''ευχολογώντας''..............

Λατρεμένη μου μορφή ευχαριστώ 

Ευχαριστώ την ζωή που σε έχει καλά

Ευχαριστώ την τύχη μου που σε έφερε  κοντά μου  

να γονατίζει η ψυχή μου κάθε μέρα στο μεγαλείο σου

Ευχαριστώ για το γέλιο σου.. 
που γεμίζει μελωδία τα αυτιά μου

Ευχαριστώ που υπάρχεις αγάπη μου γλυκειά

Καλή χρονιά ψυχή μου..
να χαίρεσαι τα μπουμπούκια σου

Να είναι ο καινούργιος χρόνος
 μια αγκαλιά ζεστή και λουλουδιασμένη

Ας είναι η καρδιά μου το τυχερό σου πέταλο...
σε λατρεύω ....

nikos Davios 31/12/2017.

..................................................................................................................................

''το δέντρο της ζωής αγάπησα''.....Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αμάραντο..βαθιές οι ρίζες φυτεμένες μέσα μας..
το δέντρο της ζωής που αγαπήσαμε..
η φύτρα των γονιών..των γεννητόρων μας ο σπόρος..
χαρά τα αμέτρητα κλαριά που ξεφυτρώσανε..
σε δυνατό κορμό αλύγιστο σε ανέμους..
ο ίσκιος τους μας σκέπαζε ζεστά και δροσερά..
οι ρίζες τους καρνάγιο που απαγκιάζανε ανησυχίες και φόβος..
Μοιραία η σκέψη θα στραφεί..στων απολογισμών το μέτρημα..
 στο κατευώδιο του χρόνου..
του χρόνου που εγκλωβίσαμε εγωιστικά..
σε ανθρώπινα κουτάκια..μοιραία ξανά 
θα περπατήσουμε μες στο περβόλι του..
που ριζωμένο στέκονταν το δέντρο της ζωής μας..
δροσιά αναζήτησης στης ξηρασίας τα χρόνια μας..
πουλιά καθήμενα στα πράσινα..
στα δροσερά κλαριά του..
που γέμιζαν τα πρωινά..οι γνώριμες φωνές τους.. 
πόσες στ' αλήθεια οι φορές που εκαρπίσανε
οι ξωτικοί του οι καρποί..στόχων και ευφορίας..
πόσα πετρώματα πολύτιμα μας φανερώθηκαν
κρυμμένα μες στ' αφράτο χώμα των ριζών του..? 
ξεράθηκαν τα φύλλα του..επέσαν καταγής..
και τα κλαριά του ρόζους γέμισαν..
αρρώστησε η ικμάδα τους..έπαψε να ανθεί..
μα οι ρίζες στερεωμένες καταγής..
την πτώση τους αρνούνται...όντας η ρίζα κόβεται με μιας..
γονιών..πολύτιμων των αδελφών.. στην καταιγίδα του θανάτου..
 οι ρίζες μας και τα παράριζα..στο χώμα καρτερούν..
η θλίψη απόψε ετριγύρναγε..δεν κατοικεί στην κάμαρα..
καινούριος χρόνος μας ανέτειλε..
τις ρίζες θα ηλιάσει..θα τις θρέψει..
το δέντρο μας θα στέκει εμπρός..
ολόρθο λες..στητό σαν γέρο- πλάτανος
άνθια θα καρτερεί τις Άνοιξες..πυκνές τις φυλωσσιές..
είναι η συνέχεια εκείνης της ζωής..
''γεωργοί'' εσείς..και φυτευτές..
το μπόλιασμα αφήσατε επάνω εις τη γης..

''το δέντρο της ζωής αγάπησα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

<< θέλω να σου μιλήσω 
για χαμένες πατρίδες αλλοτινές..
προτού γενούν κι εκείνες 
παραμύθια και θύμησες μακρινές...>>

............................................................................................................

''για να ξορκίζεις το κακό' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κι αν..«Χίλιοι μύριοι καλογέροι σ’ ένα ράσο τυλιγμένοι». 
υπόσχεση αιώνες τώρα στέλνουν να ξορκίσουν το κακό..
κι αν στο κατώφλι του σπιτιού οι κόκκινοι οι σπόροι 
ενός ροδιού..βάφουνε κόκκινο το όνειρο..
σκορπούν ευδαιμονίας υπόσχεσης σκοπό..
εσύ ακόμα ζωντανός..παλεύεις..ονειρεύεσαι..
μετράς τα χρόνια που ευδοκιμήσανε..
τα χρόνια που οι σπόροι σε γελάσαν..μαραθήκαν..
στέκεις ολόρθος με την τρίαινα..μάχεσαι τον καιρό...
μα μες στο νου η φωνή του πάππου σου ακόμα τριγυρνά..
αλησμόνητα ζητώντας σου..το ''αίνιγμα'' να λύσεις..
αν πρόλαβες..αν εξετύλιξες το ράσο με τους σπόρους του..
που απλόχερα κι άλλοτε τσιγγουνεύοντας..
 άπλωνε ο χρόνος  με τις μοίρες στα σκαλιά σου...

Μην ξεχαστείς να κρακελάρεις ένα ρόδο στο πορτόθυρο. 
 « Ευτυχισμένος να 'ναι ο χρόνος ο καινούριος σου!»

''για να ξορκίζεις το κακό'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

.............................................................................................................

# Να 'μουνα η περικοκλάδα σου #

Να 'μουνα η περικοκλάδα σου..
να 'σουν ο τοίχος ο παλιός σ' αρχοντικό..
στης ώχρας του το χρώμα..
να σκαρφαλώνω τρυφερά σαν άγγιγμα ψυχής..
τα φύλλα μου στολίδι σου..
γύρα απ' της πόρτας σου τ' αρχοντικού..
να νιώθεις το το άγγιγμα..
να μην πονούνε τα κλαδιά..
την ακριβή σου τη βαφή..
μην ξεφλουδίζει ο τοίχος..
να σκαρφαλώνω..να στηρίζομαι..
να μη φοβούμαι το βοριά..
τους κάτασπρους Χειμώνες..
να κοκκινίζουνε τα μελαγχολικά Φθινόπωρα
τα φύλλα μου..μα πάλι ν' αναστιούνται ..
μέσα στις Άνοιξες να πλέκουνε..
συμπλέγματα του έρωτα..τσ' αγάπης..
γερά τα κρατημένα τα κλαδιά..
να σκαρφαλώνουνε νικώντας τη..
του χρόνου την αψάδα..
όντας διαβαίνουν οι περαστικοί..
να σκέφτουνται..να καμαρώνουνε..
πόσο αγαπήθηκαν τα δυο..
ο τοίχος και η περικοκλάδα του..
σε ένα σφιχταγκάλιασμα αιώνιο..
στις μυρουδιές της θύμησης..
στων χρόνων τις αιώρες..

 

 # Να 'μουνα η περικοκλάδα σου # 

σε ποίηση  Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................

♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫

............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 5 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

Καρδιά μου..
ανθισμένος κήπος το γέλιο σου στη ζωή μου
Ψυχή μου..
έναστρος ουρανός τα μάτια σου στις νυχτιές μου
Νούφαρό μου
στη λίμνη των δακρύων μου υπάρχεις.
Μουσική μου..
τα βιολιά της καρδιάς μου 
φαντάζουν λίγα για τη μελωδία σου
Όνειρό μου..
τους δράκους θα νικήσω..
αρκεί να κερδίσω το φιλί σου
Αγκάθι μου..
Ευχαριστώ...με ευλάβεια ψιθυρίζω στον πόνο σου.

 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

24/12/2017  ......................................................................................

...................................................................................................................................................................

'''στα χνάρια της'''....Σοφία Θεοδοσιάδη.

Συνήθειο το 'χε από μικρή
 να γράφει..αποσκευές εμάζευε..
 μες στα φεγγάρια της ψυχής της..
μια αγωνία την επερουέλουζε..
μην τύχει και ξεχάσει..και χαθεί..
να μην αλησμονήσει και λησμονηθεί..
μάταιη η σκέψη..ανεξέλεγκτη..
τα χνάρια της ν' αφήσει..
επιθυμία της διακαής...
τα λόγια της τα σιωπηρά..
τα ανείπωτα χτυπήματα..
της πόρτας της ψυχής της..
με τον κονδυλοφόρο της ζωγράφιζε..
 απόηχους..λευκώματα χρυσόδετα..
πα στις ξεθωριασμένες της..
προγόνων τις σελίδες...
δεν άντεχε..επνίγονταν..
έρχονταν βράδια αλλόκοτα..
βράδια που την τυλίγαν οι περικοκλάδες του..
απομυζούσανε το μέλι της ψυχής της....
του κόσμου του αλλόκοτου..
που τις πληγές της χώρας της αιμάτωνε..
του κόσμου του χρωματιστού το κέντημα..
αταίριαστες κλωστές και χρώματα..
σε ένα υφάδι υφαμένα....
βαθύ πηγάδι η σκέψη της...υπόγειες διαδρομές..
δροσοσταλιές ποτιστικές..στα μύρα της ψυχής της...

'' στα χνάρια της''- Σοφία Θεοδοσιάδη..
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
....................................................................................................................................................................

''της προσμονής το βρέφος το Θεόσταλτο''......

Κι αν στη ζωή αρνιόμασταν την προσμονή
αν στη ζωή δε ζούσαμε το παραμύθι στιγμιαία
αλήθεια τι θα άξιζε η ίδια η ζωή..
ποιά θαταν τάχα η ομορφιά της..?
στο τέλεμα του χρόνου που περνά..
 για ένα μωρό..μια ελπίδα ..
του ανθρώπου η απέλπιδα κραυγή..
πιασμένη..κρατημένη από μιας γέννας.. 
τον ομφάλιο το λώρο της ζωής..
της προσδοκίας το μωρό...
το βρέφος το ''θεόσταλτο'''
απόψε θα προσμένεις για να δεις...
θα γεννηθεί απρόσμενα αν το θες..
στα ''σπάργανα'' θα μένει τυλιγμένο..
 να σου χαμογελά..εσαεί σαν το καλείς..
το κλάμα να απαλύνει της ψυχής σου..
Καλά Χριστούγεννα !!!

 ''της προσμονής το βρέφος το Θεόσταλτο''- Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

...................................................................................................................................................................