''όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από την νηπιακή ηλικία''- Δημήτρης Λιαντίνης.

«Βρες μου μια θρησκεία, που ο ιδρυτής της ..
να μην εστερέωσε το οικοδόμημα της
 απάνου στην θεμέλια πέτρα της πίστης για μια ζωή μετά θάνατο,
 κι εγώ θα σου δείξω πως η θρησκεία αυτή δεν έχει οπαδό 
ούτε τον ίδιο τον ιδρυτή της.Δε μιλώ για το Βούδα. 
Γιατί η νιρβάνα είναι εγκατάλειψη, δεν είναι περηφάνεια. 
Με τους θεούς και τις θρησκείες ευρήκαν το δρόμο τους,
 κι εμπήκαν στο δρόμο τους ..
όλα τα λερωμένα και τ’ άπλυτα της ιστορίας. 
 Ιερατείο, συναγωγή, κατήχηση. 
(Δε λέω την ωραία λέξη εκκλησία, γιατί είναι ελληνική
 και δηλώνει τον αγνό και ρωμαλέο δήμο)./p>
Το αφιόνι, η παράκρουση, ο φανατισμός. 
Το θεολογικό μίσος, το odium theologicum. 
Και από κοντά η δυσειδής μορφή 
και η δυσώδης σάρκα όλων αυτών των λειτουργημάτων.
Το κηφηναριό δηλαδή και η παρασίτιση. Οι ομφαλοσκόποι, 
οι θεόπτες, οι δαιμονόβλαβοι και οι δαιμονοκρουσμένοι. 
Kαι ψηλά ψηλά, εκεί πια είναι και δεν είναι.
Εκεί θα ιδείς τα ινστιτούτα της αμάθειας, 
και τις λαμπρές ακαδημίες του σκότους».
 «Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία 
και μέσα στην αταβιστική χαραγή 
και σφυρηλάτηση για δεκάδες γενεές, 
τότε η δομή αυτή γίνεται θεμελιώδης..
 στην υφή της ύπαρξης και της ουσίας σου.
Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, 
στην κοσμοθεωρία σου, 
γίνεται κάτι σαν κληρονομικός κώδικας. 
Δεν ξεριζώνεται με τίποτα.
 Για να το κατορθώσεις..
 πρέπει να γδάρεις το ίδιο το μυαλό σου.
Όπως ο εκδορέας γδέρνει το δέρμα του ζώου. 
Θα χρειαστεί, δηλαδή, να ανασκάψεις
 ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό».

 Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ – ΓΚΕΜΜΑ
( επεξεργασία κειμένου- Σοφία Θεοδοσιάδη )
.............................................................................................................

 «Αν ξέρω τον δάσκαλό μου με ρωτάτε;
 Ήταν μια ολόδροση σταγόνα ανθρώπου!». 

όπως είπε μια μαθήτριά του..στον κ. Αλικάκο...
ακούστε μια υπέροχη σκέψη..μια υπέροχη κατάθεση ..
για το ποιοί διαμορφώνουν τις ψυχές των ανθρώπων.. 
σήμερα..σήμερα που κυριαρχεί η τηλεόραση 
και όχι μόνο...κάθε μέσο επικοινωνίας...
Κι αν παραγκωνίστηκε ο δάσκαλος..
κι αν ο ρόλος του μπήκε σε δεύτερο πλάνο..
μέσα στα στήθια των ονειροπόλων της εκπαίδευσης..
σιγοκαίει το πάθος και  η φλόγα ..
που τη μεταδίδουν με κάθε κόπο ..
κι ας βάλλονται από τα μέσα τριγύρω τους..
Το νερό κυλάει και σιγά - σιγά σμιλεύει την πέτρα.....
η φίλη σας Σοφία.......

....................................................................................................................................................................

''στης λυγαριάς τ' ολόξερο κλαδί''......Σοφία Θεοδοσιάδη

Έπιασε μπόρα δυνατή στα ξαφνικά..χτυπoύν το τζάμι μου..
και στάζουνε οι στάλες απ' της λεύκας τα κλαδιά..
κι εσύ πουλάκι τρομαγμένο και μικρό.. 
ήρθες και στάθηκες επάνω στο κλαράκι της ελιάς του μπαλκονιού
και με κοιτάς..μέσα απ' το παραθύρι μου..κάτι μου ψιθυρίζεις..
 Μικρέ  κοκκινολαίμη καλοσώρισες..αηδόνι του Χεμώνα μου τραγούδα..
Τραγούδα για τις παγωμένες νύχτες που θα έρθουνε..
 τραγούδα για την Άνοιξη..που αδημονεί να επιστρέψει..
Κάθομαι σαν παιδί και σε κοιτώ..μου φέρνεις σκέψεις στο μυαλό..
μου διώχνεις τη μελαγχολία του καιρού του βροχερού.. 
με κάνεις να ξεχνώ πουλάκι μου και τα παράλογα που γίνονται τριγύρω μου..
και τους καιρούς τους χαλεπούς που μας σκορπούν..  
τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα..οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής..
στο τρυφερό..γλυκό κελάηδημά σου..
έρχονται και με συναντούν οι στίχοι του Ελύτη πως:

<< Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, 
 δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. 
Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, 
και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει 
αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;>>

Οδυσσέας Ελύτης

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░
Κι έπειτα πάλι οι στίχοι του Δροσίνη μου θυμίζουνε..
την πρόσχαρη επίσκεψη..που κάνεις στο μπαλκόνι μου..
κι είμαι παρούσα ..ζωντανή.. 
το ταπεινό σου το κελάηδημα και φέτος να ακούσω.. 
Νιώθω στ' αλήθεια τυχερή..που έχω ακόμα αντοχή..το χάρισμα..
τα κελαηδίσματα ν' ακούω..είμαι ακόμα ζωντανή..
δε νέκρωσε η ψυχή μου..επιθυμεί..και νοσταλγεί τις Άνοιξες..
που τα άλλα τα αληθινά τ' αηδόνια θε να ρθούνε..
καθώς εσένανε κοιτώ..ένα στιχάκι..
σιγανό τραγούδι αρχινώ:

Στης λυγαριάς τ' ολόξερο κλαδί
του Φθινοπώρου φτωχικό παιδί
ο καλογιάννος,πρόσχαρος προβάλλει,
με λόγια ταπεινά και σιγανά
Μικρός προφήτης, φτερωτός μηνά
την Άνοιξη, που θα γυρίσει πάλι. 

Γ.Δροσίνης.
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

..................................................................................................................................................................

...να βρούμε τον εαυτό μας.............

έργο: Duy Huynh

«Τίποτα μα τίποτα δεν εξοργίζει τον άνθρωπο όσο το να του στερούν την ελευθερία του, 
να μην του επιτρέπουν να είναι ο εαυτός του, είτε το καταλαβαίνει συνειδητά είτε όχι…..
Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε, 
μόνο εκεί στο βυθό του βρίσκεται η Κόλαση κι ο Παράδεισός μας, 
γι αυτό και προς τα κει, προς τα μέσα, αξίζει να οδοιπορούμε.
 Κάθε δρόμος, και ο πιο μακρινός, και ο πιο φιλόδοξος πνευματικά, από 'κει περνάει. 
Από κει περνάει ακόμα και η απάρνηση του εαυτού όταν την αποφασίσουμε. 
Γι αυτό θυμώνουμε όταν μας εμποδίζουν το μόνο δημιουργικό ταξίδι ζωής: 
να βρούμε τον εαυτό μας.»

«Δεν είναι κακό να ζει κανείς μόνος, αντιθέτως, 
όποιος ασκηθεί να αντέχει τη μοναξιά έχει τη δύναμη να αντέχει πάρα πολλά
 και όχι μόνο να αντέχει αλλά και να απολαμβάνει πάρα πολλά 
που αλλιώς δε θα μπορούσε να διακρίνει. 
Η μοναξιά είναι το ορυχείο της δύναμης και της αυτογνωσίας. 
Δεν ζει καλά κανείς παρά μόνος, έφτασε να λέει ο Διονύσιος Σολωμός. 
Μια μοναξιά όμως που δεν αποτελεί καταφύγιο δειλίας. 
Μόνο τότε. Η επιλεγμένη μοναχικότητα όχι η εξαναγκαστική». 

πηγή : Μάρω Βαμβουνάκη- << το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης >> .
.....................................................................................................................................................

''Ένα Κορίτσι ήσυχο''

Έργο της εικαστικού Ειρήνης Ηλιοπούλου

Με το αλφαβητάρι σου..

μ' έναν παλιό κονδυλοφόρο και χαρτί..

κινώντας..εξεχύθηκες πατρίδα νια για να ''βρεις..
Όλοι στη μέση του χωριού σε ορμηνεύανε ..
μιαν άλλη μεγαλύτερη..από τούτην που σε γέννησε 

πατρίδα να διαλέξεις..
Να 'χει περβόλια ζηλευτά..πηγάδια με νερά.. 
ένα βαγόνι ..παλιοβάγανο..

μιας μνήμης αλησμόνητης ο δρόμος..
Μιας θαλασσοταραχής..ψυχής και σώματος..

η κακοτράχαλη η στράτα του ευρεμού της..

Μες στις απόκρυφες φωλιές της γης..

κένταγες τ' όνειρό σου..
κι έρχονταν οι βοριάδες οι σκληροί..

γκρεμίζαν τις φωλιές..
τόξα και βέλη και ακόντια δεν κράταγες για βόλια..
στα χέρια σου..στα δάχτυλα έναν μονάχα κράταγες..
 μίας πέννας αιχμηρό κονδυλοφόρο.. 

 Ένα κορίτσι ήσυχο..ελύγιζε η πέννα σου στιγμές..

μα όπου κι αν εγύρναγες η ομορφιά πλημμύριζε ..
την ακριβή πατρίδα σου..κι ας ήταν ''προδομένη''..

Θα παραγγείλω απ' την Ανατολή..ροδόνερο της λύπης..
είναι πως λένε φάρμακο..γιατρεύει τις πληγές..
τα χίλια μύρα τ' ακριβά..στον κήπο σου να στάξω..
τον πόνο που σε μάρανε του προδομού..

να τον ροδοποτίσω..


''Ένα Κορίτσι ήσυχο''- Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................

<< Τ' απλό παιδί που εγώ αγαπώ>> - Ναπολέων Λαπαθιώτης.

Τ’ απλό παιδί, που εγώ αγαπώ, δεν έζησε στα πλούτη,
δεν έχει τρόπους να φερθεί, και μήτε να ντυθεί,
-μα είναι το πιο καλό παιδί, που μέσ’ στην πλάση τούτη,
μπορεί ν’ απαντηθεί.

Δεν ξέρει γράμματα πολλά, δεν κάνει για σαλόνι,
τα ρούχα του είναι της δουλειάς, τριμμένα και παλιά,
-μα το μεγάλωσε το φως, αυτό που μεγαλώνει
τα ξένοιαστα πουλιά…

Κι άλλοτε μου ’τυχε ξανά, στο διάβα κάποιου δρόμου,
να περπατήσω φιλικά με διάφορα παιδιά:
-μ’ αυτό, σεμνό και ταπεινό, βαδίζει στο πλευρό μου,
σα μια μικρή καρδιά…

Κι όταν των άλλων των παιδιών τα λούσα βλέπει πλάι,
κι αυτό δεν έχει πιο καλό κουστούμι να ντυθεί,
τότε γυρίζει τη ματιά και μου χαμογελάει,
-να παρηγορηθεί…

Ναπολέων Λαπαθιώτης.
.............................................................................................................
σκέψεις............
Πάντα αγαπητοί μου η ελεύθερη έκφραση ενοχλούσε..
ενοχλούσε μερίδα ανθρώπων που διαχειρίζονταν το σύστημα 
και κατ' επέκτασιν την εξουσία...
Μια αλληλουχία συμφερόντων ..σκέψεων ιδεών αντικρουόμενων..
έμπαινε τροχοπέδη στη διακίνηση των αληθινών ιδεών.. 
Γνωστή σε όλους μας η λογοκρισία από την εποχή του Μεταξά..
Κάπως έτσι..από αυτά που διάβασα..
 γι αυτό το συγκεκριμένο ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη..
μ' έκανε να κάνω σκέψεις..σκέψεις που αγγίζουν διαχρονικά..
όσους ενοχλούνται να κοιτάξουν πιο χαμηλά..
να ρίξουν το βλέμμα στα κατώτερα στρώματα..
έτσι θαρρώ ξεκίνησε και αυτός ο πόλεμος
 για τη δημοσίευση του συγκεκριμένου ποιήματος..
Ποιοί άραγε ενοχλούνταν από ανέκαθεν με το ''ξεστόμιζα'' της αλήθειας 
για τις τάξεις της κοινωνίας..και τον παραγκωνισμό των παιδιών..
''ενός κατώτερου Θεού'' κατά τη γνώμη τους ? 
Ποιοί φοβόντουσαν πάντα τον ξεσηκωμό του λαού?
η φίλη σας Σοφία..............

Κάπως έτσι λοιπόν καταγράφηκε αυτή η ιστορία :
Σε πρώτη μορφή γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 1929, ξαναδουλεύτηκε τον Μάιο του 1934 και πήρε οριστική μορφή το καλοκαίρι του 1935. Από επιστολή του ποιητή, προκύπτει ότι ο Πέτρος Χάρης αρνήθηκε να το δημοσιεύσει στη Νέα Εστία «για λόγους ηθικής» αλλά ο ίδιος ο Χάρης αρνήθηκε στον Δικταίο ότι είχε ποτέ απορρίψει Λαπαθιώτη. Πάντως δεν μπήκε ούτε στην έκδοση του 1939 ίσως για το φόβο της λογοκρισίας.

  Η Φιλολογία έρχεται σήμερα, ύστερα από 52 χρόνια, να «εξακριβώσει το πράγμα». Το ποίημα του Λαπαθιώτη δημοσιεύτηκε πράγματι στη «Φλόγα». Στο τελευταίο τεύχος που εξέδωσε το περιοδικό (τχ. 6-7, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1935) δημοσιεύεται πρώτο πρώτο το ποίημα με την ένδειξη «Ανέκδοτο»

πηγή: ιστολόγιο Νίκου Σαραντάκου.
.............................................................................................................

<< Σαν αεράκι >> - Ναπολέων Λαπαθιώτης.

Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες
τι μέλι είσαι για μένα...
Τα μπουμπουκάκια τα όμορφα,
τα μοσχομυρισμένα.
Και τα αγεράκια που φυσούν
Σα λιποθυμισμένα,
δεν έχουνε το βάλσαμο
που `χεις εσύ για μένα...

Της λίμνης τ’ αφρολούλουδο
και του γιαλού η γαλήνη.
Η σμύρνα, το ροδόσταμο
που αργοσταλάει και σβήνει.
Κι οι ροδωνιές, κι η ολόδροση
του κήπου ανθόπλημμύρα,
των δυο χειλιών σου των γλυκών
δεν στάζουνε τα μύρα...!!!

Πάω στην τρισέρημη αμμουδιά
και μόνη τι να κάμω;
Χαράζω κύκλους απαλούς
Στο μουσκεμένον άμμο...
Σαν αγεράκι χάνονται στο κύμα
Απάνω απάνω
Και απόμεινα στην ερημιά
Μονάχη... Τι να κάμω!!!

Τώρα το ετοιμοθάνατο
βαλσαμωμένο αγέρι,
γλυκά τραγούδια θλιβερά
ν’ αναστενάξει ξέρει...
Αλήθεια! Ξέρει πιο γλυκά
να τραγουδάει από μένα!
Εγώ δεν ξέρω πιο γλυκά
μα ξέρω πιο θλιμμένα...
 
Στίχοι: Ναπολέων Λαπαθιώτης

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


......................................................................................................................................................................

Όταν ο Ρίτσος θυμόταν στις Γειτονιές του Κόσμου......

 Όταν ο Ρίτσος θυμόταν στις Γειτονιές του Κόσμου:

Και τα παιδιά πέθαιναν στην πλατεία Ομόνοιας
σφίγγοντας ένα άδειο κονσερβοκούτι
κι οι μαυραγορίτες ταξίδευαν στις στέγες των τρένων
κι οι υπουργοί της Κατοχής χόντραιναν
κι οι ποιητές μάζευαν αποτσίγαρα στη μέση του δρόμου
αχ, έπρεπε να ζήσουμε- δεν ήταν βολετό ν' αφήσουμε στη
μέση τ' όνειρό μας και το τραγούδι μας. 

...ο Βρεττάκος του απαντούσε:

Αν σου λείψω μια νύχτα μην ανησυχήσεις
ως το άλλο πρωί,ως το άλλο βράδυ,ως την άλλη Κυριακή.
Εδώ κάπου θα βρίσκομαι σ' έναν άρρωστο δίπλα,
μ' ένα πικρό ραβδί θα ψάχνω να βρω μια πηγή,
πόρτα σε πόρτα θα γυρνώ μ' ένα ψωμί στη μασχάλη.
Έχε αναμμένη τη φωτιά πάντοτε,γιατί πάντοτε 
θα σου γυρίζω μουσκεμένος.Έχε ζεσταμένο
στα γόνατά σου ένα πουκάμισο κι έχε το νου σου
στην πόρτα και στη δημοσιά μην ακουστώ,γιατί,
δίχως λειψό αποφέγγαρο κι άστρι,κάθε φορά
από την άκρη θα 'ρχομαι του κόσμου.

από το βιβλίο : Το χαμένο Νόμπελ του Κώστα Αρκουδέα.
( επεξεργασία αποσπασμάτων- Σοφία Θεοδοσιάδη )
.............................................................................................................

σκέψεις........

Τότε που οι ποιητές ήταν άνθρωποι αληθινοί..
''επαναστάτες'' με την πένα τους και όχι μόνο..
ύψωναν τη φωνή τους με όποια συνέπεια.. 
και νοιάζονταν για τον άνθρωπο..
που η γενιά εκείνη μας έκανε περήφανους..
ήταν γνήσιοι..ταλαντούχοι..
δε χρειάζονταν να πιάνουν λυτούς και δεμένους 
για λίγη προβολή..ήταν αυτόφωτοι..
όχι πληρωτικοί που έλεγε και η γιαγιά μου..

Τώρα γέμισε η πλάση ποιητές μια χρήσεως..
που λούφαξαν..δεν ακούγεται κιχ..
μονάχα κάποιοι εναπομείναντες..
ελάχιστοι ρομαντικοί..που τείνουν να γίνουν γραφικοί..
Και είναι απορίας άξιον πως οι κανονικές φωνές 
γίνονται γραφικές..και τα συστημικά ''σούργελα''..
γίνονται κανονικές φωνές..
ήρθαν τα πάνω κάτω..κι έτσι μες στην κατάπτωση αυτή πορευόμαστε...
Η μυστική γραφή των σπουδαίων ποιητών παραμένει στο ημίφως..Δύσκολοι καιροί για τους αληθινούς..

η φίλη σας Σοφία.......
...............................................................................................................