''μικρές παλίρροιες''

 

 

 

 

Μικρά ταξίδια με παλίρροιες μικρές..
και άλλοτε καημοί ανομολόγητοι

με ρίχνανε στη θάλασσα..

κόντρα να κολυμπάω  στον καιρό..

η μέθη μου και η μέθεξη για τη ζωή

να λούζεται στα γαλανά νερά της..

αντίκρυσα τις θάλασσες..

 βράχηκα στην αλμύρα τους.. 

τη σκούνα μου ισορρόπισα σε  αφρισμένα κύματα..δέθηκα στα σχοινιά της.. 

αβούλιαχτο καράβι μου..

η σκούνα των ονείρων μου..

παιδιόθεν ναυπηγώντας...

μονάχη μου ζωγράφιζα τους κάβους μου..
δεν έψαχνα για πλοηγούς..

στις τρικυμίες του Χειμώνα μου..
προέτασσα Καλοκαίρια..

 

''μικρές παλίρροιες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''το άπληστον εγώ''

φωτο: από το διαδίκτυο

Τις θλιβερές ψυχές των όταν συναντά

στο φονικό τους χνάρι ακροβατεί

τον φθόνον..το ''απληστον εγώ'' ..

την ιστορίαν του Κάϊν να μη ζήσει λοιδωρεί..  

σε λίμνες θλίψης πως βυθίζεται ο νους

ψάχνει ερήμους..σε οάσεις ν' αλλαργέψει..

Κι όταν αλυσοδένεται η ψυχή..

το καταφύγιον αποζητά..
ένα σπίτι απάγκιο..μια αγκαλιά για να κρυφτεί..

χαλκεύοντας της ευπραγίας τον φθόνον.. 

Καίει τη θλίψη της ..τη λιώνει..τη σταλάζει
σαν μελισσοκέρι εκκλησιάς..
στους ώμους παίρνει το δικό της το σταυρό
το άρωμα της αντοχής τριγύρω της σκορπάει
για να λιβανιστούνε οι ψυχές..των ''άνοων εγώ''..

να ξεδιψάσουν οι ψυχές..

μη μένουν διψασμένες στις πηγές των.

πριν μετοικήσουνε στη Νωδ

στη χώρα αντάμα με τον Κάιν..

Λαχτάρα της κρυφή το μαγικό ραβδί

ένα άγγιγμα ωσάν το μαγισσάκι θαλασσών

τη σκέψη στα παζάρια όλου του κόσμου να αλλάξει. 

Είν' βασανιστικό ''το άπληστον εγώ''..

αμάρτημα της ευπραγίας  του πλησίον ο φθόνος

είδος δυσμεταχείριστον..αγγυλώνει συνειδήσεις..

''το άπληστον εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Μικροπωλητών έρωτες''

φωτο: από το διαδίκτυο

Στην αγορά του Αλ- Χαλίλι
και στης Χαλιμάς το δόλιον 
το παραμύθι το διαχρονικόν
των ''μικροπωλητών'' οι έρωτες

αρώματα αλείβονται..
σε πάγκους ξεχασμένους αναπαύονται
τον ύπνον του δικαίου μονολογούντες..
τους τρώγει ένα σκουλήκι εκεί νυχθημερόν
φωνές..κραυγές..εικόνες τρανταχτές
διαλαλούνε την πραμάτεια τους
όσο - όσο την πωλούν στο ευτελές..
κι αποβραδίς με το μανδύα της μοναξιάς
τον βασανιστικόν τον εναγκαλισμόν
στης φαντασίας την ελεγεία την ερωτικήν
κρυφά λαγούμια του έρωτα αναζητούν
και ψαχουλεύοντας οι δυστυχείς στα άυλα
λαγόνες και γλουτούς σαρκός της γυναικός
τον εραστή τ' ονείρου προσποιούνται..

 

''Μικροπωλητών έρωτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''έλα να βρούμε ένα νησί''..

Έλα να βρούμε ένα νησί 
και σαν θα πέσει η σκοτεινιά

να κοιμηθούμε αγκαλιά

στο μαγεμένο ακρογιάλι..
να 'ναι η θάλασσα πλατιά
κι ας είν' φουρτουνιασμένη
πέρα και απ' το Γιουκάλι π' αρμενίζεται το τέλειο
στο ατελές να σκορπιστούμε ακροβατώντας.

 

Πάμε λοιπόν για μια καινούρια αρχή
ίσως πετάξουμε τα λόγια τα πικρά
να ταξιδέψουνε μακριά 
ναυάγια βυθισμένα να γεννούνε..
σε νέα βάρκα να 'μπουμε κι ας είναι και μικρή
να ακουμπήσουμε τα θέλω τα κρυμμένα μας

ανάστροφη η πορεία μας..
ν' αλλάξουνε ραπόρτο και γραφή
τα λόγια τα βαριά τα ειπωμένα.. 

 
Έλα να βγούμε σε ακτές με Φοινικιές

στον ίσκιο το τραγούδι τους ν' ακούμε
κι όταν τα χιόνια τους σκεπάζουνε
 η αγάπη μας αδίσταχτα..να καρτερεί ηλιοφώς.

''έλα να βρούμε ένα νησί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αλεξιβρόχια άλικα μετάξινα ''

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Καθώς η νύχτα εκέρναε

της ηδονής τ' αγίασμα..

με μυρουδιές απ' άγριο τριαντάφυλλο

ράντιζε το κορμί μου

του έρωτα παγίδευε αντίλαλο..

κι από το βλέμμα του αυγερινού
το όνειρο που ολονυχτίς 

στα μυστικά εκράταα αγκαλιά

βουλήθηκα να κρύψω..

στον κόρφο μου να το ζεσταίνω τρυφερά..
να ζωγραφίζω αλεξιβρόχια 

με κραγιόνια πορφυρά..

να το σκεπάζω μη και μου βραχεί
από τον γκρίζο ουρανό τους..

Σου δέομαι αόρατα γονατιστή 

ψυχή κι αισθήματα να μένουν ζωντανά..
να αιωρούμαι στου ουρανού
το θόλο σου τον πορφυρό..

αλεξιβρόχια άλικα τα λόγια τα μετάξινα

σκέπαστρα της ψυχής μου..

Έρωτας ήρθες αναπάντεχος 

μου σιγοψιχαλίζεις..

''αλεξιβρόχια άλικα μετάξινα ''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''μικρή σχεδία''

φωτο : από το διαδίκτυο

Πάντα οι θάλασσες λοιπόν
μαγεύτρες..ξελογιάστρες
ταξίδια μακρινά..προορισμούς
αθετημένες υποσχέσεις 
πότε σε ξέρες μας πετούν
ξέμπαρκοι επιβάτες..
κι άλλοτε σε νησιά ιδανικά
στης Αφροδίτης του έρωτα
σε ηδονικές πρόσκαιρες αγκαλιές
μας χάνουν στα νερά τους..

Είν' το ταξίδι της ζωής μακρύ
βρέχονται κι οι παντιέρες
μένει το πλοίο ακυβέρνητο 
σε κύματα αφρισμένα..
μα φτάνει μια μικρή σχεδία ..
αυτοσχέδια τελικά...
για να μπαρκάρει η ψυχή..
την τρικυμία να αντέξει..

Ευάλωτη μοιράζομαι

στην πλημμυρίδα της της θάλασσας

και της μικρής σχεδίας το σωσμό

μες στο ταξίδι μου..
για της ψυχής το φως να οδηγηθώ..
 σε νιας αφετηρίας λάκτισμα
  τη δημιουργική μεταστροφή μου να γευτώ..
''βρεμμένου'' πια ανθρώπου.

''μικρή σχεδία'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στων αστεριών τους δρόμους''

φωτο: από το διαδίκτυο

Μ' επιθυμίες βαθειές κι αλλόκοτες
στων άστρων το χορό εσεργιανούσες
μπερδεύοσουν στην πλόκαμο
κόμη της Βερενίκης..
κόρη μικρή του φεγγαριού
την αιωνιότητα επαζάρευες γλυκά
στων αστεριών τους δρόμους..

σκληρά σ' εκράταε το σχοινί

τα πόδια ακούμπαγαν στη γη

αλλόκοτος εφάνταζε..ετούτος ο χορός σου..

κι όταν οι αγέρηδες της θάλασσας
ανάμεσα από καπνούς λιβανωτά
σε οδηγούσαν στων φυκιών τις μυρωδιές 
στων κρίταμων τις γιατρειές 
στο αντιφέγγισμα των άστρων..
έπαιρνες αγκαλιά σου τις σκιες
και χάνοσουν στ' αστέρια.. 
εφόραες το περιδέραιο στο λαιμό
του έρωτα π' αθόρυβα εκούρσευε
το σιωπηρό κορμί σου..

''στων αστεριών τους δρόμους'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,