<< χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές.. >>

Ζωγράφος : Ολυμπία Μπέη

Bρέχονταν..λες και θάλασσες 
που απλώνονταν..απλώθηκαν..
απλώνονται ακούραστα..ακατάπαυστα..εσαεί..
τα ''ηλιοτρόπια'' της ζωής μου..
οι χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές..
κι ας βράδιασε..κι ας σκοτεινιάσανε νωρίς 
τα χρόνια μου εντός.. 
''Θάλασσες'' που τις διασχίσαμε ..
κατάρτια που μπερδεύτηκαν ..
σχιστήκανε μες στη μανία των καιρών..
Μα οι εικόνες που με ακολουθούν..
ακόμα ζωγραφίζονται στο κάδρο της ψυχής μου..
και μια ελπίδα με παραφυλάει..
μη τύχει και δειλιάσω..
Πήρε και Φθινοπώριασε κρυφτήκανε οι ''ήλιοι''..
φοβάμαι στην ισκιάδα τους να περπατώ..
ψάχνω απάγκιο στην ψυχή σου..
εκεί..μέσα στ' αυλάκια τα ποτιστικά 
μαζί να στήσουμε τις ξόβερεγες..
σαν τότε που 'μασταν παιδιά..
μήπως και παγιδέψουμε του χρόνου τη φθορά...

της Σοφίας Θεοδοσιάδη...... 
....................................................................................................................................

η κόμη της Βερενίκης........

 Πάντα με μάγευαν οι δάσκαλοι που με έναν δικό τους τρόπο ξεχωριστό..μου εδιδάσκανε..μου εφυτεύανε στο νου μου γνώση και μαγεία για τη ζωή..και τους αφουγκραζόμουνα από παιδί με ευλάβεια..κι όταν μεγάλωσα ακόμα..Έτσι..απλά..χωρίς να τον γνωρίσω προσωπικά..με εκαθήλωσε..με μάγεψε..μου δίδαξε με το υπέροχο ετούτο βιβλίο του ο κ. Γραμματικάκης..χρόνια πριν..και πάλι τώρα απ' την αρχή ξανά..μα όχι μόνο σ' αυτό και στο επόμενο βιβλίο του στην Αυτοβιογραφία του φωτός..Μια λογοτεχνική.. λυρική..εκλαϊκευμένη παρουσίαση του σύμπαντος..ένα ανάγνωσμα ευκολονόητο..κι αν ειδικές γνώσεις αστρονομίας δεν κατέχεις..σε τοποθετεί στο χώρο και στο χρόνο με έναν τρόπο μυθικό..

Στον υπέροχο μύθο..που λέει ότι η βασίλισσα Βερενίκη της Αιγύπτου ορκίστηκε να θυσιάσει τα υπέροχα μαλλιά της αν ο βασιλιάς σύζυγός της γυρνούσε απο τον πόλεμο..και τα έκοψε..τα τοποθέτησε στο βωμό της Αφροδίτης και η θεά τα πήρε και τα έβαλε στον ουρανό..σε οδηγεί στ' αστέρια..μα όχι απλά..ρομαντικά. .Γίνεσαι γνώστης..κοινωνός ..του σύμπαντος που ζεις..αυτός λοιπόν είναι και ο τίτλος του βιβλίου..εμπνευσμένος..σε ταξιδεύει στον ουράνιο θόλο..σε κάνει τις νύχτες να κοιτάς ψηλά και να ονειρεύεσαι το σύμπαν και την απεραντοσύνη του..το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις αχόρταγα...

η φίλη σας Σοφία..
.............................................................................................................

Το βιβλίο αυτό αφορά σε ένα πείραμα που έγινε πριν από 15 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. O επιστήμονας που το σχεδίασε δεν είναι πια τριγύρω για να μας εξηγήσει τι ακριβώς έκανε και κυρίως, τι σκοπό εξυπηρετούσε. Ήταν δε τέτοιες οι συνθήκες και η θερμοκρασία του πειράματος, που καθιστούν ανέφικτη την επανάληψή του στα γήινα εργαστήρια. O Γιώργος Γραμματικάκης, ανασυνθέτοντας με τρόπο ποιητικό και γλαφυρό τις σύγχρονες επιστημονικές απόψεις για τη γένεση του Σύμπαντος και την εμφάνιση της ζωής, αναφέρεται στην κορυφαία εκδήλωση αυτής της ζωής, τον άνθρωπο, και υπογραμμίζει τους κινδύνους που απειλούν τη Γη και τον πολιτισμό μας. Bιβλίο βαθύτατα φιλοσοφικό και με έντονο λογοτεχνικό χαρακτήρα.

 H Kόμη της Bερενίκης ανοίγει νέους δρόμους στη σύγχρονη πολυδιάστατη θεώρηση της Eπιστήμης αλλά και του Aνθρώπου: καθώς ο εικοστός αιώνας πλησιάζει στο τέλος του, και ο άνθρωπος μένει ολοένα και πιο μετέωρος, μήπως είναι καιρός να ξανασκεφτούμε πάνω σε έναν άλλο πολιτισμό, πάνω σε μια νέα αντίληψη του ανθρωπισμού;

Γιώργος Γραμματικάκης. 
..............................................................................................................

'' γλυκά επιστρέφουν ''.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δεν είν' φαντάσματα του νου οι αγαπημένες μας..οι λατρεμένες μας σκιές..οπτασίες που μας κατοικήσανε.. συναντηθήκαμε και συστηθήκαμε σφιχτά κι αληθινά..σαν ''κλασικά'' αγάλματα στηθήκανε εντός μας..Γλυκά επιστρέφουνε αποβραδίς..αόρατοι επισκέπτες οι νεκροί..τρυπώνουνε σαν κλέφτες τα μεσάνυχτα επάνω στα χαλάσματα..στην ησυχία των άδειων των αυλών.. αθρόιστα..μες στων κισσών τις φυλωσσιές..στων γιασεμιών τις μυρωδιές..που ανενόχλητα σκεπάζουνε τα στοιχισμένα..στου χρόνου τη μανία τα υπολείμματα..τα λιγοστά.. τα εναπομείναντα λιθάρια. 

Μένουνε έως το ξημέρωμα..κι εκείνη η λαλιά του αηδονιού..εκεί που ησυχάζουνε τα κτίρια τα παλιά και τα ερημωμένα..ύμνος θαρρείς βυζαντινός..ευχαριστία στον Πλάστη και Δημιουργό από τις ''συγχορδίες'' των πουλιών..πόσο χαράζει την ψυχή μου..πόσο τη μνήμη ταξιδεύει στα παλιά..στου χρόνου μου τις κρύπτες.. 

Ανάσες που έπαψαν ν' ακούγονται βαριά..χαμόγελα ..γέλια κελαρυστά που ακόμα τριγυρνούν στης αγριοαχλαδιάς τα άνθια ..και ως οι κλέφτες δεν αντέχουνε το φως..το κόβουν δρόμο και με βιάση εξαφανίζονται..μένουνε μέσα στη σιωπή οι τοίχοι οι  παλιοί..στο φως να αφεθούν ξανά..στης σιγαλιάς τη μοναξιά..Ισχνή η σιλουέτα της μένει εκεί πα στο χορταριασμένο το πλατύσκαλο.. σταυρώνει τα χεράκια της..ως έκαμε παλιά..τα απογεύματα που τέλειωνε απ' τον κάματο..κοιτάζει ένα τριγύρω λυπημένη..έμεινα λέει μοναχή..που πήγαν οι σκιές μου ? Κανείς δε θέλησε να μείνει εδώ..μέσα στα γιασεμιά μου...πρέπει να φύγω ..να βιαστώ..με περιμένει πια πολλή δουλειά..πρέπει να θρέψω τις ψυχές τους..

Ο αγέρας στα παραθυρόφυλλα στην πρωινή την ρέμβη και ένα θρόισμα αλλιώτικο εδιώξανε του νου μου τις σκιές..το άρωμα των γιασεμιών εστάλαξε..εγίνηκαν δροσοσταλιές οι σιλουέτες οι αραχνοϋφαντες στα πρόσωπα των ζωντανών..μα..η ζωή ξημέρωσε και πάλι βιαστική..το μερτικό της μου ζητούσε.......

'' γλυκά επιστρέφουν'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Ο Δημήτρης Λιαντίνης άφησε ένα γράμμα στην κόρη του που γράφει:

«Διοτίμα μου, φεύγω αυτοθέλητα, αφανίζομαι όρθιος στιβαρός και υπερήφανος. Ετοίμασα ετούτη την ώρα, βήμα βήμα ολόκληρη τη ζωή μου που υπήρξε πολλά πράγματα. Αλλά πάνω απ’ όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου.

Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι. Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα και τίμια όπως σε δίδαξα.

Να θυμάσαι ότι έρχονται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Κι είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους και οι πλείστοι να ζουν στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι, στις αθώες νέες γενεές που έρχονται. Ζούμε την ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους, ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Και η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.

Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης όταν πεθάνει.

Αγάπησα πολλούς ανθρώπους αλλά περισσότερο τρεις, τον φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδελφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπούκη και τον Παναγιώταρο τον συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή. Κάποια στοιχεία απ’ τα αρχεία μου τα κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.

Ν’ αγαπάς την μανούλα ως την τελευταία της ώρα, υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος, για μένα, για σένα, για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε και το σπάνιο να λάβει σύντροφο στη ζωή της, όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο.

Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα, το παίρνω μαζί μου. Σας αφήνω εσένα την μανούλα και τον Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή που τους στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Η μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή.

Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα, αν όμως δεν το αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με την μανούλα και τον Διγενή να τον κάψετε σε ένα από αποτεφρωτήριο της Ευρώπης. Έζησα έρημος και ισχυρός.

Υ.Γ. Την μέρα που θα πέσω, έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές του Σολομού στη Ζάκυνθο και του Λυκούργου στη Σπάρτη.

Λιαντίνης
.....................................................................................................................................................................

<< κεριά >> - Κωνσταντίνος Καβάφης.

art : Χρήστος Μποκόρος.

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Καβάφης
................................................................................................................

<< Ψάχνοντας για Κοχύλια >> ......

Εφθινοπώριασε ξανά..κι εκεί στα βράδια τα γλυκόχροα..ένα βιβλίο για τους λάτρεις του ταξιδέματος της ανάγνωσης..είναι όμορφο να μην πηγαίνει ο χρόνος μας χαμένος..Το ξαναδιάβασα για δεύτερη φορά..μετά από χρόνια αρκετά..ετούτο το λογοτεχνικό διαμάντι:
 << Ψάχνοντας για κοχύλια >>  της Ρόζαμουντ Πίλτσερ..

Η δεύτερη ανάγνωση είναι σαν να αφουγκράζεσαι απ' την αρχή..προσεχτικά έναν παλιό σου γνώριμο..που τον γνωρίζεις πια καλά..και στέκεσαι στις λεπτομέρειες του χαραχτήρα του..

Συναίσθημα..τρυφερότητα..γιατί όχι και δάκρυ..για μια ζωή της ηρωίδας ''Πενέλοπε'' που μοιάζει απλή..μα που απλή καμμιά ζωή δεν είναι..η καθεμιά είναι πολύπλοκη..και όλες για ζητούμενο έχουν την ''ευτυχία''...Λένε πως το διαβάζουνε γυναίκες πιο πολύ..μα τι πιο έξυπνο από έναν αναγνώστη αρσενικό..να καταλάβει και το σκεπτικό και το ζητούμενο της ηρωίδας ?
Για ένα κοχύλι λοιπόν...για έναν ''πίνακα ζωγραφικής''........
η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη..

 Η ίδια η συγγραφέας λέει: 

«Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος,
 έχουν πάντα ένα ελπιδοφόρο τέλος.
 Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις
 και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι
 να το καταλάβουμε καλά αυτό.»
.............................................................................................................

Χάθηκα μέσα σε περγαμηνές..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

art: Maria Konstantinova Bashkirtseva - Μουσείο Τέχνης Χάρκοβο 1882- Ουκρανία.

Xάθηκα μέσα σε περγαμηνές..διαβάσματα και αποκόμματα..πάλι με βρήκε το ξημέρωμα..άγρυπνος πάλι και ακούραστος κι ο αυγερινός ως το πρωί..που συντροφιά μου κάνει..τη γοητεία του  άγνωστου μοιράζεται μαζί μου..Από μικρό παιδί μία ''μανία'' με εβάραινε ..μ' έπαιρνε το κατόπι..Φταίει που ονειρευόμουνα να φύγω απ' το μικρό μου το χωριό..φταίει η μάνα μου..που μου 'λεγε να αλλάξω εγώ τη μοίρα μου και στα ψηλότερα  αν μπορώ να περπατώ..τον κόσμο να εξηγήσω..θα αναρωτιέμαι πάντοτε τι έφταιξε και χάθηκα μέσα εις τις σελίδες μου..ψάχνοντας ευχαρίστηση..που ευτυχία το λένε....

Κυνήγησα το άπιαστο..τα 'βαλα με τις χίμαιρες.. με γονατίσανε τα συναισθήματα και τώρα πια κατάλαβα..κουράστηκα..κουράστηκα πολύ..όχι δεν εκουράστηκε το σώμα μου..ούτε και το μυαλό μου .. αυτά έχουν ένα πείσμα ακούραστο..το συναίσθημα κουράστηκε.. εκείνο που ακούμπαγα στον ώμο σου..στα μάτια..στην ψυχή σου.. Μια αγωνία τώρα πια με κυβερνά..οι ανθρώποι οι περισσότεροι με απορία με κοιτάζουν..

Δε βρίσκω νόημα στις γελοίες συζητήσεις τους..έγινα λες ''ρατσίστρια''..τους ανοήτους απεχθάνομαι..τους χάχες δεν αντέχω.. τους ελαφρείς οικτίρομαι..τους ψεύτες τους υποκριτές..''μισώ''.. έννοια χολερή..και την αμορφωσιά την περισσή..με νύχια και με δόντια την παλεύω..Μα θα μου πεις είναι εύκολο το τίποτα να αντέχεις ? Πως να επεξεργαστείς το τίποτα αφού είναι κενό ? Ό,τι ο καθείς ορέγεται αποβραδίς..πρωί - πρωί με τη δροσιά στη μούρη στο πασάρει..Εσύ να προσπαθείς την ομορφιά να σώσεις μπρος στα μάτια σου..κι εκείνοι την ασχήμια τους..το ευτελές και εύπεπτο να το μασούν..να σου ''σερβίρουν''..  έγινε μόδα ο ευτελισμός..τέρας που συνειδήσεις ''κυβερνάει''..
Πώς εσκεπάστηκε στ' αλήθεια ο κόσμος μ' ένα πέπλο μέτριο..πως η ομορφιά εκρύφθηκε μες στο λαγούμι της απ' τον ήλιο ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''γράψτε'' ψυχές μου το δικό σας ''παραμύθι'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

art : Monica Carretero

Χειμώνες ατελείωτους κυριολεκτικά και μεταφορικά..την ''Ανοιξη'' προσπάθησα μες στις ψυχές τις παιδικές για να προλάβω να ανθίσω. Τα παραμύθια στάθηκαν οι καλύτεροι οι δάσκαλοι και φίλοι μου.. κι όχι μοναχά γιατί τ' ακούς γλυκύτερα.. που λέει ο μεγάλος μας Σεφέρης και είναι αληθινό..μα είν' φερμένα από δισάκια μας του χρόνου..με περισσή σοφία απ' τα παλιά..Άλλοι  χαμογελάσανε και μου 'πανε πως τα παραμυθιάζεις τα παιδιά..κι ο κόσμος τώρα γύρω σου γέμισε τόξα..βέλη..όπλα και πολυβόλα και σπαθιά..Πως θα γενεί  την αύριο..με τριαντάφυλλα τον εχθρό τους να νικήσουν..?

Μα ήμουν ξεροκέφαλη πολύ και αγύριστο κεφάλι..θαρρείς και δεν τους άκουγα..τα λόγια τους δεν καταλάβαινα...μια ιδέα μοναχά από νωρίς πλανιόταν στο μυαλό μου..να μπουν μέσα στους δρόμους τους παλιούς να περπατήσουνε..που χάθηκε η κοκκινοσκουφίτσα μες στο δάσος της..κι ο λύκος γούρλωνε τα μάτια του και την παραφιλούσε..Πάντα το καταλάβαινα πως κλέβαν την καρδιά τους..τα παραμύθια που άγγιζαν και την ψυχή χαϊδεύαν.Κι έτσι πορεύτηκα μαζί τους και εγώ..μαθαίνοντας και δίνοντας την ομορφιά..μα και την κακία αυτού του κόσμου.. σάμπως μαζί τους και δεν έγραφα το παραμύθι μου κι εγώ ?  Ένα παραμύθι η ζωή του καθενός..σαν παραμύθι και η αρχή..το διάβα της ακόμα και το τέλος της για όλα τα παιδιά..μικρά..μεγάλα και μεσήλικα..γεμάτη από χιλιάδες με σελίδες και εικόνες γεμισμένα.. προσωπικά και ομαδικά..Ζήστε ψυχές μου το δικό σας παραμύθι..κι ας έχει λύκους ..δράκους και λιοντάρια..μα έχει και ξέφωτα πολλά  ανάμεσα στις φυλλωσιές..γεμάτα πεταλούδες και πουλιά..

Μάθετε ανάγνωση καλή..να συλλαβίζετε αργά..πίσω απ' τις όμορφες τις ζωγραφιές γραφή να δίνετε δημιουργική..μη φοβηθείτε να τις κυνηγήσετε τις χρωματιστές σας πεταλούδες..και ας γεμίσουν γρατσουνιές γόνατα και παλάμες..να γίνει ολόκληρο.. σωστό με τη ματιά σας τη ζεστή και με τη γνώση..το ''παραμύθι'' αυτό που λέγεται ζωή..πετάξτε..ανοίξτε τα φτερά σαν τα πουλιά.. χτίστε καινούριες στα κλαδιά φωλιές..κι ας τις στοχεύουνε  οι ''σκοπευτές'' ατίθασων..ελεύθερων πουλιών...

κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
..............................................................................................................

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος..- Δημήτρης Λιαντίνης.

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θα ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.
Γιατί; Απλά γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δασκάλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας. Και στο τέλος-τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρησή μας αποστάζεται το κλάμα, και από την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας.

Τα ζώα και τα φυτά δεν γελούν ούτε δακρύζουν. Γιατί τους λείπει ο δάσκαλος. Έτσι δεν έμαθαν ποτές ότι στον ενόργανο κόσμο πέρα από τη σφαίρα του βιολογικού ανοίγεται ο φωτεινός ορίζοντας του πνεύματος. Ο θυμός, δηλαδή, οι επιθυμίες, τα πάθη, η φαντασία, ο λόγος.

Ο δάσκαλος είναι ο φυτουργός και ο σπορέας του λόγου. Εκείνου του λόγου που το τέταρτο Ευαγγέλιο τον αναφέρει στο θεό.
Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό. Και το καράβι, το GLORIA MUNDI ή το ANCA, αν δεν το ταξιδέψει ο καπετάνιος του. Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά – σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης. Μ' ένα λόγο ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου. Με την ίδια κυριότητα που ποιητής του κόσμου είναι ο θεός. 

Δημήτρης Λιαντίνης-  Τα Ελληνικά 

(Από το "ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ" σελ. 13 του βιβλίου)

(επεξεργασία κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός. )
.............................................................................................................

.. μέρες του Σεπτέμβρη - Καβάφης

 Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω. 

 ''Ο Δεκέμβρης του 1903''- Κ.Καβάφης.

( από τα κρυμμένα ποιήματα 1877- 1923... Ικαρος 1993 ) 
...............................................................................................................