« Ομορφιά »… Της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

  Την αναζήτησα ...την έψαξα ...την γύρεψα παντού.... Πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού....στα τριανταφυλλένια χείλια ενός αγαπημένου...στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού...μες στα χαμόκλαδα ...με ασήμαντη που έμοιαζε..ανεμώνη σαν εσυναντούσα... Την έψαξα παντού...στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών...την βρήκα στα θροϊσματα των φύλλων...στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας....στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού....στου τρένου αυτού το κάλεσμα του ταξιδιού τον ήχο ...που υποσχόταν...  

Την βρήκα εκεί..την μάζεψα την ομορφιά...τη γνώρισα...μου μίλησε ...την γεύτηκα ...πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά..στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά πολλές φορές...και ώρες -ώρες αφημένη..... Μα ήταν εκεί η ομορφιά...με όποια φορεσιά ,από μπροστά μου κι αν περνούσε.... Ήταν εκεί η ομορφιά...ήταν εκεί.. μαζί μου την εκουβαλούσα...να φύγει δεν την άφηνα...και το λερό της το φουστάνι...να το ξεπλύνω προσπαθούσα....
  Ναι ήταν εκεί...αλλοίμονο...αν την άφηνα να φύγει... Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής που ήθελε ...που πάντα λαχταρούσε...πάντα να ζωγραφίζει...
  Να ζωγραφίζει ήθελε ...τοπία ασήμαντα ...που για τους άλλους μοιάζαν...μα ήταν τόσο πλουμιστά...στον ήλιο που καθημερνά αυτά της εγεννούσαν... Πως θα άντεχε...πως θα βάσταζε αλλιώς...μέσα στα αποκαϊδια ... αν την ομορφιά δεν έψαχνε ...εκεί μονάχη της αυτή να ζωγραφίζει και να ξεφυτρώνει ? Ελπίδα αυτή μοναδική ...ακριβοπλήρωτη και σπάνια ...η ομορφιά ,που το χέρι σου κρατεί ...σε οδηγεί...κι απ' την ασχήμια σου σε βγάζει...  

Κρυφογελάς και μειδιάς...πόσες φορές δεν  σ' είδα...βιαστικά από μπροστά από γραπτά.. που σου θυμίζουν τα γνωστά... τα απλά...εσύ να προσπερνάς...να κάνεις τάχα πως διαβάζεις...άλλα στο νου σου μέσα εκεί να τριγυρνούν....εξουσία και χρήμα... και δύναμη...που τη ζωή σου να γεμίσουν χρώμα ψεύτικο ζητούν.... Άραγε εστάθηκες ποτέ...λογάριασες σωστά...χρώματα κι  ομορφιά στ' αλήθεια τι σημαίνει ? Είναι μεγάλη και βαριά η ομορφιά μέσα στον κόσμο τούτο, τρέξε και πρόλαβε και δες....και στους χαμένους τους σταθμούς...μην παραμένεις άλλο εκεί...ασχήμια να μαζεύεις.... Τώρα είσαι σίγουρος ...κρυμμένη είναι αυτή η ομορφιά τριγύρω σου...στα απλά ..τα ήσυχα τα καθημερινά...ασήμαντα για άλλους κι αν φαντάζουν...

  << Ομορφιά>> - Κείμενο της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Μια φράση που με άγγιξε βαθιά...διαβάζοντας το Γράμμα 1 του Κρισναμούρτι, προς τη φίλη του και τη μοιράζομαι μαζί σας:

Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόση πολλή ομορφιά που υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στον πόνο και δεν νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ' αυτόν ακόμα κι όταν κάποιος μας δείχνει το δρόμο.


Βιβλιοθήκη Κρισναμούρτι.
.............................................................................................................

Ένα υπέροχο τραγούδι...ύμνος στην ομορφιά ..υπέροχη η ερμηνεία...εξαιρετικό και το βίντεο.

                    Τέτοια παράξενη ομορφιά - Μόρφω Τσαϊρέλη 
.............................................................................................................