Σπάνε τα πρώτα κύματα της άνοιξης πάνω στους κυματοθραύστες των ματιών σου. Τα στροφεία ενός σμήνους μελισσών μπλέκονται στα μαλλιά σου κι εσύ απρόθυμα να διώχνεις το μελισσοφάγο του φιλιού μου. Ανθισμένο τοπίο διαίσθησης απροστάτευτη στην ερημιά της πόλης κι εγώ παλεύω με τους χρησμούς και τους ανυποψίαστους. Σκάει στα χέρια σου απρόσμενα ο εκρηκτικός μηχανισμός ενός άνθους κι εσύ γελάς λαβωμένη από χρώματα κι αρώματα Στα υψίπεδα του ονείρου εσύ των βυθών εξόριστο κοχύλι εγώ στο ορυκτό της άνοιξης ζωγραφιστός τριλοβίτης
Ο Γιάννης Τόλιας γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου του 1956 στην Πάτρα. Ζει και εργάζεται στην ίδια πόλη.
Έργα του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και περιλαμβάνονται σε ανθολογίες.
Για τη συλλογή του «Ονειρόδραμα» τιμήθηκε με το βραβείο ποίησης από τη Στέγη Καλών Τεχνών & Γραμμάτων, για βιβλία που εκδόθηκαν το 1984 στην επαρχία.
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά και στα Γαλλικά.
Το 2010 έλαβε μέρος στο Τριήμερο αφιέρωμα στην Ποίηση από τον Ιανό.
Το 2012 έγινε αφιέρωμα προς τιμήν του στο πλαίσιο των Ημερών Ποίησης στο Πολύεδρο, στην Πάτρα. Βικιπαίδεια.
Σπονδή στον έρωτα και στη ζωή- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
Σπονδή ..θυσία αιματηρή εσήμαινε από αρχαιοτάτων χρόνων..μα ακόμα και στις μέρες μας αυτό ακριβώς σημαίνει. Αν ανατρέξεις στον Ησίοδο, πίσω εκεί στην καθημερινή ζωή θα βρεις,σπονδές πρωί-πρωί και δείλι, για την αξία της ζωής, σπονδές γι αυτούς που θυσιάζονται για τους επόμενους..σπονδές πριν την κατάκλιση στον Όμηρο για το θείο δώρο της ζωής...ευχαριστία στους Θεούς για την προσφορά της ίδιας της ζωής στον άνθρωπο... Σπονδή λοιπόν και σήμερα στον έρωτα...στην ίδια τη ζωή..''θυσία'''αν αυτός σημαίνει και λογίζεται απ' τον μικρό τον εαυτό σου.. σαν θα κατορθώσεις για να βγεις και στον αγαπημένο σου μπροστά ...τον εαυτό σου πια ξεσκέσπαστο εσύ...θα το αντέξεις να προσφέρεις.... Ποτέ δεν είναι αναίμακτη καμμιά απ' τις θυσίες... Έχει και πίκρα και ''αίμα'' και αυταπάρνηση και τούτη η θυσία... Είναι όμως σπονδή στον έρωτα και στη ζωή ετούτη η θυσία...μια σπονδή βαθιά...ολόγλυκη...κι ας είν' συχνά η γεύση της γλυκόπικρη...κι ας ''γδέρνει'''σαν αγκάθι αργά - αργά...κι ας μοιάζει πως πονά... Γιατί ..τι θα ήταν η ζωή..αν το άρωμα της αγάπης μα και προπαντός του έρωτα, δεν απλωνόταν γύρω μας...τον αέρα να γεμίζει ? Όχι δεν θα άξιζε θαρρώ το διάβα μας απ' τη ζωή, αν έστω και μονάχα μια φορά , δεν ήμασταν παρόντες και εμείς, σε μια τέτοια ''αιματηρή''κι ολόγλυκια στο τέλος μιας σπονδής , αυτής του δυνατού και ανεπανάληπτου του έρωτα....ετούτης της ''θυσίας''. Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. .............................................................................................................
Υπέροχη μουσική !!! Από έναν υπέροχο μουσικό - ποιητή !!! Από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων !!!
''Υάκινθος''- Λουδοβίκος των Ανωγείων.
"ο Αγιος Υάκινθος σαν ιδεολογία λέγεται με τρεις κουβέντες: ο Αγιος των
αισθημάτων, της ανάμνησης και της προσδοκίας τους. Γι αυτό τους λέω,
όταν θα πηγαίνετε στον Αγιο Υάκινθο θα ανάβετε δυο κεριά, ένα στην
ανάμνηση και ένα στην προσδοκία. Σ έναν τέτοιο χώρο παράκλησης οφείλω,
από τη μια, να θυμηθώ μιαν αγάπη μεγάλη που έχασα, αλλά μπορώ από την
άλλη, να παρακαλέσω να με επισκεφθεί πάλι το αίσθημα. ...................................................................................................................................................................
Ο Φλεβάρης πάει φεύγει και το Μάρτη δεν χωνεύει. Όξω ψύλλοι, ποντικοί.
Μέσα Μάρτης και χαρά και καλή νοικοκυρά. Ο καημένος ο Φλεβάρης. Ο λαός
τον έκαμε άσχημο και κουτσό γαϊδουρο-καβαλάρη. Τα παιδιά τον συνοδεύουν,
τον διαπομπεύουν στους δρόμους με τενεκέδες, φωνές και με τραγούδια σε
πολλά μέρη της Ελλάδας.
Όξω βρε κουτσοφλέβαρε με τα πολλά τα χιόνια.
Να ρθει' σ Μάρτης με χαρά και με τα χελιδόνια.
Βγαίνει ο κακός ο μήνας. Μπαίνει ο καλός ο μήνας.
Ο Μάρτης είναι ο πρώτος μήνας της Άνοιξης. Ο μήνας των χελιδονιών και
των πελαργών. Ο μήνας της βλάστησης και των πρώτων λουλουδιών, μα και ο
μήνας των μεγάλων αντιθέσεων και των απότομων μεταβολών. Για το λόγο
αυτό δέχτηκε τα καταιγιστικά πυρά του λαού με απίθανα σκωπτικά κυρίως
ονόματα. Βαφτίστηκε λοιπόν Κλαψομάρτης, κλάψας, Πεντάγνωμος, Γδάρτης,
Παλουκοκαύτης, Ανοιξιάτης και φυτευτής. Ονομάστηκε Κλαψομάρτης και
Κλάψας, γιατί με τον συνήθως βροχερό του καιρό φαίνεται πως κλαίει.
Ο Μάρτης στην αρχαιότητα ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου και n πρωτομαρτιά
ήταν και πρωτοχρονιά. Σαν τέτοιος, αυτός ο μήνας, έπρεπε να τιμηθεί
ιδιαίτερα. Γι' αυτό και οι Ρωμαίοι του δώσανε το όνομα Μαρτίους από το
Θεό Μαρς, δηλαδή Άρης, ο Θεός του πολέμου και γενάρχης των Ρωμαίων. Ο Μάρτης δεν ήταν μόνο Θεός του πολέμου,
μα και των αέρηδων που φυσούσαν την Άνοιξη και βοηθούσαν τη βλάστηση της γης και των χωραφιών.
Οι Αρχαίοι 'Έλληνες τον λέγανε Ελαφιβολίονα, γιατί τότε γινόταν το κυνήγι των ελαφιών στην Ελλάδα.
Οι κρητικοί τον λένε πεντάγνωμο για την αστάθεια και τις απότομες μεταβολές του.
H αστάθεια του είναι χαρακτηριστική. Μπορεί το πρωί να αρχίσει με
ωραίες λιακάδες και ασυννέφιαστο ουρανό και ύστερα από λίγο να αρχίσει
να Θυμώνει, να κατσουφιάζει και να το γυρίζει στις βροχές και στα
μπουμπουνητά. Γι' αυτό και οι άνθρωποι ξέροντας αυτή την αδυναμία και
την ιδιοτροπία, σου συμβουλεύουν. "Μη σε γελάσει ο Μάρτης το πρωί και
χάσεις την ημέρα".
Στα παλιά χρόνια υπήρξε ένα όμορφο γραφικό έθιμο
που διατηρείται και σήμερα ακόμα. Το έθιμο της κλωστής του Μάρτη. Την
παραμονή, συνήθως n γιαγιά του σπιτιού ετοιμάζει την κλωστή, κόκκινη και
άσπρη. Τα παλιά χρόνια μάλιστα την στριφογύριζε και την περνούσε σε μια
τρύπια δεκάρα, έκανε για όλους τους σπιτικούς, γυναίκες και μικρά
παιδιά. H διαδικασία αυτή, το δέσιμο της κλωστής έχει βαθύτερο νόημα. Το
άσπρο χρώμα συμβολίζει την αγνότητα και το δεσμό της οικογένειας, n δε
κόκκινη συμβολίζει την αγάπη. Οι δυο μαζί κλωστές αποτελούν δεσμό και
την πίστη προς τη Θρησκεία. Οικογένεια και θρησκεία είναι δυο έννοιες
στενά συνδεδεμένες. Το έθιμο αυτό έχει τις ρίζες του απ' τη ρωμαϊκή
εποχή, μετά πέρασε στους βυζαντινού, όπου οι βυζαντινές πατρίκιες
κρεμούσαν στο λαιμό
τους σκόρδο, κρεμμύδι και άλλα μικροπράγματα,
καθώς και χρυσή αλυσίδα.
H κλωστή του Μάρτη δένονταν σε όλα τα μέλη της
οικογένειας στους μικρότερους φυσικά. Την κλωστή του Μάρτη την κρατούσαν
εννιά μέρες. Την ενάτη την κρεμούσαν στα μπουμπουκιασμένα κλαδιά έξω
απ' το σπίτι ή σε καμιά τριανταφυλλιά του κήπου. Πίστευαν ότι από εκεί
Θα την έπαιρνε ο πελαργός
και τα χελιδόνια και θα την πήγαιναν στο
Θεό και ο Θεός Θα τους ανταπέδιδε αυτά που επιθυμούσαν. Έτσι τα μικρά
παιδιά περίμεναν τα δώρα τους όλο το χρόνο. Άλλοι λένε ότι την κλωστή
την κρατούσαν μέχρι τις 25 Μαρτίου τη μεγάλη γιορτή, που έχει για τπ
Ρωμιοσύνη διπλό χαρακτήρα, διπλή σημασία, τη θρησκευτική και την εθνική.
Την ημέρα αυτή βγάζουν την κλωστή από τα χέρια τους
«τους μάρτηδες»
και τους κρεμούν στα κλαριά για να τους πάρουν τα χελιδόνια. 0 λαός μας
πιστεύει ακόμα απόλυτα πως με τον ερχομό της 25ης Μαρτίου μπαίνουμε πια
επίσημα στην εποχή της Άνοιξης και έρχονται και
τα πρώτα χελιδόνια.
H κλωστή του Μάρτη είχε μεγάλη δύναμη και τους προφύλασσε απ' το
μαύρισμα του ήλιου που καίει αυτό το μήνα παράξενα. Κι αυτό είναι
συνδεδεμένο με μια παλιά δοξασία των Βυζαντινών, ο οποίοι πίστευαν ότι n
άσπρη κλωστή συμβολίζει το πρωινό φως του ήλιου και π κόκκινη το
μεσημεριάτικο ήλιο και οι δυο μαζί διώχνουν την καυτερή ηλιαχτίδα και
έτσι προστατεύεται το πρόσωπο και ο λαιμός από το άρπαγμα του
μαρτιάτικου ήλιου. Ακόμα n κλωστή του Μάρτη είχε τη δύναμη να τους
προστατεύει και από διάφορες αρρώστιες, ειδικά από τους πυρετούς. Γύρω
από την όμορφη κλωστή αυτή του Μάρτη, υπάρχουν πολλοί ωραίοι Θρύλοι. Μια
παράδοση λέει τους έφτιαχναν με τέχνη και τους κρεμούσαν σε κλώνους
αμυγδαλιάς ή τριανταφυλλιάς, ενώ συγχρόνως τραγουδούσαν χαρμόσυνες
στροφές. Άλλη παράδοση λέει ότι βγάζανε τον «Μάρτη» όταν αντίκριζαν το
πρώτο χελιδόνι και τραγουδούσαν:
Χελιδόνι μου γοργό,
που ’ρθες απ' την έρημο,
τι καλά μας έφερες ;
Την υγεία και τη χαρά
και τα κόκκινα τ' αυγά.
O Μάρτης έχει και έναν ζεστό ήλιο, φοβερό που καίει και τσουρουφλίζει. H
παράδοση λέγει, πως ο ήλιος του Μαρτίου μαυρίζει το πρόσωπο και
δημιουργεί στίγματα και λεκέδες. «Του Μάρτη ο ήλιος βάφει και πέντε δεν
ξεβάφει». Οι κοπέλες λοιπόν, έπρεπε να προφυλαχθούν να μείνουν
κρινόλευκες και γαλατένιες «οπόχει κόρην ακριβή του Μάρτη ο ήλιος μην
την δει». Στις εννιά του Μάρτη είναι n γιορτή των Αγίων Σαράντα
Μαρτύρων. Στη συνείδηση του λαού μας ο αριθμός σαράντα λογαριάζεται σαν
ιερός. Οι συνήθειες και οι προλήψεις την ημέρα αυτή ανήμερα δηλαδή της
γιορτής παίρνουν και δίνουν όπως, λένε . Έτσι ορισμένες νοικοκυρές θα
φτιάξουν τις σαραντόππιτες.. Πίττες με σαράντα φύλλα ή με σαράντα ειδών
λάχανα. Κι ακόμα σαράντα τηγανίτες, σαράντα είδη φαγητά με σαράντα ειδών
χόρτα και όσπρια, που μοιράζονται για την «ψυχή των ζωντανών».
‘’Σαράντα να φας, σαράντα να πιεις, σαράντα να δωσ ' για την ψυχή σ’ ‘’
H αιφνίδια αλλαγή του καιρού δηλώνεται εμφατικά με διάφορα ρητά: 0
Μάρτης ως το γιόμα το ψόφησε, κι ως το βράδυ το βρωμάει. Το γάιδαρο τον
σκουληκιάζει και τον ξεσκουληκιάζει. Όλοι μήνες τρώνε κρέας κι ο Μάρτης
κόκαλα. Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκάφτnς, λέγεται αυτό γιατί
καίμε και τα παλούκια ακόμα, μιας και νομίζουμε πως τελείωσε ο χειμώνας
και μαζί του τα ξύλα. Επειδή «ο Μάρτης δε λείπει απ' τη Σαρακοστή» γι'
αυτό για κάποιον ή κάτι, που δεν το περιμένουμε αλλά έρχεται, λέμε:
«λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή;»
Λέμε ακόμα για το Μάρτη: Το
Μάρτη ξύλα φύλαξε, μην κάψεις τα παλούκια. Μάρτης είναι, χάδια κάνει,
πότε κλαίει πότε γελάει. Όλο το Μάρτη φύλαγε, ως τις δέκα τα’ Απρίλη.
Από τις εννιά του Μάρτη, είν’ η άδεια του φιδιού. Κάλλιο Μάρτης στις
γωνιές παρά Μάρτης στις αυλές. Από Μάρτη καλοκαίρι, μηδ’ ο Μάρτης
καλοκαίρι, μηδ’ ο Αύγουστος χειμώνας, που αν και φαινομενικά
αντιφάσκουν, σημαίνουν ότι απ’ τον Μάρτη αρχίζει διαφαίνεται το
καλοκαίρι και από τον
Αύγουστο ο χειμώνας, πλην όμως ούτε Μάρτης
είναι το καλοκαίρι, ούτε Αύγουστος χειμώνας.
Τις καλοκαιρινές αλλαγές
του Μάρτη, ο λαός της Μακεδονίας, τις έκαμε παραμύθι:
Ο Μάρτης είχε δύο
γυναίκες. H μία είναι όλο δροσιά, χαρά και ομορφιά και n άλλη φορτωμένη
μ' όλη την ασκήμια του κόσμου. Όταν βλέπει την πρώτη του γυναίκα
χαμογελά και χαίρεται. Το γέλιο του το παίρνουν οι ηλιαχτίδες και το
σκορπίζουν σ' όλο τον κόσμο. Όταν όμως κοιτάζει τη δεύτερη γυναίκα του
σκυθρωπιάζει και Θυμώνει. Και την ανταριασμένη καρδιά του την παίρνουν
τα σύννεφα και οι βοριάδες και την κάνουν χιόνια και βροχές. Σε κάποιο
άλλο παραμύθι, ο Μάρτης έχει μια και μοναδική γυναίκα. Μια πεντάμορφη
κόρη που το πρόσωπό της μοιάζει με το ολοφώτεινο πρόσωπο του ήλιου.
Όποιος την δει μαγεύεται. Όμως n καημένη είναι κουτσή. Όταν ο Μάρτης την
κοιτά καθιστή χαίρεται και n καρδιά του γεμίζει ευτυχία. Όταν την
βλέπει όρθια να κουτσαίνει γεμίζει λύπη και πόνο και συννεφιά. Υπάρχουν
και διάφορες άλλες παραδόσεις που τις αναφέρω παρακάτω: Οι μήνες
αποφάσισαν μια μέρα να βρουν ο καθένας και από μια γυναίκα για να μην
είναι έτσι έρημοι και σκοτεινοί, χωρίς καμιά παρηγοριά στο σπιτικό τους.
Όλοι έβαλαν προξενητάδες και ο καθένας βρήκε την δικιά του. 0 Μάρτης
όμως γελάστηκε και πήρε μια χανούμισσα. Είχε μάθει πως οι Τουρκάλες
είναι όμορφες και γι' αυτό παντρεύτηκε ανεξέταστα . Το τι έγινε, όμως το
βράδυ δεν περιγράφεται. H Τουρκάλα ήταν πάρα πολύ άσχημη και ο Μάρτης
μόλις εκείνη έβγαλε το γιασεμάκι, σηκώθηκε και έφυγε.
H άλλη παράδοση
λέει τα εξής: Κάποτε οι 12 μήνες αγόρασαν ένα γεμάτο βαρέλι γεμάτο κρασί
με 12 κάνουλες, μια για τον καθένα, κάθετα τοποθετημένες. Τότε ο Μάρτης
επειδή ήταν γερός και πονηρός όπως φάνηκε στο τέλος ζήτησε να του
επιτρέψουν να χρησιμοποιεί την πρώτη από κάτω κάνουλα, πράγμα που έγινε.
0 Μάρτης κάθε μέρα πήγαινε σαν κύριος στο βαρέλι, άνοιγε την κάνουλά
του και έπινε το κρασάκι. Οι άλλοι μήνες καθυστέρησαν λίγο να αρχίσουν
το κρασί. Όταν κάποτε πήγαν στο βαρέλι να πιουν και αυτοί, είδαν με
έκπληξη ότι καμιά κάνουλα δεν έτρεχε κρασί. Σαν αίτιο Θεώρησαν το Μάρτη
και τον ρωτούσαν: «Μάρτη, γιατί μας ήπιες το κρασί;» Δεν σας το ήπια εγώ
απαντούσε αυτός. Εγώ έπινα απ’ τη δική μου κάνουλα . Οι δικές σας είναι
σφραγισμένες. Οι κουτοί μήνες επιτέλους κατάλαβαν την πονηριά του Μάρτη
και αποφάσισαν να τον δικάσουν. Όταν του 'λεγαν πως θα τον δικάσουν και
Θα τον τιμωρήσουν, αυτός στενοχωριόταν και τότε ο καιρός γινόταν «λίαν
νεφελώδης μετά βροχών και καταιγίδων ...» Όταν όμως οι άλλοι δεν του
μιλούσαν σχετικά με το θέμα αυτό, αυτός χαμογελούσε ικανοποιημένος και
τότε ο καιρός γινόταν «αίθριος» και ανέβαινε n Θερμοκρασία.
Οι
τελευταίες μέρες του Μάρτη λέγονται «τ'ς Μπάμπους οι μέρες» γιατί μια
γριά τσομπάνισσα ξεγέννησε τις προβατίνες της μέχρι τις 30 του μήνα με
καλοκαιρία και νομίζοντας ότι ξεγέλασε τον Μάρτη, που είχε τότε 30
μέρες, αφού δεν έπαθαν τίποτα τα αρνάκια της, τον κορόιδευε. Όμως ο
Μάρτης Θύμωσε για την προσβολή της γριάς και έκλεψε μια μέρα απ’ τον
Φλεβάρη (που έμεινε κουτσός) για να την εκδικηθεί. H 31η λοιπόν του
Μάρτη ήταν σωστή θεομηνία. Χιονοθύελλες και παγωνιές σάρωσαν τη φτωχή
γριά, την μπάμπω και δεν έμεινε ούτε πρόβατο ούτε προβατίνα. Πέρα από τα
ήθη και τα έθιμα ο λαός έθεσε τον Μάρτη στα τραγούδι του, στους έρωτές
του, στα κατορθώματά του, στη λεβεντιά του.
Πανάθεμά σε Παχνιστή Γενάρη και Φλεβάρη.
Και συ Μαρτούλη Θλιβερέ που κάνεις το χειμώνα.
Δεν σκέφτεσαι την κλεφτουριά και τα παλικαράκια.
Τα γέλασες, τα πλάνεψες με τον λαμπρό τον ήλιο,
και βγήκαν πάνω στα βουνά στους πάγους και στα χιόνια...
Το Μάρτη να μην χαίρεστε και βγάνετε τις κάπες
Πότε γελάει και ξαστερών και πότε
ανταριάζει.
Γεώργιος Μ. Μπόντας
Τέως Δ/ντής της Μανουσείου Δημόσιας Βιβλιοθήκης
Σιάτιστας – Λαογράφος
......................................................................................................................................................................
Ο Μάρτης Μάρτης μίλησε - Παντελής Θαλασσινός.
Ο Μάρτης, Μάρτης μίλησε και είπε πως θα αργήσει
έχει ακόμα δυο βροχές και μία να χιονίσει.
Ένα δεντράκι τ’ άκουσε και πήγε να λυγίσει
του είπα να’ χει υπομονή, το φόβο να νικήσει.
Ό,τι αργεί κι ό,τι στη Γη είναι βαθιά κρυμμένο.
πάλι στο φως θα βαφτιστεί και θα’ ρθει ευλογημένο...
Ο Μάρτης χείλη έσκασε, στον ήλιο να γελάσει
είπε θ’ αργήσει, μα θα’ ρθεί ο κόσμος να χαλάσει.
Θα βάλει τ’ Ανοιξιάτικα να ομορφύνει η πλάση,
στα μπλε και στα κατάλευκα θα βγει να παρελάσει.
Ό,τι αργεί κι ό,τι στη Γη είναι βαθιά κρυμμένο,
πάλι στο φως θα βαφτιστεί και θα’ ρθει ευλογημένο...
Γύρω τριγύρω άνθρωποι πολλοί...άνθρωποι νέοι ...άνθρωποι γέροι...άνθρωποι παιδιά... άνθρωποι έφηβοι...άνθρωποι χωρίς φως...άνθρωποι που δεν περπατούν πια...άνθρωποι γελαστοί ...άνθρωποι λυπημένοι...άνθρωποι ανόητοι ...άνθρωποι ευφυείς...άνθρωποι ανυποψίαστοι...άνθρωποι υποψιασμένοι...κακεντρεχείς...
Και όλοι όμως άνθρωποι !!!
Παζλ πολύχρωμο...παζλ διαφορετικό...κάμπος πολύχρωμος...πεταλούδες που έρχονται στη Γη για να πετάξουν...για λίγο...για ένα σύντομο πέταγμα...για έναν χορό στους αιθέρες...και μετά αναχώρηση ...φευγιό για το άγνωστο...για ταξίδι άγνωρο...
Και ο αέρας γεμάτος πετάγματα...διαφορετικά...και αρνητικά πετάγματα..και μυαλά ανάποδα και σκέψεις κακές...και σκέψεις στέρφες...και η αγάπη απούσα...και ο προβληματισμός ανύπαρκτος...Και τι κρίμα !!!
Η φύση αμείλικτη ...και παρούσα δυνατά και πλάστης αυτή των πάντων...και ανεξερεύνητη...και μεγαλουργούσα...και λανθάνουσα πολλές φορές...συχνά...και πάντα γεμάτη ομορφιές...και ο σκοπός η συνέχεια...η ανανέωση...η διαδρομή προς την τελείωση...
Κι εσύ άνθρωπε εκεί...μες στο κουβάρι το δικό σου τυλιγμένος...μπερδεμένος...και στο δίχτυ σου εγκλωβισμένος...δεν ανέχεσαι ...δεν αγαπάς...δεν δέχεσαι...
Προκρούστης σκληρός και αμείλικτος μυαλών...νοοτροπιών...και διαφορετικότητας...τείνεις από μονάχος σου να οριστείς...
Ό,τι δεν καταλαβαίνεις το απορρίπτεις...ό,τι δεν σε αγγίζει το πετάς...
Εγωιστής...ημιμαθής ...αλαφρο'ί'σκιωτος...στα όρια της βλακείας αφημένος....
''Κορώνες''' εγωιστικές...της τέλειας μορφής...της τέλειας φτιαξιάς σου ξεστομίζεις...
Κι ο κόσμος προχωρά χωρίς εσέ να συμμετέχεις στο πραγματικό το γίγνεσθαι...μα σαν παράσιτο μιας σκέψης...και σαν ζιζάνιο φυτρώνεις...στου κόσμου το λιβάδι...
Διαλαλείς με στόμφο πως είσαι εσύ κανονικός...και οι άνθρωποι μιάσματα που δεν σου μοιάζουν και δεν ζούν την μίζερη πολλές φορές και την ''κανονική'''ζωή σου...
Ποιός είσαι εσύ που την κανονικότητα με νόμους και κανόνες προσωπικούς σου την ορίζεις...?
Ζωή στον καθένα εχαρίστηκε σε τούτη εδώ τη Γη...και όπως νιώθει και την αντιλαμβάνεται...εκείνος ..ο καθένας θα τη ζήσει...πάψε από την κλειδαρότρυπα ζωές να σεργιανάς...και κοίταξε τη δική σου να πλουτίσεις...
Του κόσμου το λιβάδι είναι πολύχρωμο και πλούσιο και αν δεν σου ταιριάζει...κάτσε εκεί σε μια γωνιά...κι άφησε τους καλοπροαίρετους και τους σκεπτόμενους..να δέχονται να προχωρούν ...να σκέφτονται σεμνά και με περίσκεψη ...αγάπη να σκορπούν.... Σοφία Θεοδοσιάδη. ................................................................................................................................................................... Διάβασε το παρακάτω άρθρο... http://didee.gr/2016/02/28/ekthamvotikes-fotografies-petaloudon-me-genetiki-anomalia/ ....................................................................................................................................................................
Η καρδιά μου μοιάζει με μυγδαλιά
που ενώ γύρα της είναι ακόμη χειμώνας
κι αποπάνω της ολοσκότεινος ουρανός
όμως αυτή,έχει κιόλα δεχτεί τα κρυφά ανοιξιάτικα μηνύματα
και ξαφνικά τη βλέπουμε,
να τρέμει στον κρύο άνεμο,ολάνθιστη..
Όμοια τρέμει και η καρδιά μου ολάνθιστη..
Μπορεί να φυσήξει δυνατός άνεμος να τη μαδήσει
δεν πειράζει’ έκαμε το χρέος της,
έσυρε φωνή και φώναξε πως είδε την Ανοιξη!!
Στην ακροαματική διαδικασία στο εφετείο του Ναυπλίου, κατά τη δίκη του Ανδρέα Δελμούζου, όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι της πατρίδας μας έδειξαν μεγάλη συμπαράσταση τόσο στον Δελμούζο, όσο και στους συνεργάτες του.
Ο δικός μας, ο Νίκος Καζαντζάκης, που τότε υπέγραψε με το ψευδώνυμο Πέτρος Ψηλορείτης, έστειλε επιστολή συμπαράστασης στον μεγάλο και κυνηγημένο παιδαγωγό μαζί με το παρακάτω ποίημα:
Του αγαπημένου μου Α. Δελμούζου
Κι αν όλοι τρέμουν σκλάβοι μεσ’ στα χιόνια, λεύτερη εγώ μεσ’ στ’ όνειρό μου κραίνω τη γνώμη μου άφοβα και με άνθια ραίνω το χώμα μου και νοιώθω χελιδόνια να μου σπαθίζουν την καρδιά κι αηδόνια να μου βαράν τη μέση. Απ’ το σκασμένο φλούδι μου θριαμβικό χυμάει, ζεμένο σε γέρανους, περδίκια, σπουργιτόνια το ψίκι της κλεμένης Πριγκιπέσας. Να, τους ανθούς μου ασώτεψα να διώξω το φόβο από τις άνανθες κορφές σας, ώ Φρόνιμοι, τανυώντας τ’ άγιο τόξο της τρέλας. Τί αν μαδώ χλωμή στ’ αγιάζι; Φέρνω το Μήνυμα και δε με νοιάζει!
Χίλιες γυναίκες κι αν σου κλείσουνε το μάτι,
μόνο εγώ, μωρό μου, ξέρω αυτό το κάτι
που θα σε κάνει να πεθάνεις από γλύκα,
αν θα σε πάρω αγκαλιά κι αυτή τη νύχτα.
Έλα λοιπόν κι απόψε πάλι στη Ματίνα,
έχω κρυμμένα να σου δώσω όλα εκείνα,
έλα μωρό μου, έλα πάλι στη Ματίνα,
έλα να φύγουμε μαζί απ’ τη ρουτίνα.
Το ταγκό της Ματίνας..Πέμυ Ζούνη .............................................................................................................................................................
Η ιστορία του Τάνγκο.
Το ταγκό, όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα, είναι μουσική και χορός, που
αποτελεί τη συνεισφορά της Αργεντινής στον παγκόσμιο πολιτισμό, μαζί
βεβαίως με τους αστέρες της μπάλας, που αφθονούν στη χώρα των πάμπας και
των γκάουτσος.
Το ταγκό το γνωρίζουμε στην αστική του εκδοχή,
αφυδατωμένο από τις κοινωνικές του αναφορές, έτσι όπως το διέδωσαν στον
υπόλοιπο κόσμο οι Παριζιάνοι στη δεκαετία του '20. Κυρίες με ολόσωμες
τουαλέτες και κύριοι με φράκα να χορεύουν βαριεστημένα στη δεξίωση του
κυρίου πρέσβη είναι μία εικόνα, που έχουμε στο μυαλό μας, κυρίως μέσα
από τον κινηματογράφο. Στη μικροαστική του εκδοχή το ταγκό θα το
συναντήσουμε στη χώρα μας όλο και σε κάποια γαμήλια δεξίωση, με την
ετικέτα του «Ευρωπαϊκού», λίγο προτού ηχήσουν τα κλαρίνα.
Όμως, το
ταγκό είχε άλλες κοινωνικές αναφορές στην αρχή της ιστορίας του.
Γεννήθηκε κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα στις λαϊκές γειτονιές του
Μπουένος Άιρες, κάτω στο λιμάνι της πόλης με τα μπαρ και τα πορνεία,
εκεί που εδρεύει η θρυλική Μπόκα Τζούνιορς και έμαθε μπάλα ο Μαραντόνα.
Στην περιοχή αυτή κατοικούσαν μαστροποί και πόρνες, αλλά και άνθρωποι
της εργατικής τάξης, μετανάστες, τόσο από τα ενδότερα της Αργεντινής,
όσο και από την Ευρώπη. Αρχικά ήταν καθαρά αρσενικός χορός... για άνδρες
με τα όλα τους.
Το ταγκό, σύμφωνα με τον μεγάλο αργεντινό
συγγραφέα Ερνέστο Σάμπατο, είναι προϊόν επιμειξίας μουσικών και χορών,
που έφερναν οι μετανάστες από τις πατρίδες τους, με έντονο το ερωτικό
στοιχείο. Είναι το τραγούδι του μοναχικού άνδρα, του «πορτένιο», που
εκφράζει την επιθυμία και τη νοσταλγία του για μία γυναίκα και σε πολλές
περιπτώσεις το ανικανοποίητο του έρωτά του: «Στη ζωή μου είχα γκόμενες
και γκόμενες, μα ποτέ μου μια γυναίκα» λέει το δίστιχο ενός τάνγκο
τραγουδιού.
Είναι ένας χορός ενδοστρεφής και ενδοσκοπικός,
αντίθετα με άλλους χορούς που είναι εξωστρεφείς και χαρωποί. «Ο γερμανός
πίνει μπίρα, μεθοκοπάει και χορεύει αφελώς, ο «πορτένιο» χορεύει ένα
τάνγκο για να σκεφθεί την τύχη του, που δεν του φέρθηκε ευνοϊκά»
συμπληρώνει ο Ερνέστο Σάμπατο. Μεγάλη ώθηση στο ταγκό έδωσε το
μπαντονεόν, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του. Είναι ένα είδος
ακορντεόν που έφτασε από τη Γερμανία, με ήχο συναισθηματικό, βαθύ και
δραματικό, που εκφράζει τέλεια τους καημούς του «πορτένιο». Ο συνθέτης
και βιρτουόζος του μπαντονεόν Άστορ Πιατσόλα (1921-1992) ήταν ο αυτός,
που έβαλε το ταγκό στις αίθουσες συναυλιών, ενώ μεγάλη ήταν και η
συνεισφορά του κορυφαίου τραγουδιστή του είδους Κάρλος Γκαρντέλ (1890-1935).
Ο Κωστής Παλαμάς ήταν απόγονος μιας παλαιάς
οικογένειας που εμφανίσθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα. Γενάρχης της
υπήρξε ο Παναγιώτης Παλαμάρης.
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1859. Σε ηλικία 7 χρονών έμεινε ορφανός και από
τους δύο γονείς. Σε ηλικία μόλις 16 χρονών αρχίζει σπουδές νομικής,
ακολουθώντας το επάγγελμα του πατέρα του.
Το 1876 έρχεται στην Αθήνα όπου και γράφεται στη Νομική Σχολή της
Αθήνας. Γρήγορα όμως θα εγκαταλείψει τη Νομική, και έτσι αποφασίζει να
ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Παρά το ότι θα ασχοληθεί με τη ΝΕΑ ελληνική
λογοτεχνία, το πρώτο του έργο, που θα δημοσιευτεί το 1876 με τίτλο
"Ερώτων 'Eπη" θα γραφτεί σε υπερκαθαρεύουσα.
Το 1886 θα κυκλοφορήσει η πρώτη του συλλογή στη δημοτική και το 1889
δημοσιεύεται ένα από τα καλύτερα έργα του, ο "Ύμνος της Αθηνάς", ο
οποίος θα βραβευτεί στο Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Αυτό είναι και
το πρώτο του βραβείο. Εισηγητής του διαγωνισμού αυτού ήταν ο Νικόλαος
Πολίτης.
Το 1892 δημοσιεύει τη συλλογή "Τα μάτια της ψυχής μου", η οποία
βραβεύτηκε και αυτή, το 1890. Το 1897 γίνεται γραμματέας του
Πανεπιστημίου Αθηνών, δουλειά για την οποία αμοιβόταν αρκετά καλά, και
έτσι απέκτησε την οικονομική άνεση για να συνεχίσει το έργο του.
'Ενα χρόνο αργότερα, το 1898, δημοσιεύει δύο ποιητικές συλλογές, το
"'Αστυ" και τον "Τάφο". Ακολουθεί μια περίοδος έμπνευσης και ο Παλαμάς
γράφει το 1900 τους "Χαιρετισμούς της Ηλιογέννητης", το 1904 την
"Ασάλευτη Ζωή", το 1907 τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου", το 1910 την
"Φλογέρα του Βασιλιά" και το 1919 "Τα Δεκατετράστιχα", τα οποία
δημοσιεύονται και στην Αλεξάνδρεια.
Το 1925 παίρνει το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και με την ίδρυση της
Ακαδημίας των Αθηνών γίνεται και ένα από τα βασικά στελέχη της. Το 1928
δημοσιεύει τους "Δειλούς και σκληρούς στίχους" (Σικάγο) και το 1930 ή,
κατά άλλους, το 1931 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.
ΚΗΔΕΙΑ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ.
Στις 27 Φεβρουαρίου 1943 έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, ο σπουδαίος έλληνας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Ήταν βαριά άρρωστος όταν τον συνάντησε ο χάρος στο σπίτι του, στην οδό Περιάνδρου 3 στην Πλάκα. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 9 Φεβρουαρίου του 1943, είχε πάρει τη γυναίκα του Μαρία.
Το
νέο του θανάτου του επιφανέστερου ποιητή της γενιάς του 1880
κυκλοφόρησε με αστραπιαία ταχύτητα στην κατοχική Αθήνα. «Χτες βράδυ μία
είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μία είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε.
Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός» γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο η
Ιωάννα Τσάτσου.
Από νωρίς το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου
πλήθος λαού άρχισε να συγκεντρώνεται στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας για
να αποτίσει το ύστατο χαίρε στον μεγάλο ποιητή, αλλά και για να εκφράσει
τα αντικατοχικά του αισθήματα.
Στις 11 το πρωί άρχισε η
νεκρώσιμος ακολουθία, χοροσταντούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης
Ελλάδος Δαμασκηνού. Ο πνευματικός κόσμος της χώρας έδωσε βροντερό
«παρών»: Σπύρος Μελάς, Μαρίκα Κοτοπούλη, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Σικελιανός, Ηλίας Βενέζης, Ιωάννα Τσάτσου, Γιώργος Κατσίμπαλης, κ.ά.
Άγγελος Σικελιανός
Οι
επίσημες αρχές, προσπαθώντας να περιορίσουν το νόημα της παλλαϊκής
συγκέντρωσης, εκπροσωπήθηκαν στην κηδεία από τον ίδιο τον δοτό
πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο και από εκπροσώπους των γερμανικών και ιταλικών κατοχικών δυνάμεων.Αυτό δεν απέτρεψε τη μετατροπή της κηδείας σε εκδήλωση πατριωτικής έξαρσης.
«Σε αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα» είπε εύστοχα ο ποιητής Άγγελος
Σικελιανός (1884-1951), δίνοντας το πνεύμα ομόθυμης παρουσίας του λαού
στην κηδεία. Και «με μια φωνή όσο ποτέ δυνατή» απήγγειλε το ποίημα Παλαμάς, που είχε γράψει τα χαράματα της 28ης Φεβρουαρίου προς τιμήν του μεγάλου ποιητή:
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;
Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια
γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.
Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτήν την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,
που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
Άγγελος Σικελιανός