το διάβασμα δεν είναι ''αξεσουάρ'' της μόδας - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Σίγουρα δεν υπάρχουνε κανόνες και διατάγματα για την επιλογή ενός καλού βιβλίου..Καθε ψυχή ''πεινάει'' για διαφορετική ''τροφή''..είναι αλλιώτικες οι ανάγκες και οι ''τρύπες'' της ψυχής μας..Σαφώς και η ελευθερία της επιλογής είναι προσωπική εντελώς..μα χρόνια τώρα διαπιστωμένη η αλήθεια παραμένει εκεί σε μια γωνιά..πως η μυθοπλασία είναι εσωτερική αναγκαιότητα ..τον άνθρωπο τον προχωρά στη σκέψη του και σε μονοπάτια σκέψης όμορφα τον οδηγεί ..με συμπεράσματα που ο καθένας μας έχει την ικανότητα να βγάζει..Κι αν λέν' πως τα βιβλία που επιλέγουμε είναι ο καθρέφτης της δικής μας της ψυχής..ναι..το επικροτώ και συμφωνώ..πως την κάθαρση ..την τελειότητα που ψάχνουμε διακαώς να συναντήσουμε μες στη ζωή..ίσως σε κάποιες σελίδες που μας μοιάζουνε..ίσως και να τη βρούμε.. 

Πολλοί θαρρούν πως είναι η λογοτεχνία..η μυθοπλασία  και τα παραμύθια τα σοφά και τα διδαχτικά..πως είναι πολυτέλεια τρανή στις μέρες που περνάμε..Σαφώς και είναι ''πολυτέλεια'' τρανή μάλιστα πολυτέλεια ας θεωρηθεί του νου των προβληματισμένων και σκεπτόμενων..των αναζητητών της κοινωνίας που διαστρεβλώνεται στιγμές- στιγμές από τις αγκυλώσεις των απρόσμενων των γεγονότων των καιρών.. Στέκεσαι μπρος στον
πάγκο μίας έκθεσης βιβλίων πολυποίκιλων..και κάθε είδους συγγραφής και λογισμού..βιβλίων κουλτούρας διαφορετικής από τη γνώριμη που χρόνια κουβαλάς..μιας άγνωστης για σένανε κουλτούρας..Μα αυτή είναι και η πρόκληση για σένανε ..να εντρυφήσεις στο συναίσθημα και στο λογισμό..σε μία άλλη λογική οπτική ίσως γωνία..των γεγονότων και των καταστάσεων που  και εσένα ταλανίζουν...

Υπάρχουν άνθρωποι μες στη ζωή..που δεν αντέχουνε..δε μάθανε να τα διαβάζουνε και δεν τους νανουρίσανε με τρυφερά κι ωραία παραμύθια..Είναι που δεν αντέχουνε τις δυνατές αλήθειες που μας ζωγραφίζουνε..που μόνο εκεί μπορείς με τόσο γλυκό τρόπο να ανακαλύψεις..Το 'πε και ο μεγάλος μας Σεφέρης : 
<< κι αν σου μιλώ με παραμύθια είναι γιατί τ' ακούς γλυκύτερα>>
Κι άλλοι που μέσα απ' τη λογοτεχνία προσπάθησαν να γίνουν της μοδός..Κάθε ανάγνωσμα έχει την ώρα του και την κατάλληλη στιγμή..καθώς αποζητά την προσοχή μας..Ένα μονάχα θα σας πω..κι εσείς μονάχοι σας..βγάλτε τα συμπεράσματά σας..

Καθισμένη νωχελικά στην παραλία το κατακαλόκαιρο..ρίχνω ματιές στους γύρω μου διακριτικά..και μειδιώ συχνά..Κρατά ο κύριος ένα βιβλίο χρυσόδετο..και γράφει απέξω << Ασκητική του Καζαντζάκη >>..το 'χει πα στην πετσέτα του κλειστό..και κόβει..παίρνει μάτι στις λουόμενες..ρίχνει και πότε - πότε μια ματιά και στο ταλαίπωρο ετούτο το ανάγνωσμα..τι του 'μελλε να πάθει το κακόμοιρο..Πως να συγκεντρωθείς ..να εντρυφήσεις σε έννοιες..αν δεν υπάρχει μια σιωπή τριγύρω σου..Το κάθε το ανάγνωσμα έχει και τη δική του ώρα..

Υπάρχουνε και αναγνώσματα έξυπνα και ευχάριστα και για την παραλία..Δεν εννοώ μοναχά τα άρλεκιν...μα αναγνώσματα με χιούμορ λεπτό και αληθινό..που επιτρέπουνε και τη διάσπαση της προσοχής σου.. Δεν γίνεται αγάπες μου να μελετούμε Σαρτρ ..Καστοριάδη..και να επιδεικνύουμε το εξώφυλλο μοναχά..και να 'μαστε όλο το Καλοκαίρι στην ίδια τη σελίδα.. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά ? Γιατί η πλατεία γέμισε ημιμαθείς ..φιγουρατζήδες και ξερόλες και υπερφίαλους..γιατί σε λίγο αρχίζουνε οι εκδρομές..και οσονούπω και το Καλοκαίρι..και το βιβλίο και το διάβασμα δεν είναι ένα ακόμα εμπορεύσιμο..''αξεσουάρ'' της μόδας...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

"Απεχθάνομαι τη φιλανθρωπία, γιατί είναι προσβλητική".. - Μελίνα Μερκούρη.

"Απεχθάνομαι τη φιλανθρωπία, γιατί είναι προσβλητική" δήλωσε το Φεβρουάριο του 1965 η Μελίνα Μερκούρη και ξεσήκωσε διαμαρτυρίες από "ογκόλιθους" της εγχώριας σόου μπιζ της εποχής - και συνεργάτες της χούντας λίγα χρόνια αργότερα - όπως ο σκηνοθέτης Τζέιμς Πάρις.
Αυτό διαβάζουμε σε ρεπορτάζ της εβδομαδιαίας εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ στις 20 Φεβρουαρίου 1965.

Στην πραγματικότητα, η δήλωση δεν ήταν τόσο αφοριστική, όσο κατ' αρχήν ακούγεται. Επρόκειτο για αιχμηρή απάντηση της μεγάλης μας ηθοποιού και σπουδαίας Ελληνίδας σε αντίστοιχα αιχμηρό δημοσίευμα καθημερινής εφημερίδας, η οποία σχολίαζε τον τρόπο που η Μελίνα ... διασκέδαζε κατά τις νυχτερινές της εξόδους: "θα μπορούσε η κυρία αυτή να σπάζει πιο λίγα πιάτα, όταν γλεντάει, και τα λεφτά της να τα διαθέτει σε αγαθοεργίες, που ασφαλώς θα έχει πλήθος να της υποδείξει ο βουλευτής πατέρας της" έγραφε ο δημοσιογράφος. Και η πλήρης απάντηση της Μελίνας;

 "Απεχθάνομαι τη φιλανθρωπία, γιατί είναι προσβλητική. Δεν ανέχομαι ούτε τη λέξη. Δεν εννοώ (= καταλαβαίνω) πώς είναι δυνατό μια μερίδα ανθρώπων να εξαρτάται από τα χρήματά μου για να ζήσει. Φυσικά είμαι υποχρεωμένη να κάνω ευτυχισμένους ορισμένους ανθρώπους με τα δικά μου μέσα. Για φιλανθρωπία ούτε συζήτηση. Τους άλλους θέλω να τους αισθάνομαι σαν φίλους μου και ποτέ σαν δούλους. Εκείνος που οφείλει να επουλώνει τις πληγές του λαού είναι το Κράτος και όχι εγώ".

Ο σκηνοθέτης Τζέιμς Πάρις ξεσπάθωσε κατά της ηθοποιού, στην οποία απέστειλε επιθετική επιστολή υπενθυμίζοντας της ότι τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο του Χόλιγουντ συντηρούνται από τις χρηματικές εισφορές των ηθοποιών και της ζητούσε να απαντήσει. Η μη απάντηση της Μελίνας εξαγρίωσε το σκηνοθέτη που σχολίασε "Η όλη υπόθεση θα μπορούσε να έχει τον τίτλο: Και εκείνη δεν απάντησε" αδιαφορώντας προφανώς για το ότι η Μελίνα Μερκούρη απουσίαζε εκείνο το διάστημα στο εξωτερικό. Μεταξύ των σκανδαλισθέντων από τη δήλωση της ηθοποιού "περί φιλανθρωπίας" ήταν και ο "φιλάνθρωπος" της εποχής - έτσι τον αναφέρει το ρεπορτάζ της εφημερίδας - κ. Καραμουρτζούνης, ο οποίος δήλωνε αποφασισμένος για όλα, ακόμα και να στείλει ρακένδυτους στο σπίτι της ηθοποιού.

.....................................................................................................................................................................

Κι αν κάθε Μάρτη ξεκινάς μιαν Άνοιξη..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κι αν κάθε Μάρτη ξεκινάς μιαν Άνοιξη εσύ για  να την συναντήσεις..κι αν κρύβεις τους Χειμώνες κάτω απ' το παλτό σου το χοντρό..έρχονται απροσκάλεστες οι θύμησες κρυφά να σου μιλήσουνε..για της ζωής σου εκείνες 'κει τις Άνοιξες που τις ''ερούφηξες'' σαν να 'ταν άρωμα από ροδοπέταλα..μίας του κήπου σου εκατόφυλλης  μικρής τριανταφυλλιάς..σαν να 'τανε λιβάδι καταπράσινο στρωμένο με καρδιάς ..κόκκινες παπαρούνες  ..Θαρρούσες..πως τα  λούλουδα που σου ταιριάζουνε για σένα.. θα 'χουνε πάντα αυτή τη διακριτική..τη γνώριμη σε σένα μυρωδιά.

Ποτέ σου δεν εστάθηκες στ' αγκάθια που σου τρύπαγαν τα χέρια σου..το 'ξερες πως τα ρόδα ευδοκιμούν σε κλωνάρια με αγκάθια.. Έκανες τα καλύτερα  ταξίδια σου μέσα απ' τα χρώματα.. που μόνος σου εζωγράφισες για Άνοιξες που ονειρεύτηκες και προσπαθούσες να τις πιάσεις..Αξίζει άλλωστε η διαδρομή προς τις  εικόνες της ...τις μουσικές της.. που στ' αυτιά σου έφεραν τα κελαηδήματά της...και κυρίως τα όνειρα που σου σχεδίαζε και ακόμα σχεδιάζει..κάθε που ερχεται να κάνει ''βίζιτα''εμπρός εις τα  σκαλιά σου..Τον κόσμο τον προχώρησαν πάντοτε οι αναζητητές και οι ονειροπόλοι...

Έρχονται και οι θύμησες που σου μηνάνε πάλι απ' την αρχή για Άνοιξες που χάθηκαν..ίσως γιατί τις φόρτωσες με προσδοκίες υπερβολικές και αβάσταχτες..συσωρευμένες σκέψεις και απαιτήσεις που δεν πρόλαβαν και οι ίδιες να σου δώσουν...Όποιος κι αν είναι ο τρόπος που την καρτεράς και της ζητάς για να 'ρθει μέσα σου η Άνοιξη..είναι εκείνη πρόθυμη μαζί με σε..για να σε ανταμείψει..αν έχτισες τα λούλουδα και το άρωμά της εντός σου...
Μη λυπηθείς αν δε σου δώσει το ''φιλί'' που πρόσμενες η Άνοιξη η κόρη η ανθισμένη...σου έστειλε τον άνεμο για να σε συναντήσει.

Πόσες αλήθεια είναι οι φορές που σε γελάσανε οι Άνοιξες..πόσες φορές σε λάθος μονοπάτια δε σε βγάλαν ? Μα εσύ  αμετανόητος οδοιπόρος της ζωής..έδιωχνες τα χορτάρια που τυλίγονταν στα πόδια σου..τα αγκάθια που σε τρύπαγαν τα έβγαζες με προσοχή..κι ας μάτωναν τα πόδια σου..πάλι και πάλι μες στος δάσος για τις Άνοιξες κινούσες..Είναι μεθυστικές οι μυρωδιές της κάθε μιας της Άνοιξης..μεθυστικές και της ζωής της ίδιας..Πως να τις αρνηθείς τις Άνοιξες..και πως την ίδια τη ζωή...Ενέσεις μες στο χρόνο είναι αυτές τονωτικές .. αδρεναλίνη σε ποσότητες εκρηκτικές και μείγματα από υλικά του έρωτα  πάντοτε καμωμένες..

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα''.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μια φορά.. δυο μοναχοί ζεν βάδιζαν στο δάσος επιστρέφοντας στο μοναστήρι.Όταν έφτασαν στο ποτάμι είδαν μια γυναίκα που έκλαιγε γονατιστή δίπλα στην όχθη.Ήταν νέα και όμορφη.
'' Τι συμβαίνει'' ? τη ρώτησε ο γεροντότερος..
'' Η μητέρα μου πεθαίνει..είναι μόνη της στο σπίτι στην άλλη μεριά του ποταμού.. κι εγώ δεν μπορώ να τον διασχίσω. Προσπάθησα ..αλλά το ρεύμα με παρασύρει και δε θα φτάσω ποτέ απέναντι δίχως βοήθεια..Σκεφτόμουν ότι δεν θα την ξαναδώ ζωντανή..κι ήμουν βαθιά θλιμμένη..Τώρα όμως..τώρα που ήρθατε εσείς..ίσως κάποιος απ' τους δυο σας μπορεί να με βοηθήσει να περάσω το ποτάμι''.
''Μακάρι να μπορούσαμε'' είπε λυπημένος ο νεότερος..όμως ο μόνος τρόπος για να σε βοηθήσουμε είναι να σε πάρουμε αγκαλιά μέσα στο ποτάμι..και η πίστη μας μας απαγορεύει να έχουμε οποιαδήποτε επαφή με το άλλο φύλο..Είναι απαγορευμένο ''λυπάμαι''...
''Κι εγώ λυπάμαι'' είπε η γυναίκα και συνέχισε να κλαίει.. 
Ο γεροντότερος μοναχός..έσκυψε το κεφάλι και της είπε : Ανέβα..
Η γυναίκα δεν μπορούσε να το πιστέψει..όμως πήρε αμέσως το μπογαλάκι με τα ρούχα της και καβάλησε στην πλάτη του μοναχού.Με μεγάλη δυσκολία ο μοναχός πέρασε το ποτάμι ..ενώ ο νεότερος τον ακολουθούσε..όταν έφτασαν στην άλλη όχθη του ποταμού..η γυναίκα κατέβηκε ..πλησίασε το γερο- μοναχό και έσκυψε να του φιλήσει τα χέρια..
'' Ενταξει..εντάξει'' είπε ο γέρος τραβώντας τα χέρια του..
''Συνέχισε το δρόμο σου''..
Η γυναίκα έκανε μια υπόκλιση όλο ευγνωμοσύνη και ταπεινοφροσύνη ..πήρε τα ρούχα της και έτρεξε προς το χωριό..
Οι μοναχοί σιωπηλοί..δίχως να ανταλλάξουν λέξη συνέχισαν την πορεία τους προς το μοναστήρι..Είχαν ακόμα δέκα ώρες πορείας..
Λίγο προτού φτάσουν ο νεότερος είπε στο γέρο- μοναχό:
''Δάσκαλε'' ξέρεις καλύτερα από μένα τι μας απαγορεύει ο όρκος της πίστης μας..Ωστόσο κουβάλησες στην πλάτη σου εκείνη τη γυναίκα σε όλο το πλάτος του ποταμού..
'' Εγώ την κουβάλησα σε όλο το ποτάμι..πράγματι..εσύ όμως που την κουβαλάς ακόμα επάνω στους ώμους σου'' ?

Χόρχε Μπουκάϊ
..............................................................................................................

  

ένα πανέρι μαργαρίτες..για μια Άνοιξη - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τελέψανε τα μασκαρέματα..και τα νταούλια και οι ζουρνάδες..σιωπήσανε και οι αληθινοί οι γελωτοποιοί.. και απομείνανε μονάχα στην ''πλατεία'' εκεί..οι αληθινοί οι ''μασκαράδες''..Ξημέρωσε η μέρα πάλι και εσένανε καλεί..σε θέλει ..σε αγαπάει..αγάπα την κι εσύ.. μέσα στης φύσης το ''ξημέρωμα''.. ανοίγονται κι αυτά τα συναισθήματά σου..Δεν σου αφήνει περιθώρια κλεισίματος..αισθάνεσαι βαθιά..και νιώθεις και ρουφάς τις μυρωδιές..το ξαναγέννημά της από την αρχή...φεύγει ο Χειμώνας..βιάζεται για να απλωθεί μπροστά σου μια Άνοιξη καινούρια και αλλιώτικη..Τα συναισθήματά σου στον πληθυντικό αριθμό..είναι όλα εκφρασμένα..

Γλυκές ανάσες πνεύμονα βαθιές..οι μικρές οι εκδρομούλες της ψυχής σε γραφικά σοκάκια..Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..σαν κάδρο ζωγραφιάς τα όμορφα χωριά της..Χρόνια το κουβαλάω αυτό το κάδρο μέσα μου..σπίτια μικρά και χαμηλά..αυλές ολάνθιστες..κόκκινα κεραμίδια..έτσι για να γεμίζουνε ο νους μα και τα μάτια του ανθρώπου.Πρασίνισαν τριγύρω οι κάμποι και γεμίσανε μωβ λουλουδάκια του αγρού..κι ασήμαντες..κατάλευκες ..άγριες μαργαρίτες..Χοροί..τραγούδια συνειδητά και πότε από συνήθεια..τα βήματα οδηγούν..Πέρασε και αυτή η ''εκδρομή''....

Δεν την αντέχουνε την καλημέρα την καλή..τη θετική.. οι θιασώτες του σκοταδιού..πάντα ''ανέραστοι'' θα μένουνε στη λάμψη του φωτός..μα εγώ δε σταματώ να επιμένω..Ξεκόβω πάντα πρόθυμα απ' τη γλυκειά παρέα μου..στη φύση που με ισορροπεί.. να την αφουγκραστώ..τ' άνθια της να μαζέψω..ένα πανέρι μαργαρίτες μοναχά άγριες και λευκές..κι εσύ μου λες πως είναι ταπεινές..έχει λουλούδια μυρωδάτα πιότερο απ' αυτές..μα εγώ τη μυρωδιά τους χρόνια πάνω μου την κουβαλώ..της άγριας φύσης μυρωδιά..της ανεπιτήδευτης..και το ''χαμόγελό'' τους ..μικρά - μικρά σαν να 'ναι ήλιου πρόσωπα αυτές..πάντός καιρού χαμόγελα σκορπούν..κι ένα κοχύλι που εξέβρασε το καταχείμωνο η θάλασσα ..είν' οι αποσκευές μου της επιστροφής..στην καθημερινότητα εκείνη τη σκληρή ..των ''γνήσιων μασκαράδων''..που μας την έχουνε στημένη κιόλας αποβραδίς..μόλις σιγήσαν τα ''νταούλια''..

Ποδαρικό μας κάνει η Άνοιξη πρωί- πρωί..με έναν Μάρτη που θα 'ρθουνε και τα χελιδόνια..κι ας διατείνονται παντού από παλιά και τώρα πως:
« μία χελιδών έαρ ου ποιεί».
Την πρόσμενα την Άνοιξη μέσα μου από καιρό.. και πρόβαλλε και πάλι..γρήγορα που αλλάζουνε οι εποχές..αλλάζουμε κι εμείς..
Πρέπει να την υποδεχτώ..είναι γεμάτη..φορτωμένη υποσχέσεις !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................

Έχουνε μια μαγεία οι χαρταετοί - ( Δοκίμιον)

 Όνειρα που θελήσανε να ταξιδέψουνε δεμένα σε μια ευάλωτη κλωστή..όνειρα που τα καταφέρανε  πετάξαν στους αιθέρες..κι άλλα που μείναν κολλημμένα πα στη γη..Όνειρα σαν χαρταετοί.. που ο άνεμος και η βροχή τους μούσκεψε..στο πρώτο πέταγμά τους..κι άλλα που κατορθώσανε για να συναντηθούν..σε μιας ημέρας πέταγμα..ευελπιστώντας στο άπιαστο..το αδύνατο..το επιθυμητό..Μα όλα όνειρα.. Όνειρα με ροζ  χρώματα σχεδιασμένα να απογειωθούνε στους αιθέρες...Δεν ξέρω καν αν ήμουνα κι αν είχα τέχνη εγώ στα χέρια τόσο δυνατή.. χαρταετούς με τις ''καλούμπες''στέρεες και ''ζυγιασμένες'' και σωστά  να τους κατασκευάζω..και να τους στέλνω να πετούν ψηλά..χωρίς τον κίνδυνο σε κάποιο δέντρο ..ένα πανύψηλο..εκεί και να σκαλώσουν..
  Μα ήτανε η τόλμη μου τρανή ..η επιθυμία μου αβάσταχτα μεγάλη.. εκείνους τους χαρταετούς..που μοιάζανε με όνειρα ..έστω και ανεκπλήρωτα..να θέλω..να τολμώ.. να τους κατασκευάζω.. για να μου μεταφέρουνε το όνειρο και την ελπίδα μου  ψηλά ...οι ''ευάλωτοι'' από ρυζόχαρτο..οι μικροί..οι ''χαρταετοί'' μου !!!

Έχουνε μια μαγεία οι χαρταετοί όσο να πεις. στα παιδικά τα μάτια..μα και στα μάτια των μεγάλων που προσμένουνε..τα όνειρά τους για μια μέρα να ''πετάξουν''..Γεμάτος ο λόφος και το ''τούμπι'' στο μικρό μας το χωριό..από πετρούλες κάτασπρες που παριστάνανε σπιτάκια .. ένας παιδότοπος  θαρρείς..παλιάς κοπής..χωρίς τραμπάλες και τσουλήθρες και σκαμνάκια..Τόπος όμως συνάντησης  παιδιών .. παιδιών που ήταν ''αλητάκια'' ευφάνταστα..που δεν τους έλειπε το κέφι και η χαρά..Μέρες πριν με τα '' σύνεργα'' ζυμάρι ..κόλλες και σχοινί..χαρταετούς εκόβαμε να φτιάξουμε..τα όνειρά μας να τα στείλουμε ψηλά..μη μείνουνε μονάχα ''κολλημμένα'' πα στη γη..ψηλά ..έστω για μια μέρα να πετάξουν..

Βαρέθηκαν κλεισμένα μες στα σκοτεινά κελάρια μας..θέλανε στον αιθέρα να βρεθούν κι αυτά..μαζί με τις ουρές τις πλούσιες των χαρταετών..μαζί τους  το ταξίδι που ονειρεύονταν..επιτέλους να το ξεκινήσουν..Ταξίδια μακρινά..σε χώρες δίχως έχθρες ..χωρίς πόλεμο..ταξίδια μαγικά..Πάντα αρχηγός όλων των κοριτσιών εδήλωνε ο Λάκης..ήτανε αγόρι όμορφο..μας το 'παιζε και ντροπαλό..μα είχε μάτια ερωτεύσιμα..όλες εσιγολιώναμε για τη γλυκειά ματιά του..Πάντα ..έτσι στη ζωή ένας τολμάει πιότερο..το φόβο τον νικάει..δεν το φοβάται το ''σχοινί'' που κινδυνεύει να κοπεί...και το ανεβάζει το όνειρο στο ''όχημα''..που στα ουράνια  ταξιδεύει...

Σε τούτο το  ταξίδι μας το πολύπλοκο..άλλοτε μαγικό και άλλοτε λυπημένο.. και  ''αμόλα και καλούμπα''..γιατί δεν είμαστε ολομόναχοι..έχουμε και συνεπιβάτες..Κοίτα μπροστά σου πως απλώνεται το απέραντο γαλάζιο...έρχεται ο ήλιος από ψηλά και καθημερινά σε γλυκοξημερώνει...Δες ..κοίταξε ψηλά..φανήκανε στον ουρανό απ' το πρωί..λες κι είν' θαλασσοπούλια..χαρταετοί ωσάν πουλιά..που τα ονείρατα τραβούνε..στα ψηλά για να τα φτάσουν...Και άκου τους πως τραγουδούν εκεί στον ουράνιο θόλο που είν' το σπίτι τους...στο απέραντο  το σπίτι τους...πάνω από τα αφρισμένα κύματα τις περισσότερες φορές..όχι δεν φοβούνται το σχοινί που τους κρατά..κι ας μοιάζει τόσο ευάλωτο..αξίζει να ρισκάρεις..για μιας ημέρας έστω ''πέταγμα''..πέταγμα ονειροπόλο ..καθώς κομμάτι - κομμάτι το όνειρο παίρνει οστά και σάρκα!!!  

Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

λίγοι οι ''βουτηχτάδες'' της αγάπης..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λίγοι οι ''βουτηχτάδες'' της αγάπης της αληθινής..που κύματα αψηφούν..που θάλασσες πλατιές δε σκιάζονται..καπεταναίοι χρίζονται..ανοίγουνε στο άγνωστο πανιά..Ήτανε μέρα αλλιώτικη ετούτη η μέρα η σημερνή..πάνε σαράντα χρόνια..μα τυπωμένη μένει ακόμα εκεί μες στο ''τεφτέρι'' της καρδιάς..επανάληψη ανάγνωσης ζητεί..ήτανε μέρα βροχερή..απόκριες και οι μασκαράδες εχορεύανε ανέμελα στους δρόμους και στης Πλάκας τα σοκάκια..

Κι εσύ..μόλις που εγυρίσαμε απ' της εκκλησιάς τα στεφανώματα.. θέλησες μες στο πλήθος να χαθούμε με τους φίλους μας.. κι εμείς..'Σαν άλλοι ''μασκαράδες της αγάπης''.. της αληθινής .. στους ήχους της βραδιάς να αφεθούμε..έτσι..σαν πανηγύρι ήθελες να μοιάζει η ένωση αυτή..σαν πανηγύρι της αγάπης... Πάντα  ήσουν ανατρεπτικός και απρόβλεπτος..δε σου αρέσαν τα κατεστημένα ..οι χαιρετούρες και τα τυπικά..Πάνε σαράντα χρόνια αγάπη μου γλυκειά..μια ολόκληρη ζωή..και ακόμη η αγάπη μέσα μου..ακόμα κατοικεί... !!! Χαρίζουνε ρουμπίνια για τη μέρα αυτή..μα εσύ ''ρουμπίνι'' εζωγράφισες  εκεί ..μες στης ψυχής τ' απόκρυφα..που ακόμα λάμπει τις νυχτιές..κι ας είσαι εκεί ψηλά...
Ήτανε του Φλεβάρη 23...
Για σένα Γιώργη μου...... 

η φίλη σας Σοφία..
..............................................................................................................