↬νύμφη της θάλασσας↫

                                                                                  

  Σαν χρυσαφένια μέδουσα

 στο ακρογιάλι εροβόλαε 

  στα χείλη της  κυμάτιζαν χαμόγελα

μάγευε των κυμάτων τις φωνές

ετρύπωνε στο απροστάτευτο νησί της

μ’ ένα κοχύλι ολόλευκο έσκιζε την καρδιά της.

Ελιάζονταν στα βράχια αμέριμνη

ξέπλεκα είχε τα μαλλιά 

ζωγράφιζε διαδρομές

στου νου της τα κελάρια..

Εξάπλωνε ανάσκελα

σε φύκια ξεβρασμένα

κι όλο το ερώτημα ανέβαινε στα χείλη της

αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ή έχει αποθάνει

το δειλινό την έβρισκε στις σκέψεις της

βαθέως καταποντισμένη

με τα μαλλιά της τυλιγμένα στο λαιμό

μες στην αλμύρα της θάλασσας

τη γεύση της αλήθειας της εγύρευε

πριν ο βυθός την καταπιεί

γιατί ήταν νύμφη της θάλασσας

της έμελλε στα έρημα ακρογιάλια της

για πάντα να πλανιέται.

↬ νύμφη της θάλασσας↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

                                                                                   

↬ σημείον καμπής↫

Σαν έρθει η μαγεία της στιγμής
εκείνο το απρόσμενο σημείον της καμπής
διόλου να μη φειδωλευθείς
άσε εκείνον τον ευλογημένον τον καιρόν
να απαλύνει την ψυχή σου..

Ζήσε μαζί μου
είναι ο έρωτας γιορτή
βάλε φωτιά και κάψε το σαράκι της ψυχής
υπάρχει ακόμα εκείνο το σημάδι της καμπής
βάλε πολλές μοσχοβολιές..μοσχοβολιές
κρυμμένες μες στο στήθος
άνθη νεραντζιάς.

Γράψε ποιήματα γι αυτόν
γράψε σονέτα τρυφερά
για χάρη του να φορεθείς και πάλι νια
σαν να 'σαι η Εύα στων Πρωτόπλαστων τον κήπο
και μη διστάσεις με ευλάβεια να σταθείς
σε κείνο το σημείον της καμπής σου....

Πέρα απ' το χρόνο τον καθορισμένο
και το χώρο σου
στο υστερόγραφον
το μυστικόν της αθανασίας στον έρωτα
εις την ανέλιξιν..στην θέωσιν
θα σου φανερωθεί......

 ↬ σημείον καμπής↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« χωρίς φιλιά στο στόμα »

 

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 Οι αναμνήσεις σου ........
μέσα σε σκέψεις που αλλάζουνε σα σύννεφα σταχτιά
κρατούνε ενός λεπτού σιγή
σε κείνες τις χαμένες γενεές των γυναικών
που υποταγμένες στις προκαταλήψεις τους
έρμαια εκατάντησαν εις τις ορέξεις άξεστων αντρών
έρμαια συνθηκών
των αφιλόξενων της Ύπαιθρος λειμώνων....
μακριά απ' τις επιταγές της νιότης τους που κραύγαζε
να τσακιστούν οι αμπάρες της σκλαβιάς τους...
βλέποντας να περνάει από εμπροστά τους η ζωή
μακριά απ' τις χαρές τους.
Τα μάτια τους είδαν πολλά
πολλά αφουγκράστηκαν τα αυτιά τους
λίγα εγεύτηκαν τα χείλη τους
κι απέμεινε ο έρωτας εικόνα μακρινή
έμεινε άπιαστο όνειρο και πεθαμένη ελπίδα....
χωρίς φιλιά στο στόμα τριγυρνούν
οι σκιές των στους λειμώνες..

« χωρίς φιλιά στο στόμα » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ μικροί - Τρανοί ταξιδευτές↬

 

 

 

Μοίρα παράξενη..
πλοίο τρικάταρτο η ψυχή
ζητάει το νησί της να σιμώσει!
Χρειάστηκε ναυάγια να υποστεί
το μαγικό ελατήριο για το επίμονο ταξίδι της
η αντοχή.............
άλλοτε ανθεχτικό..σε πλούσια λιμάνια οδήγησε..
και άλλοτε σε όρμους ξεχασμένους..
ανταριασμένες θάλασσες γαλήνεψε
προσμένοντας να 'ρθούνε μαϊστράλια
Μικροί- Τρανοί ταξιδευτές
συνεπιβάτες μες στο ίδιο το σκαρί
εζήσαμε χωρίς αναβολή
μετρώντας λάθη..πάθη.. αγκαλιές..
επιτυχίες και ναυάγια.......
στην ύστερη διαδρομή......
κοιτάξαμε τη δύση του ηλίου και της ψυχής μας...
κι ακόμα η Ιθάκη να φανεί!

↫ μικροί - Τρανοί ταξιδευτές↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ Να συλλογάσαι ελεύθερα , έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι↬

↫ Να συλλογάσαι ελεύθερα , έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι ↬

Να συλλογάσαι ελεύθερα..
έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι
στις άκριες στις σελίδες σου να στέκονται
βουτηγμένες στα νοήματα οι λέξεις
όσο μπορείς,εκεί..όσο φτάνει το μπόι σου
να συλλογάσαι τις αντάρες των καιρών
να μην τις εφοβάσαι..........
στον ζόφον τους ακολουθεί το φως
μη χάνεσαι εις την στρεβλήν
συνάφειαν του κόσμου.
να ανακαλύπτεις τους ανθρώπους γύρω σου
όπου δεν θορυβούν ασκόπως αλλά σκέπτονται
μαζί τους ν' ανταμώνεις
είν' κινητήρια δύναμη τ' αντάμωμα των λογισμών
''έλλογα μαζί'' σαν συλλογάσαι...
Στη μνήμη σου ν' ανακαλείς
τον Ευριπίδη ,τον Πυθαγόρα,τον Σωκράτη
που αυτοεξορίστηκαν,ετόλμησαν,δε σώπασαν
τον ανθρωπισμόν τους εδιατήρησαν ακέραιο
των αδυνάτων τις αμαρτίες συχώρεσαν
κρατήσαν στις ψυχές των φως λαμπρόν.
Αν θες ο τάφος σου να έχει ''αόρατον επιγραφήν''
αν βούλεσαι να μη χαθείς
αν θες η ψυχή σου να πλανάται ευτυχής
εις τους αιώνες των αιώνων.
να συλλογάσαι ελεύθερα
έλλογα να πορεύεσαι, με ευλάβειαν μεγάλην!!!

↫ Να συλλογάσαι ελεύθερα , έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

↬ η Ροδένια στης ουτοπίας τη χώρα ↫

Ξάφνου μιας πεταλούδας φτερουγίσματα
σε βγάζαν σε υπόγειες διαβάσεις
κι ήρθαν στιγμές που εξεχάστηκες
και άλλαζες πορεία..
μικρή Ροδένια αλαφοϊσκιωτη τα βήματα
σε φέρνανε στης ουτοπίας σου τη χώρα
μάθαινες να ελίσσεσαι, χρώματα να αλλάζεις
να γίνεσαι το σύμβολο μιας μεταμόρφωσης..
σύμβολο της αγάπης,της χαράς
το σύμβολο της σύντομης ζωής σου!
Είναι δύσκολο το πέταγμα το συνεχές
όντας τις αξίες τις άπιαστες να κυνηγάς
μπορεί να κάψεις τα φτερά σου..
Χρειάζοσουν ανασύνταξη..συλλογισμό ..
δεν ήθελες τα φτερά της πεταλούδας σου
να γίνουνε μια μέρα οφθαλμαπάτη..
Ποτές σου δεν ελυγοψύχησες...
με φτερουγίσματα ριψοκίνδυνα διέσχιζες
και έφτανες τους φωτεινούς ορίζοντές σου...
αναζητώντας το ιδανικόν..το αληθινόν το κάλλος!

 
↬ η Ροδένια  στης ουτοπίας τη χώρα ↫  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬να κάνεις το κρυμμένο μεγαλείον σου ορατό↫

 

 

Σήμερα οι λέξεις μ' ανταμώνουν σιωπηλές
Σε μια εποχή.............
που η ανθρωπότητα είναι απίστευτα ευτελής
κάνε ορατό όσο μπορείς
εκείνο το κρυμμένο μεγαλείον της.
Να αφήνεις να λάμψουν του μεγαλείου οι στιγμές
γιατί τούτο μονάχα είναι η μαγεία της ζωής..
Κι αν δεν ισχύουν οι παλιοί κανόνες ..
κι αν τίθεται το ερώτημα βαρύ
που είναι κρυμμένη η πυξίδα μας?
Ο φωτεινός πολύτιμος εαυτός του καθενός
είναι η πυξίδα του.. και κατοικεί εντός.
Παιδιά τραυματισμένα,σαν περιστέρια πεινασμένα
τινάζουνε τα γέλια μου μακριά,τη θλίψη αποδιώχνουν
για να δαγκώνει η ζωή και να μη χαίρεται ο θάνατος.
Χρέος βαρύ στους ώμους καθενός
να κάνει το κρυμμένο μεγαλείον του ορατό.

↬ να κάνεις το κρυμμένο μεγαλείον σου ορατό ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,