'' διαβαίνοντας'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περαστική..αμίλητη διαβάτισσα..βουβή..
συχνά κοιτώντας τον κατάματα  τον ήλιο..
και τον ήλιο της ψυχής μου..
φοβόμουνα τις σκοτεινιές..τις αστραπές..
τις μέρες που άλλαζε ο καιρός και..
βρέχονταν ως το πετσί οι ώμοι μου..
κουλουριαζόμουνα στην τσέπη του πανωφοριού..
στου ονείρου την κρυψώνα..
περπάτησα ..διαβάτισσα ακούραστη.. 
σε δρόμους..λεωφόρους και στενά..
με βλέμμα αγροίκο κι ένα κλάμμα μου βουβό.. φευγάτη..τραγουδώντας τις νυχτιές..
Με σταύρωσαν οι άνθρωποι ..
γιατί θυμούνται ακόμα το σταυρό απ' το Χριστό..
ίσως ακάνθινα να φόρεσα..άθελά μου..
στεφάνια στα κεφάλια τους κι εγώ..
κι ήρθανε χρόνια ζόρικα..χάνονταν το χαμόγελο

ερχόνταν όμως οι έρωτες..γεμίζαν τη ζωή μου..

τραγούδια μου τρατάρανε βαθιά..γλυκά κι ερωτικά..

γεμίζανε τα αυτιά μου με τις νότες τους..

σβήνανε τα πεντάγραμμα εκειά τα θλιβερά..

Βρέθηκαν μες στα μονοπάτια μου..
εκεί..σαν άλλοι ''άτεγκτοι''.. κι οι δικαστές..
με τα φραγγέλια παραμάσχαλα..ως άλλοι ''σταυρωτήδες''..

 καθώς ανυποψίαστοι..αδοκίμαστοι να μένουνε..
 στα τραταρίσματα της ηδονής..
όμοιοι φονιάδες γεύσεων..της ίδιας τους ζωής...
Οϊμέ..τους ''κακορίζικους''..πόσο τους συμπονώ !!!

  ''διαβαίνοντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη 
...............................................................................................................

[Κ᾿ ΗΡΘΕ ΜΟΙΡΑΙΑ...] - Μαρία Πολυδούρη

Κ᾿ ἦρθε μοιραῖα τοῦ φθινοπώρου ἡ Ὥρα,
ἀνάμεσό μας στάθη σκυθρωπή,
μᾶς ἄφησε τ᾿ ἀνταλλαγμένα δῶρα
καὶ τὸ γιατί χωρὶς νὰ μᾶς τὸ πῆ

Μᾶς ἔρριξε στὸ δρόμο πρὸς τὴ χώρα
μὲ γρήγορο τὸ χέρι ὡς ἀστραπή.
Μαζὶ στὸν κόσμο μὰ μονάχοι τώρα,
μία μοναξιὰ σὰν τάφου σιωπή.

Μόνο ἔφτανε ὁ ἀχὸς τοῦ τραγουδιοῦ σου,
μία ἀνάστερη νυχτιὰ χωρὶς πνοή.
- Ἄχ, ποὖνε ἡ νύχτα ἐκείνη τοῦ παληοῦ σου
Τοῦ τραγουδιοῦ, μία προσμονὴ κρυμμένη;
Μ᾿ ἔφτανε ὁ ἀχός... Δὲ σώνεται ἡ ζωὴ
ὅταν τοῦ τάφου ἡ πόρτα εἶνε ἀνοιγμένη.


Μαρία Πολυδούρη - ''οι τρίλιες που σβήνουν''.
................................................................................................................

“όνειρο” - Μαρία Πολυδούρη.

Δὲ μ᾿ ἔφτανε οὔτε κὰν ἀχὸς
μέσ᾿ στὴ ζωὴ ποὺ ζοῦσα.
Κ᾿ ἡ θύμηση λιγόθυμη
τῶν ὅσων ἀγαποῦσα.

Κ᾿ ἦρθε ἡ ματιά σου γελαστή
ἐαρινὴ ἐλπίδα
καὶ γιὰ τὰ ποὺ μοῦ λείψανε
μοῦ μίλησε μ᾿ ἐλπίδα.

Μὰ εἶνε οἱ χαρές μας φτερωτὲς
καὶ τὸ φθινόπωρο εἶνε
μέσα στὴν ἴδια μου φωνὴ
ποὺ σοῦ φωνάζει: μεῖνε.

Καὶ τῆς ματιᾶς σου ὁ γελαστὸς
ἥλιος θὰ βασιλέψη
καὶ τ᾿ ὄνειρο θὰ ξεχαστῆ
προτοῦ κὰν ἀληθέψη.

Μαρία Πολυδούρη
 “Οι τρίλλιες που σβήνουν” - 1926
..............................................................................................................

'' άνθρωποι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στης χαραυγής του ερχομού το συναπάντημα..
τη γέννα μου..απρόσμενα εκοιλοπόνεσες..
κάτω από ένα καραγάτσι..
ξωμάχος ήτανε η μάνα μου η λυγερή..
μιας χάρις..σαν το ξωτικό..επάλευε στη γης.. 
άνθρωπος νιόφερτος..μες στον μικρό τον κόσμο..
μιας ιστορίας το δικαίωμα να γράψω εδικαιούμουν
να αγαπήσω και ν' αγαπηθώ..
και μες σε τούτο το αλισβερίσι μου του παζαριού
του δούναι και λαβείν..
θέλησα?..ερήμην μου?..επιθυμία μου ήταν δυνατή..
άνωθεν..ως και κάθε νιόφερτου..
τους ανθρώπους να λαμπρύνω με την παρουσία μου..
κι απ' τη δική τους και εγώ να λαμπρυνθώ..
Τη μυρουδιά του ψέμματός τους  δεν αγάπησα..
ακόμα μου κυκλώνει την ψυχή..
σαν αεράκι απογευματινό Καλοκαιριού..
στου καύσωνα της υγρασίας τα μέρη..
Κάποιοι με λάτρεψαν πολύ..
όπως κι εγώ με πάθος..
άλλοι μ' αρνήθηκαν αναίτια θαρρώ..και
με πετάξαν έξω απ' τη ζωή τους..
σάμπως δεν έκανα το ίδιο και εγώ ?
ίσως αυτή η ''αποβολή''..μια τίμια
μια στάση να 'ναι της δικής μου της ζωής..
της άρνησης της μετατόπισης των ιδεών..
μιας άρνησης που μοιάζει με σκληράδα..
Ό,τι με άγγιξε..στέκει ολόρθο μέσα μου
αμετακίνητα ολοζώντανο θεριό..
παλεύει και νικά το αμετακίνητα νεκρό μου.. 
ζητά..αποζητά..την άδολη αγάπη της ψυχής..
ποτίζεται..βλασταίνει..αναγεννιέται.. 

 ''άνθρωποι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ - Μαρία Πολυδούρη.

φωτογραφία : Lucien Glergue

Η Μαρία Πολυδούρη έγινε γνωστή κυρίως μέσα από την σχέση της με τον Κώστα Καρυωτάκη και από το γεγονός του «έκλυτου βίου» που διατείνονταν οι άνθρωποι της εποχής ότι ζούσε. Αυτό όμως λειτούργησε εις βάρος των ίδιων των ποιημάτων της, το περιεχόμενο των οποίων συχνά παραμερίστηκε προς χάριν των βιογραφικών εντυπώσεων. Ακόμη περισσότερο, για να εξυπηρετηθεί ο «μύθος» του μοναδικού έρωτα με τον Καρυωτάκη, παραμερίστηκαν και αποσιωπήθηκαν τα άλλα της ποιήματα..την οποία πολύ φυσιολογικά συγκίνησαν και άλλοι άντρες.

 http://www.sofiakolotourou.gr/articles/9/69

..................................................................................................................................................

 Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Του φθινοπώρου η πνοή περνάει
στα δέντρα που δεν τα φοβίζει
καταστροφή.

Ο ευκάλυπτος την κυβερνάει,
μιλούν σα φίλοι και λυγίζει
τη νέα κορφή.

Ο πεύκος άκουε μεθυσμένος
κάποιονε θρύλο που θρηνούσε
μεσ’ στα κλαδιά.

Θυμάται που συλλογισμένος
ο ερωτικός ποιητής περνούσε,
όλος καρδιά.

Tα μάτια του γέμιζε ο πόνος.
Στα σφραγισμένα χείλη ανθούσε
το χλωμό φως.

Ο ποιητής περνούσε μόνος.
Του τραγουδιού του ακόμη αχούσε
ο στεναγμός.

Μα τώρα σιώπησε η καρδιά του
και μόνον ο έρωτάς του μένει
και περπατεί.

Και όλοι μας λέμε είναι η σκια του
που τριγυρίζει - είναι η θλιμμένη
σκια του ποιητή.

......................................................................................................................................................................

'' των μυρωδιών σου η αύρα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Της μνήμης μου τα καλντερίμια..
τα σοκάκια και οι βραγιές..
μυρωδικά..δεντριά γεμάτα μυρωδιές..
πατημασιές του νου..
επιστροφές μου ''μαγειρεύουν''..
Εφύτευες..αγάπαγες το χώμα..
είχες μιαν αίσθηση της Γης και της προέλευσής σου..
ηθελημένα ή αθέλητα..με επίγνωση ή όχι..
εφύτευες για τη ζωή..το θάνατο παράβλεπες..
άφηνες στίγματα..πατημασιές από τον πηγαιμό..
καθόλου το φευγιό δεν εμελέταγες..
Έμοιαζες της κοντούλας λεμονιάς..
που εφύτεψε ο πάππος σου..
να 'χεις..στο φαγητό σου γεύση περισσή..
Χειμώνα Καλοκαίρι να ραντίζεις..
ήταν διφόρια σου 'λεγε ετούτα τα δεντριά..
όλη τη χρονιά καρπίζουνε..
ωσάν κι εσέ νόνα ακριβή..
καρπούς η μοίρα σου έταξε..
τη νοστιμιά μες στη ζωή..εσύ να την μοιράζεις..
 Μαράθηκε..ξεράθηκε η μια σου λεμονιά..
Πίσω από το παλιό παράθυρο..
το μαγερειό και το κελάρι σου..
πάντοτε κατοικούσαν.
 οι μυρωδιές σου και τα βότανα..
σκορπούν μιας νοσταλγίας γεύση..
πατρίδες..μίξεις και ζωές..μείγμα εκρηκτικό..
μιας μυρουδιάς αλλιώτικης..μιας παρουσίας ξαφνικά..
αθάνατης μπροστά μου...στέκεις και με κοιτάς...
Μαγείρευα μονάχη μου..έβαζα όλα τα μυρωδικά..
μοσχοβολιές εσκόρπαγα σε όλη την κουζίνα..
Ήθελα να βρω μια μοσχοβολιά κι εγώ..
 ξεχωριστά να νοστιμεύεις το φαϊ σου..
να ανακατώνουμε στα πόδια σου..
μαγείρισσα να γένω..μα εσύ με μάλωνες..
και μου 'λεγες γράμματα πως μου πρέπουν..
Αχ..νόνα μου..που να 'ξερες..που να φαντάζοσουν..
πως ελαχτάραγα..''μυρωδικά'' να βάζω στις σελίδες μου..
να 'χουν τις μυρωδιές που ενοστίμευε το φαγητό..
της όμορφης ψυχής σου.. 
καθώς..έρχονταν..φεύγαν τα Φθινόπωρα..
Οκτώβρηδες περνάγανε ''χρυσόφυλλοι''..
περίπατοι στις λεύκες..
συλλέκτες δεινοί οι δυο μας των μανιταριών..
της άγριας ρίγανης συλλέκτες..
ανέμηδες..βοριάδες Φθινοπωρινοί..
κει πάνω στου Βορρά..τα αγαπημένα μέρη !!!

''  των μυρωδιών σου η αύρα'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................

''έπαψα να μασάω τα λόγια μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Επιλεγμένο απόσπασμα από το βιβλίο Homo Educandus :

«Να ζευτείς για να δουλέψεις στις ανάγκες των ανθρώπων σήμερα σαν δάσκαλος είναι μια δουλειά όμοια με τη δουλειά του κηπουρού, του ταχυδρόμου, του πρωτοσυναφιτζή, του μιναδόρου και όποιου άλλου. Διαφέρει μονάχα σε ένα: ότι ενώ εκείνοι, και στην περίπτωση πού δεν ξέρουν τί κάνουν, έχουν κάποια δικαιολογία, ό δάσκαλος δεν ημπορεί να την έχει. Ή ίδια ή φύση της δουλειάς του του απαγορεύει την άγνοια»

Δημήτρης Λιαντίνης.



................................................................................................................
                                                                                                                                               

Μέσα λοιπόν σε τούτες τις φράσεις του σπουδαίου σοφιστή..του σπουδαίου συγγραφέα και λατρεμένου μου δασκάλου..κρύβονται αλήθειες ανεξίτηλες..Ναι..ναι..δεν κρίνω..μα κατακρίνω συμπεριφορές συχνά..θαρρώ το δικαιούμαι..όχι σαν άλλος δικαστής..μα σαν υπεύθυνος και δάσκαλος μα περισσότερο πολίτης..πάντα η αλήθεια είναι ψυχρή και μας πονάει..μα είμαι και δηλώνω θιασώτης της αλήθειας..και ας πικραίνω ανθρώπους μου συχνά..Ξυπνάς απ' το πρωί κι απ' το ξημέρωμα..γκρίνια αρχινάς για το ανάλγητο το κράτος σου..και το Υπουργείο Παιδείας..
Και ναι..μαζί σου συμφωνώ..χρόνια ολόκληρα η Παιδεία βασανίζεται στα χέρια άσχετων συχνά..

Χρόνια ολάκερα το ξέρεις και το ξέρουμε πως δεν είναι Φιλανδία εδώ..δεν νοιάζονται οι δάσκαλοι για αληθινή αξιολόγηση..χίλιες ανόητες δικαιολογίες προφασίζονται..να μην αξιολογούνται..όταν σε χώρες πρότυπα οι δάσκαλοι ''αυτοαξιολογούνται''..παράξενο σου φαντάζει εεε?Ναι..το ζήσαμε εκ του σύνεγγυς και ''εζηλέψαμε'' για το υψηλό επίπεδο των συναδέλφων μας εκεί..όταν μέσα από τα προγράμματα ανταλλαγών δασκάλων των χωρών..  χρηματοδοτούμενα προγράμματα της Ένωσης της Ευρωπαϊκής μας έφεραν κοντά τους..όταν εδώ ακούν αξιολόγηση στο σινάφι μου πετάνε ''φλύκταινες..σας λέει κάτι αυτό? 

Όχι..'επαψα να μασάω τα λόγια μου και να χαϊδεύω αυτιά.. Είμαι κι εγώ παιδί της εκπαίδευσης απ' το αίμα σας συνάδελφοι..από επιλογή προσωπική και όχι από τύχη..γιατί δεν τα κατάφερα αλλού για να σπουδάσω..Και ναι..δούλεψα δέκα ( 10) χρόνια σε ιδιωτικό σχολειό..και άλλα είκοσι  στη δημόσια εκπαίδευση..καμμία σχέση το ιδιωτικό με τα σχολειά του Δημοσίου..Εκεί ελέγχεται ο δάσκαλος και αξιολογείται..Κι αν πας μια καινοτομία να προτείνεις και να εργασθείς με ζήλο υπερβάλλοντα..στο Δημόσιο σχολειό σου..σου λένε μάγκικα και ανόητα..πως τους ''χαλάς την πιάτσα''..Ναι μην απορείται διόλου γι αυτό..''ιδίοις ώσι'' το ακόυσαμε κι αυτό.. Σαφώς και δεν είναι όλοι οι συνάδελφοι όμοιοι. .σαφώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις..όμως αλίμονο..η πλειοψηφία βολεύεται στο δημοσιοϋπαλληλίκι..Προγραμματίζουν λοιπόν για την εκπαίδευση..και μυαλά που από τάξεις σχολικές δεν επεράσανε ποτές και ιδέα δεν έχουνε για τη διδασκαλία..τις ελλείψεις και τα παρεπόμενα ..μιας μεστής εκπαίδευσης..αληθινών ανθρώπων πολιτών..Μα εσύ..δάσκαλε αληθινέ και εργατικέ..κι ας είσαι η εξαίρεση συχνά..και γονέα που έχεις νοιάξιμο..από μόνος σου τι έπραξες..χτύπησες τη λερναία ύδρα άραγε..ή χάθηκες στο πλήθος με τις άναρθρες κραυγές ? 

Σήκω και πάρε την κατάσταση όσο μπορείς στα χέρια σου.. οργανώσου..δούλεψε με πάθος και ορμή..χτίσε τη γύρω γειτονιά σου..και αγνόησε τους ανεγκέφαλους..δώσε βαρύτητα στα λόγια των σπουδαίων μας δασκάλων..τρέξε εσύ δάσκαλε πιο μπροστά από την επαγγελματική σου τη φθορά..και γίνε εσύ γονέα μου υπεύθυνε..αρωγός στη συνοχή..στην παιδεία την αληθινή..αρωγός στο έργο του δασκάλου..Είστε στο ''ιδιο'' το στρατόπεδο..δάσκαλοι και γονείς μα και παιδιά..
Βαριέσαι..απογοητεύτηκες..και καταστρέφεις τη μαγεία της δουλειάς..καταστρέφεις και τη μαγεία που από σε ζητούν τα φρέσκα τα μυαλά..Αν είχες την υπομονή να διάβαζες..να μην ''πασάλειβες''..γρήγορα..βιαστικά..λεξούλες..και
 φρασούλες σαν φαστ- φουντ..ακόμα κι εδώ μέσα στο διαδίκτυο.. και να θαρρείς με μια μαγκιά πως είσαι μορφωμένος..πλάνην οικτρά πλανάσαι.. ανάγνωσε..ένα τουλάχιστον την ημέρα άρθρο αληθινό..πολύ καλύτερη θα γίνει η δική σου η ζωή..μα και των γύρω σου ζωές..και φίλων και μαθητών μα και γειτόνων..θα είχε ενδιαφέρον άλλο..διαφορετικό..μιας ζωής με συνοχή και κοινωνικό ιστό..μιας ενδιαφέρουσας και συναρπαστικά μεγαλόπνοης ζωής..γίνε εσύ η αλλαγή του κόσμου..ξεκίνα πρώτα από τον εαυτό σου ..όπως μας διδάσκει η θεωρία του Γκάντι....

η φίλη σας...
Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός.. 

( ''έπαψα να μασάω τα λόγια μου'' )
 ...........................................................................................................

Η ΓΚΕΜΜΑ είναι το έργο που καταστερίζει το Λιαντίνη στο πάνθεο των μεγάλων στοχαστών, το HOMO EDUCANDUS είναι το εργαλείο στα χέρια δασκάλων και γονιών για να φτιάξουν καινούριους Λιαντίνηδες.
...............................................................................................................