..μέσα εκεί στης Βερενίκης τα όμορφα μαλλιά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λένε αστέρι πως έγινες σαν μετακόμισες εκεί ψηλά..και πως το φέγγος σου δεν εσβήσθη..Κι εγώ που πάντα απ' το φέγγος σου εφωτιζόμουνα γλυκά..όχι γιατί ήμουν ετερόφωτο..μα μου άρεσε το χρώμα των ακτίνων σου..εγώ κάθε ξημέρωμα ..πρωί - πρωί και πριν σβηστούνε τα άστρα..στέκω και κοιτάω στον ουρανό και μέσα εκεί στης Βερενίκης την όμορφη την  κόμη και τα πλούσια μαλλιά..πάντα εκεί σε ψάχνω...Αμέτρητα είν' τ' αστέρια της αυτά..και όμορφη η κόμη της που όλα μαζί τη σχηματίζουν..Εκεί εδιάλεξες να κατοικήσεις τούτη τη φορά..μαζί με τα άλλα τα αστέρια..Είναι όμορφος ο μύθος της αυτός για τα μαλλιά της Βερενίκης..Κρύβει μέσα το ''άφθαρτο'' το αιώνιο..το αμόλυντο..γι αυτό πάντα σου άρεσε εκεί να κατοικήσεις..

Μικρό το μπόι το ανθρώπινο εμπρός εις τις βουλές του Θείου...Μέσα στους μύθους πάντα κρύβονται αγάπες ανιδιοτελείς ,θυσίες και αξίες,που η ζωή ίσως δε θα άντεχε η πραγματική..γιατί το ιδεατό είναι εκεί και άπιαστο τις περισσότερες φορές..και να το αγγίξει η ψυχή τ' ανθρώπου και η καρδιά,που είναι γεμάτη πάθη δεν μπορεί...έτσι συνέβη και με τη θυσία που έκανε η όμορφη Βερενίκη..Από αγάπη υπερβολική,όταν ο χωρισμός του άντρα της του Έλληνα Πτολεμαίου βασιλιά της Αιγύπτου τη γέμισε αγωνία και φόβο για τη μη επιστροφή του..εδέχτηκε και έταξε την κόμη της να κόψει..και να την κάνει δώρο στο ναό αυτόν της Αφροδίτης..έτσι μπροστά εις το βωμό να αποχωριστεί τα πλούσια και όμορφα μαλλιά της.. 

Φαντάζουνε ιδανικές οι αγάπες μες στους μύθους και στα παραμύθια..και με συμβολισμούς και πράξεις ενίοτε..να αποδείξουνε και συμπεράσματα σε μας συνέχεια προσπαθούν να μας διδάσκουν.. να μας δώσουν.. Μα πάντα υπάρχει και ένας κακός που μπλέκεται μέσα στους μύθους και στα παραμύθια..Και κλέψανε την κόμη της τη ζηλευτή και στους ουρανούς την εναποθέσαν..Κι έγιναν τα πλούσια μαλλιά αστέρια με απαλό το φως..όπως μεταξωτά ήταν και τα μαλλιά της..Κι ο άντρας της που γύρισε μεγάλος τον κυρίευσε θυμός..γιατί δεν ήθελε ποτέ άλλος την κόμη της γυναίκας του να αγγίξει..Και ηρέμησε και ησύχασε σαν έμαθε..από τον Κόνωνα πως πριν από λίγες μέρες ανακάλυψε πως ένας καινούριος εις τον ουρανό αστερισμός εγεννήθη.. από αστέρια με απαλό και μεταξένιο φως,απ' τα μαλλιά της Βερενίκης...

Όμορφα και ταχτοποιημένα αυτά ακούγονται σε μας και στα αυτιά μας..Κι εσένα που στη διάβαζα και που πολύ σου άρεσε και αφουγκραζόσουνα ,σαν να 'σουνα μικρό παιδί..αυτή η ιστορία..τώρα που εκεί στους ουρανούς εδιάλεξες να κατοικείς..πάντα τα πρωινά.. εκεί κι εγώ σε ψάχνω...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
( αφιερωμένο στο αστέρι .. που δεν έσβησε μέσα μου ποτέ.......)
...........................................................................................................

Αλμπέρ Καμύ - ( απόσπασμα - η πτώση )

Από τότε που η προσοχή μου αφυπνίστηκε,ήταν πια εύκολο να καταλάβω ότι είχα εχθρούς. Στο επάγγελμά μου αρχικά, κι έπειτα στην κοινωνική ζωή μου.Άλλους τους είχα υποχρεώσει κι άλλους θα έπρεπε να τους είχα υποχρεώσει.όλ' αυτά ,με λίγα λόγια ,ήταν στη διάταξη των πραγμάτων,κι όταν το ανακάλυψα δεν πληγώθηκα ιδιαίτερα.Αντίθετα ,μου ήταν πιο δύσκολο κι οδυνηρό να παραδεχτώ ότι είχα εχθρούς ανάμεσα σε ανθρώπους που γνώριζα ελάχιστα ή και καθόλου.Ανέκαθεν σκεφτόμουν, με την αφέλειά μου της οποίας σας έχω δώσει μερικά δείγματα, ότι ήταν αδύνατο όσοι δεν με γνώριζαν να μη με συμπαθήσουν αν τύχαινε να με συναναστραφούν.

Ε,λοιπόν ,όχι ! Συνάντησα την έχθρα κυρίως ανάμεσα σ' εκείνους που δε με γνώριζαν παρά εξ αποστάσεως,και χωρίς να τους γνωρίζω εγώ.Θα υποτεύονταν ,αναμφίβολα,ότι ζούσα έντονα και απολάμβανα ανέμελα την ευτυχία: αυτό είναι ασυγχώρητο.Το ύφος της ευτυχίας ,όταν το προβάλλεις μ' έναν ορισμένο τρόπο,θα έκανε ακόμα κι ένα γαϊδαρο να λυσσάξει.Η ζωή μου εξάλλου, ήταν γεμάτη μέχρι σκασμού και ,από έλλειψη χρόνου,απέκρουα πολλές προτάσεις για γνωριμίες.Στη συνέχεια ξεχνούσα τις αρνήσεις μου .Οι προτάσεις όμως αυτές μου είχαν γίνει από ανθρώπους που η ζωή τους δεν ήταν γεμάτη και που ,για τον ίδιο λόγο ,δεν ξεχνούσαν τις αρνήσεις μου.
Αλμπέρ Καμύ  ( απόσπασμα - η πτώση  )
..............................................................................................................

Πάντα διαβάζοντας ένα βιβλίο.. κρατώντας το μολύβι μου υπογραμμίζω και επανέρχομαι καιρό μετά σε φράσεις που κατάλαβα πως έχουν νόημα ιδιαίτερο και βαθύ..Σε τούτο λοιπόν το βιβλίο του Καμύ..εστάθηκα αρκετά σε κάποιες σελίδες, που κατάλαβα πόσο ευφυώς περιέγραψε και στάθηκε πίσω από τα πράγματα  ο σπουδαίος τούτος συγγραφέας..Στη σελίδα λοιπόν 63 που την υπογράμμισα σχεδόν ολόκληρη,απομύζησα νοήματα πολλά..Τίποτα δεν είναι τυχαίο άλλωστε στη ζωή και ασφαλώς δεν πήρε τυχαία το Νόμπελ ο Καμύ..Διάβασα τον Ξένο και πέρυσι την Πτώση της οποίας και σας δίνω ένα μικρό - μικρό μα ουσιαστικό απόσπασμα θαρρώ.

.Έτσι κατανοούμε τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους..Αξίζει πραγματικά τον κόπο,ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα ο Καμύ.Όλοι θα αναγνωρίσετε κάποιο κομμάτι του εαυτού σας και της συμπεριφοράς ίσως που δεχτήκατε από φίλους και συγγενείς...Κι αν δεν έχετε χρόνο για όλο το βιβλίο, που σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα..διαβάστε τουλάχιστον τούτες τις λίγες γραμμές..
η φίλη σας Σοφία 
............................................................................................................. 

Eίναι μαγκιά να λες τη << λέξη >>.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάποτε..πάνε χρόνια αρκετά..κάποτε που ήμασταν παιδιά..μας έδωσε η μάνα μας ένα σημειωματάρι με χοντρό εξώφυλλο και παραμάσκαλα το πήραμε να σημειώνουμε τις άγνωστες τις λέξεις που θα συναντούμε στο σχολειό και στη ζωή και δίπλα να τις εξηγούμε.. να τις ερμηνεύουμε..μην τύχει και ξεχάσουμε τη σημασία τους και μείνουν ανεξήγητες τόσες πολλές και άγνωστες οι λέξεις που θα συναντάμε..Μου δώσανε κι εμένα ένα τετράδιο μικρό και μου 'πανε όλες τις λέξεις μου τις άγνωστες εκεί να καταγράφω... Κατέγραφα καθημερινά όσες μου φάνταζαν βαριές και να τις εξηγήσω δεν μπορούσα..Σημείωσα ένα σωρό : ειλικρινής και ψεύτης.. ανάξιος.. δημιουργικός..ανήθικος και ηθικός..αξιοσέβαστος και ταπεινός..συμβιβασμένος και ασυμβίβαστος..

Χρειάστηκε πολλές φορές καθώς μεγάλωνα την ερμηνεία να αλλάξω..Όχι γιατί η λέξη με άλλο τρόπο ερμηνεύονταν..μα γιατί οι άνθρωποι την ερμηνεία τους αλλοίωναν και την στραγγάλιζαν ..καθώς στα δεδομένα τους και τα συμφέροντά τους προσαρμόζαν..Κάποτε γνώρισα ένα ''όνειρο''..όχι απατηλό..μα είχε όνομα και σάρκα  και οστά..Άνθρωπο μου 'πε πως τον λέγανε ,αφού έτσι αυτός αυτοχριζόταν..Μου κούνησε άσπρο μαντήλι δελεαστικό και μου' πε ασυμβίβαστο με λένε..
.Έτρεξα αμέσως στο τετράδιό μου αυτό που είχα φυλαγμένο στο συρτάρι..Βρήκα τη λέξη ασυμβίβαστος και διάβασα ευθύς την ερμηνεία..
Ασυμβίβαστος = < α στερητικό + συβιβάζομαι..= ασυμμόρφωτος στα καθιερωμένα..= ο μη έχων πρόθεση να κάνει εκπτώσεις στην προσωπική του ζωή..στις αξίες του.. στα πιστεύω του..ο αδιάλλακτος...κι ευχαριστήθηκα που ήταν εκεί ακόμα η ερμηνεία..

Και προχωρούσα με την ερμηνεία αυτή..και ενίοτε με κάλυπτε κι άλλες πάλι όχι..Όσο τα χρόνια όμως πέρναγαν δίπλα απ' την παλιά μου επεξήγηση επρόσθετα καινούρια..Μαλάκωνα τις εξηγήσεις τις απόλυτες..όχι γιατί πια δεν τις πίστευα..μα γιατί οι ανθρώποι γύρω μου κρυβόταν πίσω εκεί σε μια φωλιά..και παιδιά του εύκολου και της καλοπέρασης της καθημερινής γινόταν ...

Σκεφτόμουν και δε θύμωνα..ήξερα πως η λέξη αυτή..ο ασυμβίβαστος..κρύβει περίσσεια ορμή..ίδιον των νέων η ορμή και όχι των γερόντων..Κακός οιωνός τα γεράματα ..κανείς δεν ημπορεί να το αρνηθεί αυτό..η ανημπόρια η σωματική..αργά και σταθερά..γίνεται σαράκι ύπουλο και καταρώγει τις ιδέες..Κι έτσι ξυπνάς ένα πρωί και η λέξη ασυμβίβαστος σε σένα δεν κολλάει...Δεν ξέρω αν η δύναμη ορισμένων εξαιρέσεων μοναχά..μπορεί και κατατρώγει το σαράκι..Δε θύμωνα .. με τους ανθρώπους δίπλα μου που αλλάζανε..μόν' τους παρακολουθούσα και εθλίβομουν συχνά..για τις εκπτώσεις και το σκύψιμο του κεφαλιού..για ένα τόσο δα μικρό πιατάκι φαγητού,  που σαν σκυλάκι που πεινά..του επετούσαν για να ζήσει.. ήθελα να φωνάξω δυνατά..την αυτολύπηση να μη τη συναντήσουν...

Όχι δεν είμαι εγώ κριτής προσωπικοτήτων της ζωής και των ανθρώπων δικαστής..Ο καθένας πράττει ..κάνει και μπορεί ..όσα ο νους και το σαρκίο του του επιτρέπει..έγραψα λοιπόν και πάλι σήμερα δίπλα στο λήμμα της λέξης ασυμβίβαστος  και μια άλλη εκδοχή..ασυμβίβαστος = αυτός που έχει  τα κότσια και μπορεί μέχρι το τέλος να αντέχει τη σημαία τη δύσκολη της μοναχικότητάς του να σηκώνει και να προχωρεί...ίσως τότε ναι..και να 'ναι ασυμβίβαστος και αδιάλλακτος και την ψυχή του να κρατάει καθαρή..ξεφορτώνοντας ενίοτε το ψέμμα που τη φόρτωσε.. πως τάχα είναι ήρωας αυτός και διαφορετικός..πως τάχατες δε συμβιβάζεται ποτέ..κι είναι βαρύ πολύ.. να λέει πως είναι τάχα ασυμβίβαστος και θιασώτης του ονείρου !!! 
Ασυμβίβαστος = όσο μπορώ και με συμφέρει ?
Ασυμβίβαστος = μέχρις εκεί που δε χαλάω τη βολή μου...?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη  
..............................................................................................................

 Οι ανυπότακτες καρδιές φέρουν πολύ βαριές ποινές γι'αυτό καλύτερα σε μένα μην ενδώσεις...ζωή 
 Όμως το βόλεμα είναι βόλεμα μωρό μου,  πού ν'αφήσεις τη χλιδή μια αξία σταθερή και να γυρίσεις πάλι στα ζόρια τα ίδια αυτό το κάνουν μόνο όσοι έχουν μεγάλα...
 இڿ-ڿڰۣ-...♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫❤♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫♫╰☆╮♫

Θέλει μαγκιά - Ευσταθία & Φίλιππος Πλιάτσικας (lyrics)

..............................................................................................................

''Γραμματικάδες..σπουδαγμένοι και σοφοί'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Γραμματικάδες ..σπουδαγμένοι και σοφοί..θα προσπαθήσουνε να σου γεμίσουν το κεφάλι..Να τους ακούς ..να μελετάς..μα κάπου εκεί στο τέλος της ημέρας σου μικρούλη μου..όσο μπορείς..μονάχος σου..κι ας φαίνεσαι μικρούλης..βάλε το μυαλό σου να σκεφτεί..αφαίρεση αν γίνεται να κάνει..αποφάσεις τόλμησε και βάζε στόχο εσύ..μόνος σου να τις παίρνεις..Υπάρχουνε κι ατάλαντοι στον κόσμο αυτό..που θέσεις μα και έδρανα υψηλά..μπρος στα παιδικά κι αθώα τα μάτια σου φαίνονται πως κατέχουν..κι έτσι σου παρουσιάζονται συχνά..και μόνοι τους αυτοχρίζονται..και σουλατσάρουν για ''σοφοί''.Θάρθει ο καιρός..εκείνος ο καιρός..και ίσως δε θάναι τόσο αργά..που θα αρχίσεις να απορρίπτεις έναν - έναν απ' αυτούς ..θα ψάξεις να κρατήσεις μοναχά τα ''στέρεα υλικά'' των  παιδικών σου χρόνων.

Μη φοβηθείς που τώρα δα ..μπροστά σου υψώνονται σα γίγαντες και ''δάχτυλο'' κουνάνε...Διώξε το φόβο από μέσα σου..τώρα ακόμα που είναι αρχή..τεντώσου και ορθώσου..''ψήλωσε'' όσο κι αν μπορείς..και άκου ..μίλα ..ρώτησε..απάντησε..και σήκωσε το μπόι σου..δε θα γενείς ποτέ σου εσύ προσπάθησε..αυτό που οι άλλοι ονειρεύονται για σε.Ήρθες να περπατήσεις δρόμους χαραγμένους απ' τα χέρια σου..τα καλούπια τους να σπάσεις..Την ευτυχία τη δική σου δεν μπορούν τις περισσότερες φορές..γραμματικοί και με περγαμηνές να ζωγραφίσουν..

Θα συναντήσεις όμως και αληθινούς ''σοφούς'' στις θάλασσες τις ανοιχτές σαν βγεις να ταξιδέψεις..Δε θα τους αναγνωρίσεις εξ αρχής,μπορεί να σου φανούνε παρακατιανοί..νάναι ''ναυτάκια''ή ''λοστρόμοι''.Μα σαν θα θέλεις ''Καπετάνιος''στη δική σου τη ζωή..μικρούλη μου εσύ για να γενείς..σκύψε και ρώτα..και λογάριασε και μάθε..πως δένουν και πως λύνουν τα σχοινιά μονάχοι ακόμα και οι ''λοστρόμοι''.Καλοντυμένο θα φροντίσουν να σε στείλουνε πρωί- πρωί από νωρίς και στα καλύτερα σχολεία..

Κι άλλοι που δεν την έχουνε την τύχη τη δική σου..κι αυτοί πρωί- πρωί θα ετοιμαστούν για να κινήσουνε..από ανήλιαγα δωμάτια ..κι εκείνων οι γονείς τους θα φροντίσουνε..και πάλι καλοχτενισμένους να τους φέρουνε εις τα σχολειά μπροστά..Παιδάκια του Θεού κι αυτά..κι ας μοιάζουνε ενός ''κατώτερου Θεού''..Θεός είναι ένας μοναχά..και το μυαλό εκείνος το ''μοιράζει''..Παιδάκια και βλαστάρια δέντρου της ζωής κι αυτά..της ανθρωπότητας..του σύμπαντος.. της Γης αυτής το μέλλον..Δε θέλω να σου πω από τώρα τα ''μαντάτα'' τα κακά εγώ..και τα λυπητερά..δε θέλω τη ζωή της γνώσης σου της αρχικής ,στο αποτέλεσμα της χρησιμότητας της επαγγελματικής σου να ακουμπήσω..Θα κουραστείς..και μην παρασυρθείς από τα χαχανίσματα..απ' τα μικράτα σου ακόμα εσύ..μάθε να ξεχωρίζεις..τα αληθινά χαμόγελα ζωής  απέβαλλε και απέφευγε τις ψεύτικες και ανούσιες..και τις ''λυκοφιλίες'' και  όλων των ειδών ''θωπείες'' ύπουλες και καταστροφικές,που σε''αποκοιμίζουν'' εκεί μες στα σχολεία σου..δασκάλων ενίοτε ''ελαφρών'' ..συμμαθητών ανταγωνιστικών με ''υπόγεια'' διαδρομή..φωνές χαζοχαρούμενες μη σε επηρεάσουν..

 Όχι.. όχι..δε θα πάψω να μιλώ..επιβάλλεται επειγόντως να μιλώ..κι εσείς μαζί με όλους να μιλάτε.. γιατί απλώθηκε τριγύρω μας σκουπιδαριό..''χορεύει μες στους κάδους'' ..μιλάμε ναι..φωνάζουμε ..διαπαιδαγωγούμε ορθά..επιλέγουμε..κι όχι  θωπεύοντας τους ανθρώπους γύρω μας,κάνοντάς τους να νιώθουν σπουδαία πράττοντες..πως αλλιώς νομίζεις πως μπορεί να γίνει.. να καταρριφθούν ανόητες συμπεριφορές..και στερεότυπα αιώνων..?

Είναι μακρύς ο δρόμος σου μικρούλη μου και ανηφορικός..Μάζεψε θα σε παροτρύνω μοναχά..
<< Γνώση - Σοφία- Αναζήτηση- Ταξίδια Εξερεύνησης- Διαδρομές  μοναδικές >> που εκεί στην ολοκλήρωση του εαυτού σου θα σε βγάλουν.Γιατί σαν κατορθώσεις να ολοκληρωθείς και τους δασκάλους σου να ξεπεράσεις,θα αντέχεις..και θα γεύεσαι απλόχερα,βαθιά καρπούς, που οι άλλοι δεν τους βλέπουνε ..καρπούς που είναι κρυμμένοι μέσα εκεί στα σκοτεινά..στις φυλλωσιές των δέντρων..Είναι μοναχικός..έχει ανήφορο και δύσβατος ο δρόμος προς τη γνώση..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

 Τον εαυτό του παιδί..

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δε χωράει.

Στίχοι:  

Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική:  

Μάριος Φραγκούλης

1.

Μάριος Φραγκούλης

 ...........................................................................................................

Γέφυρες .. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Γέφυρες...ανοίγεις το λεξικό... ενώνουν δυο τόπους λέει...όποιο λεξικό και να ανοίξεις η ερμηνεία ίδια... με άλλα λόγια μοναχά.. μα το νόημα πάντα ίδιο..επιτυγχάνεις με αυτές τη ζεύξη δύο ή και περισσότερων σημείων..καθώς μεσολαβεί εμπόδιο φυσικό ή τεχνικό αναμεσά τους...Περιδιαβαίνω μέσα εδώ...βρίσκω στην αρχική μου τη σελίδα τούτο το παρακάτω βίντεο..για της Άρτας το γιοφύρι.. περιδιαβαίνω με υπομονή και το κοιτώ..και ταξιδεύω μες στο χρόνο..Περάσματα ,εικόνες ...πόλεις και ιστορικά τα γεγονότα που ''τρατάρομαι'' απ' αυτό...και μουσικές εξαίσιες... κλασσικές και ταξιδιάρικες..στου νου μας τα ταξίδια και στου χρόνου τα ταξίδια οδηγούν...Και σκέφτεσαι...και λες..να  
''χτίζω γέφυρες'' για να 'χω να περνώ..όταν τις συναντώ μπροστά μου...Μονάχος σου θα τις περνάς..θα πας σε άλλους τόπους άγνωρους  ή  ίσως και γνωστούς...Μνημεία της φύσης μερικές... Ορθώνονται μπροστά μας ..ορθώνονται στο χρόνο..Μύθοι..θρύλοι ..ιστορίες μοναδικές..για κάθε μια απ' αυτές...γραμμένες στα κιτάπια της παράδοσης..της Ιστορίας άλλοτε...Και σήμερα της Άρτας το γιοφύρι...Μνημείο στο χρόνο...μνημείο που ενώνει ακόμα και τώρα σκέψεις,αλληγορίες,προσμονές..Μια ιστορία επαναλαμβανόμενη και συμβολική..διαχρονική και ανεξίτηλη  μέσα εις τους αιώνες.. 

<< Ολημερίς το χτίζανε,το βράδυ γκρεμιζόταν >>
 Πόσο επίκαιρο συνεχώς...
Πόσο σπουδαία αλληγορία !!!
Ο Πρωτομάστορας..αυτός πρώτος..αυτός πρέπει να τολμήσει τη θυσία..ναι αυτός..χωρίς να δειλιάσει..χωρίς από τους άλλους πρώτα να προσμένει...Να γίνει η ''αρχή του στερεώματος''..η αρχή της βάσης..για να ακολουθήσουν και οι άλλοι...
Θυσία..για κάθε δύσκολο..κάθε αστέριωτο..μα στο τέλος τόσο μεγάλο..''ενωτικό ψυχών''...γέφυρες...
Κι έπειτα..οι γραμμένες σελίδες..που περπατήθηκαν στις πέτρες τους επάνω..Οι αναστεναγμοί πολεμιστών...οι αναστεναγμοί των αγροτών..η δυσκολία του περάσματος..η ανταλλαγή των εφοδίων..των προϊόντων..το δέσιμο των λαών...γέφυρες...
Να χτίζεις γέφυρες..να ενώνεις το απροσπέλαστο...γέφυρες και συναπαντήματα ανθρώπων και ψυχών...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

 Της Άρτας το γεφύρι είναι λαϊκό αριστούργημα,
σαν ένα κομμάτι από ραψωδία ομηρική.
Και είναι για να το εκμεταλλεύονται ποίηση
και μουσική μας όσο υπάρχουν…
Κωστής Παλαμάς

Μανώλη Καλομοίρη - Ο ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΑΣ, (The Master Builder) - Manolis Kalomiris

...............................................................................................................

Ό,τι δεν ζήσαμε..το άπιαστο..φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας ..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

O Mπωντλαίρ γράφει: «Παράξενη θεότητα, σαν τις νύχτες σκοτεινή, με άρωμα από καπνό Aβάνας και μόσχο, έργο ενός Όμπι Φάουστ της σαβάνας, σαγηνεύτρα εβένινη, θυγατέρα των μαύρων μεσονυχτίων, προτιμότερο από σπάνια κρασιά κι από όπιο, του στόματός σου το ελιξίριο, όπου καμαρωτός στέκει ο έρως».

Ό,τι δεν ζήσαμε...το άπιαστο....φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας και την δονεί...την θλίβει....μα και την τροφοδοτεί συγχρόνως...
Τα βήματά μας επιστρέφουν ξανά και ξανά...στην φευγαλέα τρυφερή ανάμνηση που....άναψε τη σπίθα....του φευγαλέου έρωτα...Δεν παίρνουμε ποτέ την απάντηση θαρρώ....αν είναι αποκύημα της φαντασίας μας η εξιδανίκευση....ή η ομορφιά ,που θα θέλαμε νάχει ,ένας ιδανικός  έρωτας....Είναι η χημεία..είναι η ψυχική καστάσταση του δεδομένου χρόνου και της στιγμής..είναι η ιδέα που χρόνια μας ταλανίζει για το απροσδιόριστο ιδανικό του έρωτα ? Ό,τι όμως και να 'ναι αυτό το συναίσθημα,μας κάνει να κολλάμε στον ένα και μοναδικό,που προσδοκάμε ότι θα μας ολοκληρώσει και θα μας φτάσει στα επίπεδα του έρωτα χωρίς σύνορα...

Μας αξίζει να ''βουτάμε ...να τολμάμε''...να αρπάζουμε τη στιγμή που μας συμβαίνει...να γευόμαστε τα κομμάτια αυτού του έρωτα....για μην μένουν στην ψυχή μας...οι χαρακιές του ανικανοποίητου....Καλύτερα να περπατήσεις ξυπόλητος...προς την ομορφιά που σου κλείνει το μάτι...έστω κι αν ακόμη γεμίσουν αγκάθια στο τέλος τα πόδια σου....παρά να μένεις ακίνητος ...κοιτάζοντας τον δρόμο από μακριά....

  ( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ) ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Απ’ όλα μου τα πάθη εγώ διαλέγω εσένα ..νά'σαι το πιο μεγάλο 
να'σαι το πιο γλυκό....

Νοσταλγικά και αγαπησιάριακα βράδια..τότε που γινόντουσαν οι παρέες ένα με τα συγκροτήματα στις συναυλίες...
Σαββατόβραδο κι απόψε...με ένα υπέροχο τραγούδι....

Οι Εκείνος και Εκείνος είναι μαζί από το 1988. Το όνομά τους είναι δανεισμένο από την τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά με τους Βασίλη Διαμαντόπουλο και Γιώργο Μιχαλακόπουλο....ένα υπέροχο συγκρότημα με σπουδαίες δουλειές..και με ένα φορτηγάκι Van-Transporter VW,κάπου εκεί στα 1991 γυρίζουν όλη την Ελλάδα δίνοντας συναυλίες....
 οι εμφανίσεις τους στο club «ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ» μένουν ιστορικές τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τη διάρκειά τους.

 Στίχοι: Κώστας Λογοθετίδης
Μουσική: Εκείνος και Εκείνος
Πρώτη εκτέλεση: Εκείνος και Εκείνος

Το πάθος ♫ Εκείνος και Εκείνος

Απ’ όλα μου τα πάθη
εγώ διαλέγω εσένα
να `σαι το πιο μεγάλο
να `σαι το πιο γλυκό.
Σε `σένα θα ποντάρω
κι ας ξέρω πως ρισκάρω
για χάρη σου να χάσω
και γη και ουρανό.
Και γη και ουρανό...
Να νυχτώνει, να χαράζει
κι εγώ δίπλα σου
να λέω "δε με νοιάζει"
όπου πας εσύ, να `μαι κι εγώ.
Να σε νιώθω, να σ’ αγγίζω,
σαν αέρας το κορμί σου να τυλίγω,
όπου πας εσύ, να `μαι κι εγώ.
Απ’ όλα τα τραγούδια
εγώ διαλέγω εσένα
να `σαι το αγαπημένο
να `σαι μοναδικό.
Σ’ εσένα θα πιστέψω
και θα σε ταξιδέψω
μακριά από εκεί που φτάνει
της πόλης η ηχώ.
Της πόλης η ηχώ..

.............................................................................................................

Τα φύλλα που είναι Φθινοπωρινά....

Ξημέρωσε και πάλι η μέρα του Θεού και με ήβρε ο ήλιος μοναχή στο κρεββατάκι μου κι ετούτο το πουρνό...μα σφιχταγκαλιασμένη με το όνειρο,που ως το πρωί μου κράταε συντροφιά.. Είχα πλαγιάσει  από νωρίς στο κρεββατάκι μου κι απόψε..έτσι να αποσυρθώ από της μέρας το ανακάτεμα ,σε μια γωνιά να αποσυρθώ όπως και κάθε βράδυ..Μ' αρέσει εκείνο εκεί το κούρνιασμα το βραδυνό..που όλα γύρω μου παίρνουν άλλα χρώματα..τα ξαναζώ της μέρας τα καμώματα..τα επανεξετάζω..

Έβρεχε πάλι απόψε όλη νύχτα μια ψιχαλιστή,ποτιστική λεν' στο χωριό μου ,μια βροχή που μετά τη ζέστη του Καλοκαιριού,ήρθε για να ξεπλύνει όνειρα.. που ζωγραφίστηκαν.. ήταν αρχές τ' Αυγούστου..Τώρα Σεπτέμβρης μου μηνάς..παράξενη σιωπή..Αρέσουνε τα χρώματα τα Φθινοπωρινά,όλοι τα ζωγραφίζουν και τα βάφουνε..τοπία και χρώματα σου λέει μοναδικά..Μα εμένα με θλίβει αυτό το χρώμα που φόρεσε ,της νοσταλγίας το χρώμα του Καλοκαιριού..που απ' τ' ανθισμένο της καρδιάς ,το γαλανό και τ' άσπρο..έγινε ξεραμένο λάδι σε καμβά..σε ζωγραφιά ξεθωριασμένη.

Μου λες να κάνω υπομονή,μου δείχνεις λέξεις άγνωστες..κι όλο μακραίνεις τη γραμμή ..κι όλο την παρατείνεις..Σάμπως δεν είναι και η γραμμή αυτή μια ελπίδα στη ζωή μου ?Όσο μακραίνει η γραμμή μακραίνουνε τα όνειρα ..μακραίνει το κυνήγι..Κουράστηκαν τα βλέφαρα..κουράστηκε και ο νους μου...Θέλω να γείρω μια βραδιά και να 'ναι  λευκό το τοπίο στο μυαλό μου...λευκό τοπίο... .γαλήνιο..γεμάτο γιασεμιά...Να ζαλιστώ...μια ζάλη δυνατή...σαν μέθης νάχω τη χαρά...να αποκοιμηθώ...

Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

ΦΥΛΛΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ @@(ΤΟΜΜΥ) 

.............................................................................................................