↫ μικροί - Τρανοί ταξιδευτές↬

 

 

 

Μοίρα παράξενη..
πλοίο τρικάταρτο η ψυχή
ζητάει το νησί της να σιμώσει!
Χρειάστηκε ναυάγια να υποστεί
το μαγικό ελατήριο για το επίμονο ταξίδι της
η αντοχή.............
άλλοτε ανθεχτικό..σε πλούσια λιμάνια οδήγησε..
και άλλοτε σε όρμους ξεχασμένους..
ανταριασμένες θάλασσες γαλήνεψε
προσμένοντας να 'ρθούνε μαϊστράλια
Μικροί- Τρανοί ταξιδευτές
συνεπιβάτες μες στο ίδιο το σκαρί
εζήσαμε χωρίς αναβολή
μετρώντας λάθη..πάθη.. αγκαλιές..
επιτυχίες και ναυάγια.......
στην ύστερη διαδρομή......
κοιτάξαμε τη δύση του ηλίου και της ψυχής μας...
κι ακόμα η Ιθάκη να φανεί!

↫ μικροί - Τρανοί ταξιδευτές↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ Να συλλογάσαι ελεύθερα , έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι↬

↫ Να συλλογάσαι ελεύθερα , έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι ↬

Να συλλογάσαι ελεύθερα..
έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι
στις άκριες στις σελίδες σου να στέκονται
βουτηγμένες στα νοήματα οι λέξεις
όσο μπορείς,εκεί..όσο φτάνει το μπόι σου
να συλλογάσαι τις αντάρες των καιρών
να μην τις εφοβάσαι..........
στον ζόφον τους ακολουθεί το φως
μη χάνεσαι εις την στρεβλήν
συνάφειαν του κόσμου.
να ανακαλύπτεις τους ανθρώπους γύρω σου
όπου δεν θορυβούν ασκόπως αλλά σκέπτονται
μαζί τους ν' ανταμώνεις
είν' κινητήρια δύναμη τ' αντάμωμα των λογισμών
''έλλογα μαζί'' σαν συλλογάσαι...
Στη μνήμη σου ν' ανακαλείς
τον Ευριπίδη ,τον Πυθαγόρα,τον Σωκράτη
που αυτοεξορίστηκαν,ετόλμησαν,δε σώπασαν
τον ανθρωπισμόν τους εδιατήρησαν ακέραιο
των αδυνάτων τις αμαρτίες συχώρεσαν
κρατήσαν στις ψυχές των φως λαμπρόν.
Αν θες ο τάφος σου να έχει ''αόρατον επιγραφήν''
αν βούλεσαι να μη χαθείς
αν θες η ψυχή σου να πλανάται ευτυχής
εις τους αιώνες των αιώνων.
να συλλογάσαι ελεύθερα
έλλογα να πορεύεσαι, με ευλάβειαν μεγάλην!!!

↫ Να συλλογάσαι ελεύθερα , έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

↬ η Ροδένια στης ουτοπίας τη χώρα ↫

Ξάφνου μιας πεταλούδας φτερουγίσματα
σε βγάζαν σε υπόγειες διαβάσεις
κι ήρθαν στιγμές που εξεχάστηκες
και άλλαζες πορεία..
μικρή Ροδένια αλαφοϊσκιωτη τα βήματα
σε φέρνανε στης ουτοπίας σου τη χώρα
μάθαινες να ελίσσεσαι, χρώματα να αλλάζεις
να γίνεσαι το σύμβολο μιας μεταμόρφωσης..
σύμβολο της αγάπης,της χαράς
το σύμβολο της σύντομης ζωής σου!
Είναι δύσκολο το πέταγμα το συνεχές
όντας τις αξίες τις άπιαστες να κυνηγάς
μπορεί να κάψεις τα φτερά σου..
Χρειάζοσουν ανασύνταξη..συλλογισμό ..
δεν ήθελες τα φτερά της πεταλούδας σου
να γίνουνε μια μέρα οφθαλμαπάτη..
Ποτές σου δεν ελυγοψύχησες...
με φτερουγίσματα ριψοκίνδυνα διέσχιζες
και έφτανες τους φωτεινούς ορίζοντές σου...
αναζητώντας το ιδανικόν..το αληθινόν το κάλλος!

 
↬ η Ροδένια  στης ουτοπίας τη χώρα ↫  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬να κάνεις το κρυμμένο μεγαλείον σου ορατό↫

 

 

Σήμερα οι λέξεις μ' ανταμώνουν σιωπηλές
Σε μια εποχή.............
που η ανθρωπότητα είναι απίστευτα ευτελής
κάνε ορατό όσο μπορείς
εκείνο το κρυμμένο μεγαλείον της.
Να αφήνεις να λάμψουν του μεγαλείου οι στιγμές
γιατί τούτο μονάχα είναι η μαγεία της ζωής..
Κι αν δεν ισχύουν οι παλιοί κανόνες ..
κι αν τίθεται το ερώτημα βαρύ
που είναι κρυμμένη η πυξίδα μας?
Ο φωτεινός πολύτιμος εαυτός του καθενός
είναι η πυξίδα του.. και κατοικεί εντός.
Παιδιά τραυματισμένα,σαν περιστέρια πεινασμένα
τινάζουνε τα γέλια μου μακριά,τη θλίψη αποδιώχνουν
για να δαγκώνει η ζωή και να μη χαίρεται ο θάνατος.
Χρέος βαρύ στους ώμους καθενός
να κάνει το κρυμμένο μεγαλείον του ορατό.

↬ να κάνεις το κρυμμένο μεγαλείον σου ορατό ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« αλιεύς »

Πάνω στα φύκια ανάσκελα
κοντά στο περιγιάλι
στήνουν χορό τα όνειρα στα μάτια της
κάθε μια στάλα όνειρου
γεύση αλήθειας τυλιγμένη στο λαιμό της
κι απ' το βυθό της θάλασσας
τη νιότη ανασύρει τη χαμένη
δεν είν' θλιμμένη..μοναχικός αρμενιστής
αναπολεί φαρμάκια που την έκαψαν
κι αφήσαν την ψυχή της σ' ατελείωτο Γενάρη..

 Έριχνε δίχτυα μέσα της
Δεν απαρνήθηκε το ψάρεμα ποτές.
Πέλαγος είν' βαθύ η ζωή
κι εκείνη εγίνηκε αλιευτής
με μίαν σοφήν, περίσσειαν χάριν
πόσοι στ' αλήθεια γύρω της
δεν επουλάγαν φύκια?
Μέσα της κατοικούσε ο Θεός
κι ένα φως............
και στα σκεβρά της μάγουλα ξανά
γεννιούνταν θαυμαστά
κάθε λογής μαργαριτάρια.

Η θάλασσα ζωή της πάντα θα την προσκαλεί
θα περιμένει κείνες τις βραδιές
που 'στεκε στο πλευρό της
κι όπως στις θύμησές της θα γυρνούν
οι αναμάρτητες χαρές της
τόσο κουπιά στο νου της θα εντρυφούν
θα ντύνεται..θα γίνεται αλιεύς..
μες στων κυμάτων θα παλεύει
τον γλυκόν ανασασμόν..
των βαθέων θαλασσών της

 « αλιεύς » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

⫷ ψυχής ακόρντα ⫸

 

 

 

 

 

 

Κι εσύ γεμάτη απ' την απουσία του
απ' της ψυχής σου  πίνεις τα ακόρντα
νότες μεθυσμένες στήνουνε χορό
και ύστερα βουλιάζεις στην πηχτή σου σιωπή
στα αστέρια βρίσκεσαι ματώνοντας
γυρεύεις τη συμπόνοια απ' τους Θεούς
λες κι ήρθε η ώρα
να κλείσεις το βιβλίο των ερώτων σου
να παραδώσεις την οδύνη σου
σε έναν κόσμο ανίδωτο
να μη διαβείς προς την απώλειαν
τον λυτρωμό σου να γυρέψεις !

⫷ ψυχής ακόρντα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

↬ περί ευγενείας↫

 «..είχα μια ευγένεια έμφυτη από νωρίς
κατάπινα λόγια πικρά,που δεν έπρεπε να πίνω
ένιωσα ηττημένη άπειρες φορές
μα έκαμα την ήττα νίκη μου
έστω κι αν η ζωή μου παρεξέκλινε
και βρίσκονταν συχνά σε δύσβατες
άγνωρες ατραπούς...
έδενα τις πληγές με γάζες βάλσαμο
που μοιάζαν ροδοκλώνια
ήτανε νίκη καθαρή η ήττα μου
αφού δεν έβλαψα κανέναν άνθρωπο
εξόν τον εαυτό μου..»

↬ περί ευγενείας↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,