''το άπληστον εγώ''

φωτο: από το διαδίκτυο

Τις θλιβερές ψυχές των όταν συναντά

στο φονικό τους χνάρι ακροβατεί

τον φθόνον..το ''απληστον εγώ'' ..

την ιστορίαν του Κάϊν να μη ζήσει λοιδωρεί..  

σε λίμνες θλίψης πως βυθίζεται ο νους

ψάχνει ερήμους..σε οάσεις ν' αλλαργέψει..

Κι όταν αλυσοδένεται η ψυχή..

το καταφύγιον αποζητά..
ένα σπίτι απάγκιο..μια αγκαλιά για να κρυφτεί..

χαλκεύοντας της ευπραγίας τον φθόνον.. 

Καίει τη θλίψη της ..τη λιώνει..τη σταλάζει
σαν μελισσοκέρι εκκλησιάς..
στους ώμους παίρνει το δικό της το σταυρό
το άρωμα της αντοχής τριγύρω της σκορπάει
για να λιβανιστούνε οι ψυχές..των ''άνοων εγώ''..

να ξεδιψάσουν οι ψυχές..

μη μένουν διψασμένες στις πηγές των.

πριν μετοικήσουνε στη Νωδ

στη χώρα αντάμα με τον Κάιν..

Λαχτάρα της κρυφή το μαγικό ραβδί

ένα άγγιγμα ωσάν το μαγισσάκι θαλασσών

τη σκέψη στα παζάρια όλου του κόσμου να αλλάξει. 

Είν' βασανιστικό ''το άπληστον εγώ''..

αμάρτημα της ευπραγίας  του πλησίον ο φθόνος

είδος δυσμεταχείριστον..αγγυλώνει συνειδήσεις..

''το άπληστον εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,