# αγαπώ τα πρόσωπα..#

 

 

 

 

 

Αγαπώ τα πρόσωπα που γράφουν ιστορία
αγαπώ τα πρόσωπα
που προσπαθούν να υπερβούν τη μπόρεσή τους.
τα άλλα πρόσωπα μου είναι παντελώς αδιάφορα.
αδύναμοι ανθρώποι επί Γης
επάνω τους δε βρίσκει να σκαλώσει το συναίσθημα
συναίσθημα του έρωτα για τη ζωή
του έρωτος συναίσθημα..η φλόγα
ο μέσα μου άνεμος ξυπνά
μεθώ στα λάθη και στα πάθη μου
χάνω τα λόγια, πέφτουν στο κενό
ορκίζομαι να ζω μόνο γι αυτά που αγαπώ!

# αγαπώ τα πρόσωπα..# - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη
ώρα μεσημβρινή.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 
 

# στο σούρουπο #

Γαλήνη εκαταστάλαζε
στο σούρουπο..όσο επύκνωνε
το Καλοκαίρι μας δραπέτευε
γρήγορα εφθινοπώριαζε
λες κι επισκέπτης βιαστικός
επέρασε κι εχάθη.
Ξαφνιάζονταν στο σούρουπο
στα χέρσα της ψυχής εφύτρωναν κυκλάμινα
κάποιες φορές ανάβανε στο κοιμητήρι
τα σαράντα καντηλέρια
για να θυμίζουνε το μάταιον πέρασμα
τ' ανθρώπου επί Γης
ανίκητη..στο πέρασμα του χρόνου η μοναξιά !

 # στο σούρουπο #

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη ώρα 18.30 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«απόψε.. μια σειρήνα με καλεί»

 

 

Στα ύστερα..
στο φως της αρνησιάς παραδομένη..
σε γνώρισα στα ύστερα..
σ'ερωτικές νυχτιές μαζί σου αφημένη.....
κι η θάλασσα του πρωϊού
με φύκια ευωδιαστά με προσκαλούσε..
Τώρα στο φως το ύστερο
στης αρνησιάς το φως παραδομένη
χαιρέτισμα ενός ρόδου λευκού
τα σωθικά μου τα σαλεύει
τάχατες είσαι εσύ που γνώρισα
στης σιγαλιάς μου τη σιωπή
ωραία τα λωτολούλουδα εκείνα που μου χάρισες
τα χείλη ξεστομίζουνε μίαν γλυκείαν προσευχήν!
Δεν είσαι αποκύημα της φαντασίας μου
ήσουν αληθινός..αγαπημένε μου εσύ!!!

  «απόψε.. μια σειρήνα με καλεί »

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη στις 7.20 μ.μ

# της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα #

Με συνεπήρε γρήγορα η ζωή...
μου έμαθε από νωρίς..
να αγαπάω τα πουλιά, που λεύτερα πετούνε
ούτε που το φαντάσθηκα ποτές σαν ήμουν νια
πως της γενιάς μου τα πουλιά
θα γίνουν διαβατάρικα ..
ας όψεται η νεότης..
μα μες στους απολογισμούς μου τους σοφούς
κρίνω τα πεπραγμένα
αέναος ο χρόνος.....
τώρα εγινήκαμε εμείς
της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα
δεν έχω να παρουσιάσω τις περγαμηνές
ούτε και τίτλους φαντασμένους
μα ακολούθησα συχνά τους ''σπουδαγμένους''
βγαίνουνε οι γερόντοι μέσα από τις λυγαριές
με ενθυμήματα παλαιά
μας εμαθαίνουν γράμματα ζωής
της ζωής τ' αλφαβητάρι..
τώρα η μυλόπετρα κλωθογυρνά
κι ο χρόνος πανδαμάτωρ μας καλεί
μας παροτρύνει..''γρηγορείτε''
αποστηθίζω πλέον τη γλώσσα των πουλιών
ελεύθερη πετάω στους αιθέρες!

# της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα # - σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη
 

« δυο κήποι κατοικούνε την ψυχή »

 Της μέρας τις σταλαγματιές
ξυπνούνε οι κήποι της ψυχής μου
δυο κήποι κατοικούνε την ψυχή
ο ένας είν' γιομάτος με ασπράγκαθα
ο άλλος είν' γιομάτος λούλουδα π' ανθούν
ρόδα και μενεξέδες.....
την αρμονία της φύσης να ισορροπεί
την εμορφάδα να χαρίζει..
τους κήπους μου τους δυο τους αγαπώ
κανέναν στη ζωή δεν ξεχωρίζω
ο ένας πόνο με κερνά
αυτός με τα αγκάθια που συνάντησα
σε κακοτράχαλους γκρεμνούς
σε παραλίες ερημικές
κι ο άλλος την ευωδία μου σκορπά
στην κάμαρη τη θαλερή
που κατοικώ τις νύχτες.
Έχει δυο όψεις η ζωή μας η μικρή
γι αυτό την αγαπώ δεν την αρνιέμαι
στοιχείο της ζωής κι η χαρμολύπη
δεν ήρθα άσκοπα στον κόσμο αυτό
λαμπάδα καίει μέσα μου νυχθημερόν
η μεταμέλεια σημείον μιας καμπής
τον κόσμο να αγγίξω.

« δυο κήποι κατοικούνε την ψυχή »

σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# διαδρομές μιας άλλης εποχής#

Πήρε να χαράζει..
είναι όμορφη η ώρα ετούτη της σιωπής
της γαλήνης.......
ένα φλιτζάνι αχνιστού καφέ με συντροφεύει
συλλογιέμαι..οι καιροί άλλαξαν.
τόσο ίδια και τόσο αλλαγμένα όλα
οι καιροί άλλαξαν...........
μα ανεξίτηλες οι θύμισες στριφογυρνούνε
ψιχαλιστά ποτίζουνε το νου και την καρδιά
κανέλλα και μπαχάρι οι μαχαλάδες
σε τούτα τα σοκάκια τραγούδια γράφουν τα παιδιά
και περπατώντας χορεύουν και γελούν
διαδρομές μιας άλλης εποχής
της ξενοιασιάς ,της αθωότης ....
γι αυτό σου λέω μη γονατίζεις
περπάτα ακόμα όσο μπορείς
προσπάθησε τη μάνα να ονειρευτείς
γλυκά να πιάνει τη μαγιά
να φτιάχνει ζυμωτό ψωμί
ο κόσμος ολάκερος να γίνεται ένας ήλιος..

#  διαδρομές μιας άλλης εποχής#

 σε ποίηση  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# συγχώρεσης δρόμοι #

 

 

Συχνά τις νύχτες που αναπολείς
συγχώρεση..εξαγνισμό ψυχής γυρεύεις
από τα πρόσωπα που πόθησες
ζητάς συγχώρεση μεγάλη
αγάπες που τις άφησες μισές
και άλλοτε σε άφησαν εκείνες..
δόξες τρανές - μισές
στο ανεκπλήρωτο του χρόνου.

Σε συγχωρώ..
ένα ποτήρι δύσκολο..βάλσαμο της ψυχής
έν' δύσκολο εγχείρημα η κάθαρση
γαλήνη σε ποσότητα αγοράζεις..το τολμάς
γαλήνη σε ποσότητα πολύ - πολύ μεγάλη
διαδρομές χιλιόμετρα απάνω στην ψυχή σου....
δύσκολο το εγχείρημα μα όμως το τολμάς..
μαγεία των ανθρώπων η συγχώρεση
πνευματικότης ........
το Θείον αγγίζει..ακουμπά...
Εξαγνισμός..λύτρωση ψυχής..το γιατρικό
όλα εκείνα τα σημαίνοντα
που ζήσαμε μαζί.......
με τη συγχώρεση απόψε ανταλλάσσω.

# συγχώρεσης δρόμοι # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,