#μωβ αγριοβιολέτες#

 

 Η γη είναι γεμάτη ουρανό
όλα τα λούλουδα τα ταπεινά
είναι πλημμυρισμένα από Θεό.
Μονάχα αυτοί που βλέπουν
βγάζουν τα παπούτσια τους
οι άλλοι μαζεύουνε
μωβ αγριοβιολέτες.
Οι εποχές κάνουν κύκλο
κι εμείς χαμένοι παρατηρώντας
σε λάθος κατευθύνσεις βαυκαλιζόμαστε.
Είναι ελπιδοφόρο που ανθούν
ακόμα στα λιβάδια άγριες βιολέτες.
Μονάχα άσε με να αφεθώ στα μάτια σου
εκεί π' ανθούν αγριοβιολέτες!
Η φύση πάντα μας δωρίζει
την αντικειμενική της πραγματικότητα.

#μωβ αγριοβιολέτες# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

#η απέραντη θάλασσα της αγάπης#

 

 

 

Κι η θάλασσα ακούει χωρίς να κρίνει
αγκαλιάζει κάθε μυστικό μας
επειδή οι θάλασσες ,οι ποταμοί
το φεγγάρι τα αστέρια
μας μιλούνε σιωπηρά
ότι με τον καιρό θα φτάσουμε
στον απέραντο ωκεανό
που λέγεται αγάπη!

#η απέραντη θάλασσα της αγάπης#

σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

 

# αναμνήσεις#

Το κάθε τι που πέρασε, για πάντα μ' έχει σκλάβα
κι όσο προσπαθεί το σήμερα το Χτες να τ' αφανίσει
τόσο σ'κείνο θα γυρνώ και δε θα πάψω
για να ζω μέσα στις αναμνήσεις.
Από τότε που η καρδιά μου σ' έχασε παντοτινά
εκείνο το τραγούδι μας που τραγουδάγαμε μαζί
δεν πίστευα ποτέ μονάχη μου να το τραγουδήσω πάλι
κι όμως γίνονται θάμματα
καθώς εγύρναγα τ΄ απόβραδο στη γειτονιά
κάποιο ραδιόφωνο στην ίδια τη γωνιά
μ' έκανε για ύστερη φορά να ψιλοτραγουδήσω
και μόλις νύχτωσε θαρρώ
έφερνε στη δόλια μου ψυχή,χιλιάδες αναμνήσεις
Ό,τι κι αν ζήσαμε μαζί καδένα
στο λαιμό μου τη φορώ
αμετανόητα ρομαντική, μαζί σου ακόμα προχωράω!

# αναμνήσεις # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Θρακιώτισσα η μάνα μου!#

Θρακιώτισσα η μάνα που με γέννησε
με βύζαξε την προσφυγιά της των Σαράντα εκκλησιών
αντάρτισσα των ιδεών..χωρίς περγαμηνές και γράμμα τα
χωρίς πτυχία κρεμασμένα στα ντουβάρια


Κόρη του κάμπου τη βαφτίσανε
με τα τζιτζίκια και του κάμπου στα αυτιά
με τα φθαρμένα τα σαντάλια απ' τον κάματο
τα καταπράσινα αλώνιζε λιβάδια.


Μα η ψυχή αλάνι αδούλωτο
μες στα λαγκάδια εσκόρπαε με τους συντρόφους της
ιδέες του ΕΑΜ- ΕΛΛΑς
κι ας γίνονταν τα λόγια της τα δίκαια
τσίτια κουρέλια στα γραφεία ιθυνόντων .


Και πριν το δρόμο πάρει για αιώνιο γυρισμό
μετάξινα τα λόγια της ηχούν
'' σώπα μικρή μου όπου να ναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες.

# Θρακιώτισσα η μάνα μου!#

σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

#ιστορίες άλλων που γίναν δικές μας#

Η μουσική είναι ταξίδι μακρινό
κάποτε τα τραγούδια μας
ταξίδευαν μαζί με τους ανθρώπους..
τώρα σιωπούν κι αυτά
στις δύσκολες που ζούμε εποχές
μα εγώ το κάθε ένα πρωινό
τα βάσανα της μικρής μας της ζωής
επί Γης τα τραγουδάω
και τι να πρωτοθυμηθώ?
Για τους καημούς των μεροκαματιάρηδων
για να περάσει το λεωφορείο της γραμμής
για τάχατες τους μικροπωλητές
που διαλαλούνε την πραμάτεια τους
να βγάλουν επειγόντως μερτικό
τη φαμελιά τους για να θρέψουν?
Έχει πάντα χάραμα στον κόσμο μου
και δεν υπάρχουν καταιγίδες
γιατί απ' τα μικράτα μου έμαθα
φουρτούνες ν' αψηφάω..
Αμετανότητα ρομαντική
εβάλθηκα τον κόσμο να αλλάξω στα σημεία.

#ιστορίες άλλων που γίναν δικές μας#

Δοκίμιον Λυρικόν
σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

# Θυμάσαι; #

 

Θυμάσαι; 

Κρατώ στα δάχτυλα πολύ προσεχτικά 

εκείνο το τριαντάφυλλο του κήπου

και το μυρίζω γιατί έχει της ψυχής σου το άρωμα

αφού δε θέλεις να φανείς

 οι λέξεις μου θα σε καρτερούν

τρυφερά να σε αγκαλιάσουν.

 θυμάσαι πως άπλωνες τα χέρια σου και με κρατούσες;

 

σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 12.15 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αναπολώντας #

Πίνακας: Θάλεια Φλωρά - Καραβία

Ήχοι σε χρόνο παρελθοντικό
σκίζουν της νύχτας τ' όνειρο.
Άγριο κρασί το αύριο
θα πιεστώ για να θυμάμαι
διαίρεσα τις προσδοκίες μου
έχασα την πανσέληνο
μα εσύ επέρασες
στην ενδοχώρα των ονείρων μου
κι ακόμα σε θυμάμαι
πρόλαβα όμως
να εγκαταστήσω την ανάσα σου
στο βάθος της καρδιάς μου
πετάει πάντα ψηλότερα
όποιος το δρόμο χάνει.
Εφτάσαμε στ' ανείπωτα
τώρα στο νου μου τριγυρίζουνε
μονάχα λέξεις τρυφερές.

 # αναπολώντας # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,