''για να ξορκίζεις το κακό' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κι αν..«Χίλιοι μύριοι καλογέροι σ’ ένα ράσο τυλιγμένοι». 
υπόσχεση αιώνες τώρα στέλνουν να ξορκίσουν το κακό..
κι αν στο κατώφλι του σπιτιού οι κόκκινοι οι σπόροι 
ενός ροδιού..βάφουνε κόκκινο το όνειρο..
σκορπούν ευδαιμονίας υπόσχεσης σκοπό..
εσύ ακόμα ζωντανός..παλεύεις..ονειρεύεσαι..
μετράς τα χρόνια που ευδοκιμήσανε..
τα χρόνια που οι σπόροι σε γελάσαν..μαραθήκαν..
στέκεις ολόρθος με την τρίαινα..μάχεσαι τον καιρό...
μα μες στο νου η φωνή του πάππου σου ακόμα τριγυρνά..
αλησμόνητα ζητώντας σου..το ''αίνιγμα'' να λύσεις..
αν πρόλαβες..αν εξετύλιξες το ράσο με τους σπόρους του..
που απλόχερα κι άλλοτε τσιγγουνεύοντας..
 άπλωνε ο χρόνος  με τις μοίρες στα σκαλιά σου...

Μην ξεχαστείς να κρακελάρεις ένα ρόδο στο πορτόθυρο. 
 « Ευτυχισμένος να 'ναι ο χρόνος ο καινούριος σου!»

''για να ξορκίζεις το κακό'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

.............................................................................................................

# Να 'μουνα η περικοκλάδα σου #.....Σοφίας Θεοδοσιάδη

Να 'μουνα η περικοκλάδα σου..
να 'σουν ο τοίχος ο παλιός σ' αρχοντικό..
στης ώχρας του το χρώμα..
να σκαρφαλώνω τρυφερά σαν άγγιγμα ψυχής..
τα φύλλα μου στολίδι σου..
γύρα απ' της πόρτας σου τ' αρχοντικού..
να νιώθεις το το άγγιγμα..
να μην πονούνε τα κλαδιά..
την ακριβή σου τη βαφή..
μην ξεφλουδίζει ο τοίχος..
να σκαρφαλώνω..να στηρίζομαι..
να μη φοβούμαι το βοριά..
τους κάτασπρους Χειμώνες..
να κοκκινίζουνε τα μελαγχολικά Φθινόπωρα
τα φύλλα μου..μα πάλι ν' αναστιούνται ..
μέσα στις Άνοιξες να πλέκουνε..
συμπλέγματα του έρωτα..τσ' αγάπης..
γερά τα κρατημένα τα κλαδιά..
να σκαρφαλώνουνε νικώντας τη..
του χρόνου την αψάδα..
όντας διαβαίνουν οι περαστικοί..
να σκέφτουνται..να καμαρώνουνε..
πόσο αγαπήθηκαν τα δυο..
ο τοίχος και η περικοκλάδα του..
σε ένα σφιχταγκάλιασμα αιώνιο..
στις μυρουδιές της θύμησης..
στων χρόνων τις αιώρες..

 # Να 'μουνα η περικοκλάδα σου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................

♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫

............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 5 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

Καρδιά μου..
ανθισμένος κήπος το γέλιο σου στη ζωή μου
Ψυχή μου..
έναστρος ουρανός τα μάτια σου στις νυχτιές μου
Νούφαρό μου
στη λίμνη των δακρύων μου υπάρχεις.
Μουσική μου..
τα βιολιά της καρδιάς μου 
φαντάζουν λίγα για τη μελωδία σου
Όνειρό μου..
τους δράκους θα νικήσω..
αρκεί να κερδίσω το φιλί σου
Αγκάθι μου..
Ευχαριστώ...με ευλάβεια ψιθυρίζω στον πόνο σου.

 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

24/12/2017  ......................................................................................

...................................................................................................................................................................

'''στα χνάρια της'''....Σοφία Θεοδοσιάδη.

Συνήθειο το 'χε από μικρή
 να γράφει..αποσκευές εμάζευε..
 μες στα φεγγάρια της ψυχής της..
μια αγωνία την επερουέλουζε..
μην τύχει και ξεχάσει..και χαθεί..
να μην αλησμονήσει και λησμονηθεί..
μάταιη η σκέψη..ανεξέλεγκτη..
τα χνάρια της ν' αφήσει..
επιθυμία της διακαής...
τα λόγια της τα σιωπηρά..
τα ανείπωτα χτυπήματα..
της πόρτας της ψυχής της..
με τον κονδυλοφόρο της ζωγράφιζε..
 απόηχους..λευκώματα χρυσόδετα..
πα στις ξεθωριασμένες της..
προγόνων τις σελίδες...
δεν άντεχε..επνίγονταν..
έρχονταν βράδια αλλόκοτα..
βράδια που την τυλίγαν οι περικοκλάδες του..
απομυζούσανε το μέλι της ψυχής της....
του κόσμου του αλλόκοτου..
που τις πληγές της χώρας της αιμάτωνε..
του κόσμου του χρωματιστού το κέντημα..
αταίριαστες κλωστές και χρώματα..
σε ένα υφάδι υφαμένα....
βαθύ πηγάδι η σκέψη της...υπόγειες διαδρομές..
δροσοσταλιές ποτιστικές..στα μύρα της ψυχής της...

'' στα χνάρια της''- Σοφία Θεοδοσιάδη..
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
....................................................................................................................................................................

''της προσμονής το βρέφος το Θεόσταλτο''......

Κι αν στη ζωή αρνιόμασταν την προσμονή
αν στη ζωή δε ζούσαμε το παραμύθι στιγμιαία
αλήθεια τι θα άξιζε η ίδια η ζωή..
ποιά θαταν τάχα η ομορφιά της..?
στο τέλεμα του χρόνου που περνά..
 για ένα μωρό..μια ελπίδα ..
του ανθρώπου η απέλπιδα κραυγή..
πιασμένη..κρατημένη από μιας γέννας.. 
τον ομφάλιο το λώρο της ζωής..
της προσδοκίας το μωρό...
το βρέφος το ''θεόσταλτο'''
απόψε θα προσμένεις για να δεις...
θα γεννηθεί απρόσμενα αν το θες..
στα ''σπάργανα'' θα μένει τυλιγμένο..
 να σου χαμογελά..εσαεί σαν το καλείς..
το κλάμα να απαλύνει της ψυχής σου..
Καλά Χριστούγεννα !!!

 ''της προσμονής το βρέφος το Θεόσταλτο''- Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

...................................................................................................................................................................

''ήτανε μια Παραμονή Χριστούγεννα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Τα μονοπάτια..τα περάσματα και οι διαδρομές.. 
στη φύση..έξω απ' της πόλης της ζωής..
είν'κακοτράχαλα..σκληρά..πραματευτάδες..
μικροπωλητές..λαμπιόνια και καλούδια να πωλούν..
δε συναντάς καθημερνά..σάμπως θα πεις.. 
πως δεν αδειάζουνε το μέσα μας το νόημα..
εκείνο εκεί το γέμισμα των υλικών..
που τα Χριστούγεννα ασύδοτα σκορπιέται ? 
Παραμονή Xριστούγενα πάντα από νωρίς..
μόλις που εσουρούπωνε..
τα ξύλα έβαζε στο τζάκι η μάνα..δίπλα στη φωτιά..
τα χράμια ήταν τιναγμένα και λιασμένα απ' το πρωί..
στρωμένα μες στη σάλα τη μικρή..
μια σύναξη αλλιώτικη επεριμέναμε..
κάθε φορά που οι ελπίδες μας μεγάλωναν..
πως απόψε θ' αντικρύσουμε το αστέρι.. 

Το αστέρι εκρύφτηκε..το αλλιώτικο..το φωτερό..
στην κρύα του Δεκέμβρη τη βραδιά..
που επερόνιαζε τα κόκκαλα..κοκκάλιαζε τις μύτες..
τα κάλαντα σωπάσανε..σαν έπεσε το βράδυ..
σκοτάδι έγινε πηχτό..βαθύ..
τώρα μονάχα τα αλυχτίσματα απ' τα τσοπανόκυλα.. 
εσκίζαν και χαράζαν τον αγέρα.. 
μα ο πατέρας αργούσε να επιστρέψει απ' τη δουλειά.. 
εδούλευε και τις παραμονές πάντοτε ο πατέρας..

Η μάνα άναψε τις δυο τις λάμπες να φωτάει η σάλα κι η κουζίνα..
άχνιζε η σούπα η Χριστουγεννιάτικη..τα σωθικά μας να ζεστάνει.. 
Κανείς δεν το περίμενε εκείνο το μαντάτο..το βράδυ τούτο το ξεχωριστό..
που ο Χριστός γεννιόταν στις σπηλιές τις φτωχικές..μα και στις πλούσιες τις σάλες κυριών..
γεννιότανε και κατοικούσε και σε ευαίσθητες..τις παιδικές αθώες καρδιές μας..
ήρθε  απρόσμενα..απόψε που οι ουρανοί ανοίγανε ..τη γέννα να μηνύσουν..
ατύχημα το είπανε εκείνο το ''φευγιό''..έτσι απλά..''έφυγε ''από ατύχημα μας είπανε..
η εξαδέλφη η πονεμένη μας..η δόλια η Ελενίτσα..

Ποτέ της δεν τα άκουσε τα κάλαντα..
ποτέ της δεν μας τα τραγούδησε..
ήτανε λέγανε ''δαιμονισμένη'' η μικρή..
κουνιότανε και μούγκριζε..ωσάν το άγριο θεριό..
Δεν ξέρανε και γράμματα οι θείοι μου πολλά..
δεν εκαταλάβανε απ' την αρχή..
πως το κοριτσάκι το όμορφο..γεννήθηκε χωρίς λαλιά..
ούτε και άκουγε ποτές..ήτανε μια κωφάλαλη
 θα λέγαν σήμερα με βεβαιότητα οι ειδικοί.. 
και οι επιστήμονες..που τώρα τα κατέχουν..
ναι..έφυγε..μια Παραμονή Χριστούγεννα.. 
καθώς σεργιάνι την εβγάλανε τα αδέλφια της..
να δει..και να γευτεί εικόνες γέννησης..
στη Φάτνη ..στην πλατεία..

Μα το κοριτσάκι ξέφυγε..δεν πρόσεξε..ίσως και να αγριεύθηκε από τον κόσμο τον πολύ..
και της Ελενίτσας πια το βλέμμα ασάλευτο..τα χέρια της γεμάτα ''αστέρια''
λαμπιόνια που μια γέννα εμηνάγανε..έπαψε πια να καρτερά..
Ατύχημα το είπανε..κι έμεινε το χαμόγελο..για μια πρώτη και ύστερη φορά..
στα χείλη της μικρής μας..σαν παγωμένο αποχαιρετιστήριο..
στον κόσμο που δε πρόλαβε..ίσως και να μην τα κατάφερνε..ποτέ να τον γνωρίσει..
Πήρε μαζί της εικόνες θαλπωρής..μιας γέννησης που δεν κατάλαβε..
και μουσικές που δεν τις άκουσε..της μπάντας στην πλατεία..

Κι εμείς..ζεστοί.. προστατευμένοι.. 
μες στο φτωχικό μας το ζεστό..
παγώσαμε απ' το χιονιά.. που πάγωσε με μιας
 και τις αθώες παιδικές..ανυποψίαστες καρδιές μας..
Αλήθεια εσκεφτόμουνα μικρό κορίτσι εγώ: 
μήπως η γέννηση αυτή επισκίαζε το ''φευγιό'? 
μήπως και κάθε νέος ερχομός..μια γέννηση..
δεν είναι ο νικητής στο δράκο του θανάτου? 
και μήπως τάχατες η γέννηση δεν περπατεί..
χέρι- χεράκι με το θάνατο στις στράτες της ζωής μας?
μα πως..βλέμματα ανταλλάχθηκαν.. 
στης λάμπας μας της φτωχικής.. 
το γλυκερό..το χαμηλό το φως..
πως γίνεται να σε πατούν..έτσι απλά..
πόσο το άδικο μας έζωσε..για μια μικρή..
που φωνές και κορναρίσματα δεν ήξερε να ακούει..

 αποκοιμήθηκα πα στο μαξιλαράκι μου στο χράμι το ζεστό..
μαζί με τις ξαδέλφες μου ..τις ''ψηλομύτες'' που το παίζανε.. 
και με ξεσινερίζανε που λένε στο χωριό μου..
Κείνο το βράδυ τις αγάπησα διπλά..όχι από λύπηση..ούτε και απ' τη θλίψη μοναχά..
μα ..εκατάλαβα πως είναι μαγικό να βρίσκεσαι κοντά με τους ανθρώπους..
όπως κι αν σκέφτονται αυτοί..και χέρι να απλώνεις..
όταν το χιόνι απ' το παράθυρο..μπαίνει και στην καρδιά..
 Είναι παράξενη η ζωή..και μας τρατάρει αναπάντεχα..και μας τρατάρει ανατροπές.. 
και μας τρατάρει θλίψεις..καθώς η μάνα μου μας τράταρε..ζέστανε  τις ψυχές μας..
και πήγε για το μοιρολόι του φευγιού..παραμονή Χριστούγεννα ..
να λέει στιχάκια τα λυπητερά.. μαζί με το Ωσαννά !!!
μας βρήκε αγκαλιασμένες το ξημέρωμα...στο χράμι το ζεστό..
η αγάπη είχε τρυπώσει από παντού..γεννήθηκαν καινούριες οι καρδιές μας...

θα μείνω σιωπηλή για λίγο τούτη τη νυχτιά..
ψηλά στο σκοτεινό του ουρανού μας το στερέωμα
 το βλέμμα θα καρφώσω..
θα ψάξω το αγγελούδι για να βρω..
που θα 'χει σκεπασμένη την ψυχή σου..
θα τα μετρήσω τα αστέρια μου τα λαμπερά..
κάπου εκεί θα το γνωρίσω το δικό σου..
αδικημένο κοριτσάκι μου..αμίλητη Ελενίτσα..
που μια Παραμονή Χριστούγεννα..
έφερες την αγάπη πάλι με εκείνο το φευγιό..
αντάμα με τη θλίψη και τη Γέννηση...
 τη σκόρπισες απλόχερα..στις παιδικές ψυχές μας.. 

 ''ήτανε μια Παραμονή Χριστούγεννα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
( μια αληθινή..προσωπική ιστορία )
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

   Άναρχος Θεός καταβέβηκεν,
και εν τη Παρθένω κατώκησεν.
Έρουρεμ, έρουρεμ έρου, έρου, έρουρεμ, Χαίρε Δέσποινα!........... 
                                                                                               

...................................................................................................................................................................

''Φωνές''....... για σένα αγαπημένε...19/12/2006 -19/12/2017

art: Χρήστος Μποκόρος.

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων
 που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε
κάποτε μες στη σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχον των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας
σα μουσική,τη νύχτα, μακρινή, που σβήνει.

Φωνές- Κωνσταντίνος Καβάφης
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 







για σένα αγαπημένε μου..............
φωνή που με κατοίκησε..
φωνή που έγραψε στο βινύλλιο της ψυχής μου...
πέρασαν κι όλας 11 Χειμώνες.............
για σένα Γιώργο μου !!!


...................................................................................................................................................................