''έλα να βρούμε ένα νησί''..

Έλα να βρούμε ένα νησί 
και σαν θα πέσει η σκοτεινιά

να κοιμηθούμε αγκαλιά

στο μαγεμένο ακρογιάλι..
να 'ναι η θάλασσα πλατιά
κι ας είν' φουρτουνιασμένη
πέρα και απ' το Γιουκάλι π' αρμενίζεται το τέλειο
στο ατελές να σκορπιστούμε ακροβατώντας.

 

Πάμε λοιπόν για μια καινούρια αρχή
ίσως πετάξουμε τα λόγια τα πικρά
να ταξιδέψουνε μακριά 
ναυάγια βυθισμένα να γεννούνε..
σε νέα βάρκα να 'μπουμε κι ας είναι και μικρή
να ακουμπήσουμε τα θέλω τα κρυμμένα μας

ανάστροφη η πορεία μας..
ν' αλλάξουνε ραπόρτο και γραφή
τα λόγια τα βαριά τα ειπωμένα.. 

 
Έλα να βγούμε σε ακτές με Φοινικιές

στον ίσκιο το τραγούδι τους ν' ακούμε
κι όταν τα χιόνια τους σκεπάζουνε
 η αγάπη μας αδίσταχτα..να καρτερεί ηλιοφώς.

''έλα να βρούμε ένα νησί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αλεξιβρόχια άλικα μετάξινα ''

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Καθώς η νύχτα εκέρναε

της ηδονής τ' αγίασμα..

με μυρουδιές απ' άγριο τριαντάφυλλο

ράντιζε το κορμί μου

του έρωτα παγίδευε αντίλαλο..

κι από το βλέμμα του αυγερινού
το όνειρο που ολονυχτίς 

στα μυστικά εκράταα αγκαλιά

βουλήθηκα να κρύψω..

στον κόρφο μου να το ζεσταίνω τρυφερά..
να ζωγραφίζω αλεξιβρόχια 

με κραγιόνια πορφυρά..

να το σκεπάζω μη και μου βραχεί
από τον γκρίζο ουρανό τους..

Σου δέομαι αόρατα γονατιστή 

ψυχή κι αισθήματα να μένουν ζωντανά..
να αιωρούμαι στου ουρανού
το θόλο σου τον πορφυρό..

αλεξιβρόχια άλικα τα λόγια τα μετάξινα

σκέπαστρα της ψυχής μου..

Έρωτας ήρθες αναπάντεχος 

μου σιγοψιχαλίζεις..

''αλεξιβρόχια άλικα μετάξινα ''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''μικρή σχεδία''

φωτο : από το διαδίκτυο

Πάντα οι θάλασσες λοιπόν
μαγεύτρες..ξελογιάστρες
ταξίδια μακρινά..προορισμούς
αθετημένες υποσχέσεις 
πότε σε ξέρες μας πετούν
ξέμπαρκοι επιβάτες..
κι άλλοτε σε νησιά ιδανικά
στης Αφροδίτης του έρωτα
σε ηδονικές πρόσκαιρες αγκαλιές
μας χάνουν στα νερά τους..

Είν' το ταξίδι της ζωής μακρύ
βρέχονται κι οι παντιέρες
μένει το πλοίο ακυβέρνητο 
σε κύματα αφρισμένα..
μα φτάνει μια μικρή σχεδία ..
αυτοσχέδια τελικά...
για να μπαρκάρει η ψυχή..
την τρικυμία να αντέξει..

Ευάλωτη μοιράζομαι

στην πλημμυρίδα της της θάλασσας

και της μικρής σχεδίας το σωσμό

μες στο ταξίδι μου..
για της ψυχής το φως να οδηγηθώ..
 σε νιας αφετηρίας λάκτισμα
  τη δημιουργική μεταστροφή μου να γευτώ..
''βρεμμένου'' πια ανθρώπου.

''μικρή σχεδία'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στων αστεριών τους δρόμους''

φωτο: από το διαδίκτυο

Μ' επιθυμίες βαθειές κι αλλόκοτες
στων άστρων το χορό εσεργιανούσες
μπερδεύοσουν στην πλόκαμο
κόμη της Βερενίκης..
κόρη μικρή του φεγγαριού
την αιωνιότητα επαζάρευες γλυκά
στων αστεριών τους δρόμους..

σκληρά σ' εκράταε το σχοινί

τα πόδια ακούμπαγαν στη γη

αλλόκοτος εφάνταζε..ετούτος ο χορός σου..

κι όταν οι αγέρηδες της θάλασσας
ανάμεσα από καπνούς λιβανωτά
σε οδηγούσαν στων φυκιών τις μυρωδιές 
στων κρίταμων τις γιατρειές 
στο αντιφέγγισμα των άστρων..
έπαιρνες αγκαλιά σου τις σκιες
και χάνοσουν στ' αστέρια.. 
εφόραες το περιδέραιο στο λαιμό
του έρωτα π' αθόρυβα εκούρσευε
το σιωπηρό κορμί σου..

''στων αστεριών τους δρόμους'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

''με σκόρπια άνθη λεμονιάς''

 

 

 

 

 

Περνούνε οι κύκλοι της ζωής..
κλειούνε ένας-ένας
 αφουγκραζόμενη μονάχη μου στη Γης..

όταν ανοίγουν οι ουρανοί..

μαζεύω να προλάβω ευτυχία.
Βαθιές οι ρίζες στο δεντρί..
που εφύτεψες στον κήπο μας..

μα τα δικά σου τέρμινα 

ετέλεψαν νωρίς..και έφυγες..εχάθης..
εβλάστησαν οι κλώνοι του κι ανθούν
κι εσύ σιωπάς..κοιτάς από ψηλά
κι από τη μυρωδιά τους των ανθών.. 
πως λείπεις..κι όλο λείπεις ...
με σκόρπια άνθη λεμονιάς
με δαντελένιο το φουστάνι εστεφανώθη
η κόρη η μυριόκαλλη..η ''κοκκώνα''
την πλάνεψαν δυο μάτια πράσινα
στην ευτυχία αφέθη..
Είμαι καλά..τα χείλη μου γελούν

δεν κλαίω στον ίσκιο του δεντριού

δακρύζω μον' από χαρά..

σε σκέφτηκα την ώρα την καλή..
σε έφερα σιμά μου..

 

 

''με σκόρπια άνθη λεμονιάς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σήμερα γάμος γίνεται...

Σήμερα γάμος γίνεται...κι η μάνα καμαρώνει!
Μια μαντινάδα απ' το συρτάρι της γιαγιάς μου θα σου πω
και να την εθυμάσαι:

''Γαμπρέ μια χάρη σου ζητώ και μην τη λησμονήσεις
το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις''..

Γαμπρέ μας χάρη σου ζητώ κι αν θέλεις να την κάνεις, το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις.

Read more at: https://www.funday.gr/euxes/100-efches-gamou
Copyright © www.funday.gr

Γαμπρέ μας χάρη σου ζητώ κι αν θέλεις να την κάνεις, το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις.

Read more at: https://www.funday.gr/euxes/100-efches-gamou
Copyright © www.funday.gr

Είναι η χαϊδεμένη μας ..του κύρη της κι εμένα !!!

η μάνα σας...

Σοφία Θεοδοσιάδη......

''κορίτσι στο μαϊστράλι''

φωτο: από το διαδίκτυο

Ένα κορίτσι ονειρεύεται 
σ' ερημικό ακρογιάλι..
αρνείται να γυρίσει στη στεριά
τρελλό το παρασέρνει μαϊστράλι..
στους βράχους κάνει συντροφιά
στων δελφινιών τις πλάτες ξενυχτά
στα γλαροπούλια τραγουδά
της θάλασσας νεράϊδι
το μαγεμένο στρείδι ψάχνει στο βυθό
για να βρει το χρυσό μαργαριτάρι.. 

καθάριες θάλασσες το πλημμυρούν
στους παφλασμούς τους λούζεται
στις θυελλώδεις της ψυχής του τις οργιές
φτάνει στα βάθη..κοινωνεί
αρχαίους έρωτες τρανούς
ψυχές για πάντα βυθισμένες.
κι ύστερα στο ανεμούριο της ζωής
ντύνεται ωραία Ελένη..
πόθοι κρυφοί το κυβερνούν
ο Πάρις να του κλέψει την καρδιά του.

''κορίτσι στο μαϊστράλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,