4 Σεπτεμβρίου 2016

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ : «Αν μπορείς…»

Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν, στον εαυτό σου αν μπορείς να ’χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν μα κι αδιάφορος να ’σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες, αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν’ αποστάσεις ποτέ καρτερώντας, ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ’ το ψέμα κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος, κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,
 
αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος, αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου, αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα, να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους, αν μπορείς να υποφέρεις ν’ ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες, στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους, ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου, κι αφού σκύψεις, ν’ αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,


αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ’ αγαθά και τα κέρδη σου όλα, κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ’ την πρώτη σου αρχή να κινήσεις, και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει, κι αν μπορείς ν’ αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου, να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο, και ν’ αντέξεις σ’ αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα ’χεις άλλο εξόν απ’ τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,


αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις, ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα, κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις, τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ’ άλλον, αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του, τότε θα ’ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη, και —περισσότερο ακόμα— θε να ’σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.


[Μετάφραση: Άγγελος Δόξας]


Ο Rudyard Kipling (1865-1936) στο περιβόητο «If –» έχει ως πρότυπο στη σκέψη του το ήθος και την ακεραιότητα του Leander Starr Jameson, ενός Βρετανού με πολιτική δράση στις αποικίες της Νοτίου Αφρικής, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε και προδόθηκε από τους Βρετανούς, χωρίς ποτέ ο ίδιος να αποκαλύψει την αλήθεια γι’ αυτή την προδοσία.

  Σημειώσεις - Κωνσταντίνος Μάντης.
.............................................................................................................

Μίλαν Κούντερα: « Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι..»

-Όλοι έχουμε ανάγκη να μας κοιτάνε . Ανάλογα με τί είδους είναι το βλέμμα κάτω απ΄το οποίο θέλουμε να ζούμε , μπορούμε να καταταγούμε σε 4 κατηγορίες:

α) Η πρώτη  αναζητάει το βλέμμα ενός ατέλειωτου αριθμού ανώνυμων ματιών, μ’ άλλα λόγια  το βλέμμα του κοινού.

β) Στην δεύτερη κατηγορία εκείνοι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το βλέμμα ενός πλήθους γνώριμων ματιών .

γ)Τρίτη η κατηγορία  αυτών που έχουν ανάγκη να βρίσκονται κάτω από το βλέμμα του αγαπημένου προσώπου .

 

δ)Τέλος η τέταρτη η πιο σπάνια αυτών που ζουν  κάτω απ΄τα  φανταστικά βλέμματα πλασμάτων που είναι απόντα.Είναι οι ονειροπόλοι.

 Μίλαν Κούντερα
...............................................................................................................

2 Σεπτεμβρίου 2016

«Οι άγγελοι τραγουδάνε..και οι ερωτευμένοι επίσης..» ...Οδυσσέας Ελύτης



«Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας βαστάει στη ζωή. Γι’ αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ’ ακούσουν. Λένε πως το είδος έχει ορισμένους κανόνες. Δεν τους ξέρω και, πάντως, δεν ενδιαφέρθηκα ή δεν μπορούσα ίσως να τους ακολουθήσω. Δουλεύει ο καθένας όπως νιώθει. Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν» 

ΟΔΥΣΣΕΑς ΕΛΥΤΗς.

...................................................................................................................................................................


Το πασίγνωστο αυτό ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη που ανήκει στις << Μικρές Κυκλαδες>> << Του μικρού Βοριά >> μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη, και ερμηνεύτηκε από τη Μαρία Φαραντούρη, τη Σούλα Μπιρμπίλη και τη Ντόρα Γιαννακοπούλου.
Μαγεύομαι όμως πάντα..από τη φωνή της μέτζο- σοπράνο Λίλιαν Τσατσαρώνη.. που προσεγγίζει κατά τη γνώμη μου το ποίημα..με μια δωρικότητα..μα και αισθαντικά..
Ας με συγχωρέσουν οι άλλες κυρίες για την προτίμηση .. υψίστου κύρους φωνές βεβαίως οι ίδιες...γι αυτό και σας παραθέτω το εξαιρετικό βίντεο του αγαπητού Γεώργιου Βιδάκη..που εκτιμώ ιδιαίτερα τον τρόπο προσέγγισης των τραγουδιών..και της κάλυψής τους με εικόνες..Έχει αισθητική !!!

η φίλη σας Σοφία..






 Ποίηση : Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία : Λίλιαν Τσατσαρώνη

.............................................................................................................

Το Υπόγειο ( απόσπασμα ) - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Όλοι έχουμε ξεσυνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή, που σε μερικές στιγμές αισθανόμαστε κάποια αηδία για την πραγματική ζωή και για τούτο την αποστρεφόμαστε όταν μας τη θυμίζουν. Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς τη ζωή των βιβλίων.
Και γιατί ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Τι ζητούμε; Ούτε και οι ίδιοι το ξέρουμε! Θα υποφέραμε περισσότερο αν οι τρελοί μας πόθοι πραγματοποιούνταν. 

Σταθείτε, προσπαθήστε, για παράδειγμα, να μας δώσετε περισσότερη ανεξαρτησία∙ βγάλτε από τη μέση τα εμπόδια, μεγαλώστε τον κύκλο της δράσης σας∙ χαλαρώστε την κηδεμονία, ε, λοιπόν, ναι, σας το διαβεβαιώνω, εμείς όλοι… θα ξαναζητήσουμε αμέσως την κηδεμονία. Το ξέρω καλά πως θα φουρκιστείτε, πως θα μου βάλετε τις φωνές, πως θα χτυπήσετε τα πόδια σας στο πάτωμα. Μιλήστε λοιπόν, θα μου πείτε, για τον εαυτό σας μόνο, και για όλες σας τις αθλιότητες στο υπόγειο, μα δε χρειάζονται δικαιολογίες, δεν έχετε το δικαίωμα να πείτε «εμείς όλοι!». 

Επιτρέψετε, κύριοι, γι’ αυτό το εμείς όλοι. Όσο για μένα, στη ζωή μου έφτασα στα άκρα εκείνο που εσείς δεν τολμάτε ούτε στο μισό δρόμο να φέρετε, από δειλία∙ κι ακόμα παίρνετε τη δειλία σας για φρονιμάδα, και παρηγοριόσαστε ξεγελώντας τον εαυτό σας. Γι’ αυτό το λόγο, ίσως να ‘μαι πιο ζωντανός από σας. Μα δώστε, παρακαλώ, περισσότερη προσοχή! Δεν ξέρουμε ακόμη πού υπάρχει τώρα εκείνο που είναι ζωντανό, από τι είναι και πώς ονομάζεται. Αφήστε μας μόνους, χωρίς βιβλία, κι αμέσως θα πελαγώσουμε, θα τα μπερδέψουμε∙ δε θα ξέρουμε που να στηριχθούμε και σε τι ν’ αφοσιωθούμε, δε θα ξέρουμε τι πρέπει να αγαπήσουμε ή να μισήσουμε, τι πρέπει να εκτιμήσουμε ή να περιφρονήσουμε.

 Βαριόμαστε ακόμη και που είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι με σάρκα και οστά αληθινά, ντρεπόμαστε γι’ αυτό και το θεωρούμε ατιμία μας. Γυρεύουμε να γίνουμε ένας τύπος γενικού ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ. Είμαστε πεθαμένοι μόλις γεννηθούμε, κι είναι χρόνια και χρόνια που μας γεννούν πατέρες που δεν είναι ζωντανοί, μια κατάσταση που μας ευχαριστεί όλο και πιο πολύ. Μας αρέσει. Σε λίγο θα επινοήσουμε κάποιο τρόπο να γεννιόμαστε από μια ιδέα. Μα δε θέλω πια να γράφω μέσα απ’ το «υπόγειο»…

Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (1821-1881) συγγραφέας.
...............................................................................................................


Στο «Υπόγειο» σατιρίζονται οι ριζοσπάστες σοσιαλιστές, οι οποίοι πίστευαν ότι οι άνθρωποι κατευθύνονται από τον ορθολογισμό και το ατομικό τους συμφέρον. Επιπλέον, ο ανώνυμος ήρωας αυτοαναλύεται στον παραληρηματικό του μονόλογο και προσπαθεί να καταδείξει τις εσωτερικές συγκρούσεις, τις συνέπειες της αγάπης, τις ρίζες της ηδονής, την αντίθεση ανάμεσα στο υγιές και στο νοσηρό, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, και μάλιστα ακόμη και η έννοια του καλού είναι σχετική. Λογική και βούληση, λοιπόν, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση. 

Το «Υπόγειο» δεν είναι παρά το ασυνείδητο του ήρωα, ο οποίος επιχειρεί «Κάθοδο στον Άδη της αυτογνωσίας».

ΠΗΓΗ : ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
...............................................................................................................


Νίκος Ξυδάκης - ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ - Σωκράτης Μάλαμας 

..............................................................................................................

30 Αυγούστου 2016

Πάντα θα ταλαντεύομαι..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Είναι συναρπαστικό και δύσκολο πολύ..να έχεις επιλέξει από νωρίς..μειοψηφία να γενείς..μέσα εκεί εις τις ελάχιστες μειοψηφίες..
Να παρασύρεις χωρίς την καταπίεση.. μα με αγάπη άδολη..αληθινή και περισσή σ' αυτό το σύννεφο.. που εσένα σε πηγαίνει..προς την ευτυχία που αναζητάς..και τους δικούς σου τους ανθρώπους..Όχι για νάχεις κέρδος και όφελος εσύ προσωπικό...όχι για να κερδίσεις εσύ..μα έτσι για να νιώσεις να λες ..πως μ' ένιωσαν..πως με κατάλαβαν..κατάλαβαν το άπιαστο ,αυτό που γύρω τους πλανάται..πλανάται γύρω τους και δεν το βλέπουνε..Να ονειρευτούμε μαζί,να ξεφύγουμε από το πεζό...το καθημερινό. Έτσι λουσμένοι ,φευγάτοι ,πετώντας ,να ονειρευόμαστε αντάμα... 

Ο χρόνος τρέχει ..κι εγώ επίσης τρέχω γρήγορα για να τονε προλάβω..όχι δεν τον φοβάμαι..δεν τον φοβάμαι τον θάνατο..γιατί έτσι κι αλλιώς ο θάνατος δεν είναι το πλέον λυπηρό.Έτσι κι αλλιώς δεν τον καταλαβαίνεις ..Θέλω όμως μέχρι νάρθει ,μέχρι τότε, όποτε κι αν είναι,να γεμίσω τόσο πολύ την ψυχή μου,που να μην μπορεί κι αυτός ο Χάρος ο ίδιος.. να μη μπορεί να την σηκώσει.Θα τον νικήσω στο σημείο αυτό,μπορώ ,θα τον χλευάσω,θα τον κοροϊδέψω.Μ' αρέσει ,είμαι σίγουρη πως αυτή τη μικρή κουκίδα που δημιουργώ,θα την κρύψω εκεί,που μόνο αυτοί που με αγάπησαν πολύ θα την εβρούνε..Μόνο αυτοί θα την αναγνωρίσουν..μέσα στα ''σωριασμένα'' φύλλα του ημερολογίου μου..μαζί με ''ξεραμένα λούλουδα''..που πάντα ξέρουν να μιλούν...αφού έτσι και αλλιώς για τους άλλους διόλου εγώ δε νοιάζομαι..και υστεροφημίες δε ζητώ.. και δεν με ενδιαφέρει..καθώς κι εγώ..όπως κανείς.. δεν είμαστε στα άμεσα ενδιαφέροντά τους.

Λατρεύω τα παιδιά μου,όχι απλά γιατί τα γέννησα,αλλά γιατί με κοίταξαν στα μάτια και τα κοίταξα κι εγώ,μου έσφιξαν το χέρι και τους το 'σφιξα κι εγώ..Μειδιάτε..σας βλέπω ναι..γελάτε..μα διόλου πια δε νοιάζομαι γι αυτό..Νομίζετε πως όλοι εσείς εκάνατε το ίδιο..Μα εγώ που χρόνια μες στις αίθουσες σκυμμένη πάνω απ' τα παιδιά..σας γνώρισα κι εσάς..καθόλου δεν παρεξηγούμαι για το γέλιο σας αυτό..Λάθος..κάνετε λάθος κάποιοι από εσάς..Απλώς ίσως τα αγκαλιάσατε..και τα φιλήσατε..και τους μιλήσατε γιατί σας είπανε πως έπρεπε..Δεν περπατήσατε τον ίδιο δρόμο..δε βρεθήκατε και μερικοί ποτέ..στα ίδια βήματα και στο σωστό βηματισμό..κι έτσι απομακρυνθήκατε..και την απόσταση..το χάσμα γενεών εμείνατε να ψάχνετε..και να το μελετάτε..

Σας αφουγκράστηκα..λυπήθηκα αρκετές φορές..Ήταν που διαπίστωνα ενίοτε..ανθρώπους που ετάϊσαν το αρρωστημένο τους εγώ..από τη δόξα που επρόσμεναν..και καταθέτοντας το βάρος εις τις πλάτες των παιδιών τους..που ένιωσαν πως έχουνε οντότητα μέσα από την οντότητα που τους προσέδιδε η επιτυχία των παιδιών τους..γιατί οι ίδιοι ήταν ελλειπείς.

.Σε λίγο θα χτυπήσει πάλι το κουδούνι για τις αίθουσες..και πάλι θα αναρωτηθώ..αν ξεφυλλίζοντας τα βιβλία μου εκατόρθωσα ..εσάς πρωτίστως να επηρεάσω και να πείσω όσο μπορώ..πως η κατάσταση που ζούμε και βιώνουμε..ας μη σας οδηγήσει για άλλη μια φορά..''λιοντάρια'' για να θρέφουμε επιθετικά.. προφασιζόμενοι ..πως πρέπει άμυνα να έχουν τα παιδιά ανεπτυγμένη..Σαφώς κι αυτή είναι απαραίτητη..μα όχι μέσα σε μια ζούγκλα..που εσείς οι ίδιοι θα δημιουργήσετε..μες στον πολιτισμένο κόσμο..''καταβροχθίζοντας'' παιδιά και νέους..που καινούριους δρόμους..και σωστούς αναζητούν..κι όχι τα μονοπάτια.. της.. με κάθε τρόπο ''αναρρίχησης'' των εγωιστικών σας θέλω..που ''μπούμερανγκ'' γυρνούν και σκάνε επάνω σας..όταν θα είναι πλέον αργά...

Πάντα θα ταλαντεύομαι..και θα μου μένει το ερώτημα..τι είναι προτιμότερο..λιοντάρια να δημιουργώ...ή αν πρέπει το συναίσθημα νάναι ο ''οδηγός'' μου ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Ο κήπος μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Έχω δυο κήπους όμορφους..να ''βγαίνω'' .. να φυτεύω ...να τους ποτίζω για να ανθούν..να τους κλαδεύω σαν θα χρειασθεί.. 'καρπούς '' για να μαζεύω..Ναι..ναι..δυο κήπους πάντα εγώ χρειάζομαι..τον έναν για να κάθομαι εκεί ,στον ίσκιο και των δέντρων του να ξαποσταίνω .. να μπορώ να γαληνεύω την ψυχή μου.. και τον άλλον τον κήπο της ''καρδιάς'' καρπούς.. σαν να 'ναι συγκομιδής καιρός...καρπούς ώριμους και ζηλευτούς πάντοτε  να συλλέγω..Δεν είμαι εγώ ποιήτρια σε ξένα περιβόλια για να σεργιανώ..λεβάντες και βασιλικούς και δυόσμους να μαζεύω..Τους φυτεύω μες στον κήπο μου..ποτίζω καθαρό νερό..ξεβοτανίζω και μυρίζω ευωδία αληθινή...κι έπειτα στης ψυχής μου τα αρώματα σε κείνο το συρτάρι το ζωγραφιστό..τρέχω .. τ' αποθηκεύω..







Βγαίνω συχνά τα βράδια μες στον κήπο μου..εκεί κάτω από τη ροδιά που εφύτεψα χρόνια πριν..κι ακόμα οι αγέρηδες δεν την εξεριζώσαν..Έμεινε ανέγγιχτη εκεί..μονάχα λίγους ''ρόζους'' στον κορμό της εφορτώθη.. έχω και δυο φοίνικες πανύψηλους..χρόνια ορθώνονται εκεί εμπροστά..και τώρα τον κορμό τους εσκεπάσανε..δυο κισσοί μεγάλοι..Ζούνε κι αυτοί εις βάρος τους..μα δες το αλλιώς λέω συχνά..σαν μια αλληλεγγύη..Μονάχα πρόσεξε εσύ..σκύβω και λέω μέσα μου..μη λιμπιστείς το ψήλωμα αυτών...και το πράσινο το δέλεαρ..που η όψη τους προκλητικά και σου προτάσσει..

Μ'αρέσει πάντα ο ''κήπος '' μου να 'ναι περιποιημένος..μα έρχονται και κάποιες εποχές που ''ζιζάνια'' μέσα του φυτρώνουν..Η λέξη στη γραμματική από μόνη της..είναι ''το ζιζάνιo'' και γένους ουδετέρου..Μα εγώ το εντόπισα στον κήπο μου συχνά..και το συνάντησα και γένους θηλυκού συνήθως..και αρσενικού ενίοτε..έχει απ' όλα ο ''μπαχτσές'' αρκεί να ξέρεις να ''ξεβοτανίζεις''..''Παλιά μου τέχνη κόσκινο'' από τα παιδικά μου χρόνια..όταν απ' τα παρτέρια του καπνού.. εξεριζώναμε ζιζάνια..Εεε.. τι να κάνουνε κι αυτά..μας έλεγε η μάνα μου..κάπου να βρούνε τόπο να ''φυτρώνουνε'' ..πρέπει να ζούνε μια εποχή..τα δύστυχα..ως να τα ξεριζώσουν.. 




Φοβήθηκα βράδια που ήταν σκοτεινά..εκεί στην άκρη ..στη γωνιά..δίπλα στους ''κάκτους '' που δεν άνθιζαν πολύ συχνά..ούτε και κάθε εποχή..και κάθε Καλοκαίρι..Μα ότανε ανθίζανε..εγέμιζαν από ομορφιά..οι γλάστρες ..τα πιθάρια..Σπάνια ήτανε και είν' τα λούλουδα αυτά..αργούν πάντα να ανθίσουνε..μα δικαιώνουν σαν έρθει η ώρα τους..τον δικαιώνουνε αργά ..αλλά σταθερά..πάντοτε  τον ''περιβολάρη''..Είναι ''σπάνια'' τα άνθια της καρδιάς..και δεν ανθούνε σε ''παρατημένους'' κήπους..Είναι η φροντίδα και η δροσιά..το πότισμα αποβραδίς..που της ημέρας ομορφιά.. στους κήπους θα προσφέρει....









 Τους αγαπώ τους κήπους μου τους δυο..τον καθέναν για τα άνθια τα ξεχωριστά..που ακόμα μου προσφέρει..εκείνον τον κήπο τον αληθινό ψυχής..που μέσα μου τα αρώματα από τις παιδικές φωνές..κάτω από τα δέντρα ..τα φυτά..και τα ζουμπούλια μου μου φέρνει..μα και τον άλλονε..αυτόν που κείτεται στο χώμα καταγής..χρόνια τώρα πολλά..τα μάτια μου ευφραίνει..Ανθίζει ακόμα ο καθείς..αδιάκοπα..σαν το νερό που απ' το πηγάδι το ανασύρεις δροσερό !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
............................................................................................................

 Εδώ στον κήπο των ευχών.. 
Μυρίζει ακόμα ..
Από τον ύπνο των ποιητών
 Νωπό το χώμα...

 

                    Μάριος Φραγκούλης-Ο κήπος των ευχών 

............................................................................................................

«Σιρανό ντε Μπερζεράκ»..στο κηποθέατρο Παπάγου..

Αυτόν το Σιρανό ντε Μπερζεράκ με τις τόσες αρετές και το μεγαλείο ψυχής είχαμε την τύχη να δούμε χτες βράδυ, σε μια  παράσταση υψηλών προδιαγραφών, με την υπογραφή  του Γιάννη Κακλέα.Ήταν μια ''γεμάτη βραδιά..με λίγα χρήματα στο εισιτήριο - επένδυση..μα τεράστιο το κέρδος...ψυχής φόρτιση !!!
Εκεί στην όμορφη γωνιά αυτής της χαώδους μεν..αλλά υπέροχης πόλης, που παρά την κρίση..προσπαθεί και επιμένει πολιτισμικά..στο Κηποθέατρο Παπάγου..

 Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ενσαρκώνοντας τον ομώνυμο ήρωα, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, σε ένα απαιτητικό έργο, που συνδυάζει την κωμωδία με το δράμα. Αεικίνητος και γεμάτος πάθος, "οργώνει" τη σκηνή, καθηλώνοντας τους θεατές και γίνεται κυριολεκτικά ένα με το χαρακτήρα που υποδύεται.

 Η Δήμητρα Ματσούκα, ως εκπάγλου καλλονής, Ρωξάνη, εκπέμπει το ήθος, τη σεμνότητα και την "αποστασιοποιημένη" ομορφιά που ταιριάζει σε αριστοκράτισσα εκείνης της εποχής. Ερωτεύεται  στην αρχή με τα μάτια, το νεαρό, γοητευτικό Κριστιάν (Γιώργο Παπαγεωργίου), αλλά η άμετρη αγάπη της, που την οδηγεί δίχως δεύτερη σκέψη κοντά του, ρισκάροντας ακόμα και τη ζωή της, είναι απόρροια του λαμπρού πνεύματος που ερωτεύεται μέσα από τα ποιήματα και τον λόγο του.







Τελικά, ο θεατής φεύγει από το Σιρανό ντε Μπερζεράκ με ανάμεικτα συναισθήματα. Με εκείνη τη γλυκόπικρη γεύση του ανεκπλήρωτου και το θαυμασμό για την αυτοθυσία. Το ίδιο το έργο δεν δίνει μια ξεκάθαρη κατεύθυνση. Καλούμαστε να σκεφτούμε πάνω στο ζήτημα της αγάπης, να αποφασίσουμε μόνοι αν αξίζει να διακινδυνεύσουμε για τον έρωτα ή αν είναι προτιμότερο να μείνουμε σιωπηλοί παρατηρητές, δέσμιοι των αναστολών μας. 



Μια όντως ''μαγική''βραδιά..εκεί στο κηποθέατρο του Παπάγου..''Γέμισα''την ψυχή μου εικόνες και συναισθήματα...
Σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα..Παίζει και απόψε στο κηποθέατρο στις εννιά..21.οο / 8/ ημέρα Τρίτη..
Και θα παίξει σε πάρα πολλά θέατρα της Αθήνας καλοκαιρινά..μέχρι της 15 Σεπτεμβρίου που θα παιχτεί στο Ηρώδειο..
Εξαιρετική παράσταση.. δεν έχω λόγια..!!!
Σε γεμίζει σκέψεις και φέρνει στην επιφάνεια ξεχασμένες αξίες !!

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη .
.............................................................................................................