-Έχουμε την ανάγκη της, γι αυτό δεν έρχεται. Σ' αυτόν τον παραστρατημένο κόσμο μας λείπει ακριβώς εκείνο που θέλουμε. - Μας λείπει, γι αυτό το θέλουμε! Αν είχαμε όσα θέλαμε τι θα μας έλειπε ? Κι αν δεν μας έλειπε τίποτα, τι θα επιθυμούσαμε ? Και τι αξία θα είχε η ζωή χωρίς πεθυμιές ? Όχι, να μου απαντήσεις.
Αγαπητέ φίλε, αλλοίμονο στον άνθρωπο που δεν απότυχε ποτέ.Κλάψ' τον !Πάρε όλα τα έργα .Δίπλα στα πολύ μεγάλα υπάρχουν τα πολύ μικρά.Και να το ξέρετε : Τα μεγάλα υπάρχουν χάρη στα μικρά.Μια μεγάλη αποτυχία φέρνει μια μεγαλύτερη επιτυχία.Ποτέ όμως η μεγάλη επιτυχία δε φέρνει μια μεγαλύτερη. Άμα πετύχαινε ο άνθρωπος στην πρώτη εξόρμηση, δε θα 'κανε δεύτερη.Η δόξα είναι μια κορυφή που για να την ανέβεις πρέπει πρώτα να κατέβεις.
Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα.Από κει και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε. Μενέλαος Λουντέμης. .................................................................................................................
Η θάλασσα θρυμματίστηκε σε αναρίθμητα κρύσταλλα
Τα μαζέψαμε και καβάλα στον άνεμο ταξιδεύουμε
Τα ρίχνουμε όπου βλέπουμε γυναίκες να δέρνονται
Σαν να στερήθηκαν τα παιδιά τους.
Τότε ξαναγίνονται θάλασσες
Και άφταστη αθωότητα τις διακρίνει
Τότε εμείς οι άντρες πετάμε ψηλότερα στον ουρανό
Για να χορταίνουμε από μακριά το φέγγος
Ενώ οι γυναίκες αιώνια αφηγούνται στα μωρά
Τη γέννηση των θαλασσών.
Γιώργος Σαραντάρης.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΘΗΚΗ. ................................................................................................................................................................ Ποιητής φιλόσοφος και δοκιμιογράφος ο Γιώργος Σαραντάρης,,,της γενιάς του '30...μα πάντα επίκαιρος ...όπως και κάθε ποιητής...γιατί η ποίηση αφουγκράζεται...εντοπίζει και καταγράφει το γίνεσθαι της κάθε εποχής...μέσα από τα μάτια των ποιητών...και με τη ματιά του ανθρώπινου γένους αενάως... Γιατί ο χρόνος είναι αέναος και όσο κι αν μας θλίβουν τα πεπραγμένα...δεν σταματά να προχωρά και να εξελίσσει τη ζωή...άλλωστε έτσι προχωρά ο κόσμος τούτος αιώνες τώρα...με φωτιά και με μαχαίρι...και αν η θάλασσα θρυμματίζεται πολλάκις ,όπως αναφέρουν οι παραπάνω στίχοι του Σαραντάρη...που τους βρήκα εξαιρετικούς...κι ας μην είναι τόσο γνωστοί ,όπως άλλων ποιητών...κι αν η θάλασσα θρυματίζεται...και ο κοινωνικός ιστός διασπάται...και το σύνολο τεμαχίζεται...έρχονται οι φωνές των μανάδων που επαναφέρουν και διδάσκουν από την αρχή τη συνοχή και τη γέννηση της '''θάλασσας''... Μια αλληγορία μοναδική...για τον κατατερματισμό και την ξαναγέννηση της ''θάλασσας'''...του συνόλου ...που μαζικά προχωρεί και ψάχνει να δροσίσει όλες τις ''ακτές'' του κόσμου τούτου... Εντοπίζει.. μα δεν απελπίζει με τους στίχους του στο ποίημα αυτό.. ο Γιώργος Σαραντάρης... Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη. .................................................................................................................................................................
Μπορεί το σπίτι νά 'μπασε υγρασία από παντού ...και νάναι παγωμένο...μα η καρδιά μας λαχταράει να κελαηδήσει....Πάντα της άρεσε να κελαηδά.... έστω κι αν το κελαηδητό της δεν ακουγόταν και πολύ μακριά...Άλλωστε αξία έχει στη ζωή νάχεις εκεί και δίπλα στο κελαηδητό σου... ένα μικρό τιτίβισμα....έτσι σαν μια απάντηση...σαν ένα νεύμα πως ακούστηκες.... Στον ήλιο βγες...και κοίτα τον κατάματα...αν είναι μια φορά να θαμπωθείς..ας είναι από το φως του....βγες...τρέξε και σεργιάνι στήσε στη ζωή...κραυγές παράφωνες μη σε πτοήσουν... Παντού τριγύρω σου φωνάζουν και διαλαλούν τελάληδες και ''κακοφορμισμένοι'''καλοθελητάδες...πως τα ηλιοτρόπια έπαψαν οι ανθρώποι πια να τα '''καλλιεργούν'''....πως τάχατες μόνο αγριόχορτα φυτρώνουν... Μην τους πιστεύεις...κι ας γεμίσανε '''ζιζάνια'''έξω και μέσα στα λιβάδια... Πάντοτε μέσα απ' τα αγριόχορτα...φυτρώνουν και ανθούνε...κι ας είναι λιγοστά.... Και τότε γύρω τους πουλιά και τιτιβίσματα ...και τρελλοπεταρίσματα...ο αέρας τους γεμίζει... Σάμπως και η δική σου η ψυχή θαρρείς...πως ένα τιτίβισμα και ένα ηλιοτρόπιο μοναχά ..δεν ψάχνει...δεν της φτάνει ? Σκέψεις - κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................
Με υπέροχη μουσική : ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!!
Το Αστέρι και η ευχή - Ευανθία Ρεμπούτσικα. ..................................................................................................................................................................
Όλοι θαρρούν πως είμαι μια αλαφροϊσκιωτη,αλλοπαρμένη ,φευγάτη ,ψυχανεμισμένη και ουτοπική...ρομαντική σαν τους δηλώνω...Και ναι θα τους φορέσω όλους αυτούς τους χαραχτηρισμούς ,αν όλοι αυτοί μπροστά με οδηγούν και με πηγαίνουν...
Δεν ντρέπομαι να το δηλώσω να το πω...ρομαντική μες στη ζωή μας την πεζή ,μ' αρέσει εμέ να βηματίζω...σ' ένα δρόμο πάντοτε μοναχικό...μα όχι ,και ποτέ του μόνο...
Νάτος και πάλι εις την πόρτα μου μπροστά και πάλι ο Απρίλης ο ξανθός που έστησε με τον έρωτα χορό...νάτο και πάλι στη σκέψη μου μπροστά το Ανοιξιάτικο το Πάσχα μου ,ξανά να ξεπροβάλλει...
Άρχισα πάλι από νωρίς να ονειρεύομαι ,όπως και τότε που παλιά...ήμουν μικρό παιδάκι..
Ετοιμαζόμουνα από πολύ νωρίς, ο Απρίλης μου μηνούσε...οι πασχαλιές της μάνας μου μες στης αυλής της το παρτέρι, μου τόστελναν το άρωμα ..πως η Λαμπρή κι η Ανάσταση εσίμωνε ,μες στον αυλόγυρο της εκκλησιάς...του όμορφου χωριού μου...
Στο μαξιλάρι δίπλα τα εφύλαγα τα όμορφα λουστρίνια μου ...τα παπουτσάκια μου τα κόκκινα. σαν της λαμπρίτσας που είχαν χρώμα...
Τώρα μεγάλωσα ...δεν θλίβομαι ,που δεν τα κρύβω τα λουστρίνια μου στο μαξιλάρι μου μπροστά,μα το γυαλιστερό μου το καλσόν με τα μικρά γοβάκια μου από τώρα τα ετοιμάζω...καθόλου κι ας μη μοιάζουνε...με τα δαντελωτά μου τα καλτσάκια...εκείνης της όμορφης και αθώας εποχής...
Αλλάξανε οι φορεσιές μα η καρδιά μου ίδια ...μπρος στον καθρέφτη μου ...την Άνοιξη καθώς τη λαχταρώ...και την Λαμπρή καθώς την ετοιμάζω...
Ίσως δεν θα χοροπηδώ μέσα στα κατακίτρινα λιβάδια ...που ξανθό βαφτίζουνε τον μήνα τον Απρίλη ...μα οι εκόνες.. του όλοι μαζί...και του συναπαντήματος ...κάδρα ανεξίτηλα ...μέσα στο νου μου μένουν ζωντανά και όχι λησμονημένα.....
Είναι αυτές οι '''εσοχές'''των εποχών...που αφήνουν χώρο στα λουλούδια της ψυχής μας να ανθίσουν...είναι αυτές οι χαραμάδες στο ανάμεσα των εποχών...από τους δύσκολους χειμώνες,που μας κατακλύζουν, μας χιονίζουνε και μας παγώνουν...είναι αυτές μονάχες τους, που στο πέρασμα της άνθησης...με τον ξανθό Απρίλη μας χαρίζουν...
Είναι αυτές οι ''εσοχές'''που με βαθιές ανάσες στη ζωή...με οξυγόνο μας τροφοδοτούν...και ελπίδα και χρώματα μες στην ψυχή σκορπίζουν....
Ίσως και να νομίζετε πως το θρησκευτικό μου το συναίσθημα με συνειρμούς στο Πάσχα με πηγαίνει...Όχι και δεν θα τόλεγα πως έχω μπόλικο απ' αυτό ...μα να.. είναι η ''Ανάσταση '''που καρτερώ...και η αναγέννηση της φύσης..είναι η πορεία προς την ανάσταση- επαννεκίνηση..είναι η σιωπηρή μας συμφωνία ...είναι το άνοιγμα των οριζόντων μας που η Άνοιξη με τα χρώματα γεννά...καθώς θα πορευόμαστε ...μαζί με τους συνοδοιπόρους μας... τον κάθε μήνα τον Απρίλιο...ίσα στις μνήμες τις ζεστές ...για ένα φιλί αγάπης που με σπρώχνουν ... Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη... ...................................................................................................................................................................
Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη. Κι η Φύση βρήκε την καλή και τη γλυκιά της ώρα. Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα. Χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη. Τα σπλάχνα μου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.
Απρίλη μου....
Τραγουδά η Χορωδία Τρικάλων υπό την διεύθυνση της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου.
Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ
και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ
Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις
μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές
Γιομίζ’ η γειτονιά τραγούδια και φιλιά
Την κοπελιά μου τη λένε Λενιώ
Την κοπελιά μου τη λένε Λενιώ
Την κοπελιά μου τη λένε Λενιώ, μα το `χω μυστικό
Αστέρι μου, αστέρι μου χλωμό
του φεγγαριού αχτίδα στο γαϊτανόφρυδο
Στο γαϊτανο , στο γαϊτανοφρυδό σου
κρεμάστηκε η καρδιά μου σαν το πουλάκι στο ξόβεργο
Γιομίζ’ η γειτονιά...
Λουλούδι μου, λουλούδι μυριστό
και ρόδο μυρωδάτο, στη μάνα σου θα `ρθω
στη μάνα σου, στη μάνα σου θα `ρθω
να πάρω την ευχή της και το ταίρι που αγαπώ
-
See more at:
http://www.crete-news.gr/%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%B7-%CE%BC%CF%85%CF%81%CF%89%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%B5#sthash.9VJkTVEb.dpuf
Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ
και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ
Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις
μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές
-
See more at:
http://www.crete-news.gr/%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%B7-%CE%BC%CF%85%CF%81%CF%89%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%B5#sthash.9VJkTVEb.dpuf
Ένα μπαούλο πάντα εκεί μέσα στην άκρη του σπιτιού...μέσα στην άκρη της ψυχής μου.. εκεί σε μια ακρούλα φυλαγμένο...μ' ένα αραχνοϋφαντο τραπεζομάντηλο ...γεμάτο άνθη σκεπασμένο....
Εκεί σε μια γωνιά...στην άκρη του σπιτιού και της ψυχής...κρυμμένη εκεί βαθιά και φυλαγμένη η ευτυχία μου....τα περασμένα και τα τωρινά...αραδιασμένα μέσα εκεί...μες στο σεντούκι της καρδιάς..
Εδίσταζα συχνά - πυκνά να το ανοίξω και το χέρι μου βαθιά να χώσω...να σκαλίσω και να ψάξω...
ήθελα πάντα ένα μυστήριο ...μέσα του να υπάρχει...κρυμμένο εκεί στα σκοτεινά...
Έρχονταν όμως κάτι απογεύματα γλυκά...μπορεί και νάτανε τα κρύα του Χειμώνα...μα και Ανοιξιάτικα απογεύματα...και του Καλοκαιριού...την περιέργεια μου κέντριζαν...μέσα του για να σκύψω...να το ψάξω...πάλι ξανά.. από την αρχή να το ανακαλύψω...
Έλα κοντά μου λέει πλησίασε...σήκωσε το καπάκι...
Πω πω στο πρώτο αντίκρυσμα...και νά μπροστά μου το τσιλίκι...των παιδικών των χρόνων μου...εκεί στο μονοθέσιο σχολειό μες στην αυλή...και η Ελένη από δίπλα...αχ να τα μποτάκια μου τα βυσσινιά...τα πλαστικά....στις λάσπες για να τρέχω...ωωωω...και η πρώτη μου η τσάντα η σχολική...από τραπεζομάντιλο φτιαγμένη...η ροζ μου η τσάντα...η πανέμορφη...με τα τριανταφυλλάκια...από τα χέρια της γιαγιάς...αχ...να να ...νάτα και τα γράμματα από το πρώτο μου αγόρι...τι όμορφα τα γράμματα...ταξίδια μου γεννούσαν...κι ούτε του πρώτου του φιλιού τη γεύση δεν επήρα...ωωω...οι πλατωνικοί μας έρωτες...με τη χρυσόσκονη πασπαλισμένοι !!!!
Σήκωσε ...σήκωσε το τραπεζομάντιλο...θα δεις το μπουκαλάκι με το άρωμα...του αγοριού που ερωτεύτηκες παράφορα...κι έτρεχες ξοπίσω του...κι ας μην το μαρτυρούσες...
Μα και του άντρα το άρωμα που ευτυχία σε γέμισε...ακόμη άδειο εκεί το μπουκαλάκι...ακόμα κι αν το φόρεσες κατάσαρκα...στην τελευταία του σταγόνα...μυρίζει ακόμα δυνατά...γιατί τα '''ακριβά''' τα αρώματα δύσκολα ξεθυμένουν...
Αχ αναμνήσεις μου πολύτιμες...μοναδικές...όμορφα φυλαγμένες....
Και τότε έτρεχα εις το σεντούκι αυτό μπροστά...δε δίσταζα καθόλου... ανακάλυπτα...εθυμόμουν και εσκέφτομουν...τις μέρες των αναμνήσεων...που έκλεινα εκεί μέσα ...κι ας με μαλώνανε οι φίλοι μου οι σοφότεροι από εμέ...κι ας με εγεμίζαν με ρητά και ρήσεις φιλοσόφων και λογοτεχνών και ποιητών...και των γραμματιζομένων...πως οι αναμνήσεις θλίβουν και πονούν...και πίσω μας πηγαίνουν...
Εγώ ποτέ μου δεν τους πίστεψα...με όλη την εκτίμηση στο πρόσωπό τους και αν είχα..γιατί ήταν οι αναμνήσεις στο μπαούλο μου ...δικές μου ολότελα ...και να τις διαχειριστώ...μοναχά εγώ το εμπορούσα....
Ποιός θα μπορούσε να σκεφτεί για εμέ, τα απογεύματα ετούτα τα γλυκά...τους έρωτες...τα λάθη μου...τις ανοησίες που διέπραξα...το χρόνο που εσπατάλησα τεμπελιάζοντας για τα ανούσια...τις στιγμές της ευτυχίας που άφησα να μου ξεφύγουν...μονάχα εγώ μπορώ να σκύψω και να θυμηθώ...μέσα απ' το σεντούκι μου αυτό και να τις ανασύρω...
Η ζωή είν' Θείο δώρο και του καθενός τα πεπραγμένα...γίνονται αναμνήσεις δημιουργικές...κι εγώ δεν τις φοβάμαι...να γονατίσω αποφάσισα πολλές φορές...και το μπαούλο αυτό...των αναμνήσεων...τα πάνω κάτω να το φέρω...γιατί έτσι μονάχα θα αναλογιστώ...ποιά είμαι και που πάω...
Χάνεις συχνά '''τη μπάλα'''από το γήπεδο...και άθελα πολλές φορές...σε άλλους την πετάς...και την αξία σου τη χάνεις...μα να θυμάσαι πάντα πως οι αναμνήσεις έχουν άρωμα...μεθυστικό και δυνατό...κι εκεί στην πρώτη μας αγάπη...στις πρώτες μας φιλίες..και στους ανεκπλήρωτους τους έρωτες...πολλές φορές μας σεργιανάνε...
Αγάπα το σεντούκι σου.. αυτό με τις παλιές φωτογραφίες και τις αναμνήσεις σου...κι ας σου θυμίζει
πως τα χρόνια επεράσανε...και οι ρυτίδες σου αυλακώσανε το μέτωπο.. το πρόσωπό σου αυλακώσαν το μαράναν.....
Κάθε ρυτίδα και μια λύπη..κάθε ρυτίδα και μια ευχαρίστηση...μες στην ψυχή σου χαραγμένες...
Τα νεανικά σου χρόνια...τα πετάγματα...τα ώριμα τα δημιουργικά σου χρόνια...μα και αυτά της ενδοσκόπησης...αχνές...και σιωπηρές...και εκκωφαντικές πολλές φορές...όμορφα κλειδωμένες μέσα στην ψυχή...σε ένα μπαούλο κλειδωμένες μας αναμνήσεις......
Να γλιστράς....στα όνειρά σου....να μην το φοβηθείς..ποτέ σου μη δειλιάζεις...
Ξέχασες και να τις δημιουργείς...δημιούργησε αναμνήσεις....γιατί αυτές,είναι ζωή που έζησες...
ζωή που γεύτηκες...αρώματα σου μοίρασαν κι ακόμα δυνατά μυρίζουν....
Στρώσε λουλούδια στο τραπεζομάντηλο...και το σεντούκι να προσέχεις...είναι από ατόφιο ξύλο αυτό φτιαγμένο ...κι από μάστορα ειδικό...και σκόρος δεν το πιάνει.... Κείμενο - Αναμνήσεις - Σοφία Θεοδοσιάδη ...................................................................................................................................................................
Πάντα τα απογεύματα της Κυριακής γεμάτα ήσαντε από μια γλυκειά μελαγχολία...Θες γιατί τέλειωνε ο ορίζοντας των δυο ημερών ...του πολύτιμου χρόνου αυτού του εγαζόμενου...θες γιατί οι ελπίδες μείναν ανεκπλήρωτες...και τούτη δω την εβδομάδα...ίσως θα μπορούσαν νάναι και αλλιώς...κι άλλη αξιολόγηση τους πρέπει...γιατί είναι το εφαλτήριο...μιας άλλης πολλά υποσχόμενης...καινούριας εβδομάδας...ελπιδοφόρας προσμονής...μέχρι το άλλο απόγευμα ...μιας άλλης Κυριακής...
Όμως είναι όμορφη η φύση γύρω μας...κι ας μη μελαγχολούμε...κι εκεί το βλέμμα μας ας στρέφουμε...από αυτήν δύναμη ας αντλούμε...χωρίς τα υπερφίαλα και τα φανταχτερά τα μεγαλεπίβολα τα σχέδια...να μας πτοούν ...να μας πονούν και να μας γονατίζουν...
Το βλέμμα μας λίγο πιο κει ...ακόμα και από μια άχαρη ...συνηθισμένη πολυκατοικία...εκεί που αρχίζουνε πότε - πότε κάποιοι χώροι ...σαν λιβαδάκια μέσα στο τσιμέντο αυτό των πόλεων...εκεί φυτρώνουν άνθη ταπεινά...μα τόσο ελπιδοφόρα...που σου θυμίζουνε μεθυστικά το άρωμα της Άνοιξης..εκεί ας εστιάσουμε...ίσως να θυμηθούμε τις αλλαγές που έρχονται από μόνες τους...για να μας συναντήσουν...
Πόσες φορές αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που μ'εκανε για μια ζωή...τα αγριολούλουδα να τα λατρεύω...
Άλλοτε έδινα απάντηση...και έλεγα στη σκέψη μου πόσο πολύ μας μοιάζουν...γιατί απλά ...μικρά και ταπεινά...και λούσα δεν προβάλλουν...
Πολύχρωμα ...άσπρα και κίτρινα και κόκκινα...και μώβ και χρυσαφιά...μα πάντα εκεί στης παπαρούνας το κόκκινο το μάτι μου εσταμάταγε...λες και λέξεις μούστελνε...λες και μου εμιλούσε...
Σαν ξεχασμένο αίμα που εστάλαξε από παλιά...τα φύλλα της εχρωμάτισε...και να θυμίζει τον πόνο που επέρασε...επάνω της εκουβαλούσε...έτσι κι αλλιώς ο μύθος λέει ...πως από το αίμα του Χριστού εβάφτηκε κι εφύτρωσε...κάτω απ' το σταυρό του μαρτυρίου...
Κι αναρωτιέμαι εγώ συχνά...τα σιωπηρά τα απογεύματα της Κυριακής...πόσα λιβάδια παπαρούνες αντίκρυσαν τα μάτια μου...καθώς η Άνοιξη φουντώνει ?
Είναι τόσος πολύς ο πόνος εις τη Γη...που εκοκκινίσαν τα λιβάδια ?
Απάντηση μου δίνουν γύρω μου...μέσα στον εξελιγμένο τον αιώνα...οι χιλιάδες που καθημερινά...τους δρόμους διασχίζουνε...την τύχη και την ευτυχία αναζητώντας...
Μα αύριο μια καινούρια εβδομάδα ξεκινά...και μες στο νου μου εκαρφώθη...πως θάναι αύριο πιο πολλά τα λούλουδα.. οι μαργαρίτες...τα ζουμπούλια ...τα κυκλάμινα, μες στα λιβάδια και στα ξέφωτα ανθισμένα... Σκέψεις - Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.... ................................................................................................................................................................
(Πως περιγράφει ο Στρατής Μυριβήλης τον ερχομό της άνοιξης στην αιγαιοπελαγίτικη Σκάλα)
Στα ακρογιάλια του Αιγαίου ,η Άνοιξη βγαίνει από τη θάλασσα. Ένα πρωί ο
αγέρας φέγγει πιο γαλάζιος, τα κύματα ξεδιπλώνουν στον άμμο το νέο ρυθμό
με κοντές αναπνοές. Το πέλαγο μυρίζει φρεσκάδα, παντού το κεντάνε
σύντομες απανωτές αστραψιές. Τότες ανοίγουν πάνω στα τρεμουλιάρικα νερά
κύκλοι ασημένιοι, μ' ένα χρώμα σαν το στήθος του παγονιού. Είναι
αμέτρητοι, ο ένας μέσα στον άλλον, ο ένας κυνηγά τον άλλον. Έτσι ως τον
ορίζοντα
Από τη μέση,από την καρδιά του ανθού της θάλασσας ,βγαίνει η άνοιξη του Αιγαίου. Η
Αναδυόμενη. Παντού πεταρίζουν άσπρες, γαλανές φτερούγες. Γιορτάζει ο
αγέρας, η στεριά, τα λαφριά σύννεφα κι ο μεταξωτός ουρανός. Τα
καράβια μέσα στο λιμάνι ισάρουν όλα τα πανιά να στεγνώσουν, κ’ είναι να
κάθεσαι να τα βλέπεις. Στις ρηχοπατιές σειούνται, πιασμένα από τις
μαλλιασμένες πέτρες του βυθού, λιγνά, μακριά τσουνιά από νερολούλουδα. Τα
φύλλα τους είναι ζωντανά, είναι ξανθιά. Απλώνουν ράθυμα κάτι νήματα από
μαλακό μάργαρο, και κρεμάζουν αρμαθιές από μικρούς καρπούς, χρώμα
άγουρο κερασί. Παντού είναι το πανηγύρι της νέας νιότης, που ξαναβαφτίστηκε στην αιώνια χαρά του Θεού. Χιλιάδες μικρά χρωματιστά ψάρια συνθέτουν, και πάλι στη στιγμή τσακίζουν τα μωσαϊκά του βυθού. Αμέτρητα
σαλιγκάκια, μικρά σα σπόροι του ροδιού, σηκώνουν στο φρέσκον ήλιο το
σουβλερό καφκί τους, ψιλοδουλεμένο με πορτοκαλιά πλουμίδια. Έχουν τριανταφυλλιά νυχάκια, βγαίνουν και βοσκίζουν λαίμαργα το χνούδι από τις μουσκλιασμένες γιαλόπετρες. Απλώνεις
να τα πιάσεις, και κείνα, μόλις νιώσουν από πάνω τους τον ίσκιο του
χεριού, αφήνουν μπόι και βουλιάζουν, αμμοκούκουτσα ανάμεσα στ’ άλλα του
βυθού. Τρέχα να τα βρεις. Έτσι βγαίνει η Άνοιξη από το Αιγαίο , βγαίνει από τα νερά και προχωρεί.