⫷ ψυχής ακόρντα ⫸

 

 

 

 

 

 

Κι εσύ γεμάτη απ' την απουσία του
απ' της ψυχής σου  πίνεις τα ακόρντα
νότες μεθυσμένες στήνουνε χορό
και ύστερα βουλιάζεις στην πηχτή σου σιωπή
στα αστέρια βρίσκεσαι ματώνοντας
γυρεύεις τη συμπόνοια απ' τους Θεούς
λες κι ήρθε η ώρα
να κλείσεις το βιβλίο των ερώτων σου
να παραδώσεις την οδύνη σου
σε έναν κόσμο ανίδωτο
να μη διαβείς προς την απώλειαν
τον λυτρωμό σου να γυρέψεις !

⫷ ψυχής ακόρντα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,