↬νύμφη της θάλασσας↫

                                                                                  

  Σαν χρυσαφένια μέδουσα

 στο ακρογιάλι εροβόλαε 

  στα χείλη της  κυμάτιζαν χαμόγελα

μάγευε των κυμάτων τις φωνές

ετρύπωνε στο απροστάτευτο νησί της

μ’ ένα κοχύλι ολόλευκο έσκιζε την καρδιά της.

Ελιάζονταν στα βράχια αμέριμνη

ξέπλεκα είχε τα μαλλιά 

ζωγράφιζε διαδρομές

στου νου της τα κελάρια..

Εξάπλωνε ανάσκελα

σε φύκια ξεβρασμένα

κι όλο το ερώτημα ανέβαινε στα χείλη της

αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ή έχει αποθάνει

το δειλινό την έβρισκε στις σκέψεις της

βαθέως καταποντισμένη

με τα μαλλιά της τυλιγμένα στο λαιμό

μες στην αλμύρα της θάλασσας

τη γεύση της αλήθειας της εγύρευε

πριν ο βυθός την καταπιεί

γιατί ήταν νύμφη της θάλασσας

της έμελλε στα έρημα ακρογιάλια της

για πάντα να πλανιέται.

↬ νύμφη της θάλασσας↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,