Βαδίζοντας από τη '''σταύρωση''' στο ''φως''- Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μια σιωπηλή...γεμάτη σκέψεις και εσωτερική κατάνυξη εβδομάδα.Βαδίζουμε στο Πάσχα...κάθε χρόνο εμείς...οι χριστιανοί...Ορθόδοξοι και Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι...δεν έχει σημασία το πότε και το πως..ο χρόνος δε μετράει...ταπεινοί και υπερόπτες και εγωιστές...όλοι στην ίδια μοίρα.

Πάθος ...πόνος ...αγανάχτηση..εγκατάλειψη καθημερινή.. ''σταύρωση'' του ανθρώπου ''σταυροί ''στους ώμους μας καθημερινά η ζωή προσθέτει και τοποθετεί...σταυροί ζωής...και επιβίωσης...και οικονομικοί...και ψυχολογικοί...σταυροί της προδοσίας...και του έρωτα σταυροί...σταυροί και της αγάπης της τυρρανικής...της εφιαλτικής υποκρισίας οι σταυροί..τον άνθρωπο λυγούν..μα και τον ανεβάζουν προχωρώντας προς το ''Γολγοθά''' της μάθησης ...της κατανόησης και του σκοπού της ύπαρξης επάνω εις τη Γη... και του Θεανθρώπου οι σταυροί και το ''ακάνθινο''στεφάνι που του φόρεσαν...μας φόρεσαν ..κομμάτι αξεχώριστο ο ''Γολγοθάς'' του ανθρώπου..του καθενός από εμάς.Κι ύστερα θάρθει ο θάνατος...και η ''σταύρωση'' και λύπη και θλίψη απέραντη και οδύνη και απόγνωση...κι ύστερα θάρθει η Ανάσταση.Έτσι απλά...να το σκεφτείς ..να το πεθάνεις το κομμάτι σου της ''σταύρωσης'' και μέσα σου ... να τους αφήσεις πίσω τους ''σταυρούς,για λίγο εκεί να ξεθωριάσουν μέσα σου..όλες τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις σου να διώξεις.

Και να βαδίσεις ανηφορικά προς την Ανάσταση...στην κορυφή να φτάσεις...να νιώσεις την αληθινή και άνευ όρων την Αγάπη...να ξεφορτωθείς την εσωτερική σου μοναξιά...να απαρνηθείς το κάθε τι παλιό.. που,ακάνθινο στεφάνι αυτό.. τα καρφιά βαθιά σου μπήγει...και έτσι με πολύ τον πόνο.. σέρνοντας, να ''μεταλάβεις''και φέτος, αυτήν την ίδια την Ανάσταση ...μια άλλη αυτή μεταλαβιά...της Λύτρωσης για σένα...καθώς κομμάτι της ψυχής σου η ''μεταλαβιά'' ...εκεί. καθώς το εγώ σου αυτό το βασανιστικό...θα απαρνιέσαι εσύ λυτρωτικά...

Και θα θελήσεις να μου πεις ίσως εσύ...πως τους σταυρούς που κουβαλάς...ποτέ σου δεν τους είδες...ή πως αγκάθινο στεφάνι μόνο στο πρόσωπο επάνω του Χριστού να στάζει αίμα εσύ θυμάσαι .Τι να σου πω κι εγώ η φτωχή...μπορεί εσύ να ευτύχησες...και μόνο τριαντάφυλλα και γιορντάνια στα μαλλιά...να φόρεσες ...να είδες...και έτσι την Ανάσταση από πολύ νωρίς κατόρθωσες να συναντήσεις...

Βαδίζοντας από τη ''σταύρωση'''στο ''φως''  της
Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας'' - Τάσος Λειβαδίτης.

 Τάσος Λειβαδίτης  ( Απρίλης 1922- Οκτώβρης 1988 ποιητής ).

<< 'Eζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σε ένα αβέβαιο όνειρο >>

 είχε πει πως ήθελε να γράψουν στον τάφο του ο Λειβαδίτης.Γεννήθηκε το βράδυ της Ανάστασης στις 20 Απριλίου του 1922.Σημαντικός,ξεχωριστός,τρυφερός στον ποιητικό του λόγο,σημαντικότατος Έλληνας ποιητής,με τις αριστερές του ιδέες που του κόστισαν στο σταυροδρόμι της ζωής του,όταν δικάστηκε για το έργο του <<Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου.>> αλλά με την υποστήριξη του κόσμου των γραμμάτων αθωώθηκε...Πολυγραφότατος..οι ποιητικές του συλλογές μας αγγίζουν διαρκώς και ανελλειπώς και σήμερα...27 χρόνια μετά το θάνατό του ...ήταν το 1988 που έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο...αφού όπως ο καθείς φορτώθηκε το ''σταυρό'' του...ανέβηκε το ''Γολγοθά'' του και όδευσε στη δικαίωση και στη λύτρωση μέσα από το έργο του. Και ναι.. διαχρονικός ο λόγος του,ηχεί στα αυτιά μας και σήμερα...και μας γεμίζει σκέψεις με τη φιλοσοφική του διάθεση στη β' φάση του έργου του. Και ποιός δεν στάθηκε μπροστά στη συλλογή ποιημάτων του όπως :
""Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας'' και σας παραθέτω το πλέον αγαπημένο μου...πλήρες νοημάτων ποίημα...πλήρες πολιτικών και κοινωνικών μηνυμάτων και διαπιστώσεων:
Αφουγκραστείτε το :

''Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας'' 
                   iv

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε

Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.

Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

Τάσος Λειβαδίτης.

.............................................................................................................

                                      Τάσος Λειβαδίτης - ποιήματα   
..............................................................................................................        

''Ούτε πολύ νωρίς,ούτε πολύ αργά''..- Φιλόθεος Φάρος.

Ο ψυχοθεραπευτής Πατήρ Φιλόθεος Φάρος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή το βιβλίο :

 

 "Ούτε πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργά".

 

Η μέση ηλικία είναι μία υπόθεση που απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αλλά είναι και παραμελημένη.

 

Ο Γιουνγκ, που ασχολήθηκε με το δεύτερο μισό της ζωής, σε αντίθεση με τον Φρόυντ(ο οποίος ερεύνησε τον άνθρωπο κυρίως στο πρώτο μισό της ζωής του), λέει ότι:   «Ο άνθρωπος στο πρώτο μισό της ζωής υπηρετεί τη φύση(Δηλαδή, κάνει παιδιά, παντρεύεται, προσπαθεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην). Όμως, στο δεύτερο μισό της ζωής, ο άνθρωπος καλείται να υπηρετήσει τον πολιτισμό.»

 

Κι όταν λέει πολιτισμό, εννοεί την εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου. Και εγώ θα συμπλήρωνα και τις σχέσεις!

Διότι ο άνθρωπος στο πρώτο μισό της ζωής του, προσπαθώντας για τα εξωτερικά επιτεύγματα, παραμελεί και τον εσωτερικό του κόσμο και τις σχέσεις του, κάτι που είναι τραγικό.

Γιατί, κάθε άνθρωπος ολοκληρώνεται στην ένωση με τον άλλον άνθρωπο. Και όταν λέω ένωση, δεν εννοώ συζυγική μόνον. Όσες περισσότερες ουσιαστικές σχέσεις έχει ένας άνθρωπος, τόσο πλουσιότερος γίνεται.

Διότι ο άνθρωπος τι είναι; Είναι εκείνο που παίρνει από όλους τους άλλους, και το διαμορφώνει με τον δικό του τρόπο.  Η δική του συμβολή δηλαδή, η ατομικότητά του, είναι ο τρόπος που διαμορφώνει, όλα αυτά που παίρνει από τους άλλους. Οπότε η παραμέληση των σχέσεων, σημαίνει και προσωπική φτώχεια του ανθρώπου και της προσωπικότητάς του.

 

Στο δεύτερο μισό της ζωής, λοιπόν, ακόμα και το γεγονός ότι η σωματική του ενέργεια έχει καμφθεί, είναι κάτι θετικό με την έννοια ότι του δίνει την δυνατότητα, την ευκαιρία, για κάποια ησυχία, η οποία απαραίτητη γι' αυτήν την εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου.

 

Επειδή, ο άνθρωπος μετά το αποκορύφωμα της ενεργητικότητάς του και της δύναμης, αντιμετωπίζει όπως είπα μία κάμψη της σωματικής του ενέργειας, αυτή την κάμψη την αισθάνεται και στο χώρο της σεξουαλικότητας. Κυρίως οι άντρες, που έχουν ζήσει την σεξουαλικότητά τους στο πρώτο μισό της ζωής σαν ένα άθλημα που αγωνίζονταν να αποδείξουν κάτι, όταν συμβεί αυτό, πανικοβάλλονται κυριολεκτικά, και τρέχουν σε ειδικούς για να ανακτήσουν τις χαμένες δυνάμεις τους.

 

Αντιδρώντας, όμως μ' αυτόν τον τρόπο, όπως μια γυναίκα που κάνει λίφτινγκ, χάνει τη μοναδική ευκαιρία να ανακαλύψει τον έρωτα για πρώτη φορά στη ζωή του. Χάνει την ευκαιρία, να ανακαλύψει τον έρωτα που δεν είναι μια υπόθεση σωματική, που δεν προσφέρεται για πρωταθλήματα, που είναι η ανάγκη του ανθρώπου για κοινωνία και ένωση με τον άλλον άνθρωπο, που είναι τρυφερότητα, που είναι στοργή.

 

Αυτά όλα, στο πρώτο μισό της ζωής του ο άντρας κυρίως, αλλά και η γυναίκα με έναν κάπως διαφορετικό τρόπο, δεν έχει υποπτευθεί αυτή τη διάσταση του έρωτα.

Ένα απ' τα πράγματα που μπορεί να διαφύγει από την εμπειρία του μεσήλικα, είναι να καταλάβει ότι η ανάπτυξή του, δεν σταματάει στη μέση ηλικία. Κάθε άλλο! Εάν σταματήσει την εξέλιξή του, τότε θα φτάσει στα γηρατειά ένας άνθρωπος εγωκεντρικός, χωρίς ευαισθησία για τον άλλον, και μ' αυτόν τον τρόπο θα δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο.

 

Δηλαδή,θα είναι δυσάρεστος στους άλλους, ενοχλητικός στους άλλους, οι άλλοι αναπόφευκτα θα τον αποφεύγουν, επειδή θα τον αποφεύγουν θα αισθάνεται μια εσωτερική ερημιά και θα προσπαθεί να την καλύψει με κτητικότητα, με απαιτητικότητα, κάνοντας τη ζωή των νεώτερων ανθρώπων του περιβάλλοντός του πολύ δύσκολη. Και σαν συνέπεια ο κόσμος αυτός του περιβάλλοντός του, θα του γυρίζει την πλάτη.

 

------Και πώς μπορεί να ξεπεράσει κάποιος την κρίση της μέσης ηλικίας, ώστε να μη χάσει τις ευκαιρίες να εξελιχθεί εσωτερικά και στις σχέσεις τους με τους άλλους;

Οπωσδήποτε οι αλλαγές καθώς μεγαλώνει κάποιος, και παγιώνεται η προσωπικότητά του, γίνονται δύσκολα, αλλά ζωή χωρίς αλλαγές δεν είναι ζωή. Ότι δεν αλλάζει είναι νεκρό. Το ζωντανό με κάποιον τρόπο πάντα αλλάζει.

 

Γίνονται, όντως δύσκολα οι αλλαγές όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, αλλά πάντως δυνατότητα αλλαγών υπάρχει! Αλίμονο για τον άνθρωπο που δεν έχει την δυνατότητα να αλλάζει. Γιατί ο κόσμος γύρω του αλλάζει, κι αν είναι να ζει μέσα στον πραγματικό κόσμο είναι απαραίτητο να αλλάζει και εκείνος, αλλιώς μένει απέξω ...-

 

 

 

 

 

 

Ούτε πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργά, Η συσσωρευμένη εμπειρία για μια βαθύτερη κατανόηση της ζωής.

 

 

Πηγή: Στον πηγαιμό για την Ιθάκη.

............................................................................................................ 

                    ΖΑΜΠΕΤΑς ΓΙΩΡΓΟς Πενηντάρης.

................................................................................... 

Η εξέγερση είναι ατομική - Osho (απόσπασμα ).

"Δεν διδάσκω επανάσταση. Είμαι εντελώς κατά της επανάστασης. Σου λέω ότι η λέξη μου για το μέλλον, καθώς και για εκείνους που είναι αρκετά ευφυείς τώρα στο παρόν, είναι η εξέγερση. Ποια είναι η διαφορά;

"Η εξέγερση αποτελεί ατομική πράξη΄ δεν έχει καμιά σχέση με το πλήθος. Η εξέγερση δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική, την εξουσία, τη βία. Η εξέγερση έχει σχέση με την αλλαγή της συνειδητότητάς σου, με τη σιωπή σου, με την ύπαρξή σου. Πρόκειται για μια πνευματική μεταμόρφωση.

"Και κάθε άτομο που περνά μέσα από την εξέγερση δεν πολεμάει με κάποιον άλλον, πολεμάει μόνο με το δικό του σκοτάδι. Δεν χρειάζονται σπαθιά, δεν χρειάζονται βόμβες. Αυτό που χρειάζεται είναι περισσότερη εγρήγορση, περισσότερη διαλογιστικότητα, περισσότερη αγάπη, περισσότερη προσευχητικότητα, περισσότερη ευγνωμοσύνη. Περιβαλλόμενος με όλες αυτές τις ιδιότητες, γεννιέσαι εκ νέου."

Osho, Satyam Shivam Sundaram: Truth Godliness Beauty, Ομιλία #26

..............................................................................................................

Πως φτιάχνεις το τριαντάφυλλο....?

Μιά μέρα, είπε, οι τσουκνίδες ρώτησαν την τριανταφυλλιά:
 «Κυρα-τριανταφυλλιά, δε μας μαθαίνεις κι εμάς το μυστικό; Πως φτιάχνεις το τριαντάφυλλο;»
Κι η τριανταφυλλιά αποκρίθηκε:
«Πολύ απλό ’ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες· αλάκερο το χειμώνα δουλεύω με υπομονή, μ’ εμπιστοσύνη, με αγάπη το χώμα, κι ένα μονάχα έχω στο νού μου, το τριαντάφυλλο. Με δέρνουν οι βροχές, με συρομαδούν οι ανέμοι, με πλακώνουν τα χιόνια, μα εγώ μονάχα ένα έχω στο νού μου, το τριαντάφυλλο.
Αυτό ’ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες.»


Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
.............................................................................................................

 


Ο Κρητικός στοχαστής Νίκος Καζαντζάκης αναρωτιέται :
<< Υπάρχει τίποτα αληθινότερο  από την αλήθεια? .>>
Και απαντάει στη συνέχεια  : 
<< Ναι το παραμύθι...Αυτό δίνει νόημα αθάνατο στην εφήμερη αλήθεια >>.

Κανένας παραμυθάς ,μυθοπλάστης ή και δάσκαλος δεν έβγαλαν τυχαία από το νου τους ξαφνικά...ένα παραμύθι, μια παραβολή,μια διδαχή ένα μύθο..
Πάντα ήταν αποτέλεσμα μακρών διεργασιών στο μυαλό τους...αποστάγματα ζωής, που με απλά λόγια δίνονται στον κόσμο για να διδάξουν ,να μας μάθουν να ζούμε σωστά..
Ο Καζαντζάκης εδώ στο μύθο ,στην Αναφορά στον Γκρέκο, χρησιμοποιεί το τριαντάφυλλο, που με τόση υπομονή και επιμονή κυνηγάει το στόχο του...
Αυτό είναι και το νόημα...να μην εγκαταλείπουμε το στόχο,έχοντας στα μάτια μας μπροστά συνεχώς το αποτέλεσμα..

Σκέψεις- Σοφία Θεοδοσιάδη.
........................................................................................................... 

                      Το τριαντάφυλλο - Φλέρη Νταντωνάκη.
.............................................................................................................

Τότε που οι γειτονιές μυρίζανε... γαζία....

Ήρθε και φέτος ,όπως κάθε χρόνο η Άνοιξη και οι δρόμοι εγεμίσαν μυρωδιές...μοσχοβολιές...αρώματα από γαζίες και μιμόζες << μη μου άπτου>>..ακακίες ξεχωριστές αυτές μοναδικές...αρώματα μεθυστικά...ζαλίζουν του άνθρωπου το νου..Μα το δυνατότερο απ' όλα τα αρώματα για εμέ,είναι αυτό της μνήμης μας της παιδικής...που ανήσυχα το νου μου αρωματίζει.
Από παντού ξεχύνεται και σήμερα η μνήμη μου..καθώς το δρόμο με τα σπάρτα για τη θάλασσα κατηφορίζω τραγουδώντας..καθώς μελωδίες απ' το ραδιόφωνο νοσταλγικές...εκεί ..στην αληθινή μας τη ζωή και πάλι μας γυρνούν...μας επιστρέφουν...αγαπώ τις μελωδίες στο ραδιόφωνο...γιατί σε παροτρύνουν να σκεφτείς...

Ατέλειωτο το κίτρινο στα μάτια μου μπροστά...τι ομορφιά και τι συνταίριασμα ,το δρόμο τον στολίσαν...τον αγκάλιασαν και έγειραν ,λες και θελήσανε στο απέραντο γαλάζιο εκεί της θάλασσας να φτάσουνε σιμά..Κι από την άλλη οι πανέμορφες...οι ευαίσθητες αυτές οι ακακίες...οι γαζίες...οι μιμόζες οι αισχυντηλές...έτσι τις ονομάσαν οι ειδήμονες..γιατί είναι ευαίσθητες πολύ και ''ντροπαλές'' και σαν πας το άνθος τους να πιάσεις..ευθύς αυτές το κλείνουν.
Κι έτσι επαρασύρθηκα ξανά και στη γειτονιά μου την παλιά περιπλανήθηκα ξανά...και σήμερα πρωί- πρωί...εκεί που η φύση η κατακίτρινη γύρω μου εμοσχοβολούσε...και ένα χαμόγελο ζεστό...αγωνιζόταν να φυτέψει στα χείλη τα κλειστά..μα νοερά..

Ολάκερος ο δρόμος φυτεμένος από τα χέρια του παπού...από γαζίες ...και ευαίσθητες μιμόζες φυτεμένος...τώρα όλα αλλάξανε και δεν υπάρχει πια...μα πάντα η εικόνα μες στη μνήμη μου ,φωτογραφία ανεξίτηλη,ποζάρει σιγανά...
Κάποιες από τις μνήμες μας μένουνε άσβηστες εκεί...στο άλμπουμ της ψυχής μας...γιατί αυτές συνδέονται συχνά...με κάποια γεγονότα της ζωής ,που τη μνήμη μας χαράξαν...

Είτε αυτός είναι ένας έρωτας ανεκπλήρωτος κάτω από τις γαζίες στο στενό δρομάκι μας της γειτονιάς ή και το ξερίζωμα των δέντρων των υπέροχων αυτών...με άλλα πιο ''μοντέρνα'''και ''μοδάτα''...που πολύ συχνά έχουνε κάποιοι ''ειδήμονες'' σκεφτεί, που την αισθητική των δρόμων...επί χάρτου ζωγραφίζουν..αγνοώντας τα αρώματα που η μνήμη αναζητά...

 Μνήμες οι μυρωδιές μας-Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Μιας πεταλούδας πέταγμα....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 

Απόγεμα Σαββάτου...Απρίλης ολοφώτεινος...φανήκανε και οι πρώτες πεταλούδες...Μα μια είναι επίμονη πολύ...γαλάζια έχει τα φτερά ...σε ησυχία δε μ' αφήνει, χορό έστησε γύρω μου τρελλό...

 

-Φύγε της λέω ...εμένα οι Άνοιξες με εγέλασαν...κι ας έχεις τα φτερά σου πλουμιστά..... 

-Έλα μου λέει ...μη φοβηθείς...έλα για να σου δείξω εγώ ...μιαν άλλη Άνοιξη...μιαν άλλη Άνοιξη...ακόμα πιο γαλάζια...πιο χρυσή εγώ σου ετοιμάζω...έχεις τη δύναμη να αρνηθείς τις Άνοιξες και στους Χειμώνες να πλανιέσαι ?

 

 -Θάρθω της λέω περίμενε ,τα ροζ μου τα φτερά στους ώμους να κολλήσω...μα κι αν στο τρελλό μας πέταγμα μου ξεκολλήσουν τα φτερά...και στα μισά του δρόμου κάτω θα βρεθώ....έλα κοντά μου και ανάσανε και ρώτα με να δεις ...αν αυτό το σύντομο το πέταγμα το άντεξα εγώ ή αν τα φτερά μου τα ξεκόλλησες εσύ...γιατί εθέλησες μακριά μαζί σου να πετάξω...μα πριν ξεψυχήσω ..σκύψε να σου πω, πως το μέλι που είχα κρυμμένο στην ψυχή βαθιά...δεν πρόλαβες εσύ να το ''ρουφήξεις''.

 

  Λυρικές οι σκέψεις μου..για έναν έρωτα -Σοφία Θεοδοσιάδη.

..........................................................................................................