↬πικρή σπορά↫- δύο Χαϊκού

 

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

 

1-

Πικρή σπορά οι παρακαταθήκες μας
στους χρόνους αφημένες.

 2-

 ως τη σοδειά ν' αντέξουμε
να 'ναι μεστή.. τρανή..μεγάλη

 

 ↬πικρή σπορά↫ - δύο Χαϊκού

της Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ερωτικά παράπονα↫

Μια φορά κι έναν καιρό
ζωγράφιζα τα χνάρια σου
ύφαινα όνειρα ψυχής μέσα στην καταιγίδα
φύσαγε ο αγέρας και παράσερνε
γιορντάνι βαθυκόκκινο βαμμένο
τυλιγμένο - φορεμένο στο λαιμό μου.
Ροδένια,πορφυρά εφυλλορόησαν
παίρναν τη θλίψη από την απουσία σου
ελπίζοντας να γίνεις η ελπίδα μου
γλυκεία ανάμνησή μου..
τα ρόδα τ' ανεκτίμητα
να μου θυμίζουν τα ακροδάχτυλα
τον έρωτα τον ρόδινο..τον πορφυρό
σημάδι πως υπήρξαμε εραστές
να πάρει μακριά μας όσα δεν αντέξαμε
στης θλίψης την αστροφεγγιά
γιατί καθείς από τους δυό μας εραστές
πριν έρθει η χαραυγή
παίρνει  το δρόμο της φυγής στη μοναξιά.

 ↬ερωτικά παράπονα↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬περπάτησε η ψυχή σου↫

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι όμως δεν έζησες μάταια
περπάτησε η ψυχή σου..
Ίσως να πρόλαβε και να εκατέβαλε
ο πόνος το κορμί σου
ίσως και να ηττήθηκες
απ' τη φθορά του χρόνου..
Κάτι όμως μέσα σου σθεναρά ανθίσταντο
πολέμησε κι εξάντλησε και τα δεινά του χρόνου
ένας απόκοσμος ήχος σαν θύμηση
λύρας που είχε σιγάσει
εκύλαε μες στο γαληνεμένο πνεύμα σου..
εμπόρεσε κι εμετακίνησε
τις πέτρες της καρδιά σου τις σκληρές
κι αναμεσίς τους χάθηκε
κι η τελευταία σου τύψη της αγάπης!

 ↬ περπάτησε η ψυχή σου↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↬ένα παράξενο κοχύλι↫

φωτο : από το διαδίκτυο

Στοχάζονταν το αιωρούμενο αποτύπωμα
στο μυστικό της ακρογιάλι.
και ένα δάκρυ της καυτό
εκύλαε στις χαρακωμένες παρειές της.
Μέσα της εζωντάνευαν
οι θύμησες του χτες,
μια παλίρροια στοχασμών
έβρεχε τα μπουγάζια της του έρωτα.
Θα το φυλάξει το ''κοχύλι'' του..
εκεί στη συλλογή της τη μικρή..
στων κοχυλιών της,στης καρδιάς τη συλλογή...
Δώρο απρόσμενο και ανεκτίμητο το ''όστρακο''
ετούτο το μοναδικό..θα το κοιτά .
ένα παράξενο κοχύλι........
ως και ο έρως τους ο σύντομος, ενός μονάχα Θέρους
θα προσπαθεί να οριοθετεί εκείνη τη γραμμή..
της Ανατολής του με τη Δύση τη δική της...

 
↬ ένα παράξενο κοχύλι ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬ αψηλάφητος ο χρόνος↫

 

 

 

Δεν είναι ο χρόνος που νιώθουμε να φεύγει
είναι εκείνα που έσβησε
τα πήρε αψηλάφητα μαζί του.
Μοναδικές στιγμές..σημαδιακές ημέρες
στις χαλεπές..στις ζοφερές
που μας εβρήκαν νύχτες.
Όλα απομακρύνονται λες και τα παίρνει το νερό
κρυμμένα λιμνάζουνε στις καταβόθρες μας της μνήμης.
Αμμώδης ο χρόνος..κόκκοι διάσπαρτοι
του παρελθόντος και του μέλλοντός μας.
Μια μηχανή του χρόνου η ποίηση
κι οι ποιητές οι από ''μηχανής Θεοί''
στήνουν διπρόσωπους μονόλογους
εαυτόν προς σεαυτόν
εκείνα τα σβησμένα τα κεριά
το μάταιον  ξορκίζουν..

 ↬ αψηλάφητος ο χρόνος↫ -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↬ μνήμης μου θυμιάματα ↫

Πόσο ψηλά εκτοξεύονταν η σκέψη μου,
κοιτάζοντας τις δεκαετίες που άφησα στο διάβα μου,
ο παρελθών μου χρόνος εφάνταζε παρών
διέγραφε σαφέστατα τον μέλλοντα, όπου θα ακολουθούσε..
Πιστεύω...πως η πορεία μου για την ενηλικίωση ξεκίνησε
μέσα στις αίθουσες διδασκαλείας των σχολείων
που υπηρέτησα με πάθος
..ούτε μια μέρα..ούτε μια ώρα δε σπαταλήθηκε άσκοπα..
δεν πήγε στα χαμένα....
Κάθε στιγμή..κάθε λεπτό το ένιωθα πως κάνω κάτι σημαντικό
όσο κατάκοπη κι αν ήμουνα..όσο εξαντλημένη.
το επόμενο πρωί ανασυντάσσομουν,
στεκόμουνα στα πόδια μου πάλι και πάλι και ξανά ,
όταν αντίκρυζα τα βλέμματα των λιλιπούτειων μαθητών μου.

 
Η ζωή μου τροφοδούνταν με γνώσεις άπειρες,σαν έκλεβα
από κείνη τη μαγική φρεσκάδα που κρύβουνε τα νιάτα..
Είν' μαγικό το αλισβερίσι ''του δούναι και λαβείν''..
όμοιό του άλλο δεν υπάρχει..
Το πίστευα ακράδαντα............
πάντα τα παιδιά είναι η δεύτερη ευκαιρία μας
για να βρεθούμε στο λιβάδι της αγάπης..
μόνο με την αγάπη κλείνει ο κύκλος μας..
μόνο μέσα από την αγάπη.

 
Μέσα από το τηλεσκόπιο της μνήμης μου
γλυκεία πηγάζουν τα θυμιάματα του απολογισμού
Βλέπω καθαρά πως ο πολικός αστέρας μου
εκατοικούσε μέσα στην ψυχή μου..
Ήταν εκείνο της αγάπης το φως που εκαθοδηγούσε
της ψυχής μου τα σκοτάδια !

 ↬ μνήμης μου θυμιάματα ↫ Δοκίμιον Λυρικόν 

 Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬νύμφη της θάλασσας↫

                                                                                  

  Σαν χρυσαφένια μέδουσα

 στο ακρογιάλι εροβόλαε 

  στα χείλη της  κυμάτιζαν χαμόγελα

μάγευε των κυμάτων τις φωνές

ετρύπωνε στο απροστάτευτο νησί της

μ’ ένα κοχύλι ολόλευκο έσκιζε την καρδιά της.

Ελιάζονταν στα βράχια αμέριμνη

ξέπλεκα είχε τα μαλλιά 

ζωγράφιζε διαδρομές

στου νου της τα κελάρια..

Εξάπλωνε ανάσκελα

σε φύκια ξεβρασμένα

κι όλο το ερώτημα ανέβαινε στα χείλη της

αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ή έχει αποθάνει

το δειλινό την έβρισκε στις σκέψεις της

βαθέως καταποντισμένη

με τα μαλλιά της τυλιγμένα στο λαιμό

μες στην αλμύρα της θάλασσας

τη γεύση της αλήθειας της εγύρευε

πριν ο βυθός την καταπιεί

γιατί ήταν νύμφη της θάλασσας

της έμελλε στα έρημα ακρογιάλια της

για πάντα να πλανιέται.

↬ νύμφη της θάλασσας↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,