Ο κόσμος είναι απέραντος και ο χρόνος φευγαλέος.
Φέρνει συναπαντήματα απρόσμενα..ανταμώματα μοιραία.
Μια ανείπωτη ακόμα ιστορία, κλεισμένη στο ερμάρι της,
με καρτερία επρόσμενε με τρίλλιες να ειπωθεί,
πριν γίνουν τούτες οι στιγμές ανάμνησες πικρές..
πριν να ανοίξουνε φτερά οι θύμησες,
πετάξουνε στους ουρανούς λες κι ήσαν διαβατάρικα πουλιά..
Συναντηθήκανε σε μια στάση του τραμ..
Επέρασε μπροστά της ..της έγνεψε με την παλάμη του..να τον ακολουθήσει.
Ήτανε βράδυ Κυριακής..σουρούπωνε νωρίς..Ήτανε πρώτη του Μαρτιού..
και στα δειλά έσκαγε μύτη η Άνοιξη..
Την είχε δει σε μια φωτογραφία της..τον μάγεψε..της μίλησε κι άκουσε τη φωνή της.
Τον μάγεψε η αλήθεια μες στο βλέμμα της..ήταν απόμακρο και απλανές..
κουβάλαγε το πένθος της ζωής της..
Στοιχείο σαγηνευτικό..η μελαγχολία των ματιών της..
Συστήθηκαν για πρώτη τους φορά..κοιτάχτηκαν κατάματα..και είπανε αλήθειες..
Είπανε τα βαθειά τους μυστικά..ζεστάθηκε η ψυχής τους..
Η κόρη ήξευρε καλά και με περίσσια χάρη,
να στέκει στο πλάι του αντρός,
να γέρνει το κεφάλι της μ’ εμπιστοσύνη στον ώμο.
Μα αυτός ήταν σαν μια σιγή που την διαπέρασε ο άνεμος.
καθώς εκείνος εγειτνίαζε στο ''περιστασιακόν'' .
Μα το κορίτσι δε φοβήθηκε.. πορεύθηκε.....
αμετανόητο επολιόρκησε το πάθος,
πίνοντας άκρατο το κατακόκκινο του έρωτος κρασί!
Τώρα δεν έμειναν φιλιά να σπαταλήσει πια, ρίγη ν' αντιδωρίσει.
Πάντα φτωχοί ήσαν οι ανεκπλήρωτοι οι έρωτες
ταξίδευαν απροστάτευτοι στο άδηλο,στη μπαμπεσιά του χρόνου.
Καθώς..μπρος στη φωτογραφία της η φαντασία του την έπλασε αλλιώτικα..
ζητούσε εγωιστικά το ίδιον ποθούμενον..το αλλότριον, το εγωιστικόν ''εγώ''..
Ανάγκη του εσωτερική, διακαής των νιάτων του που έσβηνε το απάγαυσμα
να βρει και να το αγγίξει..
Δεν ήταν σύντροφος αυτός για το ''μαζί''..μιας ελλειπούς προσωπικότητας,
μιας ανικανοποίητης ..στα χρόνια διψασμένης μιας ψυχής.
Καθώς οι μέρες προχωρούν και ο ήλιος ανατέλλει,
εις το μετάξι της νοσταλγίας θα τον συναντά,
μα με τις χαρακιές της πίκρας της στα χείλη.
Ό,τι μοιάζει να πέθανε το σούρουπο,
με τη μαγεία της αυγής ίσως να ξαναγεννηθεί... .
αρκεί να το πιστεύει κανείς και να το κρατά “ζεστό”…
Κι ας ..Κάποιοι.. από εκείνους μαζί της π' εμοιράστηκαν ένα βαθύ τους μυστικό, κάπου,
κάποτε, ένα ωραίο βράδυ..σήμερα δεν έχουν κάτι να της πουν,
κι ας ο ταχυδρόμος της φέρνει ένα φάκελο με την απέραντη σιωπή τους..
↬ Έρωτας στη Γλυφάδα ↫ -Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
