Μα τίποτα εδιάβαζα στα βιβλία μου τα παιδαγωγικά δεν είναι τόσο αθώο και αστείο όσο μας φαίνεται εμάς των γονιών..όταν καμαρώνουμε για τα βλαστάρια μας..όταν κοιτάμε πως ''φλερτάρουν''.Στέκομαι εκεί στην παραλία και κοιτώ την ''τσαχπινιά εκείνης της μικρής..και έρχονται διάσπαρτα στο νου μου..εκείνα που εδιάβαζα για να καταλάβω τα παιδιά..Μου 'λέγαν τα συγγράμματα λοιπόν,πως ο άνθρωπος σε κάθε του μεταίχμιο αλλαγής..κάθε που θα αλλάξει μια περίοδο ή ηλικία της ζωής του,ψάχνει για έναν άλλο άνθρωπο επάνω του έναν έρωτα να ακουμπήσει..και μέσα από αυτόν για να μεταλλαχτεί..να ολοκληρωθεί..και την προσωπικότητά του να την συγκροτήσει και να την ολοκληρώσει..
Έτσι εξηγείται που κάθε φορά ..σε όλα μας τα στάδια ψάχνουμε μια σχέση για να βρούμε..Ανάγκη λέει οργανική και ψυχική..Και ανάλογα με τη στενότητα της σχέσης, τις συνθήκες μέσα στις οποίες συναντώνται τα δύο παιδιά,ή και οι ενήλικες και κυρίως την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού ή και του ενήλικα, ο σύνδεσμος αυτός μπορεί να εξελιχθεί, έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε μια σχέση γεμάτη πραγματική αγάπη, αφοσίωση, τρυφερότητα.
Το κλισέ της «αγνής παιδικής αγάπης» δεν είναι λοιπόν και τόσο κλισέ, αν σκεφτεί κανείς πως η έλξη που αισθάνεται ένα παιδί για ένα παιδί του άλλου φύλου, τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία, δεν έχει κίνητρα και σκοπιμότητες, όπως τη σεξουαλικότητα, τη «δημιουργία σχέσης» και τις πιο πολλές φορές ούτε καν τη διεκδίκηση μιας επιβεβαίωσης από τον άλλον.( Μας λέει η συμβουλευτική ψυχολόγος Λουίζα Βογιατζή.)
Μα εγώ μπερδεύομαι με όλα αυτά..και ένα μονάχα πάντα έχω στο μυαλό μου..πως η ανάγκη της ψυχής να επικοινωνώ..δεν μπαίνει σε κανόνες και σε νόμους και σε γράμματα..Είναι αυτή η επαφή η κοντινή..αυτό κι εκείνο το ''πλησίασμα''..εκείνο εκεί το άγγιγμα..που όλα μέσα μου τα αλλάζει..
Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................
