το δέντρο της ζωής που αγαπήσαμε..
η φύτρα των γονιών..των γεννητόρων μας ο σπόρος..
χαρά τα αμέτρητα κλαριά που ξεφυτρώσανε..
σε δυνατό κορμό αλύγιστο σε ανέμους..
ο ίσκιος τους μας σκέπαζε ζεστά και δροσερά..
οι ρίζες τους καρνάγιο που απαγκιάζανε ανησυχίες και φόβος..
Μοιραία η σκέψη θα στραφεί..στων απολογισμών το μέτρημα..
στο κατευώδιο του χρόνου..
του χρόνου που εγκλωβίσαμε εγωιστικά..
σε ανθρώπινα κουτάκια..μοιραία ξανά
θα περπατήσουμε μες στο περβόλι του..
που ριζωμένο στέκονταν το δέντρο της ζωής μας..
δροσιά αναζήτησης στης ξηρασίας τα χρόνια μας..
πουλιά καθήμενα στα πράσινα..
στα δροσερά κλαριά του..
που γέμιζαν τα πρωινά..οι γνώριμες φωνές τους..
πόσες στ' αλήθεια οι φορές που εκαρπίσανε
οι ξωτικοί του οι καρποί..στόχων και ευφορίας..
πόσα πετρώματα πολύτιμα μας φανερώθηκαν
κρυμμένα μες στ' αφράτο χώμα των ριζών του..?
ξεράθηκαν τα φύλλα του..επέσαν καταγής..
και τα κλαριά του ρόζους γέμισαν..
αρρώστησε η ικμάδα τους..έπαψε να ανθεί..
μα οι ρίζες στερεωμένες καταγής..
την πτώση τους αρνούνται...όντας η ρίζα κόβεται με μιας..
γονιών..πολύτιμων των αδελφών.. στην καταιγίδα του θανάτου..
οι ρίζες μας και τα παράριζα..στο χώμα καρτερούν..
η θλίψη απόψε ετριγύρναγε..δεν κατοικεί στην κάμαρα..
καινούριος χρόνος μας ανέτειλε..
τις ρίζες θα ηλιάσει..θα τις θρέψει..
το δέντρο μας θα στέκει εμπρός..
ολόρθο λες..στητό σαν γέρο- πλάτανος
άνθια θα καρτερεί τις Άνοιξες..πυκνές τις φυλωσσιές..
είναι η συνέχεια εκείνης της ζωής..
''γεωργοί'' εσείς..και φυτευτές..
το μπόλιασμα αφήσατε επάνω εις τη γης..
''το δέντρο της ζωής αγάπησα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
<< θέλω να σου μιλήσω
για χαμένες πατρίδες αλλοτινές..
προτού γενούν κι εκείνες
παραμύθια και θύμησες μακρινές...>>
............................................................................................................
