''γιορντάνι στα μαλλιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το πλουμιστό της το φουστάνι φορεμένο
σε καλεί..κορίτσι λες που στον καιρό του ανθεί..
σου κλείει το μάτι συνομωτικά..
η φύση η μαγεύτρα..
να περιπλέξεις ομορφιά..μπερδεύει τα..
τα όνειρα με ελπίδες..πλέκει..
στεφάνια να γεννούν στα όμορφα..
στα κατσαρά σου..τα λυτά..
στα καστανά σου τα μαλλιά..
να φυτευτούνε οι μοσχοβολιές..
να το ξορκίσουν το κακό..
αποβραδίς θα βγούνε οι νεράιδες στα κρυφά..
θα 'ρθουν στο προσκεφάλι σου να στήσουνε χορό..
τα λούλουδα όλα μας μηνούν..ψιθυριστά
Πρωτομαγιά..άλλοι τη λένε εργατική..
βαριά η φόρτιση συναισθηματική..
η μέρα της ελπίδας για το νέο..
το νέο..το νιογέννητο ανθηρό ξεκίνημα..
της φύσης..της ανάδυσης τ' ανθρώπου...
στης λίμνης σου την άκρια..
γιορντάνι να σου πλέξει γιορτινό....
ν' ανθεί στην κεφαλή σου η εμορφάδα σου..
αέναα στο χρόνο να σκορπιέται......

 ''γιορντάνι στα μαλλιά'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
........................................................................................................... 

''στου φεγγαριού παράγγειλα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τις νύχτες μου τις βροχερές..εμούσκευε η ψυχή μου..
στου φεγγαριού παράγγελνα..αποζητούσα τη ματιά του..
άλλοι θαρρούσαν πως στη σκοτεινιά.. 
λύκοι ουρλιάζαν μοναχά..στο φέγγος του
εβγαίναν ζερζεβούλια..
ποτέ μου δεν το εφοβήθηκα το φέγγος του..
είν' η ματιά στου φεγγαριού..που ελπίδα μας
 κρυμμένη μες στους μύθους κουβαλά..
 μαζί του θα συναντηθώ..να του μιλήσω πάλι απόψε..
να του το πω ψιθυριστά..να το παρακαλέσω..
ν' ακούσει το παράπονο..
το κλάμα μου τραγούδι να το κάμει..
να αφήνει τα τα αστέρια του ουρανού τα λαμπερά..
μη τα σκιάζει με το φως του...
δίχως αστέρια το στερέωμα..θαν' κουρελού φτωχειά..
μα εκείνο το αστέρι που το τριγυρνά..
εκεί προς το ξημέρωμα..που Ανατολή μηνάει..
τ' αυγερινού τ' αστέρι μου.. 
ν' αφήνει το να λάμπει ..να φωτά..
είναι το αστεράκι μου..
ο λόγος στο στερέωμα..της ύπαρξής μου όλης..
έχει ταυτότητα..όνομα και αριθμό..
στο μέρος της καρδιάς μου..
μοιάζει της κόρης μου της λυγερής..
στολίδι του ουρανού μου....

''στου φεγγαριού παράγγειλα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................



...................................................................................................................................................................

''το γέλιο και το δάκρυ σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αλλιώτικο το γκρίζο της νυχτιάς..
πάχνης πυκνής..κρυσταλλωμένα σταγονίδια καρδιάς..
''τοξεύει''..ελλοχεύει.. των επί γης αγγέλων τα φτερά..
έτσι σαν άγγελος ετρύπωσες εκείνη τη νυχτιά..
εφώτισες..ελεύκανες.. τη ''φτωχική'' ζωή μου..
γέννας ελπιδοφόρας  εποχών ισχνών..
χάρες αγγέλων..φορεμένη αιθερικών φτερά..
δε μοιάζεις το του κόσμου τούτου..ξωτικό..
το μαγισσάκι που γυρνάει απάνω απ' τις καρδιές..
το μαγισσάκι που 'χει για ραβδί..
νήματα αγάπης μεταξένια..ιστών..δημιουργίας..
ωσάν τους ζηλωτές τ' άλλα τα ξωτικά..
δεν έχουν τη θωριά σου..τη μιλιά σου
το γέλιο και το δάκρυ σου ρωγμή μες στη νυχτιά μου
Τα δάκρυά σου μάζεψα σ' ένα ποτήρι διάφανο ..
γέλιο να σου τα κάμω..
κρυστάλλινο ποτήρι ακριβό..παιδί από κρύσταλλο
πολύτιμο στην αγορά.. κρύσταλλο του Μουράνο..
για με..φως λαμπερό των δύσκολων καιρών..
Έτσι κι αλλιώς παρέα μου παντοτινή..
το δάκρυ και το γέλιο μου..της ύπαρξης 
με τίποτα δε θ' άλλαζα ..
με τίποτα λιγότερο για σένα..
το γέλιο σου..καθρέφτης διψασμένων των ψυχών..
αστείρευτη πηγή..των διψασμένων οδοιπόρων...

 ''το γέλιο και το δάκρυ σου''- Σοφία Θεοδοσιάδη
..................................................................................................

στην κόρη μου....
στην Ηλιάνα μου..........
σε σένα λατρεμένο μου παιδί..
με ποίηση βαθιά..θα σου το τραγουδήσω..
αυτή που μοναχά για σένανε ταιριάζει.......
η μάνα σου..
η Σοφία σου....


............................................................................................................

''άνθιση και φθορά ''

Άνθιση και φθορά..
Γέννηση και θάνατος...
Παρόν και παρελθόν..φορτωμένο μνήμες ...
λήθη και μνήμη ...
Κι η ποίηση...το δειλά όμορφο ...
το κρυμμένο κι αφανέρωτο..δυνατότερο..
άκαμπτο..από το φανταχτερά ωραίο...
Κι ο έρωτας...η κρυμμένη βαθιά ...
η σιωπηλή ομορφιά της καρδιάς..
εκφραστικότερη  της κραυγαλέας...
Τι γρήγορα γεμίζουν οι σελίδες μας...
τι γρήγορα στεγνώνει το μελάνι...
χτυπούνε πένθιμα της χαραυγής τα σήμαντρα..
λέν πως θρηνούν τα χρόνια μας..
μιλούν για Αγίους και σωτήρες θαυματοποιούς..
στης προσμονής του αέναου θαύματος..
κρατιέται η ανθρωπότης..

  ''άνθιση και φθορά '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................. 

''περί θετικότητας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Όντας εις το ξημέρωμα..και πεταρίζοντας 
στην ομορφιά της χαραυγής τα βλέφαρα..
μία πιπίλα σου χαρίζουνε..στα ψεύτικα..
οι ελαφρείς των ελαφρών και οι παρασυρμένοι
εκείνα τάχατες της θετικότητας λημέρια περπατώντας..
πιάνουν νωρίς δουλειά απ' το πρωί
εκείνοι που τις νύχτες τους ασφυχτιούν..
γεμάτοι από τα τραύματα ..
της υποκρισίας ενστερνιζόμενοι 
λόγια τ' αέρα για τους θετικούς 
των συναναστροφών τους των ανθρώπων..
ανίδεοι και αδαείς..''λατέρνες'' σκεβρωμένες..
ντυμένες με άνθια πλαστικά..το καμουφλάζ..
χρίζουνε θετικούς τους ανειλικρινείς..
που χάχανα γεμίζουν τις πληγές τους..
κοιτούν ψηλά και αφ' υψηλού
καθημερινά επαίτες του βαυκαλισμού..
χρίζοντας θετικότητα ..
της ελαφράδας το ασήμαντον..
την δίψα..την κενότητα..για το επίπλαστον 
εκείνη της διαδρομής..της μη επίγνωσης..
της μίζερης ..εικονικής ζωής τους..
στης ηρεμίας τα λημέρια τάχατες 
με δεκανίκι τους τους ''θετικούς''
ψάχνουν να κατοικήσουν..
Ω!οι απελπισμένες τους της μοναξιάς ψυχές
εχάθη η επικοινωνία η αληθινή..
βαφτίσαν θετικότητα το πρόχειρον..το βολικόν..
προβάλλουν το απόλυτον το τίποτα..
κρύβουνε το συναίσθημα τ' αληθινό..
κουκουλωμένο εις το πάπλωμα..
που αγόρασαν φτηνά..μες στα παζάρια
της αποφυγής..μακράν του αγγίγματος 
εκείνης της λεπτής γραμμής..
που οδηγεί εις το  ανθισμένο τους χαμόγελο..
απόρροια επιλογής..βαδίζοντας στη γνώση.. 
τρατάρουνε και μας καλούν..
γελοιωδώς φαντασιαζόμενοι..
λογής - λογής τα ψεύτικα χαμόγελα..
οι αθλίοι οι χαχανιστές..
ο παραλογισμός χτυπάει κόκκινο..
σέρνοντας τα ηρεμιστικά..στην ώρα
της χαώδους μοναξιάς τους..
παγιδευμένοι στο συρμό της εποχής..
που εξόδεψε μελάνι με τους τόνους..
στην αναζήτηση της θετικότητας.. 
που είναι το ζητούμενο και ο αυτοσκοπός
αρνούνται την αυθεντικότητα..και 
την πραγματική τους τη ζωή..
που δεν τρατάρει μόνο χάχανα..
μα και δάκρυα και γέλια..
Υφάδι ο άνθρωπος με χρώματα..
όλα τα χρώματα στημόνι της ψυχής του..
δε γίνεται απ' τα χαράματα..αποβραδίς..και εσαεί..
να κυνηγά το ψεύτικο συναίσθημα..
που έχει ένα χρώμα μοναχά..
των υποκριτών φορώντας το το φόρεμα
που γράφει ''θετικός''..
ο αρνητής της κάμπιας του που βγαίνει πεταλούδα..
στα χάχανα χαμένος του..κάμπια θα παραμένει...

'' περί θετικότητας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 17 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ.

Μου έκλεισε το μάτι μια νότα
μου χαμογέλασε ένας στίχος
κι εγώ πως να αρνηθώ..
τον τραγούδησα..
Πάρε μαζί σου αυτό το χελιδονάκι 
γέλιο μου.. και κίνησε..
Φόρα στο πέτο σου 
τη μαργαρίτα των ματιών μου..
εκεί..στις ώρες του καφέ φωλιάζω.
στο αγαπημένο βλέμμα
ένα κολιμπρί της αγάπης.. 
να πεταρίζω αδιάκοπα..

nikos Davios.... 15/4/2018 
στη Σοφία...
...............................................................................................

''ψελλίζοντας τον έρωτα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Αγαπημένε μου..........

μας κύκλωσε η Άνοιξη..μας ''απειλεί''..ασφυχτικά

δεν το ακούς το μακρινό τραγούδι μας...
γραμμόφωνο θαρρείς..σε ξεχασμένο καφενείο..
φέρνει τις νότες μοναχά για μας..
τους ήχους μας μοιράζει..πετά..
μας πλησιάζει επικίνδυνα..
επάνω από τα βάτα πια δεν στέκεται της λίμνης..
χορδές μεταξωτές βιολιού..στα νούφαρα δοξάρι..
λυπάμαι που άργησα αποβραδίς..
φεγγάρι μου τα φταις κι εσύ..που έλεος δε δείχνεις..
φοβούμαι μη και δεν προκάνω τα..
τα μαραμένα νούφαρα να κλαίω στην άκρια 
μέσα στις βατιές..πριν να γενεί..
στο στήθος σου το τριχωτό..χάδι για να τα κάμω...
έλα κοντά μου απόψε..μη με φοβηθείς..
χάρισε..και μη λυπηθείς..σκόρπισε το κορμί σου..
εκεί στην άκρια της λίμνης μας..της λίμνης της κρυφής..
μαζί..μονάχοι μας..και μη τσιγκουνευτείς..
να σκορπιστούμε..ρουφώντας το 
νέκταρ πολύτιμο θαρρείς στις θυμαριές..
είναι αργά μεσάνυχτα..κι είναι φορές που νιώθω..
πως θα 'πρεπε να ζω σε μία άλλη εποχή..
ρομαντικής το ξωτικό..
να μην ηχούν τα λόγια μου παράξενα..
να βρίσκουνε αντίκρυσμα..σε ανοιχτές καρδιές...
σε πανηγύρι να κινούν οι αισθήσεις μας ολόγυμνες..
σε ένα σεντόνι αμαρτωλό..γλυκά προστατευμένες..
στο μαξιλάρι της ψυχής μου το μεταξωτό..
βελούδινα τα όνειρα κουρνιάζουν..
εσύ κι εγώ..ψελλίζοντας τον έρωτα..

 ''ψελλίζοντας τον έρωτα''- Σοφία Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

............................................................................................................