#αναζητώ την ψυχή μου στη σκόνη του χρόνου#

Αναζητώ την αρχαία σκουριά
το αρχαίο πιθάρι κρασί
και τον πρώτο εξάντα.
Αναζητώ τα λόγια
του πρώτου χορού στην Επίδαυρο
και την φθορά στο μάρμαρο...αναζητώ..
Το μήλο των πρωτόπλαστων
και τον σκίνο της Δαμασκού.
Το λευκό των Παναθηναίων πέπλο
και την κραυγή του Πάνα.
Εκείνη την σκλήθρα
που χώθηκε στο δάκτυλο του καιρού
την αρμύρα του παρθένου κύματος
στην Κάμειρο στη Ρόδο
και στης καρδιάς μου τους Δελφούς
να μπω ιεροφάντιδα.
Αναζητώ τον αχάτη της ερήμου
και τα απολιθώματα της μνήμης.
Γιατί έτσι με έμαθε στο Αιγαίο
ο παππούς Όμηρος
Ν' αναζητώ την ψυχή μου
στη σκόνη του χρόνου......

 #αναζητώ την ψυχή μου στη σκόνη του χρόνου# -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 


.......................................................................................................................................................................

.......................................................................................................................................................................

''Ο δρόμος που δεν πάρθηκε'' - Robert Lee Frost

Ο δρόμος που δεν πάρθηκε

Σ’ ένα κιτρινισμένο δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, και εγώ
Λυπόμουν που να πάρω και τους δυό τους δρόμους δε γινόταν,
Γιατί ένας ταξιδιώτης ήμουν, στάθηκα πολύ καιρό
Και κάτω κοίταζα τον ένα ως το μακρυνό
Σημείο που έγερνε και μέσα στα χαμόκλαδα χανόταν.

Ύστερα, δίκαια κι ωραία, πήρα, αποφασισμένος,
Τον άλλο δρόμο, κι ίσως να ήτανε και τυχερό
Μια κι ήτανε απάτητος, χορταριασμένος·
Αν και εκεί μπροστά μου ήτανε φθαρμένος·
Στην αρχή τους ήταν όμοιοι και οι δυό.

Όμοιοι απλώνονταν μπροστά μου εκείνο το πρωί
Στα φύλλα επάνω ούτε βήμα δε φαινόταν να’ χει κάνει πίσω.
Ώ ! άφησα τον πρώτο για μια άλλη μέρα ! Επειδή
Όμως ήξερα πως ο ένας δρόμος σε άλλον οδηγεί
Αμφέβαλλα αν ποτέ μου θα μπορούσα να γυρίσω πίσω.

Σε κάποιο τόπο θα το λέω μετά από καιρό
Αναστενάζοντας χρόνια και χρόνια μετά:
Πως σ’ ένα δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, κι εγώ –
Πήρα τον δρόμο τον λιγότερο πεπατημένο, κι αυτό
Έκανε όλη τη διαφορά.

Μετάφραση: Δάφνη Χρονοπούλου

..................................................................................................................................................................

https://avalonofthearts.gr/

Ο Ρόμπερτ Λι Φροστ (Robert Lee Frost, 26 Μαρτίου 1874 – 29 Ιανουαρίου 1963)
 ήταν Αμερικανός ποιητής, ο διασημότερος της γενιάς του. 
Τιμήθηκε τέσσερις φορές με το βραβείο Πούλιτζερ και με πολλές ακόμη διακρίσεις.

..................................................................................................................................................................

...................................................................................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 10 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

Κυρά με τα όμορφα μάτια δες με σου γελώ 

κυρά της ψυχής μου με το τραγούδι στο όνειρο 

σε χόρεψα εψές τη  νύχτα μέχρι 
που πόνεσαν τα πόδια της ψυχής..

Κυρά της πένας και του λόγου μου
 καράβια σκαρώνω σε ποίημα 
ένα ταξίδι να σε πάω μακρινό..
ίσαμε της ψυχής μου το νησί.

  αποστολέας- 28/1/2018    8.55π.μ
προς εμένα..
............................................................................................................

κι εγώ ζεστά σου απαντω:

«Κυρα-Ψυχή, είπε ο Θεός, μη φεύγεις, μείνε. — 

Τι με θέλεις, Κύριε; — Θέλω, κυρα-Ψυχή, να γδυθείς. — 

Κύριε, πώς μου ζητάς ένα τέτοιο πράγμα; Ντρέπουμαι. — 

Κυρα-Ψυχή, τίποτα δεν πρέπει νά 'ναι ανάμεσά μας να μας χωρίζει· 

μήτε ένα αλαφρότατο πέπλο· πρέπει λοιπόν, κυρά μου, να γδυθείς. — 

Νά με, Κύριε, γδύθηκα· πάρε ... 

Αναφορά στο Γκρέκο- Καζαντζάκης.

.................................................................................................................................

''της χρυσόσκονης και της απελπισίας''.....Σοφία Θεοδοσιάδη..

..ασφυχτιούσε..επνίγονταν..
στενός..ο ''φορεμένος'' του κορσές 
του άοσμου Εγώ του...
επευφημίες και χρυσόσκονη ιντερνετική..
μέρα τη μέρα αποχρωμάτιζαν...
τη σκόνη που ονειρεύονταν..
τη λαμπερή χρυσόσκονη..
μαύρο του άνθρακα την έβαφε καθημερνά..
γυρολογώντας..ζητιανεύοντας..
επιβεβαίωση ασθαίμνοντας..
διαπλεκόμενος ..ιντριγκάροντας..
τη ''μισοευτυχισμένη'' του ζωή..
ολάκερη στο τέλος πια του βίου του.
με ψεύτικες εικόνες πεθυμώντας
να τον ντύσει...
Εφρεσκομακιγιάριζε το πρόσωπο...
καλοσιδέρωνε το ψεύτικο χαμόγελο..
μα οϊμέ τον κακορίζικο!!! 
όχι κι εκείνο της ψυχής του..
φτιασίδωνε την ελαφρότητα της ευτυχίας του..
ποστάριζε 
και την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι..
έψαχνε τη γωνία την καλή..να φωτογραφηθεί..
να μοιάζει όμορφος στους φίλους του
τους ''καρδιακούς'' που με τα βέλη τους 
ετρύπαγαν την ραγισμένη πανοπλία του..
της ανασφάλειας του φόβου του ερήμην του..
την γέμιζαν πληγές...
και σεργιανούσε τα απόβραδα..
ετρύπωνε στις ξένες τις φωλιές...
ξεπουπουλιάζοντας..ως το δέρμα του..
φτερά ζητούσε την αυγή..
Ίκαρος σε πελάγη με τα κέρινα..
 αναλιωμένα τα φτερά του να πετάξει...
ο οίκτος ..οίκτος άγριο..αποτρόπαιο
συναίσθημα..αποσκευής..αυτολύπησης..
κατέτρωγε ολημερίς..κι ολονυχτίς τα σωθικά του..

''της χρυσόσκονης και της απελπισίας''- Σοφία Θεοδοσιάδη...
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

Υ.Γ ΑΣΦΑΛΩς..τα λόγια μου δεν απευθύνονται στους υπέροχους..
 φίλους που εγνώρισα εδώ μέσα...αυτούς που επικοινωνώντας
 ανταλλάσσουμε απόψεις..βάζουμε τον πήχυ πιο ψηλά...

Για κείνους μιλώ..τους λιγοστούς..τους περαστικούς..
που μοιάζουν με τη ''σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού''..
τους ''χρυσοσκονισμένους ιντερνετικούς''..τους καιροσκόπους..
τους αναζητητές..που εν ονόματι της ''επικοινωνίας'' ψάχνουνε..
τις σκοτεινές ορέξεις του να τις χορτάσουνε..
μέσα της νύχτας τους..τα σκοτεινά λημέρια..
Κι αλίμονο αν τους πάρεις το γλειφιτζούρι απ' τα χέρια τους..
γίνονται ύαινες..να σου ξεσκίσουνε τις σάρκες..

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Ευχαριστώ!!! γιατί είναι μαγικό...
να αγαπάς στα μάτια μου τα μεγάλα τα ταξίδια...
Σοφία....................

...........................................................................................................

''Τὸ ἀμίαντο χέρι''......Νικηφόρος Βρεττάκος.

Ι. Τὸ ἀμίαντο χέρι

Στὴν Καλλιόπη Ἀποστολίδη _ Βρεττάκου

Ἔφυγες μὲ μισὸ χέρι γιὰ τὸν ἀγρὸ του Βοὸζ
νὰ μᾶς στείλεις ἕνα ψωμὶ καλοζυμωμένο,
ζεστό, σὰν τὴν ἀγάπη τῆς μάνας
ποὺ προσπαθεῖ νὰ ζεστάνει τοῦ βρέφους της
τὰ χεράκια μὲ τὴν ἀνάσα της,
μὲ πολὺν ἥλιο πάνω στὴ φλούδα,
μὲ πολλὰ δάκρυα μέσα στὴν ψίχα του.
Μὲς στὸ καράβι ποὺ ἄρχισε νὰ βουλιάζει
σὲ περιμένουμε καὶ οἱ τρεῖς:
Νὰ μᾶς φέρεις πίσω τὸ χέρι σου.
Τὸ χέρι ποὺ σφύριζε σὰν μαστίγιο στὸν ἄνεμο,
ἀπειλώντας τὴ μοῖρα, πλένοντας τὶς αὐλές,
ἀθροίζοντας σὲ ἀριθμοὺς τὰ δέματα καὶ τοὺς τόνους
ποὺ φέρνανε τὰ καράβια.
Τὸ χέρι σου ποὺ ἔπιανε τὸ μαστὸ σου ὅταν θήλαζες
πλαγιασμένο στὸ στῆθος σου ἕνα τριαντάφυλλο·
τὸ χέρι σου ποὺ ἔκοβε ὑφάσματα λύπης
καὶ μπάλωνε μὲ κλωστὲς ἀπὸ φῶς
τῶν παιδιῶν μας τὰ ροῦχα.
Τὸ χέρι σου,
ποὺ ἀγρύπναγε στὶς προφυλακὲς κι ἀντιστέκονταν
σὰν ἕνας ὁλόκληρος ἱερὸς λόχος.
Τόσο ἀμίαντο κι ἱερό, δὲν ξέρω ποῦ νὰ τὸ βάλω,
ποῦ νὰ ᾽βρω μέρος καθαρὸ _ μιὰ θήκη θαλασσιὰ
κομμένη ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἢ ἀπ’ τῆς Παναγίας τὸ ἱμάτιο.
Στεφανωμένο μὲ πορτοκαλάνθια,
τὸ νιώθω κρεμασμένο μέσα μου
σὰν τὸν Ἰησοῦ στὸ σταυρὸ
πάνω στὴν Ἅγια Τράπεζα
στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἅι _ Γιώργη μας.

Από το «Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ 1952-1956» [1957]

Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, η εκλογή μου [Ποιήματα 1933-1991] (εκδόσεις Ποταμός, 2008)

..............................................................................................................................

Η Νωεμίν φθάνοντας στη Βηθλεέμ είπε στη Ρουθ να πορευθεί στους αγρούς ενός ευλαβούς ανθρώπου ονόματι Βοόζ και να σταχυολογήσει, δηλαδή να μαζέψει τα περισσευούμενα στάχυα του αγρού αυτά που δεν μαζεύονταν από τους εργάτες. Αυτό το επέτρεπε ο Μωσαϊκός νόμος..... 
.................................................................................................

''στης παγωνιάς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

artist: Alla Tsank

Χειμώνας παγερός θαρρώ..λυσσομανούσε ο αγέρας..
λυγμός στο ανάδεμα..μπρος στα παραθυρόφυλλα..
είχε σκεπάσει η παγωνιά..στέγες μπαλκόνια..γειτονιές
κι εγώ φορώντας το..το γιακαδάκι 
που μου χάρισε..το γέλιο σου..
και στο μπαλκόνι της δικής μου της ψυχής..στέκονταν..
έρχεται ντύνει το όνειρό μου το γυμνό τα πρωινά..
ένα πουλάκι από τα ξένα....
ξύπνα μου λέει μυριόχαρη..σου τραγουδεί η λαλιά μου..
το παραθύρι σου άνοιξε..να μπω..και να τρυπώσω..
τα ψίχουλα τσ' αγάπης σου..γυρεύω να γευτώ...
μη μ' αρνηθείς..σπαλχνίσου με..για θα χαθώ στα ξένα..
αποδημητικός λαθρεπιβάτης στα συρματοπλέγματα..
στου ταξιδιού του γυρισμού μου αποσκευή..
στης θύμησης της χούφτας μου πολύτιμο..
χώμα απ' την πατρίδα της δικής σου της ψυχής..
συλλέκτης..του ελάχιστου..τρανού..μου σιγοκελαηδάς..
της λησμονιάς να το σκεπάζει το..το άγονο παρτέρι..
κρυφοκοιτάζω  τη ζωή απ' τις γρίλλιες μου..
την νίκη μου..στην ήττα της προτάσσω..

'' στης παγωνιάς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 
Ευχαριστώ Νικόλα μου!!!
οι μουσικές σου επιλογές 
τρυπώνουνε στις γρίλλιες της ψυχής μας...

............................................................................................................

''αόρατη αίσθηση''......Σοφίας Θεοδοσιάδη

Και περπατώντας μοναχή στα άγνωρα ..
τα μονοπάτια μου της ανακάλυψης..
ρωτώντας με ειλικρινά..τι σ' έφερνε κοντά μου..
καθημερινά ανακάλυπτα..όλο και περισσότερο
 ήμουν εγώ αυτή που έρχομουν..
Ήταν εκείνη η αόρατη αίσθηση της πεθυμιάς
που φύτευες μες στους θαλάμους του μυαλού μου..
καθώς η υπόσχεση της παρουσίας σου 
ήτανε μια τεράστια..απέραντη ..
ολοστρόγγυλη..ζεστή αγκαλιά του νου..
Ήταν η παρουσία της ψυχής.. 
που ατσιγγούνευτα..ποθούσε μια κατάθεση να κάνει..
Είχε γραφτεί ξανά  στη λίστα σου η λέξη έρωτας..
απ' την αρχή είχε χαραχθεί η λέξη και αγάπη..
εζωγραφίστηκε μες στα κιτάπια σου..
η ακριβή..η πολύτιμη..η σελίδα σου
 εκείνη της ''συνύπαρξης''..το μαγικό ''μαζί''..

''αόρατη αίσθηση'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................

αχ !!! πεταλουδα της φωτιάς....................
δος μου την αχυρένια μου τη μπάλα......................

..................................................................................................