''αληθινούς Παράδεισους..μακριά από την τύφλωση'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ψάχνουμε ..αγωνιούμε...τρέχουμε ξοπίσω από υποσχόμενες γεμάτες ''δώρα παραδείσου'' παραφιλολογίες..ωραιοποιημένες και ανόητες..χωρίς επιχειρήματα σωστά και σοβαρά...για τον Παράδεισο αυτό..που σε πλαίσια τεχνικά και χρονικά...με το σκοταδισμό της η θρησκεία μας ''δωρίζει''. Ναι είναι σκοταδιστικά τα λόγια τα μεγάλα...και δεν το περιορίζω μοναχά στην Ορθόδοξη και τη Χριστιανική Θρησκεία...γιατί και άλλες θρησκείες υπόσχονται μετά το Θάνατο...λαγούς με πετραχίλια...πιλάφια ..ρύζια και γλυκά...του κάτω κόσμου τα πεσκέσια...

Κανένας σοβαρά δεν θέλει να ασχοληθεί...και τον Παράδεισο να ψάξει και να δώσει αφορμές...στη ζώσα τη ζωή  να τον αναζητήσει...Δεν ξέρω τι είναι αυτό..που βάζει λόγο πολλές φορές στρεβλό..στα στόματα των κληρικών.. της κάθε μιας θρησκείας να προχωρήσει..και το λόγο του να εκσυγχρονίσει...δεν τολμά κι έτσι υποστηρικτικά..από τη σύγχυση τον άνθρωπο που αγωνιά...για το μετέπειτα ...για εκείνον που πιστεύει..πως θα υπάρχει και όταν νεκρωθεί..απάντηση μια πιο φιλοσοφική για να του δώσει..χωρίς να αφανίζει την προσωπικότητα του καθενός ισοπεδωτικά...να τον αφήνει ελέυθερος για τις επιλογές του για να είναι...Δεν είναι ''κοπάδια'' οι άνθρωποι...και ο καθείς από εμάς είναι μοναδικός με την ατομικότητά του...Θάταν πολύτιμο το έργο τους..αν λέγαν στους ανόητους που ''πιλάφι'' δεν έχουν στην αληθινή ζωή....να πάψουν πια να ψάχνουμε πιλάφια στη νεκρή τους..Έτσι φοβιστικά και απερίσκεπτα...στους απερίσκεπτους μιλούν...γιατί είναι και τούτη μια ταχτική...τους ανθρώπους που κοντόφθαλμα δύνανται να σκεφτούν.. σε πειθαρχία τάχα να κρατούνε...

Μα ποτέ ο φόβος δεν εκαλυτέρεψε τον κόσμο από φόβο μοναχά...αν δεν μετεξέλιξε το νου και την ψυχή του...Υποκρισία γέμισε τον άνθρωπο ο φόβος μπόλικη...και καθωσπρεπισμό...κουκούλωμα των προβλημάτων και των καταστάσεων..και κρύψιμο κάτω από το τραπέζι...Ψάχνουμε τον Παράδεισο..μέσα στα σκοτεινά του Άδη αυτά τα μονοπάτια...κι όχι στην τόσο όμορφη ζωή που ο Θεός τους τους εδώρισε κι αυτοί τον εγεμίσαν ενοχές..από τη μέρα που αποφάσισαν ακόμα και τους Πρωτόπλαστους να τους φορτώσουν αμαρτία...
Αδύναμοι και μοιάζοντας θρασύδειλοι..στυγνοί εκμεταλλευτές και συμφεροντολόγοι με μεγαλοστομίες με τυμπανοκρουσίες και ψαλμούς...αποκοιμίζουν το ''κοπάδι'' τους γιατί έτσι πιο εύκολα τα πρόβατα τα ''σαλαγάνε''...

Ποιός είπε πως οι άνθρωποι δεν θα άντεχαν να ακούσουν και να ψάξουνε ..αληθινούς παράδεισους...που απλώνονται τριγύρω τους..και να τους εντοπίσουν μακριά από την ''τύφλωση'' και το σκοταδισμό...σε λάθος τόπους ψάχνοντας..τους ανθισμένους και τους δροσερούς τους Παραδείσους ? Έτσι εσκέφθηκα μια μέρα να μη φοβηθώ...γυρνώντας από το ''κατηχητικό'' μικρό ακόμα εγώ παιδάκι και ακούγοντας μια φίλη μου...που έτρεμε ολάκερη...πως στην Κόλαση της είπε ο παπάς πως θα βρεθεί...γιατί ετόλμησε '''ενα διάολο'' να ξεστομίσει...και πως θα χάσει τον Παράδεισο..αν δεν κάνει καμμιά πενηνταριά μετάνοιες...να εξιλεωθεί..και νάναι υποψήφιο παιδί ,κι αυτή του Παραδείσου...

Εικόνες τραγελαφικές εκτυλίσσονται παντού ..για τη σωτηρία της ψυχής μας...Είναι να γελάς τρανταχτά και δυνατά..αν νόμισες ..αν έστω για μια στιγμή σου πέρασε απ' το νου...πως θα σωθείς γονυπετώντας...Αν η ψυχή σου δε μαστιγωθεί εσωτερικά και δεν σκεφτείς...και δεν αληθινά μετανοήσεις...πως περιμένεις γδέρνοντας επιφανειακά τα γόνατα...Παραδείσους να ονειρευτείς.και να κερδίσεις..ακόμα κι εσύ..εσένα που σε πείσανε πως υπάρχει αυτό το γεωγραφικό το διαμέρισμα..κάπου εκεί στον Άδη...που η πινακίδα του σου δείχνει που να πας..και που να συναντήσεις τον Παράδεισο...εκεί λέω εγώ που κατοικούνε νοερά...της Γης οι καταπιεσμένοι...γιατί δεν το κατόρθωσαν με αυτό το σκεπτικό..τους επίγειους Παράδεισους για να τους περπατήσουν...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Ο παράδεισος ήταν ένα δικαίωμα, από τον Οδυσσέα Ελύτη .

Ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία...

Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας.

Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.

Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.

Ο. Ελύτης, Μυρίσαι το Άριστον [XXVII] – «Ο Μικρός Ναυτίλος».
..............................................................................................................

                        Τάνια Τσανακλίδου - Παράδεισος 

.............................................................................................................