'''είδαν τα μάτια μου ομορφιές''' - Σοφία Θεοδοσιάδη....

Είδαν τα μάτια μου ομορφιές...
στα πρωινά τα ηλιόλουστα..μα και τα παγωμένα...
είδαν τα μάτια μου χαρές 
που την καρδιά μου την τυλίξανε..
στ' αγιάζι να αντέχει..να αψηφάει το χιονιά..
το παραμύθι ν' αρχινά..σε ανέμους δυνατούς...
Ευχαριστώ μεγάλο στέλνω της ζωής..
στο πρώτο το κελάηδημα του αηδονιού..
Ευχαριστώ μεγάλο στέλνω και σε σένανε..
που  στην καρδιά μου γίνεσαι ήλιος ο ζωογόνος...
ανθούν οι ξεχασμένοι μου οι σπόροι μου...
καρπίζουνε στο δύσκολο καιρό ...
Ευχαριστώ..για τα κοχύλια..για τις θάλασσες..
για τα ταξίδια που μου χάρισες ζωή..
μες στα καράβια σου..με τις ψηλές αντέννες .......

'''είδαν τα μάτια μου ομορφιές''' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''κύκνος κι αν εκαμώθηκες''....Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κύκνος κι αν εκαμώθηκες..μιας κάργιας είχες τα φτερά..

στην ομίχλη της..στις καλαμιές της όχθης της ..

 μιας λίμνης άγνωρης για σε..στα πράσινα νερά..

υποχθόνεια..στα σκοτεινά..έψαχνες τη λαλιά σου

και σ'ένα ''Κύκνειο άσμα'' σου λησμόνησες..

στη μεταμόρφωση τη στιγμιαία σου..επαρασύρθηκες..

είχε μια αίγλη όσο να πεις..το αυτοπρόβλητο ''Εγώ'' σου...
ελίτ αυτολογίζοσουν και όλων των πετάμενων..
στα παγωμένα τα νερά τα Χειμωνιάτικα ..
θα σταματήσεις πια να κρώζεις και να τραγουδάς 
και στο βυθό της η σιωπή σου θα ακουστεί..   
Απομεινάρια και υπολείμματα
μιας παγωμένης λίμνης πια τα νούφαρα....
απ' τα τσαλαπατήματα μιας κάργιας άγαρμπης ωσάν κι εσέ
που το λευκό το καμουφλάζ..κύκνου ήσουν φορεμένη..
μα από τα παράριζα..απ' τα ξεριζωμένα νούφαρα...
νέα βλαστάρια ανθούν...
σταμάτα να καυχιέσαι και να χαίρεσαι ...
και τον ψηλό σου τον λαιμό να τον τεντώνεις....
οι  αληθινοί οι κύκνοι απαλοκολυμπούν..
έχουν αγνά..λευκά και τα φτερά τους..
δεν ξεριζώνουν υποχθόνεια ομορφιές..
μα τα μιμητικά τα χαζοπούλια σαν θα νεκρωθούν..
κουφάρια του βυθού θα απομείνουν..
Κύκνος ονειρευόσουνα πως εγεννήθηκες...
μα όνειρο μονάχα ήτανε για σε..
σαν απ' το όνειρο εξύπνησες...
μέσα στης λίμνης τα νερά εκαθρεφτίσθης...
και ο καθρέφτης της σκληρός σου μήνυσε..
πως κάργιας είχες τη μορφή.. 
σαν μαραθούν λοιπόν τα νούφαρα τριγύρω σου ..
.άχαρα..άσκοπα..μοναχικά..και ανόητα ...
μέσα στην λίμνη σου την τεχνητή...
απελπισμένος ''κύκνε'' γιαλαντζί..περήφανε και ανόητε ...
εσύ θα μου πλανιέσαι....
Ασήμαντα ..μικρά κι ευάλωτα τα νούφαρα ...
μα σε μια θύμισης..στου χρόνου τη ρωγμή
θα αναλογίζεσαι τα μεταξένια τους τα πέταλα ...
πως τα φτερά σου τα κατάλευκα αγγίξαν...
όσο και αν επροσπάθησες να αρνηθείς..
και το περήφανο το βλέμμα σου
επάνω τους με αγάπη να ακουμπήσεις..
Με κύκνο έμοιαζες εσύ...
μα κύκνος μέσα σου δεν ήσουν...

 '' κύκνος κι αν εκαμώθηκες'- Σοφία Θεοδοσιάδη....

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


...................................................................................................................................................................

''μιας καλημέρας''.........

Έστησε στο κήπο σου τσαντίρι της
αυτή η τσιγγάνα καρδιά μου 

να δει το πρωινό σου βλέμμα 

και με την κιθάρα της  να σου αρπίσει 

το νιογέννητο ήλιο..γνέφοντάς σου καλημέρα 

στου σ' αγαπώ την όχθη...

nikos Davios...9/1/2018.

........................................................................








................................................................................................................................................................................................................................... 

''στο δειλινό'''.......Σοφία Θεοδοσιάδη

Στο δειλινό μιας Κυριακής..σύννεφα οριζόντων..
μα στην καρδιά μου εφυτεύτηκε..κόκκινο το φεγγάρι ..
μοιάζουν να σβήνουνε οι μηχανές..στου κόσμου τα καράβια..
μα στης δικής μου της καρδιάς τη μηχανή..πηδάλιο εγεννήθη..
ταξίδια επί χάρτου εσχεδίαζε..τα όνειρα..
ταξίδια μακρινά για τα μουράγια..
να τ' αγκυροβολήσει εκεί σε μια γωνιά..να τα γευτεί....
γιατί η ασχήμια επερίσσεψε..
στο δειλινό θα έρθει ο ποιητής..θα 'ρθει για να με σώσει
να μου το πει ψιθυριστά..
στην τελευταία του στροφή ελπίδα να μου δώσει..
κι εγώ..σαν μαθητούδι λες πρωτόβγαλτο..
θα γαντζωθώ από τους στίχους του..
είναι ονειροπόλος σαν κι εμέ ..
στους στίχους του γεννιέται η αλήθεια..
η αλήθεια μου που χρόνια αναζητώ...
σαν τη δροσιά στην κάψα του Καλοκαιριού..
σαν τις φλογίτσες του τζακιού..στο παγωμένο χιόνι...
τις νότες μου θα ταξιδέψει στις χορδές ενός βιολιού..
δοξάρι της δικής μου της ψυχής..
οι δοξαριές που ακουμπούνε οι αλήθειες μας..
η γεννημένη μου ελπίδα  των ματιών του..

''στο δειλινό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

..................................................................................................................................................................

...................................................................................................................................................................

ΓΙΑ ΣΕΝΑ Γιάννη μου..............

Ο καθρέπτης στην είσοδο

Το πλούσιο σπίτι είχε στην είσοδο
έναν καθρέπτη μέγιστο, πολύ παλαιό·
τουλάχιστον προ ογδόντα ετών αγορασμένο. 
Ένα εμορφότατο παιδί, υπάλληλος σε ράπτη
(τες Κυριακές, ερασιτέχνης αθλητής),
στέκονταν μ' ένα δέμα. Το παρέδοσε
σε κάποιον του σπιτιού, κι αυτός το πήγε μέσα
να φέρει την απόδειξι. Ο υπάλληλος του ράπτη
έμεινε μόνος, και περίμενε.
Πλησίασε στον καθρέπτη και κυττάζονταν
κ' έσιαζε την κραβάτα του. Μετά πέντε λεπτά
του φέραν την απόδειξι. Την πήρε κ' έφυγε.
Μα ο παλαιός καθρέπτης που είχε δει και δει,
κατά την ύπαρξίν του την πολυετή,
χιλιάδες πράγματα και πρόσωπα·
μα ο παλαιός καθρέπτης τώρα χαίρονταν,
κ' επαίρονταν που είχε δεχθεί επάνω του
την άρτιαν εμορφιά για μερικά λεπτά.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
...................................................................................................................................................................

''αν με καλούσαν στης αγάπης τη γιορτή''......Σοφία Θεοδοσιάδη.

Αν την αγάπη με καλούσανε..σε μιας γιορτής το κέρασμα
να πιω για να γιορτάσω..χρόνο θα δανειζόμουνα..
της μέλισσας τη σύντομη..τη γόνιμη ζωή..
που στην κυψέλη της ψυχής μου κατοικεί..
να επεκτείνω θα ζητιάνευα απ' τις μοίρες τις καλές..
το τάμα του έρωτα..να ζήσω να προκάνω και να δω..
το νέκταρ να ρουφήξω της ζωής..του έρωτα..
του έρωτα για τη ζωή..τους φίλους τα παιδιά μου..
κρυμμένη εκεί στα φυλλοκάρδια μου και την ευχή..
τις μεθυσμένες υποσχέσεις σου θα έριχνα στη θάλασσα..
σαν πως βαφτίζουν τα νιοκατασκεύαστα σκαριά..
για να τα κολυμπήσω τα όνειρα..μην τύχει και πνιγούν..
στιχάκια σ' ''αγαπώ'' θα φύλαγα..μικρή η ζωή..
τραγούδια για τις ομορφιές που με κυνήγησαν..
φιλιά πίσω απ' τις μυρωδιές των γιασεμιών..
φωνές και ξεκαρδίσματα παιδιών..
θα γιόμιζα..θα έπινα στης μνήμης το γλυκόπιοτο κρασί..
κι ύστερα ένα κούρνιασμα..ένα άγγιγμα..
μια βόλτα στα σοκάκια της αγάπης............

''αν με καλούσαν στης αγάπης τη γιορτή'' Σοφία Θεοδοσιάδη

............................................................................................................

...................................................................................................................................................................

''ποδαρικό''......Σοφία Θεοδοσιάδη.

Kι έτσι ήσυχα και απλά..χωρίς πολλά- πολλά
περάσανε και τούτες οι γιορτές..
χωρίς πολλές εκπλήξεις και ανατροπές..
άλλωστε εμείς οι ταπεινοί και οι πτωχοί
(όχι του πνεύματος καλέ..τι με κοιτάς?)
για τα ευρά τα λιγοστά μας σου μιλώ..
εμείς λοιπόν οι άλλοι άνθρωποι οι απλοί..
εμείναμε εντός και επί τα αυτά..
γιατί τα εισιτήρια για το Μαλδιβιστάν..
κοστίζαν ακριβά..πολύ ακριβά..
δεν είχαμε και το ανάλογο μαγιό...
έτσι λοιπόν εμείς το παρεάκι το τρελλό..
αγαπησιάρικες φιλίες και αληθινές απ' τα παλιά...
ψωνίσαμε από νωρίς κάτι μικροδωράκια για τα μας..
τα σαπουνάκια μας τα αρωματικά...
για να θυμίζει η κάθε μια τη μυρουδιά της...
γουράκια ευτελούς..
μα αξίας μιας  ολάκερης καρδιάς..
μεράκι φορεμένο στην ψυχή..γαλήνη 
και γλυκύτητα εσωτερική..τη φωλιασμένη 
μες στα στήθη που ο κόσμος ο δικός μας κατοικεί..
κι ανηφορίσαμε ανήμερα Πρωτοχρονιά..
σε ένα μαγικό..ρομαντικό καφέ...
κάτω απ' τον πλάτανο της Κηφισιάς..
τους απολογισμούς να κάνουμε..
πως μεγαλώσαμε και άλλη μια χρονιά 
να τραγουδήσουμε για την υγειά μας..
να θυμηθούμε τις αγάπες τις παλιές..
να κλάψουμε και να γελάσουμε 
πως είμαστε ακόμα ζωντανοί..
να αντέχουμε ρεμάλια και πολιτικούς
και για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα..
εμνημονεύσαμε  τα χωριουδάκια μας τα γραφικά..
καθώς εμείς εκεί επεριμέναμε να 'ρθει ο Άη- Βασίλης..
δεν ξέραμε το Ροβανιέμι που μας έπεφτε μακριά..
το μακρινό χωριό του ..
Σάμπως δεν πέφτει ακόμα μακριά απ' την Ελλάς?
λες και το δρόμο έχασε κι ο γέρος Αη- Βασίλης..
'αντε ας κάνουμε ποδαρικό στη νέα τη χρονιά..
εκεί στα απλά..στα ανθρώπινα ..τα καθημερινά..
και μεταξύ τυρού και αχλαδιού..
ας το φιλοσοφήσουμε ξανά απ' την αρχή..
με καθαρά τα πρόσωπα..
την καλοσύνη..την αγάπη φορεμένα..
που ξέρετε το δρόμο ίσως για του χρόνου να τον βρει..
γεράκος είναι συγχωρείστε τον..
τι να σου κάμει και αυτός?
ποιόν να πρωτοπορέψει?

''ποδαρικό'' -Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................