίδης ( απόσπασμα) ...............................................................................................................
Ένα χρυσό βαρύ κοχύλι πάνω στην άμμο βρήκα. Μαργαριτάρια φίνα το στολίζαν. με θεία δάχτυλα η Ευρώπη το 'χε αγγίξει σαν έσκιζε τα κύματα πα’ στον ουράνιο ταύρο. * * Στα χείλη μου το σήκωσα το βουερό κοχύλι για να σαλπίσω την ηχώ των θαλασσών το ακούμπησα στο αυτί μου και τα κυανά άκουσα βάθη τον μυστικό τους θησαυρό να ψιθυρίζουν. * Γεύομαι τώρα την αλμύρα των πικρών ανέμων που της Αργούς φουσκώναν τα πανιά σαν ερωτεύονταν του Ιάσονα το όνειρο τα αστέρια. * * και των κυμάτων ακούω το μουρμουρητό και μια άγνωστη λαλιά και μια βαθιά φουσκονεριά κι έναν αγέρα μυστηριώδη…
(Το κοχύλι έχει το σχήμα της καρδιάς.)
[Μετάφραση από τα ισπανικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης] .............................................................................................................. Ένα
βαθιά στοχαστικό και διαχρονικό ποίημα ...για τα όνειρα και τις
καταστάσεις ....που δεν είναι και τόσο '''ρόδινες'' στην Ευρώπη..Για μια Ευρώπη που έχασε τον προσανατολισμό της..που τα βήματά της απομακρύνθηκαν από τα ιδεώδη της αλληλεγγύης..του ανθρωπισμού..της δικαιοσύνης...για μια Ευρώπη που ξεκινούσε οραματιζόμενη...και κατέληξε ξενοφοβική και διχασμένη σε Βόρειους και Νότιους...Για μια Ευρώπη..που θρέφει ανθρώπους στους κόλπους της ''κατώτερους'' των περιστάσεων..ανθρώπους ''μικρούς'' και απροετοίμαστους για την πολυπολιτισμικότητα..ανθρώπους που δε σέβονται την προσωπική ζωή..ανθρώπους που προσβάλλουνε λαούς.... η φίλη σας Σοφία ..............................................................................................................
Ο Ρουμπέν Νταρίο ήταν Νικαραγουανός ποιητής, πρωτεργάτης του
λατινοαμερικάνικου μοντερνισμού και με μεγάλη επίδραση σε όλη την
ισπανόφωνη ποίηση του 20ου αιώνα. Αποτέλεσε έναν από τους
σημαντικότερους ισπανόφωνους ποιητές και είναι γνωστός με το προσωνύμιο
«πρίγκιπας των ισπανικών γραμμάτων». ..............................................................................................................
Είν' ο ''βυθός'' της χώρας μου βαθύς..μεγάλος και πλατύς..το ξέρουνε όσοι απ' την αρμύρα του της θάλασσας βραχήκαν..Να τον αποδoμήσει δύσκολο κανείς..σε όσους ''βουτήξαν'' στα βαθιά..σε όσους στα σκοτάδια τα γαλαζερά του εβρεθήκαν..έχει κρυμμένες στα κοχύλια του ο βυθός περγαμηνές..κι ας νότισαν..και ας βραχήκαν μερικές φορές..ήταν που τα κοχύλια του ξεβράστηκαν από τσουνάμι βίαιο ..επάνω σε ακτές..
Μα τα κοχύλια του βυθού τα μάζεψαν..ψαράδες των ονείρων..ήρθαν λιοπύρια..και εκαίγονταν στις άνυδρες ακτές... Δεν τις αντέχουν τις στεριές οι ζωντανές ψυχές..τα φύλαξαν βαθιά..προσεχτικά.. οι συλλέκτες των ονείρων..για να τα ρίξουν πάλι στα νερά τα απέραντα της θάλασσας..για να τα ταξιδέψει..Δεν ζουν κοχύλια στη στεριά..μαραίνεται..ξεραίνεται το κέλυφος..και μοιάζουνε νεκρά ..
Πολύ απλά λέμε: είναι αντίθετα αυτά τα
δυο πράγματα διότι οι Έλληνες ξεκίνησαν από τη λογική, όπως είπαμε,γι
αυτό έφτιαξαν επιστήμη,γι αυτό έφτιαξαν δημοκρατία,γι αυτό έφτιαξαν την
αιώνια τέχνη.Οι χριστιανοί ξεκινούν από τη δημιουργική φαντασία,αλλά
φαντασία.Μας λένε υπάρχει ένας Θεός εκεί πάνω. Αυτό το θεό δεν τον είδε
κανείς.Ούτε θα τον δει ποτέ..όπως είναι όλοι οι θεοί,όλων των
θρησκειών,δημιουργήματα της φαντασίας.Αλλά δεν αντέχουν σε λογικό
έλεγχο. Ή, μετά θάνατον θα πάμε στον Παράδεισο
και στην Κόλαση.Δεν αποδεικνύεται.Συγκρούεται δηλαδή η λογική με τις
θρησκείες.Είναι αυτό που στην εποχή μας ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, ο
Μαρτίνος Χάϊντεγκερ,το είπε με κείνη την πρόταση,που σας την έχω
ξαναπεί.Άλλο πράγμα η θρησκεία,άλλο πράγμα η φιλοσοφία.Είναι διαφορετικά
τα εργαλεία που δουλεύουν.Επιστήμη σημαίνει πως δουλεύω με εργαλείο τη
λογική και ψάχνω να βρω τη φυσική αλήθεια.Θρησκεία σημαίνει δουλεύω με
εργαλείο την πίστη.Και η πίστη δεν είναι λογικό πράγμα.Είναι μια δύναμη
τρομαχτική ψυχική ,αλλά δεν έχει σχέση με τη λογική.
.................................................................................................... Για μένα δε μειώνεται η αξία της
χριστιανικής θρησκείας,σαν θρησκείας.Αντίθετα φωτίζονται τα πράγματα και
γινόμαστε γνήσιοι, θρησκευόμενοι ή χριστιανοί , εκεί που κάπου δεν
είμαστε και δεν ξέρουμε.Ο ίδιος ο Χριστούλης τόπε: << Μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς >>.
Το κακό είναι ότι τα πράγματα που ξέρουμε εμείς, και όπως τα
ξέρουμε,δεν είναι η
αλήθεια................................................................................................ Λοιπόν ο Χριστός ,που εγώ μέσα μου
υπάρχει καθαγιασμένος και καθιερωμένος σαν μια από τις μεγαλύτερες
προσωπικότητες μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.Άνθρωπος,όμως.Μη μου πείτε
ότι είναι θεός και τέτοια, εκεί αρχίζω και λέω '' δε σας καταλαβαίνω''.Κατέβηκε
και μυρίστηκε η Παναγία τον κρίνο και έμεινε έγκυος..η έννοια της
Παρθένου Μαρίας ,της παρθένου θεάς,υπάρχει και στους Έλληνες.Η παρθένος
Αθηνά.....Ο Παρθενώνας είναι ο ναός της Παρθένου Αθηνάς...Και υπάρχουν πολλές Παρθένες Θεές........ Δημήτρης Λιαντίνης ( απόσπασμα από τη διδασκαλία - Ελληνισμός -Χριστιανισμός.) Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός. ..............................................................................................................
Λίγοι..ελάχιστοι..στα δάχτυλα μετριούνται του ενός χεριού..μα πάντα εκεί οι δικοί μου άνθρωποι..Ακροβατώντας πα στων χρόνων το σχοινί..μάζευα κόμπους..έδενα σφιχτά..θαρρώντας πως αργότερα θα τους μετράω για φίλους..όμορφο καθώς ζωγραφιζόταν το συναίσθημα.. ωραία λέξη και το νόημα..εκείνο της φιλίας..Διάβαζα ..διάβαζα περγαμηνές.. που την επεριγράφανε..λες και ήταν συνταγή μαγειρικής για να την εκετελέσεις...Παιδί μικρό και ανυποψίαστο ...πάντα επενδύεις με ψυχή και καταθέτεις δίχως τσιγγουνιές..τα''μέσα'' της ψυχής σου..Τα μονοπάτια περπατάς..ανάμεσα σε κάμπους με τα ''άγουρα'' ακόμα στάχυα της ζωής και τα περιδιαβαίνεις..και λες θα ωριμάσουνε..σίγουρα..δε μπορεί..είναι όμορφα τα ώριμα ..τα κίτρινα τα στάχυα..Πιστεύεις.. είσαι σίγουρος σαν είσαι νιος..πως είν' γεμάτα με καρπούς ..όλα εκείνα που χρυσίζουνε τα''στάχυα''στο λιβάδι...
Οι παιδικοί μας φίλοι μας μαθαίνουνε ..ολόκληρο από νωρίς είν' το σενάριο της φιλίας απλωμένο..αθώες ακόμα οι ψυχές και ανυποψίαστες.. παίζουνε γνήσια..σαν βραβευμένοι ηθοποιοί το ρόλο της φιλίας τέλεια..που φτάνει στο αποκορύφωμα της έννοιας αυτής..Κι ύστερα ..έρχεται ο ήλιος ο καυτός..λες κι είναι Ιούνιος μήνας θεριστής..λες κι είναι Καλοκαίρι..κι εσύ κινάς για τους καρπούς..δρεπάνι παίρνεις παραμάσκαλα..τα ''στάχυα'' να θερίσεις..Μπαίνεις κεφάτος στο λιβάδι και ορθός..μα εκεί στα πόδια σου ζιζάνια σε τυλίγουν..ξεφυτρώνουν...
Μένει σε σένα τώρα όλη η δουλειά..τα στάχυα απ' τα ζιζάνια να χωρίσεις..Γιατί αν τ' αλέσεις όλα αυτά μαζί..σκάρτο το αλεύρι του ψωμιού σου θα ζυμώσεις...Κάθε άνθρωπος κι ένα άρωμα..κάθε γυναίκα εκεί με το δικό της..Το θηλυκό της άρωμα που κουβαλά απ' τη γέννα της..το μητρικό κατόπι..μα εκείνο το ξεχωριστό το φιλικό το άρωμα..το αγοράζει πανάκριβα και κοπιάζοντας.. κοπιάζοντας για τη διαλογή..ανάμεσα σε χίλια αρώματα..''στων ονείρων τα παζάρια'' της ζωής.. Λίγοι λοιπόν οι φίλοι μας ..οι δικοί μας άνθρωποι.. αυτοί οι σπουδαίοι και μοναδικοί..που δεν διστάζεις την ψυχή να απογυμνώσεις.. ''στάχυα μεστά- χρυσίζοντα''..οι φίλοι της καρδιάς μας παραμένουν....
Δύσκολο μάθημα η ανάγνωση..μα δυσκολότερο η κατανόηση και άπιαστο πολύ συχνά εκείνο της γραφής..Μάταιος κόπος καταντά .. αν βγαίνοντας ''σεργιάνι'' στις σελίδες ..στις περγαμηνές..πρωί -πρωί αποφάσισε κανείς..να αποστηθίσει τίτλους βιαστικά..τροφή να χει για συζήτηση μες στου γραφείου το δεκατατιανό..για να 'χαμε να λέγαμε θαρρείς..Δύσκολο μάθημα η παιδαγωγική..μα δυσκολότερο η παιδεία..Τι κι αν χαλάσανε..χαλάσαμε ''λαρύγγια'' ένα σωρό..τι κι αν εμάθαμε εις τα μικρά παιδιά...πως να διαβάζουνε ένα γραπτό..πως να τη ''γεύονται''..να γίνεται ένα με τη σκέψη τους εκείνη η σελίδα..
Ώρες πολλές εμελετήσαμε τις θεωρίες του εξαίσιου του γερμανού παιδαγωγού..του Κερσενστάινερ (G. Kerschensteiner)..αργότερα και του σπουδαίου του Δελμούζου..που ενθουσιασμένος επάνω στις αρχές αυτές ''επάτησε'' και εδημιούργησε το σχολείο εργασίας..και όχι του παθητικού του επηρεασμού..που μέχρι τότε εφαρμοζόταν.. Αναρωτήθηκα πολλές φορές..τι φταίει και οι άνθρωποι από μικρά ακόμα που είναι παιδιά..έχουν στο DNA τους εκείνη τη βιασύνη...Άλλα τους λέει το μελάνι των σοφότερων και άλλα αυτοί καταλαβαίνουν..Μα θα μου πεις είναι και θέμα νοημοσύνης αρκετές φορές..είναι και θέμα ενδιαφέροντος..είναι και θέμα προσοχής..είναι και θέμα εμπάθειας απέναντι σε γεγονότα..καταστάσεις και εποχές περίεργες..που την νηφαλιότητα και την ηρεμία κλέβουν..είναι και θέμα δάσκαλου.. πόσο πολύ το θέλησε ο ίδιος τον σωστό τον τρόπο να ''φυτέψει''στα κεφάλια..
Άδικο είναι σίγουρα για όσους δεν εμπέδωσαν ποτέ.. ανάγνωση ..εμβάθυνση..γραφή και τι σημαίνει..Είναι τώρα η εποχή της εύκολης τροφής..του φαστφουντάδικου η εποχή..από το ''βρώμικο''όπως λέγεται η τροφή ..που ρίχνουμε κάπου εκεί μες στα μεσάνυχτα εις το στομάχι μας..έως και της τροφής του νου..Εσύ μιλάς για ποίηση αληθινή..της Φύσης ποίηση αληθινή..κι αυτοί μιλούν για τα δυσνόητα..τα ακαταλαβίστικα..και τα ασυνάρτητα στιχάκια..
Εσύ μιλάς για ποίηση βαθιά και υψηλή..που στα λιβάδια και τα απάτητα τα δάση του μυαλού σε οδηγούν..στα μονοπάτια που χαράξαν με τη στάση τους ζωής..και με την έμπνευσή τους ..οι μεγάλοι μας ο Ρίτσος κι ο Σεφέρης..και ο Καρυωτάκης και ο Καβάφης ο λατρεμένος μου..που μέσα από τη Φιλοσοφική του ποίηση..μας έστειλε αχτίνες φωτεινές να μας φωτίζουν...κι αυτοί μιλούν για χαλασμένες πόρτες και παράθυρα.. για σκύλους που τους λέγανε Ερμόλαους..σε μια ποίηση που τις ψυχές..μα και το νου μπερδεύει..Χάνεται το ταξίδι αυτό το ''μαγικό'' της ποίησης.. που βγαίνει από τον κόσμο μας το μίζερο..και σε κόσμους υψηλούς και ιδανικούς μας ταξιδεύει...
Μια απογοήτευση απλώνεται παντού..για το επίπεδο που απόρροια της κρίσης και των ημερών μου μοιάζει..ή η κρίση είναι θύμα κι αυτή κι απόρροια της φτήνειας του μυαλού ? Πάψανε οι ανθρώποι να διαβάζουν και να σκέφτονται καιρό .. με σοβαρότητα ανάγνωση και εμβάθυνση να κάνουν...Σελίδες άπειρες βιβλία Παιδαγωγικής μας το διδάξανε από χρόνια και σήμερα μας το υπενθυμίζουνε.. αξίας άνθρωπος να γίνεσαι μας λέν' κι όχι τα πρωτοσέλιδα να ψάχνεις και την επιφάνεια..γιατί συχνά στην επιφάνεια και οι φελλοί επιπλέουν.. Σε τέτοιους δίσεχτους καιρούς..κλείνουνε ''τρύπες'' και οι φελλοί..θα μου απαντήσεις... Δύσκολο μάθημα η σωστή ανάγνωση..δύσκολο μάθημα η γραφή !
Ζωγράφος: Arthur Hughes - Μουσείο Τέχνης του Οντάριο.
Δεν ψάχνω για στιχάκια που προσπάθησες..σε τάξη και ομοιοκαταληξία να τα βάλεις..δεν ψάχνω λέξεις που δεν κατανόησες..λέξεις της ποίησης δεν ψάχνω..που δεν ξέρεις τι σημαίνουν... Αερικό να
γίνεσαι στου νου τις εκδρομές.. ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους των
εμπνευσμένων και των ποιητών...να χάνεσαι στα λόγια και στις σκέψεις που
αρώματα σκορπούν...Να ''κρύβεσαι'' στα δάση τους..που στης ομίχλης των
καιρών .. αφήνουνε τις ηλιαχτίδες τους σε χαραμάδες να περνούν..Αλαλαγμούς...συντεχνίες..κλίκες και αδύναμων στην ''ίντριγκα'' να αντισταθούν..κοντόφθαλμα τα βλέμματα δεν ψάχνω..
Δεν είναι ποίηση ετούτο το ανάκατο..τα ατάκτως ερριμμένα του μυαλού..δεν είναι ποίηση η σκέψη η ασυγκρότητη..που θέση στην ψυχή μου δεν κατέχει..Το βλέμμα ρίξε γύρω..κοίταξε..σήμερα είναι η φύση μόνη της μια πέννα δυνατή..ζωγράφισε μονάχη της το μωβ της πασχαλιάς..Δεν ψάχνω πέρα από το μωβ της που απλώθηκε τριγύρω μου..με σκέπασε η κολώνια της η ακριβή.. εμπήκε δίπλα..μες στη φλέβα μου που''ράντισα''..εισχώρησε ενδοφλέβια θαρρείς..ετούτο το πρωί ..
Το αεράκι το εαρινό που φύσηξε..τρύπωσε βίαια απ' το παλιό μου το παράθυρο..εγέμισε κι εσκόρπισε την ευωδιά εντός μου...Τι να τα κάνω εγώ τα λόγια σου τα περισσά..εσύ εθέλησες κυρά μου να χριστείς ποιήτρια με τις λειψές τις λέξεις σου..μα η Φύση..ήρθε απέναντί σου και εστάθηκε από βραδίς.. εκράταγε και έγραφε την ποίηση..με την ακριβή την πέννα της..και το ακριβό της το μελάνι...Επέρασε τους ''φράχτες'' της η πασχαλιά..φέρνοντας ''δώρο'' μια επιθυμητή Ανάσταση..που όλο και σιμώνει..Δεν ψάχνω λέξεις άναρθρες που θέλησαν αυτόβουλα ποίηση για να μοιάζουν..Κλείνω στο μπουκαλάκι το μικρό και το ακριβό..της ποίησης το ''άρωμα''..με το άρωμα της πασχαλιάς ..σε μένανε που μοιάζει..............
Ο λυρισμός στο κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ...............................................................................................................
Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.
Είναι
το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου άσωτου, πως η φύση ορίζει το
αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό.
Το
θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το
θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το
θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου.
Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος.
Στη
σωστή ερωτική ομιλία, το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το
αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα
εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό
παρακαλώ.
" ΕΡΩΤΑΣ " Του Δημήτρη Λιαντίνη
Απόσπασμα από το "ΓΚΕΜΜΑ" .........................................................................................................................
Όταν η μουσική απογειώνει τους επίγειους έρωτες !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η
γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό.
Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα
του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά
στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα
αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της
κυριαρχίας τους. - See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
Δημήτρης Λιαντίνης: Υπερτιμημένος, μυστήριος ή απλά ασυνήθιστος?
Όσοι είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την
τέχνη του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης
(παρά τα θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα
που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα
παραθέτουμε αυτούσια:
Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η
γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό.
Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα
του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά
στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα
αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της
κυριαρχίας τους.
Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους
έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο
για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο
άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον
αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα
στο αδυσώπητο δίκιο του.
Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το
επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά
προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας,
τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να
κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι
οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα
υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες
βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην
ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!
Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την
άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές
θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε
άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα
αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
- See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
Δημήτρης Λιαντίνης: Υπερτιμημένος, μυστήριος ή απλά ασυνήθιστος?
Όσοι είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την
τέχνη του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης
(παρά τα θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα
που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα
παραθέτουμε αυτούσια:
Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η
γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό.
Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα
του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά
στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα
αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της
κυριαρχίας τους.
Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους
έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο
για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο
άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον
αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα
στο αδυσώπητο δίκιο του.
Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το
επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά
προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας,
τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να
κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι
οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα
υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες
βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην
ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!
Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την
άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές
θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε
άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα
αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
- See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
Δημήτρης Λιαντίνης: Υπερτιμημένος, μυστήριος ή απλά ασυνήθιστος?
Όσοι είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την
τέχνη του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης
(παρά τα θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα
που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα
παραθέτουμε αυτούσια:
Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η
γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό.
Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα
του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά
στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα
αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της
κυριαρχίας τους.
Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους
έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο
για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο
άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον
αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα
στο αδυσώπητο δίκιο του.
Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το
επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά
προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας,
τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να
κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι
οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα
υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες
βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην
ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!
Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την
άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές
θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε
άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα
αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
- See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
"Στην πραγματικότητα η καρδιά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο
και ευαίσθητο όργανο. Για πολλούς λόγους. Λειτουργεί
συνδυάζοντας πολλά συστήματα του οργανισμού, τα
οποία φαίνονται με την πρώτη ματιά ότι είναι αυτόνομα,
αλλά, όταν συντονίζονται για χάρη της καρδιάς, δημιουργείται
μια θαυμαστή αρμονία που ορίζει τη ζωή. Αυτό είναι το
μυστικό της καρδιάς - η αρμονία. Και η αρμονία είναι το
κλειδί της ομορφιάς. Γι αυτό ίσως η καρδιά συμβολίζει
τόσα πράγματα στον πολιτισμό μας".
Σερ Μαγντί Γιακούμπ, ο διάσημος καρδιοχειρουργός! ..............................................................................................................
