Ακούω τα πέταλα, ακούω τα καρφιά. Γέμισαν οι νύχτες μου καρφιά κι οι μέρες μου βελόνια. Παντού ακούονται καρφιά να καρφώνουν σταυρούς να καρφώνουν κρεμάλες.
Με καρφιά είναι σπαρμένοι οι δρόμοι. Καρφιά μου ‘στειλαν στα γενέθλιά μου αντίς για λουλούδια γιορτινά. Καρφιά γέμισαν το μαξιλάρι μου αντίς για πούπουλα απαλά.
Καρφιά μπήξανε στα όνειρά μου και στον τυραγνισμένο μου ύπνο. Από άγρια σουβλερά καρφιά κρέμονται κι οι μέρες μου με σπάγκους από νερό.
Με τα ίδια καρφιά κάρφωσαν κι όλους τους ανώνυμους της Ιστορίας καθώς και τους διαλεχτούς της.
Απ΄ αυτά τα καρφιά κρέμασα κι εγώ τους μαύρους μου εφιάλτες και πήρα στον ώμο μου τη σκάλα για να ξεκρεμάσω τους αθώους και να καρφώσω τους ληστές. .............................................................................................................
..τα ακριβότερα και τα πολυτιμότερα τα δώρα γίνονται πάντα σιωπηλά...σεμνά
...αθόρυβα...είναι καταθέσεις της ψυχής...αλλά κυρίως γιατί είναι ατόφια κομμάτια ψυχής...άδολα και
αφειδώλευτα δοσμένα...είναι γι αυτό που.. το ευχαριστώ δεν μπορεί να
χωρέσει στις οριογραμμές των λέξεων...δεν μπορεί να στοιβαχτεί στις
''φυλακές'' του γραπτού λόγου...
Σας το λέω σιγανά και τρυφερά...με το απλό αυτό και διάφανο λουλούδι... Από καρδιάς ευχαριστώ για τις ολόθερμες ευχές!!!
η φίλη σας Σοφία ... .............................................................................................................
La comparcita .............................................................................................................
Πάει καιρός , πολύς καιρός ..που είναι το βλέμμα της ψυχής μου , που οδήγησε το χέρι μου...τούβαλε λέξεις μπρος στα δάχτυλα να ζωγραφίσει στο χαρτί ...να τις αποτυπώνει...σκέψεις που γίναν λόγος.. Όλες αυτές οι λέξεις,οι σειρές,τα γράμματα επάνω στα τετράδια,που έχω γεμίσει και που φύλαξα,έγιναν τα καλύτερα ταξίδια μου επάνω στις ημέρες μου.. σε τούτη τη ζωή.. Τα ναύλα της ζωής για τα ταξίδια μου αυτά,πάντα κοστίζανε πανάκριβα...γιατί ήταν ναύλα αυτά του νου...που έπρεπε η ψυχή να τα πληρώνει... Μα όσο κι αν ήταν ναύλα ακριβά ετούτα της ψυχής...είναι αυτά που αποτύπωσαν την αλήθεια των συναισθημάτων μου κι επέζησαν και μέσα μου στις χειμωνιές μα και στα καλοκαίρια ...στιγμές που εχαράχθηκαν βαθιά μες στην ψυχή μου...με λύτρωσαν οι λέξεις μου αυτές..και μ' ελευθέρωσαν συνάμα...κι εγίναν η πιο μεγάλη αποσκευή...αυτές που μόνες μου θυμίσαν ανθρώπους που συνάντησα...που εδιδάχθηκα που ερωτεύτηκα που έκλαψα και που αγάπησα βαθιά...
Έτσι πορεύτηκα ,ήσυχα ,απλά ,αθόρυβα ,τα μεγαλεία δεν τα έψαξα ,να μυρίσω μονάχα θέλησα και να γευτώ την ίδια τη ζωή...τους καρπούς της όλους να γευτώ και να τους δοκιμάσω...και όλα της τα αρώματα να τα φορώ κατάσαρκα..να με μεθούν ...στο πέρασμά τους να ονειρεύομαι ταξίδια μακρινά,μοναδικά, ξεχωριστά,αλλιώτικα...
Όχι δεν κάνω απολογισμούς...δεν κλείνω ισολογισμούς τη μέρα τούτη την ξεχωριστή της γέννησής μου...που είναι η πιο τυχερή κάθε χρονιά,γιατί έρχεται.. για να μου θυμίζει όχι μονάχα πόσο έζησα...μα πως είμαι και φέτος εδώ και ζωντανή...ένα μικρό φτερό κι εγώ στον άνεμο μες στην αιωνιότητα..ετούτης της ζωής...που αέναα και συνεχώς πορεύεται και κύκλους ατελείωτους μπροστά στα μάτια των ανθρώπων κάνει... Είμαι εδώ και είμαι ζωντανή ...κι ας εμεγάλωσα και φέτος άλλον έναν ακόμη χρόνο πάλι...κι ελπίζω ,όχι στο αιώνιο ,μα στο παρόν και εις το μέλλον μου και στα μελλούμενα και συνεχίζω για να ζω. Ίσως στο τέλεμα ετούτης δω της ημέρας...ένα ταξίδι πάλι θάχω ζήσει ενδοχωρικό..που θα με οδηγήσει στο ανέβασμα , ενός καινούριου τρένου της ψυχής και της καρδιάς μου...
Σαν παλιό σινεμά..κινηματογραφική η ζωή του καθενός μας... περνά σαν εικόνα και χάνεται στα βάθη εκεί του χρόνου.... Τι γρήγορα που περνούν οι Άνοιξες !!! Άστα τα μαλλάκια σου......
Ήρθε τώρα η άνοιξη, θα `ρθει καλοκαίρι
κι ύστερα φθινόπωρο θα `ρθει σκυθρωπό
Στον τρελό τον ώμο σου σ’ άπλωνα το χέρι
Ήρθε τώρα η άνοιξη, θα `ρθει καλοκαίρι
Θα σου πουν χίλιες φορές χίλια σ’ αγαπώ
κι ύστερα φθινόπωρο θα `ρθει σκυθρωπό
Άσ’ τα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα
άσ’ τα ν’ ανεμίζουνε στην τρελή νοτιά............. ..............................................................................................................
Μας περιβάλλουν στον περίπατο ετούτο της ζωής μας που λέγεται ''ζωή'' άνθρωποι κι άνθρωποι,επιλεγμένοι άλλοτε από τους ίδιους μας τους εαυτούς...κι άλλοι που ξεπετάγονται εμπρός μας εντελώς τυχαία και απρόβλεπτα και αναγκαστικά πολλές φορές...κι έρχονται εκεί.. την καθημερινότητά μας να αναβαθμίσουν ή να την καταστρέψουν..
Αήτητος δεν είναι μες στα χρόνια του κανείς...πετάει συχνά στα σύννεφα κι άλλοτε πέφτει και σκοντάφτει και σωριάζεται με μιας και καταγής...Μα είναι αυτούσια δική μας η επιλογή...ωσάν περνούν τα χρόνια...κι αφού εμάθαμε στη βόλτα ετούτη τη μεγάλη μας ...συγχρόνως και μικρή επάνω εις τη Γη...κρασιά ωραία κόκκινα να διαλέγουμε...την ψυχή μας να δροσίζουν...και ζάλη μέσα της να φέρνουνε συχνά...είναι δική μας η επιλογή...ανθρώπους να αγαπάμε και να ξεχωρίζουμε...
Γιατί υπάρχουν πάντα και ξινά κρασιά ...καθώς ξινές ψυχές και άπιαστες τριγύρω μας...που το ποτήρι μας λερώνουν...Είναι η ποιότητα της ζωής μας.. τόσο αφηρημένη και άπιαστη έννοια συχνά...που λίγο απ' το ξινό κρασί να πιείς...αν δεν προσέξεις και ποσότητα μεγάλη καταπιείς...δηλητηρίαση του ''αίματος'' καρδοκεί στις φλέβες σου να τρέξει... Δεν είναι τυχαίο που απεικάσματα ζωής αποσταγμένης.. μεγάλων ανθρώπων γύρω μας και ποιητών και συγγραφέων...μας κάνουν να σκεφτούμε απ' την αρχή...τι αξίζει να επιλέγεις στη ζωή σου τελικά...σαν θες τη διαχρονικότητα της σκέψης και του χαραχτήρα σου ,να μπορέσεις να κρατήσεις και να διαφυλάξεις...Ποτέ μου δεν την ξέχασα τη ρήση αυτή του Καζαντζάκη...
«Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό».
Ψάξτε τους ...μη βαρεθείτε..τους ''ξεχωριστούς''.. αναζητήστε τους...υπάρχουν ,είναι ελάχιστοι ...μα υπάρχουν και ας μπερδεύονται στο πλήθος γύρω σας...ξεχωρίστε τους...αν θέλετε μια θέση εσείς κι αυτοί...μες στην αιωνιότητα...σαν αεράκι δροσερό...να γυροφέρνετε ,στου χρόνου τα κιτάπια.
Η αιωνιότητα είναι ποιότητα - Σοφία Θεοδοσιάδη. ............................................................................................................
" Ωσαννά ! " ο χαιρετιστήριος παιάνας στον αναμενόμενο Μεσσία, στον
προσωπικό Σωτήρα. Η ανεπάρκειά μας Τον επιζητεί. Η ανελεύθερη ελευθερία
μας Τον χρειάζεται. " Ωσαννά! " με εύκολη μετατροπή σε " άρον, άρον, σταύρωσον! ". Και
όμως υπάρχει η δυνατότητα της μη αναστροφής. Βρίσκεται στην αληθινή
κοινωνία με τον προσωπικό Τριαδικό Θεό, στη διάβαση "δια της στενής
πύλης", στη διακονία και όχι στην εξουσία, στην αγάπη και όχι στην
εκμετάλλευση, στην ταπείνωση και όχι στην εγωπάθεια, στην υπεύθυνη
διαχείριση της ελευθερίας και όχι στη βίωση της ασυδοσίας, στην σταυρική
πορεία, που καταλήγει στη Ζωηφόρο Ανάσταση. .............................................................................................................. Μ . Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Α
" Ε Σ Ω Τ Ε Ρ Ι Κ Η Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α "
"Τη Αγία και Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ......... μνείαν ποιούμεθα του μακαρίουΙΩΣΗΦ του
ΠΑΓΚΑΛΟΥ και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης ΣΥΚΗΣ."
Ο Ιωσήφ πρότυπο ελεύθερου προσώπου. "Τον δουλωθέντα μεν τω σώματι,
την ψυχήν δε αδούλωτον συντηρούντα."(Οίκος από Συναξάρι ημέρας.) Δούλος
εξωτερικά, ελεύθερος εσωτερικά. Η ψυχή του έμεινε ελεύθερη. Η σκέψη του
εκινείτο ελεύθερα. Η καρδιά του παρέμεινε ελεύθερο πεδίο, ελεύθερη από
πάθη και παντοειδείς αμαρτίες. Με το βλέμμα εστραμμένο στον Θεο έδωσε τη
μάχη της αγνότητας και εξήλθε νικητής και τροπαιούχος. Αντιστάθηκε στις
ηδονικές προκλήσεις, στην εφήμερη χαρά και κέρδισε "στέφος άφθαρτον."
Ο Ιωσήφ υπόδειγμα εκκλησιαστικού ήθους. Κατακτητής της εσωτερικής ελευθερίας. Κι εμείς καλούμαστε να βαδίσουμε στα ίχνη του. Η βίωση της ασκητικής
ορθόδοξης προοπτικής, σε συνδυασμό με την Μυστηριακή συμμετοχικότητα,
σηματοδοτεί την απαλλαγή από την φιλαυτία και τις πολύμορφες
εγωκεντρικές τάσεις και την εμπέδωση της προσφοράς και της θυσίας, της
ισορροπίας και της υπαρξιακής ελευθερίας.
Χρόνια υφαίνει μοναχή και ακούραστα τριγύρω μας η φύση...μια κουρελού...κι ένα χαλί...με χρώματα που η ίδια διάλεξε και ταίριαξε...την ομορφιά στα μάτια μας να απλώνει...Υφάδια ακριβά,πολύτιμα παρήγγειλε,απ' της Ανατολής...μα και της Δύσης της τα μέρη...Άσπρες και κατακίτρινες κλωστές μεταξωτές...να υφάνει μαργαρίτες...και μωβ και σικλαμέν και λεπτεπίλεπτες και διαλεχτές κλωστές...λεβάντες...στο υφάδι να προσθέσει...και το κεντίδι της αυτό εκυριάρχησε...ανάμεσα στα χρώματα τα άλλα ,γιατί θαρρείς η κουρελού και το χαλί,μοσχοβολιά σκορπούσε...Στεφάνια και γιορντάνια έπλεξε......ζωγράφισε...νύχτες ολάκαιρες εδούλευε ακούραστα...εσύ να το κοιτάς...να απορείς και να απολαμβάνεις...ανάσες πάντοτε βαθιές...να παίρνεις και τη ματιά σου από τα χρώματα...να μην μπορείς να στρέψεις...Κι ήρθε κι εσκέφτηκε μονάχη της...η κόρη ετούτη η πλουμιστή...που φύση την βαφτίσανε...κι έτσι πια συνηθίσαν οι άνθρωποι να την φωνάζουν...να τη λένε ...με το χαλί στους ώμους της...με μύρια λούλουδα και μυρωδιές και τούτη την ξεχωριστή και τη ''λυπητερή Εβδομάδα''...να γονατίσει μπρος στα πόδια Του μπροστά...Αυτού του Θεανθρώπου...που άντεξε ...κατάφερε...να αρνηθεί την ύπαρξη τη γήινη...και σε επίπεδα ανάτασης και Ανάστασης...του νου...της εσωτερικής μας της λιγοψυχιάς και της φοβίας των επίγειων ...που εμείς να αρνούμαστε να απαρνηθούμε ... ήρθε στα πόδια του μπροστά να τα εναποθέσει ευλαβικά...
Γιατί ..Αυτός ετόλμησε...αποφάσισε και αντιστάθηκε...και στο Σταυρό του ευθύς...και στη διαδρομή...που πισωγύρισμα δεν έχει...εκεί αποφάσισε ..να περπατήσει να διαβεί...μονάχος του...αψηφώντας μια για πάντα τον ανθρώπινο το φόβο... Κυριακή των Βαϊων σήμερα, σημείο εκκίνησης για την Μεγάλη Εβδομάδα.. Μεγάλη και αποφαστική...για τα εσώψυχα του καθενός...που θα τολμήσει εκεί να σκύψει και να τα αφουγκραστεί...να μεταλάβει την ''αλήθεια '''μέσα του...να προσπαθήσει να εξαγνιστεί...όσο η ανθρώπινη η ύπαρξη και η αδυναμία της ψυχής του επιτρέπει και μπορεί...κι έτσι ταπεινά...κι αθόρυβα Ανάσταση και μέσα του να '''κοινωνήσει'''αν μπορεί...Πάντα είναι ο καιρός...για μια αληθινή ''μεταλαβιά''...ποτέ δεν είναι αργά... Πόσο στ' αλήθεια σήμερα στο νου μου τριγυρίζει η λέξη << Ωσαννά >>..από την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα...μα και πόσο αντηχεί λυπητερή και η κραυγή του κόσμου λιγάκι μόνο αργότερα <<Σταύρωσον..σταύρωσον Αυτόν >>..Κόσμος ''παράξενος'''κόσμος που όχλος γίνεται σε μια μόνο στιγμή...και τα καρφιά στις τσέπες του κρυμμένα σαν τα είχε...αρκεί μονάχα μια στιγμή...επάνω σου να τα καρφώσει...Ίσως νάναι η δική μας η σειρά...να αναλογιστούμε...και με περίσκεψη και στωϊκά..Ανάσταση να πρέπει να '''γευτούμε'''... Καλή Μ.Εβδομάδα !!!
Της Πασχαλιάς..λυπητερές και μυρωδάτες μου λεβάντες..-της Σοφίας Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Την αναζήτησα ...την έψαξα ...την γύρεψα παντού....Πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού....στα
τριανταφυλλένια χείλια ενός αγαπημένου...στη μυρωδιά ενός ζεστού
ψωμιού...μες στα χαμόκλαδα ...με ασήμαντη που έμοιαζε..ανεμώνη σαν
εσυναντούσα...Την έψαξα παντού...στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών...την
βρήκα στα θροϊσματα των φύλλων...στον παφλασμό του κύματος της
αγριεμένης θάλασσας....στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του
καραβιού....στου τρένου αυτού το κάλεσμα του ταξιδιού τον ήχο ...που
υποσχόταν...
Την βρήκα εκεί..την μάζεψα την ομορφιά...τη γνώρισα...μου μίλησε
...την γεύτηκα ...πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά..στων σκουπιδιών
τη θέα και τη μυρωδιά πολλές φορές...και ώρες -ώρες αφημένη.....Μα ήταν εκεί η ομορφιά...με όποια φορεσιά ,από μπροστά μου κι αν περνούσε....Ήταν εκεί η ομορφιά...ήταν εκεί.. μαζί μου την εκουβαλούσα...να φύγει
δεν την άφηνα...και το λερό της το φουστάνι...να το ξεπλύνω
προσπαθούσα.... Ναι ήταν εκεί...αλλοίμονο...αν την άφηνα να φύγει...Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής που ήθελε ...που πάντα λαχταρούσε...πάντα να ζωγραφίζει... Να ζωγραφίζει ήθελε ...τοπία ασήμαντα ...που για τους άλλους
μοιάζαν...μα ήταν τόσο πλουμιστά...στον ήλιο που καθημερνά αυτά της
εγεννούσαν...Πως θα άντεχε...πως θα βάσταζε αλλιώς...μέσα στα αποκαϊδια ... αν
την ομορφιά δεν έψαχνε ...εκεί μονάχη της αυτή να ζωγραφίζει και να
ξεφυτρώνει ?Ελπίδα αυτή μοναδική ...ακριβοπλήρωτη και σπάνια ...η ομορφιά ,που το
χέρι σου κρατεί ...σε οδηγεί...κι απ' την ασχήμια σου σε βγάζει...
Κρυφογελάς και μειδιάς...πόσες φορές δεν σ' είδα...βιαστικά από
μπροστά από γραπτά.. που σου θυμίζουν τα γνωστά... τα απλά...εσύ να
προσπερνάς...να κάνεις τάχα πως διαβάζεις...άλλα στο νου σου μέσα εκεί
να τριγυρνούν....εξουσία και χρήμα... και δύναμη...που τη ζωή σου να
γεμίσουν χρώμα ψεύτικο ζητούν....Άραγε εστάθηκες ποτέ...λογάριασες σωστά...χρώματα κι ομορφιά στ' αλήθεια τι σημαίνει ? Είναι μεγάλη και βαριά η ομορφιά μέσα στον κόσμο τούτο, τρέξε και
πρόλαβε και δες....και στους χαμένους τους σταθμούς...μην παραμένεις
άλλο εκεί...ασχήμια να μαζεύεις....Τώρα είσαι σίγουρος ...κρυμμένη είναι αυτή η ομορφιά τριγύρω
σου...στα απλά ..τα ήσυχα τα καθημερινά...ασήμαντα για άλλους κι αν
φαντάζουν...
<< Ομορφιά>> - Κείμενο της Σοφίας Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Μια φράση που με άγγιξε βαθιά...διαβάζοντας το Γράμμα 1 του Κρισναμούρτι, προς τη φίλη του και τη μοιράζομαι μαζί σας:
Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόση πολλή ομορφιά που
υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στον
πόνο και δεν νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ' αυτόν ακόμα κι όταν κάποιος
μας δείχνει το δρόμο.
"Τη Αγία και Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ......... μνείαν ποιούμεθα του μακαρίουΙΩΣΗΦ του
ΠΑΓΚΑΛΟΥ και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης ΣΥΚΗΣ."
