⫷το πάρτυ στο Λυκαβηττό⫸

Κι έτσι 'οπως ο χρόνος την άγγιζε
έμενε αγκιστρωμένη εις τις θύμησες
την κύκλωναν οι αναμνήσεις της
κι εγύρναε ο νους της στο ονείρεμα
ήτανε τα 'χατες το βράδυ εκείνο το σημαδιακό
σε ένα πάρτυ που ευρέθη χρόνους πριν
εις τους πευκώνες του Λυκαβηττού
κι ούτε εφαντάσθηκε για μιαν στιγμήν
τούτο το πάρτυ θα 'τανε
της ζωής το καρμικόν της?.
Και από τότες και μετά
συνήθισε να ζει..σε πάρτυ ατελείωτο
στο πάρτυ της επίγειας ζωής της..
κείνο το πάρτυ που δεν είχε τελειωμό
ωσότου που το ταίρι της εχάθη
τώρα παρέα τραγουδά με τα πουλιά του ουρανού
μελοποιεί και τους καημούς
φορώντας ένα χαμογέλιο εις την ψυχήν
το χρόνο αλλαργεύοντας ξορκίζει.

⫷ το πάρτυ στο Λυκαβηττό⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,