... σαν σπονδή στη ζωή...

 Σπονδή στον έρωτα και στη ζωή- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σπονδή ..θυσία αιματηρή εσήμαινε από αρχαιοτάτων χρόνων..μα ακόμα και στις μέρες μας αυτό ακριβώς σημαίνει.
Αν ανατρέξεις στον Ησίοδο, πίσω εκεί στην καθημερινή ζωή θα βρεις,σπονδές πρωί-πρωί και δείλι, για την αξία της ζωής, σπονδές γι αυτούς που θυσιάζονται για τους επόμενους..σπονδές πριν την κατάκλιση στον Όμηρο για το θείο δώρο της ζωής...ευχαριστία στους Θεούς για την προσφορά της ίδιας της ζωής στον άνθρωπο...
Σπονδή λοιπόν και σήμερα στον έρωτα...στην ίδια τη ζωή..''θυσία'''αν αυτός σημαίνει και λογίζεται απ' τον μικρό τον εαυτό σου.. σαν θα κατορθώσεις για να βγεις και στον αγαπημένο σου μπροστά ...τον εαυτό σου πια ξεσκέσπαστο εσύ...θα το αντέξεις να προσφέρεις....
Ποτέ δεν είναι αναίμακτη καμμιά απ' τις θυσίες...
Έχει και πίκρα και ''αίμα'' και αυταπάρνηση και τούτη η θυσία...
Είναι όμως σπονδή στον έρωτα και στη ζωή ετούτη η θυσία...μια σπονδή βαθιά...ολόγλυκη...κι ας είν' συχνά η γεύση της γλυκόπικρη...κι ας ''γδέρνει'''σαν αγκάθι αργά - αργά...κι ας μοιάζει πως πονά...
Γιατί ..τι θα ήταν η ζωή..αν το άρωμα της αγάπης μα και προπαντός του έρωτα, δεν απλωνόταν γύρω μας...τον αέρα να γεμίζει ?
Όχι δεν θα άξιζε θαρρώ το διάβα μας απ' τη ζωή, αν έστω και μονάχα μια φορά , δεν ήμασταν παρόντες και εμείς, σε μια τέτοια ''αιματηρή''κι ολόγλυκια στο τέλος μιας σπονδής , αυτής του δυνατού και ανεπανάληπτου του έρωτα....ετούτης της ''θυσίας''.
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................


Υπέροχη μουσική !!!
Από έναν υπέροχο μουσικό - ποιητή !!!
Από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων !!!

                                                 ''Υάκινθος''- Λουδοβίκος των Ανωγείων.

 "ο Αγιος Υάκινθος σαν ιδεολογία λέγεται με τρεις κουβέντες:
 ο Αγιος των αισθημάτων, της ανάμνησης και της προσδοκίας τους.
 Γι αυτό τους λέω, όταν θα πηγαίνετε στον Αγιο Υάκινθο θα ανάβετε δυο κεριά, ένα στην ανάμνηση και ένα στην προσδοκία. Σ έναν τέτοιο χώρο παράκλησης οφείλω, από τη μια, να θυμηθώ μιαν αγάπη μεγάλη που έχασα, αλλά μπορώ από την άλλη, να παρακαλέσω να με επισκεφθεί πάλι το αίσθημα.
...................................................................................................................................................................