''ζωή χωρίς αμαρτία είναι ζωή..εν τάφω''.

"Ζωή χωρίς αμαρτία είναι ζωή…εν τάφω. Γιατί η αμαρτία είναι ο μπούσουλας, η μουσούδα της ζωής που ψάχνει να βρει την έκπληξη, την περιπέτεια της χαράς και της αγάπης, κι ύστερα, σαν δεν υπάρξει η αμαρτία, πώς θα υπάρξει η γλυκιά συγχώρεση; Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μην κάνεις αμαρτία στη ζωή σου, να μην κοσμήσεις την πλάση με τις κρυφές επιθυμίες και τα μεράκια σου. Δεν υπάρχει αμαρτία, μόνο ύβρις υπάρχει, κι απ’ αυτήν είναι αβάσταχτα φορτωμένη η κάθε μέρα του ανθρώπου"

''το κλειδί είναι κάτω απ' το γεράνι''
( Χρόνης Μίσσιος ) 
...............................................................................................................

( ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω..
ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ- ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8)
..............................................................................................................

''ωραίοι Έλληνες''....Χρήστος Μποκόρος..

Ζωγράφος: Χρήστος Μποκόρος

Στη συνέντευξή του στο eirinika ξεχωρίζω τα παρακάτω όμορφα λόγια του :

• Ένα μάθημα είν’ η ζωή. Επ’ αγαθό ή όχι, εμείς αποφασίζουμε.
• Έφηβος όμως αρνιόμουνα να εμπιστευτώ το χάρισμα, πίστευα ότι έπρεπε να παλέψω ν’ αλλάξω τον κόσμο.
• Τί μπορεί δηλαδή να κάνει, σ’ αυτόν τον καιρό της ταχύτητας και της ακατάπαυστης ανανέωσης, η ζωγραφική, που, από τη φύση της, παράγει σταθερές εικόνες και προσδοκά στην αιωνιότητα;
• καταλαβαίνω τη ζωγραφική σαν ένα φωτεινό παραπέτασμα μπροστά απ’ το χάος, μετέωρη πάντα στο σκοτάδι.
• Αρπάζω λοιπόν κι εγώ σαν κλέφτης ό,τι με συναρπάζει, απ όπου κι αν προέρχεται το νεύμα. Όλος ο κόσμος χωράει μέσα μας!
• Η ελια; Μια φωτεινή ομολογία στο πουθενά του σκότους. Αυτό ένιωθα να παιγνιδίζει στη διάφανη σκιά της.
• Η ελιά Έγινε οικουμενικό σύμβολο ειρήνης και ευζωίας υλικής.....
• Ζούμε εν κοινωνία, εκεί δημιουργούμε και εκτιθέμεθα.
•  
• ......και τη μητέρα μου, που μού’λεγε πως έστιψε ρόδια κι ήταν ο πρώτος χυμός καρπών της γης που γεύτηκα μωρό.
• Η τέχνη πάντα διαπραγματεύται την αθανασία εν ζωή, μνημειώνει ζωντανή τη μνήμη, την ιστορία, συγκρατεί και συντηρεί ολόφρεσκο το νόημα και την αξία της ομορφιάς, του ιδανικού, του αγαθού.
•  
• Χρήστος Μποκόρος.
• ......................................
• (  Ο Χρήστος Μποκόρος είναι Έλληνας ζωγράφος, ο οποίος γεννήθηκε το 1956 στο Αγρίνιο, 
• ζει και εργάζεται στην Αθήνα.)
• .......................................................................................................
•  

• Γοητεύομαι..με συναρπάζει να περιδιαβαίνω μέσα στις ζωές ανθρώπων με τη διαφορετική ματιά..στην τέχνη..στη ζωγραφική..στη μουσική..στην αντοχή και την αντίσταση.. απέναντι στο γκρίζο κάθε εποχής..αυτή τη φλόγα που φυτεύουνε οι ''χαρισματικοί'' οι άνθρωποι..να καίει σιγανά και να μας οδηγεί..σαν το φωτάκι στο σκοτάδι..
• Έτσι ένιωσα μπροστά στον πίνακα αυτό του κ. Μποκόρου Χρήστου..τα χρώματα τα Ελληνικά στα φύλλα μιας ελιάς..η φλογίτσα μέσα απ' αυτήν την όμορφη ιδέα..που κρατεί από τα βάθη των αιώνων του τόπου αυτού..
• Σας ευχαριστώ..όλους εσάς..που με τις εικόνες σας..με τις μουσικές σας κρατάτε τη φλογίτσα του πολιτισμού..και την ιδέα αυτή που λέγεται Ελλάς..αναμμένη..
•  
• η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη.
• .......................................................................................................

Σκέψεις και λόγια...Μαρία Πολυδούρη...

«… Ήμουν ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχομαι, αλλά και ποιο παιδί δεν είναι άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη! Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά κι αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που ’ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε από τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε στιγμή τραγούδι…
Με αγάπη
Μαρία Πολυδούρη»

(Απόσπασμα από «Μια Επιστολή» – «Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα…»)
...............................................................................................................

''εδήλωνε θριαμβευτής '' - Σοφία Θεοδοσιάδη

Εδήλωνε..θριαμβευτής..
έτσι θαρρούσε..εγελιόντανε οικτρά..
ο χρόνος ο ''αλήτης''...
Χρόνε ανυπότακτε κρυφτούλι παίζεις με τα με..
μα εγώ δε σε φοβούμαι χρόνια τώρα πια..
στο σκασιαρχείο εθίστηκα από μικρή..
ανυπότακτη περσσότερο από σένανε..
στη σκάω και θυμώνεις..μου αγριεύεις και γελάς..
τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά..
μα μες στις χαραμάδες απ' την πόρτα που μου κλειείς..
γίνομαι φως..αόρατη σκιά..
κλέβω ''αχτίνες''..για να ζεσταθώ..
από τον ήλιο μου..τον νικητή..το ''ζωοδότη''..
Στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής.. 
βρίσκω παιδιά που μοιάζουνε ''αμούστακα''..
κι ας έχουν γκρίζα τη γενειάδα..
Συντρόφια αυτά δικά μου από παλιά κοπή..
της λιποταξίας τα παιδιά..
αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού..
παίζουν μαζί μου το κρυφτό.. κυνηγητό..
μου τραγουδούν κοτσάκια..
γεύονται..απομυζούν..ενέσεις λες και δυναμωτικές..
στην άχαρη στιγμές - στιγμές..
λιμνάζουσα ζωή τους..
Είμαστε ''αλάνια''..μιας λιποταξίας ώριμης..
αλάνια επίγνωσης..σκασιαρχεία δημιουργικά ζητούν..
υφάδια για να πλέξουν στα κορμιά..
Μου μήνυσε ένας φίλος μου απ' τα παλιά..
πως τα αραχνιασμένα τα κορμιά..
οφείλουνε να μένουν στο σκοτάδι..
εκεί να πλέκουν τον ιστό..το σκότος τους ταιριάζει..
μα αλάνι αγώ ατίθασο..εμειδίασα ειρωνικά και σιωπηλά..
εσκέφτηκα εκείνες τις αράχνες του μυαλού του..
που δίχτυ επλέξανε πολύπλοκο..
 κρυώνει μες στον κρύο θάλαμο του νου..
παρέα..συντροφιά.. με τις δικές του ταραντούλες..
τι..τα αλάνια τα αληθινά..
ως τα βαθιά γεράματα δε ζούνε σε θαλάμους...

'' εδήλωνε θριαμβευτής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''κρυάδιασε ο καιρός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κρυάδιασε ο καιρός..τα βράδια κλείνω από νωρίς κουρτίνες και τα στόρια..μ'αρέσει αυτό το χαμηλό..το μαλακό το φως απ' το παλιό φωτιστικό μου..
γίνεται το δωμάτιο αλλιώτικο..έρχονται και με βρίσκουνε οι ''φίλες'' μου..της μέρας μου οι έγνοιες..
Καθόμαστε ανακούρκουδα πα στο κρεβάτι μου..αυτές κι εγώ..
σ' ένα παιχνίδι δύναμης..σαν στρατιωτάκια ενός σκακιού απέναντι..που νικητή γυρεύουν...
ερωτεύτηκα τις στάλες της βροχής..μα όχι τα λασπόνερα που.. κύλαγαν τα βροχερά..του Φθινοπώρου βράδια..
πατρίδα γνώριμη..φιλόξενη..ζεστή..
ήτανε η μικρή..μα ευρύχωρη ψυχή μου...
έκοβα απ' τα κομμάτια της συχνά..
τα μοίραζα αφιλοκερδώς..έμοιαζα ζημιωμένη..μα..
απ' τη ζημία μου αυτή..στις τρύπες και στα τραύματα..
που άφηνε το ''μαχαίρι''..
εφύτρωναν αγριολούλουδα αλλιώτικα..πρωτότυπα..μοναδικά..
αίμα απ' τα τραύματα..σαν χρώμα άλικο..

έβαφε ..με τις τέμπερες απ' το αίμα στις πληγές..
το λουλουδιαστό μου το φουστάνι..
τις μικρογραφίες μιας ολόκληρης ζωής..σε ένα πλάνο μοναχά..
μιας μέρας φορτωμένο...
Έρχονται βραδια..ένα χέρι αόρατο θαρρείς..εκείνο της ψυχής μου..
 πιάνει ζεστά..σφιχτά..με σιγουριά..τα φύλλα της καρδιάς..
σεργιάνι να τα βγάλει..
Ευχαριστώ καθημερινά που πρόλαβα..που έζησα και σήμερα.
.που στάθηκα ορθή στα καθημερινά..στα απλά..μα όχι απλοϊκά..
στην καλοσύνη..στην κακία..
στις γεύσεις τις γλυκές και τις πικρές..στα χρώματα ..που..
το φουστάνι μου..ακόμα μου φορά..

 ''κρυάδιασε ο καιρός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

<< αυτοβιογραφία του φωτός >> - Γραμματικάκης Γιώργος.

 Με αυτά τα λόγια αρχίζει την αυτοβιογραφία του το αρχέγονο φως, που η ανακάλυψή του το 1965 υπήρξε από τις σημαντικότερες στην ιστορία της κοσμολογίας.Βιβλίο εύληπτο και πολυσήμαντο, η "Αυτοβιογραφία του φωτός" περιγράφει με απλά λόγια την συναρπαστική περιπέτεια της σύγχρονης επιστήμης, και απλώς ζητά από τον αναγνώστη να διαβαστεί "πρώτα με τον νου και, ύστερα ή παράλληλα, με την ψυχή".

Γιώργος Γραμματικάκης.
.............................................................................................................

"Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με ένα περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο. Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα -την γένεσή μου και την γένεση του Κόσμου- που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς πολλοί διερωτήθηκαν για την φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στον θαυμασμό και την αποδοχή... Εγώ λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου".
..............................................................................................................

''με τις σκέψεις μου''....

 Το ''ταξίδι'' μας προς την Ιθάκη των γνώσεων είναι συναρπαστικό.. όσο περισσότερο κατανοούμε το χώρο..το χρόνο..τόσο περισσότερο κατανοούμε τον εαυτό μας..τόσο περισσότερο κατανοούμε την μικρή κουκίδα που αποτελούμε στο σύμπαν..Μια μαγική ..λυρική αφήγηση..καθώς είμαστε όλοι από αστρόσκονη.. ένα παιχνίδι λόγων ..λέξεων..και γνώσεων..σε τούτο το συναρπαστικό ανάγνωσμα του κ. Γραμματικάκη..το διάβασα παλιά..κάπου στο 2007..το ξαναδιάβασα το Καλοκαίρι..απλά δηλώνω ''μαγεμένη''....

η φίλη σας -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

'' το χαμένο Νόμπελ'' - Κώστας Αρκουδέας

Την ημέρα που κηδευόταν ο Νίκος Καζαντζάκης,στις 5 Νοεμβρίου 1957, ο χριστιανός ιεροκήρυκας Αυγουστίνος Καντιώτης έγραψε στο περιοδικό Σπίθα:

<< Ρεζίλια των σκυλιών γίναμε.Η συντέλεια των αιώνων έφτασε.Βόθρος ρέει από τους ακάθαρτους ποταμούς,από τις σελίδες του ανήθικου.Σήμερα η Ελλάς κηδεύει με δημόσιον δαπάνη ποιον,τον υβριστή της Εκκλησίας μας.Φρίκη ,ούτε υπόνομος των Αθηνών δεν θα ανέδιδε τέτοια δυσωδία.Έφτασε η Δευτέρα Παρουσία.Το θλιβερότερο : ο Μητροπολίτης Ευγένιος, παρόλο που ειδοποιήθηκε αυστηρά από την Ιεραρχία,άφησε τον βλάσφημο να μπει μέσα σε χριστιανική εκκλησία και παρέστη στην κηδεία του.Εύγε, Άγιε της Κρήτης Μητροπολίτη Ευγένιε !
 Η Εκκλησία της Κρήτης έδωσε εξετάσεις σήμερα και μηδενίστηκε στη συνείδηση της Ορθοδοξίας.Ντροπή σας, χυδαιολόγοι της πίστης μας !Να πάτε στις χάβρες, να πάτε στα τζαμιά,αλλά να μην πατήσετε τα πόδια σας σε ιερό ναό της Εκκλησίας μας, πρυτάνεις των πανεπιστημίων,λογοτέχνες και πολιτικοί.Αν ζούσαν σήμερα οι Τρεις Ιεράρχες,θα σας είχαν αφορίσει όλους.>>

Αυγουστίνος Καντιώτης
..............................................................................................................

Ενάμισυ χρόνο αργότερα ,στις 16 Μαρτίου 1959, ο νομπελίστας συγγραφέας και στοχαστής Αλμπέρ Καμύ έγραψε στη χήρα του Νίκου Καζαντζάκη:

<< Έτρεφα πάντα μεγάλο θαυμασμό και, αν το επιτρέπετε,ένα είδος στοργής για το έργο του συζύγου σας.Είχα τη χαρά να μπορέσω να εκδηλώσω και δημόσια στην Αθήνα αυτό το θαυμασμό, σε μια εποχή που η επίσημη Ελλάδα έκανε μούτρα στον μεγαλύτερο συγγραφέα της.Ο τρόπος που δέχτηκε το φοιτητικό ακροατήριο τη μαρτυρία του θαυμασμού μου αποτελούσε την πιο ωραία αναγνώριση που μπορούσε να λάβει το έργο και η δράση του συζύγου σας.Ακόμα δεν ξεχνώ πως, τη μέρα που λυπόμουν να δεχτώ μια διάκριση που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, πήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο απ' όλα τα τηλεγραφήματα.Λίγο αργότερα κατάλαβα με τρόμο πως το μήνυμα αυτό ήταν γραμμένο λίγες μέρες προτού πεθάνει.Μαζί του χάθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες.Είμαι από εκείνους που αισθάνονται και θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται το κενό που άφησε.>> 

Αλμπέρ Καμύ
...................................... 

από το βιβλίο: Το χαμένο Νόμπελ-του Κώστα Αρκουδέα.
Επεξεργασία κειμένων : Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................