''Κεριά'' - Κωνσταντίνος Καβάφης

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΝΑ !!!

art: Μποκόρος Χρήστος

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσά,ζεστά,και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων 
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά,λιωμένα,και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

(Από τα ποιήματα Ίκαρος 1897-1933, Ίκαρος 1984)
............................................................................................................

''στων αναμνήσεων''

Υψιπετή πουλιά της μνήμης μου..
χάσκουν στην πόρτα την ορθάνοιχτη..
τα μάτια εκστατικά..
απέραντη της νοσταλγίας η δύναμη..
οι λεηλασίες..και οι απάτες μου..
οι ομορφιές της ζήσης μου..
η ασχήμια και η τέχνη..
η ελπίδα η άσβεστη εντός μου..  
αιμορραγώντας όπλισαν την πένα μου..
δίνει μισό το κάτοπτρο..ληστεύει το παρόν..
ξυπνάει τον ύπνο τον ληθαργικό..
 το θάνατο της μνήμης..
της νοσταλγίας το ραβδί το μαγικό μου..
Περάσματα..σφραγίδες των βημάτων μας..
στέκουνε ανήμπορες στου χρόνου τη ρωγμή..
ακόμα πέρα κι απ' τη ζήση τη δική μας..
τρομάζω..που η μοναδικότητα του καθενός..
 συχνά με τριγυρνά..
σκιάζομαι τις περικοκλάδες της..
σκιάζομαι..μα καλωσορίζω τον ''εχθρό''..
που ελεηλάτησε σε μια στιγμή..
το στέρεο οικοδόμημά μου..
στων αναμνήσεων το σπίτι ''έχτισα''..
δε λησμονώ..τη λησμονιά τους την αρνήθηκα..
''συντρόφισσες'' πιστές στους κύκλους της ζωής..
ανάμνησες που κατοικούν...
στων αναμνήσεων..στο ''σπίτι'' της ψυχής μου...

''στων αναμνήσεων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 



...................................................................................................................................................................

''καλό ταξίδι μανούλα''........................

Πάντα εκρύωνες μανούλα μου γλυκειά..
μα εδιάλεξες Δεκέμβρη παγωμένο για να φύγεις..
πως γίνεται αγάπη μου γλυκειά..
πως γίνεται κάθε Δεκέμβρη να πονάω ?
Είχα ένα Δεκέμβρη μου λυπητερό..μα τώρα γίναν δύο..
Σήμερα σε αποχαιρέτησα..εζέστανα το παγωμένο σου το μέτωπο..φιλιά πολλά σου εδωσα παντού..
 για να σε στείλω με τη ζεστασιά..
φοβόσουν το σκοτάδι...
απόψε όμορφο ..γλυκό κι αδύναμο..
στου χρόνου τη φθορά κορίτσι μου..
θα 'χεις τη σκέψη μου για συντροφιά..
στην κλίνη την αιώνια..τη μοναχική..
που ο καθένας το αναπόφευκτον..καλείται να γευτεί..
Να δώσεις χαιρετίσματα και στο μπαμπά..
κι ένα γλυκό φιλί...
Καλό ταξίδι μανούλα !!!!

η κόρη σου..η Σοφία σου ....12/12/2017
............................................................................................................

''στις άκριες των κήπων μας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Μου μήνυσες αποβραδίς..λόγια αρωματισμένα..
στα σιγανά μου εψιθύρισες :

  '' Θα κάνω την ψυχή μου μαξιλάρι σου
για χάρη σου..
θα ανάψω τα δαδιά όλων των άστρων
Κουρσάρος των απόρθητών σου κάστρων
στα πόδια σου είμαι ένα γατί
  και αυτό που θέλει και γυρεύει
  είν' μοναχά να σε λατρεύει''....
 
Κι εγώ καλέ μου εβγήκα μες στην παγωνιά..σε κήπους με μοναδικά τα γιασεμιά..  
ξεχωριστά τα κρίνα..τα χρυσάνθεμα..

στο άδειο βάζο της καρδιάς να τα μεταφυτέψω..
κι από το γάργαρο νερό..που στην ψυχή μου τρέχει..σταγόνες καθημερινά..
στο βάζο αυτό να ρίχνω..να τα δροσίζω απαλά..
μην τύχει και ριζώσουν...
δίπλα στο μαξιλάρι σου..στα όμορφα τα μάτια σου
μοναδικό κι ευαίσθητο λουλούδι της καρδιάς ..
θα καταλάβεις πριν το δεις..θα σε τυλίξει το άρωμα..της ανθισμένης της ψυχής μου...
δεν τις αφήνω τις στιγμές για να με προσπεράσουν..
τις ''αγκαλιάζω''..τις σκεπάζω με ζεστά..
μην τύχει και κρυώσουν..

 ωσάν τη μάνα με την κουβερτούλα στο μωρό...
τα πρωινά τα κρύα του Δεκέμβρη..
 αγάπη μου γλυκειά..μοναδική..στερνή..
στο διάβα της ζωής μου..άρωμα ήταν της καρδιάς..
που εσύ μου εστάλαξες..απλόχερα γλυκέ μου..
Έρωτας είσαι..με άφθαρτη μορφή ...
 'ερωτας δυνατός...........
Ξύπνα αγάπη μου γλυκειά..στο αυτί σου ψιθυρίζω...
καινούργια μέρα σήμερα και λύπες δεν τις πρέπουν...

αποστολέας - Σοφία Θεοδοσιάδη
( για σένα 7/12/2017) 

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

η δική μας γλώσσα ....................
μια γλώσσα των ψυχών...........
κάνε μου εσύ το ξωτικό...να κάνω το λιοντάρι....
σε ευχαριστώ !!!

......................................................................................................................................................................

''το προικιό''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το προικιό...

Κιτρινισμένο απομεινάρι..στο σεντούκι το παλιό..

η  λευκή δαντέλα της ''κοντούλας λεμονιάς''

μίας γιαγιάς φεγγαροπρόσωπης..με τα γαλάζια μάτια..

κι αν το κορμί ο χρόνος το σταφίδιαζε..το βλέμμα της 

ακόμα ζωηρό και διψασμένο..αποζητούσε..

λες και ζωγράφιζε τις άδειες τις σπηλιές..

που 'χαν κρυμμένα τα θεριά..

που εστοιχειώνανε της νιότης της τα κάλλη..

τα όνειρα πλεγμένα με το βελονάκι της..

οι κρίνοι πια του γάμου μαραμένοι...

έπαψε τώρα από καιρό ο κήπος της 

άνθια και δέντρα αειθαλή να ευδοκιμεί..

μα ο νους της δεν ησύχαζε τα βράδια..

ήταν Χειμώνας και ο αγέρας ο τρελλός..

αντάριαζε..εσκόρπαγε το χιόνι στο παράθυρο..

το χιόνι στην καρδιά της..

ετόλμησε..μια ύστερη φορά..ετόλμησε..

και βγήκε στο αγιάζι..

φόρεσε λίγο κοκκινάδι στα άχρωμα τα χείλη της..

το κρύο δε λογάριασε..έφερνε ζέστη η σκέψη για ζωή..

πλημμύριζε απ' το καταχωνιασμένο της συναίσθημα..

έσβηνε όλες της τις δυστυχιές..

αστέρι έψαχνε να βρει..το όνειρο του γάμου της

αυτόν που δεν εγεύτηκε ποτές ..να το ταχυδρομήσει..

μα ήταν παγωμένη η βραδιά..τα χρόνια αταξίδευτα..

στις μηχανές του χρόνου αλεσμένα..κι

επάγωσε το όνειρο..πα στα βαμμένα χείλη ..

 ''το προικιό'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


αφιερωμένο στη φίλη μου Πόπη!!!
 ( για τα γενέθλιά της)

 Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της,
που `κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί..........................

......................................................................................................................................................................

''Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία'' - Dylan Thomas

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι
Με τον άνθρωπο θα σμίξουνֹ
‘Οταν γλυφτούν τα κόκκαλα τους
και τα γλυμμένα κόκκαλα χαθούν,
Θα ‘χουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάριֹ
Αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
Αν θαλασσόπνιχτοιν θ’ αναδυθούν,
Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπηֹ
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Κάτω απ’ τις δίνες τις θαλάσσης
Χρόνια χωμένοι αυτοί, θάνατο ανεμόδαρτο δεν θα ‘βρουνֹ
Σε μέγκενη στριμμένοι, με τους τένοντες λυμένους,
Παιδεμένοι σε τροχό, δεν θα τσακίσουνֹ
Στα χέρια τους η πίστη θ’ ανοίξει
Και μονόκερα στοιχειά θα τους ξεσκίσουν,
Κουρελιασμένοι ολόκληροι, και δεν θα σπάσουνֹ
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Ας πάψουν πια να σκούζουν στ’ αυτιά τους οι γλάροι
Και στις ακτές τα κύματα να σκάζουν άγριαֹ
Λουλούδι όπου ξεμύτισε μην ξεμυτίσει πια
Να υψώσει το κεφάλι του στους χτύπους της βροχής.
Αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν τ’ άψυχα καρφιά,
Κεφάλια σημαδιών αυτοί, χτυπούν με μαργαρίτεςֹ
Χτυπούν τον ήλιο, όσο που να ξεκαρφωθείֹ
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.

Dylan Thomas - μετάφραση : Γιώργος Μπλάνας
....................................................................................................................................................................

 Dylan Marlais Thomas (27 Οκτωβρίου 1914 - 9 Νοεμβρίου 1953) ήταν Ουαλός ποιητής και συγγραφέας των οποίων τα έργα περιλαμβάνουν τα ποιήματα ''Μην πάτε απαλά σε εκείνη την καλή νύχτα '' και " Και ο θάνατος δεν θα έχει κυριαρχία ". το παιχνίδι για τις φωνές κάτω από το γάλα του ξύλου . και ιστορίες και ραδιοφωνικές εκπομπές όπως τα Χριστούγεννα ενός παιδιού στην Ουαλία και το πορτρέτο του καλλιτέχνη ως νεαρό σκυλί . 


  Έγινε ευρέως δημοφιλής στη διάρκεια της ζωής του και παρέμεινε έτσι μετά τον πρόωρο θάνατό του στην ηλικία των 39 ετών στη Νέα Υόρκη. Μέχρι τότε απέκτησε μια φήμη, την οποία είχε ενθαρρύνει, ως «θρησκευόμενο, μεθυσμένο και καταδικασμένο ποιητή».



  Ο Θωμάς περιόδευσε τέσσερις φορές στην Αμερική, 
με την τελευταία δημόσια συμμετοχή του στο City College της Νέας Υόρκης. 
Λίγες μέρες αργότερα, κατέρρευσε στο ξενοδοχείο Chelsea
 μετά από ένα μακρύ πόσιμο αγώνα στο White Horse Tavern .
  Στις 9 Νοεμβρίου 1953,πέθανε στο νοσοκομείο του Αγίου Βικεντίου στη Νέα Υόρκη.

  Είχε γίνει μια θρυλική φιγούρα, τόσο για την δουλειά του όσο και για τη θορυβώδη ζωή του. 
  Ήταν θαμμένος στη Laugharne, και σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, μια πλάκα προς Dylan
 αποκαλύφθηκε στη γωνία ποιητών, Westminster Abbey.

πηγή : Βικιπαίδεια
.....................................................................................................................................................................

''αλαφροϊσκωτη με 'ελεγες γλυκά''.....Σοφία Θεοδοσιάδη

Αλαφροϊσκωτη με 'ελεγες γλυκά..και τρυφερά..
ήταν τα λόγια σου απαλοχαϊδέματα καρδιάς...
έτσι ..μεγάλο πειραχτήρι ήσουνα..κρυβόσουνα
χαρά μου εσύ.. ζωή μου..πίσω απ' το ύφος σου το ''σοβαρό''
μα με ακολουθούσες πάντοτε απ' το χέρι με εκράταγες..
να νιώσουμε..να ακούσουμε..να ονειρευτούμε και 
να ταξιδέψουμε μαζί..στα μουσικά λιβάδια..
δεν είχαμε τις μουσικές περγαμηνές καρδιά μου εμείς...
μα είχαμε καρδιά..είμασταν ''ποτισμένα'' από μικρά..
σε μελωδίες που ταξίδευαν..στους τόπους της ψυχής..
εκείνες που στοχεύουν στις ψυχές..εκείνες..
που σε τόπους μαγικούς..σε άλλα μέρη ..
όχι του κόσμου τούτου..σε πηγαίνουν..
τι όμορφο να σε αγαπούν..να σου κρατούν το χέρι..
όμορφος χώρος το Δημοτικό το Θέατρο της Πάτρας μας..
Θυμάσαι ?
τι σε ρωτάω αγάπη μου..και πως να αποκριθείς..
ξεχνιέμαι ώρες - ώρες όταν τριγυρνώ..
κει..στα παλιά μας τα λημέρια..
γιατί στέκεις ολοζώντανος και με κοιτάς..
μου κλείεις το μάτι συνομωτικά..την ομορφιά
 μην αρνηθώ μου λες..είναι η ζωή πολύ γλυκειά..
νικάει του θανάτου..
λες και απόψε πάλι είμαστε εκεί..μαζί στο θεωρείο..
γλυκές οι μελωδίες μας πηγαίνουνε..
ήχοι αλλιώτικοι..γλυκείς..σεμνοί..
φωνή βελούδινη της Τάνιας μας..που 
τόσο αγαπούσες να αφουγκράζεσαι..
σου φαίνονταν σα γάργαρο νερό..
σου φαίνονταν πως έπλεκε δαντέλα..
αγάπη μου συγχώραμε κι απόψε που σε τριγυρνώ..
στα βελουδένια τα καθίσματα στα σκοτεινά..
και την ψυχή σου δεν αφήνω να ησυχάσει..
μα η δική μου η ψυχή γεμίζει φως..όταν σε συλλογιέμαι..
κλείνω τα μάτια ..θα παρασυρθώ..
το βλέμμα σου στης μουσικής τις νότες θα γυρέψω.....

η Σοφία σου...
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

 μνήμες γλυκειές...........................
πως πέρασαν τα χρόνια...κι ακόμα τριγυρνάς....
στο θεωρείο οι δυο μας...................
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
 Η Τάνια Τσανακλίδου ερμηνεύει
 με την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων της Πάτρας 
 τη Βαρκαρόλα του Σταύρου Ξαρχάκου
 (Δημ. Θέατρο Πατρών, 1995). 

.....................................................................................................................................................................

Μην κλαις....—Λάμπρος Πορφύρας—

Μην κλαις, μη λες πως τίποτα δε σου ‘μειν’ εδώ πέρα.
Σου μένει, απάνω στα βουνά, το πέρασμα της μπόρας,
σου μένει η χαραυγή μακριά στο πέλαγο κι η μέρα
κάτω στον κάμπο κι οι ελιές και το βουητό της χώρας.

Σου μένει ακόμα το φτωχό, τ’ απάνεμο ακρογιάλι,
που σα βραδιάζει, μέσα του πέφτουν τα βράχια, οι μώλοι,
τα σπίτια, ο γέρος ο ψαράς που λάμνει αγάλι αγάλι.
Μην κλαις! Σου μένει εκεί —για ιδές!— όλ’ η ζωή μας. Όλη.

Σου μένει εκεί με τη βουβή κι αθώα της γαλήνη,
με τη γλυκοχαμόγελη, την ξένοιαστη ομορφιά της,
με τη σκιά της, τη σκιά που αρχίζει να τη σβήνη
σιγά σιγά το σούρουπο και της νυχτιάς ο μπάτης…
.............................................................................................................................................................

[…] Αυτός ο μετριοπαθής ποιητής, που πέρασε τη ζωή του αποτραβηγμένος 
και χωρίς φιλοδοξίες στις ταβέρνες της Πειραϊκής, 
κατάφερε όσο λίγοι συνομήλικοί του να εκφράσει τη μελαγχολία της γενιάς του. 
Χάρη σε μια γλώσσα ουσιαστική που δεν επιδιώκει σύνθετες λέξεις,
ηχηρά επίθετα, και στο ανεπιτήδευτο των παραστάσεών του,
κατέδειξε τον τρόπο με τον οποίο το ημίφως του συμβολισμού
 μπορούσε να εγκλιματιστεί με φυσικότητα στην Ελλάδα 
και να αποκτήσει γνήσια ελληνική ιθαγένεια· […]

Πηγή: Mario Vitti 
Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░  


Aξέχαστες μουσικές στην Πάτρα..
όταν η ομορφιά μιας μελωδίας μας περικύκλωσε..
ήταν η Νυχτών Εγχόρδων της Πάτρας...
μια άλλη άποψη για τη μουσική !!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

( αλησμόνητος θα μας μείνει ο κ. Τσιπινάκης Θανάσης 
που ταξίδεψε στ' αστέρια τόσο νωρίς..)
τι εμπνευσμένος Διευθυντής ορχήστρας !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πως  να σωπάσω μέσα μου... Χρήστος Θηβαίος 
 Μουσική - Στίχοι: Στ. Ξαρχάκος 
 Ενορχήστρωση: Βάσω Δημητρίου
 Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων 
 Διεύθυνση: Θανάσης Τσιπινάκης 
 Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών 
18 Οκτωβρίου 2010
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

....................................................................................................................................................................

Λιαντίνης - Οι θρησκείες θα αφανίσουν τον άνθρωπο.

«Εγώ, αξιότιμοι συνάδελφοι, πιστεύω ότι η αιτία που θα καταστραφεί 
το ανθρώπινο γένος από τον πλανήτη είναι οι θρησκείες. 
Γιατί διδάσκουν χωρίς επιστήμη. Θεμελιώνουν απάνω στη φαντασία.»

«Αν ήθελα να ζωγραφίσω τη χειρότερη μορφή της βλακείας,
δεν μπορώ παρά να τη ζωγραφίσω έτσι.
 Θα βάλω ένα θεολόγο να κάνει στα παιδιά σου κατήχηση. 
Και αν ήθελα να τρελάνω ένα παιδί θα το ‘βαζα να μου πει
 τί του ‘μαθε ο θεολόγος στην κατήχηση.»

Δημήτρης Λιαντίνης
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

που να τα καταλάβουν αυτά οι μαστουρωμένοι απο την θρησκεία υποταγής ;
 έχεις απο την μια αυτούς που προσκυνούν Εβραίους χωρίς να το ξέρουν, 
και απο την άλλη τους αριστερούς άθεους που προσκυνούν πάλι Εβραίους !!!
δεν τα λέμε εμείς αλλά τα έργα τους....

 Δημήτρης Λιαντίνης..

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
Ηχητικό απόσπασμα από το τελευταίο μάθημα του Δημήτρη Λιαντίνη 
προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαράσλειου Διδασκαλείου.
 http://www.liantinis.org
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
 
......................................................................................................................................................................

''της φθοράς''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

art : Cristian Schloe

Ήθελε πάντα να 'ναι ''αγαπητικός''..όχι της βοσκοπούλας..
εντύπωση ποθούσε μοναχά..από τις πνιγηρές τις μυρωδιές..
εκείνης της σκελετωμένης του αγάπης να ξεφύγει..
κάγκελλα..καγκελλόπορτες υψώθηκαν τριγύρω του..
ήτανε έξυπνος..ανήσυχος πολύ..φόραγε ιλουστρασιόν
στη σκέψη του τη δροσερή..αρνούνταν να ποθάνει...
ασφυχτιούσε μες στην κάμαρα..πετούσε μες στη σκέψη..
σκάλωνε σε συρματοπλέγματα..αγκάλιαζε το ''ψέμμα''..
γιατί η Γιαννούλα η παστρικιά..ήξερε ένα μάθημα..
μονάχα για να παίρνει..όχι στολίδια της ψυχής..
μαλάματα ζητούσε επιφανειακά..να τα φορεί στα χέρια..
κι αυτός ξεγελασμένος..προδομένος και μοναχικός..
να δώσει επροσπαθούσε και ετόλμαγε..διαμάντια της ψυχής
εκρύωνε τις νύχτες απ' την παγωνιά..γιατί ετούτη η παστρικιά..που διάλεξε για ταίρι του προσωρινό..
ξέσκεπη είχε τη δική της την ψυχή..παπλώματα δεν είχε..
κουρέλια τα' κανε καθώς εσκέπαζε στο διάβα της..
περαστικούς διαβάτες..είχε γεράσει και πολύ..
η άμοιρη..
έσπαγε τον καθρέφτη της τα πρωινά..να κρύψει τα κουρέλια..
τα ''μπιχλιμπίδια'' του μυαλού τα δανεικά..
να κουκουλώσει την αδίσταχτη τη βουλιμία της..
να καταπιεί σκουπίδια της φθοράς..για να μην προδοθεί..
απελπισμένος ο ''αγαπητικός''..έκλαιε για το όνειρο..
που κρέμασε στο ψέμμα της ψυχής του..γοερά...
καθώς αγνάντευε στην προκυμαία του..την προσδοκία του
 που εταξίδευε..σε αδιέξοδα λιμάνια θολερά..
ωσάν καράβι γέρικο..σαπίζοντας..δεμένο στο μουράγιο...
 
''της φθοράς''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................