Η στιγμή που πιάνεται και ''φυλακίζεται''...η στιγμή που συλλαμβάνεται..κι έρχεται πάλι μπρος στα μάτια μας..με άλλα κελαρύσματα..πα στης ψυχής τα φύλλα...H μυρωδιά της αγάπης...η μυρωδιά του έρωτα...μυρωδιά χωρίς συνταγή...κολώνια μονάχα μια φορά πετυχημένη...Κι ύστερα ..ο χωρισμός...ο αναίτιος..ο απρόκλητος από σε..ο χωρισμός ο επιβαλλόμενος...ο αναπάντεχος...Και η καρέκλα μένει άδεια.. η ανθοδέσμη της υποδοχής..δε βρίσκει αποδέχτη...Δε γύρισες αγάπη μου δε γύρισες εσύ..ήσουν απών στο προσκλητήριο ετούτο.. έπεσες λένε τα ραδιόφωνα..υπέρ της Πίστεως και της Πατρίδος..
Έπεσες..Δεν ξανακοίταξες μαζί με με αντάμα...τους γερανούς που θαύμασες..αγαπημένε μου..σε έναν περίπατο..αθώου απογεύματος. Τώρα κοιτάζει μόνη η αγαπημένη σου αυτή... θλιμμένη και χαμογελά...σε ψάχνει μες στους γερανούς ..για να πετάς κι εσένα...Φυλάκισε και τούτη τη στιγμή..μες στο βιβλίο της ζωής της..Εθαύμαζες τους γερανούς..και αξιώθης ..ίσως και άδικα..το πέταγμά τους για να φτάσεις.. Τι δυστυχία ο πόλεμος..πόσο ξερίζωμα ψυχής μεγάλο !!!
Περνούν οι μέρες γρήγορα ..και λες του χρόνου πάλι..κι ήρθε κι εφέτος η μέρα αυτή..η επέτειος που πρέπει τους πολέμους να γιορτάσεις..Δεν ξέρω αν είναι οι θύμησες αυτές εύκολες κι αρεστές..καθώς..πολλές οι ανάγκες του κόσμου σήμερα..μα και πολλά να μην ξεχνιόμαστε ποτέ..μα και πολλά τα πρέπει..έχει αγωνία..ζόρια ο τόπος μου τρανά ..μα και ανάγκη όμως εσωτερική ..καθήκοντα αξεπέραστα..απέναντι σ' αυτούς που τάχθηκαν από παλιά..για να φυλάγουν Θερμοπύλες.. Έμαθες πάντα γρήγορα να προσπερνάς...τα γεγονότα ...τους πολέμους και
τις καταστάσεις...σαν νάναι ξένα προς εσέ και φορτικά...και εύκολα πάντα
θέλεις να ακούς...ανόητες δυο φράσεις...να σου πετούν στα μούτρα σου
μπροστά κι εσύ να τις διαβάζεις...Μα η Ιστορία η αληθινή...αυτή για τις Πατρίδες...δεν γράφεται πάντα
από τους Νικητές...αλλά από τους τολμούντες πάντοτε και από τους
''ηττημένους''...
Έτσι έγινε και τούτη φορά...σαν εξεσηκωθήκαν...οι Μεγάλοι άρχοντες
του Κόσμου αυτού...που ορέγονται Πατρίδες για να μοιρασθούν και για να τις
μοιράσουν...
Μέσα σου πάντα πίστευες...σε μια Πατρίδα ελεύθερη...να παραδίνει τη Γη αυτή στη γενιά σου τη μικρή...γαλήνη να μοιράζει...
Κι ήρθαν μέρες πονηρές και δύσκολες εκεί στο στο 1940.. παλληκαράκι εσύ 23 χρονών ...γεμάτο όνειρα και ελπίδες....
Τη λέξη ''πόλεμος '''δεν ήξερςες εσύ...στο καταπράσινο όλο μουριές χωριό σου...και μόνο στα βιβλία την εδιάβαζες...
Ήσουν ανέμελος εσύ...μαθαίνοντας τα γράμματα που εσύ
επιθυμούσες...και το μετάξι τύλιγες...του όμορφου χωριού σου σε
ανέμες...όμορφη απασχόληση αυτή ...που οι γονείς σου σου διδάξαν...
Μα η ζωή για σένανε άλλα τα σχέδια είχε....
Εξέσπασε ο Πόλεμος...και δύσκολες οι μέρες σου...όπως κι ολονών των νέων και των γέρων...
Εκράτησε χρόνους τέσσερεις ...και σου είπαν πως ετέλειωσε...
Έτσι καταχτημένος πια εσύ ο Έλληνας , που στην Πατρίδα τα νιάτα σου
επρόσφερες...δεν άντεχες την πίκρα της δικής σου Κατοχής και την Πείνα
να αντέξεις...δεν μπορούσες....
Εθελοντές εζήτησαν...τον Αγώνα για να συνεχίσουν.. Ήσουν από τους πρώτους νέε μου, που αποφάσισαν,να διαφύγουνε στην Αίγυπτο..κι εκεί σαν ένας άλλος Ελληνικός στρατός..να πολεμήσεις άφοβα για το άγνωστο που σε περίμενε εκεί μακριά..αντάμα εσύ ..μαζί με τους συμμάχους..μέχρι να ' ρθει οριστικά η απελευθέρωση της όμορφης πατρίδας σου..
Ούτε στιγμή δεν δείλιασες και πρώτος βγήκε στη γραμμή...εθελοντής
στρατιώτης μάχιμος ...εκεί μακριά στη Μέση Ανατολή να φύγεις και να
πολεμήσεις...
Τρελλάθηκε η μάνα σου...μοναχογιό σε είχε...μα εσύ την καθησύχασες
και διόλου δεν εκάμφης...Γρήγορα ετοιμάστηκες και το ταξίδι αυτό το
μακρινό...δε δίστασες να κάνεις...
Η φλόγα που σε έκαιγε δεν έσβησε εις τα βουνά της Αλβανίας που τόσο
εκινδύνεψες... για στην καρδιά σου μέσα εκεί... δεν εκαταλάγιασε η δίψα
της ελευθερίας...
Τα πράγματα δεν ήτανε απλά ...εσύ πολύ επεριπλανήθης...
Εφτά τα χρόνια σου μακριά...τα χρόνια αυτά τα σιωπηλά για τη μάνα σου...γραφές καθώς δεν λάμβανε και αν εσύ εζούσες...
Στα μαύρα ντύθηκε η κυρά ...η μάνα σου η δόλια...μαντάτα σαν δεν λάμβανε...ούτε ένα μήνυμα από εσέ...
Και πέρασαν τα χρόνια αυτά...μιας δύσκολης και επικίνδυνης πορείας...δύσκολης και επικίνδυνης όπως μας εδιηγήθης...
Ποια μάνα θα το άντεχε και πιο πατέρας δίσμοιρος να ακούει να
διηγιέται...ο γυιός του ο μονάκριβος...να σκάνε οι οβίδες δίπλα
του...και από τύχει να γλιτώνει...
Και σαν το δρόμο επήρες της επιστροφής...εκεί στο Ρίμινι...κάπου στην
Ιταλία...ελπίδες άρχισες να τρέφεις πια εσύ...πως στην Πατρίδα
πλησιάζεις...
Και ένα βράδυ ήσυχο ,γαλήνιο ...δίπλα σου μέσα στα πόδια σου έσκασε μια οβίδα...Σαν γουρουνάκι μούπες έμοιαζε...και ω!!! η θεία τύχη....Αυτή δε απασφάλισε κι εσύ έτσι εσώθης...να βλέπεις δίπλα σου και να
κλαις...τα πόδια των συντρόφων σου...τριγύρω σκορπισμένα...που η μοίρα
δεν τους επιφύλασσε την ίδια με εσέ την τύχη...Και γύρισες τριάντα πια χρονώ...κι η μάνα σου τα μαύρα πέταξε και χόρευε στο δρόμο μέσα..
Νεκρός ήσουν κι αναστήθηκες γι αυτήν...γιατί εσύ κι η Ανάσταση...τι θαρρείς πως είναι? Και μου μιλάς τώρα για Πόλεμο εσύ που την Ιστορία καταγράφεις...Να τη διδάξω με υποχρέωσες...και νάχω μες στη διδαχή Νικητές και Ηττημένους...Τίποτα δεν κατάλαβες από πόλεμο εσύ...
Θαρρείς εσύ πως πόλεμος ειναι οι Χρονολογίες είναι και οι καταχτήσεις...?
Οικτρά σε εγελάσανε...
Πόλεμος είναι το ξεσπίτωμα ψυχής καρδιάς και σώματος...απ' το ζεστό
σου σπιτικό...γιατί εσύ εσκέφθηκες Καταχτητή... τον Κόσμο τούτο να
μοιράσεις...Να τον μοιράσεις εκ του ασφαλούς..ναι ..ναι.. ασφαλούς...πίνοντας τον καφέ σου...στο
γραφείο...χάρτες κοιτώντας Πόλεων που ορέγεσαι και πλούτια.. που σου
γυάλισαν στην δική σου τη ζωή...να τα προσθέσεις...Μα οι νέοι οι άνθρωποι εδώ...τα παληκάρια με ξεχωριστή καρδιά και φρόνημα και πάθος...Τα αψήφησαν όλα αυτά..τα ανόητα που εσύ εσκέφτοσουν...και παραπέρα το μυαλό τους στείλαν...
Στα Ιδανικά εστάθηκαν εκεί..που το δικό σου το μυαλό.. καταχτητή μου εσένανε δεν φτάνει..Όχι ποτέ μου δεν σε συγχωρώ...ούτε και τις ανοησίες σου θα τις διδάξω...όπως εσένα σε βόλευε και σήμερα ακόμα σε βολεύει...Η Ιστορία η αληθινή ..χρυσές σελίδες γράφει...από παλληκάρια ασήμαντα
για εσέ...μα τα σημαντικότερα διαμάντια κατ' εμέ...σ'αυτή της Γης
...απ' το Θεό σταλμένα...
Για να μαθαίνεις τα 'στειλε ο Θεός αυτά τα παληκάρια..και νάρχονται
συχνά πυκνά στον ύπνο σου Δυνάστη και ΚΑΤΑΧΤΗΤΉ...τον ύπνο σου να τον
ταράζουν...
Αληθινή και γνήσια και ορίτζιναλ η Ιστορία μου αυτή...χρόνια κρυμμένη στην καρδιά και στο μυαλό μου είχα...
Αφιερωμένη σήμερα σε όλους αυτούς..που έταξαν και στη ζωή τους πάντοτε Φυλάγουν Θερμοπύλας...
Αφιερωμένο και στον Πατέρα μου...που ανάμεσα σ' αυτά τα παληκάρια ήταν...Ακόμα μέσα μου θα κατοικεί η φωνή που με εδίδαξε...Πατρίδα τι σημαίνει...
Δεν στέκομαι λοιπόν στους φανφαρονισμούς...στα λάβαρα στους πύρινους και ψεύτικους πολλές φορές τους λόγους τους γραμμένους...Σκύψιμο θέλει με σεβασμό η Ιστορία τούτη του Πολέμου του '40...
Μνημόσυνα δεν τους έπρεπαν μοναχά...στα παληκάρια αυτά...μα ένα βαθύ χαιρετισμό στους ουρανούς κοιτώντας..γερανοί εγίνατε!!
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ( Αφιερωμένο σε σένα νέε μου.. που ετόλμησες..και σε εσένα λεβέντη μου πατέρα !!!) ....................................................................................................................................................................
Μοναδική..γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία..από την αγαπημένη μου Μαργαρίτα Ζορμπαλά...
Αν μας κοιτάτε από ψηλά..γερανοί κι εσείς..μπήκατε σε άλλη σφαίρα τώρα πια..στη σφαίρα ''των πουλιών''.. κλαίω ..μα είναι δάκρυα χαράς για σας..γιατί εσείς τολμήσατε !!!!!!
Είστε φωλιασμένοι..για πάντα μέσα στην ψυχή μου...
Στιγμές ανάτασης..σπίθες που άναβαν συχνά..κάθε που έρχονταν οι μέρες για να οργανώσουμε τις σχολικές γιορτές..μέσα στα αμφιθέατρα τα σχολικά..παιδιά που με τη φλόγα τους μας έφεραν πολλές στιγμές με δυναμικό βηματισμό..εκεί στο γκρίζο των βουνών ..κάποιο ξημέρωμα του ειπωμένουΟΧΙ.Ένας πόλεμος πάλι από ξένα κέντρα..αναπόφευκτος..και αποφασισμένος..και πείνα άγρια και Κατοχή..και κρύφτηκε και πάλι η ελευθερία της ψυχής..η ελευθερία της αυτοδιάθεσης..η ελευθερία των ανθρώπων. Ήταν..εμοιάζαν ήρεμα τα προηγούμενα τα χρόνια..Μια ησυχία ανησυχητική..πριν απ' το ξέσπασμα της μπόρας.. καθώς η αγωνία για καινούρια πείνα και καινούρια Κατοχή .. επαραφύλαγε .. παραφυλάει.. επάνω απ' τα κεφάλια μας..σαν τη Δαμόκλεια τη σπάθη..Ρίγη συγκίνησης καθε φορά μας εκατέκλυζαν..και εγέμιζαν τα στήθια μας από θλίψη μα και τρανή υπερηφάνεια..
Και σήμερα ? Μοιραία ερχόμαστε στο σήμερα..είναι αναπόφευκτη η σύγκριση ..που ορθώνεται μπροστά μας..Είναι και πάλι η ώρα εκείνη ..του μεγάλουΟΧΙνα ειπωθεί απ' το λαό..? Είναι ένα ΟΧΙ αλλιώτικο θαρρείς αυτό ? Πάντα κρυμμένο και ζητούμενο μέσα στα''σπλάχνα''της κάθε άρνησης..μέσα στη ραχοκοκκαλιά της κάθε άρνησης..είναι μια λέξη ..μία έννοια....η λέξη ελευθερία..που μέσα της φωλιάζουνε χιλιάδες ευκαιρίες και βήματα για τη διαδρομή του μέλλοντος για τον καθένα μας ξεχωριστά... μα και για όλους μας μαζί..Κι έπειτα έρχονται στο νου μου εκείνοι οι ''δοσίλογοι'' και μου θυμίζουνε την έννοια..και ω!! τι κρίμα για εμάς αυτό..που ξανά να συναντώ στις μέρες μας..σε διαφορετική μορφή..προδοσίες..και ίντριγκες..παιχνίδια εξουσίας..παιχνίδια καταστροφικά..ενός λαού που φθείρεται καθημερινά..πνευματικά και ηθικά και οικονομικά..Μα το αποτέλεσμα είναι ολόιδιο..γιατί πάντα εκεί στην διαδρομή την μισητή της ''προδοσίας'' καταλήγει..
Μες στα κλουβιά της ανελευθερίας ο άνθρωπος δύσκολα βηματίζει ..δύσκολα ψάχνει και δημιουργεί..Πνιγηρή η ατμόσφαιρα της σκλαβιάς..όταν αυτή από έξωθεν ή έσωθεν τον περιβάλλει..Συστατικό της δημιουργίας και της ευτυχίας του είναι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ..η πλήρης αυτοδιάθεση του είναι του...Λόγια βαρύγδουπα ..φανταχτερά.. ..λόγια εντυπωσιασμού απ' τον καθέναν από μας..μα περισσότερο από τους ελλειπείς..τους ρηχούς ενίοτε και''αδιάβαστους'' για το ΟΧΙ το αληθινό..πολιτικούς..Φιέστες ..φανφάρες και γιορτές επιφανειακές.. Δεν λογαριάσανε και δεν ζυγίσανε σωστά ..αξίες.. λέξεις ..έννοιες..της προσφοράς ....
Αξίες διαχρονικές...πατρίδα..ελευθερία..ανάταση..συγκίνηση.. ρίγη συναισθημάτων..για τους ήρωες..που κατάθεσαν..που σκοπός τους δεν ήταν ήρωες να τους χρίσουν..Μόνο ένα χρέος αλλιώτικο.. τους οδήγησε και τους οδηγεί..αυτούς που τρομαγμένοι..λιγοστοί ανάμεσά μας απομείναν..να ψάχνουνε για το πραγματικό...για το ΟΧΙ το εντός τους.. Ανάγκη είναι επιτακτική το ΟΧΙ να ανασύρουμε..είμαστε κι εμείς απόγονοι..κληρονόμοι..κληρονόμοι των''πουλιών''.. όπως λέει στο υπέροχο ποίημά του ο Μίλτος ο Σαχτούρης...
΄Ενας μπαξές γεμάτος αίμα
είν' ο ουρανός και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τ' αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω.
Απόψε άλλαξε και πάλι ρότα η σκέψη και πέταξε μακριά..
Ταξίδεψε ..αφέθηκε για μια στιγμή μονάχα.....
ύστερα ξύπνησε..κι είπε είναι όνειρο...δε γίνεται το όνειρο να γίνει δυο φορές...
Ξυπνάς
και μένει εκεί μες στα σεντόνια τα ζεστά..ξυπνάς και πάλι το πρωί..κι
είναι αγκαλιά το μαξιλάρι σου μαζί σου...Όχι εκείνο δε σε πρόδωσε
ποτέ..Είναι ο πιο πιστός ο εραστής σου...
όλη τη νύχτα σε αφουγκραζότανε..μέχρι και το ξημέρωμα και πάλι και ξανά το άλλο.. που θα έρθει βράδυ..
Θέλησα να τις βγάλω από το βιβλίο μου τις Πασχαλιές..μα ένα χέρι με σταμάτησε..
..άστες
μου λέει εκεί σε μια σελίδα του βιβλίου σου..μην τις ετσαλακώνεις με τα
χέρια σου ξανά..Έχουν ακόμη μυρωδιά..κι ας μοιάζουν αποξηραμένες εκεί
καλά σιδερωμένες..φυλαγμένες.Είναι ο χρόνος που τις αποξήρανε..μα ίσως και να
ανθίσουνε καινούριες πασχαλιές..θα φύγει ο Χειμώνας ο βαρύς ..θα
πλησιάσει Άνοιξη..και τότε θα ανθίσουνε ξανά...
Θα τις μυρίσω πριν να κοιμηθώ κι απόψε εγώ τις πασχαλιές μου....
Μεθυσμένοι επιβάτες λεωφορείου ξέφρενου..με φρένα και φτερά σπαραλιασμένα..Μεθυσμένη η πολιτεία και η χώρα που σε κατοικεί...ανεβασμένη σε μια στάση απρόσμενη..χωρίς πορεία και προορισμό..Σε μέθυσαν εσένανε κι εμένανε..''κόκκινα δυνατά κρασιά'' που σου σερβίρανε από αριστερά του τραπεζιού του φτωχικού..εκεί στο καπηλειό.. Το διψασμένο σου ''λαρύγγι'' δεν ελογάριασε τα ''οινοπνεύματα'' ούτε την καυστικότητα και τα μεθύσια τα τρελλά..Τα ρούφηξες όλα μονορούφι ..μονομιάς..κι εβρέθηκες τύφλα να γίνεις στα μεθύσια της ελπίδας και της προσμονής.
Μα σαν και όλα τα μεθύσια δεν κρατούν πολύ..ξεμέθυσες στα γρήγορα..ήδη καθώς ταξίδευες ..σε τούτο το χωρίς προορισμό..το ακυβέρνητο λεωφορείο..Δύσκολη που είναι η ακυβέρνητη και μεθυσμένη Πολιτεία !!!Κι αν θέλουμε..αν επιθυμούμε να ''κατέβουμε'' από το ξέφρενο τούτο λεωφορείο..δεν έχουμε άλλη επιλογή...ή θα ξεμεθύσουμε εντελώς και θα φρενάρουμε την πορεία του..ή θα το ρίξουμε στα βράχια και ο σώζων εαυτόν πλέον σωθήτω..όλα βρίσκονται εντός μας..και τα αίτια..και τα αιτιατά των ''σπασμένων φρένων'' τούτου του λεωφορείου..όλοι ..μα όλοι είμαστε γρανάζια του..όλοι μα όλοι έχουμε συμβάλλει στην καταστροφή του..άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο..
Είναι θαρρώ η ώρα της ατομικής ευθύνης του καθενός μας..χωρίς μεγάλες και βαρύγδουπες κουβέντες.. που μας πασάρουν και θα ακουστούν..ακόμα και τώρα..σε λίγες μέρες των εορτασμών και των πανηγύρεων της ''μεθυσμένης'' από άγνοια.. ανία..ατομικισμό και αδιαφορία των ιθυνόντων μα και πλήθος πολιτών τούτης χώρας.. Αν αποφασίσατε να ''ξεμεθύσετε'' κι εσείς μαζί μ' εμένα..και να ξυπνήσετε νηφάλιοι το πρωί..ψάχτε..ρίξτε μια ματιά στο υπέροχο βιβλίο του Σωτήρη Πατατζή << Μεθυσμένη Πολιτεία >> και θα νιώσετε..θα καταλάβετε..πως μεθούν οι πολιτείες και πως αυτοκαταστρέφονται..Ναι δε λέω..το γκρίζο σκόρπισε και έβαψε τα γύρω μας..άνθρωποι σέρνονται σωστά ερείπια στους κάδους ..στις γωνιές...μα ...είναι ώρα αυτογνωσίας..περισυλλογής..ώρα αφύπνισης από τούτο το άγριο και καταστροφικό μεθύσι.. που μας ποτίσανε και μας βυθίζει καθημερινά...Μια τόση δα περίληψη σας θυμίζω μοναχά :
<< Σε μια μικρήν επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, καταφθάνει άξαφνα ένας
περιπλανώμενος θίασος που αποτελείται από ανθρώπους λίγο ή πολύ
αποτυχημένους. Ανάμεσά τους είναι και μια νέα, πολύ ωραία, που γρήγορα
αναστατώνει όλους τους ανθρώπους της μικρής εκείνης πολιτείας, φουντώνει
τα πάθη, ξυπνάει χίλιες δυό απωθημένες επιθυμίες, ζωντανεύει τα όνειρα
και, γενικά, δίνει σε όλους την ευκαιρία να γνωρίσουν καλά τον εαυτό
τους ή το διπλανό τους και να συνειδητοποιήσουν τη φθορά τους, τη
μοναξιά τους και τη λαχτάρα τους για μια ζωή καλύτερη, ενώ ταυτόχρονα
αποκτούν και τη βεβαιότητα ότι ο κόσμος έχει σωριαστεί σ' ερείπια γύρω
τους, ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια αναστήλωσης, ότι «χαμαί πέσαι
δαίδαλος αυλά...». Όλα αυτά, δοσμένα άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με πικρό
σαρκασμό και άλλοτε με διάθεση ποιητική κι ονειρική, κάνουν πραγματικά
τη «Μεθυσμένη Πολιτεία» ένα «από τα ωραιότερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ
για την καθημερινή ζωή μιας μικρής πολιτείας», όπως, πολύ σωστά,
σημειώνει ο Γάλλος εκδότης της.>> (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ
ΒΙΒΛΙΟΥ) ..............................................................................................................
Μεθυσμένη πολιτεία, με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μια αγάπη και την πήρε η συννεφιά
μες την έρημη πλατεία τ’ όνειρό μου το παλιό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.
Μεθυσμένη πολιτεία, μια κορνίζα αδειανή,
μια λατέρνα είν’ η ζωή μου με ξεκούρδιστη φωνή.
Πάνε κι έρχονται σαν πλοία οι αναμνήσεις στον καιρό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.
Μεθυσμένη πολιτεία κάποιας άλλης εποχής,
σε γυρεύω στο τραγούδι της βροχής
μια παλιά φωτογραφία στο συρτάρι το κλειστό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.
Μεθυσμένη πολιτεία, με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μια αγάπη και την πήρε η συννεφιά
μες την έρημη πλατεία τ’ όνειρό μου το παλιό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.
Μεθυσμένη πολιτεία κάποιας άλλης εποχής,
σε γυρεύω στο τραγούδι της βροχής
μια παλιά φωτογραφία στο συρτάρι το κλειστό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.
Μεθυσμένη πολιτεία, με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μια αγάπη και την πήρε η συννεφιά
μες την έρημη πλατεία τ’ όνειρό μου το παλιό
μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.
Θυμάσαι που σου’λεγα : όταν σφυρίζουν τα πλοία μην είσαι στο λιμάνι .
Μα η μέρα που έφευγε ήτανε δικιά μας και δεν θέλαμε ποτέ να την αφήσουμε . Ενα μαντήλι πικρό θα χαιρετά την ανία του γυρισμού
Κι’έβρεχε αλήθεια πολύ κι’ήτανε έρημοι οι δρόμοι
Με μιά λεπτήν ακαθόριση χινοπωριάτικη γεύση
Κλεισμένα παράθυρα κι’οι άνθρωποι τόσο λημονησμένοι
-Γιατί μας άφησαν όλοι ; Γιατί μας άφησαν όλοι ; Κι’έσφιγγα τα χέρια σου
Δεν είχε τίποτα τ’αλλόκοτο η κραυγή μου .
… Θα φύγουμε κάποτε αθόρυβα και θα πλανηθούμε
Μες στις πολύβοες πολιτείες και στις έρημες θάλασσες
Με μιά επιθυμία φλογισμένη στα χείλια μας
Είναι η αγάπη που γυρέψαμε και μας την αρνήθηκαν
Ξεχνούσες τα δάκρυα , τη χαρά και τη μνήμη μας
Χαιρετώντας λευκά πανιά π’ανεμίζονται .
Ισως δε μένει τίποτ’άλλο παρά αυτό να θυμόμαστε .
Μες στην ψυχή μου σκιρτά το εναγώνιο . Γιατί .
Ρουφώ τον αγέρα της μοναξιάς και της εγκατάλειψης
Χτυπώ τους τοίχους της υγρής φυλακής μου και προσμένω απάντηση.
Κανείς δεν θ’αγγίξει την έκταση της στοργής και της θλίψης μου . Κι’εσύ περιμένεις ένα γράμμα που δεν έρχεται :
Μιά μακρινή φωνή γυρνά στη μνήμη σου και σβήνει
Κι’ένας καθρέφτης μετρά σκυθρωπός τη μορφή σου
Τη χαμένη μας άγνοια , τα χαμένα φτερά . -Μανόλης Αναγνωστάκης, «Όταν σφυρίζουν τα πλοία…» ..............................................................................................................
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο
Τούτος ο τόπος που μας γέννησε..μας έθρεψε και μας μεγάλωσε..είχε χαρές πολλέ κρυμμένες μες στα σπλάχνα του..και καρτερούσε πάντοτε για να μας τις χαρίσει..Από τα παλιά..απ' τα μικράτα μου..πάντα τα μάτια ήθελα να τα γυρνάω αλλού..να αλλαξοστρατώ..να φεύγω απ' τα συνηθισμένα και τα καθημερινά..να κάνω πάντα εγώ του κεφαλιού μου..Το σπίτι μου δέκα βήματα ..δέκα μονάχα βήματα..από την εκκλησία του χωριού..μα δεν εκίναγα ποτέ σχεδόν τις Κυριακές..να πάω δίπλα να λειτουργηθώ..Μαζεύονταν ο κόσμος όλος από το πρωί..στο πρώτο κιόλας χτύπημα..σαν άκουγαν καμπάνας..Ημέρα σκόλης πάντα η Κυριακή..εβάζαν τα καλά τους..Μια ανάσα για να πάρουνε από τον κάματο όλης της εβδομάδας..Να βάλουν ένα ρούχο καθαρό..να νιώσουνε ανθρώποι..Να βγάλουνε τα ρούχα τα λερά..να καθαρίσουνε το σώμα τους μαζί και την ψυχή τους..Με μάλωνε πολλές φορές η μάνα μου..μα αποτέλεσμα δεν είχε..
Πρωί -πρωί..αφού δεν πήγαινα σχολειό τις Κυριακές..και από το Σάββατο το διάβασμα εφρόντιζα για την καινούρια εβδομάδα να τελειώσω..έπαιρνα εκείνο το αγαπημένο μου..το γνώριμο στρατί.. εκείνο πίσω από το σπίτι μου..και με τους φίλους μου τους λιγοστούς..για τη βάλτα ετραβούσα.. Εκεί στο τούμπι.. στην πλαγιά..είχαμε χτίσει πολιτεία..Δική μας πολιτεία παιδική..που δεν της έλειπε τίποτα από τις αληθινές τις πολιτείες..Σπιτάκια άσπρα και δρομάκια αστραφτερά όλα με πέτρες καμωμένα..Αρχαία δεν είχε το χωριό μου εκείνο το μικρό..μα είχε κάποτε παλιά υφαντουργεία..Βρίσκαμε απομεινάρια από ξύλα και αργαλειούς.. σίδερα πεταμένα στα χωράφια.. Τα στήναμε και''υφαίναμε'' στα ψεύτικα..μα τόσο αληθινά στης φαντασίας μας τα μονοπάτια.. έχουνε μεγάλη φαντασία τα παιδιά και τι θαρρείς..χωρίς να το καταλαβαίνουνε.. ψάχνουνε τις ρίζες τους..λύνουν συχνά τις απορίες..ονομάτων και συνηθειών..ολόκληρης ζωής...
Γινόντουσαν ευχάριστες οι Κυριακές..σε κείνο το μικρό το χωριουδάκι..κι ας μην ευλόγαγε ο παπάς τη δούλεψη.. που τα παιδιά επροσπαθούσαν..Είχαμε την ευλογία του Θεού ,που από ψηλά μας εκοιτούσε..Εικόνες γέμιζαν τα μάτια μας απ' το παιχνίδι μας αυτό..και γέλια απ' τις κοπέλες που ''ύφαιναν'' τα αυτιά μας..Γέμιζε ο κάμπος κοπελιές χαρούμενες..της φαντασίας μας κορίτσια..που τα προικιά τους ύφαιναν για τους γαμπρούς και ετοιμάζαν..Κι εκεί.. πριν από το μεσημεριανό μας φαγητό..που η μάνα μας καλούσε..μαζεύαμε βατόμουρα και κολατσίζαμε..έτσι να το γιορτάσουμε..που άλλη μια Κυριακή..γυρίσαμε στις ρίζες που μας φύτεψαν σε τούτο το χωριό.. Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. .............................................................................................................
Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό
ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή
μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό
κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό
Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!
<< Η καλοσύνη δεν είναι μόνο αρετή, είναι και εξυπνάδα >> Κι εκείνο το αδιανόητο : << Γύρισε και το άλλο μάγουλο άμα σε χαστουκίζουν >> είναι αποτελεσματικό από το να εκδικείσαι και να ανταποδίδεις..
Όπως ζούμε ,έτσι καταλήγουμε.Η αυλαία του έργου μας βρίσκει απελπισμένους ,χαώδεις και μισότρελους,σαν το Βασιλιά Ληρ,όταν στο τέλος του τρομερού σαιξπηρικού έργου ,χαμένος από τη δόξα και την κολακεία που πόθησε ,παράδερνε στην καταιγίδα και στη νύχτα του νου του ,σαν κουρελής ,μουσκεμένος ,τρελός ζητιάνος¨με ανακατωμένα τα λευκά μαλλιά, τα γένια και τα μάτια διάπλατα να κοιτούν επιτέλους την αλήθεια,αλλά ως θύελλα.
Η Κορδέλια της σωφροσύνης δεν κατάφερε εγκαίρως να τον πείσει τι είναι η αγάπη η αληθινή,η αγάπη η ανιδιοτελής.Ένας ματαιόδοξος ,ένας ιδιοτελής πως να είναι σε θέση να παραδεχθεί την αγνότητα του άλλου,ακόμη και του ίδιου του παιδιού του ? Η ματαίωση,η απόρριψη,η αποτυχία,η απώλεια για τον εγωιστή είναι καταστάσεις ανυπόφορες,τσακίζουν τα νεύρα ,τον γελοιοποιούν,τον αρρωσταίνουν ,τον κακιώνουν.Δύσκολα θα δεχτεί πως οι στόχοι του της αλαζονείας είναι ανεπίτευκτοι.
Μέσα σε ιερά κείμενα και σε πνευματικά λογοτεχνικά ,κυρίως ρωσικά,βιβλία κυκλοφορεί η παρατήρηση πως η αμαρτία είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την αγιότητα.Ναι,για εκείνους που επιθυμούν την αγιότητα,που συναισθάνονται τον πόνο και την ασχήμια της αμαρτίας τους και τη μισούν. << Κανείς δεν αλλάζει αν δεν μισεί εκείνο που πρέπει να αλλάξει μέσα του >> μου έλεγε ένας μυαλωμένος φίλος. Να το μισεί !... Ούτε ψυχοθεραπεία ,ούτε πνευματικός,ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μπορεί να σε βοηθήσει να γιατρευτείς αλλιώς.
Μάρω Βαμβουνάκη
(από το Χορό των Μεταμφιεσμένων ) Επιμέλεια κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη. ...........................................................................................................
Η παράδοσή μας σοφή...μας οδηγεί σε όμορφα ..δυνατά συμπεράσματα...μπορεί να μην είχε τον επιστημονικό τρόπο να καταγράψει ένα φαινόμενο..μα είχε τη γνώση να το δει... Που οδηγεί η απώλεια της ταπεινότητας... Από την ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Θράκη το παρακάτω σοφό τραγούδι.... η φίλη σας Σοφία....
Φθινοπωριάτικο απομεσήμερο..κι ο ήλιος κάνει συντροφιά ..στο τραπεζάκι μας.. σαν ''γέρικα σκαριά'' οι αναμνήσεις μας..που από πάνω τους περάσανε χαρές...που αποθηκεύτηκαν προσεχτικά μες στο σκληρό μας δίσκο..Μιλάμε ..θυμόμαστε ασταμάτητα..μες στην Πλατεία του Συντάγματος..σε ένα τόσο δα μικρούλη τραπεζάκι..απλώσαμε και πάλι την πραμάτεια μας... Φθινοπωρινή μέρα και σήμερα ..κι ανέσυρα αβίαστα από το ντουλαπάκι μου της μνήμης..στιγμές μου παιδικές, εκεί στην εξοχή, όπου μεγάλωσα....
'Ομορφα χρόνια!!
Ένας αξέχαστος ..μοναδικός παππούς..ο γλυκούλης μου ο πάππος μου.. είχε φτιάξει ένα σπιτάκι από καλαμιές μέσα στο αμπέλι μας να συγκεντρώνουμε εκεί κάθε Φθινόπωρο.. τη Χειμωνιάτικη που θα μας χρειαστεί σοδειά..Κι έτσι.. αυτή την εποχή.. που τα φύλλα από την μεγάλη ακακία μας.. που
είχανε στρωθεί σαν ένα κίτρινο χαλί μες στην αυλή μας.. εμείς μαζεύαμε καρπούς από τα δέντρα τα δικά μας.. Τα μήλα, τα κυδώνια, τα αχλάδια και τα
καρύδια που τα στεγνώναμε στις στέγες των σπιτιών.. αποθηκεύονταν στο υπόγειο κελάρι μας..του δίπατου σπιτιού..που λειτουργούσε από μόνο του σαν
φυσικό ψυγείο!!!
Μα και τι να πρωτοθυμηθώ από πριν..από το Καλοκαίρι που επέρναγε.. που συγκεντρώναμε το καλαμπόκι μας και
όλη η γειτονιά μαζεμένη εκεί τα βράδυα, το καθαρίζανε και φτιάχνανε
πλεξούδες!!! Τις μαρμελάδες, απο τα ροδάκινα και τα δαμάσκηνα της νόνας μου!!! Τις
σάλτσες από τις ώριμες και τις λαχταριστές ...ξεχωριστής μοσχοβολιάς ντομάτες του ''μπαχτσέ'' μας!!! Ετοιμασίες για
το χειμώνα..ένας ''οργασμός'' που η εποχή τον συνιστούσε..γιατί ο Χειμώνας στα μέρη μου ήταν πολύ βαρύς..και ήταν τα στόματα πολλά της οικογενείας μου ..που έπρεπε να τραφούν..
Εφτά νοματαίοι άνθρωποι καθόμασταν γύρω από το σοφρά ..το ευλογημένο μας τραπέζι..Χώρια και τα ξαδέλφια και οι γειτόνοι μας όταν έρχονταν απρόσκλητοι..να μη γευθούνε μια μπουκιά..απ' τα καλούδια της γιαγιάς μου ? Μοιάζουνε για παραμύθι αυτά όταν τα κουβεντιάζεις ..κι όταν τα συζητάς..καταμεσίς της Πλατείας μιας Πρωτεύουσας..που άλλους ρυθμούς ζωής παρέχει.. Και αναπολώ ..και χαίρομαι..που είδαν τα μάτια μου αληθινές σκηνές ζωής..ανθρώπων γνήσιων ιστορίες..Είναι οι αναμνήσεις μου..που αράξανε στο '' μέσα'' μου ..σαν τα παλιά σκαριά.. Είναι η ζωή η δική μου αυτή η παιδική και το δικό μου παραμύθι..!!!!!!!!! Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.. .............................................................................................................
Σε τόπους
που ρημάζουνε και πολιτείες που αδειάζουν..σε εποχές παράξενες που οι
ανθρώποι πια δε λογαριάζονται και σαν να είναι αναλώσιμοι πλέον να
σπαταλιούνται..σε δρόμους που δεν περπάτησα..δεν ξέρω καν που
οδηγούν..ψάχνω και ονειρεύομαι να συναντήσω Δον - Κιχώτες..Σιωπή μονάχα
απλώνεται τριγύρω μου...παγώσαν οι φωνές..σέρνονται πίσω απ' τα γεγονότα
οι άνθρωποι..πάψανε να πιστεύουνε σε θαύματα που τα ιδανικά γεννούν..Κι εγώ μικρή κι ασήμαντη..ένα γρανάζι του τροχού.. αυτού του κόσμου που ελπίζει ..κι ας βογγά αιώνες τώρα απ' τους επιτήδειους..που χτίζουν ανεμόμυλους εις τα βασίλειά τους.. Αιθεροβάμων δεν εδήλωσα ποτέ μου..όπως κι εσείς κανείς.. ίσως οι άλλοι να μας επροσάψανε κατά πως δεν τους εσύμφερνε..έναν τέτοιο παράξενο ..της αρεσκείας τους τον τίτλο..Μα εγώ που βλέπω πως του χρόνου το ρολόι αμείλικτο μπροστά μας προχωρεί, πετάω τη μάσκα του αμήχανου χαμόγελου..που η αμηχανία των καιρών μου κάνει δώρο να φορώ... γιατί..μου φαίνεται αγέλαστο.. συνηθισμένο..πια χαμόγελο και χιλιοφορεμένο..Βαδίζω και παρασύρομαι και σέρνομαι ξοπίσω του..του χρόνου να τον επρολάβω...και πότε ανοίγω μονοπάτια μόνη μου κι άλλοτε πάλι εγώ βαδίζω στα τυφλά..
Γύρω τριγύρω ακόμα είναι Φθινόπωρο..κλαράκια πλέον δεν ανθούν..πότε ο ήλιος έρχεται ψηλά..και πότε παίζει ένα κρυφτούλι με το σύννεφο.. Κύματα υλιστικά..σκάνε καθημερινά επάνω μου και μοιάζει να αεροβατώ..σαν επιμένω ουσιαστικά..σε αξίες που χρόνια ολόκληρα από τα χρόνια ακόμα τα παλιά κρατήσανε ορθό κι αγέρωχο τον άνθρωπο..πριν από κάθε καταιγίδα..Αεροβατώ ? Ρωτιέμαι στιγμές - στιγμές μόνη μου..ή εθελοτυφλώ και προσπαθώ αισιοδοξία να πουλώ..από εξαρχής στον εαυτό μου..μα και μαζί σας να τη μοιραστώ ? Κι απαντώ μονολογώντας με..πως ψάχνω πρότυπο να βρω..ακόμα και σε τούτον τον καιρό..που χάθηκε η πολιτική..και υπάρχει ζήτημα πολιτικό..και έλλειψη οράματος και έλλειψη φαντασίας..
Έναν Δον - Κιχώτη αναζητώ στους ανεμόμυλους και πάλι να με βγάλει..όχι πως θα κονταροχτυπηθώ με όπλα και με σφήνες..μα με ένα λόγο πύρινο..που αγέρας ίσως να γενεί..συνθέμελα να τρίξουν..Μα μοναχή μου πως να ξανοιχτώ..που γύρω μου απλώθηκε αποχαύνωση..χαθήκαν οι ονειροπόλοι..Οι Δον - Κιχώτες χάθηκαν του Μιχαήλ Θερβάντες..Γίνομαι ώρες- ώρες ίσως απελπιστική..μα να 'στε βέβαιοι δεν είναι ποτέ αυτός ο ίδιος ο σκοπός μου..Μιλώ..ξεσπώ ..καυτηριάζω ..χαίρομαι και αγαπώ..είμαι άνθρωπος ζωντανός..και κουβαλώ..μες στο πετσί μου από όλα..άλλωστε τόσα παραδείγματα από παλιά μας οδηγούν στο δρόμο των αξιών..που ποτέ τους ίσως δεν εχάθηκαν ...απλά εξέφτισε η ούγια τους κάποιες φορές σε χαλεπούς καιρούς..ή μήπως πάλι ψάχνω χίμαιρες και χάνομαι σ' αυτές ?
Μα είναι οι νέοι εμπρός μου αγέρωχοι θαρρώ..που θα κινήσουν πάλι ένα πρωί..πολύ τους εμπιστεύομαι εγώ..και το υφάδι θα ξαναμπαλώσουν..δεν γίνεται να συνεχίσει αυτό το ξέφτισμα.. κάπου θα τελειώσει ετούτο το κουβάρι..της φτώχειας της πνευματικής..της απαξίας το κουβάρι... Μια χαραμάδα φως θα μπει και πάλι απ' το παράθυρο..θα 'ρθει και θα τρυπώσει στα θαμπά..θα τα φωτοσκιάσει τα άσχημα..κάπου εγκυμονεί η εποχή κάτι καινούριο να γεννήσει..αργεί..δύσκολη μοιάζει αυτή γέννα..μα κάθε γέννα νέα φέρνει ελπίδα..ελπίδα ..προσμονή.. Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Δον Κιχώτες - Μαρία Δημητριάδη
Χέρσα λιβάδια, οι λεωφόροι που περνάς
κι οι ουρανοξύστες, ανεμόμυλοι που τρίζουν
τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς
μόνο το φόβο τους στα μάτια που γυαλίζουν.
Στέλνει ο άνεμος ευχές από μακριά
Σκιές συντρόφων σου κυκλώνουνε την πόλη
μια λιμουζίνα τ’ άλογό σου προσπερνά
άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι.
Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή
Σφυρίζει ο άνεμος
ακόμα αυτές τις νότες
τις τραγουδάνε
μες στις πόλεις
Δον Κιχώτες.
Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή
Στέκομαι εκεί ..μπρος την οθόνη μου..ακούω ειδήσεις και εικόνες να περνούνε βιαστικά..κινηματογραφικά από μπροστά μου.. Σκέφτομαι..αναστατώνομαι και θλίβομαι..γελώ..χαίρομαι και λυπάμαι..Γρήγορες οι αναλλαγές..δεν προλαβαίνω όλες τους με μιας να τις βιώσω..Κι έπειτα κλείνω την οθόνη μου και σβήνω τις εικόνες..Αφήνω τώρα το μυαλό..εικόνες μόνο του να ζωγραφίσει.. Κοιτώ μακριά απ' το παράθυρόφυλλο τη θάλασσα..έρημη πια η παραλία...Λες κι έσκασε το χώμα και εστέγνωσε η άμμος γύρω της...μοιάζει αδιέξοδη η ακτή ετούτον τον καιρό..
Πετάχτηκε από τη θάλασσα η ζωή με μιας και ψάχνει να σωθεί...Μα έτσι κι αλλιώς τα ψάρια και τα όστρακα δε ζούνε για πολύ καιρό μακριά απ' το νερό το αλμυρό..Στενεύουνε τα περιθώρια.. τα αδιέξοδα πληθαίνουν..Σφίγγεται και η ψυχή μου ξαφνικά..και μου ζητά σεργιάνι να τη βγάλω..Κοιτάζω πίσω μα και μπρος..στο μέλλον επιστρέφω..δεν το αντέχω το βλέμμα μου το σκοτεινό που εικόνες αδιέξοδου κοιτά...γιατί μόνο όλα το βλέμμα μου τα κάνει να παίρνουν σάρκα και οστά..και στη ματιά μου θα εστιάσω...
Ζω μες σε παραλίες μοναχικές..σηκώσανε κι οι βάρκες πια τις άγκυρες κι αλλάξανε λιμάνι..Μα εγώ ακόμα εκεί τη βάρκα μου επιμένω να αγκυροβολώ..στης ελπίδας το λιμάνι..Κάθεται ακόμα σιωπηλή κι ας τηνε δέρνουνε τα κύματα τα Φθινοπωρινά..κι ας της μηνούν πως θα 'ρθει Χεμώνας άγριος να την γκρεμοτσακίσει.. Επιμένω με τη βάρκα μου να περιμένω εκεί..μέχρι και το άλλο Καλοκαίρι..Δεν δύναμαι.. ασφυχτιώ τη θάλασσα να αποχωριστώ.. και μες στη γυάλα για να ζήσω..Δεν το αντέχω το αδιέξοδο του εγκλεισμού..δεν τραγουδώ στις γυάλες..Έχω χαραγμένα στη μνήμη μου έντονα και μεγάλα Καλοκαίρια..να τα ξεχάσω είναι αδύνατον..και όμοιά τους πάντα ψάχνω..Να 'ναι της ίδιας αξίας και ομορφιάς..δεν κάνω εγώ εκπτώσεις στους ανοιχτούς και τους απέραντους τους δρόμους...
Ψάχνω για φως..ένα μονάχα φως από μακριά να αναβοσβήσει..να φανεί..Σάπιες ειδήσεις μούρχονται απ' την οθόνη μου..σε σκουριασμένο πια κονσερβοκούτι..Γέμισε η χώρα μου κι ο τόπος μου αδιέξοδα..που οι ανίδεοι..χαραμοφάηδες.. υπερφίαλοι και άσχετοι.. δημιουργούν θαρρούν πολιτική μα και πολιτισμό..Ξανά και κάθε μέρα και ξανά..''βγάζουν τα ψάρια''για να ζήσουν στη στεριά..στις ξέρες πια τις βάρκες τις πετούν... Πληρώνω όσο -όσο τα διόδια να περπατώ σε εθνικές οδούς..κι όχι σε αδιέξοδα δρομάκια.. Είναι δύσκολοι καιροί για ''πρίγκηπες'' μου λένε οι φίλοι μου..μα εγώ κλείνω τα αυτιά και δεν ακούω..το πείσμα μου με οδηγεί..με κατευθύνει..με καθοδηγεί.. πως απ' τα αδιέξοδα να γυρίσω πίσω ..να γλιτώσω.. Κι ας χάθηκαν οι ομπρέλλες του καλοκαιριού..ας πέταξαν επάνω από τα κύματα της αφρισμένης θάλασσας..δεν γίνεται επιμένω εγώ να στριμωχτώ ..και με τα όνειρα σε γυάλες να χωρέσω... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ............................................................................................................
Μια λέξη ζόρικη πολύ η λέξη ευτυχία..ένας δρόμος άγονος τις πιο πολλές φορές.. Και κάπως έτσι εμεγάλωνα..και κάπως έτσι μέσα από δρόμους δύσκολους επροσπαθούσα να ορίσω τη ζωή μου ..ψάχνοντας πάντοτε με γνώμονα.. πάντοτε με αγάπη..ανθρώπους ..καταστάσεις..τους φίλους μου.. και τους εχθρούς μου ακόμα...
Λένε πως όλοι ερχόμαστε σε τούτη τη ζωή για να εκπληρώσουμε ολοι μας έναν σκοπό κι έναν προορισμό..μα περισσότερο και από αυτά να δώσουμε ..μα και να πάρουμε αγάπη..ή ακόμα και να μάθουμε..να διδαχτούμε από αυτήν και να οδηγηθούμε προς την ευτυχία..Μα εμένα δε μου αρέσουνε καθόλου τα τσιτάτα ..οι περιφράσεις και τα γνωμικά.. που προσπαθούν για να την περιγράψουν..λες κι είναι μία ..κάποια συνταγή μαγειρικής εκείνη η λέξη η μαγική..η λέξη ευτυχία..
Είναι σχεδόν αδύνατο και ακατόρθωτο να βρουν και να αποδώσουνε το πιο βαθύ της λέξης τούτης νόημα ..της ποθητής..της ζητούμενης αέναα και συνεχώς..ξεχωριστά για τον καθένα μας..γιατί όσοι οι άνθρωποι έλεγε η νόνα μου η σοφή..τόσες και οι γνώμες και οι χαρές..και για την ευτυχία..που ψάχνουμε.. για να καταλαγιάσουν οι ψυχές.. Ξοδεύτηκαν και χύθηκαν γι αυτήν την τόσο δα μικρούλα λέξη..ατελείωτοι ωκεανοί μελάνης..Είναι μοναχικός ο δρόμος της αναζήτησης.. αναζήτησης ψυχής..θέλει ανατροπές μεγάλες ..να αναταράξεις από αρχής και πάλι τα βαλτώδη τα νερά της λίμνης σου..αν θέλεις πάλι εκεί.. νούφαρα να φυτρώσουν..
Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι από μας μπορούν να πολεμήσουν με τα κύματα και με τους δυνατούς βοριάδες..Δεν ξέρω πόσοι από μας μπορούν να σηκωθούνε το πρωί και να ποτίσουνε πέρα απ' τον κήπο το δικό τους..Και μεγαλώνεις και μαθαίνεις γρήγορα πως μόνος σου ποτίζεις εσύ κάθε φορά τον κήπο τον προσωπικό σου.. Εσύ μονάχος σου θα περιποιηθείς αν θες λουλούδια για να κόψεις..μην περιμένεις αλλουνούς..Καίγεσαι κάποιες δυνατές στιγμές απ' τις ακτίνες του ηλίου..Μα είναι δίπλα εκεί και το πηγάδι σου.. νερό για να ανασύρεις.. να μαζέψεις..Ψάξτο μονάχος σου με δύναμη..μην περιμένεις απ' τους ξένους..Τη δίψα τους μονάχα αυτοί κοιτάν να ξεδιψάσουν...
Πρέπει να συνηθίσεις να αγαπάς..αυτό.. που κρύβεις κάτω από τις φυλλωσιές σου..Πρέπει να συνηθίσεις να μη ζητάς..από αυτούς που δεν μπορούν να δώσουν..Να δίνεις έστω κι αν φαντάζει αυτό τυραννικό..κι αν μοιάζει με μαρτύριο..γιατί ίσως αυτό να ακουμπά στη λέξη ευτυχία..αυτό που λείπει από μέσα σου..και συνεχώς το ψάχνεις..το ψάχνεις να το ακουμπήσεις απαλά..πα.. σε καρδιές και σε ..ψυχές που μοιάζουν διψασμένες..
Σ’ άγριο τόπο εφύτρωσες
τ’ ονείρου μου ανεμώνα
και σπάσαν τα κλωνάρια σου
οι μπόρες του χειμώνα. Ρόδο μου μη μαραίνεσαι
κι εγώ θα σε γιατρέψω
στο πανεμίδι της καρδιάς
θα σε μεταφυτέψω.
Σμήνη πουλιών..τα διαβατάρικα πουλιά..παίρνουν το δρόμο για να βρούνε ένα ''Χειμαδιό''..για να ξεχειμωνιάσουν..Κάνει Χειμώνα εκεί στον τόπο αυτά που κατοικούν..ψάχνουν για λίγη ζεστασιά..Ξυπνούν ένα πρωί αλλιώτικο να μοιάζει από τα άλλα..Φυσάει αγέρας δυνατός...τους παίρνει..τους σηκώνει τα φτερά..Ψάχνονται..ψηλαφίζονται και ψηλαφίζουν τις ψυχές τους..όχι δεν έχει πια καλή ζωή εδώ..σε τούτο εδώ τον τόπο που χρόνια κατοικούσαν..Κοιτούν κατά τον ουρανό..κοιτούν επάνω στα τηλεγραφόξυλα ..κοιτούνε στις κολώνες...Εμαζευτήκαν τα πουλιά..θα ξεκινήσουν το ταξίδι..Αλλού θα ψάξουν για φωλιές..αλλού να ζεσταθούνε.
.Ήρθε Φθινόπωρο και πάγωσε η ατμόσφαιρα ξανά..θα 'ρθει βαρύς Χειμώνας τα μηνάει ..πρέπει να φύγουν..να προλάβουν..να σωθούν..πριν τα σκεπάσει ο χιονιάς..Γιατί είναι διαβατάρικα πουλιά..έτσι εμάθαν στη μικρή και σύντομη ζωή τους...Δεν την αντέχουνε την παγωνιά..ζούνε κάτω από ειδικές συνθήκες..Και η Αϊσέ στέκει εκεί μες στον καταυλισμό που λάσπωσε εχτές από τις πολλές βροχές.. στέκει εκεί ακίνητη κι ας εσουρούπωσε..κι ας περουνιάζει το αδύναμο και ταλαιπωρημένο το κορμί της η υγρασία και τ' αγιάζι..Στέκει εκεί αποσβολωμένη και ακίνητη..μόλις πριν λίγο βάφτηκε το χώμα κόκκινο...
Έφυγε πια η φίλη της..έγινε ατύχημα της είπαν οι μεγάλοι..Μα η Αϊσέ δε νοιάζεται ..ούτε και σταματά τη σκέψη της αν ήτανε ατύχημα αυτοκινητιστικό ή ατύχημα της μοίρας της ..που την έφερε σε τούτο τον καταυλισμό να ζήσει εκεί ξεριζωμένη.. ανοργάνωτη..χωρίς μια πόλη να την αγαπά.. Εμάθαινε στο σχλέιο της η Αϊσέ..και τώρα τα θυμάται..πως τα ''αποδημητικά πουλιά'' είναι πολύ πιο έξυπνα απ' τα άλλα τα πουλιά ,γιατί έχουν στον εγκέφαλο ξεχωριστούς νευρώνες..Μα η Αισέ δεν ήθελε να 'ναι αποδημητικό πουλί..ήθελε μια ζωή οργανωμένη να 'χει... Έφυγε η Φατμέ..ήτανε διαβατάρικο πουλί από αυτόν εδώ τον κόσμο.Σάμπως αναρωτιέται η φίλη της δεν είναι διαβατάρικα πουλιά οι άνθρωποι επάνω εις τη γη? Κοιτάζει πάλι τα πουλιά που μαζευτήκανε στο σύρμα.. Αυτά..σκέφτεται σιωπηλά.. οργανώνονται και πετούν..όλα μαζί.. σε ένα πέταγμα που μοιάζει με χορό..
Πάνε να ξεχειμωνιάσουν στα ζεστά και πίσω θα ξανάρθουν..Θα 'χουνε σίγουρα απώλειες στο ταξίδι τους αυτό..μα έχουν μία διαφορά από τους διαβατάρικους ανθρώπους σκέφτεται η μικρή η Αϊσέ..Αυτά τουλάχιστον τα όμορφα πουλιά δεν ξεκινούνε το ταξίδι τους σαν είναι λαβωμένα..Έρχεται της χαϊδεύει τα μαλλιά η μάνα της..έλα της λέει μέσα στη σκηνή..η πληγή σου και το τραύμα σου..το τραύμα αυτό που κουβαλάς στο σώμα σου απ' τις σφαίρες. που σε λαβώσανε και σε εβγάλανε στο δρόμο.. ποτέ του δε θα κλείσει..αν κάθεσαι στο αγιάζι μέσα και στην παγωνιά... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. .............................................................................................................
Kυριακές που φύγανε..Θεέ μου πόσο γρήγορα περάσανε και βιαστικά..Δευτέρες που φέρανε ξανά μπροστά καινούριες εβδομάδες.. Σχέδια που μείνανε μισά..κι άλλα δεμένα ακόμα εκεί με ροζ κορδέλλες..Ξημέρωμα και τ' αεράκι δροσερό το Φθινοπωρινό θωπεύει απ' το μισανοιγμένο μου παράθυρο τις λευκές μου τις κουρτίνες..Στιχάκια να σου γράψω δεν γροικώ..μα μου αρέσει γράμματα να στέλνω..Θες είναι η μυρωδιά εκείνου του χαρτιού με το μελάνι μου..θες που από μικρό κορίτσι έγραφα σ' αυτούς που αγαπούσα..με κάνουνε τούτο το πρωινό..με αράδες από λέξεις να σου πω τα μυστικά μου...
Κουρνιάσανε απ' το πρωί σαν ξύπνησαν και πάλι τα πουλιά..είναι γεμάτα τα κλαδιά της λεύκας του
πεζόδρομου..γεμίσανε κοτσύφια και δεκαοχτούρες.. Γκρίζα τα σύννεφα απ'
το πρωί στον ουρανό..μα τώρα πήραν χρώμα σκούρο..σκυθρωπό το βάψανε του
ουρανού το πρόσωπο..μυστήρια σκυθρωπό..Κάθομαι εκεί κάποιες στιγμές τα πρωινά..μέσα στην πρωινή..του ύπνου της πολύβουης της πόλης μου..που σε λιγάκι ''πόλεμο''εργασιακό θα ξεκινήσει..και με το αχνιστό το καφεδάκι μου κοιτάζω τον καιρό....Θα βρέξει λέω και σήμερα ..πάλι τα όνειρα
βρεγμένα θα ξυπνήσουν την αυγή...Φοβούνται τα σπουργίται από νωρίς και
χάνονται μέσα εις τις φωλιές τους..Μα εγώ που πάντα αγαπούσα τα στιχάκια τα όμορφα..τρέχω να βρω να σου μηνύσω... Δε μου
αρέσουν τα μελό ποιήματα αγάπη μου..μονάχα τα αρώματα που στάζουν και
σταλάζουν στις καρδιές..Διαλέγω πάντα να ποτίζω με της σκέψης μου τα
δάκρυα..τον κήπο σου τον ανθισμένο...που είναι γεμάτος λούλουδα
ευαίσθητα..μην τύχει αυτά να μαραθούν..γιατί σαν στεγνώσει η
ψυχή..πότισμα δεν φτουράει...Σκέφτομαι και σου γράφω μες στο γράμμα μου αυτό..πως κάποτε τα πρωινά..γύρω μου δεν προλάβαινα ματιές να ρίξω..να κοιτάξω..Ήμουν τρελλαμένη απ' τη ζωή κι απ' τους ρυθμούς της πόλης...Σαν είσαι νέος και νομίζεις πως πορεύεσαι γρήγορα και σωστά..δε σκέφτεσαι πως σκοτεινιάζεις τα όνειρα με αυτή σου τη βιασύνη..
Μα σαν τα χρόνια θα περάσουν βιαστικά..από μπροστά σου σαν να' ναι αεράκι..θα καταλάβεις πως εχάραξες πορεία δημιουργική..μα ίσως απρόσεχτα και άτσαλα απ' τη βιασύνη σου να άφησες να κατρακυλήσουνε..οι νότες εκείνες οι μελωδικές ,που δίνουν χρώμα στη ζωή σου...Δε θέλω πια οι νότες τούτες οι μελωδικές..που τη ζωή μας ομορφαίνουν..να αιωρούνται στον αέρα και να χάνονται..χωρίς ποτέ να φτάνουνε στα αυτιά μας...
Καινούρια εβδομάδα πάλι πρόβαλλε κι εγώ ακόμα μια φορά σου γράφω...Μην πάψεις να χαμογελάς..δεν γίνεται ..κάπου μια χαραμάδα ελπίδας να προλάβουμε.. ακόμα θα υπάρχει.. Δεν έβρεξε ακόμα δυνατά..ακούω απ' το ραδιόφωνο ..για αναταραχές πάλι μιλάνε..μα..κάπου μπορεί ένας ικανός το πλοίο αυτό που μπάταρε ..να κατορθώσει να οδηγήσει...Πάω μέσα γιατί υγράνθηκε πολύ η μέρα σήμερα..μια ζακετούλα επάνω μου να ρίξω..μου 'ρχεται και η μυρωδιά απ' το ματσάκι ρίγανης που ακούμπησα επάνω στο τραπέζι..Να κοιταχτώ και να κοτάξω γύρω μου..να φροντίσω τους δικούς μου.. Καινούρια εβδομάδα πάλι σήμερα...τον κόσμο να καλημερίσω ...
Ο δισεκατομμυριούχος συνιδρυτής της Apple και ο εγκέφαλος μιας
αυτοκρατορίας προϊόντων που έφεραν την επανάσταση στους υπολογιστές, την
τηλεφωνία και την μουσική βιομηχανία, συγκινεί με τα τελευταία του
λόγια κάνοντας έναν «σκληρό» προσωπικό απολογισμό και δίνοντας συμβουλές
αναφερόμενος στο τι έχει περισσότερο σημασία στη ζωή.
Ωστόσο, πέρα από τη δουλειά, έχω λίγη χαρά. Στο τέλος, ο πλούτος είναι μόνο ένα γεγονός της ζωής που έχω συνηθίσει. Αυτή τη στιγμή, ξαπλωμένος στο κρεβάτι άρρωστος και κάνοντας
αναδρομή σε ολόκληρη τη ζωή μου, συνειδητοποιώ ότι όλη η αναγνώριση και ο
πλούτος που πήρα με τόσο πολύ υπερηφάνεια, ξεθωριάζουν και χάνουν το
νόημά τους στο πρόσωπο του επικείμενου θανάτου.
Στο σκοτάδι, κοιτάζω τα πράσινα φώτα από τις συσκευές μηχανικής
υποστήριξης της ζωής και ακούω το βουητό των μηχανικών ήχων, μπορώ να
αισθανθώ την αναπνοή του Θεού και τον θάνατο να πλησιάζει περισσότερο...
Τώρα πια ξέρω, ότι όταν θα έχουμε συσσωρεύσει επαρκή πλούτο για
όλη τη διάρκεια της ζωής μας, θα πρέπει να ασχοληθούμε με άλλα θέματα
που δεν έχουν σχέση με τον πλούτο... Θα πρέπει να είναι με κάτι που
είναι πιο σημαντικό. Ίσως με τις σχέσεις, ίσως με την τέχνη, ίσως με ένα όνειρο από τα νιάτα μας... Η ασταμάτητη επιδίωξη του πλούτου θα επιτρέψει μόνο ένα στριμμένο πρόσωπο, ακριβώς σαν και το δικό μου.
Ο Θεός μας έδωσε τις αισθήσεις για να αισθανόμαστε την αγάπη στην καρδιά όλων, όχι τις αυταπάτες που επιφέρει ο πλούτος. Τον πλούτο που έχω κερδίσει στη ζωή μου, δεν μπορώ να τον πάρω μαζί μου. Αυτό που μπορώ να πάρω είναι μόνο οι αναμνήσεις ακολουθούμενες με αγάπη.
Αυτός είναι ο πραγματικός πλούτος που θα σας ακολουθήσει, θα σας
συνοδεύει, δίνοντάς σας τη δύναμη και το φως για να προχωρήσετε.
Η αγάπη μπορεί να ταξιδέψει χίλια μίλια. Η ζωή δεν έχει κανένα
όριο. Πηγαίνετε όπου θέλετε να πάτε. Προσεγγίστε το ύψος που θέλετε να
φτάσετε. Είναι όλα στην καρδιά σας και στα χέρια σας. Ποιο είναι το πιο ακριβό κρεβάτι στο κόσμο; – «Το άρρωστο κρεβάτι»...
Μπορείτε να προσλάβετε κάποιον να οδηγεί το αυτοκίνητο για εσάς,
να βγάζει χρήματα για εσάς, αλλά δεν μπορείτε να έχετε κάποιον για να
πάρει την ασθένεια από εσάς.
Υλικά αγαθά που χάθηκαν μπορεί να ξαναβρεθούν. Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που ποτέ δεν μπορεί να βρεθεί όταν έχει χαθεί – «Η ζωή».
Όταν ένα άτομο πηγαίνει στο χειρουργείο, θα συνειδητοποιήσει ότι
υπάρχει ένα βιβλίο που δεν έχει ακόμη τελειώσει την ανάγνωση του -Το
«Βιβλίο της Υγιούς Ζωής».
Σε όποιο στάδιο στη ζωή και αν βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, με τον
καιρό, θα αντιμετωπίσουμε την ημέρα, στην οποία θα πέσει η αυλαία. Θησαυρός αγάπη για την οικογένειά σας, αγάπη για τους συζύγους σας, αγάπη για τους φίλους σας...
Περιποιηθείτε τον εαυτό σας καλά. Αγαπάτε τους άλλους.
Steve Jobs.. ............................................................................................................
