Μια φορά κι έναν καιρό..όχι και πολύ μακρινό καιρό..τον τωρινό καιρό..αυτόν τον παμπόνηρο και εξευτελισμένο τον καιρό..που λέτε.. ζούσαν ψηλά στον ουρανό δυο ''μασκαράδες''. Είχαν ξεφύγει από το καρναβάλι που 'ναι τις Απόκριες..και κρύφτηκαν εκεί ψηλά στα αστέρια ...και στο θολό τον ουρανό..Κανένας δεν τους πήρε είδηση πως ξέκοψαν απ' το κοπάδι αυτό των κλόουν..και ούτε που φανταστήκανε ποτέ, πως αυτοί θα εξανακατέβαιναν στη Γη..για να αρχίσουν πάλι τα χοροπηδήματα..και τα καμώματα..και τις καρναβαλικές τις συμπεριφορές τους..
Μα εγελάστηκαν οικτρά οι άλλοι καρναβαλιστές..και οι αρχηγοί των γκρουπ..Αυτοί το είχανε σκοπό...και μία νύχτα με φεγγάρι αποφάσισαν ερωτευμένοι να το παίξουνε...και να κατέβουνε στη Γη για να συναντηθούν...έτσι και έκαμαν μια νύχτα όμορφη...με τις στολές του '' μασκαρά'' και βρέθηκαν στο φως του φεγγαριού..αποφασισμένοι για να παίξουνε σωστά το ρόλο του''ερωτευμένου''..Μα ο ένας κλόουν ήτανε στα αληθινά γεμάτος συναισθήματα ,που ήθελε στον άλλον να τα ακουμπήσει.. O άλλος όμως ήταν και παρέμεινε ένας κακοβαμμένος μασκαράς...με το μπογιατισμένο πρόσωπο..που δε θέλησε ποτέ του να ξεβάψει.. Κι έτσι ''παιχνίδι''αρχινίσανε τρελλό και έξυπνο και πονηρό..και ο καθένας τους ό,τι είχε και εδύνατο,επροσπαθούσε να το καταθέσει ...Ήτανε ένα άνισο παιχνίδι αυτό...γιατί παιχνίδι και κουβεντολόι με τη μασκαρεμένη την αλήθεια.. ποτέ δεν εθυμήθηκα να γίνηκε ..καθώς η αλήθεια παραπονεμένη πάντα μες στο παιχνίδι μένει...
Και τότε ο κλόουν ο''αληθινός'' που ήξερε το βάθος της ψυχής του..ήξερε ποιός είναι τι ζητά..και το γιατί εμεταμφιέστηκε εγνώριζε...άρχισε δάκρυα να ρίχνει επάνω του καυτά...να λιώσει τις '' μπογιές''του μασκαρά...να δει τι κρύβεται στο δέρμα του το ανθρώπινο και το αληθινό από κάτω..Δεν ξέρω αν το κατάφερε την αποκάλυψη ετούτη να αντέξει...γιατί εξαναφόρεσε φτερά...επήρε και τη μουσική που έπαιζε μονάχος του συχνά...και επροσπάθησε εκεί ψηλά...στους ουρανούς για να πετάξει...ξανά και πάλι να κρυφτεί...στα σύννεφα να κατοικήσει...Κι εκρέμασε ξανά το ολόλευκο το φόρεμα..της αγνότητας του έρωτα...που αυτός επιζητούσε...το κρέμασε εκεί ψηλά...να το στεγνώσει απ' την αρχή..να το ξαναφορέσει...άβρεχτο και ατσαλάκωτο...λευκό και καθαρό..και αληθινό συνάμα...κι ας πόνεσε πολύ... Κανείς δεν έσκυψε να δει...εκείνο εκεί το δάκρυ του..που πάγωσε στο μάγουλο σιμά...μπροστά εις τον καθρέφτη του σαν κοίταξε εκείνο το πρωί...κι εκοίταξε κατάματα ..ζωγραφισμένη με άλλα χρώματα ...τη ροζ του την αλήθεια...
Ψάχνουμε ..αγωνιούμε...τρέχουμε ξοπίσω από υποσχόμενες γεμάτες ''δώρα παραδείσου'' παραφιλολογίες..ωραιοποιημένες και ανόητες..χωρίς επιχειρήματα σωστά και σοβαρά...για τον Παράδεισο αυτό..που σε πλαίσια τεχνικά και χρονικά...με το σκοταδισμό της η θρησκεία μας ''δωρίζει''. Ναι είναι σκοταδιστικά τα λόγια τα μεγάλα...και δεν το περιορίζω μοναχά στην Ορθόδοξη και τη Χριστιανική Θρησκεία...γιατί και άλλες θρησκείες υπόσχονται μετά το Θάνατο...λαγούς με πετραχίλια...πιλάφια ..ρύζια και γλυκά...του κάτω κόσμου τα πεσκέσια...
Κανένας σοβαρά δεν θέλει να ασχοληθεί...και τον Παράδεισο να ψάξει και να δώσει αφορμές...στη ζώσα τη ζωή να τον αναζητήσει...Δεν ξέρω τι είναι αυτό..που βάζει λόγο πολλές φορές στρεβλό..στα στόματα των κληρικών.. της κάθε μιας θρησκείας να προχωρήσει..και το λόγο του να εκσυγχρονίσει...δεν τολμά κι έτσι υποστηρικτικά..από τη σύγχυση τον άνθρωπο που αγωνιά...για το μετέπειτα ...για εκείνον που πιστεύει..πως θα υπάρχει και όταν νεκρωθεί..απάντηση μια πιο φιλοσοφική για να του δώσει..χωρίς να αφανίζει την προσωπικότητα του καθενός ισοπεδωτικά...να τον αφήνει ελέυθερος για τις επιλογές του για να είναι...Δεν είναι ''κοπάδια'' οι άνθρωποι...και ο καθείς από εμάς είναι μοναδικός με την ατομικότητά του...Θάταν πολύτιμο το έργο τους..αν λέγαν στους ανόητους που ''πιλάφι'' δεν έχουν στην αληθινή ζωή....να πάψουν πια να ψάχνουμε πιλάφια στη νεκρή τους..Έτσι φοβιστικά και απερίσκεπτα...στους απερίσκεπτους μιλούν...γιατί είναι και τούτη μια ταχτική...τους ανθρώπους που κοντόφθαλμα δύνανται να σκεφτούν.. σε πειθαρχία τάχα να κρατούνε...
Μα ποτέ ο φόβος δεν εκαλυτέρεψε τον κόσμο από φόβο μοναχά...αν δεν μετεξέλιξε το νου και την ψυχή του...Υποκρισία γέμισε τον άνθρωπο ο φόβος μπόλικη...και καθωσπρεπισμό...κουκούλωμα των προβλημάτων και των καταστάσεων..και κρύψιμο κάτω από το τραπέζι...Ψάχνουμε τον Παράδεισο..μέσα στα σκοτεινά του Άδη αυτά τα μονοπάτια...κι όχι στην τόσο όμορφη ζωή που ο Θεός τους τους εδώρισε κι αυτοί τον εγεμίσαν ενοχές..από τη μέρα που αποφάσισαν ακόμα και τους Πρωτόπλαστους να τους φορτώσουν αμαρτία... Αδύναμοι και μοιάζοντας θρασύδειλοι..στυγνοί εκμεταλλευτές και συμφεροντολόγοι με μεγαλοστομίες με τυμπανοκρουσίες και ψαλμούς...αποκοιμίζουν το ''κοπάδι'' τους γιατί έτσι πιο εύκολα τα πρόβατα τα ''σαλαγάνε''...
Ποιός είπε πως οι άνθρωποι δεν θα άντεχαν να ακούσουν και να ψάξουνε ..αληθινούς παράδεισους...που απλώνονται τριγύρω τους..και να τους εντοπίσουν μακριά από την ''τύφλωση'' και το σκοταδισμό...σε λάθος τόπους ψάχνοντας..τους ανθισμένους και τους δροσερούς τους Παραδείσους ? Έτσι εσκέφθηκα μια μέρα να μη φοβηθώ...γυρνώντας από το ''κατηχητικό'' μικρό ακόμα εγώ παιδάκι και ακούγοντας μια φίλη μου...που έτρεμε ολάκερη...πως στην Κόλαση της είπε ο παπάς πως θα βρεθεί...γιατί ετόλμησε '''ενα διάολο'' να ξεστομίσει...και πως θα χάσει τον Παράδεισο..αν δεν κάνει καμμιά πενηνταριά μετάνοιες...να εξιλεωθεί..και νάναι υποψήφιο παιδί ,κι αυτή του Παραδείσου...
Εικόνες τραγελαφικές εκτυλίσσονται παντού ..για τη σωτηρία της ψυχής μας...Είναι να γελάς τρανταχτά και δυνατά..αν νόμισες ..αν έστω για μια στιγμή σου πέρασε απ' το νου...πως θα σωθείς γονυπετώντας...Αν η ψυχή σου δε μαστιγωθεί εσωτερικά και δεν σκεφτείς...και δεν αληθινά μετανοήσεις...πως περιμένεις γδέρνοντας επιφανειακά τα γόνατα...Παραδείσους να ονειρευτείς.και να κερδίσεις..ακόμα κι εσύ..εσένα που σε πείσανε πως υπάρχει αυτό το γεωγραφικό το διαμέρισμα..κάπου εκεί στον Άδη...που η πινακίδα του σου δείχνει που να πας..και που να συναντήσεις τον Παράδεισο...εκεί λέω εγώ που κατοικούνε νοερά...της Γης οι καταπιεσμένοι...γιατί δεν το κατόρθωσαν με αυτό το σκεπτικό..τους επίγειους Παράδεισους για να τους περπατήσουν...
Ο παράδεισος ήταν ένα δικαίωμα, από τον Οδυσσέα Ελύτη .
Ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία...
Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας.
Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.
Μια
μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να
πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια
χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ‘κοψα και το ‘φερα στο
απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.
Το
διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να
προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε
μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε
ψέματα.
Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.
Έχτιζε εκεί μονάχος του στην άκρη του μυαλού του...ολημερίς τις έχτιζε αγάπες στολισμένες...μυρωδάτες με αγνά υλικά...με δυόσμο με βασιλικό...με τον αμάραντο.. που στα βουνά φυτρώνει...ήταν που δεν την άντεχε...δεν τη βαστούσε πια την καθημερινότητα ...που σαν το συρματινο-σφούγγαρο...του έξυνε σκληρά...να καθαρίσει τη σκουριά...απ' της ψυχής τα κατακάθια.. .Ολημερίς την έχτιζε...μα σαν το γιοφύρι το ετοιμόρροπο ...της Άρτας το γιοφύρι...το βράδυ εγκρεμίζονταν στα μάτια του μπροστά..
Το κοίταγε και δεν το πίστευε...πως αφού το 'χτιζε τόσο γερά...με τέτοια''λόγια- υλικά''πανέμορφα...στο πρώτο ταρακούνημα ερχόταν και τα γκρέμιζε...σαν νάτανε καταμεσίς του ποταμού μονάχος μες στη''βάρκα'' του.. τον ποταμό του το θολό να διασχίσει κωπηλατώντας δύσκολα...ήταν σκοτάδι γύρω του..πυκνό σκοτάδι..μαυρίλα και του φαίνονταν βαθιά και απροσπέλαστα ετούτα τα''νερά''.. Εξεγελούσε αυτός συχνά τον εαυτό του και το νου...και έλεγε πως είναι ένας γερός πρωτομάστορας και γνώριζε θεμέλια για να βάζει...Ποτέ του δε λογάριαζε τις άγριες...τις απρόβλεπτες και τις σαρωτικές πολλές φορές...της φύσης τις δυνάμεις...
Ποτέ του δεν...(ήταν αυτή η αυτοπεποίθηση και αυτή η σιγουριά)...που δεν τον άφηναν ελεύθερο να μοιραστεί...τη σκέψη του την αληθινή...τα θέλω τα πραγματικά...να βάλει την πραγματική τη '' μαστοριά'' αγάπης γέφυρα να κατορθώσει για να χτίσει...κι έρχονταν βράδυα που δεν άντεχε το οικοδόμημα που ολημερίς το έχτιζε...έρχονταν βράδυα που εξάπλωνε ..μες στα σκορπισμένα γύρω του...εκείνα τα χαλάσματα ...τα διαλυμένα υλικά... Καθόταν και τα κοίταγε...και ψέμματα έλεγε συχνά...στον εαυτό του το ομολόγαγε...πως θα τα γυαλίσει απ' την αρχή...και θα τα ξαναχτίσει πάλι εις τη βάση τους...γιατί αυτός δεν άντεχε...ήταν αδύναμο ανθρωπάκι...καινούρια πια θεμέλια να ανοίξει...και μια καινούρια γέφυρα να επιχειρήσει να στεριώσει...Είναι παράξενοι φορές- φορές οι άνθρωποι ...βολεύονται..φοβούνται.. .μετράνε με ένα μέτρο τη ζωή...και όχι με μια κορδέλλα αμέτρητη..που δρόμους απέραντους..φτιάχτηκε να μετράει..
Έμπαινε πάλι ο ήλιος σήμερα..και τούτο το πρωί..έριχνε τις αχτίνες του εκεί στην άκρη πια της κάμαρας..που ήταν στοιβαγμένα,όλα μαζί τα όνειρα ,μέσα σε μια βαλίτσα...αποσκευή ολόκληρης ζωής...με τα ξεθωριασμένα και αποξηραμένα της τα αγριολούλουδα...επάνω της ριγμένα..Όχι καθόλου δεν επιθυμεί τα κιτρινισμένα του σχεδιάγράμματα που έκανε επί χάρτου...να ξεδιπλώσει μέσα από τη βαλίτσα και να δει...Το ξέρει τώρα και χαμογελά...ο χρόνος πως κυλάει αμείλικτος...μα αποφάσισε ξανά...να αγκαλιάσει τη ''δροσιά'' την πρωινή...περιμένοντας και πάλι το καλύτερο..όπως και χρόνια τώρα κάνει...
Άνθρωποι και άνθρωποι !!! άλλοι δειλοί και άλλοι ονειροπόλοι ...άλλοι απλά καθημερινοί...πεζοί και ανούσιοι συνάμα... Φοβούνται και εγκλωβίζονται ...εκεί που διόλου δεν αντέχουνε...εκεί που φτύνουνε τα βράδυα...Κι όμως ζούνε έτσι εκπτωτικά...και μίζερα...γεμάτοι από πληγές αιμορραγούσες...Κι έτσι ξεγελασμένοι αποκοιμιούνται ήσυχοι ...πληγωμένοι μεν βαθιά.. μα εφησυχασμένοι με τη σιγουριά...πως πέρασαν και σήμερα τη μέρα τους...με ένα καρβέλι ξεροκόμματο ...ένα καρβέλι ανήμπορο την πείνα της ψυχής τους να τη θρέψει...Μα τι να κάνουνε οι φτωχοί...αυτό τους πρόσταξε ο μικρός και ο άβουλος και ο αναποφάσιστος...ο μη ονειροπόλος εαυτός τους..
.Θα χτίζουν θα γκρεμίζουνε γιοφύρια σαν της Άρτας...μα αυτό από μονάχο δεν αρκεί και θέλει ''θυσία'' να γενεί...γιοφύρι στέρεο να χτιστεί..θέλει θυσία αληθινή...ωσάν καθώς και έπεσε.. ωσάν του Πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα...
Αφιερωμένο :στους φίλους μου που μπόρεσαν...ερωτεύτηκαν αληθινά...γιατί μόνο την αλήθεια αντέχει ο έρωτας...γι αυτούς που τόλμησαν...πικράθηκαν...έγιναν χίλια κομμάτια...μα βγήκαν νικητές..νικητές στο βαθύ αυτό συναίσθημα...το μόνο αληθινό...που ξεγυμνώνει τις ψυχές των ανθρώπων... Μια ερμηνεία ανεπανάληπτη...με την αισθαντική φωνή της αγαπημένης μου ..Aρλέτας σε μια μουσική υπόκρουση μαγική του Μάνου Χατζιδάκι...
Και ναι...μέσα σε αυτή τη ''βάρκα''που λέγεται έρωτας...που λέγεται αγάπη...που λέγεται ζωή...κάπου εκεί τα βράδυα με το μαξιλάρι μας σφιχταγκαλιασμένο...ομολογούμε στον εαυτό μας στα κρυφά...πως είμαστε μόνοι μας...κι ας μοιάζει να μας έχουνε μια σφιχτή αγκαλιά...κι ας μοιάζει να μας ψιθυρίζουνε λόγια αγάπης και υποσχόμενους παράδεισους...Αν μοναχός σου δεν τον φτιάξεις τον Παράδεισο εσύ...κανείς δεν είναι διατεθειμένος να στον δώσει...γιατί απλούστατα ο απέναντι φροντίζει για τους ''κήπους''τους δικούς του..Αίσθημα αυτοσυντήρησης να το πω ? Δύναμη για τη συνέχιση της ζωής να το πω? Μένει μετέωρο το ερώτημα αιώνες τώρα....
Ας σιγοτραγουδήσουμε λοιπόν...γιατί μες σ' αυτή τη βάρκα λέει και το άσμα πούμαι μοναχή...έχω συντροφιά μου κάτασπρο πουλί...και ρίχνω σημάδια ...για να μη χαθώ.... η φίλη σας Σοφία...
Tον δικό μου αγαπημένο άντρα τον ερωτεύτηκα ολάκερη.Θα ξέρετε σίγουρα τι θα πει ολάκερη,το είδα στα μάτια σας πως το ξέρετε,στους κύκλους κάτω απ' τα μάτια σας που πότε πότε σκουραίνουν.Ολάκερη ,λοιπόν ,τον ερωτεύτηκα..έως θανάτου..κυριολεκτικά..όπως άλλοι δηλώνουν << ελευθερία ή θάνατος>>..εγώ ένιωθα << εκείνος ή θάνατος >>.Και το εννοούσα όταν χρειάστηκε.έτσι διάλεξα...άλλο ζήτημα τώρα αν ζω...
Το ότι επιζώ - κάποια βραδιά κάποιοι με έσωσαν- πότε το θεωρώ θαύμα ,πότε ατύχημα,δεν έχω καταλήξει. Κι εκείνος ολάκερος μ' ερωτεύτηκε ,το γνώρισα βαθιά.Δεν ξεγελιέσαι με τον έρωτα,όταν συμβαίνει..άλλο αν αλλάζουν αύριο οι συσχετισμοί αδυναμιών που σχηματίζουν ένα ζευγάρι.Άλλο αν επεμβαίνει ένας δαίμονας πλεονεξίας.Άλλο αν εμείς αλλάζουμε γιατί είμαστε ρευστοί και υγροί..οι δυνάμεις της σελήνης μπορούν κι αντιστρέφουν τη ροή του πορθμού.
Όμως όταν συμβαίνει ο έρωτας ,το ξέρεις καλά.Στον κοινό σπασμό αστράφτουν όλα..και τα βλέπεις .Ας σκοτεινιάσουν μετά.Εκείνο όμως που τότε αντίκρισες ,χαράσσεται αληθινό,το πιο αληθινό, της αποκάλυψης.Ο δικός μας έρωτας κράτησε σαν διαρκής κοινός σπασμός.Το ξέραμε και οι δυο τι ήταν εκείνο που συνέβη.......................................................................................... ..................................................................... Μέχρι τη νύχτα που εκείνος άλλαξε...Η πανσέληνος αντέστρεψε τα νερά του πορθμού.... Η αγωνία όταν ρωτάς << Για πάντα? πες μου πως είναι για πάντα !>>.είναι αγωνία φυσική και μεταφυσική.Και η βέβαιη απάντηση <<Για πάντα!>>. είναι μια απάντηση ειλικρινής.Εννοεί : << Τώρα μόνο,για πάντα >>.Πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος.Γίνεται ?Κάθε ερωτευμένος περιφρονεί τον κανόνα,είναι σίγουρος πως ζει τη μόνη εξαίρεση.......................... ............................................ << πάντα >>........................................................... Το δικό του το ράγισε λοιπόν...έπειτα από χρόνια ενωμένοι,από παιδιά μαζί,μπήκε στο σπίτι μια νύχτα κατάχλωμος και δυστυχής να ομολογήσει πως αγκαλιάστηκε με μια άλλη γυναίκα...........................
Καινούρια πάλι εβδομάδα ξεκινά και τα όνειρα αχαλίνωτα.. τρέχουν να φτάσουνε το τέλος της διαδρομής...που οι ελπίδες όλες τους ατόφιες περιμένουν...Τρέχουν σαν άτια τα όνειρα μέσα στα δύσκολα τα χρόνια αυτά της οικονομικής παγκόσμιας κυριαρχίας...Μα αυτά διόλου δεν νοιάζονται,καθόλου δεν πτοούνται...και αδιαφορούν...μου το μηνάει έξω στην αυλή μου η ροδιά...που άνθια γέμισε ξανά και προσπαθεί καρπούς για να γεμίσει...
Κι εκεί ,μέσα στην πρωϊνή σιωπή..που σπάει τη μοναξιά..ήρθε και επίσκεψη η αγάπη μούκανε..έτσι απρόσκλητη απ' το ρολόι της μνήμης μου ...κι απ' τα παλιά...να μου μιλήσει πάλι αυτή...και να γεμίσει με άνθη τα κενά...που άφησαν στα ράφια της ψυχής...τα χρόνια μας τα δύσβατα..που άλλοι για μας τα ζωγραφίσαν...Κι εγώ την καλωσόρισα...γιατί μου φάνηκε μεστή...ελπίδες έφερνε μες στο πανέρι το γεμάτο της...και αυτές τις είχε ανάγκη η ψυχή...Έτσι να διώξει θέλησε το γκρίζο από τα ράφια και χρώματα να βάλει..να στολίσει..ακόμα και το σύννεφο απ' τη βροχή που συχνά μας απειλούσε...πως θα ξεσπάσει έλεγε απότομα και θα μας παρασύρει σαν χείμμαρος ορμητικός στα βρώμικα νερά του...Ήρθε η αγάπη ορμητικά να διώξει τους Χειμώνες που μας απειλούν καταμεσίς το Καλοκαίρι...
Μου θύμισε ξανά και πάλι και ξανά...και μου το είπε φωναχτά...μα και ψιθυριστά μέσα στο αυτί...πως πέρα και μακριά από τις μίζερες και καταστροφικές και ποδηγετικές τις σχέσεις τις πολιτικές μέσα εις τη ζωή μας...υπάρχουν και οι άλλες οι ανθρώπινες...οι ζεστές και οι αγαπησιάρικες...αυτές που σαν την ένεση την τονωτική και μυοχαλαρωτική...σε ανακουφίζουνε ...σου δίνουν δύναμη ...σου προσθέτουν ενέργεια και σε τραβούν μπροστά... Μούπε και για την ''ύλη'' και για την αξία της...πως γι αυτήν η αξία της είναι μηδαμινή..μα εγώ δεν την επίστεψα..και πάλι μου άφησε χιλιάδες απορίες και αναπάντητα τα ερωτηματικά. Απορημένη την εκοίταξα πολύ τούτο το πρωϊνό...εκεί καθώς το βλέμμα μου εκλέβανε τα νυχτολούλουδα, που μες στη νύχτα ανθίσαν..και λίγο πριν τα άνθια τους μαζέψουνε μες στο χωνί κλειστά...για να τα ξαναπλώσουνε τη νύχτα πούρχεται και η δροσιά...η δροσιά που αγαπούν και γεύονται ...μόνο τα νυχτολούλουδα ...αυτά τα ασήμαντα χωνάκια πότε μωβ και πότε άσπρα ..πότε ροζ...στους φράχτες, όπου μόνα τους πολλές φορές φυτρώνουνε...στα αραχνιασμένα σπίτια της αγάπης... Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Τα λόγια ήσαν της θάλασσας,
γυρίσαν στο βυθό τους,
σαν τους μεγάλους έρωτες
που σβήνουν στον ανθό τους.
Σαν τον καπνό στον άνεμο
οι μέρες ταξιδεύουν,
θολώνουν τον ορίζοντα,
τα σύνορα στενεύουν.
Μα εγώ ξυπνώ κάθε πρωί
και λέω δε με νοιάζει,
μα η νύχτα ακόμα με κρατά
κι η μέρα με τρομάζει.
Τα λόγια είναι γράμματα
από παλιά σφραγίδα,
μα τα διαβάζω μέσα μου
κι ας άλλαξαν σελίδα.
Σαν τον καπνό στον άνεμο
οι μέρες ταξιδεύουν,
θολώνουν τον ορίζοντα,
τα σύνορα στενεύουν.
Μα εγώ ξυπνώ κάθε πρωί
και λέω δε με νοιάζει,
μα η νύχτα ακόμα με κρατά
κι η μέρα με τρομάζει.
Είναι αλήθεια πως πονάνε και οι ψυχές...πολύ πονάνε και λυγίζουνε φορές-φορές...έρχονται μες στα βράδυα οι λαλιές που σου μιλούν και σου θυμίζουν μνήμες ...αναμνήσεις πότε όμορφες και άλλοτε πικρές...Δυσκολίες και προβλήματα επιβίωσης, ..προσαρμογής.. ''ανυπέρβλητα'' φαντάζουνε για τον αδύναμο τον δικό σου τον ''κορμό''. Προβλήματα προσωπικά,ενδοοικογενειακά, εργασιακά..κοινωνικά..απογοητεύσεις συναισθηματικές..Και τότε χάνεσαι ..πονάς...στενεύουν τα παράθυρα του νου..και αναζητάς να απαλύνεις τους τριγμούς...Θέλεις να γιάνεις τις πληγές...με ''αλοιφές'''και γιατρικά ανήμπορα τον πόνο να σου γιάνουν...Αλοίβεις προσωρινά τις ματωμένες σου πληγές...με φάρμακα που ανακούφιση και λήθη προσδοκάς πως θα σου φέρουν...
Τρέχεις σε ουσίες δυνατές...ουσίες που σε κάμνουν να ξεχνάς πως οι πληγές σου είναι βαθιά σκαμμένες από κάτω...και με αλοιφές απλές και υποδόρειες δε θεραπεύονται ...δε γίνονται καλά...Γιατί προσωρινές και ανίκανες μοιάζουνε αλοιφές και τα ''ναρκωτικά'''που την ψυχή σου ''πασαλείβουν''..Τρέχεις για να σωθείς από τον ''πόνο το βαρύ'' και ξεκινάς ..αυτή την αδυναμία σου για να καλύψεις ...και να την σκεπάσεις...και να ξεχαστείς..το νου σου δεν τον ενεργοποιείς μονάχος σου και με τα φάρμακα να στηλωθείς κοπιάζεις...Κι έτσι μέρα τη μέρα χάνονται οι δυνάμεις οι αληθινές...οι δυνάμεις οι δικές σου...και γίνονται κυρίαρχες και ''εξουσιαστικές ''επάνω σου οι ''ουσίες'''των χαπιών...που σου ναρκώνουν την ψυχή προσωρινά...για λίγο και με δόσεις...
Δύσκολη είναι η γιατρειά της ψυχής σου μάτια μου και εγώ μαζί σου συμφωνώ ,πως θέλει πολύ δύναμη πληγές ψυχής για να γιατρέψεις...Μα δεν είναι η λύση η προσωρινή ...που γίνεται ''εθισμός'''η λύση των ναρκωτικών ψυχής...Γιατί κι αν θα γλιτώσεις για προσωρινά...για μιας ημέρας γιατρειά...θα τυραννιέσαι για τα φάρμακα αυτά ...ίσως και τη ζωή σου όλη...και μέχρι και να καταλήξεις εις το θάνατο...Δύσκολο να δώσεις συμβουλές για τις ψυχές...και θέλει δύναμη και αγάπη μπόλικη να καταθέσεις...Να απλώσεις χέρια αληθινά...και να αγκαλιάσεις ...να τυλίξεις ζεστά...μα και σωστά...τις πληγωμένες τις ψυχές...Δεν ξέρω πόσοι στ' αλήθεια έχουν την διάθεση...τη δύναμη...να βοηθήσουν φίλους του και γύρω συνανθρώπους...Δεν ξέρω καν στ' αλήθεια αν φταίει η αδιαφορία μας για το διπλανό...που τις ψυχές τσακίζει και στο περιθώριο τις οδηγεί...τις βγάζει αργά- αργά και βασανιστικά...στην αναζήτηση ελπίδας...με λάθος τρόπο σίγουρα και καταστροφικό...συχνά και τελειωτικό και ίσως και θανατηφόρο...
Είναι μια μέρα η σημερινή για τα ναρκωτικά Παγκόσμια...μα οι μέρες όλες είναι μέρες γιατρειάς ψυχών...αλληλεγγύης,προσφοράς και σκυψίματος...νοιαξίματος αληθινού από άνθρωπο σε άνθρωπο...Γιατί αυτό θα πει εξέλιξη...αυτό θα πει πολιτισμός...να νοιάζεσαι καθημερινά...και τη χαρά και την ευτυχία να μοιράζεσαι...την όποια να προσφέρεις δύνασαι...μέσα από υην ταραγμένη απ' την καθημερινότητα και αντρισμένη και συχνά...από τις όμορφες τις πεταλούδες της ψυχής σου...Τα υπόλοιπα τα γιατρικά για τα ναρκωτικά...είναι των ''ειδημόνων'''η δουλειά...εσύ μονάχα αγάπη έχεις για να καταθέσεις....Δώσε αγάπη αληθινή και μη θελήσεις να γενείς εσύ ..'''στερητικό το σύνδρομο εκείνο της αγάπης''...που θα οδηγήσει αργά -αργά και βασανιστικά...αδύναμους και ευαίσθητους συνανθρώπους σου σε στερητικό σύνδρομο ηρωίνης και χαπιών.... Σοφία Θεοδοσιάδη.. ..............................................................................................................
Έστησε πάλι την εξέδρα του το Καλοκαίρι..ετοιμασίες μπλε...στα απέραντα τα κύματα...έβαλε πια για τα καλά τα γιορτινά του...και μας καλεί χορό να αρχίσουμε τρελλό...ξανά και πάλι κυνηγώντας τις ουτοπίες και τις νύχτες τις πανσέληνες...τις φωτισμένες του Αυγούστου...γιατί κι ο Αύγουστος προ των πυλών...μας κλείνει πονηρά το μάτι...Πολλά υποσχόμενο και τούτο δω το Καλοκαίρι...άλλοτε εσημείωνα και εκατέγραφα ..φωνές και ήχους του μεσημεριού...που προσπαθούσα τη δροσιά να βρω κάτω από τις μουριές του όμορφου χωριού μου... Τώρα αλλάξαν οι καιροί...μεγάλωσα και άλλαξα συνήθειες και θέλω πια καινούρια και πιο γεμάτα και πιο καρπερά τα πράγματα να κάνω...έρχονται επιθυμίες μέσα μου πολλές...απλές...και μοιάζουνε ασήμαντες με μια ματιά.. μα είναι σπουδαίες και σημαντικές...Να σε κρατήσω από το χέρι θάθελα ...έτσι αναπάντεχα ένα πρωϊνό...χωρίς καν να το περιμένεις...χωρίς να προετοιμαστείς...να περπατήσουμε μαζί σε θάλασσες γαλάζιες ...δροσερές...να βουτηχτούμε στα νερά...να γίνουμε ξανά παιδιά...να κοιταχτούμε πονηρά...σαν τότε που έφηβοι σαν ήμασταν τα βλέμματα μιλούσαν... Να ψάχνουμε ανέμελοι...έστω για μιας ημέρας ώρες...να ψάχνουμε κοχύλια μες στα βότσαλα...και να μετράμε την αγάπη μας...μετρώντας τις ξεχωριστές και τις λευκές τις σμιλεμένες πέτρες...τα βοτσαλάκια τα ξεχωριστά που τόση μνήμη κουβαλούν απ' τη δροσιά και την αρμύρα της μάνας γης και της γόησσας της θάλασσας.. που ετάχθη για να τα δροσίζει και να τα σμιλεύει...
Κράτα το χέρι μου σφιχτά...ζεστά και τρυφερά...γιατί η ψυχή μου το ζητά και το καταλαβαίνει...Σου απαντά...το βλέπω στο ζεστό σου το κορμί...που γέμισε από πόθο και να το κρύψει αδυνατεί...Έλα κοντά μου αγαπημένε μου...μη ντρέπεσαι εσύ για να ξεγυμνωθείς μπροστά μου...Είναι το πιο όμορφο απ' όλα τα ξεγυμνώματα ετούτο της ψυχής σου...Έτσι σαν δυο μικροί Θεοί στου κύματος την αύρα...Κράτα το χέρι μου σφιχτά...ψιθύρισέ μου ..έστω για σήμερα τη λέξη αυτή τη μαγική...που λέει το ''για πάντα''...Είμαστε μεγάλοι θα μου πεις...και ξέρουμε για πάντα τι σημαίνει..Είναι και που η ''συννεφιά ετούτων των καιρών'' Κατακαλόκαιρο ,,στάζει βροχές σταγόνες και μας βρέχουν.. Κι ύστερα σιώπησε ...και θάρθει το απόβραδο...στην πορφυρή ακτή για να μας βρει...εκεί αποκαμωμένους...με ένα ηδονιστικό...γλυκό και αναπάντεχο παιχνίδι...Είναι το Καλοκαίρι φυτεμένο μέσα μας...χρόνια και χρόνια στήνει την εξέδρα του πεισματικά...και μας καλεί να το εξερευνήσουμε...πριν το Φθινόπωρο το σκυθρωπό εμφανιστεί και βρέξει τις ψυχές μας... Σοφία Θεοδοσιάδη.. .............................................................................................................
Πόσες φορές ταξίδια δε μου έταξες για να με πας...ταξίδια μακρινά...ταξίδια που θα άγγιζαν του ουρανού το θόλο...κι εγώ τα ονειρεύτηκα και τα ταξίδευα.. στην αγκαλιά σου εκούρνιαζα ..πριν η ομίχλη γύρω απλωθεί και να σε διακρίνω δεν μπορούσα...Κι ύστερα πάλι και ξανά.. ερχόσουν σαν πάχνη πρωϊνή στου κάμπου το τοπίο..και πάλι με εγέμιζες δροσιά για να σε ξαναχάσω...εκεί στο πρώτο λιώσιμο...στου ήλιου τις αχτίδες...Κι ήταν η άγρια αυτή η δύναμη.. που το μυαλό μου κυβερνούσε..ήταν αυτή που με ανάλωνε συχνά...και το μυαλό μου εθόλωνε...και έχανα τον έλεγχο, γιατί ενόμιζα χωρίς εσέ πως δεν μπορώ να συνεχίσω...
Μα ξεγελάστηκα πολλές φορές...καθώς γυρνούσα να σε δω και είχες κιόλας φύγει..πριν από τον πρώτο σου ερχομό...Και ούτε που με ένοιαζε..που μόνη μου ξανά τα βράδυα ονειρευόμουν στην αγκαλιά σου να βρεθώ..κι ας το πρωί ξανά από την απουσία σου στο παίδεμα η ψυχή μου ..παραδομένη εκεί και σκονισμένη από τον κουρνιαχτό...της άμαξας του ονείρου...Δεν ξέρω αλήθεια αν σ'αγαπώ ..ή αν η καρδιά μου σε γυρεύει...τώρα που κάνει ψύχρα το πρωί κι ας είν' κατακαλόκαιρο,μα όχι μέσα στη δική μου την καρδιά ...
Διάλεξε το δρόμο της ζωής.Διάλεξε το δρόμο της αγάπης.Διάλεξε το δρόμο του ενδιαφέροντος.Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας.Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο.Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης.Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης.Από σένα εξαρτάται .Εσύ θα διαλέξεις.Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία,την δυστυχία.Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους.Μπορείς να διαλέξεις τη θρησκοληψία.Γιατί όμως?
Δεν έχει νόημα.Είναι και πάλι αυτομαστίγωμα.Σε προειδοποιώ όμως ότι,αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου,δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις.Το ρισκάρισμα - αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή. <<Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις να πονέσεις >>. Και << όταν δοκιμάζεις ,κινδυνεύεις να αποτύχεις >>. Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις ,γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.Όποιος δε ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε,και δεν είναι τίποτε.Μπορεί ν' αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη,αλλά δε μαθαίνει ,δε νιώθει,δεν αλλάζει,δεν αναπτύσσεται,δεν ζει και δεν αγαπά.Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του.Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του την ατομική του ελευθερία.Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.Η μεγαλύτερη υποχρέωσή σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι όχι μόνο για δικό σου όφελος,αλλά και για δικό μου.
Λεό Μπουσκάλια- να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις. .............................................................................................................
Σχεδόν στο τέλος του κόσμου ξεστράτισε η βάρκα μου.... Γιουκάλι ..είναι η χώρα των πόθων μας... Γιουκάλι...είναι η χώρα που μοιράζονται από κοινού αγάπη... όμως είναι ένα όνειρο ..μια τρέλλα... είναι η ελπίδα ,που υπάρχει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά.... Αξίζει λοιπόν το ρίσκο...του ταξιδιού της ζωής μας η περιπλάνηση...αξίζει να το ψάξουμε...το Γιουκάλι... Ένα συναρπαστικό τραγούδι...κι ένα ανεπανάληπτο...ονειρεμένο ...ταξιδιάρικο Βίντεο.!!!!! Καλή απόλαυση !!!!!!!!!!!!!! η φίλη σας Σοφία...
