''με σκόρπια άνθη λεμονιάς''

 

 

 

 

 

Περνούνε οι κύκλοι της ζωής..
κλειούνε ένας-ένας
 αφουγκραζόμενη μονάχη μου στη Γης..

όταν ανοίγουν οι ουρανοί..

μαζεύω να προλάβω ευτυχία.
Βαθιές οι ρίζες στο δεντρί..
που εφύτεψες στον κήπο μας..

μα τα δικά σου τέρμινα 

ετέλεψαν νωρίς..και έφυγες..εχάθης..
εβλάστησαν οι κλώνοι του κι ανθούν
κι εσύ σιωπάς..κοιτάς από ψηλά
κι από τη μυρωδιά τους των ανθών.. 
πως λείπεις..κι όλο λείπεις ...
με σκόρπια άνθη λεμονιάς
με δαντελένιο το φουστάνι εστεφανώθη
η κόρη η μυριόκαλλη..η ''κοκκώνα''
την πλάνεψαν δυο μάτια πράσινα
στην ευτυχία αφέθη..
Είμαι καλά..τα χείλη μου γελούν

δεν κλαίω στον ίσκιο του δεντριού

δακρύζω μον' από χαρά..

σε σκέφτηκα την ώρα την καλή..
σε έφερα σιμά μου..

 

 

''με σκόρπια άνθη λεμονιάς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,