Τούτο το πρωινό καινούριας μέρας...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τούτο το πρωινό ..καινούριας μέρας ξημέρωμα..μιας άλλης εβδομάδας.....πότε γλυκό και άλλοτε πικρόγλυκο να μοιάζει...ψάχνεις σταλάγματα καρδιάς για να μαζέψεις..Τώρα που ακρίβυναν οι αναπτήρες των ονείρων..μες στο σακίδιο..ένα κουτάκι σπίρτα απ' τους περασμένους τους καιρούς..έτσι παλιομοδίτικα σου λένε φλόγα πάλι να ανάψεις..να βάλεις στα όνειρα φωτιά να ζεσταθούν...Γιατί είν' κατακαλόκαιρο ...μα τα όνειρα παγώσαν..λες κι είν' ''χιονιάς''..και ο καυτός ο ήλιος δεν τα φτάνει..Μικρύνανε θαρρείς και οι αχτίδες του ..του ήλιου του ακούραστου...που τόβαλε πεισματικά..αιώνες τώρα ατελείωτους ..τη Γη να την φωτίζει...

Κι όποιος μονάχος του απέμεινε..και δίχως το ταίρι του πλανιέται..αυτός μονάχα ένιωσε όνειρο σβηστό τι σημαίνει...Είναι όμορφο  το πλέξιμο...και το ξήλωμα είν' τυράννια..Σαν γενηθεί ο άνθρωπος επάνω εις τη Γη..έτσι τον έφτιαξε ο Πλάστης του ταίρι πάντα να ψάχνει...σαν πέφτει από το άλογο το χέρι να του δίνει..Γιατί θαρρεί αντρίκια κι αν περπάτησε..πως ήρωας μες στα μονοπάτια της ζωής θα γένει..

Κανείς  ποτέ δε ρώτησε τους ήρωες..αν ήξεραν ..αν ήθελαν..ήρωες να τους λένε..Εγώ δεν καταλάβαινα ήρωας τι σημαίνει..Πάντα ονειρευόμουνα πάνω σε μια μικρή πεζούλα..μιας χώρας ίσως παραμυθένιας..και ονειρικής ,που χάρτης δεν την έχει..έτσι απλά σε μια πεζούλα να καθόμουνα..και τη ζωή την όμορφη να σιγοτραγουδούσα..Μα ήρθαν προξενητάδες και με πάντρεψαν και με βαφτίσανε ηρωίδα..και ούτε που με ρωτήσανε..αν τόθελα έτσι για να με λένε..

Τώρα τα βράδια τριγυρνώ...κανείς δεν το προσέχει..πως την καρφίτσα που μου καρφιτσώσανε ..δε θέλω πια να τη φοράω..Βαρέθηκα να με κοιτούν..σαν νάμαι ένα πανύψηλο ..αγέραστο και δυνατό δεντρί..Θέλω να γείρω τα κλωνάρια μου...και νάμαι ένα χαμόκλαδο..ένας μικρούλης θάμνος.. Απαρατήρητα όλοι να με προσπερνούν...αυτοί τριγύρω μου να ψηλώνουν και να κορδώνονται...κι εγώ να μειδιώ..γιατί δεν εκατάλαβαν το μάταιον...που το μονοπάτι της ζωής...που είναι γεμάτο από αγκάθια..δεν εκατάλαβαν και αναλώνονται μέσα στης περηφάνειας τους τις ώρες τις χαμένες...πως το μονοπάτι αυτό το υπερφίαλο..ίσα προς το γκρεμό τους βγάνει..

Παραμιλώ και τούτο εδώ το πρωινό..της μέρας που εχαράξε..της νέας της ελπιδοφόρας λέν' ξανά..μιας υποσχόμενης Δευτέρας... .καθώς τον αναπτήρα των ονείρων μου τον ψάχνω..τι.. πάλι σήμερα είναι μια άλλη βδομάδα πιο ''ζεστή'' θαρρείς στο νου...και περιμένει φλόγα να της δώσω...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

                              .Ελένη Βιτάλη - <<ΤΟ ΔΙΧΤΥ>>
.............................................................................................................

Νίκος Καρούζος, «Αλλόφρονας Ιούλιος»

“Ο γενέθλιός μου μήνας στα θολερά/ λιοπύρια του Καρκίνου

μ’ έναν απρόκοφτον ίσκιο που αναβλύζει/ δονούμενος από φευγαλέα

φωνήματα κληματαριάς- τι άρια/ ο θάνατος ή η έβδομη κοίμηση…

Σα να αισθάνομαι το σώμα μου στον ιδρώτα/ λουσμένο μουσείο

Οπού ‘χει να δείξει σωζόμενες αστραπές

τη μεγάλη του πόνου προσωπογραφία.

Μοναστήρι παμπάλαιο τούτος- εδώ ο ύπερος.

Δεν επιτρέπω υπολειπόμενα δάκρυα

προχωρώντας με χαυλιόδοντες αταραξίας

ανάμεσα στα μελανθή με φως ανήμερο

να κατακάψω και τις πέντε ηπείρους.

Την καλησπέρα μου στα Ιδανικά σας”.

..............................................................................................................

 


Φοράει νύχτα στα μαλλιά, του φεγγαριού την άλω
να γίνει η αγάπη διάφανη, γυναίκα ποθητή
από το κάστρο της Ωριάς στέλνει στερνό σινιάλο
και περιμένει τρέμοντας Ιούλιο πορθητή
Με της φωτιάς τα άλογα ο ήλιος ταξιδεύει
σε πάει όνειρο χρυσό στους δρόμους τ’ ουρανού
και μια ψυχή που καίγεται τον άνεμο αγναντεύει
και χάνεται στα σύννεφα τσιγάρου πρωινού

Ένα τσαμπάκι μέλισσες και λιάτικο σταφύλι
είναι του μήνα Καίσαρα το βιος το αληθινό
κι ο ποιητής που έψαχνε θαλασσινό τριφύλλι
έγινε άσπρο ανέσπερο και φως εωθινό.

 

Στίχοι:  

Ηλίας Κατσούλης

Μουσική:  

Παντελής Θαλασσινός

....................................................................................................................................................................

Φ. Γκ. Λόρκα, «Μπαλάντα μιας μέρας του Ιουλίου»

“Ασημένια κουδουνάκια αντηχούν/ στο λαιμό των βοδιών.

Πού πας, ομορφούλα μου,/ Χιονούλα και ήλιε;

Πάω στις μαργαρίτες/ του πράσινου λιβαδιού.

Δε φοβάσαι/ που αλαργεύεις μόνη;

Ούτε ο ερωδιός ούτε ο ίσκιος/ φοβίζουν τον έρωτα.

Τον ήλιο να φοβάσαι, ομορφούλα μου,/ χιονάτη κόρη.

Έχει φύγει η καρδιά μου,/ για πάντα.

Ποια είσαι, λευκή κόρη,/ κι από πού έρχεσαι;

Γυρίζω από τους έρωτες/ κι από τις κρήνες.

Ασημένια κουδουνάκια αντηχούν/ στο λαιμό των βοδιών.

Τι έχεις στα χείλη σου/ που τα φλογίζει;

Το άστρο του καλού μου/ που ζει και πεθαίνει.

Τι έχεις στο στήθος σου/ λεπτό κι ωραίο;

Το σπαθί του καλού μου/ που ζει και πεθαίνει.

Τι λεν τα μαύρα μάτια σου,/ σοβαρό και βαθύ;

Τη σκληρή απελπισιά μου/ που πάντα πληγώνει.

Γιατί φοράς μαύρο/ του θανάτου μανδύα;

Αλίμονο, είμαι θλιμμένη/ κι άκληρη χήρα,

του κόντε της Δάφνης/ της Ροδοδάφνης.

Αφού κανέναν δεν αγαπάς,/ τι ψάχνεις εδώ;

Το σώμα του όμορφου κόντε μου/ της Ροδοδάφνης.

Ψάχνεις λοιπόν τον έρωτα να βρεις/ άπιστη χήρα;

Σου εύχομαι να τον βρεις.

Τα άστρα του ουρανού/ είναι οι πόθοι μου,

σ’ αυτά θα βρω τον εραστή μου/ που ζει και πεθαίνει.

Αναπαύεται μες στο νερό,/ χιονάτη κόρη

σκεπασμένος με νοσταλγίες/ κι άσπρα γαρίφαλα.

Αχ, ιππότη περιπλανώμενε/ στα κυπαρίσσια,

μια νύχτα φεγγαρόφωτη/ σου χαρίζει η ψυχή μου.

Ω, Ίσις ονειροπαρμένη!/ Κόρη δίχως γλύκα,

με στόματα παιδιών/ λέει τις ιστορίες της.

Την καρδιά μου σου δίνω./ Μια καρδιά ήρεμη

πληγωμένη από το βλέμμα/  των γυναικών.

Γενναίε ιππότη,/ ο Θεός μαζί σου.

Πάω να βρω τον κόντε/ της Ροδοδάφνης.

Αντίο, δέσποινα μου,/ κοιμισμένο ρόδο,

εσύ πας στον έρωτα/ κι εγώ πάω στο θάνατο.

Ασημένια κουδουνάκια αντηχούν/ στο λαιμό των βοδιών.

Η καρδιά μου αιμορραγεί,/ κόκκινη κρήνη”.

(Φ. Γκ. Λόρκα, Ποιητικά άπαντα, εκδ. Εκάτη)
............................................................................................................. 

                                

                          Νανούρισμα (Τάνια Τσανακλίδου) 

..............................................................................................................

 

Καλό μήνα Ιούλιο !!!

 Καταμεσίς Καλοκαιριού..Ιούλης ήρθε πάλι μήνας...κι εσείς εκεί να τριγυρνάτε μες στης μνήμης μου τις κάμαρες...να με ζεσταίνετε...πίσω να με γυρνάτε...μα και να με οδηγείτε και μπροστά...Όχι ποτέ μου δε σας άφησα μονάχες σας κανένα Καλοκαίρι...Έτρεχα πάντα εκεί ξοπίσω σας...στις θάλασσες που άπλωσα ..εκεί σιμά στα βράχια ..στα εκκλησάκια τα μικρά..με τις καλές γοργόνες...στις θάλασσες που μου μίλαγαν..και εκυλούσανε σαν τον παφλασμό του απογευματινού του κύματος.. τις μνήμες...

Πάντα Ιούλιο με ''ταξίδευες''δεν ήθελες τον Αύγουστο που όλοι ξεκινάνε...Ήθελες να μας νιώθεις έλεγες..μονάχοι σαν κινούσαμε...τα βράδια τα ζεστά τα Καλοκαιρινά...αθόρυβα ,,χωρίς οχλαγωγία να τα απολαμβάνεις ...Εκεί στην άκρια της θάλασσας ..πότε στο ένα το νησί...και άλλοτε στο άλλο...Μα το αγαπημένο σου από όλα το σημείο που σε μάγευε...το κρατησα βαθιά μες στην καρδιά μου...Δεν ξαναπέρασα από κει...όχι γιατί δεν μπόρεσα ..ούτε γιατί με θλίβει...μα για να αφήσω ανέπαφα τα λόγια που ειπώθηκαν...εκείνη την όμορφη βραδιά..εκείνου του Ιούλη...που εγιορτάζαμε τη μικρή...και είχαμε βάλει τα καλά μας..

 Όλα τα λόγια και τα βλέμματα που ειπώθηκαν και ζωγραφίστηκαν...τα άκουσε και τα φύλαξε καλά...εκείνη εκεί η μικρούλα η γοργόνα...Κανείς δε θα μπορέσει να τις πάρει λέξη από αυτά...γιατί κάθε βραδυά..τα τραγουδάει μονάχη της...τις άρεσαν τα λόγια μας τα αγαπησιάρικα...και στους ανέμους τα μοιράζει...Πάντα όταν ζεσταίνει ο καιρός...δροσιά αναζητούνε οι ψυχές...τα σώματα και ο νους...Με τα τραγούδια και τους ήχους τους καλοκαιρινούς...θα πορευτούν και τούτο τον Ιούλη οι άνθρώποι..

Είναι δύσκολος...το ξέρω...γεμάτος από μνημόνια...γεμάτος από περικοπές μισθών ...συντάξεων..και προπαντός περικοπές ελπίδων...Μα πως να αντέξει η ψυχή αν αφεθεί...αν μαυρίσει και κατρακυλήσει...αν δεν ανυψωθεί...έστω και με τα λίγα τα απλά...μέσα από τα αγγίγματα τα καλοκαιρινά...που ρίγος φέρνουνε στο νου μα και στο σώμα...Και όπως τα βράδυα τα ξεχωριστά...ας ξαναφορέσουμε και  μέσα κι εξω τα καλά μας..είναι τα βράδια αυτά τα καλοκαιρινά...με το φεγγάρι από ψηλά να μας κοιτάζει...τροφοδοσία της ζωής...μιας ολάκερης ξεχωριστής ζωής του ανθρώπου..Τώρα γεμάτη από τα αρώματα ..τα βράδυα μας του Ιούλη τα όμορφα τα καλοκαιρινά...έρχονται βράδυα και ακόμα σιγοτραγουδώ..τραγούδια περασμένα...που μου λένε πως :

<<Στα ίδια μέρη θα συναντηθούμε >> ..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια - Γεράσιμος Ανδρεάτος 

.............................................................................................................

Μια φορά κι έναν καιρό..των μασκαράδων τον καιρό - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μια φορά κι έναν καιρό..όχι και πολύ μακρινό καιρό..τον τωρινό καιρό..αυτόν τον παμπόνηρο και εξευτελισμένο τον καιρό..που λέτε.. ζούσαν ψηλά στον ουρανό δυο ''μασκαράδες''. Είχαν ξεφύγει από το καρναβάλι που 'ναι τις Απόκριες..και κρύφτηκαν εκεί ψηλά στα αστέρια ...και στο θολό τον ουρανό..Κανένας δεν τους πήρε είδηση πως ξέκοψαν απ' το κοπάδι αυτό των κλόουν..και ούτε που φανταστήκανε ποτέ, πως αυτοί θα εξανακατέβαιναν στη Γη..για να αρχίσουν πάλι τα χοροπηδήματα..και τα καμώματα..και τις καρναβαλικές τις συμπεριφορές τους..

Μα εγελάστηκαν οικτρά οι άλλοι καρναβαλιστές..και οι αρχηγοί των γκρουπ..Αυτοί το είχανε σκοπό...και μία νύχτα με φεγγάρι αποφάσισαν ερωτευμένοι να το παίξουνε...και να κατέβουνε στη Γη για να συναντηθούν...έτσι και έκαμαν μια νύχτα όμορφη...με τις στολές του '' μασκαρά'' και βρέθηκαν στο φως του φεγγαριού..αποφασισμένοι για να παίξουνε σωστά το ρόλο του ''ερωτευμένου''..Μα ο ένας κλόουν ήτανε στα αληθινά γεμάτος συναισθήματα ,που ήθελε στον άλλον να τα ακουμπήσει.. O άλλος όμως ήταν και παρέμεινε ένας κακοβαμμένος  μασκαράς...με το μπογιατισμένο πρόσωπο..που δε θέλησε ποτέ του να ξεβάψει..
Κι έτσι ''παιχνίδι'' αρχινίσανε τρελλό και έξυπνο και πονηρό..και ο καθένας τους ό,τι είχε και εδύνατο,επροσπαθούσε να το καταθέσει ...Ήτανε ένα άνισο παιχνίδι αυτό...γιατί παιχνίδι και κουβεντολόι με τη μασκαρεμένη την αλήθεια.. ποτέ δεν εθυμήθηκα να γίνηκε ..καθώς η αλήθεια παραπονεμένη πάντα μες  στο παιχνίδι μένει... 

Και τότε ο κλόουν ο ''αληθινός'' που ήξερε το βάθος της ψυχής του..ήξερε ποιός είναι  τι ζητά..και το γιατί εμεταμφιέστηκε εγνώριζε...άρχισε δάκρυα να ρίχνει επάνω του καυτά...να λιώσει τις '' μπογιές'' του μασκαρά...να δει τι κρύβεται στο δέρμα του το ανθρώπινο και το αληθινό από κάτω..Δεν ξέρω αν το κατάφερε 
 την αποκάλυψη ετούτη να αντέξει...γιατί εξαναφόρεσε φτερά...επήρε και τη μουσική που έπαιζε μονάχος του συχνά...και επροσπάθησε εκεί ψηλά...στους ουρανούς για να πετάξει...ξανά και πάλι να κρυφτεί...στα σύννεφα να κατοικήσει...Κι εκρέμασε ξανά το ολόλευκο το φόρεμα..της αγνότητας του έρωτα...που αυτός επιζητούσε...το κρέμασε εκεί ψηλά...να το στεγνώσει απ' την αρχή..να το ξαναφορέσει...άβρεχτο και ατσαλάκωτο...λευκό και καθαρό..και αληθινό συνάμα...κι ας πόνεσε πολύ...
 
Κανείς δεν έσκυψε να δει...εκείνο εκεί το δάκρυ του..που πάγωσε στο μάγουλο σιμά...μπροστά εις τον καθρέφτη του σαν κοίταξε εκείνο το πρωί...κι εκοίταξε κατάματα ..ζωγραφισμένη με άλλα χρώματα ...τη ροζ του την αλήθεια...

Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................. 

      

                          ΒΟΥΛΑ ΣΑΒΒΙΔΗ "για χάρη σου" 

..............................................................................................................

''αληθινούς Παράδεισους..μακριά από την τύφλωση'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ψάχνουμε ..αγωνιούμε...τρέχουμε ξοπίσω από υποσχόμενες γεμάτες ''δώρα παραδείσου'' παραφιλολογίες..ωραιοποιημένες και ανόητες..χωρίς επιχειρήματα σωστά και σοβαρά...για τον Παράδεισο αυτό..που σε πλαίσια τεχνικά και χρονικά...με το σκοταδισμό της η θρησκεία μας ''δωρίζει''. Ναι είναι σκοταδιστικά τα λόγια τα μεγάλα...και δεν το περιορίζω μοναχά στην Ορθόδοξη και τη Χριστιανική Θρησκεία...γιατί και άλλες θρησκείες υπόσχονται μετά το Θάνατο...λαγούς με πετραχίλια...πιλάφια ..ρύζια και γλυκά...του κάτω κόσμου τα πεσκέσια...

Κανένας σοβαρά δεν θέλει να ασχοληθεί...και τον Παράδεισο να ψάξει και να δώσει αφορμές...στη ζώσα τη ζωή  να τον αναζητήσει...Δεν ξέρω τι είναι αυτό..που βάζει λόγο πολλές φορές στρεβλό..στα στόματα των κληρικών.. της κάθε μιας θρησκείας να προχωρήσει..και το λόγο του να εκσυγχρονίσει...δεν τολμά κι έτσι υποστηρικτικά..από τη σύγχυση τον άνθρωπο που αγωνιά...για το μετέπειτα ...για εκείνον που πιστεύει..πως θα υπάρχει και όταν νεκρωθεί..απάντηση μια πιο φιλοσοφική για να του δώσει..χωρίς να αφανίζει την προσωπικότητα του καθενός ισοπεδωτικά...να τον αφήνει ελέυθερος για τις επιλογές του για να είναι...Δεν είναι ''κοπάδια'' οι άνθρωποι...και ο καθείς από εμάς είναι μοναδικός με την ατομικότητά του...Θάταν πολύτιμο το έργο τους..αν λέγαν στους ανόητους που ''πιλάφι'' δεν έχουν στην αληθινή ζωή....να πάψουν πια να ψάχνουμε πιλάφια στη νεκρή τους..Έτσι φοβιστικά και απερίσκεπτα...στους απερίσκεπτους μιλούν...γιατί είναι και τούτη μια ταχτική...τους ανθρώπους που κοντόφθαλμα δύνανται να σκεφτούν.. σε πειθαρχία τάχα να κρατούνε...

Μα ποτέ ο φόβος δεν εκαλυτέρεψε τον κόσμο από φόβο μοναχά...αν δεν μετεξέλιξε το νου και την ψυχή του...Υποκρισία γέμισε τον άνθρωπο ο φόβος μπόλικη...και καθωσπρεπισμό...κουκούλωμα των προβλημάτων και των καταστάσεων..και κρύψιμο κάτω από το τραπέζι...Ψάχνουμε τον Παράδεισο..μέσα στα σκοτεινά του Άδη αυτά τα μονοπάτια...κι όχι στην τόσο όμορφη ζωή που ο Θεός τους τους εδώρισε κι αυτοί τον εγεμίσαν ενοχές..από τη μέρα που αποφάσισαν ακόμα και τους Πρωτόπλαστους να τους φορτώσουν αμαρτία...
Αδύναμοι και μοιάζοντας θρασύδειλοι..στυγνοί εκμεταλλευτές και συμφεροντολόγοι με μεγαλοστομίες με τυμπανοκρουσίες και ψαλμούς...αποκοιμίζουν το ''κοπάδι'' τους γιατί έτσι πιο εύκολα τα πρόβατα τα ''σαλαγάνε''...

Ποιός είπε πως οι άνθρωποι δεν θα άντεχαν να ακούσουν και να ψάξουνε ..αληθινούς παράδεισους...που απλώνονται τριγύρω τους..και να τους εντοπίσουν μακριά από την ''τύφλωση'' και το σκοταδισμό...σε λάθος τόπους ψάχνοντας..τους ανθισμένους και τους δροσερούς τους Παραδείσους ? Έτσι εσκέφθηκα μια μέρα να μη φοβηθώ...γυρνώντας από το ''κατηχητικό'' μικρό ακόμα εγώ παιδάκι και ακούγοντας μια φίλη μου...που έτρεμε ολάκερη...πως στην Κόλαση της είπε ο παπάς πως θα βρεθεί...γιατί ετόλμησε '''ενα διάολο'' να ξεστομίσει...και πως θα χάσει τον Παράδεισο..αν δεν κάνει καμμιά πενηνταριά μετάνοιες...να εξιλεωθεί..και νάναι υποψήφιο παιδί ,κι αυτή του Παραδείσου...

Εικόνες τραγελαφικές εκτυλίσσονται παντού ..για τη σωτηρία της ψυχής μας...Είναι να γελάς τρανταχτά και δυνατά..αν νόμισες ..αν έστω για μια στιγμή σου πέρασε απ' το νου...πως θα σωθείς γονυπετώντας...Αν η ψυχή σου δε μαστιγωθεί εσωτερικά και δεν σκεφτείς...και δεν αληθινά μετανοήσεις...πως περιμένεις γδέρνοντας επιφανειακά τα γόνατα...Παραδείσους να ονειρευτείς.και να κερδίσεις..ακόμα κι εσύ..εσένα που σε πείσανε πως υπάρχει αυτό το γεωγραφικό το διαμέρισμα..κάπου εκεί στον Άδη...που η πινακίδα του σου δείχνει που να πας..και που να συναντήσεις τον Παράδεισο...εκεί λέω εγώ που κατοικούνε νοερά...της Γης οι καταπιεσμένοι...γιατί δεν το κατόρθωσαν με αυτό το σκεπτικό..τους επίγειους Παράδεισους για να τους περπατήσουν...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Ο παράδεισος ήταν ένα δικαίωμα, από τον Οδυσσέα Ελύτη .

Ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία...

Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας.

Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.

Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.

Ο. Ελύτης, Μυρίσαι το Άριστον [XXVII] – «Ο Μικρός Ναυτίλος».
..............................................................................................................

                        Τάνια Τσανακλίδου - Παράδεισος 

.............................................................................................................

 

..ένα καρβέλι ανήμπορο την ''πείνα της ψυχής'' τους να τη θρέψει..- Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγραφική: Αντιγόνη Π.

Έχτιζε εκεί μονάχος του στην άκρη του μυαλού του...ολημερίς τις έχτιζε αγάπες στολισμένες...μυρωδάτες με αγνά υλικά...με δυόσμο με βασιλικό...με τον αμάραντο.. που στα βουνά φυτρώνει...ήταν που δεν την άντεχε...δεν τη βαστούσε πια την καθημερινότητα  ...που σαν το συρματινο-σφούγγαρο...του έξυνε σκληρά...να καθαρίσει τη σκουριά...απ' της ψυχής  τα κατακάθια..
.Ολημερίς την έχτιζε...μα σαν το γιοφύρι το ετοιμόρροπο ...της Άρτας το γιοφύρι...το βράδυ εγκρεμίζονταν στα μάτια του μπροστά..

Το κοίταγε και δεν το πίστευε...πως αφού το 'χτιζε τόσο γερά...με τέτοια ''λόγια- υλικά'' πανέμορφα...στο πρώτο ταρακούνημα ερχόταν και τα γκρέμιζε...σαν νάτανε καταμεσίς του ποταμού  μονάχος μες στη''βάρκα'' του.. τον ποταμό του το θολό να διασχίσει  κωπηλατώντας δύσκολα...ήταν σκοτάδι γύρω του..πυκνό σκοτάδι..μαυρίλα και του φαίνονταν βαθιά και απροσπέλαστα ετούτα τα ''νερά''..
Εξεγελούσε αυτός συχνά τον εαυτό του και το νου...και έλεγε πως είναι ένας γερός πρωτομάστορας και γνώριζε θεμέλια για να βάζει...Ποτέ του δε λογάριαζε τις άγριες...τις απρόβλεπτες και τις σαρωτικές πολλές φορές...της φύσης τις δυνάμεις...

Ποτέ του δεν...(ήταν αυτή η αυτοπεποίθηση και αυτή η σιγουριά)...που δεν τον άφηναν ελεύθερο να μοιραστεί...τη σκέψη του την αληθινή...τα θέλω τα πραγματικά...να βάλει την πραγματική τη '' μαστοριά'' αγάπης γέφυρα να κατορθώσει για να χτίσει...κι έρχονταν βράδυα που δεν άντεχε το οικοδόμημα που ολημερίς το έχτιζε...έρχονταν βράδυα που εξάπλωνε ..μες στα σκορπισμένα γύρω του...εκείνα τα χαλάσματα ...τα διαλυμένα υλικά...
Καθόταν και τα κοίταγε...και ψέμματα έλεγε συχνά...στον εαυτό του το ομολόγαγε...πως θα τα γυαλίσει απ' την αρχή...και θα τα ξαναχτίσει πάλι εις τη βάση τους...γιατί αυτός δεν άντεχε...ήταν αδύναμο ανθρωπάκι...καινούρια πια θεμέλια να ανοίξει...και μια καινούρια γέφυρα να επιχειρήσει να στεριώσει...Είναι παράξενοι φορές- φορές οι άνθρωποι ...βολεύονται..φοβούνται.. .μετράνε με ένα μέτρο τη ζωή...και όχι με μια κορδέλλα αμέτρητη..που δρόμους απέραντους..φτιάχτηκε να μετράει..

Έμπαινε πάλι ο ήλιος σήμερα..και τούτο το πρωί..έριχνε τις αχτίνες του εκεί στην άκρη πια της κάμαρας..που ήταν στοιβαγμένα,όλα μαζί  τα όνειρα ,μέσα σε μια βαλίτσα...αποσκευή ολόκληρης ζωής...με τα ξεθωριασμένα και αποξηραμένα της τα αγριολούλουδα...επάνω της ριγμένα..Όχι καθόλου δεν επιθυμεί τα κιτρινισμένα του σχεδιάγράμματα που έκανε επί χάρτου...να ξεδιπλώσει μέσα από τη βαλίτσα και να δει...Το ξέρει τώρα και χαμογελά...ο χρόνος πως κυλάει αμείλικτος...μα αποφάσισε ξανά...να αγκαλιάσει τη ''δροσιά'' την πρωινή...περιμένοντας και πάλι το καλύτερο..όπως και χρόνια τώρα κάνει...

Άνθρωποι και άνθρωποι !!! άλλοι δειλοί και άλλοι ονειροπόλοι ...άλλοι απλά καθημερινοί...πεζοί και ανούσιοι συνάμα... Φοβούνται και εγκλωβίζονται ...εκεί που διόλου δεν
αντέχουνε...εκεί που φτύνουνε τα βράδυα...Κι όμως ζούνε έτσι εκπτωτικά...και μίζερα...γεμάτοι από πληγές αιμορραγούσες...Κι έτσι ξεγελασμένοι αποκοιμιούνται ήσυχοι ...πληγωμένοι μεν βαθιά.. μα εφησυχασμένοι με τη σιγουριά...πως πέρασαν και σήμερα τη μέρα τους...με ένα καρβέλι ξεροκόμματο ...ένα καρβέλι ανήμπορο την πείνα της ψυχής τους να τη θρέψει...Μα τι να κάνουνε οι φτωχοί...αυτό τους πρόσταξε ο μικρός και ο άβουλος και ο αναποφάσιστος...ο μη ονειροπόλος εαυτός τους..

.Θα χτίζουν θα γκρεμίζουνε γιοφύρια σαν της Άρτας...μα αυτό από μονάχο δεν αρκεί και θέλει ''θυσία'' να γενεί...γιοφύρι στέρεο να χτιστεί..θέλει θυσία αληθινή...ωσάν καθώς και έπεσε..  ωσάν του Πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα...

Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

Αφιερωμένο : στους φίλους μου που μπόρεσαν...ερωτεύτηκαν αληθινά...γιατί μόνο την αλήθεια αντέχει ο έρωτας...γι αυτούς που τόλμησαν...πικράθηκαν...έγιναν χίλια κομμάτια...μα βγήκαν νικητές..νικητές στο βαθύ αυτό συναίσθημα...το μόνο αληθινό...που ξεγυμνώνει τις ψυχές των ανθρώπων...
Μια ερμηνεία ανεπανάληπτη...με την αισθαντική φωνή της αγαπημένης μου ..Aρλέτας σε μια μουσική υπόκρουση μαγική του Μάνου Χατζιδάκι...

Και ναι...μέσα σε αυτή τη ''βάρκα''που λέγεται έρωτας...που λέγεται αγάπη...που λέγεται ζωή...κάπου εκεί τα βράδυα με το μαξιλάρι μας σφιχταγκαλιασμένο...ομολογούμε στον εαυτό μας στα κρυφά...πως είμαστε μόνοι μας...κι ας μοιάζει να μας έχουνε μια σφιχτή αγκαλιά...κι ας μοιάζει να μας ψιθυρίζουνε λόγια αγάπης και  υποσχόμενους παράδεισους...Αν μοναχός σου δεν τον φτιάξεις τον Παράδεισο εσύ...κανείς δεν είναι διατεθειμένος να στον δώσει...γιατί απλούστατα ο απέναντι φροντίζει για τους ''κήπους''τους δικούς του..Αίσθημα αυτοσυντήρησης να το πω ?
Δύναμη για τη συνέχιση της ζωής να το πω?
Μένει μετέωρο το ερώτημα αιώνες τώρα....

Ας σιγοτραγουδήσουμε λοιπόν...γιατί μες σ' αυτή τη βάρκα λέει και το άσμα πούμαι μοναχή...έχω συντροφιά μου κάτασπρο πουλί...και ρίχνω σημάδια ...για να μη χαθώ....
η φίλη σας Σοφία...

....................................................................................................................................................................

Αρλέτα - Μες σ' αυτή την βάρκα - Official Audio Release

............................................................................................................