'' πλανιέμαι ακόμα''.. Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κοίτα τι σου είναι το μυαλό..
καταμεσίς στην πόλη την πολύβουη..κι
 εκείνο σε παρτέρια να πλανιέται..
Ήρθαν ξανά και με συνάντησαν τα χρώματα
απ' τ' Αη- Δημητριάτικα..
οι καμπάνες της εκκλησίτσας του μικρού χωριού..
ηχοβολούν σαν άλλοτε στ΄αυτιά μου..
Ψάλλουνε οι παπάδες στα μεγάφωνα..
λες κι είναι η προσευχή βοερή κραυγή..
λες κι είναι πανηγύρι..
Μες στο παιδικό μου το μυαλό..
φωνές πραματευτάδων..μικροφώνων 
και λεφούσι ανθρώπινο..
συνδυασμός γιορτής πανηγυριού..
έρχονται και με συναντούν απ' το πρωί..
εκεί στον κήπο της Φανής 
της μάνας μου της μερακλούς..
με τα πολλά χρυσάνθεμα..
τα χρυσαφιά τα κίτρινα..
που μου λεγε πως τα 'χει αγαπημένα..
τις θύμιζαν τον ήλιο που φωτάει..
τα προτιμούσε από τα χρώματα τα παρδαλά..
δεν της μιλάγανε εκείνα στην ψυχή της...
με μιας συνήλθα..ήμουν στο μετρό..
χαθήκαν τα παρτέρια..
μεγάλωσα..και επονηρεύτηκα..
δεν έχω και φουστάνι με σιρίτι..
εκείνο εκεί το κρεμεζί..στην ούγια τα λουλούδια..
πως να βρεθώ στο πανηγύρι και στην εκκλησιά..
χωρίς να βάλω τα καλά μου ?
Θα μου θυμώσει και ο άγιος πως δεν τονε τιμώ. 
Τι να σου κάνει και ο ''ταλαίπωρος'' ο άγιος..
ποιόν να πρωτοπορέψει? 
που έκανε τα πάντα για να ανυψωθεί..
μήπως και την ''αγιοσύνη'' να γευθεί..
μήπως και την ψυχή του σύρει στα ψηλά..
μήπως και στους ανθρώπους 
δώσει ένα παράδειγμα λαμπρό..
μήπως και το κεφάλι τους γεμίσει 
με σοφία και περίσκεψιν..
πως δεν θα χρειάζονταν ο οίκος του Κυρίου Του..
να γίνεις οίκος εμπορίου και πραματευτάδων..
μα τι να κάμουν και οι δύστυχοι οι χριστιανοί 
που στο όνομά του την πραμάτεια τους πωλούν..
τους συμπονάει..τους κατανοεί..
έχουν να θρέψουν τόσα στόματα..
και οι δουλειές χαθήκαν...
έχει μεγάλην κατανόησιν..
άνθρωπος ήτανε κι αυτός..
πριν μπει στη λίστα των αγίων..
έχει επίγνωσιν μεγάλη και σαφή..
για τα αρπαχτικά του ανθρωπίνου γένους..
πλανιέμαι ακόμα..της μνήμης ρουφηξιές....
άραγε να ανθίσαν τα χρυσάνθεμα..
στης μάνας το παρτέρι?

'' πλανιέμαι ακόμα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''ήρωα σε βαφτίσανε'' - (2)

μνημείο πεσόντων 1940 : ύψωμα ''ΑΝΝΙΤΣΑ''- Γρεβενά.

Eρχόσουν στις σελίδες μου και έστεκες..
μορφή αντρίκια..μέσα στις μορφές..
τις δυνατές..σα μάρμαρο λευκές..
 ψυχές εξαγνισμένες..
Άλλοι θα λένε' κορόϊδο πως επιάστηκες εις τη ζωή..
άλλοι θα λέν' πως ήσουνα ένας ονειροπόλος..
άλλοι θα πουν πως αεροβατούσες.
έκλεινες τα μάτια στην πραγματικότητα..
χίμαιρες πως επίστευες..και..τις εκυνηγούσες...
Δε θα σε καταλάβουνε ποτές..
της άλλης πάστας οι ανθρώποι..
Εσύ θα τους μιλάς για τη διαδρομή ως το τέλος της..
σαν ''συνομώτης'' της ελευθερίας της σκέψης τους..
κι εκείνοι..βολεψάκηδες..κρυψίνοοι..
μιας επιδερμικής ζωής θα μένουν γευσιγνώστες..
Θα σε ονομάσουνε οι λίγοι..οι εκλεκτοί του νου..
ήρωα θα σε λένε τα βιβλία..μα..
εσύ ένας απλός..και φλογερός..αληθινός..
άνθρωπος της ζωής αντάρτης ..
ήρωες δεν εκαταλάβαινες τι πάει να πει..
φορούσες πάντοτε τα πρωινά εις το ξεκίνημα..
το σακάκι που σου εταίριαζε..δε σε εστένευε..
σε γέμιζε ορμή...
Έτσι εβγήκες..επετάχτηκες..εθελοντής..
σαν τέλειωσε το μέτωπο..
εδήλωσες τον κόσμο να αλλάξεις...
Θυσίασες της νιότης σου..
επτά μου έλεγες ολάκερα τα χρόνια σου..
 ζούσες  παρέα με τις οβίδες..
που εσκάγανε ανεξέλεγκτα σιμά σου..
όμοια θαρρείς τρανές..σαν ''γουρουνάκια''..
Δεν είναι που δεν τις φοβήθηκες..μα
η ορμή για την πατρίδα σου..
τη μάνα σου..τα όσια τα ιερά..
ήτανε μεγαλύτερο θεριό μες στην καρδούλα σου..
εγρύλλιζε στα σωθικά τα βράδια..
Σ' έβγαζε στο κυνήγι το πρωί των μαγισσών..
που λέγονταν..είχαν το όνομα ''οχτροί''...
τον πόλεμο εμίσησες..θιασώτης μιας ελευθερίας..
το χάλασμα του κόσμου δεν το άντεχες..
Τώρα κρατώ στα χέρια μου..εκείνο το εξώφυλλο..
 από ένα φυλαγμένο περιοδικό..
μες στην κασέλα με τα αριστεία της ζωής..
τα αριστεία της ανδρείας σου στρατιώτη..
τη φωτογραφία που κιτρίνισε..
την επιστροφή σου από το μέτωπο..
κρατώ το βλέμμα το θλιμμένο σου..
σε μιας στιγμής ανύποπτης ..
τη στάμπα αυτή της νιότης σου..
που ήρωα σε βαφτίσανε..χωρίς να σε ρωτήσουν...

''ήρωα σε βαφτίσανε'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

ΓΕΡΑΝΟΙ
Μια εξαιρετική απόδοση θαρρώ μουσικά και φωνητικά..από το Δημήτρη Κάσσαρη..
σπουδαίο τενόρο..χρόνια στη Λυρική σκηνή..ποιητή και  συγγραφέα..
Ευχαριστώ φίλε Δημήτρη για το εξαιρετικό άκουσμα !!!
Χαίρομαι που μας χαρίζεις με τη στεντόρεια φωνή σου..
τόσο αξιόλογα ακούσματα που απευθύνονται στις ψυχές..
και για την ποιότητα των μουσικών επιλογών σου..
στις αξέχαστες ποιητικές  μουσικές βραδιές!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς..για την τιμή ..άξιζε..γιατί αξίζεις!!!!
η φίλη σου Σοφία..

Αφιερωμένο στις ψυχές που χάθηκαν.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░



Yan Frankel μουσική - Rasul Gamzatov ποίηση.
 Ο ποιητής Rasul Gazmatov εμπνεύσθηκε το ποίημα, Zhuravli 
για τους αμέτρητους στρατιώτες που έπεσαν μαχόμενοι στους δύο πολέμους. 
Ο μουσικός Yan Frankel το μελοποίησε το 1969 και έγινε γνωστό σε όλη την υφήλιο.
(wikipedia) 
To 1977 ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, το μετέφερε στα ελληνικά.
..............................................................................................................

'' διαβαίνοντας'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περαστική..αμίλητη διαβάτισσα..βουβή..
συχνά κοιτώντας τον κατάματα  τον ήλιο..
και τον ήλιο της ψυχής μου..
φοβόμουνα τις σκοτεινιές..τις αστραπές..
τις μέρες που άλλαζε ο καιρός και..
βρέχονταν ως το πετσί οι ώμοι μου..
κουλουριαζόμουνα στην τσέπη του πανωφοριού..
στου ονείρου την κρυψώνα..
περπάτησα ..διαβάτισσα ακούραστη.. 
σε δρόμους..λεωφόρους και στενά..
με βλέμμα αγροίκο κι ένα κλάμμα μου βουβό.. φευγάτη..τραγουδώντας τις νυχτιές..
Με σταύρωσαν οι άνθρωποι ..
γιατί θυμούνται ακόμα το σταυρό απ' το Χριστό..
ίσως ακάνθινα να φόρεσα..άθελά μου..
στεφάνια στα κεφάλια τους κι εγώ..
κι ήρθανε χρόνια ζόρικα..χάνονταν το χαμόγελο

ερχόνταν όμως οι έρωτες..γεμίζαν τη ζωή μου..

τραγούδια μου τρατάρανε βαθιά..γλυκά κι ερωτικά..

γεμίζανε τα αυτιά μου με τις νότες τους..

σβήνανε τα πεντάγραμμα εκειά τα θλιβερά..

Βρέθηκαν μες στα μονοπάτια μου..
εκεί..σαν άλλοι ''άτεγκτοι''.. κι οι δικαστές..
με τα φραγγέλια παραμάσχαλα..ως άλλοι ''σταυρωτήδες''..

 καθώς ανυποψίαστοι..αδοκίμαστοι να μένουνε..
 στα τραταρίσματα της ηδονής..
όμοιοι φονιάδες γεύσεων..της ίδιας τους ζωής...
Οϊμέ..τους ''κακορίζικους''..πόσο τους συμπονώ !!!

  ''διαβαίνοντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη 
...............................................................................................................

[Κ᾿ ΗΡΘΕ ΜΟΙΡΑΙΑ...] - Μαρία Πολυδούρη

Κ᾿ ἦρθε μοιραῖα τοῦ φθινοπώρου ἡ Ὥρα,
ἀνάμεσό μας στάθη σκυθρωπή,
μᾶς ἄφησε τ᾿ ἀνταλλαγμένα δῶρα
καὶ τὸ γιατί χωρὶς νὰ μᾶς τὸ πῆ

Μᾶς ἔρριξε στὸ δρόμο πρὸς τὴ χώρα
μὲ γρήγορο τὸ χέρι ὡς ἀστραπή.
Μαζὶ στὸν κόσμο μὰ μονάχοι τώρα,
μία μοναξιὰ σὰν τάφου σιωπή.

Μόνο ἔφτανε ὁ ἀχὸς τοῦ τραγουδιοῦ σου,
μία ἀνάστερη νυχτιὰ χωρὶς πνοή.
- Ἄχ, ποὖνε ἡ νύχτα ἐκείνη τοῦ παληοῦ σου
Τοῦ τραγουδιοῦ, μία προσμονὴ κρυμμένη;
Μ᾿ ἔφτανε ὁ ἀχός... Δὲ σώνεται ἡ ζωὴ
ὅταν τοῦ τάφου ἡ πόρτα εἶνε ἀνοιγμένη.


Μαρία Πολυδούρη - ''οι τρίλιες που σβήνουν''.
................................................................................................................

“όνειρο” - Μαρία Πολυδούρη.

Δὲ μ᾿ ἔφτανε οὔτε κὰν ἀχὸς
μέσ᾿ στὴ ζωὴ ποὺ ζοῦσα.
Κ᾿ ἡ θύμηση λιγόθυμη
τῶν ὅσων ἀγαποῦσα.

Κ᾿ ἦρθε ἡ ματιά σου γελαστή
ἐαρινὴ ἐλπίδα
καὶ γιὰ τὰ ποὺ μοῦ λείψανε
μοῦ μίλησε μ᾿ ἐλπίδα.

Μὰ εἶνε οἱ χαρές μας φτερωτὲς
καὶ τὸ φθινόπωρο εἶνε
μέσα στὴν ἴδια μου φωνὴ
ποὺ σοῦ φωνάζει: μεῖνε.

Καὶ τῆς ματιᾶς σου ὁ γελαστὸς
ἥλιος θὰ βασιλέψη
καὶ τ᾿ ὄνειρο θὰ ξεχαστῆ
προτοῦ κὰν ἀληθέψη.

Μαρία Πολυδούρη
 “Οι τρίλλιες που σβήνουν” - 1926
..............................................................................................................

'' άνθρωποι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στης χαραυγής του ερχομού το συναπάντημα..
τη γέννα μου..απρόσμενα εκοιλοπόνεσες..
κάτω από ένα καραγάτσι..
ξωμάχος ήτανε η μάνα μου η λυγερή..
μιας χάρις..σαν το ξωτικό..επάλευε στη γης.. 
άνθρωπος νιόφερτος..μες στον μικρό τον κόσμο..
μιας ιστορίας το δικαίωμα να γράψω εδικαιούμουν
να αγαπήσω και ν' αγαπηθώ..
και μες σε τούτο το αλισβερίσι μου του παζαριού
του δούναι και λαβείν..
θέλησα?..ερήμην μου?..επιθυμία μου ήταν δυνατή..
άνωθεν..ως και κάθε νιόφερτου..
τους ανθρώπους να λαμπρύνω με την παρουσία μου..
κι απ' τη δική τους και εγώ να λαμπρυνθώ..
Τη μυρουδιά του ψέμματός τους  δεν αγάπησα..
ακόμα μου κυκλώνει την ψυχή..
σαν αεράκι απογευματινό Καλοκαιριού..
στου καύσωνα της υγρασίας τα μέρη..
Κάποιοι με λάτρεψαν πολύ..
όπως κι εγώ με πάθος..
άλλοι μ' αρνήθηκαν αναίτια θαρρώ..και
με πετάξαν έξω απ' τη ζωή τους..
σάμπως δεν έκανα το ίδιο και εγώ ?
ίσως αυτή η ''αποβολή''..μια τίμια
μια στάση να 'ναι της δικής μου της ζωής..
της άρνησης της μετατόπισης των ιδεών..
μιας άρνησης που μοιάζει με σκληράδα..
Ό,τι με άγγιξε..στέκει ολόρθο μέσα μου
αμετακίνητα ολοζώντανο θεριό..
παλεύει και νικά το αμετακίνητα νεκρό μου.. 
ζητά..αποζητά..την άδολη αγάπη της ψυχής..
ποτίζεται..βλασταίνει..αναγεννιέται.. 

 ''άνθρωποι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ - Μαρία Πολυδούρη.

φωτογραφία : Lucien Glergue

Η Μαρία Πολυδούρη έγινε γνωστή κυρίως μέσα από την σχέση της με τον Κώστα Καρυωτάκη και από το γεγονός του «έκλυτου βίου» που διατείνονταν οι άνθρωποι της εποχής ότι ζούσε. Αυτό όμως λειτούργησε εις βάρος των ίδιων των ποιημάτων της, το περιεχόμενο των οποίων συχνά παραμερίστηκε προς χάριν των βιογραφικών εντυπώσεων. Ακόμη περισσότερο, για να εξυπηρετηθεί ο «μύθος» του μοναδικού έρωτα με τον Καρυωτάκη, παραμερίστηκαν και αποσιωπήθηκαν τα άλλα της ποιήματα..την οποία πολύ φυσιολογικά συγκίνησαν και άλλοι άντρες.

 http://www.sofiakolotourou.gr/articles/9/69

..................................................................................................................................................

 Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Του φθινοπώρου η πνοή περνάει
στα δέντρα που δεν τα φοβίζει
καταστροφή.

Ο ευκάλυπτος την κυβερνάει,
μιλούν σα φίλοι και λυγίζει
τη νέα κορφή.

Ο πεύκος άκουε μεθυσμένος
κάποιονε θρύλο που θρηνούσε
μεσ’ στα κλαδιά.

Θυμάται που συλλογισμένος
ο ερωτικός ποιητής περνούσε,
όλος καρδιά.

Tα μάτια του γέμιζε ο πόνος.
Στα σφραγισμένα χείλη ανθούσε
το χλωμό φως.

Ο ποιητής περνούσε μόνος.
Του τραγουδιού του ακόμη αχούσε
ο στεναγμός.

Μα τώρα σιώπησε η καρδιά του
και μόνον ο έρωτάς του μένει
και περπατεί.

Και όλοι μας λέμε είναι η σκια του
που τριγυρίζει - είναι η θλιμμένη
σκια του ποιητή.

......................................................................................................................................................................

'' των μυρωδιών σου η αύρα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Της μνήμης μου τα καλντερίμια..
τα σοκάκια και οι βραγιές..
μυρωδικά..δεντριά γεμάτα μυρωδιές..
πατημασιές του νου..
επιστροφές μου ''μαγειρεύουν''..
Εφύτευες..αγάπαγες το χώμα..
είχες μιαν αίσθηση της Γης και της προέλευσής σου..
ηθελημένα ή αθέλητα..με επίγνωση ή όχι..
εφύτευες για τη ζωή..το θάνατο παράβλεπες..
άφηνες στίγματα..πατημασιές από τον πηγαιμό..
καθόλου το φευγιό δεν εμελέταγες..
Έμοιαζες της κοντούλας λεμονιάς..
που εφύτεψε ο πάππος σου..
να 'χεις..στο φαγητό σου γεύση περισσή..
Χειμώνα Καλοκαίρι να ραντίζεις..
ήταν διφόρια σου 'λεγε ετούτα τα δεντριά..
όλη τη χρονιά καρπίζουνε..
ωσάν κι εσέ νόνα ακριβή..
καρπούς η μοίρα σου έταξε..
τη νοστιμιά μες στη ζωή..εσύ να την μοιράζεις..
 Μαράθηκε..ξεράθηκε η μια σου λεμονιά..
Πίσω από το παλιό παράθυρο..
το μαγερειό και το κελάρι σου..
πάντοτε κατοικούσαν.
 οι μυρωδιές σου και τα βότανα..
σκορπούν μιας νοσταλγίας γεύση..
πατρίδες..μίξεις και ζωές..μείγμα εκρηκτικό..
μιας μυρουδιάς αλλιώτικης..μιας παρουσίας ξαφνικά..
αθάνατης μπροστά μου...στέκεις και με κοιτάς...
Μαγείρευα μονάχη μου..έβαζα όλα τα μυρωδικά..
μοσχοβολιές εσκόρπαγα σε όλη την κουζίνα..
Ήθελα να βρω μια μοσχοβολιά κι εγώ..
 ξεχωριστά να νοστιμεύεις το φαϊ σου..
να ανακατώνουμε στα πόδια σου..
μαγείρισσα να γένω..μα εσύ με μάλωνες..
και μου 'λεγες γράμματα πως μου πρέπουν..
Αχ..νόνα μου..που να 'ξερες..που να φαντάζοσουν..
πως ελαχτάραγα..''μυρωδικά'' να βάζω στις σελίδες μου..
να 'χουν τις μυρωδιές που ενοστίμευε το φαγητό..
της όμορφης ψυχής σου.. 
καθώς..έρχονταν..φεύγαν τα Φθινόπωρα..
Οκτώβρηδες περνάγανε ''χρυσόφυλλοι''..
περίπατοι στις λεύκες..
συλλέκτες δεινοί οι δυο μας των μανιταριών..
της άγριας ρίγανης συλλέκτες..
ανέμηδες..βοριάδες Φθινοπωρινοί..
κει πάνω στου Βορρά..τα αγαπημένα μέρη !!!

''  των μυρωδιών σου η αύρα'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................

''έπαψα να μασάω τα λόγια μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Επιλεγμένο απόσπασμα από το βιβλίο Homo Educandus :

«Να ζευτείς για να δουλέψεις στις ανάγκες των ανθρώπων σήμερα σαν δάσκαλος είναι μια δουλειά όμοια με τη δουλειά του κηπουρού, του ταχυδρόμου, του πρωτοσυναφιτζή, του μιναδόρου και όποιου άλλου. Διαφέρει μονάχα σε ένα: ότι ενώ εκείνοι, και στην περίπτωση πού δεν ξέρουν τί κάνουν, έχουν κάποια δικαιολογία, ό δάσκαλος δεν ημπορεί να την έχει. Ή ίδια ή φύση της δουλειάς του του απαγορεύει την άγνοια»

Δημήτρης Λιαντίνης.



................................................................................................................
                                                                                                                                               

Μέσα λοιπόν σε τούτες τις φράσεις του σπουδαίου σοφιστή..του σπουδαίου συγγραφέα και λατρεμένου μου δασκάλου..κρύβονται αλήθειες ανεξίτηλες..Ναι..ναι..δεν κρίνω..μα κατακρίνω συμπεριφορές συχνά..θαρρώ το δικαιούμαι..όχι σαν άλλος δικαστής..μα σαν υπεύθυνος και δάσκαλος μα περισσότερο πολίτης..πάντα η αλήθεια είναι ψυχρή και μας πονάει..μα είμαι και δηλώνω θιασώτης της αλήθειας..και ας πικραίνω ανθρώπους μου συχνά..Ξυπνάς απ' το πρωί κι απ' το ξημέρωμα..γκρίνια αρχινάς για το ανάλγητο το κράτος σου..και το Υπουργείο Παιδείας..
Και ναι..μαζί σου συμφωνώ..χρόνια ολόκληρα η Παιδεία βασανίζεται στα χέρια άσχετων συχνά..

Χρόνια ολάκερα το ξέρεις και το ξέρουμε πως δεν είναι Φιλανδία εδώ..δεν νοιάζονται οι δάσκαλοι για αληθινή αξιολόγηση..χίλιες ανόητες δικαιολογίες προφασίζονται..να μην αξιολογούνται..όταν σε χώρες πρότυπα οι δάσκαλοι ''αυτοαξιολογούνται''..παράξενο σου φαντάζει εεε?Ναι..το ζήσαμε εκ του σύνεγγυς και ''εζηλέψαμε'' για το υψηλό επίπεδο των συναδέλφων μας εκεί..όταν μέσα από τα προγράμματα ανταλλαγών δασκάλων των χωρών..  χρηματοδοτούμενα προγράμματα της Ένωσης της Ευρωπαϊκής μας έφεραν κοντά τους..όταν εδώ ακούν αξιολόγηση στο σινάφι μου πετάνε ''φλύκταινες..σας λέει κάτι αυτό? 

Όχι..'επαψα να μασάω τα λόγια μου και να χαϊδεύω αυτιά.. Είμαι κι εγώ παιδί της εκπαίδευσης απ' το αίμα σας συνάδελφοι..από επιλογή προσωπική και όχι από τύχη..γιατί δεν τα κατάφερα αλλού για να σπουδάσω..Και ναι..δούλεψα δέκα ( 10) χρόνια σε ιδιωτικό σχολειό..και άλλα είκοσι  στη δημόσια εκπαίδευση..καμμία σχέση το ιδιωτικό με τα σχολειά του Δημοσίου..Εκεί ελέγχεται ο δάσκαλος και αξιολογείται..Κι αν πας μια καινοτομία να προτείνεις και να εργασθείς με ζήλο υπερβάλλοντα..στο Δημόσιο σχολειό σου..σου λένε μάγκικα και ανόητα..πως τους ''χαλάς την πιάτσα''..Ναι μην απορείται διόλου γι αυτό..''ιδίοις ώσι'' το ακόυσαμε κι αυτό.. Σαφώς και δεν είναι όλοι οι συνάδελφοι όμοιοι. .σαφώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις..όμως αλίμονο..η πλειοψηφία βολεύεται στο δημοσιοϋπαλληλίκι..Προγραμματίζουν λοιπόν για την εκπαίδευση..και μυαλά που από τάξεις σχολικές δεν επεράσανε ποτές και ιδέα δεν έχουνε για τη διδασκαλία..τις ελλείψεις και τα παρεπόμενα ..μιας μεστής εκπαίδευσης..αληθινών ανθρώπων πολιτών..Μα εσύ..δάσκαλε αληθινέ και εργατικέ..κι ας είσαι η εξαίρεση συχνά..και γονέα που έχεις νοιάξιμο..από μόνος σου τι έπραξες..χτύπησες τη λερναία ύδρα άραγε..ή χάθηκες στο πλήθος με τις άναρθρες κραυγές ? 

Σήκω και πάρε την κατάσταση όσο μπορείς στα χέρια σου.. οργανώσου..δούλεψε με πάθος και ορμή..χτίσε τη γύρω γειτονιά σου..και αγνόησε τους ανεγκέφαλους..δώσε βαρύτητα στα λόγια των σπουδαίων μας δασκάλων..τρέξε εσύ δάσκαλε πιο μπροστά από την επαγγελματική σου τη φθορά..και γίνε εσύ γονέα μου υπεύθυνε..αρωγός στη συνοχή..στην παιδεία την αληθινή..αρωγός στο έργο του δασκάλου..Είστε στο ''ιδιο'' το στρατόπεδο..δάσκαλοι και γονείς μα και παιδιά..
Βαριέσαι..απογοητεύτηκες..και καταστρέφεις τη μαγεία της δουλειάς..καταστρέφεις και τη μαγεία που από σε ζητούν τα φρέσκα τα μυαλά..Αν είχες την υπομονή να διάβαζες..να μην ''πασάλειβες''..γρήγορα..βιαστικά..λεξούλες..και
 φρασούλες σαν φαστ- φουντ..ακόμα κι εδώ μέσα στο διαδίκτυο.. και να θαρρείς με μια μαγκιά πως είσαι μορφωμένος..πλάνην οικτρά πλανάσαι.. ανάγνωσε..ένα τουλάχιστον την ημέρα άρθρο αληθινό..πολύ καλύτερη θα γίνει η δική σου η ζωή..μα και των γύρω σου ζωές..και φίλων και μαθητών μα και γειτόνων..θα είχε ενδιαφέρον άλλο..διαφορετικό..μιας ζωής με συνοχή και κοινωνικό ιστό..μιας ενδιαφέρουσας και συναρπαστικά μεγαλόπνοης ζωής..γίνε εσύ η αλλαγή του κόσμου..ξεκίνα πρώτα από τον εαυτό σου ..όπως μας διδάσκει η θεωρία του Γκάντι....

η φίλη σας...
Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός.. 

( ''έπαψα να μασάω τα λόγια μου'' )
 ...........................................................................................................

Η ΓΚΕΜΜΑ είναι το έργο που καταστερίζει το Λιαντίνη στο πάνθεο των μεγάλων στοχαστών, το HOMO EDUCANDUS είναι το εργαλείο στα χέρια δασκάλων και γονιών για να φτιάξουν καινούριους Λιαντίνηδες.
...............................................................................................................  

«Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός».

Απόσπασμα επιστολής του Λιαντίνη (αρχές του 1971) από τη Γερμανία όπου σπούδαζε, προς τον δίδυμο αδερφό του.
_________________________________________________
"Μιλάς για την ανθρώπινη αθλιότητα, που γεννιέται από την ευθύνη των μεγάλων, και μάλιστα κατονομάζεις και ορισμένους λαούς. Δεν φταίνε οι λαοί, που σήμερα η ιστορική καλομοιριά τους τους έχει βάλει στην κορυφή της δύναμης. Αν δεν υπήρχαν αυτοί σήμερα, τα σύμβολα της αδικίας και της αθλιότητας, θάταν στη θέση τους κάποιοι άλλοι. Και θα τους κράζαμε Άγγλους, Ρωμαίους, Έλληνες, Μήδους, Σουμερίους, Ακκαδίους, Φοίνικες, Αιγυπτίους και ό,τι άλλο.

Ο ηθικός δείκτης των ατόμων και των λαών πάντοτε κυμάνθηκε μέσα στα περιθώρια ιδίων ενδείξεων. Καμία βελτίωση, κανένας εξευγενισμός. Πάντοτε ο άνθρωπος ανοίγει και τραβάει το δρόμο της ιστορικής του προχώρησης με σημαιοφόρο και μπροσταροκριό την επιχρυσωμένη μάσκα του κακού και της αδικίας. Καθαρός καννίβαλος, με αυθεντικά τα διάσημα του πρωτογονισμού του. Τότε έσφαζε με τα σπαθιά και τις κάμες και σήμερα σκοτώνει με τα πολυβόλα και την αναπνοή. Τότε είχε τους δούλους, σήμερα τους αντικατέστησε εξωραϊστικά με σένα και με μένα. Καμμία αλλαγή. Κι έτσι πάντα θα γίνεται.
Γίνανε προσπάθειες και εγχειρήματα πολύ σοβαρά για να καταργηθεί αυτό το τρισάθλιο καθεστώς. Χριστιανισμός, Γαλλική Επανάσταση, Μπολσεβικισμός, για να σταματήσω σε χαρακτηριστικές κορυφές. Του κάκου όμως. Αντί για την ημέρωση, η αποθηρίωση. Γιατί στην ουσία πρόκειται για ένα φυσικό νόμο, με δύναμη απόλυτη. 

Πάσχει από αθεράπευτο ρομαντισμό, σπαρταριστή αφέλεια και ελαφρύνοια άμετρη εκείνος που νομίζει ότι ο κόσμος διορθώνεται ή ότι φταίει σήμερα ο Αμερικανός κι ο Ρούσος, ή όποιος άλλος, για το δικό μας κακό. Αλλοίμονο στον άνθρωπο που πλάστηκε τέτοιος.
Μία μόνο υπάρχει δυνατότητα, που προσφέρεται και σαν μορφή λύσης. Η επιστροφή και η καταφυγή στον εαυτό μας. Φαίνεται αυτό σαν καταδικάσιμος αριστοκρατισμός, στο βάθος όμως είναι η επιλογή του δυνατού μικρότερου κακού.
Αυτή η επιστροφή, η περιχαράκωση στο άτομο, πραγματοποιείται με την εφαρμογή δύο μόνον αξιωμάτων. 

Το πρώτο είναι να κλείσεις τα μάτια στον πηχτό παραλογισμό που φουρτουνιάζει γύρω σου και ν' αποφεύγεις, όσο γίνεται, όσο σου επιτρέπει η φύση σου, και ν' αδικείς και να αδικείσαι. Όταν ο άλλος σε προσβάλλει, ή σε «ρίχνει», απάντα όχι με μεγαλόσχημη και μεγαλόστομη διαμαρτυρία, αλλά με το γέλιο σου. Ένα γέλιο που νάχει μέσα του και σαρκασμό και πόνο. Σα να λες στον αδικητή σου: «Κακομοίρη, μ’ όλο σου το κέρδος, δε θα κοιμηθείς καλύτερα το βράδυ. Απάνω σου βλέπω τα σημάδια από ένα αρρωστιάρικο κορμί, που ύστερα από 30 ή 50 χρόνια θα διαλυθεί στο ανυπόμονο κύλισμα του χείμαρρου, για να βουλιάξει σ έναν άπατο βυθό. Κι εγώ, μ όλη μου τη βλάβη, δε θα κοιμηθώ χειρότερα το βράδυ. Γιατί ξέρω το δρόμο μου και το γέλιο μου και τον πόνο μου»."

Από το βιβλίο του Δημήτρη Αλικάκου: «Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός».
...............................................................................................................