# του μέλλοντός μας οι συνεχιστές#

φωτο : από το διαδίκτυο

Του μέλλοντός μας οι συνεχιστές
δεν είναι ήρωες από τα παραμύθια της γιαγιάς
με βασιλόπουλα ..πριγκίπισσες..νεράϊδες
του μέλλοντός μας οι συνεχιστές
λουσμένοι απ' τον οίστρο της ζωής 
βρεμμένοι απ' του Αιγαίου τα νερά
το ημερολόγιο του χτες σοφά θα μελετήσουν
στης Ιστορίας τα κιτάπια τα χρυσόδετα
αποσταγμένο ύδωρ οι σελίδες τους
και πίνοντας θα ξεδιψάσει ο νους
τα φιλοσοφημένα τα σταλάγματα
του μέλλοντός μας τις ημέρες θα ορίσουν.
Της Οικουμένης τα βάσανα πολλά
μα κι απ' τα βάσανα βαρύτερο είν' το χρέος.
χρέος βαραίνει τους ώμους των
όσοι λαχτάρησαν να γίνουν χτίστες
χτίστες να γίνουν..φυτευτές
μιας ανθούσας Οικουμένης
οι ρημαγμένοι κήποι 
δε θ'ανθίσουνε μονάχοι τους
βάλε το σπόρο να φυτρώσουν..
θα 'ρθουν κι οι πεταλούδες οι χρυσές
το άρωμα το ακριβό
σε μπουκαλάκια να συλλέξουν.
μην προσδοκάς αδριάντες να σου στήσουνε
μείνε ο ήρωας ο αφανής
στης Ιστορίας το διάσελο..γέφυρα γίνε..
γίνε μονάχος ο συνεχιστής !

# του μέλλοντός μας οι συνεχιστές# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στο τελευταίο βαγόνι⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 Δε σείεται μαντήλι πια λευκό εις τους αιθέρες
κανείς δεν έμαθε ποτέ τι κρύβει εις την ψυχήν
ακούει το σφύριγμα των τρένων..
γαλήνια ζει το ωραίο περασμένο της το όραμα 
στο τελευταίο βαγόνι της ψυχής της
η άδεια θέση κι η σιωπή..... 
Κάθε βαγόνι ένας απόηχος..ένας σταθμός
κάθε βαγόνι ένας μικρός προορισμός
κάθε ταξίδι ένα σημάδι μες στο χρόνο.
στο κενοτάφιο των ταξιδιών
τα ονείρατα ασυνόδευτα αναπαύονται
και η φθορά τις ράγες ακυρώνει
τα τρένα πια για εκείνην δεν περνούν
η ερημία στην κάμαρη αλυχτάει
ο νους αλάνι ανυπόταχτο
ένα ταξίδι ύστερο ονειρεύεται
σε τόπον μαγεμένο.......
να συναρμολογήσει τα τοπία που εζωγράφισεν
στο κάδρο της της σύντομης ζωής της
Έλα φεγγάρι πάρτην απ' το χέρι και ταξίδεφτην
να θυμηθεί τα τρένα που επέρνάγανε
να ξαναγίνει μοναχά για μίαν μοναδική στιγμήν
η κορασίδα με τις καστανές κοτσίδες της
στις ράγες της των παιδικών της χρόνων..

⫷ στο τελευταίο βαγόνι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στα βράχια χνότιζαν ομίχλες#

Ανάμεσα εις την καμπύλη τ' ουρανού..
ανασυνθέτω της ομίχλης τα τοπία μου
και συλλαβίζοντας τις ομιχλώδεις διαφάνειες
ψάχνω το φως που αρνείται να πεθάνει.
Στα βράχια χνότιζαν ομίχλες 
μα οι εσωτερικοί μου προβολείς άγρυπνοι τις φωτίζαν..
σαν μέσα μου εβάσταε λιακάδα στα εντός..
τα χιόνια λιώναν της καρδιάς
όντας στα σκοτεινά κελάρια μου ανέτειλλε ο ήλιος !
Εκειούς να κλαις....
που δεν προλάβαν να μαζέψουν μανουσάκια στις πλαγιές
εκειούς να κλαις....
που δε μαζέψαν χαμομήλια του Μαγιού..
στεφάνια για να πλέξουν
εκειούς να κλαις....
που δεν προκάναν τα στερνά του Φθινοπώρου
τ' άνθια να μυρίσουνε
εκειούς να κλαις....
που δεν προκάνανε μια κούπα ξέχειλη ζωής να πιουν
κι εφύγανε νωρίς....

 # στα βράχια χνότιζαν ομίχλες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το πάρτυ στο Λυκαβηττό⫸

Κι έτσι 'οπως ο χρόνος την άγγιζε
έμενε αγκιστρωμένη εις τις θύμησες
την κύκλωναν οι αναμνήσεις της
κι εγύρναε ο νους της στο ονείρεμα
ήτανε τα 'χατες το βράδυ εκείνο το σημαδιακό
σε ένα πάρτυ που ευρέθη χρόνους πριν
εις τους πευκώνες του Λυκαβηττού
κι ούτε εφαντάσθηκε για μιαν στιγμήν
τούτο το πάρτυ θα 'τανε
της ζωής το καρμικόν της?.
Και από τότες και μετά
συνήθισε να ζει..σε πάρτυ ατελείωτο
στο πάρτυ της επίγειας ζωής της..
κείνο το πάρτυ που δεν είχε τελειωμό
ωσότου που το ταίρι της εχάθη
τώρα παρέα τραγουδά με τα πουλιά του ουρανού
μελοποιεί και τους καημούς
φορώντας ένα χαμογέλιο εις την ψυχήν
το χρόνο αλλαργεύοντας ξορκίζει.

⫷ το πάρτυ στο Λυκαβηττό⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷εποδηλάτισσα⫸

Art: Oleg Tchoubakov

Εποδηλάτισσα σκληρά
κι έφτασα εις την ώρα μου ως εδώ..
τι γρήγορα που επέρασεν ο χρόνος!
Επήραμε το δρόμο μοναχοί
να φτάσουμε στο έρημο νησί
κι εγώ ετόλμησα..επιθυμίαν είχα σθεναρή
στων Εσπερίδων τον κήπο μιαν στάσιν για να κάμω...
και στα χρυσά  τα μήλα του φύλακας να γενώ ..
η γραμμή του ορίζοντα σειρήνα είν ' και  μας καλεί
κι ο μύθος της ζωής γλυκύς
μια υπόκωφη φωνή τα μέσα μας ταράζει
να ταξιδέψουμε το όνειρο και πέρα από τη Γη
πόρνη η ζωή το μάτι μας κλειεί
μας τάζει ..όλο μας τάζει
κι είμαστε νέοι .....
οι αύρες της αυγής μας παρασέρνουνε
το θάνατο αψηφούν..μας διώχνουν τη χολή
αλόγιστα σαν πλοία της γραμμής
στα βράχια μας τσακίζουνε
μα ο χρόνος γέροντας σοφός.......
γιατρεύει την ψυχή..γιατρεύει το κορμί
γυρίζει την κλεψύδρα του σοφά μας εγκαλεί
να ανάψουμε τα φώτα εις την ράμπα της τυφλότητας
στο παρασκήνιον σωσμός ψυχής να μας φανερωθεί.

⫷  εποδηλάτισσα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μάγεμα το φεγγάρι#

φωτο : από το διαδίκτυο

Μάγεμα το φεγγάρι που μου έταξες
στης μνήμης τα λιβάδια μου
ακόμα τριγυρίζει..
μέσα στις έναστρες σιωπές
σκύβει στη Γη ακόμα μου μιλεί
επέρασεν της νιότης μας ο χρόνος
τα γκρίζα μου χαϊδεύει τα μαλλιά
τις χθόνιες σκέψεις διώχνει της φθοράς
τα χείλη ψίθυρους μονολογούν
ρίγη σκορπούνε στο κορμί
ηδονικά με συγκινούν
μάγεμα απόψε το φεγγάρι!

 # μάγεμα το φεγγάρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αγριολούλουδο του Ολύμπου#

Πάντα γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω
εφύσαγε ο άνεμος και μου 'φερνε τα λόγια
λόγια που με καλούσε η αγάπη σου
κι ας ήτανε τα μονοπάτια της τραχιά
απότομα γκρεμνά..κι ας ήταν μονοπάτια..
ήτανε άνεμος Χειμωνιάτικος τρελλός
παρέσερνε τη νιότη μου..παρέσερνε κι εμένα
ποιος ξέρει τα 'χατες ξανά αν θα σε συναντήσω
αν θα σε φέρουν στο κατώφλι μου
οι μελιχρές ημέρες του Δεκεμβριού
οι νύχτες οι φεγγαροσκέπαστες
του παγωμένου του Γενάρη.
τ' οκίζομαι στα μάτια σου που τα 'χω πεθυμήσει
θα διώξω το Χειμώνα απ' την καρδιά
αγριολούλουδο του Ολύμπου για τα σένα θα γεννώ.....
ν' ανέβω εκεί στα αψηλά για να σε συναντήσω..
θα πάψω πια να οργίζομαι π' έφυγες μακριά μου
και πριν με γονατίσει η βαρυχειμωνιά
στο όνειρό μου να 'ρθεις μια βραδιά
να 'ρθεις κρυμμένος μες στις φυλλωσιές
σαν το πουλί που κελαηδεί..
να μου χαρίσεις νότες μαγικές 
όμοιες να μοιάζουν τρίλιες.

# αγριολούλουδο του Ολύμπου# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,