'' γλυκειές εμμονές''......

Aνηφορίζοντας..στης διαλεχτής..
το βλέμμα εσυναντήθει...
Η διαλεχτή.. διακριτική..μα διακριτή..
εκλεκτική μα κι εκλεκτή..
χαρίσματα απρόσμενα εγεύθηκε τ' αψήλου..
στις στάλες δε μουσκεύεται..
στις αστραπές και στις βροντές..
δεν κλείνεται στου φόβου..
πυρακτωμένες οι σταλαγματιές..
του κάματου..της γνώσης της σοφής.. 
που εκάψαν το κορμί της..
ανθεχτικό είν' το κορμί..
σεντόνι της ψυχής της..
μον' σεργιανά στο παραθύρι της..
υγραίνεται το βλέμμα..
η διαλεχτή.. 
γητεύτρα..μάγισσα κατακλυσμών..
αέναος προσκυνητής..
καθάρσεως..μύησης της ψυχής της..
Φθινόπωρο Χειμώνας δεν αγγίζειν την
 γεννιέται στη βροχή...
Προξενητάδες ήρθανε σωρό..
να την στεφανωθούνε..
να μπούνε μες στην κάμαρη
 που σεργιανά η ψυχή της..
το γάμο αρνήθηκε πεισματικά..
το πάντρεμα μονάχα συλλογιέται..
δε συλλογιέται νυφικά..
μηδέ και μεσοφόρια..
το πάντρεμα του νου της ονειρεύεται...
μες στην αρένα ψάχνει για να βρει..
το ταίρι το κρυφό της..
στεφάνι να 'ναι ο ήλιος του 
να τη φωτάει..τα βράδια τα μοναχικά..
τις νύχτες που θα μοιάζει της σελήνης..
νύχτες εμίσσευε στου φεγγαριού..
προσκύναγε στων αστεριών..
στης Βερενίκης εγονάτιζε 
στην όμορφη..τη χρυσαφένια κόμη..
όχι..δεν εψαχνε ένα ταίρι ζωντανό..
σειρήνες δεν την κατοικούσανε..
νησίδες Λωτοφάγων..
στην τύρβη δεν επνίγονταν
στης καθημερινότητας..
εκείνο το βαθύ..το σκοτεινό πηγάδι ..
την πεμπτουσία της ζωής..
στο ημίφως του ελήστευε..
να λάμπει αχνά μες στο στερέωμα..
στου σκοταδιού το θάμπος......

''  γλυκειές εμμονές''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη
.................................................................................................................................................

''παιδί είμ' εγώ και σου μιλάω..μ' ακούς?''.........

Και μη θαρρείς μεγάλε μου εξουσιαστή..
πως κι αν ακόμα γνώστης γίνω και σταθώ..
σε κείνο εκεί το τολμηρό το σύγγραμμα..
του Πλάτωνος την << Ιδανική την Πολιτεία>>..
πως δε θα διακρίνω τάξεις ..διαφορές..
μα θα σταθώ στ' ανθρώπινο το πρόσωπο..
της ευνομούμενης..σωστής Δημοκρατίας..
Είμαι παιδί..και τι θαρρείς..μπορείς να με γελάσεις?πως να χιονίζει δεν επιθυμώ..
το χιόνι δε ζηλεύω?..παιδί είμαι εγώ..
τρελλαίνομαι για χιονοπόλεμο..
μ' αρέσουν οι νιφάδες που με λούζουνε..
μ' αρέσει να τις σεργιανώ..μέσα απ' το παραθύρι..από τη θράκα τη ζεστή..
του θαλερού σπιτιού μου..
Μα δε μ' αρέσει όταν χιονίζει αδιάκοπα 
είτε είν' χιονιάς ή ξαστεριά..ή μπόρα ή χαλάζι..
όταν χιονίζει στα τσαρδάκια των παιδιών
στης ξηρασίας..της ανομβρίας τα μέρη..
των παιδικών ψυχών που δρόμο αλάνας στερηθήκανε το χιόνι που σκεπάζει τις καρδιές τους..Μιλάς για δικαιώματα..
Πολλά θα ήταν να στ' απαριθμώ..τα δικαιώματά μου..ξέρω πως βάζεις λούσα και στολίζεσαι..
κι ελπίδες μου μοιράζεις..
μα εγώ ζητώ καθημερνά..όχι τη μία σου
 που διάλεξες να με σκεφτείς..
εκείνη τη μοναδική Παγκόσμια ημέρα..
και μην ξεχνάς φίλε εξουσιαστή..
γκρεμίζεις στέγες και φωλιές ζεστές..
τα πάθη και τα λάθη σου πληρώνω στις πλατείες..
ένστικτα ικανοποιώ..
στης αχρείας της ανάγκης μου τις μέρες.. 
γίνεσαι εσύ ο κακοποιός..σφαλίζοντας τα μάτια..
Λιοντάρια πλάθεις..και γρυλλίσματα 
του ανόητου του λύκου ζωγραφίζεις..
είσαι καιρός μιας θύελλας..
μιας καταιγίδας άγριων δασών..
σαρώνεις δικαιώματα..κλέβεις ..
με το δρεπάνι σου θερίζεις τις ζωές μας..
μες στο τσουκάλι στον αιώνα σου..
επαίσχυντες ..διόλου ερήμην σου..κρύβεις περγαμηνές..
Τα δικαιώματα ασύμφορα..για σένανε
που μοίρασες τον κόσμο..
ζιζάνια..αγκάθια τα λογάς..
στο θέατρο του Καραγκιοζ μπερντέ..
κατάλογο αναρτάς..
πως νοιάζεσαι..σκοτίζεσαι..πονάς..και με φροντίζεις..
Βήμα το βήμα οι λιγοστοί..οι σώφρονες..
ακόμα σαν παράφωνα γραμμόφωνα..
σαν γραφικοί του δρόμου καλλιτέχνες των κολλάζ..
για δικαιώματα παιδιών μιλούν..
για ξέπλυμα της λέρας και του κάρβουνου..
εκείνο που οι άνοες.. 
με τα ημίμετρα της φτώχειας του ξεριζωμού..
της καταπίεσης θρησκοληψιών..
κολλούνε στις αθώες τις ψυχές μας..
Δεν τρώω από την πίτα σας..
της μάνας μου καλύτερα..στο φτωχικό κωνάκι της..
εκείνη που εψήθηκε στο φούρνο το δικό της..
να ανασκουμπωθείτε καρτερώ..
μην κλέβετε εμμέσως πλην σαφώς..
τα δικαιώματά μου..
στην ανθρωπιά σας προσδοκώ..
είμαι εικόνα σας κι εγώ...
μιας πολιτείας ιδανικής..που καρτερά μαζί μ' εμε΄..
και χρόνια αντιπαλεύει..
Και αν ποτές δεν ονειρεύτηκες..κακόμοιρε εξουσιαστή..
και αν τα άστρα δεν εμέτρησες
μαζί με το υπέροχο βιβλίο του Λουντέμη..
άσε με εμένα στο δικό μου ουρανό..
μη τον θολώνεις με τις βόμβες σου και τα πυρηνικά..
να σεργιανώ τις νύχτες μου τις φτωχικές..
στ' αστέρια στον ουράνιο μου το θόλο!!! 
και πάψε να αυτοαναιρείσαι με το σλόγκαν τ' όμορφο
της νόνας της σοφής μου..εγώ ντεμέκ..
σε καίω πρώτα Γιάννη μου..και σε αλείβω λάδι...

''παιδί είμ' εγώ και σου μιλάω..μ΄ακούς?''- Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
.............................................................................................................

''αγέρας στα σοκάκια να σε φέρνει''.....

Μη λησμονήσεις..να περνάς..
αγέρας στo σοκάκι να σε φέρνει..
είναι η φωλιά σου η πρώτη..η ζεστή..στου πατρικού..
της μάνας σου στο πέτρινο..το πορτοπαραθύρι...
εκεί..με το τσεμπέρι τ' άσπρο μες στο μαγερειό..
γιουφκάδες..τσιγαρίδες..τις ορμήνειες μαγειρεύει..
Να ψάχνεις και να βρίσκεις το κλειδί..
στο παλιωμένο απ' τα χρόνια το πορτόνι 
ν' ανοίγεις το κατώι το σκοτεινό
και να τρυπώνεις στα κελάρια της..
τις θύμησες να ψαχουλεύεις τες
στα κρεμασμένα τα μπαμπακερά..
στης μνήμης τα σακούλια..
Τώρα που επλημμύρισαν οι δρόμοι σου..
ριάλιτι..και ήρωες..
μεγάλες Μπουμπουλίνες γιαλαντζί..
μικρή μου να μη  λησμονάς..
μη λησμονήσεις το κλειδί..τη σκόνη μη φοβούσαι
δεν έχω αντικλείδι πια μαθές τ' αυθεντικού..
κάτω από το πορτόνι καρτερεί..βαστάζει..
μη πτοηθείς και να πισωγυρνάς..ευρένησέ το..
σκουριές οι μνήμες θα γενούν..
στο σκάλισμα της κεφαλής..
είναι και που τα σίδερα αλλοιώνονται..
στης λήθης.. των καιρών...
Στο φεγγαρόφωτο να σεργιανάς..
στου ποταμιού να καθρεφτίζεσαι..
τα χέρια τ' άδεια αστέρια να γεμίζεις τα..
να κατεβαίνουνε στις άκριες οι ψυχές..
αυτών που ξεκλειδώσανε την πόρτα σου...
αυτών που διάβηκαν..το έψαξαν..
του πορτονιού σου το κατώφλι.. 
να σεργιανάς στο παραθύρι σου..
τη φύση να ρουφάς..
τρελλάθηκαν τα δέντρα.. η φύση γύρω τα δεντριά..
τρελλάθηκαν κι οι λιγοστοί π' απόμειναν ανθρώποι..
κόκκινο ψάχνουν ξύδι και λεμόνι αψύ..
να καθαρίσουν των μυαλών τους τη σκουριά..
Όλα τριγύρω βιάζονται..κι αυτά μαζί με σένα
είν' η σπουδή που τα οδηγεί..
στης Άνοιξης της πρόωρης..να γεννηθούν..ν' ανθίσουν..
μα τούτη γύρω η σιωπή..με τυραννά..με γδέρνει..
σταμάτησαν οι ταξιδιώτες..οι περαστικοί..
έπαψαν να σηκώνουνε..
να ψάχνουν στο πορτόνι το δικό σου..
θες η γαλήνη..η στασιμότης..η σιωπή..
να εγκυμονούνε Άνοιξες..
απροειδοποίητες να έρθουν..να εισβάλλουν?
το βρήκα πάλι το κλειδί..παλεύω τη σκουριά του..
Στις νηνεμίες εγαλήνευα..στις θύελλες γενιόμουν..
δεν το μπορούσα μάτια μου..μονότονα να περπατώ..
επέστρεφα και πάλι ξανά..στης ανταρσίας που με βύζαξαν..
τα χωματένια σου σοκάκια.....

''αγέρας στα σοκάκια να σε φέρνει''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

''χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..ξορίες κι αλυσίδες''........

έργο του ιδεαλιστή εικαστικού: Δημήτρη Κατσικογιάννη - Πολυτεχνείο

Ετριγυρνούσε με τ' ανάκατα μαλλιά..
γκριζάραν από τότες κι οι κροτάφοι...
ασάλευτο το βλέμμα της..τρύπωνε στους δαφνώνες..
λίγα κλαριά..λίγα κλωνάρια δάφνης και ελιάς..
του στεφανώματος..
επεριμάζωνε..τις κόμες των αντρειωμένων να στολίσει..
κι ένα κερί..κι ένα κερί..να σιγοκαίει στης μνημοσύνης..
μη στερέψει..
ήτανε πάλι ετούτη η γιορτή..παρόμοια με τις άλλες..
εκείνες τις γιορτές που τραγουδούν..
λεβέντες..νιάτα που αψήφησαν φοβέρες ..μα και τρόμο..
ελεύτερη περπάτησε η ψυχή..στης αποτίναξης 
και στου ξεσηκωμού..και στου ξεριζωμού..
στης τυραννίας τα μέρη..

 
η σκέψη δεν ελύγισε..στις 17 Νοέμβρη..
ήτανε άλλη μια ζαριά..στης λευτεριάς την πόρτα..
χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..ξορίες κι αλυσίδες..
εσπάγανε στα χέρια τους..στο νου των αντρειωμένων..
Είναι που σαν κοιτάς ψηλά..ποδοπατείς τα φίδια..
κόβεις κεφάλια κι ας φυτρώνουνε..νέες λερναίες ύδρες..
ο λεύτερος ποτές του δε φοβήθηκε..
μονάχα εκεί στην πέτρα του μονολογεί..
ελέυθερος του πρέπει να ανασαίνει..
κιτρινισμένες μνήμες μου..
στέκεστε ολόρθες μπρος στα σκαλοπάτια μου..
μου γνέφετε το μάτι..
δεν ξέρω τι με θλίβει πιότερο..
που χάθηκαν οι ελπίδες πια των νιάτων μου..
ή που καινούριο πανωφόρι φόρεσαν..
χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..

χωρίς αιδώ συνεχιστές..με δίχως λυχνοστάτες

της αδικίας του σκότους και της απονιάς

ανερυθρίαστοι..συστημικοί εργάτες ?

 

''χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..ξορίες κι αλυσίδες'' -σε ποίηση- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''σεντέφια'' ήσαν στα μαλλιά''..........

Σεντέφια στέκουν στ' άσπρα μου μαλλιά..
οι χάντρες απ' το περιδέραιο το παλιό..
που σκόρπισε μια νύχτα στην ποδιά μου...
Ένα κορδόνι περασμένο πέρλες η ζωή του καθενός..
Γυμνή..χωρίς τη μαεστρία της κατάδυσης..
χωρίς αναπνευστήρα μάσκα και στολή..
την παγωνιά ν' αντέξω τόλμησα
του σκοτεινού βυθού μου...
Περάσανε τα χρόνια και επάλιωσε η κλωστή..
έσπασε ο κόμπος και σκορπίστηκαν
τα φιλντισένια μου όνειρα..που ήσαν βελονιασμένα..
ενδιάμεσα στις ακριβές..τις πέρλες της κλωστής μου..
σκύβω..μετρώ..φυλλομετρώ..συλλέγω..ξεχωρίζω..
κάθε μου πέρλα και μια θάλασσα..
καθένα φίλντισι και μία ξωτική ακρογιαλιά..
κάθε σεντέφι και μια βύθιση..
στο χτένι που στολίζει την..την κόμη τη λευκή μου..

''σεντέφια'' ήσαν στα μαλλιά - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

.............................................................................................................

⫷ δεν ξέρω αν φταίει η βροχή⫸

Δεν ξερω αν φταίει η βροχή..
ή πάλι αν φταίει ο νόστος.
δεν ξέρω αν φταίει που νότισε το όνειρο..
κι εχάθης στην ομίχλη της ψυχής μου..
ούτε και ξέρω αν φταις εσύ..
 κι ακόμα δεν εφάνης..
εγώ μαζί σου επιθυμούσα να ψιχαλιστώ..
το μονοπάτι εκειό το λασπερό..
μαζί να το διαβούμε..
Μου φαίνονταν απίστευτο..φάνταζε αληθινό..
θα 'ρθω μου μήναγες θα 'ρθώ..
κι ας είμαι γκρίζος ήλιος..
χρόνος φευγάτος..ανεκπλήρωτος..
σπαταλημένες ώρες..?
αφουγκρασμός των χτύπων της καρδιάς...
και αν σε γνώριζα νωρίτερα..?
σάμπως και να 'ταν καρμικό..
της σύγκρισης  για να 'χω τα σημάδια..
είναι οι συμπτώσεις της ζωής..συχώραμε..
που με πετροβολούνε..
βρεμμένη με το λύχνο προσπερνάω τη βροχή

ακόμα σε προσμένω
ωωω! δεν τα λησμονώ..τα λόγια τα ζεστά..
κοιτώ στα μάτια σου τα δυό..
τις στάλες που μου στάξανε..
και ρέουν στην ψυχή μου..

⫷ δεν ξέρω αν φταίει η βροχή⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

''είναι οι χειροκροτητές''...........

Ήρθανε κάτι εποχές

μπροστά επήγαινε ο αραμπάς

ξοπίσω του οι χειροκροτητές

μασώντας τα υπολείμματα

τις φλούδες πεταμένες των αρχόντων..

Μοιραίοι..αφελείς..οι αδαείς..
στο ανώνυμο του πλήθους στιβαγμένοι..
γελούνε..φωνασκούνε και χειροκροτούν..
ως άλλοι Δον -Κιχώτες και Μεσσίες..
Θυμός βουβός με κυβερνά ανύποπτες στιγμές..
συμπόνια κατανόησης..αγάπης μετατρέπεται
για τα κοπάδια τα απερίσκεπτα..

τους χειροκροτητές...

Το όνειρο ίσως προσπαθούν..
μες στης πλατείας και του δρόμου την αρένα
απ' το τσιγκέλι της ψευτιάς τους κρεμασμένο..
των επιτηδείων που λυμαίνονται ψυχές
για να το ξεκρεμάσουν..

Ζωές αξίας σπουργιτιών..
στα χιόνια ..στους χειμώνες..
στις λίστες της λιμοκτονίας οι αδαείς..
οι αυλοκόλακες..στης εξουσίας τα κιτάπια..

Είναι οι χειροκροτητές..

η αυτογνωσία..η ενσυναίσθηση..

η αποχαύνωση..φίλη απούσα..ακριβή

συντρόφισσα στο άδειο τους πουκάμισο.. 
σε θέαση αλαλαγμών..κραυγές τους οδηγούν..
Εκείνοι οι ευκολόπιστοι.. 

οι φανατισμένοι της ζωής..
που στης τυφλότης τα λημέρια κατοικούνε..
Θύτες και θύματα αφ' εαυτών..

του σκοταδιού της ανθρώπινης ψυχής
αυτοπαγίδευσης φορούνε την κονκάρδα..

''  είναι οι χεροκροτητές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................